ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :: Chapter :: eight - เหตุเกิด เพราะ .... ??!!
Chapter :: eight :: เหตุเกิด เพราะ .... ??!!
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note : อ๊าก ! งอน ป๊า แต่งให้ออมอึ้ง + ตัน .... ไปนานอยู่ ="= แต่ก็เอาเถอะ นึกมุขต่อได้ละ แถม -,,,,- ... ไปอ่านดูละกัน ! หุหุ ไม่รู้จะถูกใจใครไหม แต่ที่รู้ ออมถูกใจโคตร ! 555+ ไว้ไปพล่ามต่อท้าย อ่านกันๆๆ อ่อ แล้วก็นำเสนอเพลงไม่ถูกอ้ะ ="= ขอโทษด้วยน๊า~
________________________________________________________________________________________
อ๊อด~ [เสียงออดเลิกเรียน]
“เฮ้..สึนะวันนี้นายกับพร้อมฉันมั้ย…”
“ไม่ล่ะ..วันนี้ฉันเป็นเวรจำเป็นนะ ”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะร..”
“น่าๆ ฮายาโตะนายนะกลับได้แล้ว ส่วนสึนะก็กลับกับมุคุโร่ละกันนะ ^^” พูดยังไม่ทันจบยามาโมโตะก็ลากฮายาโตะออกไปเรียบร้อย
“เดี๋ยวสิ..ปล่อยนะไอ้บ้าเบสบอล...นี่สึนะ!!..โชคดีนะ”
“อือ..”
หลังจากที่ฮายาโตะและยามาโมโตะเดินออกจากห้องไป ห้องเรียนที่เคยครึกครื้นก็เงียบสงัดลง เหลือเพียงแค่ร่างบางๆ ของ ซาวาดะ สึนะโยชิ และ โรคุโด มุคุโร่ ผู้เป็นเวรจำเป็นสำหรับเย็นนี้
“ นี่...มุคุโร่คุง ” น้ำเสียงหวานของร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพื่อทำลายความเงียบ และเพื่อทำลายความอึดอัดของพวกเขาทั้งคู่
“ เรามาทำความสะอาดกันเถอะนะครับ ^^ ” ทำไม...คุณต้องทำท่ากลัวผมแบบนั้นด้วยครับคุณสึนะ
“…อื้อ เข้าสิ ” แล้วทั้งคู่ก็แยกกันทำเวรในแบบตัวใครตัวมัน ไม่มีแม้การพูดจา หรือ ตกลงว่าใครจะทำเวรส่วนใด หากเห็นว่าอีกคนทำอะไร อีกคนก็จะไปทำอย่างอื่นทันที
[ 20 นาที ต่อมา ]
“ เสร็จสักที กลับกันเถอะมุคุโร่คุง^ ^ ” ร่างเพียวบางเอ่ยชวนก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าและสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะหันไปปิดไฟ
หมับ !!!
" เอ๊ะ? ...เป็นอะไรหรือเปล่ามุคุโร่คุง " หันมาถามร่างสูงที่อยู่ๆ ก็คว้าข้อมือของเขาไว้ อย่างงงๆ ร่างสูงไม่ได้สนใจในสิ่งที่ร่างบางถามแต่กลับออกแรงกระชากร่างบางตรงหน้าให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เรียกเอาอุณหภูมิความร้อนให้มารวมอยู่ที่หน้าของร่างบางอย่างง่ายๆ
“ -///////- เอ่อ...มุคุ.. "
" .. . . .. . . . . " อ่า... นี่มันอะไรกัน ทำไมอยู่ๆ ก็รู้สึกร้อน แล้วก็อยากจะทำอะไรกับคนตรงหน้านี้เหลือเกินทำไมกันนะ . .. หรือว่า . ..
[ ย้อนกลับไป ณ ชั่วโมงว่าง ]
ที่รักจ๊ะ ซือคุงของฉันรับโทรศัพท์หน่อยสิจ๊ะ จ๊วบบๆ เร็วๆสิจ๊ะ~
เสียงนี้มัน เสียงของคุณเบียคุรันนี่ ... ทำไมถึงได้ยินเสียงของคุณเบียคุรันที่นี่หล่ะ ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาคนนั้น ก่อนจะหันซ้ายหันขวา และผมก็ได้รู้ว่า เสียงนั้นมันมาจากโทรศัพท์ของคนที่ผมแอบรักเขามาถึง 5 ปี ... ซาวาดะ สึนะโยชิ ...
