ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : :: Chapter :: Fourteen - คิดถึงฉันรึเปล่า ?
Chapter :: Fourteen :: คิดถึงฉันรึเปล่า ?
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note : เที่ยวนี้มาต่อเร็ว ฝนตก ??? 5555 ... อ้ะ... คือเมย์จบไว้ค้างมาก ทำเอาออมขัดข้องใจ...และคันไม้คันมือ(มาก) เอาเป็นว่า เรามาอ่านกันเต๊อะ ^0^ !!!!~
PS.เหมือนชื่อตอนจะไม่ค่อยเกี่ยว แต่คิดไม่ออกแล้ว TT^TT~
________________________________________________________________________________
# ห้องเก็บของ
" ผ้าห่ม 6 หมอน 6 ใบ พอไหมเนี่ย ของเรา ของมุคุโร่ ของโกคุเทระ ของยามาโมโตะ ของคุณฮิบาริ ของคุณดีโน่ ... ครบแล้วแหละมั้ง อะ...อ๊ะ ...เหอว !! >< "
ตุบ ...
" >< !!! "
" เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ ? " เสียงนุ่มทุ้มถามออกมาอย่างเป็นห่วง คนในอ้อมแขนของตน
" >.O ... เอ่อ... " ลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้ยเคยของคนรัก...
" ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ที่รัก ^^ "
" >//////////< มุคุโร่อ้ะ ปะ...ปล่อยเถอะนะ " เอ่ยบอกกับคนที่อุ้มตนอยู่ อย่างเขินอาย ทำเอาร่างสูงถึงกับหลุดขำในความน่ารักของร่างบาง
" ครับๆ ที่หลังระวังตัวหน่อยนะครับ ถ้าผมมาช้าไปคุณสึนะคงล่วงลงพื้นแน่ๆ " ตำหนิคนรักอย่างห่วงใย รู้ว่าตัวเล็กแทนที่จะให้เขามาช่วยกลับอาสามาคนเดียวซะนี่ ถ้าเขาไม่เดินมา
มันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
" แฮ่ๆ ขอโทษนะ ที่หลังจะระวังให้มากกว่านี้นะ " ใบหน้าหวานก้มลงเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด ...เขาน่าจะประมาณตนมากกว่านี้...
" ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ ไหนมาผมสำรวจหน่อยสิ " มือใหญ่เอมไปฉุดร่างบางที่นั่งดูด้านข้างให้มาอยู่ให้อ้อมกอดของตน ก่อนจะเริ่มสำรวจไปทั่วทุกส่วน ... ไล่ตั้งแต่ข้อมือ ข้อศอก...
ต้นแขน ลำคอ... และมาหยุดอยู่ที่ใบหน้า ... สองตาจ้องมองกันอย่างสื่อความหมาย ก่อนที่ใบหน้าทั้ง 2 จะเคลื่อนเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดู
กลีบปากบางแน่บชิดเข้ากับริมฝีปากอิ่ม ที่พร้อมจะบรรจงมอบรสจูบแสนนุ่มละมุ่นให้... มือหนาเคลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าหวานไว้ เพื่อให้องศาจูบเป็นไปอย่างที่ต้องการ แล้วจูบ
อ่อนหวานนุ่มนวล ก็แปลเปลี่ยนเป็นรสจูบที่แสนร้อนแรง ทำเอาร่างบางเคลิบเคลิ้ม...และไม่สามารถทัดทานได้ จึงได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงทำตามที่ต้องการ ....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
' เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออก เพราะมีเนื้อหาไม่เหมาะสมกับเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี '
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากเสร็จจากกิจกรรมแห่งกามรมณ์ ทั้งคู่ก็จัดแจงใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว พร้อมกับหอบผ้าห่มและหมอนไปให้ทุกคนทันที ก่อนที่จะถูกสงสัย... แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะในห้องนั่งเล่น
ไม่มีใครเหลืออยู่เลย...
" สงสัยเขาจะขึ้นไปข้างบนกันนะครับ ^^ " ร่างสูงพูดออกมาอย่างกับรู้ทุกอย่าง ร่างบางจึงเดินขึ้นไปตามทุกคนที่ข้างบนทันที...
.
.
.
“งั้นก็ฉัน แรมโบ้ แล้วก็สึนะจะนอนที่นี่เอง...ส่วนพวกนายก็ไปที่ห้องนอนแขกนู่น”
“เอ๊...งั้นฉันก็อดนะสิ” ดีโน่โวย
“ก็สมควร”
“งั้นเอาตามนี้ก็ได้ ครับ พวกเราก็ไปจัดที่นอนกันเถอะครับ” ร่างสูงเอ่ย ขึ้นมา ทำเอาบรรดาพลพรรคเมะทั้งหลาย คอตก... ซึ่งร่างสูงก็ทำเหมือนไม่ได้สนใจอะไร...เดินลงไปจัดที่นอนข้างล่างทันที
“ เฮ้...ดีใจอะไรมา เนี่ย ” ยามาโมโตะถามเพื่อนซี้
“ ก็เปล่านี่ครับ...^^ ”
“ ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงยอมให้แยกกันนอนแบบนี้ล่ะ...เป็นฉัน ฉันไม่ยอมหรอก” ดีโน่ถามขึ้นมาอย่างขัดข้องใจ
“ ผมเห็นรุ่นพี่...ยอม ฮิบาริคนแรกเลยนะ " โกคุเทระทักขัดขึ้นมา
“ แหมก็นะ...ฮาๆๆ ” ดีโน่ยิ้มอย่างเขินๆ และทุกคนก็ขำไปพร้อมกับดีโน่เช่นกัน แต่ก็ถูกขัดด้วยความอยากรู้อยากเห็นของยามาโมโตะเพื่อนซี้...
“ นั้นนะสิ...ปกตินาย ไม่น่าปล่อยโอกาสนะ..หรือว่าไม่อยาก.. ” ยามาโมโตะเปิดประเด็น
“ ใครว่าละ ครับ....เพียงแต่ผมเรียบร้อยแล้วก็เท่านั้นเองละครับ^^ ”
“ เอ๊ะ!!!! ” ทั้งสามร้องประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย
“ ตอนไหนกันนะ ” ดีโน่ถามอย่างสงสัย ตอนนี้ทั้งหมดลุกขึ้นมาล้อมวงกันซะแล้ว
“ นี่...อย่าบอกนะว่า.. ” โกคุเทระพูดออกมาอย่างอ้ำอึ้ง
“ ใช่ครับ ”
“ใช่อะไรกัน..อย่ารู้ กันสองคนสิ..บอกมาเลยๆ ” ดีโน่แย้ง
“ งั้นตอนที่สึนะหน้า แดงก็ไม่ได้เห็นฉันกับแรมโบ้...แต่เป็นเพราะว่าพึ่ง...กับนายเหรอ ” โกคุเทระพูดไปเขินไป
“…” มุคุโร่พยักหน้ารับอย่างไม่ปิดบัง
“โอ้โห...เพื่อนฉันนี่ ร้ายขั้นเทพจริง ฮาๆๆ” ยามาโมโตะหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ครับ...ผมแค่มีโอกาสนะครับ...งั้นผมนอนนะครับ” แล้วร่างสูงก็เปลี่ยนประเด็นจากวงสนทนาด้วยบทง่วงนอน
“งั้นฉันนอนด้วย”
" ฉันด้วยๆ "
" อ่าๆ นอนๆ " แล้วรุ่นพี่อย่างดีโน่ ก็ทำตัวเป็นพี่ที่ดีโดยการลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องนั่งเล่น แล้ว 4 หนุ่มเมะของเราก็นอนหลับไปอย่างมีความสุข แต่ที่ไม่สุขเห็นจะมีแค่ดีโน่ กับ โกคุเทระเท่านั้นแหละมั้ง...ที่นอนกระสับกระส่ายคิดถึงคนรักของตอนที่นอนอยู่ด้านบนแทบทั้งคืน...
