คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : :: Chapter :: Nineteen - หาดทรายแสนสวย กับ สองเรา [ Part ll ]
:: Chapter :: Nineteen – หาดทรายแสนสวย กับ สองเรา [ Part ll ]
Author :: Mayziiz~*
Author Note : จัดไปยาวๆๆ ตอนที่ 2 จ่ะ
ภายในบ้านพักตากอากาศถูกตกแต่งให้มีลูกผสมระหว่างแบบญี่ปุ่นและยุโรปทำให้มีทั้งห้องเสื่อญี่ปุ่นและโซฟาทรงยุโรป การออกแบบทำให้ทุกห้องสามารถชมทัศนียภาพอันสวยงามของทะเลสีครามและธรรมชาติป่าเขารอบๆเกาะได้อย่างทั่วถึง
ด้านบนมีห้องใต้หลังคาขนาดใหญ่ที่สามารถชมดวงดาวที่เปร่งประกายยามค่ำคืน บ้านพักตากอากาศแห่งนี้จึงเปรียบเสมือนคฤหาสน์ริมทะเลในฝันของใครหลายคน
ห้องนอนมีทั้งหมดจากเก้าห้องมีตั้งแต่ห้องใหญ่พิเศษซึ่งเป็นห้องของคุณพ่อคุณแม่ของฮายาโตะ ห้องเตียงเดียวบนชั้นสอง 4 ห้อง และห้องเตียงคู่อีก 4 ห้อง ด้วยความที่ครอบครัวเป็นคนอัธยาศัยดี [เหรอ?] จึงชอบเชิญชวนแขกมาพักอยู่บ่อยๆ ยังไม่นับห้องของแม่บ้านและคนดูแล
และแน่นอนการเลือกห้องนอนในการมาเที่ยวครั้งนี้ก็เป็นแผนของเขา โกคุเทระ ฮายาโตะ
# เมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน
“ถึงสะที >o<”
“นี่แรมโบ้...อย่าวิ่งสิ”
แรมโบ้ตื่นเต้นตั้งแต่อยู่บนเครื่องพอมาถึงก็เลยกระดี๊กระด๊า จนสึนะต้องเข้ามาเตือน
“แหม..>< ทำหน้าย่นมากๆเดี๋ยวก็แก่หรอก ฮาๆๆ”
“นี่!..”
มาถึงยังไม่ทันไร คู่พี่น้องก็เปิดสงครามวิ่งเล่นไล่จับเป็นเด็กๆไปสะแล้ว ถึงใครจะว่ายังไง แต่ในสายตาของคนคู่หนึ่งก็เห็นพ้องต้องกัน
“น่ารักนะ”
“ครับ”
มุคุโร่และฮายาโตะหันมายิ้มให้กันอย่างรู้ทัน เสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกสึนะทำให้คนในบ้าน รับรู้การมาถึงของพวกเขา พากันออกมาต้อนรับ
“คุณหนูฮายาโตะ..ไม่เจอกันนานสบายดีนะครับ”
“ครับ...เตรียมห้องไว้ให้แล้วใช่มั้ย”
“ครับคุณหนู...เดี๋ยวพวกเราจะขนของขึ้นไปให้เองนะครับ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง..ลุงโมริยะไปทำงานต่อเถอะ”
“เอางั้นเหรอครับ...”
“นี่พวกนายสองคนนะมาช่วยฉันกับยามะขนของหน่อยสิ!!”
เสียงของดีโน่ทำให้การสนทนาของคุณพ่อบ้านและฮายาโตะจบลง ฮายาโตะพยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นเชิงว่า ‘ไม่ต้องห่วงหรอกครับ’ ก่อนที่คุณพ่อบ้านจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เหลือเพียงเหล่าแม่บ้านที่ยืนค่อยต้อนรับที่หน้าประตูใหญ่
“สาวๆหายไปไหนกันหมดล่ะ” ฮายาโตะถามขึ้น เว้นแต่ฮิบาริที่เข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว
“สงสัยจะไปหาดนะ” ยามาโมโตะตอบขณะหอบข้าวของพลุงพลังของตนและแฟนหนุ่มหน้ามน
ทั้งหมดขนข้าวของขึ้นไปชั้นสองของบ้านพักตากอากาศ
“เฮ้ออ...หนักเหมือนกันนะเนี่ย”
“ชั้นเอาห้องนี่...”
