The SweetHeart 2 (ภาคต่อ) Exo Snsd ●ChanSeo●
ตอนที่ 2 : Chapter 2
“ ชานยอลขายาวมาก .... ทำไมเขาถึงมาช้านักนะ ... “ เด็กสาวห่อตัวอย่างเหน็บหนาวพลางเหลือบดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง
“ เห็นหรือยังฮยอนนี่ ... แล้วคนเอาแต่ใจแบบหมอนั่น .. ลองเขามาเป็นฝ่ายรอเธอดูสิฮยอนนี่อ่า .. “
สาวน้อยอึนจีเบ้ปากส่ายหัวอย่างนึกภาพเด็กหนุ่มขี้โวยวายคนนั้นออกเลยทีเดียว .. แต่ดูเหมือนซอฮยอนจะไม่ทันได้ฟัง ...
เพราะเธอตื่นเต้นลุกไปเมื่อเห็นคนที่รออยู่กำลังปรากฏตัวขึ้นมา
“ อึนจี .. เธอไม่รู้หรอก ไอ้ยอลน่ะ เห็นอย่างนั้นก็เถอะ ... “
เจบีที่อยู่ในวงสนทนาของเพื่อนหนุ่มสาวชาวปูซานที่พากันหอบหิ้วมาจากบ้านนอกเพื่อมาเยี่ยมซอฮยอนที่เริ่มมาอาศัยอยู่ในโซล
ได้ไม่นาน
“ ทำไม ? “ อึนจีขมวดคิ้วอย่างสงสัย
แจ็คสันมองตามด้านหลังซอฮยอนที่เดินออกไปโบกไม้โบกมือเรียกร่างสูงที่เดินหน้ามุ่ยไม่รับแขกมาแต่ไกลนั้น ....
เสียงทุ้มๆของชานยอลถามขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “ ทำไมต้องนัดกันในที่หนาวๆอย่างนี้ด้วยล่ะ ถ้าฉันป่วยไป ใครจะรับผิดชอบ ?! “
“ ชิส์ ... นิสัยไม่เห็นเปลี่ยนเลยนี่ “ อึนจีค่อนขอดออกมาและฮานิได้แต่อมยิ้มส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา
“ ก็บอกแล้วไง .. ว่าพวกนายไม่รู้หรอก “ เจบียังคงยืนยันคำพูดของตัวเองอยู่เหมือนเดิม
“ ว่า ..... ? “
“ ชานยอลมันหลงซอฮยอนมากเลยนะ ฮ่าฮ่า “
“ เจ้าลิงนั่นน่ะนะ ?! ดูซะก่อน ท่าทางข่มขู่ยัยซออย่างนั้น ! “
“ เธอน่ะ ไม่รู้หรอก ชานยอลน่ะ ได้เปรียบตรงที่ไม่ธรรมดานะ “
“ ตรงไหนล่ะ..หมอนั่นน่ะ คาดเดาได้ง่ายจะตาย ธรรมดาที่สุดแล้ว “ ฮานิหัวเราะในลำคอพลางยิ้มเหยียดอย่างไม่เห็นด้วย
“ ดูนั่นซะก่อน ... “ เจบีพยักหน้าบุ้ยใบ้ไปทางชานยอล อย่างไรก็ตาม...ผู้ชายโซลอย่างพวกเขามักจะก้าวนำไปหนึ่งก้าวเสมอ ..
“ หมอนั่นน่ะ มักจะพกเสื้อคลุมอีกตัวก่อนออกไปข้างนอก เขาถือออกมาทั้งที่ไม่ได้จะใส่มัน “
“ แล้วไง คืออะไร ? “ อึนจีกระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจคำพูดที่ดูไร้ความหมายนั้นเท่าไรนัก
กลุ่มหนุ่มสาวมองตรงไปยังใบหน้าบึ้งตึงของชานยอลที่เหมือนโกรธใครอยู่ตลอดเวลาและรอยยิ้มสดใสของซอฮยอน เมื่อเขา
คลี่เสื้อคลุมที่ติดมือมาห่อคลุมมันลงไปกับไหล่ของเธอ “ใส่เสื้อหนากว่านี้ไม่เป็นหรือไง บอกไปกี่ครั้งแล้ว“
ชานยอลบ่นทั้งที่ซอฮยอนยังส่งยิ้มมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น
“ ไม่ว่าลับหลังหรือต่อหน้า ไม่ว่าที่ไหนๆ หมอนั่นก็คอยดูแลซอฮยอนอยู่ตลอดเวลา โดยที่เราไม่ทันสังเกตุ“
เจบีพูดลอยๆพร้อมรอยยิ้มหล่อเหลาอยู่ในใบหน้า หลายครั้งหลายคราที่ค้นพบว่า .. ..
