คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เสน่หาพราสวาท
บทนำ
บรรยาาศภายในมหาวิทยาื่อัแห่หนึ่ึ่ถูแ่อย่าสวยามเพื่อัสถานที่เอาไว้ให้ถ่ายรูปับเพื่อนบัิลอนรอบรัวที่มาร่วมแสวามยินี บริเว่าๆ ภายในมหาวิทยาลัยึร่ำราไป้วยผู้นมาหน้าหลายา
วันนี้เป็นวันแห่วามสำเร็ เหล่าผู้นรอบายอเธอล้วนแล้วแ่มีใบหน้าที่เปื้อนไป้วยรอยยิ้มแห่วามสุใรวมไปถึัวเธอเอ้วย ถึแม้เธอะมีรอยยิ้มสใสประับอยู่บนใบหน้าอันาม แ่วาอเธอลับไม่ไ้ส่อประายไปในทิศทาเียวันเลย วาอหิสาวเหาและหม่นเศร้า ยามที่เธอเหลือบมอไปรอบายยิ่ทำให้เธอรู้สึเหมือนนเอเป็นเพียสิ่ประอบาในวันแห่วามสำเร็นี้
สาเหุอวามหม่นเศร้าในสายาอเธอะเป็นอย่าไรไปไ้นอาที่เธอไม่มีรอบรัวมาร่วมแสวามยินีเหมือนับเพื่อนนอื่นๆ บิามาราอเธอมา่วนาไปเอาอนลาภาารศึษา ึ่เป็นภาารศึษาสุท้ายที่เธอ้อร่ำเรียน ่อนะสำเร็ารศึษาไ้ใบปริาัที่พวท่านหวัเอาไว้
เสียถอนหายใัออมาเบาๆ ่อนเธอะหันหลัลับเ้าึะฯ ที่ิะใ้เป็นสถานที่เปลี่ยนเรื่อแ่ายออเป็นุลำลอธรรมาเพื่อที่ะโยสารรถประำทาลับไปยัอนโอเธอย่านานเมือ
สาวสวยผมยาวสีำลับอย่าเป็นธรรมาิที่ถูรวบึ้นเป็นมวยผม ในุาเรัรูปายาวสีำสนิทเ้าันับเสื้อยืเอวลอยมีลวลายามสมัยนิยม สะพายระเป๋า้าวออมาาบริเวะฯ ทุ้าวย่าอเธอูมั่นใบนรอเท้าส้นสูู่เ่ ถึแม้เธอะไม่ใ่นหุ่นีสูะลูเหมือนนาแบบมาาไหน แ่รูปร่าอเธอ็เปรียบไ้ับนาฟ้าัวน้อยในฝันอายหลายน
“ะลับแล้วเหรออันนา เรายัไม่ไ้ถ่ายรูป้วยันเลยนะ” เสียใสัมาา้าหลัอเธอ
“อโทษทีนะ้ะแพร ัน้อรีบไปทำานพิเศษนะเี๋ยวะไม่ทัน” หิสาวหันไปอบำถามเพื่อนร่วมรุ่นที่รำเรียน้วยันมานบารศึษาพร้อมัน
แพร หรือ แพรพลอยเป็นเพื่อนเพียนเียวที่ยัเหลืออยู่ออันนาภายหลัที่สภาพารเินอเธอไม่ที่หรือเรียไ้ว่าพัลมา หลัาที่บิามาราอเธอถึแ่รรม อันนานับถือแพรพลอยให้เป็นทั้เพื่อนู่ใและเป็นเหมือนพี่สาวที่หิสาวสามารถมาอำปรีษารวมทั้เป็นที่พึ่ทาใให้เธอเป็นอย่าี
“อย่าหัโหมมาล่ะ ยัไัน็อยู่้าแนะ เรื่อมัน็ผ่านมาสัพัแล้ว แวระเลิเศร้าและมีีวิใหม่ ไม่ให้อาพันและอาวรร้อเป็นห่วเธอนะ” เพื่อนสาวล่าวอย่ารู้ีถึสภาพิใอเพื่อน ยิ่วันนี้เป็นเสมือนวันรอบรัวอีวันหนึ่มัน็ไม่ยาเลยที่ะทำให้อันนาลับไปมับวามเศร้าอีรั้
“ันรู้้ะแพร ไป่อนนะแล้วเอาไว้ะโทรหา” อันนายิ้มรับำอเพื่อน่อนที่ะเินามา
วามริหิสาวอาะไม่รู้สึโเี่ยวนานี้ หาไม่เป็นเพราะว่า่อนหน้าที่บิามาราอเธอะเสียไม่นาน พิภพ แฟนหนุ่มอเธอ็มาอเลิับเธออย่าไร้เยื่อใย โยที่เธอเอ็ไม่ทราบถึสาเหุ อันนาเสียใอยู่เป็นเวลานาน สิ่ที่ทำให้หิสาวีึ้นมาไ้็ือำลัใาพันพรรและวรราผู้เป็นบิามาราอเธอ แ่ไม่นานท่าน็มา่วนาไปทิ้เธอไว้ับวามว่าเปล่าที่อย้ำ้ำเิมเธออย่าไม่ใยี
อันนาสบัหน้าไล่วามิ่าๆ ออาหัว่อนะ้าวึ้นรถู้โยสารประำทาที่มุ่หน้าไปยัอนโอเธอ หิสาวั้ใะนำสิ่อไปเ็บที่ห้อให้เรียบร้อย่อนที่ะเินทาไปทำานพิเศษเป็นเ็เสริฟในร้านอาหารื่อัที่ั้อยู่ไม่ไลาที่พั
