คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : :: Chapter :: Seventeen คู่รักแห่งปี
:: Chapter :: Seventeen – คู่รักแห่งปี
Author :: Mayziiz~*
Author Note : อย่าทำอะไรเขานะ เขาอัพแล้ว >w<
# คอนโดมิเนียมสุดหรู ของมุคุโร่
แสงแดดยามเช้าส่องเล็ดลอดผ่านม่านลูกไม้สีขาวมายังเตียงขนาดใหญ่ ภายใต้ผ้านวมมีเพียงร่างบางนอนขดตัวอยู่ มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งและกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วปิดบังเรือนร่างไว้
ร่างสูงสวมกางเกงขายาว ยกมือหานปัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ตอนนี้ร่างสูงกำลังหมกมุ่นอยู่กับการทำอาหารมื้อเช้าของพวกเขาทั้งสอง ทีแรกเขากะทำซุปมิโซะร้อนๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนร่างบางสุดที่รักต้องรับศึกหนักอยู่หลายระลอก เลยเปลี่ยนมาเป็นขนมปังปิ๊งกับไข่ดาวแบบกึ่งสุกแทน
“ มุคุ... ”
“ครับ o_o ”
ภาพที่ร่างสูงเห็นอยู่ตรงหน้าคือ ร่างบางที่งัวเงียยกมือบางขยีตาไปมาเบาๆ เสื้อเชิ้ตท่าทางหลุดลุ่ย มือบางอีกข้างลากผ้านวมผืนหน้าออกมาด้วย
“ตื่นนานแล้วเหรอ” ถามพลางขยีตาอีกข้าง
“…”
“ยังเช้าอยู่เลยนะ....ฮ้าววว”
ร่างบางหน้าตาสะลึมสะลือ กระดุมเสื้อเชิ้ตที่ทำท่าจะหลุด ก็ได้หลุดออกมาเผยให้เห็นเนินอกขาวและร่องรอยแห่งความทรงจำอันแสนหวานของพวกเขา
” ผมว่า...เรากับไปนอนกันต่อดีกว่านะครับคุณสึนะ ^^ ”
“ ห๊า....”
คำพูดของร่างสูงถึงกับทำให้ร่างบางตื่นเลยทีเดียว แต่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ ร่างสูงก็อุ้มร่างบางเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้ว
สงสัยอาหารมื้อเช้าจะต้องเปลี่ยนเป็นอาหารมื้อเที่ยงก็คราวนี้แหละ
# โรงเรียน [พักกลางวัน]
“พวกนายนี่มาสายกว่าที่ฉันคิดไว้สะอีกนะ”
“….”
ร่างบางไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มอย่างเขินอาย แค่นี้เพื่อนสุดซี้อย่าง โกคุเทระ ฮายาโตะ ก็พอจะคาดเดาสถานการณ์ได้
“ยังไงก็เหอะ..ถ้าจะมาป่านนี้ ไม่เห็นต้องมาเลยเดี๋ยวฉันจดงานไปให้ก็ได้ ฮาๆๆ”
“ทำไงได้ละครับ...คุณสึนะอยากมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าคุณมาเรียนหรือเปล่านะครับ”
“มุคุโร่...” ร่างบางค้อนใส่ เพราะกลัวว่าเพื่อนรักจะเห็นว่าตนไม่ไว้ใจ
“ฉันนะไม่เหมือนพวกนายหรอก...ฟ้าสว่างฉันก็กลับบ้านแล้ว ^^”
“....”
“แต่ฉันกับแรมโบ้ยัง....ยังไม่มีอะไรกันจริงๆนะ” เมื่อเห็นว่ากำลังตกเป็นจุดสังเหตุฮายาโตะจึงเปลี่ยนเป็นการกระซิบแทน
“….”
