ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : :: Chapter :: ten - เพราะผมรักเขา !
Chapter :: ten :: เพราะผมรักเขา !
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note : เฮ่อ... จัดไปตามคำขอ ??!! ( แล้วใครขออะไรไว้หว่า ? 555+ )
_____________________________________________________________________________
“อะไรกัน เนี่ย..วันนี้สึนะไม่มาเหรอ” ยามาโมโตะโพลงออกมา หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องไป
"...... .. . " อ่า .. คุณสึนะจะเป็นอะไรไหมนะ เมื่อคืน ... หลายรอบซะด้วยสิ -////-
“ไม่สบาย หรือเปล่านะ” เสียงลอยมาจากไหนไม่มีใครทราบ ทั้งสองหนุ่ม(รวมทั้งมุคุโร่ )หันซ้ายแลขวา
หาต้นตอของเสียง และแล้วก็พบ...
“รุ่นพี่ดี โน่!!” ยามาโมโตะและฮายาโตะตะโกนออกมาพร้อมเพียงกัน โดยไม่ได้นัดหมาย
".... .. . . .. ." คุณดีโน่มาหาคุณสึนะอีกแล้วสินะ แต่น่าเสียดายนะครับวันนี้คุณสึนะเขามาไม่ไหวหรอกนะครับ ^^
[ มุคุดูชั่วร้ายขึ้นนะเนี่ย ="= ]
“ เห็นเมื่อ วานสีหน้าไม่ค่อยดี เนอะมุคุโร่คุง ^^ ” บอกพลางส่ง สีหน้าอยากรู้อยากเห็นไปทางมุคุโร่
" . . .. . . .. . . . .. " อ๊ะ .. . คุณดีโน่ทำท่าทางแบบนี้มันหมายความว่าไงกันนะ รึว่า เมื่อคืน .. . .
สองหนุ่มรวมถึงดีโน่ต่างจ้องร่างสูงหมายจะให้เผยความจริงให้ รู้....แต่ก็ต้องถูกขัดก่อนเพราะอาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาก่อนพอดี
“นี่โกคุเทระคุง...ครูวานเธอช่วยเอาชีทไปให้ซาวาดะคุงทีนะ..วันนี้ครูมีประชุม”
“ครับ อาจารย์”
“ อือ..ดีขอบใจนะ..ว่าแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” อาจารย์บอกพลางทำสีหน้าไม่พอใจ ให้ดีโน่
“ อ่อ..ห้องผมเป็นชั่วโมงว่าง.. เลยแวะมาทักทายรุ่นน้องนะครับ ” ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นว่าอาจารย์ไม่รับมุข
จึงกล่าวลาก่อนจะออกไป หลังจากนั้นอาจารย์ก็มากล่าวถึงการทัศนศึกษา 2 วัน 3 คืนที่โยโกฮาม่า
ก่อนจะตั้งกลุ่มในการไปครั้งนี้
.
.
.
[ เลิกเรียน ]
“ เฮ้อออ.. ” โกคุเทระ ฮายาโตะ ถอนหายใจพร้อมกับบิดขี้เกียจไล่ความง่วงออกไป ก่อนจะจัดการเก็บสัมภาระทั้งหลายลงกระเป๋า
แต่แล้วจู่ๆ ร่างสูงของยามาโมโตะ ทาเคชิก็เดินเข้ามาจับหน้าของโกคุเทระเอาไว้ พร้อมกับเอาหน้าผากของตนไปสัมผัสกับหน้าผากของร่างบาง
" ท .. .ทำ "
" นายมีไข้ นิ....ฮายาโตะ..สงสัยจะติดจากสึนะ ^^ " ยามาโมโตะพูดพร้อมกับหันไปมองทางมุคุโร่ ก่อนจะปล่อยโกคุเทระ
" . .. . .. . . " มองมาทางผมทำไมกันน่ะครับคุณทาเคชิ
ตุบ ... ชีทปึกบางถูกวางลงบนโต๊ะ ...
“ ...อะไร ครับ? ” ถามคุณเพื่อนซี้ ( ตัวแสบ ) ที่ยืนยิ้มแช่งให้กับตน แต่สายตากลับดูมีเลนัย
“ รับๆไปเถอะน่า..แล้วก็เอาไปให้ สึนะที่บ้านด้วย..เดี๋ยวฉันจะพาฮายาโตะกลับ ^^ ” พูดเสร็จก็เดินกลับพยุง โกคุเทระที่ทำท่าหมดแรงราวดังเช่นคนเป็นไข้สูง เมื่อรู้แผนของ ทาเคชิ
" ..ผมต้องขอบคุณสินะครับ... " อมยิ้มให้กับการกระทำของ 2 เพื่อนที่ดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ในเรื่องแบบนี้...
“ ไม่ต้อง หรอก…ฉันเต็มใจช่วย ^^ ” พูด แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ …... . .. . ” ดีจริงๆ ที่ได้มีเพื่อนแบบคุณ คุณทาเคชิ คุณฮายาโตะ
. . . จากนั้นยามาโมโตะก็ลากฮายาโตะกลับบ้านไป
“..ขอบคุณนะ ครับ..คุณยามาโมโตะคุณโกคุเทระ...” ร่างสูงพูดพึมพำและมองตามสองคนนั้นผ่านหน้าต่างบานใหญ่
เขายังคงนั่งอยู่ ก่อนจะเริ่มเก็บของและเดินทางมุ้งหน้าสู่บ้านซาวาดะ
ตอนนี้คุณสึนะจะทำอะไรอยู่กันนะ ^^
.
.
.
เอ. .. เลี้ยวขวาตรงแยกนี้ บ้านอยู่ทางซ้ายมืองั้นหรอ .. . อ่อ .. หลังนี้นี่เอง
[ บ้านซาวาดะ ]
อ๊อด ~
คุณสึนะจะนอนอยู่รึเปล่านะ ? รึว่าจะกำลังอาบน้ำอยู่ หรือ .. .
“ ครับๆ...ไม่ นึกว่าจะถึงไวขนาดนี้นะครับ..คุณเบียคุร...รัน ”
" รอคุณเบีย คุรันอยู่เหรอครับ " กำลังรอเขาคนนั้นอยู่งั้นหรอครับ .. เสียใจด้วยจริงๆ นะครับคุณสึนะ
ที่เป็นผม โรคุโด มุคุโร่ คนนี้ . ..
“ …อืม..เปล่าหรอก..เอาชีทมาให้ ฉันเหรอ? ”
“...ครับ ” ความจริงมันควรจะเป็นคุณฮายาโตะมากกว่า ไม่น่าใช่ผมสินะครับ ขอโทษนะครับที่ผมเป็นคนเอาชีทมาให้คุณ .. .
“ งั้นเข้ามา สิ ^^ .. ”
“ . . . . . . …. ” ผมเดินตามคุณสึนะเข้าไปในบ้าน บ้านของคุณสึนะช่างดูเป็นระเบียบเหลือเกิน แล้วก็ดูอบอุ่นมากๆ นี่นะ
สิ่งที่แตกต่างของคุณกลับผม คุณเติบโตมาด้วยความรัก แต่ผม...เกิดมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว .. .
