:: [ Yaoi Reborn Fic ] :: Pure Love :: [ 6927 ]

ลำดับตอนที่ #14 : :: Chapter SP. :: Prue Love Sp. [10051]

Title :: Prue Love Sp. ความรู้สึกที่ไม่อาจห้ามใจ
Author ::   iMerCutE'z :)*
Paring : 10051 เบียคุรัย X โชอิจิ
Author Note : พิเศษถึง คนอ่านที่แสนน่ารัก ^^  สุขสันต์วันปีใหม่ไทยจ้า ~  ///สาดน้ำๆๆ
คำเตือนพิเศษ : เนื้อหาในตอนนี้ อาจมีฉากที่เรียก เลือดและน้ำลาย เพราะฉะนั้นขอให้ทุกท่าน เตรียม ทิชชู่ไว้ซับเลือดกับน้ำลายด้วยนะ 555+
___________________________________________________________________


[ โชอิจิ side's ]


สวัสดีครับทุกคน ผม อิริเอะ โชอิจิ ครับ เป็นเลขาส่วนตัวของคุณเบียคุรันมา 3 ปีแล้วครับ สำหรับผมแล้วคุณเบียคุรัน เป็นคนที่สง่างามมากเลยครับ คุณเบียคุรันต้องรับหน้าที่เป็นประธานบริษัทตั้งแต่อายุ 17 ปี ตอนนั้นคุณเบียคุรันเพิ่งจะอยู่แค่ ม.5 เองครับ ครั้งแรกที่ผมได้เจอคุณเบียคุรันหรอครับ ? เจอตอนอายุ 12  ครับ วันนั้นเป็นวันเกิดของผมพอดี ...



.







.







.


[ 8 ปีก่อน ]

" โชอิจิ .. นี่คือ คุณเบียคุรัน เป็นลูกชายของท่านประธาน เจ้านายของพ่อ " ผมหันไปตามเสียงของคุณพ่อ แล้วก็ได้ผมกับเด็กผู้ชายผมสีขาวบริสุทธิ์ ที่เป็นลูกของเจ้านายพ่อ

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ โชจัง ^^ "  เด็กคนนั้นส่งยิ้มพร้อมกับยื่นมือออกมา ผมจึงยื่นมือไปสัมผัสตามมารยาท

" ยินดีเช่นกันครับ คุณเบียคุรัน "

" เอาหล่ะ งั้นพ่อฝากดูแลคุณเบียคุรันด้วยนะ " พูดจบ พ่อของผมก็เดินจากไป เหลือแค่เพียงผมและคุณเบียคุรันที่ตอนนี้ยืนยิ้มให้ผมอยู่

" เราไปหาอะไรเล่นกันเถอโชจัง ^^ " ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรกลับไป คุณเบียคุรันก็ลากผมให้เดินตามไปทันที

ตลอดทางที่ผมเดินผ่านไป ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังจับตามองและซุบซิบนินทา

" นี่ดูนั่นสิ นั่นไงหล่ะ อิริเอะ เด็กอัจฉริยะ "
" เอ๋...นั่นหรอ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ เด็กตัวเล็กๆ แค่นั้นจะเรียนจบปริญญาแล้ว "
" ฮ่าๆ เป็นคุณหนูตะกูลใหญ่ก็แบบนี้หล่ะ ต้องพยายามให้มากๆ ไง "
" แต่สงสัยจะพยายามมากไปซะหล่ะมั้ง ฮ่าๆ "

และอีกมากมาย ที่กำลังพูดถึงผม ... ทำไมหรอครับ การที่ผมเรียนจบปริญญาด้วยอายุ 12 ปี นี่มันไปหนักหัวใคร ?

.. . อึดอัดเหลือเกิน . . . ..