.
.
.
# สนามเด็กเล่นยามเช้า ...
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังสัญญาณ ......ติ๊ด
“คิดถึงคุณจัง เลย....คุณไม่อยู่ผมเหงามากเลยนะ...คุณยังรักผมอยู่บ้างมั้ย....ผมรักคุณนะ”
‘ยืนยันการฝากข้อความ กด 1 ออกจากระบบกด 2 ......ติ๊ด’
“ ติ๊ด! [2] ”
“แค่จะฝากเสียงถึง คุณ...ผมยังทำไม่ได้เลย..ผมจะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน….” ยามาโมโตะพึมพำกับตนเองอย่าเงียบๆ
" คุณอยู่ที่ไหนกัน ผมคิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม ... " มองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีภาพหน้าจอเป็นภาพเขา กับใคร บางคนที่ทำให้เขากำลังรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก... ทั้งๆ ที่คุณก็บอกว่ารักผม
แท้ๆ แต่ทำไมคุณถึงหายไปแบบนี้หล่ะ ... สควอโล่ ...
" เฮ้อ... กลับบ้านเลยดีกว่ามั้งเรา ป่านนี้พ่อคงเปิดร้านเสร็จแล้ว " ร่างสูงโปร่งบิดตัวไล่ความขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินออกจากสนามเด็กเล่นเพื่อตรงกลับไปที่บ้านทันที...
.
.
.
# ร้านซูชิ [ ร้านทาเคชิ ชื่ออะไรจำไม่ได้ TToTT ]
" ว่าไงเจ้าลูกชาย "
" ดีครับพ่อ... มีอะไรให้ช่วยไหม ? " เอ่ยกับผู้เป็นบิดา ด้วยร้อยยิ้มตามสไตล์ของตน ก่อนจะรับจากซูชิที่พ่อของตนยื่นให้ นำไปเสริฟ อย่างรู้หน้าที่ ...
ครืด...
" เชิญ...ครั...อ้ะ... " เอ่ยเชิญลูกค้ารายใหม่ที่เข้าร้านตามหน้าที่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเจอกับร่างบางของคนๆ หนึ่ง ที่เขาพยายามโทรติดต่อมาถึง 2 วัน ...
" นายยุ่งอยู่รึเปล่า ? " ร่างเพียวบางผมยาวสีเงิน เอ่ยด้วยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะยกมือขึ้นมาถอดแว่นกันแดดอันใหญ่ออกให้พ้นใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าขาวหวานราวกับอิสตรี ที่แดงระเรื่อด้วย อากาศที่ออกจะร้อนหน่อยๆ
" ปะ...ป่าว ไม่ได้ยุ่ง " ตอบกลับไปด้วยความตื่นเต้น... นี่มันอะไรกันเนี่ย เขาพยายามโทรติดต่อกับคนๆ นี้มาถึง 2 วันก็ไม่ติด แต่ตอนนี้คนๆ นี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้า แถมยังอยู่ในเขตบ้านของเขาด้วย...
" เพื่อนแกหรอ ทาเคชิ พาขึ้นไปข้างบนสิ ตามสบายนะแม่หนู " พ่อของทาเคาชิเอ่ยออกมาอย่างเป็นกันเอง ร่างบางจึ้นหันไปพยักหน้าตอบรับน้ำใจพร้อมกับเผยบางสิ่งให้พ่อของทาเคชิถึงกับตกใจ
" ผมเป็นผู้ชายครับ ^^ "
" อ่าว งั้นหรอ ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นเชิญนะพ่อหนุ่ม " บิดาของทาเคชิ หยอกล้อร่างบางเล่นอีกครั้ง ก่อนจะหันไปทำซูชิตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งอีกครั้ง
" นายจะให้ฉันยืนตรงนี้อีกนานไหม ? " น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อร่างสูงเอาแต่มองเขาอยู่นั่นแหละ ...
" อ่า...เชิญๆ " ร่างสูงผายมือเชิญร่างสูงให้เข้าไปทางด้านหลัง ซึ่งเป็นส่วนบ้านของตน ก่อนจะเดินนำร่างบางขึ้นไปที่ห้องนอนของตนทันที...
.
.
.
# ห้องนอนทาเคชิ [ เปลี่ยนฉากบ่อยดีนะตอนนี้ 55+ ]
" เอ่อ... จะดื่มชา หรือว่าน้ำเปล่าดี ? " ร่างสูงเอ่ยถามออกมาอย่างประหม่า... ทำไมกันนะ ต่อหน้าคนๆ นี้เราถึงเกร็งได้ขนาดนี้นะ เฮ้อ...
" คิดถึงฉันรึเปล่า ? "
" ห๊ะ ! " หูฝาด...ไปหรือเปล่าวะเรา ? เหมือนได้ยินสควอโล่ถามว่า คิดถึงไหม ? ไม่หรอกน่า หูฝาด หูฝาดแน่ๆ ร่างสูงสะบัดหัวไปมาเพื่อปัดความทิ้งเมื่อสักครู่ทิ้ง ทำเอาร่างโปร่งที่เอ่ย
คำถามเมื่อสักครู่ไปถึงกับยกยิ้ม ... ก็นายยังเป็นเด็กอยู่นี่นา แกล้งสักหน่อยดีกว่า ...
" นี่ ทาเคชิ นายคิดถึงฉันรึเปล่า " ไม่แค่พูดเท่านั้น ร่างโปร่งยังเคลื่อนตัวไปใกล้พร้อมกับคร่อมลงไปบนตัวของร่างสูง ทำเอาร่างสูงถึงกับหน้าขึ้นสี ....
นายอย่าทำกับฉันแบบนี้สิ สควอโล่ ... ร่างสูงพยายามท่องนะโม ให้ครบ 3 จบ ตามด้วยบทขันติ... ไม่ต่ำกว่า 10 รอบ เพื่อระงับอารมณ์บางอย่างที่มันกำลังจะถูกร่างโปร่งปลุกให้ตื่น
เพราะท่าทางที่มันช่าง ส่อ อยู่ตอนนี้
" เอ่อ... สควอโล่ อย่าทำแบบนี้สิ " ร่างสูงพยายามเอ่ยเตือนร่างบางให้รับรู้ถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ... เขาเป็นผู้ชายนะ แล้วคนที่รักก็มานั่งอยู่แบบนี้ ถ้าไม่รู้สึกอะไร เขาก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว !!!!
" หืม... ฉันทำอะไรงั้นหรอ? ฉันก็แค่ถามว่านายคิดถึงฉันไหม ? ฟู่ ~ " เป่าลมเข้าไปในหูของร่างสูง ทำเอาร่างสูงถึงกับขนลุกสู้... อาจจะไม่ใช่แค่ขนเท่านั้น บางสิ่งบางอย่างที่มันอยู่ภายใต้กางเกงมันก็เริ่มจะสู้ แล้วเช่นกัน...
" จะทะลุออกมาอยู่แล้วน๊า ... " ร่างโปร่งยังคงหยอกล้อร่างสูงต่อไป ... โดยไม่เกรงกลัวว่าร่างสูงจะทำอะไรตนทั้งสิ้น...
