คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :: Chapter :: Five - คณิตศาสตร์หัวระเบิด
Chapter :: Five :: คณิตศาสตร์หัวระเบิด
Author :: Mayziiz~*
Author Note :: - - อะไรดีล่ะ ขอโทษทีเค้าอัพช้ามาก TT^TT งานเยอะ+ตันค่ะ!!!! แง๊ๆๆๆ
ณ หน้าหอสมุด เวลา 9.00 น.
ร่างบางมองดูนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางแลซ้ายขวาเพื่อรอคอยก๊วนกลุ่มเพื่อนของเขา
" เฮ้อ....อุตส่าห์มาคอยก่อนเวลา 10 นาที แต่ก็ยังไม่มีใครโผล่มาเลยแฮะ"
………………………
เมื่อวาน เวลา 19.30 น.
ขณะที่ผมนั่งดูรายการโทรทัศน์อันฮอตฮิตอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงลึกลับดังขึ้น….
ที่รักจ๊ะ ซือคุงของฉันรับโทรศัพท์หน่อยสิจ๊ะ จ๊วบบๆ เร็วๆสิจ๊ะ~
โธ่เอ๊ย!! นึกว่าเสียงอะไรที่แท้ก็โทรศัพท์นี่เอง แต่เอ๊ะ O0O .....นี่มันเสียงคุณเบียคุรันนี่น้า!!! มาแอบเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ -///-
‘ โย้ว!!สึนะ’
‘อ้าว...ยามาโมโตะเองเหรอ’
‘ใช่ พรุ่งนี้ไปติวคณิตกันมั้ยสึนะ ฮายาโตะก็ไปด้วยนะ’
หย่า!! วิชาสุดหินสุดโหดสุดแย่สุดเฉิ่มสุดบ๊วยของเรานี่เอง ไม่อยากจะนึกถึงคะแนนครั้งที่ผ่านมาเลยทีเดียว TT TT แต่ถ้าไม่ติวสงสัยคะแนนไม่ต่างจากเดิมแน่ๆเลย…เอาล่ะ!!
‘เจอกันที่หน้าหอสมุด ตอน 9 โมงเช้าละกันนะ ’
‘อือ!! ได้เลย’
……….
“เข้าไปรอข้างในดีมั้ยนะ? แต่...เดี๋ยวก็คงมากันนั้นแหละมั้ง” ในขณะที่ร่างเบากำลังบ่นพึมพัมอยู่กับตนเองอยู่นั้น
“คุณสึนะ..”
“อ้าว มุคุโร่คุงมาด้วยเหรอ”
“.....ครับ”
“ทำไมคนอื่นช้าจังเลยนะ นี่ก็เลยเวลามาแล้วด้วย”
“เดี๋ยวก็คงมามั้งครับ”
ทำยังไงดีล่ะ ยังรู้สึกผิดเรื่องเมื่อวานอยู่เลย T^T ไม่ได้การต้องขอโทษให้ได้
“คือ...เรื่องเมื่อวันก่อนต้องขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้มุคุโร่คุงต้องเสียเวลาเพราะฉันแท้ๆเลย”
พร้อมโค้งอย่างสวยงามให้หนึ่งที ร่างโปร่งรีบเข้ามาขวางไม่ให้สึนะต้องโค้งแสดงความน้อมนอบกับเขามากเกินกว่านี้
“เรื่องนั้น ไม่เป็น....” เสียงมุคุโร่ต้องขาดหายไปเพราะเสียงใครบางคนที่ดังมากจนกลบเสียงรอบข้าง อย่างไม่แคร์สายตาของใคร
“สึนะ!!!!! ว่าไงรอนานมั้ย? ^^”
“โย่ว!!!!”
ฮายาโตะและยามาโมโตะเดินคู่กันมา นึกว่าจะไม่มากันแล้วสะอีก ก็ถ้าปล่อยผมไว้กับมุคุโร่ สองคน ละก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีเรื่องเมื่อวาน แต่ดูเหมือนมุคุโร่คุงจะไม่โกรธเรานะ
“สึนะเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ^^” ตอนนี้ฮายาโตะได้ลากผมเข้าไปด้านในหอสมุดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมกับไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เย็นจับขั้วหัวใจ
มุคุโร่กับยามาโมโตะกำลังยืนเถียงอะไรกันก็ไม่รู้ก่อนที่ มุคุโร่จะเดินเข้ามาตามด้วยยามาโมตะที่ยิ้มหน้าบาน
“ฮาๆๆ น่าๆมุคุนายน่าจะยกโทษให้ฉันนะเว้ย”
“….” ไร้เสียงตอบกลับของมุคุโร่คุง ยามาโมโตะจึงหัวเราะกลบเกลื่อนอีกครั้ง
“นี่...ไอ้บ้าเบสบอลนี่มันหอสมุดนะ นายนะหัดเกรงใจคนอื่นและก็เบาๆเสียงด้วยรู้มั้ย!!!”
