ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ::Chapter :: Seven - นายคิดอะไรอยู่??
Chapter :: Seven :: นายคิดอะไรอยู่??
Author :: Mayziiz~*
Author Note :: สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ ^^ เชิญอ่านได้เลยค่ะ ติชมได้นะค่ะ T^T
Author :: Mayziiz~*
Author Note :: สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ ^^ เชิญอ่านได้เลยค่ะ ติชมได้นะค่ะ T^T
“เอ่อ.....”
“อะไร ...ไม่อร่อยเหรอ”
“ป่าวครับอร่อยมากเลย ^^”
“งั้นก็ทานเยอะๆสิ ^^”
ผมกับรุ่นพี่ดีโน่นั่งทานอาหารกลางวันในโรงอาหารสุดหรูของโรงเรียน แต่ผมก็ไม่เห็นว่ามุคุโร่จะมาทานอาหารที่นี้เลย ไปไหนของเค้านะ
ร่างบางหันซ้านแลขวา เผื่อหวังว่าจะพบร่างสูงบ้าง
“หาใครอยู่รึป่าว?” ดีโน่ถามด้วยความสงสัยในกิริยาของร่างบางตรงหน้า
“มุคุ...”
“......”
“ก็...มุคุโร่นะครับ ผมแค่สงสัยว่าเค้าไปทานที่ไหนเท่านั้นเอง”
“เป็นห่วงเหรอ?”
“ครับ....เอ๊ะ..เปล่านะครับไม่ใช่ เพียงแต่ไม่เห็นอยู่ทั่วๆนี้ก็เลยสงสัยนะครับ”
“ เหรอ…[อย่างหมอนั้นก็คงไปที่นั้นล่ะมั้ง]….นายก็ทานเยอะๆเลยนะ เอาอะไรอีกมั้ย?”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“เอาหน่อยน่า..ฉันอุตส่าห์เลี้ยงทั้งที”
“ไม่ละครับ ผมอิ่มแล้ว รุ่นพี่ก็ทานเยอะๆเถอะครับ”
“แหม..นึกว่าจะไม่ห่วงฉันสะแล้ว”
“^^…”
...........................
อีกฟากของตึก บนดานฟ้า
“..เฮ้ออ....”
“นายมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่?”
“เอ๊ะ...คุณฮิบาริ” มุคุโร่ถึงกับตกใจเมื่อเจอฮิบาริที่นอนอยู่บนแทงค์น้ำ
“......”
“ผมก็แค่มาพักผ่อนนะครับ”
“เจ้านั้นนะ...ถ้าไม่พูดให้ฟังละก็ไม่มีท่าเข้าใจหลอก”
“ครับ?”
“…หนวกหูจริง”
ฮิบาริกระโดดลงจากแทงค์น้ำและเดินกลับออกไป ปล่อยความสงสัยของมุคุโร่ให้อยู่อย่างนั้น
“อะไรของเค้า...เฮ้ออออ”
……………………..
กลับมาที่จุดเริ่มต้น..
“รุ่นพี่ดีโน่ครับ จะพาผมไปไหนอีกครับเนี่ย รุ่นพี่พึ่งจะพาผมไปเดินเล่นมา แล้วนี่ก็จะถึงชั่วโมงเรียนแล้วนะครับ”
“นี่สึนะ...ถ้ารุ่นพี่บอกให้ทำอะไร จะไปไหนก็ต้องทำตามเข้าใจมั้ย”
“ครับๆ”
“ดีมาก ^^”
รุ่นพี่ท่าจะเพี้ยน สงสัยอากาศจะร้อนมาก เดียวดีเดียวร้าย
“คงไม่ได้แอบด่าฉัน อยู่ในใจหลอกนะ”
“อึ้ย!...ใครจะกล้าละครับ” รุ่นพี่ดีโน่น่ากลัวสุดๆไปเลย T^T
“ถึงแล้ว ^^”
“…ว้าว...น่ารักจังเลย”
ผมรีบกระโดดเข้าไปอุ้มน้องกระต่ายขนปุ้ยสีขาวตากลมโตสีฟ้ามากอดอย่างอดไม่ได้ ที่รุ่นพี่ลากผมไปมาก็เพื่อมาดูน้องกระต่ายเหรอเนี่ย
“ใช่มั้ยล่ะ...กะแล้วว่านายต้องชอบ”
“^^…”
อ๊อด~ [เสียงออดเข้าเรียน]
“หมดเวลาแล้ว…มา...เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้อง”
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้..รุ่นพี่มีนัดไม่ใช่เหรอครับ”
“จริงด้วย...แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งนะ”
“แน่ใจสิครับ..นี่ผมโตแล้วนะครับ..งั้นผมไปนะครับ”
ร่างบางรีบวิ่งจนร่างลับหายไป ดีโน่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความน่ารักใสซื่อของรุ่งน้องของเขา จนไม่ทันสังเกตว่าทุกการกระทำของเขา จะตกอยู่ในสายตาของร่างบางอีกคน
“เราก็ไปบ้างดีกว่า ^^….ว่าแต่ทำไมต้องนัดมาเจอที่นี้ด้วยนะ”
“….”