ฮิบาริบอกทุกคนก่อนจะกลับเข้าห้องที่ตนเลือกไว้
“งั้นฉันก็ห้องเดียวกับเคียวนั้นแหละ ^^” ดีโน่รีบแทรกก่อนจะขนห้องตามฮิบาริเข้าไป
“ฉันกับสควอโร่ห้องนี้ล่ะกัน”
ยามาโมโตะเอ่ยและผลักประตูเข้าห้องก่อนที่เขาจะจมเพราะข้าวของอยู่ตรงนี้ แต่ถ้าเป้นของแฟนหนุ่มแค่นี้ จิ๊บๆ...
“...ถ้าแรมโบ้อยู่อาจจะอยู่ห้องเดียวกับสึนะ ซึ่งมันไม่เป็นผลดีกับนาย งั้นฉันนอนห้องนี้กับแรมโบ้ละกัน”
“มันก็ต้องเป็นไปตามนั้นอยู่แล้วละครับ ^^”
หนุ่มๆกำลังจัดสัมภาระให้เข้าที่เข้าทางในขณะที่สองพี่น้องเดินตามขึ้นมา บนชั้นสอง
“อ้าว...ทำไมฮายาโตะอยู่นี่ล่ะ...เค้าจะนอนกับพี่สึนะนะ >w<”
เมื่อร่างบางเห็นว่าฮายาโตะกับมุคุโร่แยกห้องกัน ก็โวยวายออกมาตามประสาเด็กติดพี่
“เด็กโง่...นายจะไปเป็นก้างขวาดคอพวกเขาทำไมกัน” นี่แหละครับแผนของผม ....แต่มันเพิ่งจะเริ่มนะ ฮาๆๆ
“ก็...>3<”
“อยู่ห้องนี้แหละดีแล้ว”
“เชอะ!” เมื่อถึยงไม่ออกร่างบางก็เลยต้องเลยตามเลยจนได้
# ปัจจุบัน
ร่างสูงยืนพิงกำแพงพลางใช้มือหนาค่อยๆเคลื่อนประตูให้เปิดออกอย่างเงียบที่สุด เมื่อไม่ให้ร่างบางที่นอนบนเตียงขนาดใหญ่ต้องตื่นขึ้นมา
ครืนน!
“>[]<…”
อยู่ๆประตูก็เลื่อนเสียงดัง ทำเอาร่างบางตกใจกลัวร่างบางจะตื่นมาแตะเขาออกจากห้อง แต่ในเมื่อ ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
เขาค่อยๆเดินและนั่งลงบนเตียงใกล้กับร่างบาง มือหนาเขี่ยไรผมเบาๆก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากบางตรงหน้า ประทับจูบอันอ่อนโยนและใช้นิ้วโป้งหนาลูบริมฝีปากบางเบาๆ
“แฟนฉันนี้ สวยจริงๆ...”
“....”
“ฉันจะลักหลับนายดีมั้ยนา...”
“ทำได้ก็ลองสิ”
“o[]o ...”
ร่างสูงตกใจหน้าถอดสีตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้น แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“จุฟฟฟ….”
ร่างบางจูบหน้าผากหนา ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“ไม่นอนเหรอไง” ร่างบางถาม
“....”
“งั้นก็ตามใจ”
“>///< เคียวจัง!!!!!”
เมื่อตั้งสติได้ร่างสูงก็กระโดดลงไปนอนข้างๆร่างบางก่อนจะดึงผ้านวมผืนหนามาคลุมโปร่งเขาทั้งคู่ สงสัยผีผ้าห่มจะออกมาตอนกวางวันแสกๆสะแล้ว
“เดี๋ยวสิ!!”
“เดี๋ยวไม่ไหวแล้วล่ะ...เคียวจ๋าาา”
“นี่...น..อื้มม”
เสียงครางแห่งความสุขของทั้งสองดังลั่นห้อง อารมณ์แห่งความปรารถนาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมาย ทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไปอย่างว่าง่าย ความรักของพวกเขาคงไม่มีสิ่งใดหยุดได้อีกแล้ว
.........
...
