คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :: Chapter :: Nine - ตัวตนที่แท้จริง
Chapter :: nine :: ตัวตนที่แท้จริง
Author :: Mayziiz~*
Author Note : ?? ฮาๆๆๆ ตอนที่ก้าวของให้อะไรๆก็ก้าวหน้า << เกี่ยวมั้ย =.,= อ่านกันเลยเถอะ
ติ๊ด!! ๆๆ [เสียงนาฬิกาปลุก]
ร่างบางงัวเงียก่อนจะยื่นแขนอันเรียวบางมาคว้านาฬิกาก่อนจะปิดเสียงอันน่ารำคาญนี่
“เช้าแล้วเหรอเนี่ย.......โอ้ย!!! ”
ร่างบางร้องเสียงหลงจากการยันตัวขึ้นจากเตียง เมื่อคืนร่างบางนอนตะเคงตลอดเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืน พอนึกถึงความอายก็เข้ามาครอบงำ สีหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เราทำอะไรลงไปเนี่ย?” ร่างบางถามตัวเอง
ก่อนจะพยายามยันตัวขึ้น เพื่อจะทำกิจวัตรประจำวัน และไปโรงเรียน แต่เห็นที...วันนี้เขาต้องหยุดเรียนสะแล้ว
# โรงเรียน
“อะไรกันเนี่ย..วันนี้สึนะไม่มาเหรอ” ยามาโมโตะโพลงออกมาหลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องไป
“ไม่สบายหรือเปล่านะ” เสียงลอยมาจากไหนไม่มีใครทราบ
ทั้งสองหนุ่มข้างซ้ายแลขวาหาต้นตอของเสียง และแล้วก็พบ...
“รุ่นพี่ดีโน่!!” ยามาโมโตะและฮายาโตะตะโกนออกมาพร้อมเพียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เห็นเมื่อวานสีหน้าไม่ค่อยดี เนอะมุคุโร่คุง ^^ ” บอกพลางส่งสีหน้าอยากรู้อยากเห็นไปทางมุคุโร่
“…..”
สองหนุ่มรวมถึงดีโน่ต่างจ้องร่างสูงหมายจะให้เผยความจริงให้รู้....แต่ก็ต้องถูกขัดก่อนเพราะอาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาก่อนพอดี
“นี่โกคุเทระคุง...ครูวานเธอช่วยเอาชีทไปให้สึนะโยชิคุงทีนะ..วันนี้ครูมีประชุม”
“ครับอาจารย์”
“อือ..ดีขอบใจนะ..ว่าแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” อาจารย์บอกพลางทำสีหน้าไม่พอใจให้ดีโน่
“อ่อ..ห้องผมเป็นชั่วโมงว่าง..เลยแวะมาทักทายรุ่นน้องนะครับ” ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
แต่เมื่อเห็นว่าอาจารย์ไม่รับมุขจึงกล่าวลาก่อนจะออกไป หลังจากนั้นอาจารย์ก็มากล่าวถึงการทัศนศึกษา 2 วัน 3 คืนที่โยโกฮาม่า ก่อนจะตั้งกลุ่มในการไปครั้งนี้
…………………..
…………
……
...
# บ้านสึนะ
ร่างบางมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงตรง ชายหนุ่มยังไม่ลุกไปไหน แต่ตอนนี้เค้าเริ่มจะขยับตัวได้บาง เค้าก็นึกขึ้นมาได้ว่า ‘ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ’ แล้วก็ล้มไปนอนกลิ้งไปมาด้วยความเขินอาย [-..- ไม่เจ็บแล้วเหรอ]
“โอ้ยย...” ครางออกมาเบาๆด้วยความเจ็บปวด [เหอะๆๆๆ]
“ไปอาบน้ำดีกว่า....หิวชะมัด = = ” บ่นอุบอิบกับตัวเอง
ก่อนจะค่อยๆลุกอย่างช้าๆไปอาบน้ำและล่างไปด้านล่าง คุณพ่อคุณแม่อยากจะอยู่อิตาลีกับคุณปู่อีกสัก 2 – 3 เดือน สึนะเลยพัฒนาฝีมือการทำอาหารไปโดยปริยาย
“ฮาๆๆๆ ...มุขอะไรของเค้าเนี่ย โฮะๆๆๆ” ร่างบางอ่านการ์ตูนอย่างสบายใจบนโซฟาตัวใหญ่ เค้าลืมไปเลยว่าการบ้านเมื่อวานยังไม่ได้ทำ ....
......................
................
.........
....