“ ครับ... ”
“ ครับๆ คิดถึงสิครับ ”
“ ไม่ครับ ”
“ เอ่อ…. ”
“ ขยันทำงานนะครับ ”
“ -///- …ครับๆ คุณเบียคุรันก็ดูแลตัวเองนะครับ ผมเป็นห่วง ”
ทันทีที่คุณสึนะวางโทรศัพท์ ผมแทบอยากจะลุกขึ้นวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่ถ้าผมทำแบบนั้นคุณสึนะ อาจจะสงสัยว่าผมเป็นอะไร และเวลา 5 ปีที่ผมอดทนมานั้นก็คงหมดความหมาย เพราะงั้นผมจึงแกล้งนอนต่อไป ทำเหมือนว่าผมไม่ได้ตื่นขึ้นมา ไม่ได้ยิน และไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ... ทั้งๆที่ ในใจผมมันแทบจะแตกสลายกับทุกๆ ประโยคสนทนาของคุณสึนะกับคุณเบียคุรัน แต่แล้วผมก็ไม่ได้แกล้งนอนต่อหรอกครับเพราะว่า ...
" เฮ้...มุคุโร่ ตื่นๆๆๆ " เป็นเสียงทุ้มๆ ที่บ่งบอกถึงความขี้เล่นของคุณทาเคชิ เพื่อนสนิทที่รู้ทุกๆ เรื่องเกี่ยวกับตัวผม ..
" อื้อ. .. " ผมแกล้งทำเป็นงัวเงีย ก่อยจะบิดตัวไล่ความเมื่อย " มีอะไรหรอครับคุณทาเคชิ "
" ไปห้องน้ำเปฦ็นเพื่อนฉันทีสิ แล้วก็เลยไปหาโคโคเนโร่กับรีบอร์นด้วย "
" อ่า...ได้ครับ " ผมตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามคุณทาเคชิออกไป... ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่ต้องคิดหรอครับ ... ก็เพราะผมกำลังหาทางออกมาจากที่นั่นอย่างเนียนๆ ไงหล่ะครับ แล้วคุณทาเคชินี่ก็ช่างรู้ใจผมเสียจริงๆ
" อื้ม .. ไปด่านฟ้ากันไหม " อยู่ๆ คุณทาเคชิก็พูดขึ้นมา แถมพูดแล้วเดินผ่านห้องน้ำไปขึ้นบันไดแล้วด้วย ตกลงนี้ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำหรอเนี่ย ?
" ฉันรู้ว่ากำลังเจ็บปวด เพราะได้ยินเรื่องเมื่อกี้ "
" ครับ ??? "
" ฉันเข้าใจน่า ไปพักที่ด่านฟ้าเถอะ " ตบไหล่ร่างสูงนัยย์ตาสองสี คล้ายปลอบใจก่อนจะเดินนำขึ้นไปที่ด่านฟ้า
[ ด่านฟ้า ]
" อ้า... ลมเย็นชะมัด "
" .... "
" นี่ไม่เอาน่า มุคุโร่ นายไม่ควรทำหน้าตาเศร้าแบบนั้นนะ "
" จริงอย่างที่ทาเคชิคุงพูดนะ มุคุจัง ^^ " ส...เสียงนี้มัน !!!
" อ่าว...รุ่นพี่ดีโน่ ดีครับ ^^ " ร่างสูงของยามาโมโตะ ทาเคชิก้มลงคำนับรุ่นพี่ดีโน่ที่แสนเคารพ
" ดีๆ พวกนายโดดเรียนงั้นหรอ "
" ป่าวครับ ผมแค่พามุคุโร่มาสูดอากาศ อีกอย่าง ชม.นี้เป็น ชม.ว่าง ครับ " ยิ้มตอบรุ่นพี่ไปตามสไตล์นายทาเคชิ
" งั้นหรอ อ่อ...จริงสินี่ ฉันให้ เอ้ารับ !!! "
หมับ !!! < ทาเคชิรับ >
หมับ !!! < มุคุโร่รับ >
" 555 เก่งนี่ ไปนะ อาดิโอ๊ส !! " แล้วม้าพยศแห่งอิตาลีก็จากไป มาไวไปไวอย่างกับพายุ นั่นคือสิ่งที่ สองเพื่อนเกลอคิด ="=
" น้ำส้ม ... รุ่นพี่นี่เป็นคนดีเนอะ ^o^ " พอทาเคชิพูดจบ ทั้งคู่ก็เปิดฝากระดกน้ำส้มดื่มก่อนจะกลับเข้าห้องเรียนตอนออดเลิกเรียนพอดี
[ กลับมา ณ ปัจจุบัน ]
... น้ำส้มนั่น ... ไม่จริงน่า คุณดีโน่คงไม่ใส่ยาอะไรแบบนั้นมาหรอกน่า .. . แต่ก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา ถ้าคิดคำนวณเวลาการออกฤทธิ์ของยาหากกินเข้าไปก็ประมาณ 30 นาที ... แล้วหลังจากกินน้ำส้มนั่นมา มันก็ 30 นาทีพอดี แถมความรู้สึกแบบนี้ ... อ่า ไม่จริงน่า นี่เราโดนยา ... ทำยังไงดีหล่ะ เราไม่อยากทำร้ายคนๆ นี้ ไม่อยากทำให้เขาต้องมาแปดเปื้อนแบบนี้ ... มีทางเดียวคือต้องบอกให้คุณสึนะรู้เท่านั้นสินะ ว่าเราโดนยาให้รีบหนีไปให้ไกลเรา !!!