“ นั่งก่อนสิ ..ขอบคุณนะที่เอาชีทมาให้ ^^ ” เอ่ยขอบคุณร่างสูง ก่อนจะย่อนตัวลงบนโซฟา แต่ก็ต้องแอบสะดุ้ง
เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ทันทีที่ตรง . . . นั้น กระทบกับโซฟา ซึ่งการกระทำของร่างบางเมื่อสักครู่ ไม่อาจจะหนีพ้นสายตาของ
ร่างสูงไปได้ ทำเอาร่างสูงถึงกับรู้สึกผิด เพราะหากเมื่อคืนเขาอดกลั้นไว้ละก็ ร่างบางคงไม่เป็นแบบนี้
“…คือ...เมื่อ คืน..ผม . . .. ข. .. ”
“…จ๊อกก (เสียงท้องร้อง - -) …-///- .. "
" . . .. . . . .. " เมื่อกี้มันเสียงท้องร้องรึป่าวนะ ... หึหึๆ คุณเนี่ยน่ารักจริงๆ เลยนะครับ ^^
" งั้นคุณสึ นะนั่งรอก่อนนะครับ ...เดี๋ยวผมทำโจ๊กให้ทาน "
" ไม่..ไม่ เป็นไรมุคุโร่..จ๊อกกกกกกกก...(มาแรงกว่าเดิม)...ขอบคุณนะ >///<… "
" ^^.. " คุณนี่...ช่างน่ารักจนผมอยากจะจับกินแทนข้าวซะจริงนะครับ ฟุคุคุ ว่าแต่ ทานแค่โจ๊กคุณสึนะจะอิ่มหรือป่าวนะ
ลองไปถามอีกทีดีกว่าเผื่อว่าคุณสึนะอยากจะทานอะไรอีก
" คุณสึนะ ครับ...อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ? " ถึงจะถามไปแต่ของในตู้เย็นเท่าที่ดูมา ก็คงทำได้แค่ผัดเปรี้ยวหวานสินะ
" เอ๊ะ...อะไรก็ได้ " ผัดเปรี้ยวหวานกับโจ๊กมันจะเข้ากันไหมนะ .. . ว่าแต่ .. . แกล้งคุณสึนะสักหน่อยดีกว่า
" งั้น ก็...ผัดเปรียวหวาน..หรือผม...ดี "
" -///- ...เอ่อ.... " ฟุคุคุ ... ตอนที่หน้าคุณแดงนี่ น่ารักยิ่งกว่าอะไรเลยนะครับ ^^
" ผมล้อเล่น นะครับ ^^ "
เมื่อกลั้นแกล้งร่างบ่างด้วยวาจาเสร็จร่างสูงก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารให้กับร่างบาง เมนูเด็ดในวันนี้ คือ โจ๊ก กับ ผัดเปรี้ยวหวาน
ดูขัดๆ กันพิลึก แต่มันก็คงอยู่ท้องมากกว่าที่จะต้องกินโจ๊กอย่างเดียวหล่ะนะ เมื่อถกเถียงกับตัวเองเสร็จ
ร่างสูงก็เริ่มลงมือทำ โจ๊กกับผัดเปรี้ยวหวานอย่างรวดเร็ว ด้วยความชำนาญ
เวลาผ่านไปเพียงแค่ 10 นาที อาหารจานเด็ดก็ถูกเสริฟลงบนโต๊ะทานข้าว ส่งกลิ่นหอมอบอวลเรียกเอาร่างบาง
ที่กำลังหิวเดินมาที่โต๊ะแบบไม่ต้องเดินไปตามเลยทีเดียว
" หอมน่ากิน จังเลย..ไม่ยักรู้ว่ามุคุโร่จะทำกับข้าวเก่งเหมือนกันนะ " สูดเอากลิ่นอาหารแสนหอมเข้ามาเต็มปอด
ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ เพื่อรับประทานอาหารที่แสนน่ากินจากฝีมือของร่างสูง พร้อมกับเอ่ยชมเล็ก
สร้างความสุขให้กับร่างสูง
" ลองอยู่ตัว คนเดียวอย่างผม ..เรื่องพวกนี้ก็สบายมากครับ " หวังว่ากับข้าวฝีมือผมคงถูกปากคุณนะครับ คุณสึนะ
" เอ๊ะ...มุ คุโร่ก็อยู่คนเดียวเหรอ…อร่อยมากเลย " เอ่ยชมอีกครั้ง ทำเอาร่างสูงถึงกับยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก แต่ร่างบางก็ไม่ได้สังเกตเห็น เพราะกำลังก้มหน้าก้มตากินอยู่นั่นเอง
" ..ครับ " ดีใจที่คุณชอบนะครับ คุณสึนะ ^^ ไม่ว่าจะทำอะไรคุณก็ดูน่ารักไปหมดเลยนะครับ อ่า...ผมอยากนั่งดูคุณกินข้าวแบบนี้ทุกวันเลยหล่ะครับ
" ทำไมมุคุโร่ไม่กินด้วยกันล่ะ "
" ..ครับ? " หวา... นี่เรานั่งมองคุณสึนะเพลินจนลืมกินข้าวเลยแหะ
" กินด้วยกัน หลายๆคนอร่อยขึ้นเป็นกองเลยนะ " ว่าแล้วก็ลุกไปตัก ข้าวมาให้ร่างสูง
" ขอบคุณครับ...อร่อย.. " ชมอาหารฝีมือตัวเองนี่มันแปลกๆ นะครับ ="=
" ใช่มั้ย ล่ะ...^^ " คุณสึนะ . . .อย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวผมทนไม่ไหว จับคุณกินแทนข้าวมันจะยุ่งนะครับ ^^
" ผม อยากอยู่แบบนี้ทุกวันเลย.. " อ..อ๊ะ ! เราพูดอะไรออกไปเนี่ย !! อยากตบปากตัวเองจริงๆ
" ว่างวันไหน ก็มากินข้าวด้วยกันอีกสิ..คราวนี้ให้ฉันทำบางนะ ^^ " อะ..ค...คุณสึนะ รู้ตัวไหมครับว่าพูดอะไรออกมา
แบบนี้แปลกว่า คุณยอมรับผมสินะครับ ... ผมดีใจจังครับ คุณคงไม่ได้พูดให้ผมดีใจเล่นใช่ไหมครับ คุณสึนะ .. .
" ครับ ^^ " ขอบคุณนะครับคุณสึนะ ^^
แล้วทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวกันอย่างเงียบๆ เมื่อกินเสร็จร่างสูงก็อาสาที่จะล้างจาน และไล่ให้ร่างบางออกไปดูโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่น
ตอนแรงร่างบางไม่ยอม เพราะเกรงใจแต่พอโดนร่างสูงขู่ว่าถ้าไม่ไปหล่ะก็ จะจับกินแบบเมื่อวานจริงๆด้วย ร่างบางจึงรีบวิ่งมา
อยู่ที่ห้องนั่งเล่นทันที
พอล้างจานเสร็จ ร่างสูงก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อบอกลาร่างบางเพราะว่านี่มันก็ดึกมากแล้ว แต่เมื่อเดินมาถึง
ร่างสูงก็ได้เจอกับร่างบางที่ตอนนี้ซุกตัวนอนหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้ายามหลับของร่างเล็กช่างดูไร้เดียงสา
และน่าทะนุถนอม
เพราะแบบนี้ไงหล่ะผมถึงยกคุณให้ใครไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็น คุณดีโน่ หรือ คุณเบียคุรัน หากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะยอมแพ้
2 คนนั่นแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ... อย่างน้อยๆ ตอนนี้คุณก็อนุญาติให้ผมมาอยู่ใกล้ๆ คุณได้แม้จะเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น
คุณก็ไม่ได้รังเกียจ รึ ขับไล่ผมให้ไปไกลๆ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ผมจะไม่ยกคุณให้ใครอีกแล้ว.. .คุณสึนะ
เมื่อสัญญากับตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วร่างสูงก็อุ้มร่างบางขึ้นจากโซฟา ก่อนจะจุมพิตลงไปที่กระหม่อมบาง
ของร่างบางในอ้อมแขน. .. .
" สือคุงฉัน กลับมาแล้ว....นาย! "
เฮ้อ... ทำไมนะ ช่วงเวลาแห่งความสุขของผมมันสั้นซะจริง ไม่ทันไรเขาก็มาขัดขวางผมอีกแล้วสิน่า . .. .
ขอโทษนะครับคุณสึนะ ช่วยนอนลงไปก่อนนะครับ
แล้วร่างสูงก็จัดแจงวางร่างเล็กลงบนโซฟาเช่นเดิมอย่างเบามือ ก่อนจะหันกลับไปสนทนากับคนที่ยืนมองการกระทำ
ของเขาอยู่
" สวัสดีครับ " ยังไงคุณก็อายุมากกว่าผม ผมก็คงต้องมีมารยาทกับคุณหน่อยสินะ
" นายมาอยู่ ที่นี่ได้ยังไง! " น้ำเสียงไม่พอใจถูกส่งออกมาจากปากของ เบียคุรัน ซึ่งมันดังพอที่จะทำให้ร่างบางตื่นได้
มุคุโร่จึงเอ่ยปากตือน
“เบาๆเสียง หน่อยสิครับ คุณสึนะไม่ค่อยสบายอยู่นะครับ”
" งั้น เหรอ... " พูดจบเบียคุรันก็เดินนำหน้าออกไปจากห้อง เป็นเชิงให้รู้ว่า ตามฉันมา มุคุโร่จึงเดินตามไปอย่างว่าง่าย
" นายทำอะไร กับสือคุงของฉัน!!! " เบียคุรันระเบิดอารมณ์ไม่พอใจออกมาเต็มที่ เมื่อออกมาข้างนอกห้อง
" ของคุณ เหรอ?....ของผมตะหากล่ะครับ " ร่างสูงนัยย์ตาสองสี ไม่มีความเกรงกลัวคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิด แถมยัง
ประกาศความเป็นเจ้าของของตนให้ คนที่ได้ชื่อว่าเป็น คู่หมั้น อย่างเบียคุรัน
“ ห๊า!?...ว่าไงนะ ” เบียคุรันถามอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาได้ยิน มันไม่น่าจะใช่สิ่งที่เป็นไปได้
" คุณสึนะ เป็นคนของผม..ไม่ใช่คนของคุณนะครับ " ตอบย้ำกลับไปอย่างหนักแน่น ทำเอาร่างสูงของเบียคุรัน
ถึงกับทนไม่ไหว
“แก!!!!!” เบียคุรันปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้า ของมุคุโร่ แต่ก็ต้องชะงักเพราะรู้ว่าต่อยไปก็เท่านั้นแถมถ้าสึนะรู้เข้า
มีหวังโกรธเขาแน่ๆ เขาไม่อยากเสี่ยง คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ลดหมัดลง
" ก็ ได้...เราจะได้สู้กันอย่างซึ่งๆหน้า...ฉันไม่มีทางปล่อยสึนะให้นายเด็ดขาด " ประกาศให้มุคุโร่ รู้เอาไว้
ว่าคนอย่างเขามันฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ซาวาดะ สึนะโยชิ คือคนของเขา และ เขาจะไม่ยอมยกให้ใคร !!
" ทำได้ก็ เชิญครับ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ " ตอบกลับไปอย่างไม่ระยี่ก่อนจะเดินจากไป ทำให้ร่างสูงของเบียคุรันทนแทบ
ไม่ไหว ได้แต่ยืนกลับหมัดแน่นมองดูมุคุโร่เดินจากไป
" โธ่เว้ยยย!!!!!!! " เบียคุรันต่อยต้นไม้ที่อยู่หน้าเขาพอดิบพอดี มือของเขามีเลือดไหลซิบๆออกมาแสดงถึงความเจ็บ
ที่ได้รับ... แต่ไม่เท่ากับใจของเขาที่เจ็บปวดจนเกินจะทน......และเขาจะไม่ทนอีกต่อ ไป... คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็เดินกลับเข้า
บ้านซาวาดะไป . .. โดยไม่รู้ว่า บทสนทนาเมื่อคู่นี้ มีคนๆ หนึ่งแอบฟังอยู่. . . เมื่อเห็นว่าร่างสูงเข้าบ้านไปแล้ว
จึงเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวเมื่อครู่และเดินไปยังต้นไม้ที่ร่างสูงระเบิดอารมณ์ใส่เมื่อสักครู่...