“แต่ฉันว่า นายเสียงดังเกินไปนะฮายาโตะ”
จากสายตาของคนรอบข้างทำให้ผมรู้สึกเกรงใจคนอื่นๆขึ้นมาทันที เพราะว่ามันเป็นช่วงสอบกลางภาคที่ทุกคนต้อง ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ
“ไม่เป็นไรหลอกนะสึนะ...ทำไมคนเขาจะคุยกัน ถ้าไม่ชอบก็อย่าฟังสิ!!!”
TT TT เอาเข้าไปฉันหมายถึงว่า นายมันเสียงดังเกินไปจนรบกวนเค้าต่างหากเล่า
“ฮาๆๆๆ นายนี่ยังฮาได้ไม่เลิกเลยนะโกคุเทระ ฮาๆๆ”
“นายหัวเราะฉันเหรอ ..ไอ้บ้าเบสบอล หนอย!!!!”
โอเคฉันไม่อยู่กับพวกนายดีกว่า แต่ปล่อยให้เป็นแบบนี้จะดีเหรอ? เฮ้อ..ชั่งเถอะก็เป็นแบบนี้สะทุกรอบ นั้นมุคุโร่เดินไปนั่งที่ไหนแล้วน้า อ๊ะ...เจอแล้ว กกำลังยืนทำอะไรนะ
“มุคุโร่คุง...”
“คุณสึนะ...พอดีผมเห็นพวกคุณยุ่งๆเลยมาเลือกหนังสือก่อนนะครับ”
ยุ่งๆ ทะเลาะกันนี่เค้าเรียกเรื่องยุ่งๆเหรอเนี่ย
“^^….”
“ครบแล้วครับ เราไปหาที่นั่งกันดีกว่านะครับ”
“มะ..เดี๋ยวฉันช่วยถือ..”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...เบาแค่นี้เอง ต่อให้ผมต้องอุ้มคุณอีกข้างหนึ่ง ผมก็ยังไหวนะครับ ^^”
“ผมก็อยากแข็งแรงแบบนั้นบ้างจัง ^^”
“….”
มุคุโร่ไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่เดินนำหน้าผมไปถึงโต๊ะมุมห้องข้างหน้าต่าง ที่เห็นใบไม้โบกปลิวไปตามกระแสเอื่อยเฉื่อย
เขาวางกองหนังสือบนโต๊ะก่อนจะเดินมาเลื่อนเก้าอี้....
“เชิญนั่งครับ”
“ขอบใจนะ”
“^^….”
“ฉันว่าเสียงมันเงียบๆไปนะ ฮายาโตะกับยามาโมโตะคงตามหาพวกเราอยู่...ฉันลองไปดู...”
“ผมว่าไม่ต้องแล้วละครับ มากันนู่นแล้วครับคุณสึนะ”
ผมมองตามมุคุโร่ไปก็เห็น ฮายาโตะกับยามาโมโตะเดินคู่กันมา หน้าตาฮายาโตะดูบูดบึ้ง ผิดกับยามาโมโตะที่เอาแต่ยิ้มท่าเดียว
“โทษทีนะสึนะ เพราะเจ้าบ้าเบสบอลนี่แท้ๆ ทำให้นายต้องรอ”
“ไม่เป็นไรๆ”
ผมรีบปฎิเสธทันควัน ฮายาโตะคว้าเก้าอี้และกำลังวางตัวลง ทันใดนั้นเอง...
“ผิดแล้วละฮายาโตะ นายต้องไปนั่งตรงนู่นกับฉัน” ยามาโมโตะก็ดึงแขนฮายาโตะแล้วลากไปที่โต๊ะอีกฟากหนึ่งของห้อง อ้าวนายไปสะแล้ว แล้วฉันจะให้ใครติวละเนี่ย = =
“คุณสึนะไม่อยากติวกับผมเหรอครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ....เพียงแต่ฉันเป็นพวกเข้าใจยาก นายอาจจะเบื่อฉันก็ได้นะสิ”
“ผมไม่เคยเบื่อคุณหรอกครับ”
“งั้น...งั้นก็ต้องขอรบกวนด้วยนะ”
“ครับ...งั้นเรามาเริ่มจากตรงนี้นะครับ”
….30 นาทีผ่านไป.....
..... 45 นาทีผ่านไป.....
....1 ชั่วโมงผ่านไป....
“เฮ้อ!!!!.....ทำยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ หัวจะระเบิดอยู่แล้ว T^T”
“งั้น...ผมจะลองอธิบายใหม่นะครับ.....เราก็ใช้...”