“ ค ... คุณสึนะ..จริงๆ แล้วผม...ผม... ” บ้าชะมัดทำไมมันขยับปากไม่ได้อย่างที่ใจคิดเลยนะ ...
“ O..o มุคุโร่..... ” น้ำเสียงที่แสนห่วงใยถูกส่งออกมาจากร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอด ทำเอาร่างสูงแทบอดกลั้นไว้ไม่ไหว
" ผ...ผม. ."
" เป็นอะไรไปน่ะมุคุโร่คุง ตัวร้อนมากๆ เลยด้วย ไม่สบายหรอ " อ่า... มันร้อนก็เพราะ ยาน่ะครับ .. . .ผมสบายดี
" ผม...ผม คิดว่าผมโดนยาน่ะครับ คุณสึนะ " อ่า.... ในที่สุดก็พูดออกไปแล้ว คุณสึนะคงตกใจน่าดู
" เอ๋... ยา ? ยาอะไรอ้ะ หรือว่า ....O.O ! "
". ... . . . " อ่า.... ใช่ครับยานั้นแหละ รีบๆ ผลักผมแล้วหนีไปสิครับ
ผลัก !!!
" .... . .. . " อ่า ใช่แล้วครับ ผลักผมแบบนี้แล้วก็วิ่งออกไปจากห้องเลยสิครับ ...
" ไม่จริงใช่ไหมมุคุโร่คุง " น้ำเสียงสั่นๆ ที่เปล่งออกมา ทำให้ผมที่ตอนนี้นั่งอยู่กับพื้นเพราะเซที่ถูกคุณสึนะผลักเมื่อกี้ ต้องเงยหนเาขึ้นมองอย่างสงสัย ... ทำไมเสียงถึงสั่นแบบนั้นหล่ะครับ รึว่า กลัว .. ผมถึงรอให้คุณหนีไปไงหล่ะครับ แล้วสิ่งที่ทำเอาผมต้องตกใจก็คือ ดวงตากลมโตที่ดูสุกใสของคุณสึนะตอนนี้ คลอไปด้วยน้ำใสๆ และจ้องมองมาที่ผมราวกลับว่า ... ผมคนนี้กำลังจะ .. . ตาย ...
" คุณสึนะ ร้องไห้ทำไมครับ "
" ก...ก็ ... มุคุโร่คุงโดนยาพิษนี่ จะให้ฉันยิ้มรึไงกันเล่า !!! " ส่งน้ำเสียงที่แสนดุดันออกมา ทันทีที่ถูกร่างสูงถามด้วยคำถามโง่ๆ
" ค...ครับ? ผมเนี่ยนะโดนยาพิษ " ... นี่คุณสึนะคิดเข้าไปได้ไงครับนั่น ผมแค่โดนยาปลุก ... ไม่ได้โดนยาพิษนะครับ โธ่ TT^TT ผมไม่เคยไปมีความแค้นกลับใครจนขนาดต้องโดนเขาอาฆาตแค้น ถึงขั้นมาวางยาผมหรอกนะครับ !!
" ก็ใช่น่ะสิ อย่าเพิ่งพูดอะไรมากสิ เดี๋ยวฉันจะไปตามคนมาช่วยนะ " จะไปตามใครมาช่วยหล่ะครับ ... คนที่จะช่วยถอนพิษให้ผมได้คงมีแค่คุณเท่านั้น
หมับ !!
" เอ๋... มุคุโร่คุงปล่อยสิ ฉันจะไปตามคนมาช่วยนายไง " ...ไม่มีใครช่วยผมได้ นอกจากคุณสึนะหรอกครับ ...