" ไม่กลัวผมทำอะไรคุณรึไง ? " ร่างสูงถามออกมาอย่างกลั้นอารมณ์อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะเห็นเป็นเรื่องสนุกไปซะนี่ ... ให้ตายเหอะ หายไป 2 วัน มาถึงก็มาปลุกอารมณ์กัน
แบบนี้คุณต้องการอะไรเนี่ สควอโล่ ... หรือเป็นคุณเองกันแน่ที่ คิดถึง ... ผม ...
" หึหึ ฉันเคยกลัวนายทำอะไรฉันด้วยรึไง เด็กน้อย " ตอบกลับไปอย่างท้าทาย ... และแน่นอนร่างสูงไม่ได้ทำอะไรร่างโปร่งเลยแม้แต่น้อย แต่กำลังคิดว่าร่างโปร่งต้องการอะไรกันแน่ จึงได้เล่นตามเกมของร่างโปร่งไป
" ครับผมรู้ว่าคุณไม่กลัว... แต่คุณอยากให้ผมทำเลยใช่ไหมครับ ฟอด~ " หอมเข้าไปที่แก้มนุ่มหนึ่งฟอดใหญ่ สูดดมความหอมของร่างกายที่ตนไม่ได้กอดมาถึง 2 วัน...
" คิคิ อันนี้ก็แล้วแต่นายนะ แต่นายแน่ใจหรอ? ที่นี่พ่อนายอยู่นะ " เอ่ยบอกความจริงบางประการให้ร่างสูงตะหนัก ... แสบนักนะ สควอโล่ ...
" แสบนักนะครับ "
" แล้วรักรึเปล่าหล่ะ ?? " ยิงเข้าไปอีก 1 ดอกให้ร่างสูงจุกเล่นๆ
" รักสิครับ แล้วคุณหล่ะรักเด็กน้อยอย่างผมไหม ? "
" จุ๊ฟ ~ ... รักสิ ไม่รักคงไม่รีบกลับมาหาหรอก " มอบจุมพิตหวานให้ร่างสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบคำถามให้ร่างสูงได้รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ ...
" แล้วหายไปไหนมาครับ ติดต่อคุณไม่ได้ ผมแทบจะเป็นบ้า " เผยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะใช้มือเอื้อมไปกอดร่างโปร่งให้นั่งลงบนตักของตก พร้อมกับซุกใบหน้าหล่อลงกับไหล่บาง...
" กลับไปเยี่ยมพี่ชายน่ะ เอ่อ...ลูกพี่ลูกน้อง น่ะ พอดีว่าเขาถูกยิงอ้ะ "
" เอ๋ ? "
" ลูกพี่ลูกน้องฉันเขาเป็นมาเฟียน่ะ แฮ่ๆ " หัวเราะแห้งๆ พร้อมกับสารภาพความจริงให้ร่างสูงฟัง ... เขาไม่เคยบอกใครและไม่อยากบอกใครว่า เป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาเฟีย ...
" อ๋า... อย่างนี้ถ้าผมทำคุณเสียใจ ผมคงโดนเป่าหัวกระจุยแน่ๆ เลย ฮ่าๆ " ร่างสูงหัวเราะออกมาเมื่อได้ฟังคำตอบเรื่องการหายตัวไปของร่างโปร่ง พร้อมกับหยอกล้อเรื่องที่ร่างโปร่ง
บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาเฟีย ...
" นายไม่กลัวฉันงั้นหรอ ? "
" ทำไมผมต้องกลัวคุณหล่ะครับ พี่คุณเป็น แต่คุณไม่ได้เป็นนี่ ^^ "
" แล้วถ้าเกิดวันไหนนายทำฉันเสียใจ แล้วไปฟ้องพี่ฉันนายไม่กลัวรึไง ? "
" ไม่กลัวครับ ถ้าผมทำคุณเสียใจ ผมก็พร้อมจะรับโทษจากพี่ชายคุณเช่นกัน ^^ " ร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มออกมา ทำเอาร่างโปร่งถึงกับน้ำตาคลอเป้าด้วยความตื้นตันใจ... ไม่เคยมีใครรับได้
ไม่เคยมีใครยอมรับที่พี่เขาเป็นมาเฟียได้ ทุกคนทิ้งเขาไปด้วยความกลัวตาย...แต่คนๆ นี้...ไม่ใช่เลยสักนิด
" ขอบคุณนะ ทาเคชิ "
" เรื่องอะไรครับ ? " ร่างสูงถามออกมาอย่างงงๆ อยู่ๆก็มายั่ว อยู่ๆ ก็มาขอบคุณ เอาไงกับผมครับเนี่ย ...
" ขอบคุณที่รักฉัน ^^ "
" อ่า... อย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ ผมจะตายเอา อยากกินคุณใจจะขาด ... " เอ่ยออกมาอย่างไม่ปิดบัง ตามภาษาเด็กที่กำลังอยากได้ของ ...และจะต้องได้ด้วย .. .
" คิคิ อยากกินฉลามก็ต้องกลับไปกินที่ทะเลนะ จุ๊ฟ~ " พูดจบก็มอบจุมพิตให้กับร่างสูงอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งออกไป เป็นเชิงให้ร่างสูงรูว่า ... ตามมาสิถ้านายอยากกินฉันน่ะ ...
ตึง... ตึง...
" ผมไปก่อนนะครับ คุณพ่อ ^^ " ร่างโปร่งเอ่ยกับพ่อของคนรัก ก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป
" โอ้ว โชคดีๆ แล้วมาใหม่นะ ^0^ "
ตึง... ตึง ...
" ผมไปก่อนนะพ่อ !! " ร่างสูงเอ่ยบอกกับพ่ออย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งตามร่างโปร่งออกไป
" อ่าว... แกจะไปไหนหา ไอ้ลูกบ้า " ผู้เป็นพ่อถามลูกชายอย่างสงสัย .. .
" ไปสอยลูกสะใภ้ให้พ่อครับ " ตอบกลับมาทำเอาผู้เป็นบิดา ถึงกับยืนงง ... ก่อนจะประมวลผลในสิ่งที่ลูกชายพูด ... ไปสอยลูกสะใภ้ ... อืม... โชคดีละกันไอ้ลูกชาย ... ( เฮ้ย ตกใจหน่อยสิคุณพ่อ!! ) ( ไม่อ้ะ... เรื่องแบบนี้ปล่อยไปตามทางของมัน 555 : พ่อทาเคชิ )
.
.
.
# อิตาลี ... [ โรงพยาบาล ]
ก๊อกๆ... แอ๊ด....
" ของฝากครับ คุณแซนซัส " ยื่นกระเช้าเฝ้าไข้ให้กับลูกน้องของร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปร่างสูง...
" อ่าว...นาย เบียคุรัน "
" แผลเป็นยังไงบ้างครับ... " เอ่ยถามเพื่อนร่วมอาชีพ อย่างเป็นห่วง
" อืม ก็ไม่เป็นอะไรแล้วแหละ ขอบใจที่มาเยี่ยม .. " กล่าวขอบคุณตามมารยาท ในสังคมด้านหน้าเขาคือ นักธุรกิจรายใหญ่ แต่ฉากหลังคือ มาเฟียที่คุบแถบอิตาลี่อยู่ ... จึงไม่แปลกที่นัก
ธุรกิจที่มาเปิดกิจการที่อิตาลี่อย่าง เบียคุรัน จะมาเยี่ยม...
" ไม่เป็นไรครับ แล้วรู้ตัวคนร้ายรึยังครับ ? " ไถ่ถามอาการเหมือนกับเป็นห่วง ... ก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น ... ถ้าไม่ใช่คำสั่งของพ่อ เขาคงไม่มาเยี่ยมคนๆ นี้เด็ดขาด... อยู่กอดโชจังที่ทำงาน
ยังจะดีซะกว่า เฮ้อ....
