ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
“ อฮยอน๋า .. เมื่อไหร่ที่พวเราะ .. แบบว่า ...อย่าว่า..“ เ็หนุ่มท่าทาเ๋อ๋าใ้ไหล่
ระแะเ็สาวอย่ามีเลศนัย
“ ถ้านายสอบิทุน่อโทิที่อเมริา .. ันะ ... ลอิูนะ านยอลอ่า “
“ แล้วเธอล่ะ .. ะสอบผ่านไป้วยันใ่มั้ย? “
เ็สาวหันมอร่าสู่อนะบเบาๆที่แ้มอเา “ ทำไมนายถึไ้ถามสิ่ที่้อเิึ้น
แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ? โฮะ โฮะ “
แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ? โฮะ โฮะ “
“ โอ้วว อฮยอนอนนี่ “
“ อ๋า าาา ว่ายัไ๊ะสาวน้อย “
“ ไม่ไ้เอันนานเลย ยินี้วยนะะพี่ ... ันไ้ยินมาว่ารุ่นพี่านยอลำลัะลับมา
เาหลีแล้ว ว้าวว เรียนบโท แถมทำานในบริษัทให่โ เท่ห์ัเลย อย้ายลับมา
ประำสาาที่เาหลีเพราะิถึพี่แน่นอนเลยอนนี่ .. “
เาหลีแล้ว ว้าวว เรียนบโท แถมทำานในบริษัทให่โ เท่ห์ัเลย อย้ายลับมา
ประำสาาที่เาหลีเพราะิถึพี่แน่นอนเลยอนนี่ .. “
“ อ้อ .. ้ะ ... “
“ พวเราน่ะ .. อนนั้น ทุนิันว่าพี่ะสอบิทุนไ้มาว่าานยอลโอป้าเสียอี “
“ ....................... “
“ ถึพี่สอนะเป็นแฟนัน ... แ่เรื่อนี้ทำให้พี่ท้อบ้านะะ ... แล้ว .. อนนี้พี่ทำอะไรอยู่เหรอะ “
“ ะ .. ันน่ะเหรอ? ันทำานอยู่ ... อ่า .. สำนัพิมพ์ ....เอ่อ .. แ่มันน่าเบื่อ ันเลยหาาน
อื่นที่นั่นบ้า ที่นี่บ้า น่ะ้ะ “
อื่นที่นั่นบ้า ที่นี่บ้า น่ะ้ะ “
รุ่นน้อสาวพยัหน้าพลาสายาเหลือบเห็นแผ่นพับำแหน่ว่าถูวลม้วยหมึแๆ
อยู่้าัวรุ่นพี่สาวที่ยับอเล่าเื้อยแ้ว
อยู่้าัวรุ่นพี่สาวที่ยับอเล่าเื้อยแ้ว
“ เธอ็รู้ .. ันมีวามสามารถพิเศษมามาย “
“ อ๋อ ... ่า แน่นอนอยู่แล้วสิะ อฮยอนอนนี่ ... ยัไ็ ฝายินีับรุ่นพี่านยอล้วยนะะ ันอัว่อน “
“ วันนี้ันะไปรับเาที่สนามบิน .. แล้วะบอเาให้นะ๊ะ .. บายย “
“ อูฮยอน “
“ ปาร์านยอล “
“ Cheers !!!! “ ทัู้่ยแ้วไวน์ึ้นนเ้า้วยัน “ ลอารลับมาอปาร์านยอล
และรบรอบเ็ปีที่เราบัน “
และรบรอบเ็ปีที่เราบัน “
อฮยอนื่มและยื่นมือออมาแบออรอไว้ “ นายลับมาแล้ว .. ะนั้น ้อมีอมาให้ันอย่าแน่นอน ใ่มะ “
านยอลหัวเราะออมาเบาๆ “ เธอาหวัับเรื่อนี้้วยเหรอ ... ปล้นันัๆเลย ัวแสบ “