" มะ...ไม่ต้องครับ มันมีวิธีแก้อยู่ " อ่า...ผมขอโทษครับคุณสึนะ แต่ถ้าต้องให้คนอื่นมาช่วย ผมยอมเป็นคนร้ายในสายตาคุณดีกว่า ...
" เอ๋... ยังไงหรอ รีบบอกมาสิ มุคุโร่คุง "
" ต้องมี .... ครับ "
" O.O ห๊า !! ล...ละ..ล้อเล่น ใช่ไหม มุคุโร่คุง " ไม่ได้จริงๆ สินะครับ ... นั่นสิครับเรื่องแบบนั้นมันต้องทำกับคนที่รักเท่านั้น
" ผมพูดจริงๆ ครับ แต่ถ้าคุณสึนะทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ปล่อย... "
" ฉันจะทำ !!! "
" ครับ...ผมเข้าใจ เอ๋ !!! " เมื่อกี้...คุณสึนพูดว่าอะไรนะ
" ตกใจอะไรเล่ามุคุโร่คุง ฉันบอกว่าจะทำไงหล่ะ ถ้านั่นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยนายถอนพิษได้ ฉันจะทำ ! "
" แต่มันจะดีหรอครับ คุณสึนะ คุณจะไม่มาเสียใจที่หลังนะครับ "
" แน่ใจสิ ! และไม่มีวันมาเสียใจที่หลังแน่ เพราะถ้าจะต้องเสียมุคุโร่คุงไป ฉันคงเสียใจยิ่งกว่า ! "
" ค... คุณสึนะ " อ่า.... นี่ผมเห็นแก่ตัวไปรึป่าวครับ แต่ผมดีใจจังที่คุณพูดแบบนั้น แล้วถ้าวันนึงคุณรู้ว่ามันไม่ใช่พิษแต่เป็นแค่ยาปลุก ... ธรรมดา คุณจะโกรธผมไหมนะ...
" มาทำกันเถอะ มุคุโร่คุง ^^ "
" คุณสึนะ !! " ขอโทษ ครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ....
" อ๊ะ ... "
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
' เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออก เพราะมีเนื้อหาไม่เหมาะสมกับเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี '
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ ห้องคณะกรรมการนักเรียน ]
" เจ้าพวกนั้นมันคิดว่าที่นี่เป็น โรงแรมรึไงกัน !! "
" น่าๆ ฮิบาริ "
" หุบปากซะ เจ้าม้าบ้า แล้วก็แต่งตัวได้แล้ว !! "
" จ้าๆ ฟอด ~~ "
" อยากตายรึไง ! "
" ไม่อยากตายอ้ะ แต่อยากกดฮิบาริอีกรอบ ! "
" หึ... มาสิ "
" เอ๋ ... จริงอ้ะ ! "
" จะทำไมทำ ! "
" ทำจ้า า าา "
.
.
.
ดูท่าว่าคืนนี้จะอีกยาวไกลๆ จริงๆ >///////<
TBC * ~
_________________________________________________________________________________________
หึหึ . .. หุหุ ... คิคิ .... ฮ่า ๆๆ กร๊ากๆๆๆ โฮะๆๆๆ ๆๆๆๆ 5 5 5 + พอละ ="=
เอิ่มหายไป .. . นาน กลับมาก็เลยไถ่โทษให้ ^^ ต่อจากนี้ก็ ... Mayziiz ~* จ๊ะ สู้ๆ [ ป๊าจ๋าอย่าได้โกดออมเลย ป๊าทำให้ออมต้องแต่งแบบนี้ 555+ ]
ตอนหน้า .. . เหมือนเดิม ไปทวง Mayziiz ~* เจอกันพาร์ค 10 จ้า า า แล้วก็อย่าลืมเม้นติชมนะจ๊ะ >////<
PS.0 อย่าว่าไรท์เตอร์หื่นน๊ะ เค้าแค่ทำตามคำขอ >________________<
PS.1 ช่วยๆ กันเม้นเยอะๆ น๊า~
PS.2 ขออย่าให้โดนแบนเลย TT^TT
PS.3 คะแนนออกมาแล้ว ห่วยแตก ทั้ง GPAX O-NET GAT PAT !!
PS.4 จะเอนติดไหม .. . TT^TT
PS.5 ช่วยภาวะนาให้ไรท์เตอร์คนนี้ [ รวมถึง Mayziiz ~* ด้วย ] เอนติดด้วยเถิด ~ ด ด ด ด >/\< [ สาธุๆ ]
อาดิโอ๊ส !!! ^o^v //me เพ่น นน น น น น น น .. !!