# ตกเย็น
“หอมจังทำอะไรกันอยู่เหรอ”
“บาบีคิวซีฟู้ดนะครับ พี่ดีโน่”
“น่ากินดีนะ ^^”
ดีโน่และฮิบาริมาสมทบกับทุกคนที่ลางหาดหลังบ้านพัก ที่เป็นเฉลียงไม้สีขาวยื่นออกมาจากตัวบ้าน และมีบันไดสำหรับลงไปไปด้านล่าง
มื้อเย็นของวันนี้คือของทะเลย่างและเครื่องดื่มหลากหลายชนิด ซึ่งแน่นอนวัตถุดิบพวกเขาได้ไปซื้อเองกับคุณพ่อบ้านที่เกาะตรงข้าม และหน้าที่ให้การย่างก็เป็นของสึนะกับสควอโล่ ทำให้ทั้งคู่คุยกันถูกคอมากขึ้น
“ฟ๊อด...หอมน่าทานจังครับ”
“นี่..อย่าสิมุคุโร่”
ร่างสูงสวมกอดร่างบางจากด้านหลังก่อนจะหอมแก้มขาวๆอย่างอารมณ์ดี กอดและวางคางหนาที่ไหล่ของร่างบางอยู่อย่างนั้น
“ฟ๊อดดดดๆ.....ของฉันน่ากินกว่าเยอะ ฮาๆๆๆ”
ยามาโมโตะช้อนคางมนของสควอโล่ก่อนจะบรรจงหอมแก้มนุ่มทั้งสองข้างฟอดใหญ่
“เด็กบ้านี่...เดี๋ยวกุ้งไหม้หมดหรอก” ร่างเพียวได้แต่ค้อนใส่
“ถึงจะไหม้...แต่ก็หวานสำหรับผมนะ...จุฟฟ”
“อื้ออ...ม”
หลังจากหยอดคำหวานก็มอบจูบหวานๆให้กับร่างเพียวอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน จนร่างบางอีกคนอดที่จะอายแทนไม่ได้
“ -////- ”
“อย่าไปยอมนะครับ....จ๊วบ”
ร่างสูงของมุคุโร่ไม่พูดเปล่า แต่กับประทับริมฝีปากหนาอย่างถาโถม จนร่างบางถึงกับเข่าอ่อน
“อื้มม...พอน่.......อื้ม”
แม้ร่างบางจะปฎิเสธแต่ก็อดที่จะตอบสนองกลับไม่ได้ ทั้งสองคู่จูบกันอยู่นาน อย่างไม่มีใครยอมใครเลยทีเดียว
“นี่!!! ฉันอยากกินกุ้งนะเว้ย!!!!” ดีโน่ทัก
ร่างสูงทั้งสองอดที่จะค้อนรุ่นพี่ไม่ได้ แต่ทุกอย่างก็กลับสู่ความปกติอีกครั้ง จะมีก็แต่ร่างบางทั้งสองที่หมดแรง จนสองหนุ่มตัวแสบต้องเปลี่ยนหน้าทีเป็นคนย่างแทน
“เดี๋ยวเหอะ...พวกแกนี่กะจะไม่ทำอย่างอื่นกันเลยหรือไง” ดีโน่เข้าไปแซวรุ่นน้องตามด้วยฮายาโตะที่เข้ามาสมทบทีหลัง
“เยสสส/ครับ” เสียงตอบกลับของทั้งคู่ ตามด้วยเสียงหัวเราะของหนุ่มๆทั้ง ก็พอจะเดาออกว่าร่างบางทั้งคู่สี่จะต้องรับศึกหนักขนาดไหนในค่ำคืนนี้
............
.....
“มาแล้วๆ กินกันให้เต็มที่เลยนะครับ แล้วจะได้ไปพักผ่อนกันต่อ” ฮายาโตะยกจานมาเสริฟ์แขกของเขาก่อนจะนั่งลงข้างแรมโบ้
“งานพวกนายไปถึงไหนแล้ว” ดีโน่ถาม
เพราะช่วงกลางวันมุคุโร่ สึนะ ยามะและฮายาโตะ ออกไปวาดภาพทิวทัศน์กันมา เหลือก็แต่สเก็ตภาพเหมือนที่ยังไม่เริ่มกันเลยนี่สิ คนอื่นๆก็เลยว่างจนต้องออกไปซื้อของมาทำอาหารเย็น
“ก็เหลือนิดหน่อยครับ...พรุ่งนี้คงจะเสร็จนะครับ” มุคุโร่เอ่ย
“เหรอๆ..แต่ของฉันเสร็จแล้วนะ…ฮา” ยามาโมโตะตอบอย่างอารมณ์ดี
“ก็ฝีมือวาดรูปของนายมันห่วยนะสิ” ฮายาโตะแย้งเพื่อน
“นายก็ใช่ย่อยหรอกนะ ฮาๆๆ” ยามะตอกตอบ
จากนั้นก็พลันกันพูดคุยและเล่นมุขกันอย่างสนุกสนาน ทั้งวงก็เลยหัวเราะท้องคดท้องแข็งกันเลยทีเดียว พออิ่มแล้วทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวก่อนจะมาเจอกันที่เดิมอีกครั้งในเวลาเที่ยงคืน เพราะค่ำคืนนี้พวกเขามีปาร์ตี้ดอกไม้ไฟกันนะสิ
……………….
