จารจันทรา

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

เพราะสูญเสียบิดามารดาไปด้วยอุบัติเหตุ ทำให้หยางเยว่ซินต้องมาอยู่ในความดูแลของผู้เป็นย่าตั้งแต่ยังเล็ก แต่ไม่ว่าผู้เป็นย่าจะรักและเอ็นดูหลานสาวผู้นี้มาถึงเพียงใด ก็ไม่อาจเติมเต็มจิตใจที่อ้างว้างจากการสูญเสียของเธอได้ทั้งหมด เธอจึงพยายามไขว่คว้าความรักจากผู้อื่นอยู่เสมอ

และ'พวกเขา'ก็เข้ามาในชีวิตเธอในตอนที่เธอกำลังเคว้งคว้างราวกับคนจมน้ำอยู่กลางมหาสมุทร และเมื่อได้เห็นขอนไม้ลอยมาจึงรีบเกาะเอาไว้ โดยหารู้ไม่ว่านั่นมิใช่ขอนไม้ แต่เป็นทุ่นที่ถ่วงให้เธอจมลึกลงไปใต้มหาสมุทรต่างหาก

เธอไว้ใจพวกเขาให้ดูแลธุรกิจของบิดามารดาต่อ ย่าของเธอเองก็มิได้คัดค้านเพราะพวกเขาดูเป็นคนดีและน่าไว้ใจเป็นอย่างมาก ลูกสาวของพวกเขากลายมาเป็นเพื่อนสนิทของเธอ เรียนในโรงเรียนเดียวกับเธอ ใช้ชีวิตในสังคมเดียวกับเธอ ทั้งๆที่พวกเขาเป็นเพียงครอบครัวลูกน้องเก่าของบิดา

เธอไว้ใจพวกเขาจนมอบฐานะพ่อแม่บุญธรรมให้พวกเขาอย่างไม่ลังเล

แต่อีกสิบปีให้หลังผู้เป็นย่าก็จากเธอไปอีกคนเพราะความชรา หยางเยว่ซินทนการสูญเสียไม่ไหวเธอจึงตอบรับการไปเรียนต่อที่อเมริกาพร้อมบุตรสาวของพวกเขาทันที ในตอนนั้นเธอคิดว่าพวกเขาทำไปเพราะพวกเขารักเธอ แต่เธอมาไรู้ในภายหลังว่าพวกเขาต้องการกีดกันเธอให้อยู่ห่างธุรกิจของบิดาเธอต่างหาก

หลังจากเรียนจบและมุ่งมั่นทำงานที่ตนเองชอบอยู่หลายปี ช่วงนั้นเธอได้กลับมามีความสุขอย่างเช่นคนปกติ แต่ความสุขของเธอก็ถูกพรากไปอีกครั้งและครั้งนี้มันเจ็บปวดกว่าครั้งไหนๆ เพราะเธอสูญเสียทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเธอให้พวกเขาโดยที่เธอเองไม่ทันได้คาดคิดใดๆ พวกเขาให้เหตุผลว่าถ้าเธอไม่มีพวกเขาเธอคงสูญเสียสิ่งเหล่านี้ไปนานแล้ว ในเมื่อพวกเขาเป็นคนรักษามันไว้ พวกเขาก็แค่ต้องได้ในสิ่งที่พวกเขาควรจะได้ มันเป็นชะตาที่ฟ้าลิขิตไว้

หยางเยว่ซินแม้จะเสียใจเพียงใดแต่เมื่อนึกถึงคำมารดาว่าหากทำดีเธอจะได้สิ่งที่ดีตอบแทน หยางเยว่ซินยอมให้อภัยและถือว่าตอบแทนพวกเขาที่เลี้ยงดูเธอมาตลอดสิบกว่าปี เธอกลับอเมริกาและทำงานที่เธอรักต่อโดยหวังว่าสิ่งที่มารดาเคยบอกมันจะเป็นจริง และเธอคิดว่าเธอทำถูกเพราะหลังจากวันนั้นเธอใช้เวลาเพียงสามปีก็สามารถรุ่งโรจน์จนเป็นมือหนึ่งได้ในสายอาชีพนั้น แต่ที่เธอไม่คาดคิดก็คือความโลภของพวกเขาจะไม่สิ้นสุดเพียงเท่านั้น

เซเลน่า หยาง นักธรณีวิทยาและนักโบราณคดีผู้เก่งกาจ ประสบอุบัติเหตุในตอนที่เข้าไปขุดค้นสุสานจนเสียโฉม และสูญเสียพี่สาวบุญธรรมไปจากอุบัติเหตุครั้งนี้ นี่คือสิ่งที่พวกเขาให้คนอื่นได้รับรู้

แต่ในความเป็นจริงแล้วเป็นเธอที่ถูกพรากชีวิตไป พวกเขาฝังเธอทั้งเป็นอยู่ใต้สุสานนั่นและแย่งชิงแม้กระทั่งชื่อและตัวตนของเธอไปให้บุตรสาวของพวกเขาที่เธอรักอีกฝ่ายราวกับพี่สาวแท้ๆ เธอตายอย่างทรมานโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้และไร้ซึ่งการจดจำ พวกเขาให้เหตุผลว่าเพราะเธอไร้วาสนาที่จะมีชีวิตอยู่ในชื่อของตัวเธอเอง

พวกเขาใช้เสวยสุขบนกองเงินกองทองที่พ่อแม่เธอสร้างเอาไว้ เพราะพวกเขาบอกว่ามันเป็นชะตาฟ้าลิขิต

พวกเขาแย่งชิงชื่อเสียง แย่งชิงตัวตนของเธอ เพราะพวกเขาบอกว่าเธอไร้วาสนา

ทำไม...พวกเขาถึงได้ทุกสิ่งทุกอย่างไปในขณะที่เธอรักษาแม้กระทั่งชีวิตเอาไว้ยังไม่ได้ เพียงเพราะชะตาชีวิตของเธอนั้นดีสู้พวกเขาไม่ได้

ตั้งแต่ต้นจบจนเป็นเธอที่ถูกแย่งชิงทุกอย่างไปไม่ใช่หรือ? ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นเธอเพียงผู้เดียวที่สูญเสียไม่ใช่หรือ? เหตุใดเธอถึงต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถเช่นนี้ด้วยเล่า

เธอทำผิดอะไร เหตุใดสวรรค์จึงต้องโหดร้ายกับคนผู้หนึ่งถึงเพียงนี้

—-—--—-—-—--—-—-—--—-—-—--—-—-—--—-

พูดคุยกันเล็กน้อยค่ะ :)

เราเริ่มเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเราตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน ในตอนนั้นที่ลงไปมีคนอ่านไม่ถึงสองร้อยครั้ง ยอมรับว่าหมดกำลังใจจนหยุดเขียนไปพักใหญ่เพราะคิดว่าตนเองอาจจะไม่เหมาะกับการเป็นนักเขียน แต่ที่เราตัดสินใจรีไรท์เรื่องนี้ใหม่เพราะอยากมีผลงานที่เป็นของตัวเองบ้างซักเรื่อง เรากังวลกับมันค่อนข้างมาก หากมันไม่ดีตรงไหนเรายินดีรับคำติชมและจะนำไปปรับปรุงแก้ไขค่ะ

ขอบคุณนักอ่านทุกคนไว้ล่วงหน้าค่ะ ♡

         

Chess Theme