" ทางตำรวจกำลังตามสืบอยู่คำ " เสียงปริศนาเอ่ยออกมา ก่อนจะเดินเข้ามาให้ทุกคนได้เห็นหน้า
" มาแล้วหรอครับผู้หมวดเรียวเฮ ^^ " ร่างสูงของแซนซัสเปลี่ยนเป็นคนละคนทันทีที่ร่างบอบบางของตำรวจนอกเครื่องแบบ ซาซางาวะ เรียวเฮ ก้าวเข้ามาให้ห้อง...
" อาการเป็นยังบ้างครับ ? " เอ่ยถามร่างสูงตามหน้าที่ .... แต่คนอย่างแซนซัส มีหรอจะให้มันมีเจตนาเพียงเท่านั้น... ในเมื่อเป็นคนที่เข้าข้างตัวเองเก่งเป็นที่ 1 ...
" เป็นห่วงฉันด้วยหรอ ผู้หมวด อืม...ก็ดีนะ แต่จะดีมากๆเลย ถ้ามีผู้หมวดมาวิ่งในหัวใจ ^^ " ปล่อยมุขใส่ผู้หมวดร่างบางทำเอาทั้งห้องอึ้ง ยกเว้นแค่ ร่างบางของผู้หมวดและลูกน้องของ
แซนซัสเท่านั้นแหละมั้งที่เหมือนจะ ชิน ซะแล้ว ...
" เอ่อ... " เบียคุรันได้แต่อึ้ง ... ปกติเขาเห็นแต่แซนซัสที่เงียบขึม บ้าอำนาจ น่าเกรงขาม แต่ไอ้นี่มันใครวะ ?? ...
" ฮ่าๆ ไม่ต้องตกใจไปหรอกเบียคุรัน ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เวลาอยู่ข้างนอกถ้าไม่เกรงข้าม จะคุมพวกลูกน้องไม่อยู่น่ะ " ไขข้อข้องใจให้เพื่อนร่วมอาชีพ ที่ดูเหมือนจะอึ้งๆ เมื่อมาเจอ
เขาในสภาพนี้ ปกติคนที่จะได้เห็นจะต้องเป็นคนที่สนิทกับเขามากๆ เท่านั้น แต่นี่เป็นกรณียกเว้น เพราะต่อหน้าผู้หมวดร่างบางที่แสนถูกใจเขาคนนี้ เขาพร้อมจะกลายเป็นแซนซัสที่
เสี่ยว ได้ตลอดเวลา...
" งั้นหรอครับ "
" คุณเบียคุรัน ต้องกลับไปเข้าประชุมแล้วนะครับ " ร่างบางของผู้เป็นเลขาอย่างโชอิจิ เอ่ยขึ้นเพื่อเตือนสติร่างสูง...
" อ๊ะ งั้นผมกลับก่อนนะครับคุณแซนซัส "
" โฮเคๆ ขอบใจสำหรับของเยี่ยมนะ เบียจัง ^^ " เอ่ยบอกกับเบียคุรันอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะหันไปอ้อนผู้หมวดร่างบางต่อ... ปล่อยให้ร่างสูงของเบียคุรันอึ้งๆ กับชื่อที่โดนเรียกสักพัก
ก่อนจะยกยิ้มให้กับร่างสูง แล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อกลับไปเข้าร่วมการประชุม ....
" ไม่เคยเห็นเจ้านายใจดีกับใครเลยนะครับเนี่ย คิคิ " ลูกน้องคนสนิทเอยออกมาอย่างหยอกล้อ...
" เจ้านั่นมันเหมือนน้องชายน่า... ว่าแต่ผู้หมวดครับผมอยากกินส้มอ้ะ ปลอกให้หน่อยสิ "
" หา ก็ให้ลูกน้องคุณปลอกให้สิ ! "
" ผมไปหาอะไรกินก่อนนะบอส หิวข้าวชะมัด ผู้หมวดฝากเจ้านายผมด้วยนะครับ " ผู้จบลุกน้องของแซนซัสก็เดินออกไปอย่างไม่รอฟังคำตอบของเรียวเฮเลยสักนิดเลย
" อึ๊ย... ทั้งคุณทั้งลูกน้องคุณเลยสิน่า "
" ^^ "
" ยิ้มอยู่ได้ จะกินไหม ส้มเนี่ย เอ้า ! " มือก็มี ทำไมเราต้องมาป้อนวะ? ... เออ แล้วเราป้อนทำไมเนี่ย !!!
" ยิ้มอะไรของคุณ ?? " ถามร่างสูงอย่างสงสัย อะไรวะ มองหน้าแล้วก็ยิ้ม บ้ารึเปล่า ?
" คุณน่ารักจัง "
" ประสาท ผมเป็นผู้ชาย "
" รู้ครับ แต่ผมชอบ "
" นี่คุณ ถ้ายังไม่เลิกลวนลามผมด้วยภาษา ผมจะกลับแล้วนะ ! "
" กลับได้ไงครับ ในเมื่อผมจ้างคุณมาดูแลผม คุณก็ต้องดูแลผมสิ "
" ลูกน้องคุณก็มี "
" แต่ผมอยากได้คุณตำรวจนิครับ ^^ "
" อึ๊ย -*- " เมื่อเถียงอะไรไม่ออกแล้ว เรียวเฮ จึงเลือกที่จะเงียบแทน คิดผิดคิดถูกที่มารับงานนี้วะเนี่ย ? ให้ตายเหอะ เบื้องหลังเป็นถึงมาเฟียที่มีอิทธิพลมากกว่าตำรวจ ยังจะเอาตำรวจมาคุ้มกัน ไม่เข้าใจวงจรความคิดของไอ้บ้านี่เลยจริงๆ
" ผู้หมวดๆ มานี่ๆ " อยู่ๆ ร่างสูงที่อยู่บนเตียงก็กวักมือเรียกให้เขาเข้าไปใกล้ๆ ... จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย ?? ...
" อะไรครับ .. อุ๊บ !! OxO "
.
.
.
TBC~ *
_____________________________________________________________________________
อืม...ถ้าไม่จบด้วยฉากแบบนี้คงไม่ใช่ออม 555+ โอเค ... ออมเฉลยให้ดูแล้วนะว่าทูน่ามันไปเสร็จสัปป้าตอนไหน !
ส่วนตอนหน้าไปลุ้นเอาว่า เมย์จะมาบอกไหมว่า ฉลายโดนกินยังไง 555+ แล้วก็คู่สุดท้ายที่ถูกเผยออกมา X33 !!!
อย่าถามทำไมแต่งคู่นี้ เพราะจะบอกว่า ไม่รู้ TT^TT ... พอดีพี่ที่รู้จักคนนึงเขาวาดรูปคู่นี้ ...