.. คนอย่างชานยอลก็ใส่ใจคนอื่นเป็นเหมือนกัน ..
แจ็คสันใช้นิ้วถูคางไปมาอย่างครุ่นคิดและพึมพำออกมา “ อืมม ... นั่นสิ .. ไม่งั้นซอฮยอนจะทนหมอนั่นได้ยังไง ถ้าเขาแย่จริงๆอ่ะนะ
ฉันเห็นเธอเพียงแค่ยิ้ม และก็มองไปที่เขา “
“ ก็เพราะว่า .. “ อึนจีทำท่าจะเอ่ยอะไรสักอย่าง แล้วหยุดเอาไว้กะทันหัน หากแต่ฮานิชิงพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจทันที
“ ก็เพราะว่าซอฮยอนนี่น่ะ .. ยัยนั่น โง่จริงๆ น่ะสิ .. คนอย่างชานยอล จะรักใครมากไปกว่าตัวเองได้กันล่ะ ? ”
ข่าวด่วน !! นักศึกษาซอจูฮยอนคนเก่งของมหาลัยต้องดรอปเรียนเทอมสองเพราะปัญหาทางบ้าน ..
ข่าวกอสซิปในมหาลัยกระพือไปทั่ว .. ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริง เพียงแต่รู้กันในหมู่นักศึกษาคร่าวๆ ว่าเธอต้องหยุดเรียนและย้ายกลับ
ปูซานเพื่อดูแลแม่ที่ต่างจังหวัดอย่างเร่งด่วน ...
แต่ข้อเท็จจริงคือ .. แม่ของซอฮยอนที่ติดการพนันจนเอาเงินเก็บทั้งหมดทุ่มไปกับบ่อนผิดกฎหมายนั้น เด็กสาวต้องเอาเงินค่าใช้จ่ายที่
สำรองไว้เล่าเรียนและใช้ชีวิตประจำวันนั้นนำไปประกันตัวแม่ของเธอออกมา และตัดสินใจพักการเรียนกับมหาลัยเอาไว้อย่างน่าเสียดาย
แม้ทุกอย่างจะกลับกลายเป็นเรื่องลำบาก .. แต่สิ่งที่เสียใจที่สุดตอนนี้คือชานยอล เพื่อนหนุ่มที่โกรธจนไม่ยอมพบหน้าเธอ
เมื่อเขารู้เป็นคนสุดท้ายว่าเธอได้ยื่นเรื่องพักการเรียนเอาไว้และกำลังจะย้ายกลับไปบ้านที่ปูซานโดยไม่ได้ปรึกษาเขา ....