" คุณเบียคุรัน " ซุกหน้าลงกับต้นไม้ตรงรอยที่ร่างสูงต่อยเมื่อสักครู่ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตา
ที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่น ...
..
.
.
.
" อื้อ...อ้าว คุณเบียคุรันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ "
" ….. "
" ว่า แต่...มุคุโร่กลับแล้วเหรอ..แต่กระเป๋ายังอยู่นี่นา.... "
“…..”
“ ...เอ๊ะ... ดึกแล้วด้วย..พรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้ล่ะกัน ^^ ”
“….”
ร่างบางพูดไปยิ้มไปโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำต่างๆของเขาจะสะกิดใจ ร่างสูงตรงหน้าแค่ไหน....
เขารู้ว่าสือคุงของเขาเป็นคนรักเพื่อนมาก..แต่นี้ มันมากเกินไป...และเกินกว่าที่เขาจะปล่อยไปได้.....
เขาไม่อยากสูญเสียคนรัก ของเขาไป ...คนที่เขารักหมดหัวใจ... เขาไม่เคยต้องเจ็บปวดขนาดนี้
“ คุณเบียคุ รันจะทำอะไรนะครับ? ” ร่างสูงช้อนร่างบางขึ้น....จุด หมายของเขาคือห้องนอน
“ นี่คุณเบีย ปล่อยผมนะครับ ” ร่างสูง ปล่อยร่างบางลงบนเตียงใหญ่พลางปลดเครื่องแต่งกายของตนเองออก
“ คุณ... ” ร่างบางได้แต่ตกตะลึง ..ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
“ ….สึ นะ...ฉันรักนายมากนะ...นา..นายไม่รักฉันเลยเหรอ... ” นานมากแล้วที่ร่างสูงไม่เรียกร่างบางแบบนี้และทุก
ครั้งที่เรียกมันสื่อถึงเขาจริงจังกับการกระทำของเขา
“ คุณ เบียคุรัน... ”
ร่างบางรู้สึกได้ถึงสีหน้าและแววตาของร่างสูงเขาดู เศร้าอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางไม่แน่ใจว่าทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า
และสิ่งที่เขาไม่คาดฝันว่าจะได้เห็น..หยดน้ำตาของคนตรงหน้า...มันทำให้ร่าง บางเจ็บปวดเหลือเกิน...
ร่างสูงมอบจูบอันหอมหวานและนุ่มนวลให้ร่างบาง ร่างบางก็ตอบรับกับมาอย่างน่าทึ่ง...
......สือคุงของเขาเปลี่ยนไปจริงๆ.....
" คุณเบีย...อื้อ.. "
" สึนะ...ขอโทษนะ " เอ่ยขอโทษร่างบางก่อนจะถกเสื้อของร่างบางขึ้น ... ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ สิ่งที่ฉันรับรู้ก็คือ
เธอคือคู่หมั้นของฉัน คือคนที่จะมาเป็นภรรยาของฉัน ... เพราะงั้น ฉันจะไม่ยกเธอให้ใคร !!
" ย...อย่านะ !! " ร้องห้ามร่างสูงแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะตอนนี้เสื้อนอนลายการ์ตูนมาเมะโกมะของเขา
ได้ลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้วเรียบร้อย...
" . .. . . . .. " น...นี่มันอะไรกัน รอยกลีบกุหลาบจางๆ ทั่วตัวนี่ .. .ไม่จริงใช่ไหม .. . " ของคุณ เหรอ?....ของผมตะหากล่ะครับ " . ..
..." คุณสึนะ เป็นคนของผม..ไม่ใช่คนของคุณนะครับ " ... คำพูดมากมายของมุคุโร่ลอยขึ้นมาในสมอง
ทำให้ร่างสูงรู้ว่า ร่องรอยที่อยู่บนตัวสึนะ เป็นของใคร ร่างสูงได้แต่กัดฟันกร่อด ด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกดจูบทับลงบน
รอยที่มุคุโร่ได้ทำไว้
" ม...ไม่นะ ! ปล่อย...ปล่อมผมคุณเบียคุรัน !!! " ร่างบางกรีดร้องออกมา พร้อมทั้งพยายามดิ้นให้หลุดจากการพันธะนาการ
ของร่างสูง แต่ด้วยกำลังที่น้อยกว่า ทำให้สึนะไม่อาจจะหลุดพ้นไปได้ ...
จึงจำยอมให้ร่างสูงทำกับร่างกายของตนอย่างไม่เต็มใจ ...
เจ็บ .. . พูดได้แค่คำเดียวว่าเขา เจ็บปวด ... นี่มันอะไรกัน ทำไม ทำไมคนที่เขาไว้ใจที่สุดถึงทำกับเขาแบบนี้ ไม่ใช่
นี่มันไม่ใช่ความรักแล้ว . .. คุณเบียคุรัน ...
.
.
.
.
" อ่า ... ดันลืมกระเป๋าไว้ซะได้ ย้อนกลับไปเอาดีไหมนะ .. .แต่ถ้าต้องเจอคุณเบียคุรันอีกหล่ะ ? "
" .. . . . "
" ไม่เห็นเดชกี่ยวนี่ เราก็แค่จะไปเอากระเป๋านี่นะ ^^ "
เมื่อถกเถียงกับตนเองเสร็จร่างสูงก็เดินย้อนกลับไปยังบ้านซาวาดะ แสงไฟที่บ้านยังไม่ดับ และแสงไฟจากห้องด้านบน
ทำให้มุคุโร่รู้ว่าสึนะ ยังไม่หลับ จึงกดกริ่งเพื่อเรียกร่างบาง แต่ก็ไม่มีใครออกมา แล้วเค้าก็ได้ยิน ...
" ไม่ !!! หยุดนะ ได้โปรด !! "
เสียงนี้มัน ... เสียงคุณสึนะ เกิดอะไรขึ้น....
" หยุดนะ อย่า ไม่...อย่าเข้ามานะ คุณเบียคุรัน ไม่ !!! "
" คุณเบียคุรัน ! คุณทำอะไรคุณสึนะ !!! " ตะโกนออกมา ก่อนจะตัดสินใจถีบประตูบ้านเข้าไป และวิ่งขึ้นไปยังชั้น 2 ทันที
.
.
.
" อ๊ะ ...คุณเบียคุรัน อย่านะครับ ไม่ " ร่างบางร้องอ้อนวอนร่างสูงด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจฟัง
ก่อนจะยกสะโพกของร่างบางขึ้นสูง และใช้นิ้วทั้ง 3 ควานลงไปเพื่อเปิดทาง
" อ๊า !!! ไม่นะ... หยุด พอสักที !!! " กรีดร้องออกมา อย่างเจ็บปวด .. . ทรมานเหลือเกิน ใครก็ได้ ... มุคุโร่คุง ...
ช่วยผมด้วย !!
" มุคุโร่คุง !!!!! " เรียกชื่อของร่างสูงออกมาอย่างไม่เข้าใจ ... ทำไมกันนะ ทำไมเราถึงเรียกหามุคุโร่คุงกัน ...
" หึ...เรียกไปมันก็ไม่มาหรอกสือคุง ... เป็นของฉันเถอะนะ " พูดจบก็จ่อแก่นกายของตนลงไปในช่องทางคับแน่นของร่าง
บางทันที
" ม่าย ย ย ย ย ย~ "
ปัง !!!! [ เสียงถีบประตู ]
" หยุดนะ คุณเบียคุรัน !! " ตะโกนห้ามร่างสูง ทันทีที่ถีบประตูเข้ามาในห้อง แต่แล้วก็ต้องอึ้งกับภาพที่เห็น
" มุคุโร่คุง " สึนะ ร้องออกมาอย่างดีใจทันทีที่เห็นร่างสูง
" คุณเบียคุรัน นี่คุณกำลังทำอะไร !!! " ตะโกนออกมาอย่างเดือดดาด ก่อนจะพุ่งเข้าไปปล่อยหมัดใส่เต็มๆ หน้าของร่างสูง
ทำเอาร่างสูงกระเด็นเป็นอีกฝั่งของเตียง
" ก...แก ! " เบียคุรันเอามือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบตรงที่ถูกมุคุโร่ต่อยเข้าไปเต็มแรงเมื่อกี้ ก่อนทำท่าจะพุ่งเข้าไปหามุคุโร่ แต่ร่าง
สูงนัยย์ตาสองสีที่ตอนนี้กำลังโมโหไม่ปล่อยให้เบียคุรันได้เอาคืน ซัดร่างสูงเข้าไปอีกหมัดตามด้วยเตะอัดเข้าที่ท้อง ทำเอา
เบียคุรันจุก ก่อนจะซุดตัวลงนั่งกับพื้น เมื่อเห็นว่าเบียคุรันไม่ได้ลุกขึ้นมา ร่างสูงจึงเดินไปหาร่างบางที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง
อย่างเสียขวัญ
" คุณสึนะครับ "
" ม...มุคุโร่คุง ... ฮือ ... " ปล่อยโฮออกมาอย่างเต็มที่พร้อมกับคว้าร่างสูงเข้ามากอด
" คุณสึนะ " กอดตอบร่างบางที่กำลังสั่นอย่างหวาดกลัว ก่อนจะหันกลับไปคาดโทษเบียคุรันที่ตอนนี้ นั่งส่งสายตาไม่พอใจ
มองดูเขากับคุณสึนะอยู่
" นี่คุณทำอะไรกันครับ คุณเบียคุรัน ! " เอ่ยถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงแข็งที่แสดงถึงความโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
" หึๆ...ฮ่าๆๆ ทำอะไรงั้นหรอ ! ฉันก็ทำเหมือนที่แกทำกับสือคุงยังไงหล่ะ " ตอบกลับมาด้วยสายตาเยาะเย้ย
ทำเอาร่างสูงนัยย์ตาสองสีถึงกับงง
" ไม่ต้องมางงหรอกน่า ... แกก็คงจะใช้กำลังกับสือคุงเหมือนกันสินะ ! ฮ่าๆ " หัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า ... ทำไมกันทั้งๆ
ที่มันก็คงจะใช้กับกำลังเธอเหมือนกัน แต่ทำไมเธอถึงเรียกหามันหล่ะ สือคุง ... ทำไมกัน !!!
