คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : :: Chapter :: Thirteen - คืนแสนสุข
Chapter :: Thirteen - คืนแสนสุข
Author :: Mayziiz~*
Author Note : ขอโทษที่ให้คอย [ขอโทษอีกแล้ว ฮาๆๆ] จากที่ออมตัดจบแบบนั้น ทำให้เมย์ตัน = =
เลยออกมาแบบรั่วๆ ฮาๆๆๆๆ ขอให้ทุกคนอ่านอย่างสนุกนะ ถ้าไม่สนุกเขาก็ขอโทษ...T^T
" แรมโบ้ พี่รักนายนะ ขอได้ไหม... "
" อะ... "
" รังเกียจพี่รึเปล่า ? "
" ปะ...ป่าว "
" งั้นพี่ขอนะครับ ^^ "
" อะ...อื้อ >////////< "
" พี่รักนายนะ " พูดจบร่างสูงก็ก้มลงไปซักไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของร่างบาง ...
“อือ....อื๋ม...” ร่างบางครางออกมาเบาๆ ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากให้พวกพี่ๆของเขาได้ยิน อีกส่วนก็เพราะคนตรงหน้าเขานี้แหละ
“พี่ไม่ได้ยินเสียงนายเลยนะ...ไม่ชอบเหรอ?”
“ ...ป่าวสักหน่อย…อื้อ..”
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะตอบจบ...ร่างสูงก็สอดลิ้นร้อนชอนไชควานหาความหวานอย่างเร่าร้อน จนร่างบางหน้าแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ทั้งด้วยอุณหภูมิของร่างกายและความเสน่หาของพวกเขา
“ไม่ใช่เรื่องนั้น...หมายถึงนายชอบพี่หรือเปล่าต่างหาก ^^”
ร่างสูงถอนริมฝีปากถามร่างบางที่เปลี่ยนจากผิวสีขาวเป็นผิวสีแดงอมชมพูทั้งตัว น่ารักจนเขาจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว....
“-///-....”
“ไม่เป็นไร...พี่จะทำให้นายพูดออกมาเอง..”
ร่างสูงไม่ว่าเปล่า สิ้นเสียงเขาก็จับร่างเล็กไว้ ก่อนจะไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของร่างบาง ไล่เรียงลงมาเรื่อยๆ มือของเขาลูบไล้ส่วนนั้น จนทำให้ร่างบางสะดุ้ง
“ อ่ะ…อื้ม......”
แต่ร่างสูงก็ยังเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนกระทั่ง....แอ๊ด!!
“หือ...ได้ยินเสียงอะไรมั้ย?” ร่างสูงถอนตัวจากร่างบางตรงหน้า พร้อมกับคำถาม
“แค่ก....แค่ก...” ร่างบางหอบจนไม่สามารถพูดได้ถึงส่ายหน้าแทนคำตอบ
ร่างสูงจัดแจงกับเสื้อผ้าของตนและคนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ประตูห้อง แล้วใช้หูแนบฟังเสียงข้างนอก...
# หน้าห้อง
“นี่...ชู้ว!! ..” รุ่นพี่ดีโน่ร้องเตือนยามาโมโตะที่ตอนนี้อยู่หน้าสุด
“ดันไปแบบนั้น..เดียวเจ้าตัวก็รู้หรอก” เปลี่ยนมากระซิบคนข้างล่างแทน
“พี่ก็อย่าบังผมสิ...ผมมองไม่เห็นนะ”
ร่างสูงเมื่อรู้ชัดว่าถูกขัดจังหวะจึงเปิดประตูออกมาสุดแรง จนทำให้ยามาโมโตะเพื่อนซึ้ตัวแสบกับรุ่นพี่ดีโน่ล้มไม่เป็นท่า
“ถ้าไม่ชัด..ก็เข้ามาข้างในเลยดีกว่า” ร่างสูงพูดติดตลกแต่สีหน้าดูจริงจังมาก เขาเสียดายโอกาสดีๆจริง แต่พอมองอีกทีกลับเห็นเพื่อนซี้ร่างบางด้วยอีกคน ทำให้เขาหน้าถอดสีเลยทีเดียว
“นายก็เอากลับเขาด้วยเหรอ... สึนะ”
“เปล่าๆ ฉันไม่เห็นอะไรเลย...ฉันแค่มาตามพวกนี้นะ...โทษทีนะ...ฉันห้ามแล้วแต่ไม่มีใครฟังนะ แหะๆ...^^”
เจ้าตัวรีบแก้ตัวทันที แต่ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งใส่ไฟให้ตัวเอง เพราะตอนนี้หน้าของร่างบางแดงระเรื่อกว่าเจ้าวัวหน้าละอ่อนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ที่เตียงสะอีก