เสียงประตูห้องถูกเปิด ...กระเป๋าเป้ใบโตที่ถูกวางรออยู่ด้านนอก ร่างของเด็กสาวที่ก้าวไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงคนหนุ่มที่นอนเหยียดยาว
อยู่บนนั้น สาวน้อยค่อย ๆ หย่อนกายนั่งลงไปบนเตียงนอนของเขาและเขย่าแขนเขาเบาๆ
“ ชานยอลอ่า .. นายจะไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ อย่างน้อยก็ลุกขึ้นมาบอกลาฉันหน่อยสิ .. “
“ ........................ “ เด็กหนุ่มยังคงนอนหลับตาและครอบหูฟังเพลงไว้อย่างนั้น หากแต่ก็เอ่ยขึ้นมาในที่สุด “ โชคดีนะ “
“ นายโกรธอะไรของนาย..ที่ฉันไม่ได้บอก เพราะกลัวว่านายจะเป็นห่วง “ ใบหน้าที่คลอด้วยน้ำตาและน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ
“ ฉันมีความจำเป็นจริง ๆ นะ .. เรา จากกันด้วยดีไม่ได้เหรอ ยอลอ่า .. “
“ ตอนนี้ฉันก็ดีอยู่ .. ฉันไม่ได้โกรธ เธอสนใจเรื่องของตัวเองไปเถอะ “
“ ย๊า ! ... งั้นลืมตาแล้วมองฉันสิ ! ฉันกำลังจะไปแล้วนะ “ เด็กสาวตะคอกใส่เขาทั้งน้ำตา
“ ไม่ ... ฉันไม่อยากจะเห็น “
“ ก็ได้ .. ไม่อยากเห็นก็ไม่อยากเห็น ... ฉันจะได้ไปอย่างไม่มีเยื่อใยอะไรกับนายอีก ! พาโบ ! “ .
.... ซอฮยอน อย่าร้องไห้สิ .. ต้องผ่านมันไปให้ได้ .....
..... ฉันถอยออกมาสักร้อยก้าว .. นายจะไม่เสียใจใช่ไหม .. ปาร์ค ชาน ยอล ..
“ หนูไปก่อนนะคะ คุณลุง คุณป้า .. “
“ ไม่อยากเรียกว่าคุณพ่อบ้างเหรอ ซอฮยอนนี่ “ ท่านรองยิ้มอบอุ่นพลางจับไหล่เด็กสาวเอาไว้อย่างให้กำลังใจ
“ ..................... “
“ อืมม ... มีอะไรให้ลุงช่วยก็บอกได้นะ ลุงไม่เคยลืมที่หนูช่วยให้เจ้ายอลมันเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา “
คุณนายปาร์คถอนหายใจหนักๆ “ เธอน่ะเป็นเพื่อนชานยอล ก็เหมือนเป็นลูกสาวของพวกเรา “
ซอฮยอนชะงักเล็กน้อยแล้วฝืนยิ้มออกมาหากแต่แววตากลับเศร้าสร้อย “ แล้วหนูจะแวะมาเยี่ยมนะคะ “
ซอฮยอนยังคงยืนมองบ้านหลังใหญ่โตของชานยอลนั้นและกลั้นใจเดินห่างออกมาอย่างตัดใจ
“ นี่ .. ซอ จู ฮยอน ! เดี๋ยวก่อน ! “
เด็กสาวรีบเช็ดน้ำตาลวกๆออกจากใบหน้าก่อนจะหันมองเขาอย่างแปลกใจ “ นาย .. หายโกรธแล้วเหรอ .. “
“ เธอช่วยไปโดยที่ไม่ต้องลืมอะไรไว้จะได้ไหม ? “ เขายื่นปากกาลูกลื่นสีชมพูที่เธอเคยมาติวหนังสือให้เขาที่บ้านนั้น
“ แต่ว่า ... หมึกมันหมดแล้วนี่ .. นายก็ .. ทิ้งไปสิ “
“ มันของของเธอ อยากทิ้งก็ทิ้งเองสิ ! “
“ ................... “
“ แล้วก็ ... เอามานี่ ! “ เด็กหนุ่มฉวยเป้เดินทางของเธอเอาไปรูดซิปเปิดออกกว้างท่ามกลางความตกใจของเด็กสาว
“ อะไรอ่ะ ชานยอล ? “ เขาย่อตัวลงรื้อค้นข้าวของกระจัดกระจาย “ นี่ของฉัน ... อันนี้ก็ของฉัน “
“ ของพวกนั้น นายให้ฉันเองนี่นา “ “ ฉันจะเอาคืน .. จะไปก็ไป แต่ฉันไม่อนุญาติให้เอาของฉันติดตัวเธอไปด้วย “