" ไม่ . .. " ร่างสูงกำลังจะเถียงกลับไปแต่ก็ถูกขัดคอโดย ...
" ไม่จริง !! " เป็นเสียงของ สึนะ ที่เถียงออกมา ทำเอา มุคุโร่และเบียคุรันถึงกับเงียบ และมองมาที่ร่างบาง
" มุคุโร่คุงไม่ได้ใช้กำลังกับผมเลยสักนิด และถึงเขาจะใช้กำลังกับผม มันก็ไม่เป็นไรเลย ฮึก ... " ร่างบางสะอื้นออกมาเล็ก
น้อยก่อนจะกำหมัดแน่และกอดร่างสูงของมุคุโร่แน่นขึ้นด้วย
" คุณสึนะ " คุณหมายความว่ายังไงกันที่ว่า ถึงผมจะใช้กำลังกับคุณก็ไม่เป็นไร ... หมายความว่าไงครับ บอกผมที !
" สือคุง "
" ผ...ผม...ผมน่ะ ฮึก .... ผมขอโทษครับคุณเบียคุรัน ... ผมรักมุคุโร่คุง ครับ "
" เพราะงั้นถึงเขาจะใช้กำลังกับผมจริง ผมก็จะยอมครับ เพราะว่าผมรักเขา ขอโทษนะครับคุณเบียคุรันที่ผมไม่สามารถรัก
คุณได้ ฮึก .. ."
" ผมขอโทษนะครับ .... ขอโทษจริงๆ "
เอ่ยขอโทษร่างสูงเสร็จร่างบางก็ร้องไห้ออกมา พร้อมกับซุกตัวเข้าหามุคุโร่มากยึ้น มุคุโร่เองก็กอดร่างบางแน่นขึ้นเช่นกัน
เหมือนฝัน ... " ผมรักมุคุโร่คุง ครับ " ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดนี้จะออกมาจากปากของคุณสึนะ ... ผมไม่ได้ฝันไปจริงๆ ใช่ไหมครับ .. .
เบียคุรันได้แต่มองภาพของคนสองคนที่กำลังกอดกันแน่น หนึ่งคนคือคนที่เขารักสุดหัวใจ อีกคนคือคนที่เขาเกลียด ...
เกลียด เพราะว่ากลัวจะมาแย่งของรักของเขาไป ...แต่แล้ว ... เขากลับไม่ได้โดนแย่งของรัก แต่ว่าของที่เขารักมันจากเขา
ไปเองต่างหาก ... เจ็บ... มันเจ็บปวดเกินที่จะบรรยายให้ใครได้รู้ .. .
ร่างสูงลุกขึ้นหลังจากที่นั่งมองภาพตรงหน้ามาได้สักพัก
" ขอโทษ ... ฉันขอโทษนะ สึนะ " เอ่ยขอโทษร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของมุคุโร่ ที่ไม่ยอมหันออกมามองหน้าเขา
ก่อนจะหันไปบอกบางอย่างกับมุคุโร่
" สึนะเลือกนาย ... ฉันแพ้แล้ว ... ดูแลน้องชายของฉันให้ดีนะ ถ้าแกทำเขาร้องไห้ ฉันจะพาสึนะไปให้ไกล จำเอาไว้ !!! "
" ครับผมจะจำไว้ " ตอบกลับสัญญาของเบียคุรันอย่างไม่เกรงกลัว ด้วยสายตาที่มุ่งหมั่น แล้วสิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ
เบียคุรันยื่นมือมาตบไหลเป็น สัญญาณว่า .... ฉันเชื่อว่านายจะไม่ทำให้น้อยฉันเสียใจ .... แล้วร่างสูงของเบียคุรันก็เดินออก
จากห้องนอนไป ... เหลือไว้แค่เพียงร่างสูงของ มุคุโร่ที่โอบกอดร่างบอบบางของสึนะโยชิไว้ ...
" คุณเบียคุรันไปแล้วครับ " เอ่ยบอกกับร่างบางที่ตอนนี้ยังคงซุกหน้านิ่งอยู่
" คุณสึนะครับ " เรียกร่างบางอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงนิ่งอยู่ .. . เอ...หรือว่าจะหลับไปแล้วนะ
" หลับแล้วหรอครับ ถ้ายังไม่หลับแล้วแกล้งหลับหล่ะก็ ... ผมจะปล้ำนะครับ ^^ "
" มุคุโร่คุงอ้ะ ! "
"ฟุคุคุ .. ^^ " ปฏิกิริยายังคงน่ารักเหมือนเดิม แบบนี้แสดงว่าหาย ตกใจเรื่องเมื่อกี้แล้วสินะ
" ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ -/////- "
" ก็คุณสึนะน่ารักนี่ครับ ... แถมเมื่อกี้ผมยังได้ฟังคำสารภาพรักแบบสุดยอดนั้นอีก "
" อะ.... >/////////////////< อย่าล้อฉันสิ ! " อ่า...แดงไปทั้งตัวแล้ว แถมอยู่ในสภาพไม่ได้ใส่อะไรเลยแบบนี้
มันน่าจับกดนะครับ รู้ตัวบ้างไหม ...
" ผมป่าวนะครับ ^^ " อยากกดคุณสึนะซะแล้วสิ
" มุคุโร่คุงอ้ะ ... คนขี้โกง TT^TT "
" แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าไม่ขี้โกงหล่ะครับ ... แบบนี้รึป่าว ... "
" หือ .. . "
" ผมรักคุณสึนะนะครับ เป็นแฟนกับผมนะ ^^ "
" อะ... อื้มม ม ม. . -//////////////- "
" คุณสึนะ ผมไม่ไหวแล้วอ้ะ "
" เอ๋ .. .อ้ะ OxO ! อื้อ ~ มุคุโร่คุง "
[ตัดฉาก !!! .... ฉากนี้เป็นฉากหมาป่า รับประทานกระต่าย ... ไม่มีให้อ่าน จิ้นกันเองนะจ๊ะ 55 5+ ]
( @~!@!!!$#เซ็นเซอร์!!#$$$%$^^$$# : เสียงด่า และ เขวี้ยงของใส่ไรเตอร์ ! )
.
.
.
" คุณเบียคุรัน "
" โชจัง... ฉันอกหักซะแล้วแหละ " ซุกหน้าลงบนไหล่ของเลขาคนสนิทอย่างหมดแรง
" ผมจะปลอบใจคุณยังไงดีหล่ะครับ " เอ่ยถามเจ้านายอย่างเห็นใจ และอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดแม้เพียงสักนิด ...
" .. .. .. . . . .. . " กระซิบบอกร่างราวกับกลั่นแกล้ง ก็เขามันมีนิสัยขี้แกล้งนี่นา ...
" ครับ... งั้นเรากลับคอนโดของคุณกันดีกว่าครับ " เมื่อได้ฟังคำขอของเจ้านาย ทำเอาใจน้อยๆ เต้นไม่เป็นจังหวะกับคำสั่ง
นั้น แต่ถึงแม้จะแค่นี้ก็ไม่เป็นไร ถึงจะไร้ความรู้สึกก็ไม่เป็นไรหากว่า ร่างกายนี้จะช่วยเจ้านายได้ เขาก็ยินยอม ...
" ใจร้อนจังนะ โชจัง ... คิคิ "
ลาก่อนนะสึนะ ... ลาก่อนรักแรกของฉัน ... ต่อจากนี้ฉันจะทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี ไว้วันไหนที่ฉันคิดแบบนั้นได้
ฉันจะกลับมา ... น้องชายของฉัน ...
แล้วร่างสูงก็เดินไปกอดคอร่างบางของผู้เป็นเลขา ... ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่ดีกับนาย ... แต่ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ
...โชจัง ขอโทษนะ ...
ผมรู้ว่าเรื่องมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้... ผมไม่ควรจะเข้ามาในเวลาที่คุณอ่อนแอ... แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้คุณก็จะไม่มีวันเข้าใจผม
... ขอโทษนะครับ คุณเบียคุรัน .. .
แล้วทั้งสองก็ออกจากบ้านซาวาดะไป . ..
.
.
.
ค่ำคืนที่แสนยาวนาน... ก็ยังคงดำเนินต่อไป .. .
TBC~ *
____________________________________________________________________________________
แว๊บ !!! รู้นะว่าผิดหวังกัน เพราะมันไม่มี NC ! 5 55 5 + อยากอ่านไหมคะ? อยากอ่านหรอ ? ลองไปอ้อนเมย์ดูดิเผื่อเมย์จะหาบรรยายกาศให้ออมแต่งอีก 555+
ก็ดองไว้ ... 3-4 วันได้อ้ะนะ -.- ดองแบบนี้น้อยแล้วนะ ถ้าเทียบกับก่อนๆ 555+
เอาเป็นว่า อย่าลืมเม้นนะจ๊ะ ^^ เม้นเยอะๆๆ เค้ากับเมย์จะได้มีกำลังใจปั่นฟิค ... ^o^ !