และตอนที่จะแต่งกับเมย์ตอนแรกไปปรึกษาพี่เขาไว้ พี่เขาเลยขอ คู่นี้มา 1 คู่ ... ก็เลย...อ้ะ จัดให้เพราะจะแต่ 80S
ทำให้ X ไร้คู่ สมการมันจึงมาบรรจบลงที่แบบนี้... เหอๆ แซนซัสออกจะรั่วหน่อยๆ ( ไม่หน่อยแล้วมั้ง )
ก็ขออภัยแฟนๆ แซนซัสด้วยที่ทำเอาป๋าแกเสียบุคลิกที่แสนโหดไป... เอาเป็นว่า ... ออมเลิกพล่ามแล้วดีกว่า 555+
ยังไงอย่าลืมเม้นกันน๊า แล้วก็เจอกันตอนที่ 16 นะค๊า~ ^0^
PS. ฝากหาคำผิดด้วยน๊า 555+
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note : เที่ยวนี้มาต่อเร็ว ฝนตก ??? 5555 ... อ้ะ... คือเมย์จบไว้ค้างมาก ทำเอาออมขัดข้องใจ...และคันไม้คันมือ(มาก) เอาเป็นว่า เรามาอ่านกันเต๊อะ ^0^ !!!!~
PS.เหมือนชื่อตอนจะไม่ค่อยเกี่ยว แต่คิดไม่ออกแล้ว TT^TT~
________________________________________________________________________________
# ห้องเก็บของ
" ผ้าห่ม 6 หมอน 6 ใบ พอไหมเนี่ย ของเรา ของมุคุโร่ ของโกคุเทระ ของยามาโมโตะ ของคุณฮิบาริ ของคุณดีโน่ ... ครบแล้วแหละมั้ง อะ...อ๊ะ ...เหอว !! >< "
ตุบ ...
" >< !!! "
" เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ ? " เสียงนุ่มทุ้มถามออกมาอย่างเป็นห่วง คนในอ้อมแขนของตน
" >.O ... เอ่อ... " ลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้ยเคยของคนรัก...
" ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ที่รัก ^^ "
" >//////////< มุคุโร่อ้ะ ปะ...ปล่อยเถอะนะ " เอ่ยบอกกับคนที่อุ้มตนอยู่ อย่างเขินอาย ทำเอาร่างสูงถึงกับหลุดขำในความน่ารักของร่างบาง
" ครับๆ ที่หลังระวังตัวหน่อยนะครับ ถ้าผมมาช้าไปคุณสึนะคงล่วงลงพื้นแน่ๆ " ตำหนิคนรักอย่างห่วงใย รู้ว่าตัวเล็กแทนที่จะให้เขามาช่วยกลับอาสามาคนเดียวซะนี่ ถ้าเขาไม่เดินมา
มันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
" แฮ่ๆ ขอโทษนะ ที่หลังจะระวังให้มากกว่านี้นะ " ใบหน้าหวานก้มลงเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด ...เขาน่าจะประมาณตนมากกว่านี้...
" ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ ไหนมาผมสำรวจหน่อยสิ " มือใหญ่เอมไปฉุดร่างบางที่นั่งดูด้านข้างให้มาอยู่ให้อ้อมกอดของตน ก่อนจะเริ่มสำรวจไปทั่วทุกส่วน ... ไล่ตั้งแต่ข้อมือ ข้อศอก...
ต้นแขน ลำคอ... และมาหยุดอยู่ที่ใบหน้า ... สองตาจ้องมองกันอย่างสื่อความหมาย ก่อนที่ใบหน้าทั้ง 2 จะเคลื่อนเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดู
กลีบปากบางแน่บชิดเข้ากับริมฝีปากอิ่ม ที่พร้อมจะบรรจงมอบรสจูบแสนนุ่มละมุ่นให้... มือหนาเคลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าหวานไว้ เพื่อให้องศาจูบเป็นไปอย่างที่ต้องการ แล้วจูบ
อ่อนหวานนุ่มนวล ก็แปลเปลี่ยนเป็นรสจูบที่แสนร้อนแรง ทำเอาร่างบางเคลิบเคลิ้ม...และไม่สามารถทัดทานได้ จึงได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงทำตามที่ต้องการ ....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
' เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออก เพราะมีเนื้อหาไม่เหมาะสมกับเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี '
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากเสร็จจากกิจกรรมแห่งกามรมณ์ ทั้งคู่ก็จัดแจงใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว พร้อมกับหอบผ้าห่มและหมอนไปให้ทุกคนทันที ก่อนที่จะถูกสงสัย... แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะในห้องนั่งเล่น
ไม่มีใครเหลืออยู่เลย...
" สงสัยเขาจะขึ้นไปข้างบนกันนะครับ ^^ " ร่างสูงพูดออกมาอย่างกับรู้ทุกอย่าง ร่างบางจึงเดินขึ้นไปตามทุกคนที่ข้างบนทันที...
.
.
.
“งั้นก็ฉัน แรมโบ้ แล้วก็สึนะจะนอนที่นี่เอง...ส่วนพวกนายก็ไปที่ห้องนอนแขกนู่น”
“เอ๊...งั้นฉันก็อดนะสิ” ดีโน่โวย
“ก็สมควร”
“งั้นเอาตามนี้ก็ได้ ครับ พวกเราก็ไปจัดที่นอนกันเถอะครับ” ร่างสูงเอ่ย ขึ้นมา ทำเอาบรรดาพลพรรคเมะทั้งหลาย คอตก... ซึ่งร่างสูงก็ทำเหมือนไม่ได้สนใจอะไร...เดินลงไปจัดที่นอนข้างล่างทันที
“ เฮ้...ดีใจอะไรมา เนี่ย ” ยามาโมโตะถามเพื่อนซี้
“ ก็เปล่านี่ครับ...^^ ”
“ ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงยอมให้แยกกันนอนแบบนี้ล่ะ...เป็นฉัน ฉันไม่ยอมหรอก” ดีโน่ถามขึ้นมาอย่างขัดข้องใจ
“ ผมเห็นรุ่นพี่...ยอม ฮิบาริคนแรกเลยนะ " โกคุเทระทักขัดขึ้นมา
“ แหมก็นะ...ฮาๆๆ ” ดีโน่ยิ้มอย่างเขินๆ และทุกคนก็ขำไปพร้อมกับดีโน่เช่นกัน แต่ก็ถูกขัดด้วยความอยากรู้อยากเห็นของยามาโมโตะเพื่อนซี้...
“ นั้นนะสิ...ปกตินาย ไม่น่าปล่อยโอกาสนะ..หรือว่าไม่อยาก.. ” ยามาโมโตะเปิดประเด็น
“ ใครว่าละ ครับ....เพียงแต่ผมเรียบร้อยแล้วก็เท่านั้นเองละครับ^^ ”
“ เอ๊ะ!!!! ” ทั้งสามร้องประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย
“ ตอนไหนกันนะ ” ดีโน่ถามอย่างสงสัย ตอนนี้ทั้งหมดลุกขึ้นมาล้อมวงกันซะแล้ว
“ นี่...อย่าบอกนะว่า.. ” โกคุเทระพูดออกมาอย่างอ้ำอึ้ง
“ ใช่ครับ ”
“ใช่อะไรกัน..อย่ารู้ กันสองคนสิ..บอกมาเลยๆ ” ดีโน่แย้ง
“ งั้นตอนที่สึนะหน้า แดงก็ไม่ได้เห็นฉันกับแรมโบ้...แต่เป็นเพราะว่าพึ่ง...กับนายเหรอ ” โกคุเทระพูดไปเขินไป
“…” มุคุโร่พยักหน้ารับอย่างไม่ปิดบัง
“โอ้โห...เพื่อนฉันนี่ ร้ายขั้นเทพจริง ฮาๆๆ” ยามาโมโตะหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ครับ...ผมแค่มีโอกาสนะครับ...งั้นผมนอนนะครับ” แล้วร่างสูงก็เปลี่ยนประเด็นจากวงสนทนาด้วยบทง่วงนอน
“งั้นฉันนอนด้วย”
" ฉันด้วยๆ "
" อ่าๆ นอนๆ " แล้วรุ่นพี่อย่างดีโน่ ก็ทำตัวเป็นพี่ที่ดีโดยการลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องนั่งเล่น แล้ว 4 หนุ่มเมะของเราก็นอนหลับไปอย่างมีความสุข แต่ที่ไม่สุขเห็นจะมีแค่ดีโน่ กับ โกคุเทระเท่านั้นแหละมั้ง...ที่นอนกระสับกระส่ายคิดถึงคนรักของตอนที่นอนอยู่ด้านบนแทบทั้งคืน...