“ ....................... “
“ ท่าทางในนี้จะมีของฉันอยู่อีกเยอะเลย มาดูอยู่กลางถนนอย่างนี้ไม่ดีแน่ ฉันจะไปกับเธอด้วย ต้องตรวจดูอย่างละเอียดทุกชิ้นเลย “
เขาฉวยกระเป๋าของเธอไปแต่เด็กสาวเข้ายื้อเอาไว้ทันที “ นายอยากไปส่งฉันใช่มั้ย ทำไมต้องทำท่าโน้นท่านี้ด้วย “
“ ใครเริ่มกันแน่ ? เรื่องนี้ฉันไม่ผิดนะ ซอจูฮยอน ! “ “ ...................... “ “ พวกเรากำลังเริ่มเรียนมหาลัย ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี
แล้วเธอก่อเรื่องทำไม แถมทำอย่างกับฉันเป็นตัวไร้ประโยชน์ “
“ ฉันไม่อยากทะเลาะกับนาย ... ฉันจะไปแล้ว “
เธอปัดมือเขาออก ดึงกระเป๋ากลับมาพลางวิ่งออกไปโบกแท็กซี่ทันทีโดยมีเด็กหนุ่มร้องตามไล่หลังอย่างโกรธเคือง
“ ก็ได้ ! ไปเลย ! ยินดีด้วย เราจบกันแค่นี้ ! “
“ ชานยอลอ่า .. หมกตัวอะไรอยู่ในห้องทั้งวันนะลูก ไม่มีเรียนเหรอ แม่เห็นเธอหยุดมาหลายวันแล้วนะ “
“ ผมเหนื่อย .. ปล่อยผมเถอะครับ “
“ ไหน ... มีอะไร บอกแม่มาซิ “
เด็กหนุ่มผลุนผลันลุกขึ้นมาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ แม่ครับ แม่มีเงินบ้างไหม ? เยอะ ๆ เลยฮะ “
“ อะไรของแก .. อ๊ะ ! ไปก่อเรื่องมาอีกแล้วเหรอ ไอกูววว แม่ล่ะสงสารพ่อเธอจริง ๆ “
“ แม่ฮะ .. ไม่ใช่อย่างนั้นนะ “
“ แล้วเราต้องไปต่อรองอะไรกับผู้เสียหายอีกไหม ? “
“ ผมบอกว่าไม่ใช่อย่างงั้นไงครับ ! “ คิ้วที่ขมวดยุ่งนั้นบอกให้รู้กลายๆว่าเขาซีเรียสแค่ไหน “ ไม่มีอะไรที่จะเอาไปจำนำได้เลย .. “
เขายังไม่หยุดที่จะครุ่นคิดอย่างไตร่ตรองไปทีละนิด
“ มันอะไรกันแน่ล่ะ เจ้าลูกชาย !! ฮ๊ะ ? “ เด็กหนุ่มมีสีหน้าและท่าทางที่ตัดสินใจก่อนจะคืบคลานเข้าหาผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อนเต็มที่
“ แม่ครับ .. “
“ พูดกับพ่อให้ทีสิฮะ ว่าผมหัวไม่ค่อยดี คงไม่เหมาะกับฮันกุกอีกต่อไปแล้ว “
“ พูดบ้าอะไรเนี่ย เจ้ายอล ! “
“ ในระหว่างนี้ ... ผมอยากพักการเรียนเอาไว้ ... แล้ว .... คือแบบว่า .. “
“ ไหนว่าใหม่ซิ ! ไอ้ ชานยอล !!!!!!! “
ร่างของซอฮยอนที่ยืนต่อราคาซื้อผลไม้อย่างอารมณ์ดีในตลาดนั้นกลับพลันต้องตัวแข็งทื่อเมื่อท่อนแขนหนักๆของใครบางคนพาดลง
มากับไหล่บางๆของเธอ และเสียงทักทายของแม่ค้าด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นดีใจกับคนที่เพิ่งมา
“ โอ้ยย ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม พ่อลูกชายท่านรอง “
“ ช่วงนี้ .. ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ครับ “
ซอฮยอนขยับตัวออกจากแขนที่พาดเธออยู่นั้นทำให้เขาเสียหลักก่อนจะ รีบสาวเท้าเดินตามเด็กสาวออกไปทันที
“ ยัยโง่ ! มัวแต่เดินไปเดินมาอยู่แถวนี้ แล้วเธอจะหาเงินกลับไปเรียนได้ยังไง ? “
“ ..................