อย่าให้ออมกับเมย์ต้องเม้นเล่นกันเองอีกเลย อย่าลืมเม้นนะตอนอ่านเสร็จอ้ะ ! คิคิ
## ตอนหน้า เจอเมย์ ! จะเจอออมอีกที ก็ตอน 12 นะจ๊ะ : )
บะบาย~
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note : เฮ่อ... จัดไปตามคำขอ ??!! ( แล้วใครขออะไรไว้หว่า ? 555+ )
_____________________________________________________________________________
“อะไรกัน เนี่ย..วันนี้สึนะไม่มาเหรอ” ยามาโมโตะโพลงออกมา หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องไป
"...... .. . " อ่า .. คุณสึนะจะเป็นอะไรไหมนะ เมื่อคืน ... หลายรอบซะด้วยสิ -////-
“ไม่สบาย หรือเปล่านะ” เสียงลอยมาจากไหนไม่มีใครทราบ ทั้งสองหนุ่ม(รวมทั้งมุคุโร่ )หันซ้ายแลขวา
หาต้นตอของเสียง และแล้วก็พบ...
“รุ่นพี่ดี โน่!!” ยามาโมโตะและฮายาโตะตะโกนออกมาพร้อมเพียงกัน โดยไม่ได้นัดหมาย
".... .. . . .. ." คุณดีโน่มาหาคุณสึนะอีกแล้วสินะ แต่น่าเสียดายนะครับวันนี้คุณสึนะเขามาไม่ไหวหรอกนะครับ ^^
[ มุคุดูชั่วร้ายขึ้นนะเนี่ย ="= ]
“ เห็นเมื่อ วานสีหน้าไม่ค่อยดี เนอะมุคุโร่คุง ^^ ” บอกพลางส่ง สีหน้าอยากรู้อยากเห็นไปทางมุคุโร่
" . . .. . . .. . . . .. " อ๊ะ .. . คุณดีโน่ทำท่าทางแบบนี้มันหมายความว่าไงกันนะ รึว่า เมื่อคืน .. . .
สองหนุ่มรวมถึงดีโน่ต่างจ้องร่างสูงหมายจะให้เผยความจริงให้ รู้....แต่ก็ต้องถูกขัดก่อนเพราะอาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาก่อนพอดี
“นี่โกคุเทระคุง...ครูวานเธอช่วยเอาชีทไปให้ซาวาดะคุงทีนะ..วันนี้ครูมีประชุม”
“ครับ อาจารย์”
“ อือ..ดีขอบใจนะ..ว่าแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” อาจารย์บอกพลางทำสีหน้าไม่พอใจ ให้ดีโน่
“ อ่อ..ห้องผมเป็นชั่วโมงว่าง.. เลยแวะมาทักทายรุ่นน้องนะครับ ” ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นว่าอาจารย์ไม่รับมุข
จึงกล่าวลาก่อนจะออกไป หลังจากนั้นอาจารย์ก็มากล่าวถึงการทัศนศึกษา 2 วัน 3 คืนที่โยโกฮาม่า
ก่อนจะตั้งกลุ่มในการไปครั้งนี้
.
.
.
[ เลิกเรียน ]
“ เฮ้อออ.. ” โกคุเทระ ฮายาโตะ ถอนหายใจพร้อมกับบิดขี้เกียจไล่ความง่วงออกไป ก่อนจะจัดการเก็บสัมภาระทั้งหลายลงกระเป๋า
แต่แล้วจู่ๆ ร่างสูงของยามาโมโตะ ทาเคชิก็เดินเข้ามาจับหน้าของโกคุเทระเอาไว้ พร้อมกับเอาหน้าผากของตนไปสัมผัสกับหน้าผากของร่างบาง
" ท .. .ทำ "
" นายมีไข้ นิ....ฮายาโตะ..สงสัยจะติดจากสึนะ ^^ " ยามาโมโตะพูดพร้อมกับหันไปมองทางมุคุโร่ ก่อนจะปล่อยโกคุเทระ
" . .. . .. . . " มองมาทางผมทำไมกันน่ะครับคุณทาเคชิ
ตุบ ... ชีทปึกบางถูกวางลงบนโต๊ะ ...
“ ...อะไร ครับ? ” ถามคุณเพื่อนซี้ ( ตัวแสบ ) ที่ยืนยิ้มแช่งให้กับตน แต่สายตากลับดูมีเลนัย
“ รับๆไปเถอะน่า..แล้วก็เอาไปให้ สึนะที่บ้านด้วย..เดี๋ยวฉันจะพาฮายาโตะกลับ ^^ ” พูดเสร็จก็เดินกลับพยุง โกคุเทระที่ทำท่าหมดแรงราวดังเช่นคนเป็นไข้สูง เมื่อรู้แผนของ ทาเคชิ
" ..ผมต้องขอบคุณสินะครับ... " อมยิ้มให้กับการกระทำของ 2 เพื่อนที่ดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ในเรื่องแบบนี้...
“ ไม่ต้อง หรอก…ฉันเต็มใจช่วย ^^ ” พูด แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ …... . .. . ” ดีจริงๆ ที่ได้มีเพื่อนแบบคุณ คุณทาเคชิ คุณฮายาโตะ
. . . จากนั้นยามาโมโตะก็ลากฮายาโตะกลับบ้านไป
“..ขอบคุณนะ ครับ..คุณยามาโมโตะคุณโกคุเทระ...” ร่างสูงพูดพึมพำและมองตามสองคนนั้นผ่านหน้าต่างบานใหญ่
เขายังคงนั่งอยู่ ก่อนจะเริ่มเก็บของและเดินทางมุ้งหน้าสู่บ้านซาวาดะ
ตอนนี้คุณสึนะจะทำอะไรอยู่กันนะ ^^
.
.
.
เอ. .. เลี้ยวขวาตรงแยกนี้ บ้านอยู่ทางซ้ายมืองั้นหรอ .. . อ่อ .. หลังนี้นี่เอง
[ บ้านซาวาดะ ]
อ๊อด ~
คุณสึนะจะนอนอยู่รึเปล่านะ ? รึว่าจะกำลังอาบน้ำอยู่ หรือ .. .
“ ครับๆ...ไม่ นึกว่าจะถึงไวขนาดนี้นะครับ..คุณเบียคุร...รัน ”
" รอคุณเบีย คุรันอยู่เหรอครับ " กำลังรอเขาคนนั้นอยู่งั้นหรอครับ .. เสียใจด้วยจริงๆ นะครับคุณสึนะ
ที่เป็นผม โรคุโด มุคุโร่ คนนี้ . ..
“ …อืม..เปล่าหรอก..เอาชีทมาให้ ฉันเหรอ? ”
“...ครับ ” ความจริงมันควรจะเป็นคุณฮายาโตะมากกว่า ไม่น่าใช่ผมสินะครับ ขอโทษนะครับที่ผมเป็นคนเอาชีทมาให้คุณ .. .
“ งั้นเข้ามา สิ ^^ .. ”
“ . . . . . . …. ” ผมเดินตามคุณสึนะเข้าไปในบ้าน บ้านของคุณสึนะช่างดูเป็นระเบียบเหลือเกิน แล้วก็ดูอบอุ่นมากๆ นี่นะ
สิ่งที่แตกต่างของคุณกลับผม คุณเติบโตมาด้วยความรัก แต่ผม...เกิดมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว .. .