.
.
.
# สนามเด็กเล่นยามเช้า ...
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังสัญญาณ ......ติ๊ด
“คิดถึงคุณจัง เลย....คุณไม่อยู่ผมเหงามากเลยนะ...คุณยังรักผมอยู่บ้างมั้ย....ผมรักคุณนะ”
‘ยืนยันการฝากข้อความ กด 1 ออกจากระบบกด 2 ......ติ๊ด’
“ ติ๊ด! [2] ”
“แค่จะฝากเสียงถึง คุณ...ผมยังทำไม่ได้เลย..ผมจะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน….” ยามาโมโตะพึมพำกับตนเองอย่าเงียบๆ
" คุณอยู่ที่ไหนกัน ผมคิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม ... " มองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีภาพหน้าจอเป็นภาพเขา กับใคร บางคนที่ทำให้เขากำลังรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก... ทั้งๆ ที่คุณก็บอกว่ารักผม
แท้ๆ แต่ทำไมคุณถึงหายไปแบบนี้หล่ะ ... สควอโล่ ...
" เฮ้อ... กลับบ้านเลยดีกว่ามั้งเรา ป่านนี้พ่อคงเปิดร้านเสร็จแล้ว " ร่างสูงโปร่งบิดตัวไล่ความขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินออกจากสนามเด็กเล่นเพื่อตรงกลับไปที่บ้านทันที...
.
.
.
# ร้านซูชิ [ ร้านทาเคชิ ชื่ออะไรจำไม่ได้ TToTT ]
" ว่าไงเจ้าลูกชาย "
" ดีครับพ่อ... มีอะไรให้ช่วยไหม ? " เอ่ยกับผู้เป็นบิดา ด้วยร้อยยิ้มตามสไตล์ของตน ก่อนจะรับจากซูชิที่พ่อของตนยื่นให้ นำไปเสริฟ อย่างรู้หน้าที่ ...
ครืด...
" เชิญ...ครั...อ้ะ... " เอ่ยเชิญลูกค้ารายใหม่ที่เข้าร้านตามหน้าที่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเจอกับร่างบางของคนๆ หนึ่ง ที่เขาพยายามโทรติดต่อมาถึง 2 วัน ...
" นายยุ่งอยู่รึเปล่า ? " ร่างเพียวบางผมยาวสีเงิน เอ่ยด้วยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะยกมือขึ้นมาถอดแว่นกันแดดอันใหญ่ออกให้พ้นใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าขาวหวานราวกับอิสตรี ที่แดงระเรื่อด้วย อากาศที่ออกจะร้อนหน่อยๆ
" ปะ...ป่าว ไม่ได้ยุ่ง " ตอบกลับไปด้วยความตื่นเต้น... นี่มันอะไรกันเนี่ย เขาพยายามโทรติดต่อกับคนๆ นี้มาถึง 2 วันก็ไม่ติด แต่ตอนนี้คนๆ นี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้า แถมยังอยู่ในเขตบ้านของเขาด้วย...
" เพื่อนแกหรอ ทาเคชิ พาขึ้นไปข้างบนสิ ตามสบายนะแม่หนู " พ่อของทาเคาชิเอ่ยออกมาอย่างเป็นกันเอง ร่างบางจึ้นหันไปพยักหน้าตอบรับน้ำใจพร้อมกับเผยบางสิ่งให้พ่อของทาเคชิถึงกับตกใจ
" ผมเป็นผู้ชายครับ ^^ "
" อ่าว งั้นหรอ ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นเชิญนะพ่อหนุ่ม " บิดาของทาเคชิ หยอกล้อร่างบางเล่นอีกครั้ง ก่อนจะหันไปทำซูชิตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งอีกครั้ง
" นายจะให้ฉันยืนตรงนี้อีกนานไหม ? " น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อร่างสูงเอาแต่มองเขาอยู่นั่นแหละ ...
" อ่า...เชิญๆ " ร่างสูงผายมือเชิญร่างสูงให้เข้าไปทางด้านหลัง ซึ่งเป็นส่วนบ้านของตน ก่อนจะเดินนำร่างบางขึ้นไปที่ห้องนอนของตนทันที...
.
.
.
# ห้องนอนทาเคชิ [ เปลี่ยนฉากบ่อยดีนะตอนนี้ 55+ ]
" เอ่อ... จะดื่มชา หรือว่าน้ำเปล่าดี ? " ร่างสูงเอ่ยถามออกมาอย่างประหม่า... ทำไมกันนะ ต่อหน้าคนๆ นี้เราถึงเกร็งได้ขนาดนี้นะ เฮ้อ...
" คิดถึงฉันรึเปล่า ? "
" ห๊ะ ! " หูฝาด...ไปหรือเปล่าวะเรา ? เหมือนได้ยินสควอโล่ถามว่า คิดถึงไหม ? ไม่หรอกน่า หูฝาด หูฝาดแน่ๆ ร่างสูงสะบัดหัวไปมาเพื่อปัดความทิ้งเมื่อสักครู่ทิ้ง ทำเอาร่างโปร่งที่เอ่ย
คำถามเมื่อสักครู่ไปถึงกับยกยิ้ม ... ก็นายยังเป็นเด็กอยู่นี่นา แกล้งสักหน่อยดีกว่า ...
" นี่ ทาเคชิ นายคิดถึงฉันรึเปล่า " ไม่แค่พูดเท่านั้น ร่างโปร่งยังเคลื่อนตัวไปใกล้พร้อมกับคร่อมลงไปบนตัวของร่างสูง ทำเอาร่างสูงถึงกับหน้าขึ้นสี ....
นายอย่าทำกับฉันแบบนี้สิ สควอโล่ ... ร่างสูงพยายามท่องนะโม ให้ครบ 3 จบ ตามด้วยบทขันติ... ไม่ต่ำกว่า 10 รอบ เพื่อระงับอารมณ์บางอย่างที่มันกำลังจะถูกร่างโปร่งปลุกให้ตื่น
เพราะท่าทางที่มันช่าง ส่อ อยู่ตอนนี้
" เอ่อ... สควอโล่ อย่าทำแบบนี้สิ " ร่างสูงพยายามเอ่ยเตือนร่างบางให้รับรู้ถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ... เขาเป็นผู้ชายนะ แล้วคนที่รักก็มานั่งอยู่แบบนี้ ถ้าไม่รู้สึกอะไร เขาก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว !!!!
" หืม... ฉันทำอะไรงั้นหรอ? ฉันก็แค่ถามว่านายคิดถึงฉันไหม ? ฟู่ ~ " เป่าลมเข้าไปในหูของร่างสูง ทำเอาร่างสูงถึงกับขนลุกสู้... อาจจะไม่ใช่แค่ขนเท่านั้น บางสิ่งบางอย่างที่มันอยู่ภายใต้กางเกงมันก็เริ่มจะสู้ แล้วเช่นกัน...
" จะทะลุออกมาอยู่แล้วน๊า ... " ร่างโปร่งยังคงหยอกล้อร่างสูงต่อไป ... โดยไม่เกรงกลัวว่าร่างสูงจะทำอะไรตนทั้งสิ้น...
" ไม่กลัวผมทำอะไรคุณรึไง ? " ร่างสูงถามออกมาอย่างกลั้นอารมณ์อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะเห็นเป็นเรื่องสนุกไปซะนี่ ... ให้ตายเหอะ หายไป 2 วัน มาถึงก็มาปลุกอารมณ์กัน
แบบนี้คุณต้องการอะไรเนี่ สควอโล่ ... หรือเป็นคุณเองกันแน่ที่ คิดถึง ... ผม ...