# โรงเรียน
“เฮ้อออ..” ฮายาโตะบิดตัวให้คลายปวดเมื่อย เขาลุกขึ้นก่อนจะเก็บของแต่ก็ต้องสะดุด เพราะร่างสูงเข้ามาประชิดตัวกับจะจับรูปหน้าของเขาให้ชิดกับหน้าผากของตน
“ท...ทำ..” ชายหนุ่มร้องเสียงหลง
“นายมีไข้นิ....ฮายาโตะ..สงสัยจะติดจากสึนะ ^^” ยามาโมโตะพูด ก่อนจะปล่อยชายหนุ่มดังเดิม
“….” มุคุโร่ส่งสายตาสงสัยมาให้
ฮายาโตะพายายามจะปฎิเสธว่าตนไม่ได้มีไข้แต่อย่างไร แต่ร่างสูงไม่ฟังแถมยังเอาชีทของ
สึนะไปให้มุคุโร่
“...อะไรครับ?”
“รับๆไปเถอะน่า..แล้วก็เอาไปให้สึนะที่บ้านด้วย..เดี๋ยวฉันจะพาฮายาโตะกลับ ^^” ยื่นชีทให้
“..ผมต้องขอบคุณสินะครับ...”
“ไม่ต้องหรอก…ฉันเต็มใจช่วย ^^” พูดแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“…..” มุคุโร่ทำท่าทีเฉยเมยเพื่อไม่ให้ใครสงสัยในท่าทีของเขา
จากนั้นยามาโมโตะก็ลากฮายาโตะกลับบ้านจนได้ จริงๆฮายาโตะอย่างไปเยี่ยมสึนะมากกว่าเพราะเขาเป็นห่วงสึนะเพื่อนรักที่สุด แต่เขาคิดว่าอาจจะเป็นการดีกว่าถ้าให้มุคุโร่ไป เขาจะได้รู้ใจของกันและกันสักที [แสดงว่าโกคุเทระคุงยังไม่รู้เรื่องเมื่อคืนสินะ 555+]
“..ขอบคุณนะครับ..คุณยามาโมโตะคุณโกคุเทระ...”
ร่างสูงพูดพึมพำและมองตามสองคนนั้นผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เขายังคงนั่งอยู่ ก่อนจะเริ่มเก็บของและเดินทางมุ้งหน้าสู่บ้านซาวาดะ
# บ้านซาวาดะ
“...ฮาๆๆ …หัวเราะมากๆแล้วหิวจัง - - ” หลังจากอ่านหนังสือการ์ตูนจบมาหลายเล่มร่างบางก็คิดได้ว่าควรจะหาอย่างอื่นทำดีกว่าบวกกับความหิวด้วยแล้วนั้น
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะลุกขึ้นก็มีเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ร่างบางจำได้ว่าเบียคุรันจะกลับวันนี้ แต่ก็แปลกใจที่จะถึงเร็วขนาดนี้
“ครับๆ...ไม่นึกว่าจะถึงไวขนาดนี้นะครับ..คุณเบียคุร...รัน”
ร่างบางเปิดประตูพร้อมต้อนรับเบียคุรันแต่ว่าคนตรงหน้ากับไม่ใช่เบียคุรันสะนี่สิ
“รอคุณเบียคุรันอยู่เหรอครับ” ร่างสูงถามด้วยสีหน้าปกติแต่พอเห็นร่างบางทำหน้าตกใจสุดขีดเลยเปลี่ยนมายิ้มแทน
“…อืม..เปล่าหรอก..เอาชีทมาให้ฉันเหรอ?” ร่างบางปธิเสธเสีองอ่อย ก่อนจะเหลียบไปเห็นชีทของวันนี้
“...ครับ”
“งั้นเข้ามาสิ ^^ ..”
“….” ร่างสูงไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มให้ แล้วเดินตามสึนะเข้ามา ร่างสูงเพิ่งจะเคยเข้าบ้านซาวาดะเป็นครั้งแรก ทุกสิ่งทุกในบ้านดูแปลกตาสำหรับเขา บ้านของคนที่เขารักสุดหัวใจ...