“ ในเมื่อันทำานหนัมาถึเ็ปี ็้อไ้ผลอบแทนบ้าสิ “
ใบหน้าหล่อเหลายยิ้มมุมปา่อนะหยิบล่อำมะหยี่สีำึ้นมาวารหน้า เธอรีบ
หยิบไปและเปิออู่อนะอ้าปา้าเมื่อ้านในเป็นแหวนสีเินวาววับ
หยิบไปและเปิออู่อนะอ้าปา้าเมื่อ้านในเป็นแหวนสีเินวาววับ
“ แ่านันเถอะ “ เาบอเรียบๆ พลาเอนหลัไปับพนัเ้าอี้พร้อมถอนหายใแผ่วเบา
“ ิส์ ... อะไรันนี่ ทำไมนาย้อทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ “
“ ..................... “
“ อแ่านแบบไหนัน ถึไม่รื่นเริเอาะเลย “
“ อะไรอเธอ .. “
“ อใหม่อีทีิ .. ที่นายทำท่าทาแบบเมื่อี้ยเลิ! “ อฮยอนใส่แหวนเ้าในล่อไว้ที่เิม
“ ถ้าไม่้อาร็ไม่เป็นไร “ านยอลเอื้อมมือมาเ็บล่อแหวนหาแ่สาวน้อยรีบรั้มือเาเอาไว้ “ ย่าห์ อะไรเนี่ยย !! “
“ เธอพูเอนะว่ายเลิ “
“ ิส์ ... เอามานี่ ันสวมเอ็ไ้ ... “ อูฮยอนรีบวยลับไปและัารสวมแหวนนั้นลับนิ้วนา้า้ายอัวเอ
“ ย่าห์ ! อฮยอน ... ันเห็นในอ่ามีแ่ฟอสบู่ ไม่เห็นมีน้ำเลย “
“ ฟอสบู่ี่อร่าาย นายเพิ่นั่เรื่อลับมา ันั้น้อไ้รับารผ่อนลายนะ๊ะ “
เสียอฮยอนนำมา่อนที่ะเปิประูห้อน้ำและโพส์ท่าเ็ี่้วยุแ่ายยั่วยวน
ัหนันานยอลสำลัฟอสบู่้วยวามใ
เสียอฮยอนนำมา่อนที่ะเปิประูห้อน้ำและโพส์ท่าเ็ี่้วยุแ่ายยั่วยวน
ัหนันานยอลสำลัฟอสบู่้วยวามใ
“ านยอลอ่า ... ัน่วยอาบน้ำให้เอาไหม๊ะ ? “
“ มะ ..ไม่เป็นไร้ะ “
“ แหม .. ทำเป็นไร้เียสา อบไม่ใ่หรือ๊ะ “
ร่าบารีบสาวเท้า้าวเ้ามาหาแ่้อหน้าหายเพราะพื้นที่เปียลื่นนเธอล้มฟา
หมสภาพวามเ็ี่ที่พรีเ้น์ไว้
หมสภาพวามเ็ี่ที่พรีเ้น์ไว้
“ อ๊า ... เบาหน่อยสิ านยอลอ่า ... “
านยอลนวบริเวหลัอนรัที่นอนว่ำหน้าร้อโอโอยอยู่บนเียนอนนั้น
“ ันบอเธอแล้ว ว่าอย่าเว่อร์ให้มา “
“ ันบอเธอแล้ว ว่าอย่าเว่อร์ให้มา “
“ โอ้ยยย เ็บอ่า ... “
“ ะไปโรพยาบาลหรือเปล่าล่ะ “
“ ยอลอ่า ... พลิัวให้ันหน่อยสิ .. “
ายหนุ่มสอมือเ้า่วยพยุหาแ่อฮยอนรีบหันลับมารวบออเาเอาไว้พร้อมรอยยิ้มหวาน่ำ
“ เธอ .. เธอทำแบบนี้ทำไม .. “ านยอลยัยิ้ม หาแ่เป็นยิ้มเื่อนๆ ้วยวามใ
“ ันเยบอแล้วไ .. ว่าถ้านายสอบไ้ .. มีานทำ .. เราะโอเัน “