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note : อ๊าก ! งอน ป๊า แต่งให้ออมอึ้ง + ตัน .... ไปนานอยู่ ="= แต่ก็เอาเถอะ นึกมุขต่อได้ละ แถม -,,,,- ... ไปอ่านดูละกัน ! หุหุ ไม่รู้จะถูกใจใครไหม แต่ที่รู้ ออมถูกใจโคตร ! 555+ ไว้ไปพล่ามต่อท้าย อ่านกันๆๆ อ่อ แล้วก็นำเสนอเพลงไม่ถูกอ้ะ ="= ขอโทษด้วยน๊า~
________________________________________________________________________________________
อ๊อด~ [เสียงออดเลิกเรียน]
“เฮ้..สึนะวันนี้นายกับพร้อมฉันมั้ย…”
“ไม่ล่ะ..วันนี้ฉันเป็นเวรจำเป็นนะ ”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะร..”
“น่าๆ ฮายาโตะนายนะกลับได้แล้ว ส่วนสึนะก็กลับกับมุคุโร่ละกันนะ ^^” พูดยังไม่ทันจบยามาโมโตะก็ลากฮายาโตะออกไปเรียบร้อย
“เดี๋ยวสิ..ปล่อยนะไอ้บ้าเบสบอล...นี่สึนะ!!..โชคดีนะ”
“อือ..”
หลังจากที่ฮายาโตะและยามาโมโตะเดินออกจากห้องไป ห้องเรียนที่เคยครึกครื้นก็เงียบสงัดลง เหลือเพียงแค่ร่างบางๆ ของ ซาวาดะ สึนะโยชิ และ โรคุโด มุคุโร่ ผู้เป็นเวรจำเป็นสำหรับเย็นนี้
“ นี่...มุคุโร่คุง ” น้ำเสียงหวานของร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพื่อทำลายความเงียบ และเพื่อทำลายความอึดอัดของพวกเขาทั้งคู่
“ เรามาทำความสะอาดกันเถอะนะครับ ^^ ” ทำไม...คุณต้องทำท่ากลัวผมแบบนั้นด้วยครับคุณสึนะ
“…อื้อ เข้าสิ ” แล้วทั้งคู่ก็แยกกันทำเวรในแบบตัวใครตัวมัน ไม่มีแม้การพูดจา หรือ ตกลงว่าใครจะทำเวรส่วนใด หากเห็นว่าอีกคนทำอะไร อีกคนก็จะไปทำอย่างอื่นทันที
[ 20 นาที ต่อมา ]
“ เสร็จสักที กลับกันเถอะมุคุโร่คุง^ ^ ” ร่างเพียวบางเอ่ยชวนก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าและสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะหันไปปิดไฟ
หมับ !!!
" เอ๊ะ? ...เป็นอะไรหรือเปล่ามุคุโร่คุง " หันมาถามร่างสูงที่อยู่ๆ ก็คว้าข้อมือของเขาไว้ อย่างงงๆ ร่างสูงไม่ได้สนใจในสิ่งที่ร่างบางถามแต่กลับออกแรงกระชากร่างบางตรงหน้าให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เรียกเอาอุณหภูมิความร้อนให้มารวมอยู่ที่หน้าของร่างบางอย่างง่ายๆ
“ -///////- เอ่อ...มุคุ.. "
" .. . . .. . . . . " อ่า... นี่มันอะไรกัน ทำไมอยู่ๆ ก็รู้สึกร้อน แล้วก็อยากจะทำอะไรกับคนตรงหน้านี้เหลือเกินทำไมกันนะ . .. หรือว่า . ..
[ ย้อนกลับไป ณ ชั่วโมงว่าง ]
ที่รักจ๊ะ ซือคุงของฉันรับโทรศัพท์หน่อยสิจ๊ะ จ๊วบบๆ เร็วๆสิจ๊ะ~
เสียงนี้มัน เสียงของคุณเบียคุรันนี่ ... ทำไมถึงได้ยินเสียงของคุณเบียคุรันที่นี่หล่ะ ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาคนนั้น ก่อนจะหันซ้ายหันขวา และผมก็ได้รู้ว่า เสียงนั้นมันมาจากโทรศัพท์ของคนที่ผมแอบรักเขามาถึง 5 ปี ... ซาวาดะ สึนะโยชิ ...