" อ่า ! ... โล่งชะมัด ในนั้นอึดอัดจะตาย ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงชอบมารวมตัวกันแบบนี้นะ " ไม่พูดป่าว ร่างน้อยของเด็กน้อยผมขาวกำลังบิดกาย ขับไล่ความเมื่อยล้า และปลดปล่อยอารมณ์ออกมา อย่าปลอดโปร่ง

" ... . . .. . . "

" นายไม่จำเป็นจะต้องไปเก็บคำพูดพวกนั้นมาใส่สมองหรอกนะ โชจัง ^^ "

" .. . .. . . .. "

" คนพวกนั้นเขาก็แค่อิจฉาพ่อนาย ที่มีลูกชายเก่งๆอย่างนายไงหล่ะ ^^ "

" ค...คุณเบียคุรัน " . . อะไรกัน ... ทำไมกันนะ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ ชั่วโมง ทำไมคำพูดของคนๆ นี้ถึงทำให้เรารู้สึกปลดปล่อยได้ถึงขนาดนี้

" น่าอิจฉานายจัง น๊า ... ฉันก็อยากจะเก่งแบบนายบ้าง "

" เอ๋ ... ไม่หรอกครั . .. "

" นายช่วยสอนฉันหน่อยสิ "

" ครับ ??? "

" ต่อจากนี้ไป นายคืออาจารย์ของฉันนะ ^^ "  ไม่ทันที่ผมจะได้ ตอบตกลงหรือ ปฏิเสธอะไร คุณเบียคุรันก็เดินหนีกลับเข้าไปในงาน แล้วหาของกินลงท้องอย่างเอร็ดอร่อย .. . ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนงงอยู่นอกระเบียง .. . ช่างเอาแต่ใจเหลือเกินนะครับ ... แต่ก็น่าแปลก .. .ที่ผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธคำเชิญของคุณเลย ...



.






.




.

[ กลับมา ณ ปัจจุบัน ]

ตั้งแต่นั้น ผมก็ ได้ใกล้ชิดกับคุณเบียคุรัน ในฐานะอาจารย์ และ ผมก็ได้ตกหลุมรักลูกศิษย์ตัวเองเข้าให้ด้วยครับ... เหอะๆ จาก ครู เป็น เลขา จากเลขา จะเลื่อนขั้นเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ คุณเบียคุรัน ... แต่คงจะไม่สินะ เพราะ คุณมีเขาคนนั้นอยู่ในหัว ... คนที่ผมไม่อาจแทนที่เขาได้ ...


" ซือคุง~ คิดถึงใจแถบขาด คิดถึงฉันมั้ย? ว่าไง? " คนนี้ไงครับ คนที่ผมไม่อาจแทนที่เขาได้ ... ซาวาดะ สึนะโยชิ ... คู่หมั้นของคุณเบียคุรัน

" คงไม่โทรมากวนเวลาเรียนนะ ...นี่พรุ่งนี้ฉันจะกลับญี่ปุ่นแล้วซือคุงอยากได้อะไรล่ะ.. "
" เหรอ? สือคุง!!!...นายอยากได้ฉันเป็นของขวัญสินะ แหมๆอย่างนี้ฉันก็เขินยาสิ "

" คุณเบียคุรัน..ต้องเข้าประชุมแล้วครับ " ขอโทษนะครับคุณเบียคุรัน ผมไม่อยากจะขัดความสุขของคุณนักหรอก แต่งานก็ต้องเป็นงานนะครับ ...

" แย่จัง...ฉันต้องวางแล้วล่ะ "
" ซือคุง...รักนายนะ รักมากๆด้วย ดูแลตัวเองล่ะรู้มั้ย "

.... แปล๊บ ... .

อ๊ะ .. . เจ็บจัง ... บ้าจริง ยังไม่ชินอีกรึไง อิริเอะ โชอิจิ ! ก็แค่คุณเบียคุรันเค้าบอกรักคุณสึนะโยชิ ก็เท่านั้น ไม่ใช่ครั้งแรกสัหน่อย !

" แล้วเจอกันนะ จุ๊บๆ...^^ "

ติ๊ด . ..