“นั่งก่อนสิ ..ขอบคุณนะที่เอาชีทมาให้ ^^”
“…คือ...เมื่อคืน..ผม”
“…จ๊อกก (เสียงท้องร้อง - -) …-///- ..[โอยย..ทำไมต้องมาร้องตอนนี้ด้วยนะ]…”
“งั้นคุณสึนะนั่งรอก่อนนะครับ ...เดี๋ยวผมทำโจ๊กให้ทาน”
“ไม่..ไม่เป็นไรมุคุโร่..จ๊อกกกกกกกก...(มาแรงกว่าเดิม 55+)...ขอบคุณนะ >///<…”
“ ^^.. ” ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะลุกเข้าครัวไป
“ดีนะ..ที่มุคุโร่ไม่ถามถึงเรื่องเมื่อคืนอีก ..มั้ยงั้นฉันไม่รู้จะมองหน้าเขายังไง -///-..” ร่างบางบ่นอุบอิบ
“คุณสึนะครับ...อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ?” ร่างสูงเดินออกมาถาม
“เอ๊ะ...อะไรก็ได้”
“งั้นก็...ผัดเปรียวหวาน..หรือผม...ดี ”
“-///- ...เอ่อ....”
“ผมล้อเล่นนะครับ ^^”
ร่างสูงพอได้แกล้งร่างบางก็หัวเราะกลบเกลื่อนความปรารถณาของเขา ก่อนจะหายเข้าไปในครัว...ร่างบางยังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอยู่เลย มันทำให้เขามีความสุขและความต้องการมากขึ้น...
เสียงกระทบของกระทะกับตะหลิวพร้อมกับกลิ่นหอมของเครื่องเทศนี่คงจะทำผัดเปรี้ยวหวานสินะ ...จากนั้นทุกอย่างก็ถูกจัดอย่างสวยงามบนโต๊ะ
“หอมน่ากินจังเลย..ไม่ยักรู้ว่ามุคุโร่จะทำกับข้าวเก่งเหมือนกันนะ”
“ลองอยู่ตัวคนเดียวอย่างผม ..เรื่องพวกนี้ก็สบายมากครับ” ทั้งคู่นั่งประจำที่ มุคุโร่ตักโจ๊กชามใหญ่ให้ร่างบาง
“เอ๊ะ...มุคุโร่ก็อยู่คนเดียวเหรอ…อร่อยมากเลย” ก่อนจะตักเข้าปากอีกคำ...
“..ครับ”
ร่างบางกินอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมว่าร่างสูงนั่งจ้องเค้าอยู่ตั้งนานสองนาน
“ทำไมมุคุโร่ไม่กินด้วยกันล่ะ”
“..ครับ?”
“กินด้วยกันหลายๆคนอร่อยขึ้นเป็นกองเลยนะ” ว่าแล้วก็ลุกไปตักข้าวมาให้ร่างสูง
“ขอบคุณครับ...อร่อย..”
“ใช่มั้ยล่ะ...^^ ”
“ผมอย่างอยู่แบบนี้ทุกวันเลย...”
“ว่างวันไหนก็มากินข้าวด้วยกันอีกสิ..คราวนี้ให้ฉันทำบางนะ ^^”
ร่างบางพูดออกไปเหมือนกับเป็นมารยาทแต่ถึงกระนั้น มันก็เป็นคำพูดที่ทำให้ร่างสูงดีใจเหลื้อเกิน.....
“ครับ ^^”
จากนั้นสึนะก็นั่งดูโทรทัศน์เพราะมุคุโร่อาสาจะล้างจาน สงสัยร่างบางจะเพลียมาก นั่งไม่ทันไรก็หลับไปสะแล้ว
มุคุโร่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในครัว เขาดูมีความสุขกว่าทุกที อาจเป็นเพราะทุกอย่างเริ่มเข้าข้างเขา การที่ได้อยู่กับคนที่รัก ได้พูดคุย ได้เล่น ได้ทานอาหารด้วยกันทุกวัน มันทำให้เขารู้สึกดีใจจริงๆ แม้จะยังไม่สมบูรณ์ก็จริง แต่เป็นการดีที่ร่างบางไม่รังเกลียดเขา
ร่างสูงเช็ดมือพลางถอดผ้ากันเปลื้องแล้วแขวนไว้ที่เดิม ร่างสูงมองดูนาฬิกาซึ่งมันดึกมากแล้ว ร่างสูงเดินมายังห้องนั่งเล่น เห็นร่างบางหลับอยู่เขาไม่อยากจะปลุก
สีหน้าของร่างบางมันทำให้เขาไม่อยากกลับและจะกอดร่างบางเอาไว้ ไม่ปล่อยให้ใครได้ไป ...แต่สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้มีเพียงจูบร่างเบาอย่างแผ่วเบา
“สือคุงฉันกลับมาแล้ว....นาย!”