“ นั่งก่อนสิ ..ขอบคุณนะที่เอาชีทมาให้ ^^ ” เอ่ยขอบคุณร่างสูง ก่อนจะย่อนตัวลงบนโซฟา แต่ก็ต้องแอบสะดุ้ง
เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ทันทีที่ตรง . . . นั้น กระทบกับโซฟา ซึ่งการกระทำของร่างบางเมื่อสักครู่ ไม่อาจจะหนีพ้นสายตาของ
ร่างสูงไปได้ ทำเอาร่างสูงถึงกับรู้สึกผิด เพราะหากเมื่อคืนเขาอดกลั้นไว้ละก็ ร่างบางคงไม่เป็นแบบนี้
“…คือ...เมื่อ คืน..ผม . . .. ข. .. ”
“…จ๊อกก (เสียงท้องร้อง - -) …-///- .. "
" . . .. . . . .. " เมื่อกี้มันเสียงท้องร้องรึป่าวนะ ... หึหึๆ คุณเนี่ยน่ารักจริงๆ เลยนะครับ ^^
" งั้นคุณสึ นะนั่งรอก่อนนะครับ ...เดี๋ยวผมทำโจ๊กให้ทาน "
" ไม่..ไม่ เป็นไรมุคุโร่..จ๊อกกกกกกกก...(มาแรงกว่าเดิม)...ขอบคุณนะ >///<… "
" ^^.. " คุณนี่...ช่างน่ารักจนผมอยากจะจับกินแทนข้าวซะจริงนะครับ ฟุคุคุ ว่าแต่ ทานแค่โจ๊กคุณสึนะจะอิ่มหรือป่าวนะ
ลองไปถามอีกทีดีกว่าเผื่อว่าคุณสึนะอยากจะทานอะไรอีก
" คุณสึนะ ครับ...อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ? " ถึงจะถามไปแต่ของในตู้เย็นเท่าที่ดูมา ก็คงทำได้แค่ผัดเปรี้ยวหวานสินะ
" เอ๊ะ...อะไรก็ได้ " ผัดเปรี้ยวหวานกับโจ๊กมันจะเข้ากันไหมนะ .. . ว่าแต่ .. . แกล้งคุณสึนะสักหน่อยดีกว่า
" งั้น ก็...ผัดเปรียวหวาน..หรือผม...ดี "
" -///- ...เอ่อ.... " ฟุคุคุ ... ตอนที่หน้าคุณแดงนี่ น่ารักยิ่งกว่าอะไรเลยนะครับ ^^
" ผมล้อเล่น นะครับ ^^ "
เมื่อกลั้นแกล้งร่างบ่างด้วยวาจาเสร็จร่างสูงก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารให้กับร่างบาง เมนูเด็ดในวันนี้ คือ โจ๊ก กับ ผัดเปรี้ยวหวาน
ดูขัดๆ กันพิลึก แต่มันก็คงอยู่ท้องมากกว่าที่จะต้องกินโจ๊กอย่างเดียวหล่ะนะ เมื่อถกเถียงกับตัวเองเสร็จ
ร่างสูงก็เริ่มลงมือทำ โจ๊กกับผัดเปรี้ยวหวานอย่างรวดเร็ว ด้วยความชำนาญ
เวลาผ่านไปเพียงแค่ 10 นาที อาหารจานเด็ดก็ถูกเสริฟลงบนโต๊ะทานข้าว ส่งกลิ่นหอมอบอวลเรียกเอาร่างบาง
ที่กำลังหิวเดินมาที่โต๊ะแบบไม่ต้องเดินไปตามเลยทีเดียว
" หอมน่ากิน จังเลย..ไม่ยักรู้ว่ามุคุโร่จะทำกับข้าวเก่งเหมือนกันนะ " สูดเอากลิ่นอาหารแสนหอมเข้ามาเต็มปอด
ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ เพื่อรับประทานอาหารที่แสนน่ากินจากฝีมือของร่างสูง พร้อมกับเอ่ยชมเล็ก
สร้างความสุขให้กับร่างสูง
" ลองอยู่ตัว คนเดียวอย่างผม ..เรื่องพวกนี้ก็สบายมากครับ " หวังว่ากับข้าวฝีมือผมคงถูกปากคุณนะครับ คุณสึนะ
" เอ๊ะ...มุ คุโร่ก็อยู่คนเดียวเหรอ…อร่อยมากเลย " เอ่ยชมอีกครั้ง ทำเอาร่างสูงถึงกับยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก แต่ร่างบางก็ไม่ได้สังเกตเห็น เพราะกำลังก้มหน้าก้มตากินอยู่นั่นเอง
" ..ครับ " ดีใจที่คุณชอบนะครับ คุณสึนะ ^^ ไม่ว่าจะทำอะไรคุณก็ดูน่ารักไปหมดเลยนะครับ อ่า...ผมอยากนั่งดูคุณกินข้าวแบบนี้ทุกวันเลยหล่ะครับ
" ทำไมมุคุโร่ไม่กินด้วยกันล่ะ "
" ..ครับ? " หวา... นี่เรานั่งมองคุณสึนะเพลินจนลืมกินข้าวเลยแหะ
" กินด้วยกัน หลายๆคนอร่อยขึ้นเป็นกองเลยนะ " ว่าแล้วก็ลุกไปตัก ข้าวมาให้ร่างสูง
" ขอบคุณครับ...อร่อย.. " ชมอาหารฝีมือตัวเองนี่มันแปลกๆ นะครับ ="=
" ใช่มั้ย ล่ะ...^^ " คุณสึนะ . . .อย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวผมทนไม่ไหว จับคุณกินแทนข้าวมันจะยุ่งนะครับ ^^
" ผม อยากอยู่แบบนี้ทุกวันเลย.. " อ..อ๊ะ ! เราพูดอะไรออกไปเนี่ย !! อยากตบปากตัวเองจริงๆ
" ว่างวันไหน ก็มากินข้าวด้วยกันอีกสิ..คราวนี้ให้ฉันทำบางนะ ^^ " อะ..ค...คุณสึนะ รู้ตัวไหมครับว่าพูดอะไรออกมา
แบบนี้แปลกว่า คุณยอมรับผมสินะครับ ... ผมดีใจจังครับ คุณคงไม่ได้พูดให้ผมดีใจเล่นใช่ไหมครับ คุณสึนะ .. .
" ครับ ^^ " ขอบคุณนะครับคุณสึนะ ^^
แล้วทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวกันอย่างเงียบๆ เมื่อกินเสร็จร่างสูงก็อาสาที่จะล้างจาน และไล่ให้ร่างบางออกไปดูโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่น
ตอนแรงร่างบางไม่ยอม เพราะเกรงใจแต่พอโดนร่างสูงขู่ว่าถ้าไม่ไปหล่ะก็ จะจับกินแบบเมื่อวานจริงๆด้วย ร่างบางจึงรีบวิ่งมา
อยู่ที่ห้องนั่งเล่นทันที
พอล้างจานเสร็จ ร่างสูงก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อบอกลาร่างบางเพราะว่านี่มันก็ดึกมากแล้ว แต่เมื่อเดินมาถึง
ร่างสูงก็ได้เจอกับร่างบางที่ตอนนี้ซุกตัวนอนหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้ายามหลับของร่างเล็กช่างดูไร้เดียงสา
และน่าทะนุถนอม
เพราะแบบนี้ไงหล่ะผมถึงยกคุณให้ใครไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็น คุณดีโน่ หรือ คุณเบียคุรัน หากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะยอมแพ้
2 คนนั่นแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ... อย่างน้อยๆ ตอนนี้คุณก็อนุญาติให้ผมมาอยู่ใกล้ๆ คุณได้แม้จะเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น
คุณก็ไม่ได้รังเกียจ รึ ขับไล่ผมให้ไปไกลๆ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ผมจะไม่ยกคุณให้ใครอีกแล้ว.. .คุณสึนะ
เมื่อสัญญากับตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วร่างสูงก็อุ้มร่างบางขึ้นจากโซฟา ก่อนจะจุมพิตลงไปที่กระหม่อมบาง
ของร่างบางในอ้อมแขน. .. .
" สือคุงฉัน กลับมาแล้ว....นาย! "
เฮ้อ... ทำไมนะ ช่วงเวลาแห่งความสุขของผมมันสั้นซะจริง ไม่ทันไรเขาก็มาขัดขวางผมอีกแล้วสิน่า . .. .
ขอโทษนะครับคุณสึนะ ช่วยนอนลงไปก่อนนะครับ
แล้วร่างสูงก็จัดแจงวางร่างเล็กลงบนโซฟาเช่นเดิมอย่างเบามือ ก่อนจะหันกลับไปสนทนากับคนที่ยืนมองการกระทำ
ของเขาอยู่
" สวัสดีครับ " ยังไงคุณก็อายุมากกว่าผม ผมก็คงต้องมีมารยาทกับคุณหน่อยสินะ
" นายมาอยู่ ที่นี่ได้ยังไง! " น้ำเสียงไม่พอใจถูกส่งออกมาจากปากของ เบียคุรัน ซึ่งมันดังพอที่จะทำให้ร่างบางตื่นได้
มุคุโร่จึงเอ่ยปากตือน
“เบาๆเสียง หน่อยสิครับ คุณสึนะไม่ค่อยสบายอยู่นะครับ”
" งั้น เหรอ... " พูดจบเบียคุรันก็เดินนำหน้าออกไปจากห้อง เป็นเชิงให้รู้ว่า ตามฉันมา มุคุโร่จึงเดินตามไปอย่างว่าง่าย
" นายทำอะไร กับสือคุงของฉัน!!! " เบียคุรันระเบิดอารมณ์ไม่พอใจออกมาเต็มที่ เมื่อออกมาข้างนอกห้อง
" ของคุณ เหรอ?....ของผมตะหากล่ะครับ " ร่างสูงนัยย์ตาสองสี ไม่มีความเกรงกลัวคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิด แถมยัง
ประกาศความเป็นเจ้าของของตนให้ คนที่ได้ชื่อว่าเป็น คู่หมั้น อย่างเบียคุรัน
“ ห๊า!?...ว่าไงนะ ” เบียคุรันถามอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาได้ยิน มันไม่น่าจะใช่สิ่งที่เป็นไปได้
" คุณสึนะ เป็นคนของผม..ไม่ใช่คนของคุณนะครับ " ตอบย้ำกลับไปอย่างหนักแน่น ทำเอาร่างสูงของเบียคุรัน
ถึงกับทนไม่ไหว
“แก!!!!!” เบียคุรันปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้า ของมุคุโร่ แต่ก็ต้องชะงักเพราะรู้ว่าต่อยไปก็เท่านั้นแถมถ้าสึนะรู้เข้า
มีหวังโกรธเขาแน่ๆ เขาไม่อยากเสี่ยง คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ลดหมัดลง
" ก็ ได้...เราจะได้สู้กันอย่างซึ่งๆหน้า...ฉันไม่มีทางปล่อยสึนะให้นายเด็ดขาด " ประกาศให้มุคุโร่ รู้เอาไว้
ว่าคนอย่างเขามันฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ซาวาดะ สึนะโยชิ คือคนของเขา และ เขาจะไม่ยอมยกให้ใคร !!
" ทำได้ก็ เชิญครับ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ " ตอบกลับไปอย่างไม่ระยี่ก่อนจะเดินจากไป ทำให้ร่างสูงของเบียคุรันทนแทบ
ไม่ไหว ได้แต่ยืนกลับหมัดแน่นมองดูมุคุโร่เดินจากไป
" โธ่เว้ยยย!!!!!!! " เบียคุรันต่อยต้นไม้ที่อยู่หน้าเขาพอดิบพอดี มือของเขามีเลือดไหลซิบๆออกมาแสดงถึงความเจ็บ
ที่ได้รับ... แต่ไม่เท่ากับใจของเขาที่เจ็บปวดจนเกินจะทน......และเขาจะไม่ทนอีกต่อ ไป... คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็เดินกลับเข้า
บ้านซาวาดะไป . .. โดยไม่รู้ว่า บทสนทนาเมื่อคู่นี้ มีคนๆ หนึ่งแอบฟังอยู่. . . เมื่อเห็นว่าร่างสูงเข้าบ้านไปแล้ว
จึงเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวเมื่อครู่และเดินไปยังต้นไม้ที่ร่างสูงระเบิดอารมณ์ใส่เมื่อสักครู่...