" เราไปกันเถอะ โชจัง ^^ " รอยยิ้มละไมที่ส่งออกมาอย่างมีความสุข หลังจากที่ได้คุยกับคนที่รักถูกส่งออกมา ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ ของ โชอิจิ ถึงกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ

" ครับ " แม้ว่า รอยยิ้มนั้นจะไมใช่ของผม ก็ไม่เป็นไรครับ เพราะถ้าคุณยิ้ม มันหมายความว่า มีความสุขมาก ผมก็จะทนเห็นมัน แม้ว่า ใจของผมมันจะเจ็บเหลือเกิน . ..

.


.


.

[ 2 วันต่อมา ... สนามบินโตเกียว ]

" อ่า ... อากาศที่ญี่ปุ่นนี่ดีจังน๊า นายเห็นด้วยไหมโชจัง ^0^???  "

" นั่นสินะครับ " วันนี้คุณดูอารมณ์ดีเหลือเกินนะครับคุณเบียคุรัน ... นั่นสินะ ก็วันนี้คุณกำลังจะได้เจอกับคู่หมั้นแสนน่ารักของคุณนี่นา

" นี่โชจัง ..สือคุงเขาจะขอบของขวัญที่ฉันหามาให้ไหมอ้ะ "

" ต้องชอบสิครับก็มันเป็นของขวัญที่คุณเบียคุรันเลือกให้นี่นา "

" ฮ่าๆ เป็นแบบนั้นก็ดีสินะ ^^ "


.






.








.






[ บ้านซาวาดะ ]

" เดี๋ยวฉันจะเข้าไปหา สือคุง โชจังจะไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันโทรหา " พูดจบร่างสูงก็เดินผ่านหน้าร่างบางของผู้เป็นเลขาเข้าบ้านซาวาดะไป

" ครับ "  ... เฮ้อ ... จะทำไรดีหล่ะ เรา ไปเดือนเล่นแถวๆ นี้สักพักละกัน

.








.






.

แกร๊ก... ปัง !

นายทำอะไร กับสือคุงของฉัน!!!
ของคุณ เหรอ?....ของผมตะหากล่ะครับ

" เอ๊ะ...เสียงนี้มันคุณเบียคุรันนี่ แล้วอีกเสียงหล่ะ ใครกัน ? " พูดจบก็เดินมาแอบดูว่าร่างสูงเจ้านายของตนกำลังทะเลาะอยู่กับใคร และ ทะเลาะเรื่องอะไรกัน

“ห๊า!?...ว่าไงนะ”
“คุณสึนะ เป็นคนของผม..ไม่ใช่คนของคุณนะครับ”
“แก!!!!!”
" . . . .. . . . . . "
“ก็ ได้...เราจะได้สู้กันอย่างซึ่งๆหน้า...ฉันไม่มีทางปล่อยสึนะให้นายเด็ดขาด”
“ทำได้ก็ เชิญครับ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
" . .. . . .. .  "

 “โธ่เว้ยยย!!!!!!!”  
ตึง !!!!  ~ * [ โปรดจิ้นว่ามันเป็นเสียงเบียชกต้นไหมที TT^TT ]


เมื่อระบายอารมณ์ที่ขุ่นมัวลงกับต้นไม้เสร็จแล้ว ร่างสูงของเบียคุรันก็เดินกับเข้าไปในบ้านซาวาดะอีกครั้ง เมื่อร่างสูงหายเข้าไปในบ้านซาวาดะ ร่างบางของอิริเอะ โชอิจิก็เดินออกมาอย่างเหม่อลอย และไปหยุดอยู่ที่ ... ต้นไม .. . ก่อนจะเอื้อมมือออกไปสัมผัสยังรอยที่ร่างสูงชกเมื่อสักครู่ ...


...ลอยเลือดยังคงหลงเหลืออยู่...


" คุณเบียคุรัน " เจ็บมากไหมครับคุณเบียคุรัน ... คงเจ็บสินะครับ ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยครับ... ทำไมจะต้องทำร้ายตัวเองด้วย ...