………
“ดาวที่นี้สวยเนอะ”
ฮายาโตะเอ่ยทักแรมโบ้ก่อนจะนั่งลงข้างกายร่างบาง ที่กำลังมองดาวระยิบระยับบนฟากฟ้า
“อือ...เค้าชอบนะ”
“มาอยู่ที่นี่ด้วยกันมั้ยล่ะ...ตลอดไปนะ...”
ร่างสูงกุมมือบางแน่น เสียววินาทีที่สบตากันทำให้ร่างบางหน้าแดงระเรื่อถึงใบหู ร่างบางรีบหันหน้าหนีพลางชี้มือบางขึ้นฟ้าก่อนจะตะโกนออกไปว่า
“ /// .....เอ๊ะ!..นั้น...ดาวไถ!!”
“...กลุ่มดาวลูกไก่ต่างหากเหล่า...”
ร่างสูงยิ้มให้กับการแก้เขินของร่างบางที่ดูน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะลูบผมและโอบไหล่ของร่างบางเข้ามากอด
“..///...”
“เจ้าพวกนั้น..เดี๋ยวนี้หวานกันน่าดูเลยนะ” ยามาโมโตะแซวทั้งคู่ขณะจิบไวน์ผลไม้รวมลงคอไปอึกใหญ่
“ข้าวใหญ่ปลามันก็งี้” ดีโน่แย้ง
“ดูแล้วพวกเราต้องแนะนำเขาอีกเยอะนะครับ” มุคุโร่เอ่ยขึ้นบ้าง
หนุ่มๆหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน ความเป็นรุ่นพี่ในเรื่องรักๆนี่ก็ต้องมอบให้พวกเขาแหละนะ เพราะเขาและเธอหวานกันได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
ถึงแม้ว่าจะได้ไม่หัวเราะต่อกระซิกอะไรกันมากมาย แต่พอร่างบางทั้งสามอยู่กันแบบเงียบๆ ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากการอยู่ในเมืองได้เป็นไหนๆ
“…..”
“แหวนสวยดีนะครับ” สึนะแซวสควอโล่
“อ่อ...นี่นะเหรอ ^^” มือบางช้อนมือซ้ายขึ้นมาอย่างทะนุถนอมพร้อมกับยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“......” ฮาบาริยังคงตาหลับตาฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งยามราตรี
“ของนายก็สวยเหมือนกันแหละนา ” สควอโล่แซวรุ่นน้องกลับอย่างเอ็นดู
“>///<….แล้วคุณฮิบาริละครับ”
“....ฉันไม่ชอบสวมแหวนนะ...” เอ่ยพลางดึงคอเสื้อลงเผยให้เห็นสร้อยเส้นบางและแหวนเงินที่กลายเป็นจี้ไปเรียบร้อย
‘คุณฮิบาริก็มีมุมหวานเหมือนกันนะเนี่ย ^^’ สึนะยิ้มตอบ
“เอาล่ะได้เวลาแล้วจุดพลุแล้ว….1….2….3…จุดเลย”
สิ้นเสียงเข้มของดีโน่ทุกคนก็จุดพลุกันอย่างสนุกสนาน พวกเขายืนแนบชิดเป็นคู่ๆมองดูผลงานศิลปะชั้นยอดที่พวกเขาร่วมกันทำ ประกายไฟจากพลุส่องสว่างไสวหลากหลายสีสันอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
“ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกหน่อยนะครับคุณหนู” พ่อบ้านวัย 65 ปี โมริยะ เอ่ยถาม
“อือ ^^”
ลุงโมริยะถ่ายภาพเก็บไว้จนหน่ำใจ ก็กลับขึ้นเรือน ปล่อยให้คนวัยหนุ่มสังสรรค์กันต่อ
“มุคุโร่~….>3<”