เฮ้ออ...ก็มุคุโร่ได้ที่ 2 ของชั้นนี่ก็ต้องเข้าใจอยู่แล้ว ไหนจะที่ 1 ที่ 3 อย่างฮายาโตะกับยามาโมโตะอีกล่ะ คงมีแต่เราที่เป็นที่โหล่ T^T
ร่างบางนั่งคิดเรื่องต่างๆพลางเสมองไปทางหน้าต่าง เห็นนกตัวเล็กๆกำลังไล่จิกกันบนต้นไม้ดูน่ารัก โดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย จนกระทั่ง...
“คุณสึนะ!!”
“ OwO !!!! ” ผมตกใจเล็กน้อยเพราะหน้าของมุคุโร่เข้ามาใกล้ผมเกินไป จนผมถอนหลังมาชนเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
“ขอโทษครับ ไม่รู้ว่าคุณจะตกใจขนาดนี้ เห็นคุณเหม่อๆ งั้นเราพักกันก่อนนะครับ ^^”
“อื้อ”
ผมตอบออกไป ชั่งเป็นความรู้สึกที่ดีที่ไม่ต้องนั่งเคร่งเครียดกับตำรา ว่าแต่ถ้าไม่อ่านหนังสือ เราจะทำอะไรดีล่ะ?? ร่างบางหันซ้ายหันขวาและสิ่งที่เราสังเกตเห็นก็คือ รถไอศครีม ร่างบางจ้องมองเหมือนกับได้ครอบครองมันมาแล้ว จนร่างสูงหันไปมองตามด้วยความสงสัย
“เราไปเดินเล่นกันมั้ยครับ ผมรู้สึกอยากกินไอศครีมขึ้นมานะครับ”
“เอาสิๆ งั้นชวนฮายาโตะกับยามาโมโตะไปกินด้วยน้า ^^”
“…..”
ผมเดินมาหาฮายาโตะที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเคร่งกับตำราในมือ และยามาโมโตะที่ตอนนี้หลับไปแล้ว เหอะๆ มุคุโร่เดินตามมาติดๆ
“ฮายาโตะ ยามาโมโตะไปกินไอศครีมกัน”
“แหมดีเลย...”
“ไม่ได้ฉันยังไม่เข้าใจข้อนี้เลยนะ นายห้ามไปไหน”
“งั้นเหรอ” แหมน่าเสียดายจัง ว่าแต่นายตื่นเมื่อไหรเนี่ย!!
“นายมัวแต่นอนแบบนี้ แล้วมันจะไปเข้าใจได้ยังไงเล่า!”
ฮายาโตะตะคอกยามาโมโตะ แต่ดูเหมือนว่ายามาโมโตะจะปวดตานะ เพราะดูเหมือนเขาจะขยิบตาแปลกๆ
“ตานายเป็นอะไรหรือเปล่า? เจ็บเหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอกสึนะ แค่ตากระตุกนะ อย่าสนใจเลย พวกนายไปกันเถอะ เนอะโกคุเทระ ”
“เอ่อ...อ่อ!!!! ใช่ๆ นายไปเถอะสึนะ ฉันไม่กินหรอก ไปเลยๆ”
“งั้นเราก็ไปกันเถอะครับคุณสึนะ”
“อื้อ”
ร่างบางและร่างสูงก็ค่อยๆเดินออกไปจนลับสายตาของทั้งสองคน
“นายเกือบทำเสียเรื่องแล้ว โกคุเทระ”
“ฉันจะไปรู้เหรอ ก็นายอยากขยิบตาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนั้นทำไมเล่า ไอ้บ้าเบสบอล”
“นี่ๆ ไม่ต้องมาพาลใส่ฉันเลยนะ”
“ก็เพราะนายทำให้ฉันไม่ได้กินไอศครีม”
“หรือนายอยากไปเป็นก้างขวางคอสองคนนั้นหรือไงเล่า”
“…..เชอะ!!!!”
To B C.
มาแบบไม่ยาว 55+ แค่นี้หนูยังเอาตัวไม่รอดเลยค่า!!! เค้าขอโทษ T^T รู้สึกผิด บอก iMerCutE'z :) จะอัพมา 2 วันแล้ว
ฮือๆๆๆ ไว้คราวหน้าจะมาไวๆเน้อ อย่างอนเค้าน้าตะเอง ^^ เอาเป็นว่าตอนหน้าน้องออมมาต่อจ๊ะ
(ฉันรอแกมา 3-4 วันแล้ว : iMerCutE'z :) ) T^T ขอเม้นแบบนี้บ่อยๆนะจ๊ะ อิอิ
ความคิดเห็น