ซุกหน้าลงกับต้นไม้ตรงรอยที่ร่างสูงต่อยเมื่อสักครู่ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่น ...  


รู้ไหมครับว่าคุณเจ็บ ผมก็เจ็บเช่นเดียวกับคุณ ... เจ็บที่เห็นคนที่เรารักต้องเสียใจ ...


ขณะที่ร่างบางกำลังร้องไห้ให้กับความเจ็บปวดของตนและผู้ที่ตนแอบหลงรักมากว่า 8 ปี ร่างสูงของใครคนหนึ่งก็ได้เดินมาถึงบ้านซาวาดะ ร่างบางสังเกตเห็นว่า คนๆ นั้นคือคนที่เพิ่งทะเลาะเบียคุรันและเดินจากไปแล้ว จึงรีบหลบไปอีกด้านเพื่อไม่ให้ร่างสูงคนนั้นเห็น

" คนๆ นี้กลับมาอีกทำไมกันนะ ? " ถามตัวเองอย่างงงๆ ทั้งๆ ที่ตามไปก็คงไม่ได้คำตอบ ...

" เบียคุรัน ! แกทำอะไรคุณสึนะ !!! "  ปัง !!!

" เอ๋.... เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ ! " ร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงถีบประตูบ้านเข้าไป แถมเมื่อกี้ยังตะโกนเรียกชื่อเจ้านายของเขา มันจะต้องมีอะไรแน่ๆ

" เข้าไปดูดีกว่า...เผื่อจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับคุณเบียคุรัน "  คิดได้ดังนั้นร่างบางของ อิริเอะ โชอิจิ ก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านซาวาดะ ...

" อ่า...ในนี้มันเงียบจัง ไม่เห็นมีใครเลยนี่นา .. " รึว่าจะอยู่ข้างบนนะ ?

ไม่จริง !!  " เอ๊ะ.. เมื่อกี้มันเสียคุณสึนะนี่นา เกิดอะไรขึ้นน่ะ "

มุคุโร่คุงไม่ได้ใช้กำลังกับผมเลยสักนิด และถึงเขาจะใช้กำลังกับผม มันก็ไม่เป็นไรเลย ฮึก ...
คุณสึนะ
สือคุง
ผ...ผม...ผมน่ะ ฮึก .... ผมขอโทษครับคุณเบียคุรัน ... ผมรักมุคุโร่คุง ครับ
เพราะงั้นถึงเขาจะใช้กำลังกับผมจริง ผมก็จะยอมครับ เพราะว่าผมรักเขา ขอโทษนะครับคุณเบียคุรันที่ผมไม่สามารถรักคุณได้ ฮึก .. .
ผมขอโทษนะครับ .... ขอโทษจริงๆ

" อ...อะไรกัน คุณสึนะมีคนที่รักแล้วอย่างงั้นหรอ ? แล้วคุณเบียคุณรันก็ ... ไม่จริงน่า " ขึ้นไปดูหน่อยดีไหมนะ ... คุณเบียคุรัน ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ...

ขอโทษ ... ฉันขอโทษนะ สึนะ
สึนะเลือกนาย ... ฉันแพ้แล้ว ... ดูแลน้องชายของฉันให้ดีนะ ถ้าแกทำเขาร้องไห้ ฉันจะพาสึนะไปให้ไกล จำเอาไว้ !!!
 ครับผมจะจำไว้

" อะ... คุณเบียคุรันกำลังมา ทำไงดี ? " ระหว่างที่ร่างบางกำลังคิดว่าจะหลบร่างสูงยังไงดีอยู่นั่น ร่างสูงของเบียคุรันก็เดินลงบันไดมาพอดี เมื่อเห็นร่างของเลขาคนสนิท ร่างสูงก็เดินลงบันไดมาด้วยสภาพที่ทำเอาร่างบางที่ยืนอยู่ข้างร่างแทบอยากจะวิ่งเข้าไปประคอง...

