คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลบหนี
Saturday...01:00
ท้องฟ้าสีดำสนิทย้อมปิดสรรพสิ่งทุกอย่างปนโลกใบนี้ให้ถูกมืดมิดตามไปด้วย ราวกับสีดำนั้นจะดูดกลืนทุกสิ่ง แม้แต่พระจันทร์ที่สมควรจะเด่นสง่าท่ามกลางราตรีแห่งนี้ก็แลดูมืดมิดตามไป ฝูงสัตว์มากมายเริ่มออกหากินตอนกลางคืน มีทั้งผู้ล่าและ...ผู้ถูกล่า มันก็ไม่แปลกอะไรเลย เพราะนี่ล่ะคือสิ่งที่เราเรียกว่า ธรรมชาตินั่นเอง
“แฮ่ก แฮ่ก”
เสียงหายใจของหญิงสาวคนหนึ่งดังออกมาอย่างต่อเนื่อง เธอขยับขาสองข้างระรัวโดยไม่หยุดพัก มือสองข้างก็ปัดเศษไม่กิ่งก้านที่งอกออกมาคอนออกมาเป็นอุปสรรค์ในการหลบหนีของเธอ
“กี๊ กี๊”
เสียงของสัตว์ตัวเล็กตัวหนึ่งร้องออกมา หญิงสาวก้มลงหมอบกับพื้นทันทีตามสัญชาตญาณ พวกนั้นตามมาจนใกล้จะถึงเธอแล้ว เธอรีบเอามือปิดลมหายใจของตัวเองราวกับ...กลัวว่าจะถูกพวกนั้นเจอและจับตัวเธอ แต่มันแปลกอออกไปซักนิดคือ เธอเป็นมนุษย์ แต่ผู้ไล่ล่าคือค้างคาวสีดำ และแปลกออกไปอีก...ผู้ไล่ล่านั้นไม่ต้องการจับตายแต่ต้องการจับเป็น
ค้างคาวสีดำฝูงใหญ่กว่าร้อยตัวได้บินล่องลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ตัวของพวกมันนั้นค่อนข้างเล็ก จมูกตั้ง หูสูงยื่นแหลมออกไป บางตัวกางขาหลังทั้งสองข้างเพื่อช่วยในการรับเสียง เพื่อล่วงรู้ตำแหน่งของเหยื่อว่าอยู่ตรงไหน
หญิงสาวลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกค้างคาวพวกนั้นบินผ่านเธอไปแล้ว แต่นั่นก็วางใจไม่ได้เพราะพวกนั้นมีกันตั้งหลายตัวมันอาจจะย้อนกลับมาหาเธออีกเมื่อไหร่ก็ได้ เธอรู้สึกเบาใจและคิดถูก ก่อนที่จะหลบออกมาจาก ‘สถานที่แห่งนั้น’ เธอได้ฉีดสารพิษให้มันไหลเข้าสู่เส้นเลือด ยาที่เธอคิดค้นขึ้นเอง ที่มันจะช่วยให้ปราสาทรับเสียงของพวกค้างคาวเบี่ยงเบนและอาจจะช่วยให้เธอหนีรอดออกมาได้ และนั่นก็ท่างจะสำเร็จผล
หญิงสาวก้มตัวลงต่ำและค่อยๆใช้ศอกคืบคลานไปกับพื้นดินที่แฉะเหนียวเหนอะหนะ นอกจากจะต้องคอยระวังโคลนกระเด็นเข้าตาแล้ว ยังต้องคอยระวังกิ่งไม้ตามทางและสัตว์ตัวเล็กที่จะมาทำอันตรายเธอได้
เธอค่อยๆยันตัวจากการหมอบคลานมาเป็นวิ่งเธอพยายามเร่งการเคลื่อนไหวของเธอให้เร็วที่สุด เพราะยาที่เธอใช้ไม่ค่อยจะดีต่อระยะเวลาที่นานนัก ยาที่เธอใช้จะมีคุณสมบัติพิเศษ ที่จะเปลี่ยนแปลงระดับผิวเซลล์ให้บิดเบี้ยวไปแปปนึงให้ค้างคาวจำเธอไม่ได้ ตอนนี้เมื่อค้างคาวไปแล้ว เธอต้องหาลำธารเล็กๆมาชโลมตัวให้เร็วที่สุดก่อนที่ผิวหนังจะเกิดการต่อต้านแล้วเกิดเป็นแผลพุพอง
ตอนนี้ตัวของเธอเริ่มมีแผลพุพองเกิดขึ้นแล้วหญิงสาวค่อยๆยันตัวจากการหมอบคลานมาเป็นวิ่งอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ต้องคอยระวังพวกค้างคาวอีกแล้ว เธอจะต้องรีบวิ่งออกจากป่านี้ให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะไปหาน้ำมาชโลมตัวให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในที่สุดเธอก็วิ่งตามสถานที่ที่จมูกพาไป จนมาถึงลำธารเล็กๆที่ไหลเอื่อยๆเธอรีบวิ่งเข้าไปทันทีก่อนที่จะรีบกวักน้ำขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อชโลมทั้งร่างกายให้กลับสู่ในสภาวะปกติเมื่อร่างกายโดนน้ำ ยาพิษก็เริ่มสลายตัว เธอเอามือกวักน้ำแล้วลูบหน้าตัวเองเพื่อไม่ให้ทีเศษดินโคลนติด ไม่งั้นถ้าเข้าไปในเมืองบางคนอาจสงสัยเธอ
“แค่ก แค่ก”
เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที เธอขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นเพราะไม่แน่ใจว่าเสียงเมื่อกี๊จะเล็ดลอดเข้าไปในโสดประสาทของสัตว์ชนิดไหนที่ออกตามล่าเธออยู่หรือไม่
ไม่ทันได้คิดอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเธอ...
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น