สึนะโผเข้ากอดและประริมฝีปากบางเข้ากับริมฝีปากหนา แถมยังจูบอย่างเร้าร้อนจนร่างสูงเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“..เดี๋ยวครับคุณสึนะ…” แม้ในใจจะไม่อยากหยุดแต่ก็แปลกใจที่อยู่ก็จูบเขา
“จุฟ....น่ารักจังเลย”
“..น่...น่ารักเหรอครับ ” มุคุโร่ทวนคำพูดของร่างบาง
“จุฟฟๆๆๆ >3<”
ร่างบางไม่ตอบกลับ แต่มือบางเลื่อนไปโอบรอบคอก่อนจะโน้มร่างสูงลงมาจูบอยู่เนิ่นนาน จนทุกคนอดส่งเสียงแซวไม่ได้ ร่างสูงไม่ได้ขัดขืดแต่อย่างไร
“โทษทีนะ...ฉันเผลอแปปเดี๋ยว...^^” สควอโล่พูดพลางยกขวดสาเกขึ้นมาซึ่งตอนนี้ขวดนั้นก็ไม่มีสาเกเหลืออยู่
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ^^”
พูดจบร่างสูงก็อุ้มร่างบางที่หมดสติไปแล้วขึ้นไปที่ห้อง ทำให้เสียงแซวดังหนักขึ้นกว่าเดิม แต่ใครจะสน
# 3 วันต่อมา
“เฮ้ย!...เสร็จสักที พอกันทีงาน...ได้เวลาเที่ยวแล้ว” ยามาโมโตะเอ่ย
เพราะงานาของพวกเขาทั้งสี่ได้เสร็จลงแล้ว หลังใช้เวลา 2 วัน 3 คืนในการปั่นงาน โดยออกมาอย่างสวยงาม และเวลาเที่ยวก็เหลือเพียง 3 วัน เท่านั้น [มาอยู่ 1 อาทิตย์ แต่ปิดเทอม 2 อาทิตย์จ่ะ - Mayziiz]
“งั้นคราวนี้เราไปเที่ยวเกาะอื่นกันบ้างดีไหม” ฮายาโตะแนะ
“ไปตั้งแคมป์สักคืนเป็นไง” ดีโน่เสนอ
“เอาสิๆ ^^” ยามะสนอง
“เย้ๆ แคมปิ้งๆๆ >w< ” แรมโบ้ดีใจกระโดโลดเต้นเป็นวัวโดนลวก เสียงเสียงหัวเราะได้ตรึม
“น่าสนุกดีนะครับ” มุคุโร่เห็นด้วย
“เจ้าพวกนี้เด็กกันจริงๆ” สควอโล่ถอดหายใจให้กับความเด็กของคนหนุ่ม
“.......” ฮิบาริสบตาเป็นเชิงเห็นด้วย
แต่ว่านะ...เสียงข้างมากบอกว่าไป เพราะฉะนั้นทุกคนก็ต้องว่าตามนั้น ความสนุกกำลังก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
“งั้น Let’s go!!! ….อ้าว”
ยามาโมโตะตะโกนก่อนจะยืนมือมาหวังจะบูมมือสักหน่อย แต่เพื่อนๆกับมีท่าทีเฉยชา
“อะไรของนาย...ไปเตรียมของกันได้แล้ว” ฮายาโตะแย้ง
“งั้นเดี๋ยวพวกเราไปซื้อของสดนะครับ”
มุคุโร่ชี้ไปทางสึนะ ดีโน่และฮิบาริ
“เค้าก็อยากไปด้วยอ้ะ >w<”
“ก็ไปกันหมดนี่แหละ” สควอโล่เอ่ย
“เอางั้นก็ได้ครับ” มุคุโร่ยิ้มตอบ
“เอาล่ะๆ รีบไปรีบมาเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้านะ”
สิ้นเสียงฮายาโตะทุกคนก็เดินไปที่อู่เรือ ก่อนจะออกเรือมุ่งหน้าสู่เกาะแห่งการค้า
# เช้ามืด
ทุกคนขนของลงเรือ และแล้วก็ได้เวลาออกเดินทาง
“เฮ้ๆ...นายขับเป็นแน่นะยามาโมโตะ” ฮายาโตะทัก
“เชื่อมือให้ได้เลย”
“เฮ้ย!!”