“ ครับ... ”
“ ครับๆ คิดถึงสิครับ ”
“ ไม่ครับ ”
“ เอ่อ…. ”
“ ขยันทำงานนะครับ ”
“ -///- …ครับๆ คุณเบียคุรันก็ดูแลตัวเองนะครับ ผมเป็นห่วง ”
ทันทีที่คุณสึนะวางโทรศัพท์ ผมแทบอยากจะลุกขึ้นวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่ถ้าผมทำแบบนั้นคุณสึนะ อาจจะสงสัยว่าผมเป็นอะไร และเวลา 5 ปีที่ผมอดทนมานั้นก็คงหมดความหมาย เพราะงั้นผมจึงแกล้งนอนต่อไป ทำเหมือนว่าผมไม่ได้ตื่นขึ้นมา ไม่ได้ยิน และไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ... ทั้งๆที่ ในใจผมมันแทบจะแตกสลายกับทุกๆ ประโยคสนทนาของคุณสึนะกับคุณเบียคุรัน แต่แล้วผมก็ไม่ได้แกล้งนอนต่อหรอกครับเพราะว่า ...
" เฮ้...มุคุโร่ ตื่นๆๆๆ " เป็นเสียงทุ้มๆ ที่บ่งบอกถึงความขี้เล่นของคุณทาเคชิ เพื่อนสนิทที่รู้ทุกๆ เรื่องเกี่ยวกับตัวผม ..
" อื้อ. .. " ผมแกล้งทำเป็นงัวเงีย ก่อยจะบิดตัวไล่ความเมื่อย " มีอะไรหรอครับคุณทาเคชิ "
" ไปห้องน้ำเปฦ็นเพื่อนฉันทีสิ แล้วก็เลยไปหาโคโคเนโร่กับรีบอร์นด้วย "
" อ่า...ได้ครับ " ผมตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามคุณทาเคชิออกไป... ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่ต้องคิดหรอครับ ... ก็เพราะผมกำลังหาทางออกมาจากที่นั่นอย่างเนียนๆ ไงหล่ะครับ แล้วคุณทาเคชินี่ก็ช่างรู้ใจผมเสียจริงๆ
" อื้ม .. ไปด่านฟ้ากันไหม " อยู่ๆ คุณทาเคชิก็พูดขึ้นมา แถมพูดแล้วเดินผ่านห้องน้ำไปขึ้นบันไดแล้วด้วย ตกลงนี้ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำหรอเนี่ย ?
" ฉันรู้ว่ากำลังเจ็บปวด เพราะได้ยินเรื่องเมื่อกี้ "
" ครับ ??? "
" ฉันเข้าใจน่า ไปพักที่ด่านฟ้าเถอะ " ตบไหล่ร่างสูงนัยย์ตาสองสี คล้ายปลอบใจก่อนจะเดินนำขึ้นไปที่ด่านฟ้า
[ ด่านฟ้า ]
" อ้า... ลมเย็นชะมัด "
" .... "
" นี่ไม่เอาน่า มุคุโร่ นายไม่ควรทำหน้าตาเศร้าแบบนั้นนะ "
" จริงอย่างที่ทาเคชิคุงพูดนะ มุคุจัง ^^ " ส...เสียงนี้มัน !!!
" อ่าว...รุ่นพี่ดีโน่ ดีครับ ^^ " ร่างสูงของยามาโมโตะ ทาเคชิก้มลงคำนับรุ่นพี่ดีโน่ที่แสนเคารพ
" ดีๆ พวกนายโดดเรียนงั้นหรอ "
" ป่าวครับ ผมแค่พามุคุโร่มาสูดอากาศ อีกอย่าง ชม.นี้เป็น ชม.ว่าง ครับ " ยิ้มตอบรุ่นพี่ไปตามสไตล์นายทาเคชิ
" งั้นหรอ อ่อ...จริงสินี่ ฉันให้ เอ้ารับ !!! "
หมับ !!! < ทาเคชิรับ >
หมับ !!! < มุคุโร่รับ >
" 555 เก่งนี่ ไปนะ อาดิโอ๊ส !! " แล้วม้าพยศแห่งอิตาลีก็จากไป มาไวไปไวอย่างกับพายุ นั่นคือสิ่งที่ สองเพื่อนเกลอคิด ="=
" น้ำส้ม ... รุ่นพี่นี่เป็นคนดีเนอะ ^o^ " พอทาเคชิพูดจบ ทั้งคู่ก็เปิดฝากระดกน้ำส้มดื่มก่อนจะกลับเข้าห้องเรียนตอนออดเลิกเรียนพอดี
[ กลับมา ณ ปัจจุบัน ]
... น้ำส้มนั่น ... ไม่จริงน่า คุณดีโน่คงไม่ใส่ยาอะไรแบบนั้นมาหรอกน่า .. . แต่ก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา ถ้าคิดคำนวณเวลาการออกฤทธิ์ของยาหากกินเข้าไปก็ประมาณ 30 นาที ... แล้วหลังจากกินน้ำส้มนั่นมา มันก็ 30 นาทีพอดี แถมความรู้สึกแบบนี้ ... อ่า ไม่จริงน่า นี่เราโดนยา ... ทำยังไงดีหล่ะ เราไม่อยากทำร้ายคนๆ นี้ ไม่อยากทำให้เขาต้องมาแปดเปื้อนแบบนี้ ... มีทางเดียวคือต้องบอกให้คุณสึนะรู้เท่านั้นสินะ ว่าเราโดนยาให้รีบหนีไปให้ไกลเรา !!!