" หึหึ ฉันเคยกลัวนายทำอะไรฉันด้วยรึไง เด็กน้อย " ตอบกลับไปอย่างท้าทาย ... และแน่นอนร่างสูงไม่ได้ทำอะไรร่างโปร่งเลยแม้แต่น้อย แต่กำลังคิดว่าร่างโปร่งต้องการอะไรกันแน่ จึงได้เล่นตามเกมของร่างโปร่งไป
" ครับผมรู้ว่าคุณไม่กลัว... แต่คุณอยากให้ผมทำเลยใช่ไหมครับ ฟอด~ " หอมเข้าไปที่แก้มนุ่มหนึ่งฟอดใหญ่ สูดดมความหอมของร่างกายที่ตนไม่ได้กอดมาถึง 2 วัน...
" คิคิ อันนี้ก็แล้วแต่นายนะ แต่นายแน่ใจหรอ? ที่นี่พ่อนายอยู่นะ " เอ่ยบอกความจริงบางประการให้ร่างสูงตะหนัก ... แสบนักนะ สควอโล่ ...
" แสบนักนะครับ "
" แล้วรักรึเปล่าหล่ะ ?? " ยิงเข้าไปอีก 1 ดอกให้ร่างสูงจุกเล่นๆ
" รักสิครับ แล้วคุณหล่ะรักเด็กน้อยอย่างผมไหม ? "
" จุ๊ฟ ~ ... รักสิ ไม่รักคงไม่รีบกลับมาหาหรอก " มอบจุมพิตหวานให้ร่างสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบคำถามให้ร่างสูงได้รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ ...
" แล้วหายไปไหนมาครับ ติดต่อคุณไม่ได้ ผมแทบจะเป็นบ้า " เผยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะใช้มือเอื้อมไปกอดร่างโปร่งให้นั่งลงบนตักของตก พร้อมกับซุกใบหน้าหล่อลงกับไหล่บาง...
" กลับไปเยี่ยมพี่ชายน่ะ เอ่อ...ลูกพี่ลูกน้อง น่ะ พอดีว่าเขาถูกยิงอ้ะ "
" เอ๋ ? "
" ลูกพี่ลูกน้องฉันเขาเป็นมาเฟียน่ะ แฮ่ๆ " หัวเราะแห้งๆ พร้อมกับสารภาพความจริงให้ร่างสูงฟัง ... เขาไม่เคยบอกใครและไม่อยากบอกใครว่า เป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาเฟีย ...
" อ๋า... อย่างนี้ถ้าผมทำคุณเสียใจ ผมคงโดนเป่าหัวกระจุยแน่ๆ เลย ฮ่าๆ " ร่างสูงหัวเราะออกมาเมื่อได้ฟังคำตอบเรื่องการหายตัวไปของร่างโปร่ง พร้อมกับหยอกล้อเรื่องที่ร่างโปร่ง
บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาเฟีย ...
" นายไม่กลัวฉันงั้นหรอ ? "
" ทำไมผมต้องกลัวคุณหล่ะครับ พี่คุณเป็น แต่คุณไม่ได้เป็นนี่ ^^ "
" แล้วถ้าเกิดวันไหนนายทำฉันเสียใจ แล้วไปฟ้องพี่ฉันนายไม่กลัวรึไง ? "
" ไม่กลัวครับ ถ้าผมทำคุณเสียใจ ผมก็พร้อมจะรับโทษจากพี่ชายคุณเช่นกัน ^^ " ร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มออกมา ทำเอาร่างโปร่งถึงกับน้ำตาคลอเป้าด้วยความตื้นตันใจ... ไม่เคยมีใครรับได้
ไม่เคยมีใครยอมรับที่พี่เขาเป็นมาเฟียได้ ทุกคนทิ้งเขาไปด้วยความกลัวตาย...แต่คนๆ นี้...ไม่ใช่เลยสักนิด
" ขอบคุณนะ ทาเคชิ "
" เรื่องอะไรครับ ? " ร่างสูงถามออกมาอย่างงงๆ อยู่ๆก็มายั่ว อยู่ๆ ก็มาขอบคุณ เอาไงกับผมครับเนี่ย ...
" ขอบคุณที่รักฉัน ^^ "
" อ่า... อย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ ผมจะตายเอา อยากกินคุณใจจะขาด ... " เอ่ยออกมาอย่างไม่ปิดบัง ตามภาษาเด็กที่กำลังอยากได้ของ ...และจะต้องได้ด้วย .. .
" คิคิ อยากกินฉลามก็ต้องกลับไปกินที่ทะเลนะ จุ๊ฟ~ " พูดจบก็มอบจุมพิตให้กับร่างสูงอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งออกไป เป็นเชิงให้ร่างสูงรูว่า ... ตามมาสิถ้านายอยากกินฉันน่ะ ...
ตึง... ตึง...
" ผมไปก่อนนะครับ คุณพ่อ ^^ " ร่างโปร่งเอ่ยกับพ่อของคนรัก ก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป
" โอ้ว โชคดีๆ แล้วมาใหม่นะ ^0^ "
ตึง... ตึง ...
" ผมไปก่อนนะพ่อ !! " ร่างสูงเอ่ยบอกกับพ่ออย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งตามร่างโปร่งออกไป
" อ่าว... แกจะไปไหนหา ไอ้ลูกบ้า " ผู้เป็นพ่อถามลูกชายอย่างสงสัย .. .
" ไปสอยลูกสะใภ้ให้พ่อครับ " ตอบกลับมาทำเอาผู้เป็นบิดา ถึงกับยืนงง ... ก่อนจะประมวลผลในสิ่งที่ลูกชายพูด ... ไปสอยลูกสะใภ้ ... อืม... โชคดีละกันไอ้ลูกชาย ... ( เฮ้ย ตกใจหน่อยสิคุณพ่อ!! ) ( ไม่อ้ะ... เรื่องแบบนี้ปล่อยไปตามทางของมัน 555 : พ่อทาเคชิ )
.
.
.
# อิตาลี ... [ โรงพยาบาล ]
ก๊อกๆ... แอ๊ด....
" ของฝากครับ คุณแซนซัส " ยื่นกระเช้าเฝ้าไข้ให้กับลูกน้องของร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปร่างสูง...
" อ่าว...นาย เบียคุรัน "
" แผลเป็นยังไงบ้างครับ... " เอ่ยถามเพื่อนร่วมอาชีพ อย่างเป็นห่วง
" อืม ก็ไม่เป็นอะไรแล้วแหละ ขอบใจที่มาเยี่ยม .. " กล่าวขอบคุณตามมารยาท ในสังคมด้านหน้าเขาคือ นักธุรกิจรายใหญ่ แต่ฉากหลังคือ มาเฟียที่คุบแถบอิตาลี่อยู่ ... จึงไม่แปลกที่นัก
ธุรกิจที่มาเปิดกิจการที่อิตาลี่อย่าง เบียคุรัน จะมาเยี่ยม...
" ไม่เป็นไรครับ แล้วรู้ตัวคนร้ายรึยังครับ ? " ไถ่ถามอาการเหมือนกับเป็นห่วง ... ก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น ... ถ้าไม่ใช่คำสั่งของพ่อ เขาคงไม่มาเยี่ยมคนๆ นี้เด็ดขาด... อยู่กอดโชจังที่ทำงาน
ยังจะดีซะกว่า เฮ้อ....