“ ..................... “
“ วันนี้เลยละัน “
“ เธอพูอะไรัน .. เราลันว่า .. ถ้าเธอสอบไ้ เราถึะทำ่าหา “
านยอลพยายามึเรียวแนที่ยึเหนี่ยวอเาไว้อย่าแน่นหนานั้นออ
านยอลพยายามึเรียวแนที่ยึเหนี่ยวอเาไว้อย่าแน่นหนานั้นออ
“ ันบอว่าถ้าเธอทำไ้ .. เราถึะทำ่าหา “ วาอสาวสวยายแววริั
“ เธอเอเป็นนที่พูว่าเราไม่วรมีอะไรันนว่าะไ้แ่านนะ ปล่อยัน อฮยอน “
“ ถึอย่าไร ... เรา็้อแ่านันอยู่แล้วนี่นา “ รอยยิ้มหวานเี๊ยบและอ้อมแนเหนี่ยวรั้เาอย่าใ้ำลั
“ ะ .. แ่ันิว่า เธออยาทำในืนแรอวันแ่านไม่ใ่เหรอ “
“ ืนนั้น ... ็ือวันนี้ไ๊ะ “
“ เอาไว้ ... ให้เธอหายี่อนนะ “
“ โอ้ ... นายัวลอยู่ใ่ไหม .... ันน่ะ ... เรียมทุอย่าเอาไว้แล้ว ไม่้อห่วนะ “
“ อฮยอนอ่า .. ันเหนื่อย !! “
ปาร์านยอลแะมือปลาหมึอแฟนสาว่อนะเหวี่ยเธอที่เ็บหลัอยู่นั้นลไปนอนร้อโอโอย
“ ย๊า !!! นายเป็นอะไรฮ๊ะ !? “
“ ไม่มีอะไร!! “ ร่าสู้าวเท้ายาวๆ เปิประูออาห้อไป โยมีสายาลุวาวออฮยอนมอามอย่าไม่ยอมแพ้
้านหลัอานยอลที่ยืนปล่อยอารม์อยู่ั้นาฟ้า อฮยอนเินใ้มือุมหลัอย่าเ็บปวามึ้นมา
“ ไหน บอมาิ ปาร์านยอล เิอะไรึ้น ?! “
“ ไม่้อัวลหรอ ลับไป้าในเถอะ ันอยาอยู่นเียว “
“ ทำไมนายถึอยาอยู่นเียว ทั้ที่ไปอยู่เมือนอมาสอสามปีแล้ว “
“ มันไม่เี่ยวับเธอหรอ ... ไปนอนะ “
“ สะโพอันปวนแทบะยืนไม่ไหวแล้ว .. บอมาเร็วๆ เรื่อะไ้บๆเสียที เิอะไรึ้นที่โน่น “
“ ันบอเธอไม่ไ้ “
“ มันืออะไร !! มีอะไรที่บอันไม่ไ้ !? บอมาเี๋ยวนี้นะ !“
“ ัน ..... “ านยอลหันมอเธอเล็น้อย ่อนะเหม่อมอออไปยัท้อฟ้ามืมิ้านหน้า
“ นอใเธอ “
“ นอใเธอ “
“ ...................... “
“ ันนอใเธอ อนที่เรียนและทำานที่นั่น “
“ ไหนนายบอว่า .. ไม่่อยไ้ออไปไหน .. แ่ลับนอใันหรือนี่ ... “
น้ำเสียเว้ว้าและน้ำารื้นึ้นเ็มสอา
น้ำเสียเว้ว้าและน้ำารื้นึ้นเ็มสอา
“ พวเรานอน้วยันแล้ว “
“ หล่อน ... เป็นผู้หิแบบไหนัน ... เธอ ... ไปนอนันที่ไหน นายไปนอนับใรมา! นเลว !!! “
“ พอไ้แล้วอฮยอน ! ันะแ่าน .. ถึอย่าไร .. ัน็ะแ่านับเธอ “
“ หลับนอนับผู้หิอื่นแล้วยัมีหน้าะมาแ่านับันเหรอ สิีหรือเปล่า นายทำแบบนี้ไ้ยัไ “