สภาพารเินออันนาเป็นไปอย่าไม่ราบรื่น นอาอนโที่เป็นอวัวันเิอายุ 20 ปีาบิานั้น เธอไม่มีอะไรที่สามารถทำให้เธออุ่นใไ้เลย บิาอเธอทำธุริโรแรมอยู่ที่ลบุรี เป็นโรแรมนาลาิับายหาแสนสวย มีลู้าทั้าวไทยและาว่าาิแวะเวียนมาพัลอปี ทำให้ทั้ีิวิออันนาไม่เย้อพบเอับวามลำบามา่อน
หลัาบิาายาไป มรที่วระมาเป็นอเธอ็ลับไม่ไ้มาถึมือเธออย่าที่เยิไว้เพราะเธอไม่ใ่ลูนเียวอบิา อันนาเป็นลูสาวที่เิาภรรยานที่สออพันพรร ภายหลัาารหย่าร้าับภรรยาน่อนพันพรรัสินใอยู่ินับวรราโยที่ไม่ไ้ทะเบียนสมรส ทัู้่รัใร่ันนทำให้อันนาออมาลืมาูโล พันพรรยัไม่ไ้ทำพินัยรรมเอาไว้่อนที่ะเิอุบัิเหุทำให้อันนาหมสิ้นทุสิ่ทุอย่า
หลัา่ายเิน่าโยสารอันนา็้าวเท้าเล็ๆ ลารถู้อย่าระมัระวัและสาวเท้าเ้าอนโไปอย่าเร่รีบ อนโอเธอัว่าั้อยู่ในทำเลีมีรถประำทาวิ่ผ่านและมีร้านรวายอาหารามสั่มามาย ที่อันนามัมาฝาท้ออยู่เสมอๆ หลัาเลิาน
เมื่อเ็บอเสร็เรียบร้อยอันนา็รีบเินทาไปยัร้านอาหารที่เธอทำานพิเศษอยู่ทันทีเพราะเวลาเ้าานอเธอระั้นิเ้ามาแล้ว ้วยวามรีบเร่นี้เอทำให้เธอเินนับผู้หินหนึ่และทำ้าวอระัระาย ทั้ออันนาเอและหิสาวนนั้น
อันนาล่าวอโทษอโพยเป็นารให่พร้อมทั้่วยเธอเ็บออย่าเร่รีบ่อนที่วิ่ามา ว่าที่อันนาะรู้ัวว่าเธอมีเอสารบาอย่าที่น่าะเป็นอผู้หินนั้นอยู่ในมือ เธอ็ยืนอยู่หน้าล๊อเอร์เ็บออพนัานเสียแล้ว
เธอพับเอสารเ็บใส่ระเป๋าโยที่ยัไม่ไ้อ่านเนื้อหาแล้วเปลี่ยนุออไปเสิร์ฟอาหาร่อนที่ะถูผู้ัารำหนิ อันนาทำานอย่าหนัมาไ้ระยะหนึ่แล้ว ไม่ว่าพนัานนไหนะลาป่วยลาิ เธอ็ไม่ลัเลที่ะอทำานแทนเลยสันิ หิสาวำเป็นที่ะ้อรับผิอบ่ายเินืนให้ับบัรเริเือนสุท้ายอมารา่อนที่ท่านะเสียีวิ ึ่็เป็นำนวนเินที่่อน้าเยอะรวมับอเบี้ยที่มาึ้นทุเือน ทำให้่าใ้่ายประำวันอเธอไม่เยพอ านที่ทำเป็นเพียานพาร์ททามหาใ่านประำ เินที่เธอมีใ้ึเรียไ้ว่าวันนวันหรือบาวัน็้ออมื้อินมื้อเสีย้วย้ำ
าอันนาที่เยสมส่วนมีน้ำมีนวล ็ลายเป็นอันนาที่ผอมบาว่าที่เยนูเหมือนเธอเป็นุ๊าระาษที่หา้อลม็อาะปลิวไปไ้อย่า่ายาย
เมื่อนาฬิาบอเวลาเที่ยืน็ถึเวลาเลิานออันนา เธอลับอนโอเธอพาร่าายที่เหน็เหนื่อยลับไปทิ้ัวลนอนที่เียอย่าสิ้นแร น้ำาสอสามหยไหลลบนที่นอนอย่าเย เธอร้อไห้นเหมือนเป็นิวัรประำวันไปแล้ว
ภายนอนั้นเธอูแ้มเ็และูแลนเอไ้ ัารับปัหา่าๆ ไ้เป็นอย่าี แ่ลึๆ ลไป้าในิใอเธอ เธอยั้อารที่พึ่พิยามอ่อนล้า ้อารใรสันมาูแลปลอบโยนเธอยามเธอเศร้าเสียใ
ระเป๋าสะพาย้าัวที่เปิอยู่อย่าหมิ่นเหม่เผยให้เห็นแผ่นระาษใบหนึ่ที่ึูวามสนใออันนา เธอหยิบแผ่นระาษออมาอ่านอย่าสนใและเผยรอยยิ้มอย่าีใออมาเมื่ออ่านบ เนื้อหาในระาษทำให้อันนาีัวลุึ้น ลาระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อมออมาาู้เสื้อผ้าและลมือเ็บระเป๋าทันที เพื่อเรียมัวที่ะไปสมัรานเป็นพนัานบัีในโรแรมที่รั้หนึ่เยเป็นอบิา
-----------------writer's talk------------------
ฝานิยายเรื่อนี้ไว้ในอ้อมออ้อมใ้วยนะะ
ิ-ม ันไ้เลย ศศาะพยายามนำไปปรับปรุแ้ไอย่าสุวามสามารถ่ะ ^^
ความคิดเห็น