“ฉันนะสุภาพบุตรพอ.... ถ้าอีกฝ่ายไม่พร้อมฉันก็จะไม่ทำอะไรเด็ดขาด ^^”
เพราะสีหน้าของเพื่อนๆต่างไม่เชื่อ ฮายาโตะจึงต้องอธิบายเหตุผล
“ ^^ ” มุคุโร่ไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มและเข้าไปตบบ่าเพื่อนรักอย่างแรง
“โอย...เจ็บนะ” ขณะที่ฮายาโตะกำลังจะทำคืนนั้นเอง...
“โย่ว!! ยามาโมตะ ทาเคชิ Come back จ้า ”
“ยามาโมโตะ!!” สึนะและยามาโตะเรียกเป็นเสียงเดียวกัน
“หายไปนานเลยนะครับ” มุคุโร่ทัก
“ฮาๆๆๆ ”
“ไอ้บ้ายามะ...ฉันกับแกตำทำงานด้วยกันนะ”
“ เหรอๆๆ “
ยามาโมโตะไม่สนใจท่าทีของเพื่อนๆ แต่กลับตรงไปนั่งที่ของตนและอมยิ้มดูคนเดียว
“ นานไปที...มันเพี้ยนขึ้นนะ” ฮายาโตะกระซิบกระซาบ
“เหรอ”
“ก็ปกตินิครับ” มุคุโร่กระซิบตอบ
“ปกติบ้าอะไรของแก!!...”
ฮายาโตะลืมตัวเผลอตะโกนออกมาเสียงดัง เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนยามาโมโตะเลยหันมายิ้มให้
“^^”
“แหะๆๆๆ” ทั้งฮายาโตะและสึนะหัวร่อออกมาพร้อมกัน
ยามาโมโตะเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆไม่มีทีท่าอะไรก็กลับสู่ห้วงความคิดของตนต่อไป....
“สงสัยโดนกระทืบจนสมองกลับ...บ้าสิมันบ้าอยู่แล้วถ้ากลับจริงๆน่าจะดีขึ้นกว่าเดิม..หรือเราตะหากที่สมองกลับ...โอย..งงเว้ย”
ฮายาโตะบ่นอุบอิบกับตนเองก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตนบ้าง ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาทำให้บรรยากาศในห้องเรียนกลับสู่ความสงบอีกครั้ง
# บ้านสึนะ [เที่ยงคืน]
“นี่ฮายาโตะหลับแล้วเหรอ”
“….”
เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ตอบร่างบางจึงค่อยๆลุกก่อนจะจ้องไปที่หน้าของร่างสูงตรงหน้า เมื่อดูให้แน่ใจว่าหลับแล้วจริงๆ
“นี่ฮายาตะ.....ฮา-ยา-โตะ........จ๊ากกกก”
ร่างบางตื่นตกใจเพราะว่าร่างสูงของฮายาโตะกลับมาค่อมอยู่บนเรือนร่างของร่างบางเสียแล้ว และหน้าของทั้งคู่ก็ห่างกันเพียงไม่กี่มิล [มันจะใกล้ชิดกันเกืนไปมั้ย ฮาๆๆๆ – Mayziiz]
“เรียกทำไม..”
“ฉัน....ฉันน”
“…..”
หน้าของร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้นอย่างช้าๆ จนกระทั่ง...
“เค้าอยากเข้าห้องน้ำ”
“…”
“ไม่ไหวแล้ว...ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
ร่างบางทำหน้าอ้อนสุดๆ แล้วอย่างนี้ร่างสูงมีเหรอที่จะปฎิเสธ...
“ไม่ล่ะ...พี่ง่วงแล้ว” ร่างสูงไม่พูดเปล่าแต่กลับล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“ทำไมล่ะ...นะๆๆๆ ฮายาโตะไปเป็นเพื่อนเค้าหน่อย”
“....”
เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลร่างบางจึงอ้อนอย่างสุดฤทธิ์ นวดก็แล้ว ยิ้มให้ก็แล้ว ทั้งตบตั้งตีทั้งกระทืบ (เฮ้ย) ...ร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมไปด้วย
“ใจร้.....”
“อ้าว...ไปก็ไป”
ร่างบางยังไม่ทันเอ่ย น้ำตาที่คลอยังไม่ทันร่วง ร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนจะจับมือบางก่อนไปนอกห้อง เป้าของเขาคือ ห้องน้ำ
“จะราดแล้วๆๆๆ” แรมโบ้รีบเข้าห้องน้ำอย่างไว
“^^”
ปล่อยให้ร่างสูงยืนกอดอกพิงกำแพงยิ้มร่าให้กับร่างบางเพียงลำพัง
...........................
...............
.........
......
..
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
“….”
“หลับไวจัง...สงสัยจะง่วงจริงๆ ^^”
เมื่อก้าวถึงเตียงร่างสูงก็หลับทันที ผิดกลับร่างบางที่พลิกตัวเปลี่ยนท่าแล้วท่าอีกก็ยังหลับตานอนไม่ลง
“เฮ้ออ...”
“.....”
“นี่ฮายาโตะหลับแล้วจริงๆเหรอ”
“ยัง”
“…แล้วทำอะไรอยู่อ้ะ”
“อดทนอยู่”
“อดทนไรอ้ะ..”
“….”
“แล้วทำไมไปนอนชิดขอบเตียงขนาดนั้นล่ะ....เดี๋ยวก็ตก...อื้ออ....”
ริมฝีปากนุ่มถูกครอบครองเรียบร้อย ร่างสูงใช้ลิ้นควานหาความหวานทุกซอกทุกมุม ร่างบางก็ไม่ขัดขืนแต่ประการใด ยิ่งทำให้ร่างสูงหนักหน่วงขึ้นกว่าทุกที อารมณ์ของทั้งสูงพุ่งสูงขึ้นจนจะอดใจไม่ไหว
ปลดเสื้อผ้าที่บดบังเรือนร่างของร่างบางออกก่อนจะซอกไซ้คอขาว มือหนาพยายามรุกล้ำบางสิ่งที่กระตุ้นอารมณ์ให้กับร่างบางเหลือเกิน....
“อื้อ...อืม..ฮือ..ๆ”
“…..”
ร่างสูงหยุดการกระทำโดยง่าย เพราะร่างบางกำลังสั่นเทาและน้ำตาคลอเอ่อล้นออกมา ทำไมล่ะ เพราะอะไรกัน
“...ฮือ..อ...ฮายาโตะ...”
“กลัวเหรอ”
“อืม..ฮือๆ….เค้ากลัว”
“…ไม่เป็นไร....ยังก่อนก็ได้…”
ร่างสูงพลิกตัวกลับไปนอนเหมือนเคย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ร่างบางเห็นดังนั้นก็หยุดร้องและหยุดสั่นลง กลับมาหายใจปกติ
“ฮายาโตะ...”
“….”
“อื้อ....”
ร่างบางถอนจูบจากร่างสูง การกระทำของร่างบางทำให้ร่างสูงตกใจอยู่ไม่น้อย
“ถ้าแค่จูบนะ...เค้าไม่กลัวหรอกนะ” พูดจบก็ก้มลงจูบร่างโปร่งอีกครั้ง
“เด็กโง่เอ้ย...^^”
ทั้งคู่จูบกันนานหลายนาทีโดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย .....
.................................
To Be C.
ยังจิ้นคู่ยามะ สควอโล่ไม่ออกเลย สารภาพ ฮาๆๆๆๆ ให้ออมมาจิ้นค่าาา ><
มาอ่านกันเยอะๆนะ T^T เขาจะทำเต็มที่ !!!!!!! ตอนนี้แต่งอยู่ตั้ง 45 นาที ฮาๆๆๆ
แล้วเจอกัน 19 จ้าาา
ความคิดเห็น