" คุณเบียคุรัน " ซุกหน้าลงกับต้นไม้ตรงรอยที่ร่างสูงต่อยเมื่อสักครู่ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตา
ที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่น ...
..
.
.
.
" อื้อ...อ้าว คุณเบียคุรันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ "
" ….. "
" ว่า แต่...มุคุโร่กลับแล้วเหรอ..แต่กระเป๋ายังอยู่นี่นา.... "
“…..”
“ ...เอ๊ะ... ดึกแล้วด้วย..พรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้ล่ะกัน ^^ ”
“….”
ร่างบางพูดไปยิ้มไปโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำต่างๆของเขาจะสะกิดใจ ร่างสูงตรงหน้าแค่ไหน....
เขารู้ว่าสือคุงของเขาเป็นคนรักเพื่อนมาก..แต่นี้ มันมากเกินไป...และเกินกว่าที่เขาจะปล่อยไปได้.....
เขาไม่อยากสูญเสียคนรัก ของเขาไป ...คนที่เขารักหมดหัวใจ... เขาไม่เคยต้องเจ็บปวดขนาดนี้
“ คุณเบียคุ รันจะทำอะไรนะครับ? ” ร่างสูงช้อนร่างบางขึ้น....จุด หมายของเขาคือห้องนอน
“ นี่คุณเบีย ปล่อยผมนะครับ ” ร่างสูง ปล่อยร่างบางลงบนเตียงใหญ่พลางปลดเครื่องแต่งกายของตนเองออก
“ คุณ... ” ร่างบางได้แต่ตกตะลึง ..ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
“ ….สึ นะ...ฉันรักนายมากนะ...นา..นายไม่รักฉันเลยเหรอ... ” นานมากแล้วที่ร่างสูงไม่เรียกร่างบางแบบนี้และทุก
ครั้งที่เรียกมันสื่อถึงเขาจริงจังกับการกระทำของเขา
“ คุณ เบียคุรัน... ”
ร่างบางรู้สึกได้ถึงสีหน้าและแววตาของร่างสูงเขาดู เศร้าอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางไม่แน่ใจว่าทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า
และสิ่งที่เขาไม่คาดฝันว่าจะได้เห็น..หยดน้ำตาของคนตรงหน้า...มันทำให้ร่าง บางเจ็บปวดเหลือเกิน...
ร่างสูงมอบจูบอันหอมหวานและนุ่มนวลให้ร่างบาง ร่างบางก็ตอบรับกับมาอย่างน่าทึ่ง...
......สือคุงของเขาเปลี่ยนไปจริงๆ.....
" คุณเบีย...อื้อ.. "
" สึนะ...ขอโทษนะ " เอ่ยขอโทษร่างบางก่อนจะถกเสื้อของร่างบางขึ้น ... ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ สิ่งที่ฉันรับรู้ก็คือ
เธอคือคู่หมั้นของฉัน คือคนที่จะมาเป็นภรรยาของฉัน ... เพราะงั้น ฉันจะไม่ยกเธอให้ใคร !!
" ย...อย่านะ !! " ร้องห้ามร่างสูงแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะตอนนี้เสื้อนอนลายการ์ตูนมาเมะโกมะของเขา
ได้ลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้วเรียบร้อย...
" . .. . . . .. " น...นี่มันอะไรกัน รอยกลีบกุหลาบจางๆ ทั่วตัวนี่ .. .ไม่จริงใช่ไหม .. . " ของคุณ เหรอ?....ของผมตะหากล่ะครับ " . ..
..." คุณสึนะ เป็นคนของผม..ไม่ใช่คนของคุณนะครับ " ... คำพูดมากมายของมุคุโร่ลอยขึ้นมาในสมอง
ทำให้ร่างสูงรู้ว่า ร่องรอยที่อยู่บนตัวสึนะ เป็นของใคร ร่างสูงได้แต่กัดฟันกร่อด ด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกดจูบทับลงบน
รอยที่มุคุโร่ได้ทำไว้
" ม...ไม่นะ ! ปล่อย...ปล่อมผมคุณเบียคุรัน !!! " ร่างบางกรีดร้องออกมา พร้อมทั้งพยายามดิ้นให้หลุดจากการพันธะนาการ
ของร่างสูง แต่ด้วยกำลังที่น้อยกว่า ทำให้สึนะไม่อาจจะหลุดพ้นไปได้ ...
จึงจำยอมให้ร่างสูงทำกับร่างกายของตนอย่างไม่เต็มใจ ...
เจ็บ .. . พูดได้แค่คำเดียวว่าเขา เจ็บปวด ... นี่มันอะไรกัน ทำไม ทำไมคนที่เขาไว้ใจที่สุดถึงทำกับเขาแบบนี้ ไม่ใช่
นี่มันไม่ใช่ความรักแล้ว . .. คุณเบียคุรัน ...
.
.
.
.
" อ่า ... ดันลืมกระเป๋าไว้ซะได้ ย้อนกลับไปเอาดีไหมนะ .. .แต่ถ้าต้องเจอคุณเบียคุรันอีกหล่ะ ? "
" .. . . . "
" ไม่เห็นเดชกี่ยวนี่ เราก็แค่จะไปเอากระเป๋านี่นะ ^^ "
เมื่อถกเถียงกับตนเองเสร็จร่างสูงก็เดินย้อนกลับไปยังบ้านซาวาดะ แสงไฟที่บ้านยังไม่ดับ และแสงไฟจากห้องด้านบน
ทำให้มุคุโร่รู้ว่าสึนะ ยังไม่หลับ จึงกดกริ่งเพื่อเรียกร่างบาง แต่ก็ไม่มีใครออกมา แล้วเค้าก็ได้ยิน ...
" ไม่ !!! หยุดนะ ได้โปรด !! "
เสียงนี้มัน ... เสียงคุณสึนะ เกิดอะไรขึ้น....
" หยุดนะ อย่า ไม่...อย่าเข้ามานะ คุณเบียคุรัน ไม่ !!! "
" คุณเบียคุรัน ! คุณทำอะไรคุณสึนะ !!! " ตะโกนออกมา ก่อนจะตัดสินใจถีบประตูบ้านเข้าไป และวิ่งขึ้นไปยังชั้น 2 ทันที
.
.
.
" อ๊ะ ...คุณเบียคุรัน อย่านะครับ ไม่ " ร่างบางร้องอ้อนวอนร่างสูงด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจฟัง
ก่อนจะยกสะโพกของร่างบางขึ้นสูง และใช้นิ้วทั้ง 3 ควานลงไปเพื่อเปิดทาง
" อ๊า !!! ไม่นะ... หยุด พอสักที !!! " กรีดร้องออกมา อย่างเจ็บปวด .. . ทรมานเหลือเกิน ใครก็ได้ ... มุคุโร่คุง ...
ช่วยผมด้วย !!
" มุคุโร่คุง !!!!! " เรียกชื่อของร่างสูงออกมาอย่างไม่เข้าใจ ... ทำไมกันนะ ทำไมเราถึงเรียกหามุคุโร่คุงกัน ...
" หึ...เรียกไปมันก็ไม่มาหรอกสือคุง ... เป็นของฉันเถอะนะ " พูดจบก็จ่อแก่นกายของตนลงไปในช่องทางคับแน่นของร่าง
บางทันที
" ม่าย ย ย ย ย ย~ "
ปัง !!!! [ เสียงถีบประตู ]
" หยุดนะ คุณเบียคุรัน !! " ตะโกนห้ามร่างสูง ทันทีที่ถีบประตูเข้ามาในห้อง แต่แล้วก็ต้องอึ้งกับภาพที่เห็น
" มุคุโร่คุง " สึนะ ร้องออกมาอย่างดีใจทันทีที่เห็นร่างสูง
" คุณเบียคุรัน นี่คุณกำลังทำอะไร !!! " ตะโกนออกมาอย่างเดือดดาด ก่อนจะพุ่งเข้าไปปล่อยหมัดใส่เต็มๆ หน้าของร่างสูง
ทำเอาร่างสูงกระเด็นเป็นอีกฝั่งของเตียง
" ก...แก ! " เบียคุรันเอามือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบตรงที่ถูกมุคุโร่ต่อยเข้าไปเต็มแรงเมื่อกี้ ก่อนทำท่าจะพุ่งเข้าไปหามุคุโร่ แต่ร่าง
สูงนัยย์ตาสองสีที่ตอนนี้กำลังโมโหไม่ปล่อยให้เบียคุรันได้เอาคืน ซัดร่างสูงเข้าไปอีกหมัดตามด้วยเตะอัดเข้าที่ท้อง ทำเอา
เบียคุรันจุก ก่อนจะซุดตัวลงนั่งกับพื้น เมื่อเห็นว่าเบียคุรันไม่ได้ลุกขึ้นมา ร่างสูงจึงเดินไปหาร่างบางที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง
อย่างเสียขวัญ
" คุณสึนะครับ "
" ม...มุคุโร่คุง ... ฮือ ... " ปล่อยโฮออกมาอย่างเต็มที่พร้อมกับคว้าร่างสูงเข้ามากอด
" คุณสึนะ " กอดตอบร่างบางที่กำลังสั่นอย่างหวาดกลัว ก่อนจะหันกลับไปคาดโทษเบียคุรันที่ตอนนี้ นั่งส่งสายตาไม่พอใจ
มองดูเขากับคุณสึนะอยู่
" นี่คุณทำอะไรกันครับ คุณเบียคุรัน ! " เอ่ยถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงแข็งที่แสดงถึงความโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
" หึๆ...ฮ่าๆๆ ทำอะไรงั้นหรอ ! ฉันก็ทำเหมือนที่แกทำกับสือคุงยังไงหล่ะ " ตอบกลับมาด้วยสายตาเยาะเย้ย
ทำเอาร่างสูงนัยย์ตาสองสีถึงกับงง
" ไม่ต้องมางงหรอกน่า ... แกก็คงจะใช้กำลังกับสือคุงเหมือนกันสินะ ! ฮ่าๆ " หัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า ... ทำไมกันทั้งๆ
ที่มันก็คงจะใช้กับกำลังเธอเหมือนกัน แต่ทำไมเธอถึงเรียกหามันหล่ะ สือคุง ... ทำไมกัน !!!