“อ้าว...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ทักกันล่ะ..แหมๆ”
“.....”
“นี่ฉันพูดกับนายอยู่นะ..โกรธอะไรนะ”
............
......
...
ณ ห้องเรียน
“ แฮ่ก!!ๆๆ …ไม่น่าวิ่งเลยเรา เหนื่อยชะมัด”
ขณะที่ผมเดินเซอยู่หน้าประตูนั้น มุคุโร่ก็เดินมาพอดี ทำไงดีล่ะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป เขาจะโกรธเรามั้ยน้า...
“คุณสึนะ...ไม่รีบเข้าห้องจะดีเหรอครับ ...^^”
“อ....อือ” ทำไมถึงชอบเอาหน้ามาใกล้ๆก็ไม่รู้ สยิวชอบกล -///-
“อ้าวพวกเธอ...เข้าห้องสายนะ วันนี้ก็ช่วยกันทำความสะอาดห้องด้วยล่ะกัน”
“เอ๊....แต่ว่า” เป็นเรื่องอย่างที่มุคุโร่บอกจริงๆด้วย T^T
“ครับอาจารย์”
“ไปนั่งที่กันได้แล้ว เร็วๆสิ เพื่อนๆเขารอกันอยู่นะ”
ผมและมุคุโร่โค้งให้อาจารย์เล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง จริงๆผมก็อยากจะนั่งริมหน้าต่างหรือว่าประตูอยู่หลอกนะ แต่อาจารย์อยากให้คะแนนผมดีขึ้นเลยให้นั่งกลางห้องจะได้ไม่วอกแวกกับสิ่งเร้า แต่มันก็หลังห้องอยู่ดี เหอะๆๆ รู้สึกจะโชคดีขึ้นมานิดหน่อยนะเนี่ย
“เอาล่ะ เรามาเทบทวนบทเรียนกันก่อนดีกว่า........”
“เฮ้อออ....^^”
นี่ผมแอบถอนหายใจทำไมนะ แถมยังยิ้มแก้มปริแบบนี้อีก รู้สึกตัวเบาหวิวยังไงไม่รู้ เราเป็นอะไรของเราเนี่ย
ว่าแต่ มุคุโร่ก็ดูสดใสไม่เห็นมีทีท่าว่าจะโกรธเราเลย สงสัยเราจะคิดไปล่ะมั้ง เอ๊ะ..หันมาทางนี้แล้ว
“^^…”
“-///-....”
มุคุโร่ยิ้มให้ผมด้วยแสดงว่าไม่โกรธจริงๆ แต่ทำไม่รู้สึกร้อนๆนะ เฮ้ยยย...เรียนไม่รู้เรื่องแล้ว...ขอโทษนะครับอาจารย์ผมมันไม่ดีเอง T^T
...............
.........
…..
...
..
“สึนะ...ๆ....” เสียงใครเรียกผมเนี่ย? ขออีก 5 นาทีก็ไม่ได้
“นี่....สึนะ..” รู้แล้วๆตื่นก็ได้
“...ครับ” ผมยืนขึ้นและขานรับพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาขยี้ตาอย่างงวงเงีย
“อ้าว...ซาวาดะ นายแก้โจทย์ของนี่ได้เหรอ ฉันล่ะภูมิใจในตัวนายจริงๆ”
“..แหะๆๆ” เกิดอะไรล่ะเนี่ยหันข้างๆก็เจอฮายาโตะยกมือขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ T^T นี่นายปลุกฉันขึ้นมาเจออะไรเนี่ย!?