" คุณเบียคุรัน "

" โชจัง... ฉันอกหักซะแล้วแหละ " ซุกหน้าลงบนไหล่ของเลขาคนสนิทอย่างหมดแรง ทำเอาร่างบางเจ้าของไหล่ถึงกับหน้าขึ้นสี

" ผมจะปลอบใจคุณยังไงดีหล่ะครับ " เอ่ยถามเจ้านายอย่างเห็นใจ และอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดแม้เพียงสักนิด ...

" คืนนี้ช่วยกล่อมฉันด้วยบทเพลงราคะหน่อยได้ไหม ? " กระซิบบอกร่างราวกับกลั่นแกล้ง

" ครับ... งั้นเรากลับคอนโดของคุณกันดีกว่าครับ " เมื่อได้ฟังคำขอของเจ้านาย ทำเอาใจน้อยๆ เต้นไม่เป็นจังหวะกับคำสั่งนั้น แต่ถึงแม้จะแค่นี้ก็ไม่เป็นไร ถึงจะไร้ความรู้สึกก็ไม่เป็นไรหากว่า ร่างกายนี้จะช่วยเจ้านายได้ เขาก็ยินยอม ...

" ใจร้อนจังนะ โชจัง ... คิคิ "

แล้วร่างสูงก็เดินไปกอดคอร่างบางของผู้เป็นเลขา ... ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่ดีกับนาย ... แต่ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ โชจัง ... ขอโทษนะ ...  
ผมรู้ว่าเรื่องมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้... ผมไม่ควรจะเข้ามาในเวลาที่คุณอ่อนแอ... แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้คุณก็จะไม่มีวันเข้าใจผม ... ขอโทษนะครับ คุณเบียคุรัน .. .

.








.








.



[ คอนโดของเบียคุรัน ]

" อื้ม ... ค...คุณเบีย ... คุ ... รัน ... อ้ะ .. "

ทันทีที่เปิดประตูคอนโดหรูเข้ามา ร่างสูงของเบียคุรันก็ดึงร่างบอบบางของเลขาให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนนะจะ ใช้ริมฝีปากบดเบียดละเลียบชิ้มรสหวานๆ จากโผลงปากของอีกฝ่ายแม้ตอนแรก โชอิจิ จะรู้สึกตกใจกับสัมผัสที่ได้รับ แต่ก็ไม่ได้ผลักไสร่างสูงแต่อย่างไร กลับส่งลิ้นร้อนไปแตะริมฝีบางของร่างสูงเล่นอย่างยอกล้อ เป็นผลให้ร่างสูงอดใจไม่ไหม ต้องส่งเรียวลิ้นของตนเข้าไปสำรวจความซุกซนของลิ้นน้อยๆ ที่บังอาจมาแหย่ตนในปากของอีกฝ่าย ...

รสจูบเร่าร้อนที่ร่างสูงมอบให้ ทำเอาร่างบางถึงกลับเข่าอ่อนก่อนจะส่งแขนขึ้นไปโอบรอบคอของร่างสูงไว้ เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ...

" หึหึ แว่นของโชจังนี่แกะกะจัง ฉันขอเอาออกนะ " ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตอบอะไร ร่างสูงของเบียคุรันก็เอื้อมมือขึ้นมาถอดเอาแว่นตาของร่างบางออก เผยให้เห็นใบหน้าขาวที่แสนอ่อนหวาน ... โชจังนี่สุดยอดจริงๆ ด้วยแหะ ^^ ...

" ไปที่เตียงนะ ฟอด~ " หอมเข้าไปที่แก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะโอบอุ้มร่างบางขึ้น แล้วเดินไปทางห้องนอน . ..

เมื่อมาถึงห้องนอน ร่างสูงก็จัดการวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มขนาดคิงไซส์ .. .

" อ๊ะ ... คืนนี้ฉันบอกให้โชจังปลอบฉันนี่นา ^^ "

" ครับ ? "  ดันตัวขึ้นมานั่ง แล้วมองร่างสูงอย่างสงสัย เขาก็ทำอยู่นี่ ไม่ใช่หรอ ?