“พวกนายจำไว้เลยนะ” ร่างสูงหันไปค้อนให้เพื่อนตัวแสบแทน
“ฮาๆๆ น่าๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว..นายก็ต่อเลยสิ พวกฉันไม่ดูหรอก”
“ใช่ๆ ฮาๆๆๆ”
ยามาโมโตะและดีโน่แซวเสียงดังเจี๊ยวจ๊าด จนคนข้างล่างต้องขึ้นมาดู จนกลายเป็นญี่ปุ่นมุงไปเรียบร้อย
“นี่ยังไม่ขนลงไปอีกเหรอครับ” มุคุโร่เดินขึ้นมาตาม ก่อนจะไปยืนข้างๆสึนะที่ตัวแดงอย่างผิดปกติ
“……” เคียวยะในชุดคลุมอาบน้ำมองไปรอบๆพลางขยี้เส้นผมที่เปียกชื้น ก่อนจะดึงหูของคนรักของเขา และค้อนให้อย่างรู้ทัน
“เอ๊ะ...แรมโบ้หลับไปแล้วละ” ยามาโมโตะเอ่ยออกมา
“เฮ้ย...นายเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหนเนี่ย ออกมานะๆ!!” ฮายาโตะโว้ยวายก่อนจะผลักร่างของเพื่อนซี้ออกมานอกห้อง
“เอาไงละทีนี้” ดีโน่พูดขึ้นด้วยท่าทีกังวน
“งั้นก็ฉัน แรมโบ้ แล้วก็สึนะจะนอนที่นี่เอง...ส่วนพวกนายก็ไปที่ห้องนอนแขกนู่น”
“เอ๊...งั้นฉันก็อดนะสิ” ดีโน่โวย
“ก็สมควร” สงสัยเคียวยะจะเคืองดีโน่ที่ไปขัดคนอื่น ฮาๆๆ
“งั้นเอาตามนี้ก็ได้ครับ พวกเราก็ไปจัดที่นอนกันเถอะครับ” มุคุโร่เอ่ย
ทั้งหมดแยกย้ายเข้าห้องของตน ท่าทีของดีโน่และฮายาโตะดูอ่อนเพลียเหนื่อยใจกับโอกาสในวันนี้ ผิดกับยามาโมโตะและมุคุโร่ที่ยิ้มแย้มอย่างสดใส แต่ที่น่าสงสัยสุดๆก็คือมุคุโร่นี้แหละ ยิ้มไม่ยอมหุบมาตั้งนานแล้ว
“เฮ้...ดีใจอะไรมาเนี่ย” ยามาโมโตะถามเพื่อนซี้
ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังจัดแจงที่นอนเตรียมพร้อมสำหรับการพักผ่อน
“ก็เปล่านี่ครับ...^^”
“ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงยอมให้แยกกันนอนแบบนี้ล่ะ...เป็นฉัน ฉันไม่ยอมหรอก”
“ผมเห็นรุ่นพี่...ยอมฮิบาริคนแรกเลยนะ” ฮายาโตะทัก
“แหมก็นะ...ฮาๆๆ” ดีโน่ยิ้มอย่างเขินๆ ก็เป็นความต้องการของสุดที่รักของเขานี่เนอะ
ทุกคนหัวเราะกับพฤติกรรมแปลกๆของรุ่นพี่
“นั้นนะสิ...ปกตินายไม่น่าปล่อยโอกาสนะ..หรือว่าไม่อยาก..” ยามาโมโตะเปิดประเด็น
“ใครว่าละครับ....เพียงแต่ผมเรียบร้อยแล้วก็เท่านั้นเองละครับ^^”
“เอ๊ะ!!!!” ทั้งสามร้องประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย
“ตอนไหนกันนะ” ดีโน่ถามอย่างสงสัย ตอนนี้ทั้งหมดลุกขึ้นมาล้อมวงกันสะแล้ว
“นี่...อย่าบอกนะว่า..” ฮายาโตะอ้ำอึ้ง
“ใช่ครับ”
ทั้งยามาโมโตะและดีโน่กลับหันไปให้ความสนใจกับฮายาโตะแทน
“ใช่อะไรกัน..อย่ารู้กันสองคนสิ..บอกมาเลยๆ” ดีโน่แย้ง
“งั้นตอนที่สึนะหน้าแดงก็ไม่ได้เห็นฉันกับแรมโบ้...แต่เป็นเพราะว่าพึ่ง...กับนายเหรอ” ฮายาโตะพูดไปเขินไป
“…” มุคุโร่พยักหน้ารับ
“โอ้โห...เพื่อนฉันนี่ร้ายขั้นเทพจริง ฮาๆๆ” ยามาโมโตะหัวร่อ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ...ผมแค่มีโอกาสนะครับ...งั้นผมนอนนะครับ”
“งั้นฉันนอนด้วย” มุคุโร่และยามะล้มตัวลงนอน
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ...เฮ้ออ..คืนนี้นี่เป็นคืนแสนสุขของผมจริงๆครับ ^^” พูดจบก็หลับทันที คงจะเหนื่อยใช่ย่อย ฮาๆ
มีเพียงดีโน่และฮายาโตะที่นอนอย่างทุกข์ระดม กว่าทั้งคู่จะนอนหลับก็รุ่งเช้าพอดี ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุด..........