พูดยังไม่ทันจบ ก็ออกตัวอย่างแรงทำให้ทุกคนเซนิดหน่อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง จะอารมณ์ดีกันได้ก็แค่ตอนนี้ละ เพราะออกตัวยังไม่ถึงเกาะเป้าหมาย เครื่องก็เกิดกระตุกขึ้นมาสะอย่างนั้น
“เครื่องเป็นอะไรนะ ฮายาโตะ” สควอโล่ที่เห็นท่าทางผิดปกติเอ่ยขึ้น
“ไม่รู้สิ...น้ำมันหมดมั้ง”
ฮายาโตะถึงจะฉลาดและหัวไวขนาดไหนแต่เขาก็ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเรือลำนี้มากนั้น แต่หน้าปัดก็แสดงให้เห็นว่าน้ำมันยังไม่หมด
“จะบ้าเหรอมาหมดอะไรตอนนี้อ้ะ ” แรมโบ้ที่ขึ้นมาจากห้องใต้ห้องเรือได้ยินเข้า จึงถามขึ้น
“พี่ก็ไม่รู้...”
“เฮ้...มีควันลอยขึ้นมาจากห้องเครื่องด้วย!!! ” ดีโน่ตะโกนบอก ทุกคนก็เลยทยอยกันขึ้นมาจากห้องท้องเรือ
“ถ้าจะไปในถึงเกาะนั้นก็อีกตั้ง 10 ไมล์....คงไม่ทันแน่.......งั้น....ไปที่เกาะนั้นก่อนละกัน”
ฮายาโตะชี้ไปที่เกาะใหญ่ที่อยู่ซ้ายมือห่างจากพวกเขา 2-3 ไมล์ [1 ไมล์ทะเล ประมาณ 1.855 กิโลเมตร ]
“โอสส” ยามะตอบก่อนจะหักพวงมาลัยสุดแรง
เรือแล่นมาถึงเกาะก่อนที่จะดับสนิทไปพอดิบพอดี ควันลอยจากห้องเครื่องมากกว่าเดิม สงสัยเครื่องจะเสียงจริงๆ ใช้เครื่องมือติดต่อกลับที่บ้านพักก็ไท่ได้ สงสัยจะต้องตั้งแคมป์ที่เกาะแห่งนี้แทน
“ติดต่อไม่ได้เลย” ฮายาโตะแจ้งเพื่อนๆที่ตอนนี้ช่วยกันขนของมาไว้ริมหาดเรียบร้อย
“แล้วเราจะกลับยังไงล่ะ” สึนะถาม
“ก็คงต้องให้เขา...ตามจากเครื่องส่งสัญญาณนะ...แต่ก็คงต้องพัก..อยู่ที่สักวันสองวัน”
ฮายาโตะพูดพลางสอดส่องรอบๆเกาะแห่งนี้
“นี่...พวกเขาลองเดินดูแถวๆนี้ แต่ไม่ยักจะเจอใครเลย”
“น่าจะเป็นเกาะร้างนะ”
ยามาโมโตะและดีโน่เดินลงมาจากปลายเขาก่อนจะวางไม้แห้งที่พวกเขาหามาได้ลงข้างๆกองสัมภาระ
“…….”
“มีอะไรหรือเปล่าฮายาโตะ” แรมโบ้เอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าร่างสูงดูกังวล
“....ขออย่าให้เป็นเกาะนั้นก็แล้วกัน....” ฮายาโตพึมพำกับตนเองเบาๆ
.....................................................
To Be C.
เอ๊ะ!!...จะจบแบบนี้เหรอ? ไม่นะ!!!!!! Owo
ใช่ค่ะ เราจะไม่จบแบบนี้ เราจะมี Part lll [กล้านะ]
ยืดยาวจริง =3= ไหนๆออมก็ไม่อยู่เนอะ ฮา แต่ว่าคงลงในวันที่ 24 ดึกๆ ไม่ก็ 25 เช้านะจ่ะ
เพราะวันนี้จะกลับไปขนของที่หอมาเก็บหน่อยนะ เหอะๆๆๆ
แบบตอนนี้ยังไม่สวีทเท่าที่ควร = = จิ้นไม่ออกไงไม่รู้ครับพี่น้อง สารภาพ หึหึ
ตอนแรก จัดหนักๆ เอ๊ะ ฮาๆ
เม้นๆๆกันด้วยนะค่ะ >w< ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคร้าบบบบ
ความคิดเห็น