“ ค ... คุณสึนะ..จริงๆ แล้วผม...ผม... ” บ้าชะมัดทำไมมันขยับปากไม่ได้อย่างที่ใจคิดเลยนะ ...
“ O..o มุคุโร่..... ” น้ำเสียงที่แสนห่วงใยถูกส่งออกมาจากร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอด ทำเอาร่างสูงแทบอดกลั้นไว้ไม่ไหว
" ผ...ผม. ."
" เป็นอะไรไปน่ะมุคุโร่คุง ตัวร้อนมากๆ เลยด้วย ไม่สบายหรอ " อ่า... มันร้อนก็เพราะ ยาน่ะครับ .. . .ผมสบายดี
" ผม...ผม คิดว่าผมโดนยาน่ะครับ คุณสึนะ " อ่า.... ในที่สุดก็พูดออกไปแล้ว คุณสึนะคงตกใจน่าดู
" เอ๋... ยา ? ยาอะไรอ้ะ หรือว่า ....O.O ! "
". ... . . . " อ่า.... ใช่ครับยานั้นแหละ รีบๆ ผลักผมแล้วหนีไปสิครับ
ผลัก !!!
" .... . .. . " อ่า ใช่แล้วครับ ผลักผมแบบนี้แล้วก็วิ่งออกไปจากห้องเลยสิครับ ...
" ไม่จริงใช่ไหมมุคุโร่คุง " น้ำเสียงสั่นๆ ที่เปล่งออกมา ทำให้ผมที่ตอนนี้นั่งอยู่กับพื้นเพราะเซที่ถูกคุณสึนะผลักเมื่อกี้ ต้องเงยหนเาขึ้นมองอย่างสงสัย ... ทำไมเสียงถึงสั่นแบบนั้นหล่ะครับ รึว่า กลัว .. ผมถึงรอให้คุณหนีไปไงหล่ะครับ แล้วสิ่งที่ทำเอาผมต้องตกใจก็คือ ดวงตากลมโตที่ดูสุกใสของคุณสึนะตอนนี้ คลอไปด้วยน้ำใสๆ และจ้องมองมาที่ผมราวกลับว่า ... ผมคนนี้กำลังจะ .. . ตาย ...
" คุณสึนะ ร้องไห้ทำไมครับ "
" ก...ก็ ... มุคุโร่คุงโดนยาพิษนี่ จะให้ฉันยิ้มรึไงกันเล่า !!! " ส่งน้ำเสียงที่แสนดุดันออกมา ทันทีที่ถูกร่างสูงถามด้วยคำถามโง่ๆ
" ค...ครับ? ผมเนี่ยนะโดนยาพิษ " ... นี่คุณสึนะคิดเข้าไปได้ไงครับนั่น ผมแค่โดนยาปลุก ... ไม่ได้โดนยาพิษนะครับ โธ่ TT^TT ผมไม่เคยไปมีความแค้นกลับใครจนขนาดต้องโดนเขาอาฆาตแค้น ถึงขั้นมาวางยาผมหรอกนะครับ !!
" ก็ใช่น่ะสิ อย่าเพิ่งพูดอะไรมากสิ เดี๋ยวฉันจะไปตามคนมาช่วยนะ " จะไปตามใครมาช่วยหล่ะครับ ... คนที่จะช่วยถอนพิษให้ผมได้คงมีแค่คุณเท่านั้น
หมับ !!
" เอ๋... มุคุโร่คุงปล่อยสิ ฉันจะไปตามคนมาช่วยนายไง " ...ไม่มีใครช่วยผมได้ นอกจากคุณสึนะหรอกครับ ...