“ “ กลับไปคุยกับพ่อฉันกัน ! ให้พ่อหาทางช่วย “ เด็กหนุ่มฉวยมือของเธอไว้หากแต่ซอฮยอนกลับสะบัดออก
“ ไม่เป็นไร ปล่อยฉัน “
“ ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ .. เธอเกลียดฉันมากขนาดที่จะยอมเลือกไม่กลับเข้ามหาลัยงั้นเหรอ “
เด็กสาวถลึงตาใส่เขาด้วยท่าทางอวดดี “ ไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากนาย ฉันก็จะกลับเข้ามหาลัยเองได้อยู่แล้ว “
“ .................... “
“ ................... “
“ เสียเวลาฉันแท้ๆ ที่มาคอยเป็นห่วงเธอ “
“ วันหลังก็ไม่ต้องมาห่วงฉัน สนใจเรื่องของตัวเองไปเถอะ ฉันจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อันยอง ! “
เด็กสาวเดินจ้ำหนีเขาและขายาวๆของชานยอลก็เคลื่อนที่ตามประกบทันที “ ฉันอุตส่าห์มาหาเธอถึงที่นี่นะ “
“ ใครใช้ให้มากันล่ะ .. “
“ นี่เธอ ! โอ๊ะ ! “
ร่างสูงที่ทำท่าทีเซไปมาก่อนจะทรุดตัวลงและได้ผลที่แม้เด็กสาวถึงแม้จะลังเลเล็กน้อยแต่ก็วิ่งกลับมาดูอาการเขาทันทีในที่สุด
“ ชะ ... ชานยอลอ่า .... เป็นอะไรไป .. “
“ ฉันหิว ... ขอข้าวฉันกินหน่อย ... “
ร่างสูงของชานยอลที่เดินเก้ๆกังๆ วนไปเวียนมาอยู่รอบตัวเด็กสาวที่กำลังตั้งอกตั้งใจชิมน้ำแกงจืดที่ทำให้เขาอยู่นั้น ....
เด็กสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อรอบเอวบางของเธอถูกแขนหนาของชานยอลโอบรอบเอาไว้ทั้งตัว เด็กหนุ่มใช้ปลายคางที่วางเกยบนบ่าของเธอ
นั้นคลึงเล่นไปมาจนเธอห่อไหล่อย่างไม่สบายตัว “ นี่ ... เตามันร้อน นายถอยออกไปก่อนได้ไหม “
“ ซอฮยอนอ่า ... ฉันเสียใจนะ ... “
“ นายจะเสียใจอะไรล่ะ .. “
“ ก็เพราะ .. ว่าเธอ .. ไม่ยอมอยู่ข้าง ๆ ฉัน ยังไงล่ะ “
“ นายน่าจะดีใจนะ ... ที่ไม่มีใครคอยกวนใจ คอยจ้ำจี้จ้ำไชนายอีกแล้ว “
“ แน่นอนอยู่แล้ว ... “ ซอฮยอนหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นเขาพูดล้อเลียนแบบเธอกับประโยคซ้ำ ๆ เดิม ๆ ที่เธอคอยพูดคอยบอกกับเขา
“ ย่า ~ เลิกนอนซะที ยอลอ่า ตื่นเสียทีสิ อ่านนั่นสิ อ่านนี่ด้วย ... กินข้าวเช้าหรือยัง ห้ามใช้กำลังนะ ... “
“ นายไม่รู้เหรอ .. ว่าฉันทำไปเพราะเป็นห่วง “ เธอพยายามหันหน้ากลับมามองเขา
“ เธอเป็นห่วงฉันทำไมล่ะ ... “ มองแววตาที่เป็นต่อของเขาแล้ว อดไม่ได้ที่จะนึกหมั่นไส้ขึ้นมา
“ กะ กะ ก็ ฉันอายแทนคุณลุง คุณป้าน่ะสิ “
ชานยอลหัวเราะเบาๆ “ หรือว่า ... “ เขามองเธอด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม “ เราจะทำแบบนั้นกันดี ... “