# ห้องครัว
“พี่สึนะหม้อเดือดแล้วนะ!!”
“อ๊า...แรมโบ้นายก็หั่นผักเร็วๆเข้าสิ..เดี๋ยวหม้อฉันดูเอง”
“อือ...ๆ เขาหั่นไม่ไหวแล้วอ่า...แสบตา”
“นี่แล้วใครว่าให้หั่นหอมสะใกล้แบบนั้นล่ะ”
“ก็เขาไม่รู้นี่นา”
“..ไม่เป็นไรๆ นายออกไปจัดโต๊ะสะเดี่ยวพี่ดูเอง”
แรมโบ้ต้องออกมาตามคำสั่งของพี่(สาว)ชาย - - ....ถึงเขาจะอยู่คนเดียวมานานแต่ก็ไม่ได้ทำอาหารกินเองบ่อยนัก การทำอาหารจึงเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขา
“อ้าว...แรมโบ้นายร้องไห้ทำไมนะ” ร่างสูงถามก้วยความเป็นห่วง
“ป่าวสักหน่อย -///- ” ร่างบางอายที่เขาร้องไห้ให้ฮายาโตะเห็น
“โอ๋ๆ...หั่นหอมมานี้เอง อย่าร้องนะๆ” เขาเหลียบไปเห็นชามผักในครัวพอดี
“นี่!!...เขาไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
ร่างบางค้อนแต่สำหรับร่างสูงไม่ว่าร่างบางจะทำอะไรก็น่ารักไปหมด และทีนี้เขาจะหมดปล่อยเจ้าวัวบ้าคนนี้ไปไหนได้ยังไงกัน....
# ด้านสึนะ
“นี่เราลืมใส่อะไรหรือเปล่านะ..ทำไมยังไม่อร่อย” สึนะบ่นอุบอิบกับตัวเอง แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะคนข้างๆตัว ร่างสูงที่เข้ามาข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ฟอด....ลืมใส่ความรักของเราหรือเปล่าครับ” ร่างสูงมอร์นิ่ง คิสกับหวานใจ
“บ้านะ...นี่ผมซีเรียสนะ” ร่างบางย่นคิ้วเพราะเขาตั้งใจกับการทำอาหารให้ทุกคน
“ฟอด...หน้าบึ้งแบบนี้จะทำอร่อยได้ไงละครับ”
“หยุดน้า...-///-”
“ไม่หยุดครับ...จนกว่าคุณจะยิ้มให้ผมก่อน ฟอดๆๆๆๆ” มุคุโร่ไชหนแก้มของร่างบางไปเรื่อยๆ
“โอเคๆ...ยิ้มแล้วๆ ><” ใครละจะไม่ยอมจำนน
“^^ งั้นผมช่วยนะครับ”
“อื้อ...”
แล้วทั้งคู่ก็ร่วมกันบรรเลงบทรัก..เอ้ย..ทำอาหารอย่าสนุกสนาน รับรองมื้อนี้ต้องอร่อยแน่ๆ โดยเฉพาะกับเขาทั้งคู่.....อาหารเช้าคงยังอีกยาวไกลกว่าจะเสร็จ
# ด้านดีโน่
“ห้าวว...เคียวจัง = =” ร่างโปร่งสะลึมสะลือเข้ามากอดร่างเพียวตรงหน้า
“…….” แต่คนตรงหน้ากับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง กลับตั้งใจอ่านหนังสือพิมพ์เหมือนเดิม
“งอนเขาเหรอ”
“……”
“โอเคๆ..ฉันเข้าใจแล้วว่าการถูกคนอื่นขัดมันจะรู้สึกยังไง”
“…..”