" มะ...ไม่ต้องครับ มันมีวิธีแก้อยู่ " อ่า...ผมขอโทษครับคุณสึนะ แต่ถ้าต้องให้คนอื่นมาช่วย ผมยอมเป็นคนร้ายในสายตาคุณดีกว่า ...
" เอ๋... ยังไงหรอ รีบบอกมาสิ มุคุโร่คุง "
" ต้องมี .... ครับ "
" O.O ห๊า !! ล...ละ..ล้อเล่น ใช่ไหม มุคุโร่คุง " ไม่ได้จริงๆ สินะครับ ... นั่นสิครับเรื่องแบบนั้นมันต้องทำกับคนที่รักเท่านั้น
" ผมพูดจริงๆ ครับ แต่ถ้าคุณสึนะทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ปล่อย... "
" ฉันจะทำ !!! "
" ครับ...ผมเข้าใจ เอ๋ !!! " เมื่อกี้...คุณสึนพูดว่าอะไรนะ
" ตกใจอะไรเล่ามุคุโร่คุง ฉันบอกว่าจะทำไงหล่ะ ถ้านั่นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยนายถอนพิษได้ ฉันจะทำ ! "
" แต่มันจะดีหรอครับ คุณสึนะ คุณจะไม่มาเสียใจที่หลังนะครับ "
" แน่ใจสิ ! และไม่มีวันมาเสียใจที่หลังแน่ เพราะถ้าจะต้องเสียมุคุโร่คุงไป ฉันคงเสียใจยิ่งกว่า ! "
" ค... คุณสึนะ " อ่า.... นี่ผมเห็นแก่ตัวไปรึป่าวครับ แต่ผมดีใจจังที่คุณพูดแบบนั้น แล้วถ้าวันนึงคุณรู้ว่ามันไม่ใช่พิษแต่เป็นแค่ยาปลุก ... ธรรมดา คุณจะโกรธผมไหมนะ...
" มาทำกันเถอะ มุคุโร่คุง ^^ "
" คุณสึนะ !! " ขอโทษ ครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ....
" อ๊ะ ... "
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
' เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออก เพราะมีเนื้อหาไม่เหมาะสมกับเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี '
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ ห้องคณะกรรมการนักเรียน ]
" เจ้าพวกนั้นมันคิดว่าที่นี่เป็น โรงแรมรึไงกัน !! "
" น่าๆ ฮิบาริ "
" หุบปากซะ เจ้าม้าบ้า แล้วก็แต่งตัวได้แล้ว !! "
" จ้าๆ ฟอด ~~ "
" อยากตายรึไง ! "
" ไม่อยากตายอ้ะ แต่อยากกดฮิบาริอีกรอบ ! "
" หึ... มาสิ "
" เอ๋ ... จริงอ้ะ ! "
" จะทำไมทำ ! "
" ทำจ้า า าา "
.
.
.
ดูท่าว่าคืนนี้จะอีกยาวไกลๆ จริงๆ >///////<
TBC * ~
_________________________________________________________________________________________
หึหึ . .. หุหุ ... คิคิ .... ฮ่า ๆๆ กร๊ากๆๆๆ โฮะๆๆๆ ๆๆๆๆ 5 5 5 + พอละ ="=
เอิ่มหายไป .. . นาน กลับมาก็เลยไถ่โทษให้ ^^ ต่อจากนี้ก็ ... Mayziiz ~* จ๊ะ สู้ๆ [ ป๊าจ๋าอย่าได้โกดออมเลย ป๊าทำให้ออมต้องแต่งแบบนี้ 555+ ]
ตอนหน้า .. . เหมือนเดิม ไปทวง Mayziiz ~* เจอกันพาร์ค 10 จ้า า า แล้วก็อย่าลืมเม้นติชมนะจ๊ะ >////<
PS.0 อย่าว่าไรท์เตอร์หื่นน๊ะ เค้าแค่ทำตามคำขอ >________________<
PS.1 ช่วยๆ กันเม้นเยอะๆ น๊า~
PS.2 ขออย่าให้โดนแบนเลย TT^TT
PS.3 คะแนนออกมาแล้ว ห่วยแตก ทั้ง GPAX O-NET GAT PAT !!
PS.4 จะเอนติดไหม .. . TT^TT
PS.5 ช่วยภาวะนาให้ไรท์เตอร์คนนี้ [ รวมถึง Mayziiz ~* ด้วย ] เอนติดด้วยเถิด ~ ด ด ด ด >/\< [ สาธุๆ ]
อาดิโอ๊ส !!! ^o^v //me เพ่น นน น น น น น น .. !!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น