ซารางแอโย

ลำดับตอนที่ #1 : จากลูกเป็ดขี้เหร่กลับกลายเป็นหงส์สีขาว

              "กรรณนิชา กานาวาสี" 
              "มาค่ะ"
              อิๆ นี่คือเสียงใสแจ๋วของฉันเองค่ะ ฉันโยเกิร์ต สาวน้อยน่ารัก กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมที่4ค่ะ ตอนนี้กำลงัเรียนวิชาวิทยาศาสตร์อยู่ นี่ก็เป็นคาบแรกของเทอมด้วย เลยต้องพยายามทำตัวเองให้ตื่นตัวด้วย เมื่องั้นหลับ ตายชัวร์ 
             "นี่ๆ โมเมไมอาจารย์แกหัวกระเซิงขนาดนั้นว่ะ"
             ฉันกระซิบถามเพื่อนสนิทฉันไอ้โมเมถึงทรงผมทรงใหม่ของอาจารย์
             รึว่า นี่เป็นแฟชั่นใหม่ -*- แปลว่าฉันตกยุคแล้วอ่ะดิ
             "คือ ฉันได้ยินมาว่าก่อนเข้าสอนคาบเราแกไปห้ามไม่ให้พวกหลินๆกะพวกฝ้ายไม่ให้ตบกันอ่ะ - - "
             "ผมแกเท่ดีเนอะ ^O^"
             "อือ"
             กลุ่มของพวกหลินๆและกลุ่มของพวกฝ้ายคือกลุ่มกระทิงป่าและสัตว์ที่มีนอในห้องฉัน พวกนั้นไม่ค่อยถูกกันเท่าไร เวลากลุ่มไหนมีแฟนใหม่จะต้องหาเรื่องตบแย่งกันทุกที
             น่าเบื่อจิงๆ ยัยป้าพวกนี้
            "เอาล่ะ นักเรียน บทแรกที่เราจะเรียนคือ ดาราศาสตร์และเอกภพ..."
            และแล้ว ความสามารถในการฟังของพวกเราทั้งชั้นก็ถดถอยลง ไอ้โมเมหลับน้ำลายยืดไปแล้ว ส่วนฉัน ก็แค่เห็นพระอินทร์กวักมือเรียก
            ก่อนที่ฉันจะ...
            ..ครอก......

            10 นาทีต่อมา....

            พวกเราชาวม.4/2ได้ลงมาออกกำลังกายกันอย่างถ้วนหน้าบริเวณกลางสนามของโรงเรียน ให้ตายเหอะ เหนื่อยเป็นบ้า ยิ่งตัวดำๆเหมือนลูกชาวนาอยู่แล้ว ยังต้องมาวิ่งกลางแดดอีก TOT
            หลังจากหมดคาบนั้นด้วยการถูกสั่งรายงานเรื่องเอกภพเป็นปึกๆแล้ว ฉันกับโมเม
            "จุ๊ฟฟฟ จ๊วบบบบ"
            เสียงใครดูดส้วมแถวหลังห้องน้ำหว่า
            อ๊ากกก นี่มันน
            แพรวกับเค็นตะ มันกำลงัจูบกัน ฉันจะทำไงดีนะ TOT ถ้ารีบวิ่งตอนนี้มันก็ต้องเห็นแน่ๆ เพราะฉะนั้น ต้องค่อยๆย่องเอาก็แล้วกัน
            "นี่ โยเกิร์ต ยัยขี้เหร่ เธอแอบดูฉันกับแฟนฉันเรอะ"
            ยัยสัตว์ที่มีนอที่ชื่อแพรวหันมามองฉัน TTOTT 
            แถมยัยนี่อยู่กลุ่มหลินๆด้วยอ่ะ มันจะมาตบฉันมั้ยเนี่ย
            "ยัยขี้เหร่ ออกไปไกลๆเลยนะ ฉันเหม็นขี้หน้าเธอ"
            เค็นตะหาว่าฉันขี้เหร่หรอ(แต่มันก็เป็นความจริงอ่ะ)
            ทันใดนั้นโมเมก็ดึงมือฉันออกมาจากห้องน้ำทันที พร้อมกับบทสวด
            "นี่ โยเกิร์ต แกไปยืนบื้อทำสากกะเบืออยู่แถวนั้นทำไมยะ แล้วแกก็ปล่อยให้มันดูถูกแกซ้ำๆอยู่ได้ ไม่ยอมสวนกลับไปซะมั่ง..."
            แกก็พูดได้นี่ไอ้บ้า แกมันสวยนี่ เชอะ! ถึงว่าฉันจะหน้าตาไม่ดีเท่าพวกแกทั้งหลาย แต่ฉันจิตใจดีกว่าแน่ๆย่ะ
            ฉันก็ได้แต่คิดในใจ เพราะถ้าเถยงออกไป ใครๆก็ด่าว่าฉันขี้เหร่อีกอ่ะดิ
            พอฉันเดินมาถึงหน้าห้องนั่นมันบีม นั่งอยู่กับคนที่มันชอบคนใหม่ เห็นแล้วเศร้าจัง รู้สึกเหมือนถูกแทนที่เลย ปกติต้องเป็นฉันกับบีมนี่นา ที่จะต้องนั่งเล่นกันอยู่ที่นอกห้องทุกวัน TOT
           'โยเกิร์ต เรารักแกที่แกเป็นแกอ่ะ'
           'เราก็รักนายเหมือนกัน บีม'
           คำพูดนี่มันกรีดแทงฉันซ้ำๆ ทุกคร้งที่ฉันเห็นเขา ความทรงจำนี้ก็ยังปรากฎขึ้นอีกทุกครั้ง T_T