" งั้นโชจังก็ต้องเป็นคนเริ่มสิ ! "

" อะ...เอ๋ ... ต...แต่... " ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...

" แต่อะไรหรอ ? " ผมไม่อยากจะบอกเลยอ้ะครับ ... แต่ผมไม่อยากโกหกเจ้านายครับ ! ( ช่างเป็นเลขาที่ซื่อซะจริง =w=b )

" ผ...ผม...ผมไม่เคยครับ >/////////< " นี่มันครั้งแรกของผม ~   อายชะมัดเลย TT^TT

" เอ๋ ... อะไรกัน ครั้งแรกงั้นหรอ ? " ยกยิ้มน้อยๆ ออกมาที่มุมปากเพียงช่วงสั้น เพื่อไม่ให้ร่างบางเห็น

" ค...ครับ >//////////< "  ย...อย่าจองแบบนั้นสิครับ ผมเขินนะคุณเบียคุรัน

" คิคิ... แล้วแบบนี้มันจะดีหรอโชจัง ... " น้ำเสียงเศร้าสร้อยถูกส่งออกมาจากปากของร่างสูง ทำเอาร่างบางถึงกับงง

" ครับ ??? "  ทำไมหรอครับ ? ... รึว่าคุณเบียคุรันรังเกียจที่จะสัมผัสผม ...  คิดได้ดังนั้นสายธารน้อยๆ ก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาใส ไหลลงอาบแก้มขาวนุ่ม ... โดยที่ไม่รู้ตัว

" ที่ให้ครั้งแรก ... เฮ้ย โชจังนายร้องไห้ทำไมน่ะ ! " ร่างสูงโพล่งออกมาอย่างตกใจ ทำเอาร่างบางสะดุ้ง งงกับคำพูดของร่างสูง ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาสัมผัสที่แก้มตน ...

" อ๊ะ .. " อุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อมือของตนสัมผันได้ถึงความอุ่นแชะ ของน้ำตา

" ขอโทษนะโชจัง ฉันไม่น่าขอนายแบบนี้เลย... ฉัน .. "

" ไม่ใช่นะครับ... ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะ คำขอของคุณ " รีบแก้ตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ... เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว แบบนี้คุณเบียคุรันจะต้อง ขอยกเลิกทุกอย่างแน่ๆ

" แล้วนายร้องไห้ทำไมหล่ะ ? "

" เพราะ...เพราะว่าผม..ผมคิดว่าคุณรังเกียจผมน่ะครับ "

" เฮ้ย... ฉันจะรังเกียจโชจังทำไมหล่ะ ฉันเป็นคนขอให้โชจังทำแบบนี้ นายสิควรจะโกรธฉัน ที่ฉันหาประโยชน์จากร่างกายของนาย " คำพูดมากมายของร่างสูงเพียงแค่ผ่านหูไป...แต่ประโยคๆหนึ่ง ที่ร่างบางไม่อาจสลัดออกไปกได้ ... ฉันหาประโยชน์จากร่างกายของนาย ... แล้วความเจ็บปวดในหัวใจก็หวนกลับมาอีกครั้ง เหมือนดังถูกใครสักคนกดเอามีดที่เคยปักอยู่กางหัวใจ กดให้ลึก...จนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ... แต่ด้วยความรักที่มีให้ มันมาก...มากเกินกว่าหัวใจดวงน้อยๆ ... ทำให้ดวงใจที่ถูกมีดปักอยู่ ยังสามารถเต้นได้ ... จะเรียกว่า มหัศจรรย์ หรือว่า ... เจ็บแล้วไม่จำ ...

" ผมน่ะ... อยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของคุณ เพราะงั้น ถ้าร่างกายของผมมันเป็นประโยช์กับคุณ ผมก็ยินดีครับ " กลั้นใจพูดออกไป แม้ว่า ลึกเข้าไป ... มันจะเจ็บปวดและแสบจี๊ดๆ ไปรอบๆรอยแผลก็ตาม ...