ร่างสูงชะงักก่อนจะหันมามองคนตรงหน้าอย่างเฉยชา
“สวัสดีครับ”
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” เบียคุรันมาทันพอที่จะเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่
“เบาๆเสียงหน่อยสิครับ คุณสึนะไม่ค่อยสบายอยู่นะครับ”
“งั้นเหรอ...” เบียคุรันลากมุคุโร่ออกมาคุยด้านนอก โดยที่มุคุโร่ก็ยอมออกมาอย่างโดยดี เขาคงไม่อยากให้สึนะตื่นละมั้ง...
“นายทำอะไรกับซือคุงของฉัน!!!” เบียคุรันระเบิดอารมณ์ของมา
“ของคุณเหรอ?....ของผมตะหากล่ะครับ”
“ห๊า!?...ว่าไงนะ”
“คุณสึนะเป็นคนของผม..ไม่ใช่คนของคุณนะครับ”
“แก!!!!!” เบียคุรันปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้าของมุคุโร่ แต่ก็ต้องชะงักเพราะรู้ว่าต่อยไปก็เท่านั้น
“ก็ได้...เราจะได้สู้กันอย่างซึ่งๆหน้า...ฉันไม่มีทางปล่อยสึนะให้นายเด็ดขาด”
“ทำได้ก็เชิญครับ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” มุคุโร่เดินจากไป
“โธ่เว้ยยย!!!!!!!” เบียคุรันต่อยต้นไม้ที่อยู่หน้าเขาพอดิบพอดี มือของเขามีเลือดไหลซิบๆออกมาแสดงถึงความเจ็บที่ได้รับ... แต่ไม่เท่ากับใจของเขาที่เจ็บปวดจนเกินจะทน......และเขาจะไม่ทนอีกต่อไป.......
.........................
................
.........
....
..
“อื้อ...อ้าวคุณเบียคุรันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาเหลียบเห็นร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“…..”
“ว่าแต่...มุคุโร่กลับแล้วเหรอ..แต่กระเป๋ายังอยู่นี่น้า....” ร่างบางแลซ้ายแลขวาก่อนจะเจอกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ
“…..”
“...เอ๊ะ...ดึกแล้วด้วย..พรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้ล่ะกัน ^^”
“….”
ร่างบางพูดไปยิ้มไปโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำต่างๆของเขาจะสะกิดใจร่างสูงตรงหน้าแค่ไหน....เขารู้ว่าสือคุงของเขาเป็นคนรักเพื่อนมาก..แต่นี้มันมากเกินไป...ละเกินกว่าที่เขาจะปล่อยไปได้.....เขาไม่อยากสูญเสียคนรักของเขาไป...คนที่เขารักหมดหัวใจ...เขาไม่เคยต้องเจ็บปวดขนาดนี้
“คุณเบียคุรันจะทำอะไรนะครับ?” ร่างสูงช้อนร่างบางขึ้น....จุดหมายของเขาคือห้องนอน
“นี่คุณเบียปล่อยผมนะครับ” ร่างสูงปล่อยร่างบางลงบนเตียงใหญ่พลางปลดเครื่องแต่งกายของตนเองออก
“คุณ...” ร่างบางได้แต่ตกตะลึง ..ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
“….สึนะ...ฉันรักนายมากนะ...นา..นายไม่รักฉันเลยเหรอ...” นานมากแล้วที่ร่างสูงไม่เรียกร่างบางแบบนี้และทุกครั้งที่เรียกมันสื่อถึงเขาจริงจังกับการกระทำของเขา
“คุณเบียคุรัน...”
ร่างบางรู้สึกได้ถึงสีหน้าและแววตาของร่างสูงเขาดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางไม่แน่ใจว่าทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า และสิ่งที่เขาไม่คาดฝันว่าจะได้เห็น..หยดน้ำตาของคนตรงหน้า...มันทำให้ร่างบางเจ็บปวดเหลือเกิน...
ร่างสูงมอบจูบอันหอมหวานและนุ่มนวลให้ร่างบาง ร่างบางก็ตอบรับกับมาอย่างน่าทึ่ง......สือคุงของเขาเปลี่ยนไปจริงๆ.....
“คุณเบีย...อื้อ...”
TO B C.
แต่งไปอมยิ้มไป นี่เราแต่งอะไรไปเนี่ย!!!!? -///- เหนื่อย อีกสักตอนน้าออม 555+
ไรเตอร์ของตัวไปพักค่ะ .....ตอนต่อไปจะเป็นยังไงละเนี่ยยยย
PS. ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ความคิดเห็น