“ หือ ? “
“ เผาบ้านนี้ไปซะ แล้วย้ายไปอยู่กับฉัน “ เขาหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นซอฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ
เด็กหนุ่มเอื้อมมือผ่านตัวเด็กสาวไปหมุนปิดเตาที่น้ำในหม้อเดือดจนล้นทะลักออกมารดให้ไฟลุกฟู่โดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว
“ ซอฮยอน.. ฟังให้ดี ... “
“ .......................... “
“ ฉันจะขายของส่วนตัวทุกอย่างที่มี เก็บเป็นค่าเทอมให้เธอเอง “
“ ชะ ... ชานยอล ! “
“ ถ้ามันไม่พอ .. ฉันจะขโมยของมีค่าของพ่อ ขายมันให้หมดทุกชิ้น “
“ ปาร์ค ชาน ยอล O_O “
“ เพราะฉะนั้น ... กลับไปอยู่ข้างๆกันเหมือนเดิมเถอะนะ ซอฮยอนอ่า “
“ .................... “
★★★★★★★★★★★
เม้นท์จ้าาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
นายก็มีมุมน่ารักๆเหมือนกันนะชานยอลอ่า
แบบนี้ค่อยอุ่นใจคิดมานิดนึงว่าซอฮยอนเลือกถูก
เอ๊ะ ถ้ามันจะเป็นแบบที่ฮานิพูดกันแน่หว่า
ซอฮยอนน่ะพอได้รักแล้ว ก็มองข้ามไปหมดแหล่ะ
ความไม่ดีทั้งหมดทั้งมวลน่ะ
ไม่เนียนอีกแล้วนะ ที่จริงก็จะไปส่งแค่ฟอร์มจัดไปหน่อย
'ไม่มีอะไรที่จำนำได้เลย' 555+ ตลกอ่ะ หาเงินสุดฤทธิ์
แม่เข้าใจยอลหน่อยนะ โง่ไปหน่อยเลยรู้ตัวช้าตลอด
โอ้ยยยย ปาร์คชานยอล ช้านนนนรักแกอ่ะ
ถึงกับจะขโมยของพ่อไปขาย หาเงินให้ซอฮยอน
แบบนี่้ใครว่าไม่รักกันนะ หลงไปแล้วล่ะ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 มีนาคม 2559 / 21:22
จิกหมอนแตก น่ารักมากชานซอ
สู้ๆค่ะไรท์ >3
เพื่อให้ซอกลับไปอยู่ข้างๆ โอ๊ย ฟิน
มันฟรุ้งฟริ้ง กรุ๊งกริ๊ง มุ้งมิ้งมาก
คู่นี้เคมีเข้ากันอย่างแรง
อ่านแล้วปริ่มมากกค่า
แต่ตอนนี้ชานยอลคนดีที่หนึ่งเลยค่า ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายให้ผู้ชายคนนี้ดี
แล้วคือชอบคาแรคเตอร์ของซอแบบนี้อยู่ด้วย ดูขาลุย น่ารักๆๆ เป็นสาวจอมแก่น
แถมตอนบอกกะซอว่าจะเก็บค่าเทอมให้นี่คือแมนมากก โฮรกกก ได้ใจหนูไปเลยค่าพี่ชานน ^^
น่ารักมากกกกกกกก ทำไมเขาโกรธกันแล้วเราอ่านแล้วยิ้มมมม ^__________^
ทำไมต้องน่ารัก โอ้ยยยย~~~ อิจฉาซอสุดๆ
ชอบพี่ชานลุคนี้มากๆๆๆค่ะ แสนดีขี้กวนเป็นห่วงตลอดๆ
ปากอย่างใจอย่าง เถียงกันยังน่ารักอ่ะ คือพูดไปงั้นแหละ แต่ในใจนี่..
ต้องกรีดร้องมากเท่าไหร่ถึงจะพอกับความน่ารักนี้
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 5 ธันวาคม 2558 / 02:32