" แต่ครั้งแรก ก็ควรจะเป็นของคนที่นายรักนี่ " พูดแย้งออกมา ถึงเขาจะต้องการแต่หากเป็นแค่การดับความต้องการ เขาก็ไม่อยากที่จะพรากความบริสุทธิ์ของใคร ...

" แล้วถ้าผมบอกว่า ผมรักคุณหล่ะครับ คุณเบียคุรัน ... "

" ... .. . . . .. .. "

" ผมหลงรักคุณมาตลอด 8 ปีที่เรารู้จักกันมา "

" ... .. . . . .. . "

" ผม รัก คุณ ... อื้อ. .. ." ไม่ปล่อยให้ร่างบางได้พูดอะไรอีก ร่างสูงก็จัดการปิดปากสีเชอร์รี่สุกนั้นด้วยริมฝีปากของตน ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นบางที่หลบซ่อนอยู่ในโพร่งบางของร่างบาง สองลิ้นเกี่ยวกวัด...ไขว้กันไปมา แลกชิมความหวานของอีกผ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร จนร่างบางหายใจไม่ออก จึงทุบอกเป็นสัญญาณแก่ร่างสูง ร่างสูงจึงยอมละจากความหอมหวานออกมา เพื่อให้ร่างบางได้หายใจ แต่ก็ไม่ทันที่ร่างบางจะหายใจได้เต็มปลอด ร่างสูง ก็จัดการกดร่างบอบบางลงไปกับเตียง ก่อนจะก้มตัวลงไปมอบจูบร้อนให้กับร่างบางอีกครั้ง

" อืม...อื้อ ...อ๊ะ...ค...คุณเบียคุรัน "

" เวลาแบบนี้ต้องเรียกว่า เบียคุรันอย่างเดียวสิ ^^ " เอ่ยเตือนร่างบาง ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิตสีขาวบริสุทธิ์ที่ร่างบางใส่อยู่ ( เสื้อสูทคลุมโดนปลดตั้งแต่หน้าประตู OK ? )
ทีละเม็ด ตั้งแต่เม็ดแรกจนถึงเม็ดที่ 3 ก่อนจะใช้มืออีกข้างแวกเสื้อออก โดยจงใจแกล้งลากมือให้ผ่านไปโดนปุ่มยอดสีดอกซากุระ ที่แข็งขืนขึ้นตามแรงอารมณ์...

" อื้อ... คุณเบียคุรัน "

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

' เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออก เพราะมีเนื้อหาไม่เหมาะสมกับเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี '  

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" โชจัง " เรียกชื่อคนร่างบางให้หันมา ก่อนจะใช้แรงที่เหลือดึงตัวร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนจะจุมพิตลงไปที่กระหม่อมบาง ซึ่งตอนนี้เปียกแชะไปด้วยเหงื่อ ...

" นายเป็นของฉันแค่เพียงคนเดียวนะ " เอ่ยออกมาเบาๆ ให้กับร่างบางที่ตอนนี้ ... หลับ ... ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ได้ฟัง ...

" หึหึ ... ฝันดีนะครับ โชจัง ^^ " ระบายยิ้มน้อยๆ ออกมาก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน ... โดยหารู้ไม่ว่า ร่างบางที่ ...แกล้ง... หลับไปเมื่อกี้ กับลังใจเต้นกับประโยคที่ร่างสูงพูดก่อนจะหลับไป ....



... นายเป็นของฉันแค่เพียงคนเดียวนะ ...

... คุณก็เป็นของผมเช่นเดียวกันนะครับ คุณเบียคุรัน ...

.






.








.








.



[ The End . ]

__________________________________________________________________________

เอามาลงอีกครั้ง 555+  ตัด NC แล้วด้วย อยากอ่าน NC ทำไงดีน๊า ... ขอออมคิดก่อนละกัน 555+