           "กลับมาแล้วค่ะ"
           "จ้า..."
           ฉันมาถึงที่บ้านแล้ว แต่ยังคิดถึงเรื่องบีมไม่หยุดเลยอ่ะ แย่ๆจริงๆ
           "ลูก แม่เพิ่งสมัครเป็นนักร้องในค่ายสังกัดของบริทแม่ให้ลูกไปแล้วนะ"
           "ฮะ!! O_O"
           "แม่ยังไม่เลิกใฝ่ฝันให้เกิร์ตเป็นนักร้องในสังกัดค่ายที่แม่ทำงานอยู่อีกหรอ"
           "^-^"
           เอาอีกแล้ว เรื่องนี้ทำให้ฉันปวดกบาลมาขึ้นอีกเรื่อง แม่อยากให้ฉันเป็นนักร้องนักแสดงค่ะ แต่ฉันก็เฉยๆนะเรื่องนี้ ก็มันแล้วแต่แม่อ่ะ
           ฉันวิ่งขึ้นไปที่ห้องทันที ก่อนที่แม่ฉันจะพาไปคาบาเล่ห์ TOT
           แม่ฉันนี่ทำอะไรไม่นึกถึงหน้าตาฉันบั้งเยย
           
           วันต่อมา...

           "ฮะ!! อะไรนะ เธออยู่ในค่ายของบริษัทนั้นแล้วหรอ"
           โมเมร้องขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
           "-O- บริษัทนี้อาฉันไปทำเป็นนักร้องแล้วมันจะล่มมั้ยเนี่ย เด๋วตอนเย็นนี้เราก็ต้องไปแปลงโฉมบ้าบอนั่นอีก"
          "แกต้องปลงโฉมด้วยหรอ +0+"
          "ก็เอออ่ะดิ ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ฉันขายออกได้ไงกันอ่ะ(เหมือนพวกโสเภณีเลยแฮะ)"
          อยากรู้จริงๆว่าฉันจะเป็นยังไง TOT
          "กรี๊ด ยัยหลินแรด ฉันจะฆ่าแก!!!"
         กลุ่มของหลินๆและกลุ่มของฝ้ายกำลังจะทำสงครามกันอีกแล้วอ่ะ วันๆไม่คิดจะทำไรกินหรอยะ(ไม่ได้คิดถึงตัวเองเลย เพราะตัวเองก็หลับในห้องเป็นส่วนใหญ่เหมือนกัน)
          ฉันหันกลับไปดู ทางด้านซ้ายสุดของห้อง คนที่ชื่อว่าฝ้ายกำลังวิ่งเข้ามาตบคนที่ชื่อว่าหลินๆอยู่ ส่วนที่เหลือก็ช่วยกันรุมๆ
           พอฉันหันไปทางสำรวจทางด้านขวา บีมกำลังนั่งอยู่ด้านหลังของฉัน ฉันกับบีมสบตากันชั่วครู่ก่อนจะหันไปทางอื่น
           สิ่งที่บีมทำกับฉันไว้ มันเกินให้อภัยจริงๆ บอกรักแป๊บเดียวก็บอกเลิก
           รักได้หมดใจ ก็เกลียดได้หมดใจเหมือนกัน

           16:00น. ณ บริษัทแม่ของฉัน
     
            การแปลงโฉมเสร็จเรียบร้อย เมื่อยัยช่างตุ๊ดแตกทั้งดึงผมยาวๆของฉันให้ตรงสนิทเปล่ยนทรงผมใหม่ ใส่เหล็กดัดฟันสีชมพู(สรุปว่าไอ้ตุ๊ดนี่มันเป็นหมอฟันหรือช่างทำหน้ากันว่ะ) ขัดหน้าให้ใสและทาครีมกำจัดขนแขนและหน้าแข้งให้ฉัน ฉันเดินไปดูที่กระจกบานใหญ่ 
           ฉันรู้สึกว่าตัวเองดูดีขึ้นเยอะ โดยเฉพาะทรงผมใหม่ มันไม่ได้เป็นผมตรงยาวสีดำธรรมดาแล้ว มันกลายเป็นทรงเด็กญี่ปุ่นที่น่ารักมาก ปลายผมของฉันแซมๆสีเหลืองทองอ่อนๆด้วย ส่วนสิวที่อยู่บนใบหน้าฉันได้หายไปเมื่อยาจี้สิวหยดลงมาถึงหน้าฉัน ฉันเพิ่งสังเกต ผิวของฉันก็ขาวอยู่แล้ว แถมตาก็โตอยู่แล้วด้วย
           คนอะไร น่ารักจัง
           "แม่ แล้วหนูจเดินเข้าโรงเรียนได้ยังไงอ่ะ เจ๊ถือกรรไกรมหาภัยมันมายืนอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันเลยนะแม่"
           "เอานี่ไป.."
           แม่ฉันโยนกระดาษแผ่นนึงมาให้ฉัน
           ว้าว นี่มันเอกสารรับรองการเป็นนักร้องในค่ายนี้นี่ 
           รักแม่มากที่สุดเลยอ่ะ!!!!
 
           วันต่อมา

           "โยเกิร์ตนั่นแกหรอน่ะ"
           "ยัยขี้เหร่นั่นมัน..."
           "ว้าว ใครวะ แมร่งสวยว่ะ"
            หลายเสียงร้องแปลกใจในความน่ารัก(ษาให้หายโง่) ของฉัน
            "โย โยเกิร์ต อ่ะ"
            ไอ้เค็นตะสุดหล่อมันมองฉันอย่างอึ้งๆเลย
             มีความสุขจริงๆ >O<++