“ ันรู้สึลำบาใมา ... อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ อฮยอนนี่ “
“ ไปให้พ้นนะ!! อย่ามาให้ันเห็นหน้าอี ไปให้พ้นนนนน !!! “
“ นสารเลว .... “ อูฮยอนที่ออมาื่มโู้าถนนอยู่เพียลำพัถอแหวนลหย่อนแ้วใส
“ อวสานอปาร์านยอล หึหึ ..“ และใ้นิ้วเรียวแหวนไว้้นแ้วพลาร้อห่มร้อไห้
“ ายในแ้วโูไปะ! ฮืออ “
“ ายในแ้วโูไปะ! ฮืออ “
“ ป้า !! เ็บั์้วย่า ันะไปแล้ว ฮือออ “
“ ร้านนี้แล้วัน ... ันเลี้ยนายลอวามพ่ายแพ้ทีมฟุบอลันเอ “
โอเฮุนในุเสื้อยืาเยีนส์สบายๆเินามมินอหนุ่มรุ่นพี่ โ้ฟุบอลทีมเยาวนที่เพิ่พาเ็ๆแ่แพ้มาหมาๆ
“ ป้ารับ เ็บโ๊ะ ้วยฮะ ! “ เฮุนะโนร้อเรียแม่้ามาทำวามสะอาโ๊ะ ่อนะแล
เห็นบาสิ่เป็นประายวาววับอยู่้นแ้วที่วาาอยู่ที่โ๊ะอเา “ นี่มันแหวนไม่ใ่เหรอ? “
เห็นบาสิ่เป็นประายวาววับอยู่้นแ้วที่วาาอยู่ที่โ๊ะอเา “ นี่มันแหวนไม่ใ่เหรอ? “
“ เออ ใรอุริเอาไปไว้ในแ้ววะ ใรเผลอื่มน้ำเ้าไปล่ะายห่า “ มินอมวิ้วมอ
อย่าประหลาใเมื่อเฮุนล้วเอามันึ้นมาส่อู
อย่าประหลาใเมื่อเฮุนล้วเอามันึ้นมาส่อู
“ ใรมันะไปินน้ำเหลืออนอื่นล่ะวะฮยอ ... อืม ... แหวนผู้หินี่ “ เฮุนลอหย่อน
แหวนเ้าับนิ้วอัวเอและใส่เ้าไปไม่ไ้ “ โอ๊ะ นิ้ว้อย ! “ เ็หนุ่มร้ออย่าื่นเ้น
เมื่อสวมเ้าไปพอิบพอีับนิ้ว้อยอน
แหวนเ้าับนิ้วอัวเอและใส่เ้าไปไม่ไ้ “ โอ๊ะ นิ้ว้อย ! “ เ็หนุ่มร้ออย่าื่นเ้น
เมื่อสวมเ้าไปพอิบพอีับนิ้ว้อยอน
ร่าอใรบานเินโัโเเ้ามาเาะโ๊ะอสอหนุ่มเอาไว้้วยาวาๆ
“ แหวน ... อันหายไป ... “
“ แหวน ... อันหายไป ... “
เฮุนมวิ้วมอ “ อ๋อ .. ุลืมไว้ในแ้วโูใ่มั้ยรับ “
“ แหวนัน ... หาย .... รู้มั้ย ว่า ..นั่นเป็นแหวน อะ ..ไร ..
“ รับ ๆ ... อันนี้ใ่ไหม ผมเ็บเอาไว้ให้เลยนะนี่ “ เฮุนหัวเราะอย่าบันเมื่อิว่าุยับ
นเมาเาถอแหวนออแ่แล้ว้อนิ่วหน้า้อมอมินออย่าอวาม่วยเหลือ
นเมาเาถอแหวนออแ่แล้ว้อนิ่วหน้า้อมอมินออย่าอวาม่วยเหลือ
“ ฮยอ ... ผม .. ถอไม่ออ .. “
“ อาววว แหวน ันืน มา ~~ “
“ ฮยอ ผมถอไม่ออ! “
“ เอาแหวน้านืนม๊า!!!!!! “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น