" ไม่ . .. " ร่างสูงกำลังจะเถียงกลับไปแต่ก็ถูกขัดคอโดย ...
" ไม่จริง !! " เป็นเสียงของ สึนะ ที่เถียงออกมา ทำเอา มุคุโร่และเบียคุรันถึงกับเงียบ และมองมาที่ร่างบาง
" มุคุโร่คุงไม่ได้ใช้กำลังกับผมเลยสักนิด และถึงเขาจะใช้กำลังกับผม มันก็ไม่เป็นไรเลย ฮึก ... " ร่างบางสะอื้นออกมาเล็ก
น้อยก่อนจะกำหมัดแน่และกอดร่างสูงของมุคุโร่แน่นขึ้นด้วย
" คุณสึนะ " คุณหมายความว่ายังไงกันที่ว่า ถึงผมจะใช้กำลังกับคุณก็ไม่เป็นไร ... หมายความว่าไงครับ บอกผมที !
" สือคุง "
" ผ...ผม...ผมน่ะ ฮึก .... ผมขอโทษครับคุณเบียคุรัน ... ผมรักมุคุโร่คุง ครับ "
" เพราะงั้นถึงเขาจะใช้กำลังกับผมจริง ผมก็จะยอมครับ เพราะว่าผมรักเขา ขอโทษนะครับคุณเบียคุรันที่ผมไม่สามารถรัก
คุณได้ ฮึก .. ."
" ผมขอโทษนะครับ .... ขอโทษจริงๆ "
เอ่ยขอโทษร่างสูงเสร็จร่างบางก็ร้องไห้ออกมา พร้อมกับซุกตัวเข้าหามุคุโร่มากยึ้น มุคุโร่เองก็กอดร่างบางแน่นขึ้นเช่นกัน
เหมือนฝัน ... " ผมรักมุคุโร่คุง ครับ " ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดนี้จะออกมาจากปากของคุณสึนะ ... ผมไม่ได้ฝันไปจริงๆ ใช่ไหมครับ .. .
เบียคุรันได้แต่มองภาพของคนสองคนที่กำลังกอดกันแน่น หนึ่งคนคือคนที่เขารักสุดหัวใจ อีกคนคือคนที่เขาเกลียด ...
เกลียด เพราะว่ากลัวจะมาแย่งของรักของเขาไป ...แต่แล้ว ... เขากลับไม่ได้โดนแย่งของรัก แต่ว่าของที่เขารักมันจากเขา
ไปเองต่างหาก ... เจ็บ... มันเจ็บปวดเกินที่จะบรรยายให้ใครได้รู้ .. .
ร่างสูงลุกขึ้นหลังจากที่นั่งมองภาพตรงหน้ามาได้สักพัก
" ขอโทษ ... ฉันขอโทษนะ สึนะ " เอ่ยขอโทษร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของมุคุโร่ ที่ไม่ยอมหันออกมามองหน้าเขา
ก่อนจะหันไปบอกบางอย่างกับมุคุโร่
" สึนะเลือกนาย ... ฉันแพ้แล้ว ... ดูแลน้องชายของฉันให้ดีนะ ถ้าแกทำเขาร้องไห้ ฉันจะพาสึนะไปให้ไกล จำเอาไว้ !!! "
" ครับผมจะจำไว้ " ตอบกลับสัญญาของเบียคุรันอย่างไม่เกรงกลัว ด้วยสายตาที่มุ่งหมั่น แล้วสิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ
เบียคุรันยื่นมือมาตบไหลเป็น สัญญาณว่า .... ฉันเชื่อว่านายจะไม่ทำให้น้อยฉันเสียใจ .... แล้วร่างสูงของเบียคุรันก็เดินออก
จากห้องนอนไป ... เหลือไว้แค่เพียงร่างสูงของ มุคุโร่ที่โอบกอดร่างบอบบางของสึนะโยชิไว้ ...
" คุณเบียคุรันไปแล้วครับ " เอ่ยบอกกับร่างบางที่ตอนนี้ยังคงซุกหน้านิ่งอยู่
" คุณสึนะครับ " เรียกร่างบางอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงนิ่งอยู่ .. . เอ...หรือว่าจะหลับไปแล้วนะ
" หลับแล้วหรอครับ ถ้ายังไม่หลับแล้วแกล้งหลับหล่ะก็ ... ผมจะปล้ำนะครับ ^^ "
" มุคุโร่คุงอ้ะ ! "
"ฟุคุคุ .. ^^ " ปฏิกิริยายังคงน่ารักเหมือนเดิม แบบนี้แสดงว่าหาย ตกใจเรื่องเมื่อกี้แล้วสินะ
" ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ -/////- "
" ก็คุณสึนะน่ารักนี่ครับ ... แถมเมื่อกี้ผมยังได้ฟังคำสารภาพรักแบบสุดยอดนั้นอีก "
" อะ.... >/////////////////< อย่าล้อฉันสิ ! " อ่า...แดงไปทั้งตัวแล้ว แถมอยู่ในสภาพไม่ได้ใส่อะไรเลยแบบนี้
มันน่าจับกดนะครับ รู้ตัวบ้างไหม ...
" ผมป่าวนะครับ ^^ " อยากกดคุณสึนะซะแล้วสิ
" มุคุโร่คุงอ้ะ ... คนขี้โกง TT^TT "
" แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าไม่ขี้โกงหล่ะครับ ... แบบนี้รึป่าว ... "
" หือ .. . "
" ผมรักคุณสึนะนะครับ เป็นแฟนกับผมนะ ^^ "
" อะ... อื้มม ม ม. . -//////////////- "
" คุณสึนะ ผมไม่ไหวแล้วอ้ะ "
" เอ๋ .. .อ้ะ OxO ! อื้อ ~ มุคุโร่คุง "
[ตัดฉาก !!! .... ฉากนี้เป็นฉากหมาป่า รับประทานกระต่าย ... ไม่มีให้อ่าน จิ้นกันเองนะจ๊ะ 55 5+ ]
( @~!@!!!$#เซ็นเซอร์!!#$$$%$^^$$# : เสียงด่า และ เขวี้ยงของใส่ไรเตอร์ ! )
.
.
.
" คุณเบียคุรัน "
" โชจัง... ฉันอกหักซะแล้วแหละ " ซุกหน้าลงบนไหล่ของเลขาคนสนิทอย่างหมดแรง
" ผมจะปลอบใจคุณยังไงดีหล่ะครับ " เอ่ยถามเจ้านายอย่างเห็นใจ และอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดแม้เพียงสักนิด ...
" .. .. .. . . . .. . " กระซิบบอกร่างราวกับกลั่นแกล้ง ก็เขามันมีนิสัยขี้แกล้งนี่นา ...
" ครับ... งั้นเรากลับคอนโดของคุณกันดีกว่าครับ " เมื่อได้ฟังคำขอของเจ้านาย ทำเอาใจน้อยๆ เต้นไม่เป็นจังหวะกับคำสั่ง
นั้น แต่ถึงแม้จะแค่นี้ก็ไม่เป็นไร ถึงจะไร้ความรู้สึกก็ไม่เป็นไรหากว่า ร่างกายนี้จะช่วยเจ้านายได้ เขาก็ยินยอม ...
" ใจร้อนจังนะ โชจัง ... คิคิ "
ลาก่อนนะสึนะ ... ลาก่อนรักแรกของฉัน ... ต่อจากนี้ฉันจะทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี ไว้วันไหนที่ฉันคิดแบบนั้นได้
ฉันจะกลับมา ... น้องชายของฉัน ...
แล้วร่างสูงก็เดินไปกอดคอร่างบางของผู้เป็นเลขา ... ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่ดีกับนาย ... แต่ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ
...โชจัง ขอโทษนะ ...
ผมรู้ว่าเรื่องมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้... ผมไม่ควรจะเข้ามาในเวลาที่คุณอ่อนแอ... แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้คุณก็จะไม่มีวันเข้าใจผม
... ขอโทษนะครับ คุณเบียคุรัน .. .
แล้วทั้งสองก็ออกจากบ้านซาวาดะไป . ..
.
.
.
ค่ำคืนที่แสนยาวนาน... ก็ยังคงดำเนินต่อไป .. .
TBC~ *
____________________________________________________________________________________
แว๊บ !!! รู้นะว่าผิดหวังกัน เพราะมันไม่มี NC ! 5 55 5 + อยากอ่านไหมคะ? อยากอ่านหรอ ? ลองไปอ้อนเมย์ดูดิเผื่อเมย์จะหาบรรยายกาศให้ออมแต่งอีก 555+
ก็ดองไว้ ... 3-4 วันได้อ้ะนะ -.- ดองแบบนี้น้อยแล้วนะ ถ้าเทียบกับก่อนๆ 555+
เอาเป็นว่า อย่าลืมเม้นนะจ๊ะ ^^ เม้นเยอะๆๆ เค้ากับเมย์จะได้มีกำลังใจปั่นฟิค ... ^o^ !
อย่าให้ออมกับเมย์ต้องเม้นเล่นกันเองอีกเลย อย่าลืมเม้นนะตอนอ่านเสร็จอ้ะ ! คิคิ
## ตอนหน้า เจอเมย์ ! จะเจอออมอีกที ก็ตอน 12 นะจ๊ะ : )
บะบาย~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น