" ทางตำรวจกำลังตามสืบอยู่คำ " เสียงปริศนาเอ่ยออกมา ก่อนจะเดินเข้ามาให้ทุกคนได้เห็นหน้า
" มาแล้วหรอครับผู้หมวดเรียวเฮ ^^ " ร่างสูงของแซนซัสเปลี่ยนเป็นคนละคนทันทีที่ร่างบอบบางของตำรวจนอกเครื่องแบบ ซาซางาวะ เรียวเฮ ก้าวเข้ามาให้ห้อง...
" อาการเป็นยังบ้างครับ ? " เอ่ยถามร่างสูงตามหน้าที่ .... แต่คนอย่างแซนซัส มีหรอจะให้มันมีเจตนาเพียงเท่านั้น... ในเมื่อเป็นคนที่เข้าข้างตัวเองเก่งเป็นที่ 1 ...
" เป็นห่วงฉันด้วยหรอ ผู้หมวด อืม...ก็ดีนะ แต่จะดีมากๆเลย ถ้ามีผู้หมวดมาวิ่งในหัวใจ ^^ " ปล่อยมุขใส่ผู้หมวดร่างบางทำเอาทั้งห้องอึ้ง ยกเว้นแค่ ร่างบางของผู้หมวดและลูกน้องของ
แซนซัสเท่านั้นแหละมั้งที่เหมือนจะ ชิน ซะแล้ว ...
" เอ่อ... " เบียคุรันได้แต่อึ้ง ... ปกติเขาเห็นแต่แซนซัสที่เงียบขึม บ้าอำนาจ น่าเกรงขาม แต่ไอ้นี่มันใครวะ ?? ...
" ฮ่าๆ ไม่ต้องตกใจไปหรอกเบียคุรัน ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เวลาอยู่ข้างนอกถ้าไม่เกรงข้าม จะคุมพวกลูกน้องไม่อยู่น่ะ " ไขข้อข้องใจให้เพื่อนร่วมอาชีพ ที่ดูเหมือนจะอึ้งๆ เมื่อมาเจอ
เขาในสภาพนี้ ปกติคนที่จะได้เห็นจะต้องเป็นคนที่สนิทกับเขามากๆ เท่านั้น แต่นี่เป็นกรณียกเว้น เพราะต่อหน้าผู้หมวดร่างบางที่แสนถูกใจเขาคนนี้ เขาพร้อมจะกลายเป็นแซนซัสที่
เสี่ยว ได้ตลอดเวลา...
" งั้นหรอครับ "
" คุณเบียคุรัน ต้องกลับไปเข้าประชุมแล้วนะครับ " ร่างบางของผู้เป็นเลขาอย่างโชอิจิ เอ่ยขึ้นเพื่อเตือนสติร่างสูง...
" อ๊ะ งั้นผมกลับก่อนนะครับคุณแซนซัส "
" โฮเคๆ ขอบใจสำหรับของเยี่ยมนะ เบียจัง ^^ " เอ่ยบอกกับเบียคุรันอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะหันไปอ้อนผู้หมวดร่างบางต่อ... ปล่อยให้ร่างสูงของเบียคุรันอึ้งๆ กับชื่อที่โดนเรียกสักพัก
ก่อนจะยกยิ้มให้กับร่างสูง แล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อกลับไปเข้าร่วมการประชุม ....
" ไม่เคยเห็นเจ้านายใจดีกับใครเลยนะครับเนี่ย คิคิ " ลูกน้องคนสนิทเอยออกมาอย่างหยอกล้อ...
" เจ้านั่นมันเหมือนน้องชายน่า... ว่าแต่ผู้หมวดครับผมอยากกินส้มอ้ะ ปลอกให้หน่อยสิ "
" หา ก็ให้ลูกน้องคุณปลอกให้สิ ! "
" ผมไปหาอะไรกินก่อนนะบอส หิวข้าวชะมัด ผู้หมวดฝากเจ้านายผมด้วยนะครับ " ผู้จบลุกน้องของแซนซัสก็เดินออกไปอย่างไม่รอฟังคำตอบของเรียวเฮเลยสักนิดเลย
" อึ๊ย... ทั้งคุณทั้งลูกน้องคุณเลยสิน่า "
" ^^ "
" ยิ้มอยู่ได้ จะกินไหม ส้มเนี่ย เอ้า ! " มือก็มี ทำไมเราต้องมาป้อนวะ? ... เออ แล้วเราป้อนทำไมเนี่ย !!!
" ยิ้มอะไรของคุณ ?? " ถามร่างสูงอย่างสงสัย อะไรวะ มองหน้าแล้วก็ยิ้ม บ้ารึเปล่า ?
" คุณน่ารักจัง "
" ประสาท ผมเป็นผู้ชาย "
" รู้ครับ แต่ผมชอบ "
" นี่คุณ ถ้ายังไม่เลิกลวนลามผมด้วยภาษา ผมจะกลับแล้วนะ ! "
" กลับได้ไงครับ ในเมื่อผมจ้างคุณมาดูแลผม คุณก็ต้องดูแลผมสิ "
" ลูกน้องคุณก็มี "
" แต่ผมอยากได้คุณตำรวจนิครับ ^^ "
" อึ๊ย -*- " เมื่อเถียงอะไรไม่ออกแล้ว เรียวเฮ จึงเลือกที่จะเงียบแทน คิดผิดคิดถูกที่มารับงานนี้วะเนี่ย ? ให้ตายเหอะ เบื้องหลังเป็นถึงมาเฟียที่มีอิทธิพลมากกว่าตำรวจ ยังจะเอาตำรวจมาคุ้มกัน ไม่เข้าใจวงจรความคิดของไอ้บ้านี่เลยจริงๆ
" ผู้หมวดๆ มานี่ๆ " อยู่ๆ ร่างสูงที่อยู่บนเตียงก็กวักมือเรียกให้เขาเข้าไปใกล้ๆ ... จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย ?? ...
" อะไรครับ .. อุ๊บ !! OxO "
.
.
.
TBC~ *
_____________________________________________________________________________
อืม...ถ้าไม่จบด้วยฉากแบบนี้คงไม่ใช่ออม 555+ โอเค ... ออมเฉลยให้ดูแล้วนะว่าทูน่ามันไปเสร็จสัปป้าตอนไหน !
ส่วนตอนหน้าไปลุ้นเอาว่า เมย์จะมาบอกไหมว่า ฉลายโดนกินยังไง 555+ แล้วก็คู่สุดท้ายที่ถูกเผยออกมา X33 !!!
อย่าถามทำไมแต่งคู่นี้ เพราะจะบอกว่า ไม่รู้ TT^TT ... พอดีพี่ที่รู้จักคนนึงเขาวาดรูปคู่นี้ ...
และตอนที่จะแต่งกับเมย์ตอนแรกไปปรึกษาพี่เขาไว้ พี่เขาเลยขอ คู่นี้มา 1 คู่ ... ก็เลย...อ้ะ จัดให้เพราะจะแต่ 80S
ทำให้ X ไร้คู่ สมการมันจึงมาบรรจบลงที่แบบนี้... เหอๆ แซนซัสออกจะรั่วหน่อยๆ ( ไม่หน่อยแล้วมั้ง )
ก็ขออภัยแฟนๆ แซนซัสด้วยที่ทำเอาป๋าแกเสียบุคลิกที่แสนโหดไป... เอาเป็นว่า ... ออมเลิกพล่ามแล้วดีกว่า 555+
ยังไงอย่าลืมเม้นกันน๊า แล้วก็เจอกันตอนที่ 16 นะค๊า~ ^0^
PS. ฝากหาคำผิดด้วยน๊า 555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น