“งั้นลองตอบหน่อยสิ...เร็วเข้าสิ”
“เอ่อ....” โอย...ใครจะไปรู้ล่ะเนี่ย ถึงเวลาเรียนก็หลับเป็นตายสะขนาดนั้น ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที
“ว่าไง...ซาวาดะคุง”
“เอ่อ....102 .....ครับ”
“แหม เก่งมากซาวาดะคุง สงสัยฉันครูต้องมองเธอใหม่แล้วล่ะ ฮาๆๆๆ ...เอามาเรียนกันต่อ”
“เฮ้อออ”
ผมทรุดลงพร้อมกับถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับมุคุโร่ที่อุตส่าห์เขียนคำตอบในสมุดให้ แถมยังโชว์อย่างไม่สนใจใคร ก็ใช่สิทุกคนหันมามองผมอยู่คนเดียวนี่น้า ผิดกับฮายาโตะเอาแต่ยิ้มเจื่อนๆให้ผมไม่พูดอะไรเลยสักคำ…นี่นายปลุกฉันทำไมเนี้ย
“โทษทีนะ...ฉันเห็นอาจารย์แหล่มาทางนายนะ เลยกะจะปลุกให้ตื่นตัว ไม่คิดว่านายจะลุกนี่น้า”
โกคุเทระ ฮายาโตะ เพื่อนสนิทสุดซี้ของผม กระซิบกระซาบบอกพรางกับยกมือขอโทษขอโพกอีกครั้ง นี่ฉันต้องขอบคุณนายสินะ -..-
อ๊อด~ [เสียงออดหมดคาบ]
“เฮ้ยย ว่าแต่ทำไมนายถึงตอบถูกนะ” หลังจากอาจารย์ออกไปฮายาโตะก็รีบแจ่นมาถามผมทันทีแถมพ่วงยามาโมโตะมาด้วย
“นั้นสิ นายนี่เก่งอย่างที่คิดเลยนะสึนะ”
“…..^^” ผมหันไปยิ้มให้กับทั้งคู่ก่อนจะลุกออกไปหาคนที่ช่วยผมในครั้งนี้
“……”
“เอ่อ...เมื่อกี้ผมต้องขอบคุณมุคุโร่คุงจริงๆนะ ช่วยผมไว้อีกแล้ว แหะๆ”
“…ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็เราเป็น...เพื่อนกันนี่น้า..”
“...นั้นสินะ”
“เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้วล่ะครับ ^^”
“อื้อ...ถ้า..ถ้ามุคุโร่คุงมีอะไรให้เพื่อนอย่างผมช่วยก็บอกได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ ^^”
“...ครับ”
ผมเดินกลับมานั่งที่ ฮายาโตะและยามาโมโตะมองผมแปลกๆ มีอะไรติดหน้าเราหรือเปล่านะ .......
“...นั้นสินะ...ฮาๆๆ ก็ว่าแล้วว่าสึนะต้องมีผู้ช่วยอยู่ที่แท้ก็มุคุโร่นี่เอง..เนอะฮายาโตะ”
“อ..อื้อ...”
“นี่ๆๆ!!! วันนี้อาจารย์ไม่มาให้พวกเราอ่านหนังสือกันเองนะ”
สิ้นเสียงคุณหัวหน้าห้อง เพื่อนทุกคนก็ต่างแยกย้าย ถึงบอกว่าให้อ่านหนังสือกันเองก็เถอะ แต่บางคนก็จับกลุ้มคุย บ้างก็ทำการบ้าน หรือไม่ก็หลับ อย่างมุคุโร่
แต่ผมคงหลับไม่ลงแล้วล่ะ
“…ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็เราเป็น...เพื่อนกันนี่น้า..”
“...นั้นสินะ”
“เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้วล่ะครับ ^^”
เฮ้อออ...ทำไมถึงรู้สึกเจ็บกับคำว่าเพื่อนอย่างนี้นะ นี่เราเป็นอะไรของเรากันแน่เนี่ย??
ที่รักจ๊ะ ซือคุงของฉันรับโทรศัพท์หน่อยสิจ๊ะ จ๊วบบๆ เร็วๆสิจ๊ะ~
-///- เอ๊ะ ผมว่าผมเปลี่ยนเสียงริงโทนแล้วนะ...ใครโทรมากันนะ..ไม่ใช่สิต้องรีบรับแล้ว ก่อนที่ทุกคนจะกลับมาสนใจผมอีกรอบ
“ครับ...”