“ฉันจะไม่เข้าไปขัดใครอีก...แล้วจะไม่ขัดใจนายด้วยนะเคียวจัง ><”
“…..” ร่างเพียวไม่ตอบอะไรแต่เพียงเดินออกไป
“จะไปไหนนะ?”
“อาบน้ำ...”
“…อาบด้วยสิ ^^”
“….ก็ได้”
“ฟอดดดด....เคียวของฉันนี่น่ารักจริงๆ >w< ” กระโดดหอมแก้มร่างเพียวฟอดใหญ่
“หุบปากนะ...เร็วๆด้วย..”
# สถานการณ์ปกติ
ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ต่างช่วยกันยกข้าวปลาอาหารที่พวกสึนะทำ ตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นยามาโมโตะเลย ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนฮายาโตะจึงถามออกไป
“ว่าแต่เจ้าบ้าเบสบอลหายหัวไปไหนของมันนะ”
“ออกไปวิ่งนะ...บอกว่าจะเลยกลับบ้านเลย” เคียวยะเอ่ยขึ้น
“เอ๊ะ...น่าจะอยู่ทานข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะ” สึนะหดหู่ลงไปทันทีเพราะเขาอย่างให้ทุกคนกินพร้อมหน้ากัน
“เอาน่า...ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก อ้าว..ทานข้าวๆ” สิ้นเสียงของดีโน่ทุกคนก็จับอุปกรณ์เตรียมพร้อม
“ทานแล้วนะครับ” ประสานเสียง
“เดียวเราทำข้าวกล่องไปให้ยามาโมโตะกันนะครับ ” ร่างสูงปลอบใจคนรัก
“อื้อ ><” สึนะยิ้มออกมาได้ให้ที่สุด
# สนามเด็กเล่น
‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังสัญญาณ ......ติ๊ด’
“คิดถึงคุณจังเลย....คุณไม่อยู่ผมเหงามากเลยนะ...คุณยังรักผมอยู่บ้างมั้ย....ผมรักคุณนะ”
‘ยืนยันการฝากข้อความกด 1 ออกจากระบบกด 2 ......ติ๊ด’
“ ติ๊ด! [2] ”
“แค่จะฝากเสียงถึงคุณ...ผมยังทำไม่ได้เลย..ผมจะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน….” ยามาโมโตะพึมพำกับตนเองอย่าเงียบๆ
เขาไม่อยากลืมและไม่อยากคาดหวังอีกต่อไป...เขาเสียใจมามากเกินพอที่เขาจะรับได้...ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเสียงหัวเราะของเพื่อนพ้อง..วันนี้เขาไม่อาจหัวเราะได้อีกต่อไป.........
# สนามบินนาริตะ
‘ท่านผู้โดยสารที่มาจากสายการบิน I9230 สนามบินนาริตะยินดีต้อนรับค่ะ’
ร่างสูงเดินลากกระเป๋าใบโตราคาแพง ก่อนจะโบกมือเรียกแท็กซี่มารับ
“where you go?”
“ที่นี่” เขาตอบอย่างห้วนๆก่อนจะยื่นแผนที่ให้คนขับ
“เอ๊ะ..คนญี่ปุ่นเหรอครับ...หรือว่ามีแฟนเป็นคนญี่ปุ่น...”
“ก็ไม่เชิง”
“ฮาๆๆ...ใช่มั้ยละครับสาวๆที่นี่น่ารักกันทั้งนั้น ^^”
“.....”
เขาไม่ตอบเพียงแต่หยิบแว่นกันแดดราคาแพงมาใส่ ซึ่งบอกเป็นเชิงว่าอยากจะอยู่เงียบๆ...
To B C.
.....................................................................
จบตอน ฮาๆๆๆ เมย์ไม่อยากจบแบบนี้เลยอ่า ค้างแทน ฮาๆ ก็ลุ้นๆดูนะว่าใครจะมาน่ะ >w<
กว่าจะแต่งจบ เลือดตาแทบกระเด็น.... O..O
คือเมย์ติด วิทย์ เคมี ลาดกระบังนะค่ะ แล้วต้องไปอยู่หอ ไม่มีคอมค่ะพี่น้อง T^T จะกลับมาบ้านช่วงไหนนั้นยังไม่แน่นอนเลยค่ะ แต่จะพยายามนะ ^^ สู้ๆ
อ่านแล้วสนุกไม่สนุกหรืออะไรยังไงก็บอกด้วยนะค่ะ นี่เป็น เกือบจะ NC ครั้งแรก แต่งไม่ออกจริงๆ =.,= แหะๆๆๆๆ
ความคิดเห็น