‘ซือคุง~ คิดถึงใจแถบขาด คิดถึงฉันมั้ย? ว่าไง?’
“ครับๆ คิดถึงสิครับ”
‘คงไม่โทรมากวนเวลาเรียนนะ ...นี่พรุ่งนี้ฉันจะกลับญี่ปุ่นแล้วซือคุงอยากได้อะไรล่ะ..’
“ไม่ครับ”
‘เหรอ? สือคุง!!!...นายอยากได้ฉันเป็นของขวัญสินะ แหมๆอย่างนี้ฉันก็เขินยาสิ[คุณเบียคุรัน..ต้องเข้าประชุมแล้วครับ]’
“เอ่อ….”
‘แย่จัง...ฉันต้องวางแล้วล่ะ’
“ขยันทำงานนะครับ”
‘ซือคุง...รักนายนะ รักมากๆด้วย ดูแลตัวเองล่ะรู้มั้ย’
“-///- …ครับๆ คุณเบียคุรันก็ดูแลตัวเองนะครับ ผมเป็นห่วง”
‘แล้วเจอกันนะ จุ๊บๆ...^^’
อ่า...วางสายได้สักที คุณเบียคุรันนี่ละก็...ชอบทำอะไรให้ผมใจตื่นตูมตามอยู่ได้ ^^ อุ้ย..เผลอหน้าแดงอีกแล้วหรือเปล่านี่เรา ท่าจะไม่สบายแฮะ...
ร่างเบาไม่เอะใจเลยว่า ทุกการกระทำ ทุกคำพูดของเขาจะอยู่ในสายตาของร่างสูงตลอกเวลา
อ๊อด~ [เสียงออดเลิกเรียน]
“เฮ้..สึนะวันนี้นายกับพร้อมฉันมั้ย…”
“ไม่ล่ะ..วันนี้ฉันเป็นเวรจำเป็นนะ ^^”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะร..”
“น่าๆ ฮายาโตะนายนะกลับได้แล้ว ส่วนสึนะก็กลับกับมุคุโร่ละกันนะ ^^”
พูดยังไม่ทันจบยามาโมโตะก็ลากฮายาโตะออกไปเรียบร้อย
“เดียวสิ..ปล่อยนะไอ้บ้าเบสบอล...นี่สึนะ!!..โชคดีนะ”
“อือ..” มาโชคดีนะอะไรของเค้ากับเราจะไปรบอย่านั้นแหละ - -
“นี่มุคุโร่คุง”
“เรามาทำความสะอาดกันเถอะนะครับ ^^”
“…อื้อ เข้าสิ”
หลังจากนั้นทั้งห้องก็เงียบราวกับไม่มีใครอยู่ ผมละรู้สึกอึดอัดจริง T^T ปกติก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรอย่างนี้ รีบๆทำดีกว่าจะเสร็จแล้ว
“เสร็จสะที กลับกันเถอะมุคุโร่คุง^^”
“…..”
ผมหยิบกระเป๋าและสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะหันไปปิดไฟ ทันใดนั้นเอง...
“เอ๊ะ? ...เป็นอะไรหรือเปล่ามุคุโร่คุง”
“……..”
ร่างสูงเกาะกุมมือของร่างบางก่อนจะออกแรงกระชากอย่างแผ่วเบาให้ร่างบางตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“เอ่อ...มุคุ..”
“คุณสึนะ..จริงๆแล้วผม...ผม...”
“O..o มุคุโร่.....”
To B C.
Mayziiz ~ ได้กลับมาแล้วค่ะ ! ไม่เจอกันนานมากๆๆๆๆเลยนะค่ะ ยังไม่มีคนอ่านอยู่มั้ยค่ะเนี่ย
ขอเสียงหน่อย!!!! [หล่อนคิดว่าหล่อนเป็นใครย่ะ กล้ามาสั่งฉัน]
แต่งไปแต่งมารู้สึกสยิวๆแฮะ -.,- อยากบอกว่าเรื่องแรกก็งี้ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนต่อไปก็ตา iMerCutE'z :)* แล้วค่ะ
ติชมด้วยนะค่ะจะได้นำมาปรับปรุง >w<
แล้วเจอกันใหม่นะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น