ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Intro ::
Author Note :: ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้แต่งขึ้นมาจาก ความเป็นจริง ทั้งสถานที่ และ ตัวละคร มาจากความมั่วของไรท์เตอร์ เพื่อให้มันดูสนุกน่าอ่านเท่านั้น โปรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ... นะจ๊ะ รีดเดอร์ ทั้งหลาย~*
ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ ทางตอนเหนือของประเทศฝรั่งเศส ...เมืองใหญ่ที่เคยเจริญรุ่งเรืองในสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14ได้กลายเป็นเพียงเมืองที่ห่างไกลความเจริญหรือจะเรียกอีกอย่างว่า ‘ บ้านนอก ’ ก็คงได้ ... และลึกเข้าไปที่ภูเขาหลังเมืองใหญ่ยังปรากฏให้เห็นปราสาทเก่าแก่ที่คาดว่า คงถูกปล่อยล้างมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 สิ้น พระชนม์
ซึ่งปัจจุบันปราสาทร้างเก่าแก่แห่งนี้ ได้ถูกดัดแปลงให้กลายเป็นโรงเรียนเพียงแห่งเดียวของเมืองนี้ มีการเรียนการสอนตั้งแต่ระดับอนุบาลจนถึงระดับปริญญา แถมโรงเรียนแห่งนี้ยังได้ชื่อว่า เป็นโรงเรียนอันดับ TOP 5 ของโลกอีกด้วยแต่ ด้วยความที่ว่ามันห่างไกลความเจริญ จึงทำให้ไม่ได้รับความสนใจจากบุคคลภายนอก ทำให้ปัจจุบันนักเรียนที่ศึกษาอยู่ ณ ที่แห่งนี้มีเพียง ลูกๆ หลานๆ ของผู้คนภายในเมืองใหญ่ที่ห่างไกลความเจริญนี้เท่านั้น ...
ปู๊น ... ปู๊น ... ฉึก ฉัก ฉึก ฉัก ..
เสียงรถไฟสาย N-2010 เข้าจอดเทียบยังชานชาลาเรียกความสนใจให้กับผู้คนที่อยู่โดยรอบ เป็นอย่างมาก ... นานเท่าไรแล้วที่ ณ ชานชาลาแห่งนี้ไม่ได้มีรถไฟมาจอดเทียบ เมืองแห่งนี้แม้จะเป็นเมืองใหญ่ แต่ก็ด้วยว่าอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงกว่าหลายพันกิโลเมตร ทำให้เมืองนี้แทบจะขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองลับแลสำหรับปุถุชนชาวฝรั่งเศส ... ถึงแม้ว่าในประเทศฝรั่งเศสจะมีชนเชื้อจากเมืองนี้ปะปนอยู่บ้าง แต่โดยส่วนใหญ่แล้วคนที่ออกไปก็ไม่เคยจะกลับมาที่เมืองนี้อีกเลย...
ตุบ !
“ โชคดีนะพ่อหนุ่ม ”
“ เอ่อ...ครับ ”
… นางฟ้า ...
นั่นคือ สิ่งที่ทุกคนคิดเมื่อเห็นร่างบาง ร่างหนึ่งเดินลงมาจากรถ พร้อมกับโยนกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ลงพื้น ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง หากแต่คำพูดที่ใช้เมื่อสักครู่ ทำให้ทุกคนได้รู้ว่าร่างบางคนนี้เป็นผู้ชาย ...
ร่างบางที่ถูกคนแถบนั้นเรียกว่านางฟ้า หันกลับมาหลังจากที่โบกมือให้กับนายรถไฟที่เอ่ยอวยพรเมื่อสักครู่ ก้มลงหยิบกระเป๋าสัมภาระใบโต โดนที่ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าตนเองตกเป็นที่สนใจของผู้คนในเมืองหมดแล้ว
“ เอ...บ้านคุณพ่อไปทางไหน เนี่ย? ” สถบออกมาอย่างหัวเสียเมื่อหยิบแผนที่ที่ แม่ของตนเป็นคนเขียนให้ พลางนึกไปถึงเหตุผลที่ตนต้องระเห็จตนมาอยู่ที่นี่…
‘ ฮยอนโฮ ลูกไปมีเรื่องอีกแล้วหรอเนี่ย ? ’
‘ ผมป่าวนะครับคุณแม่ ก็ไอ้พวกบ้านั่นมันหาว่าผมเป็นผู้หญิง แถมยังมาลวนลามผมอีก ’
‘ เฮ้อ... ลูกย้ายมาจะครบทุกที่ในเกาหลีแล้วนะ แม่จะทำไงดีหล่ะเนี่ย .. ’
‘ อ๊ะ...คิดออกแล้ว ! ’
‘ ครับ ?? ’
‘ แม่จะให้ลูกไปอยู่กับคุณ พ่อ ที่ฝรั่งเศสจ้ะ ^^ ’
“ ผมคิดว่าแม่พูดเล่นซะอีก ...เฮ้อ.. ถามคนแถวนี้ดีไหมนะ ” คิดได้ดังนั้นร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษ แล้วก็ได้สบตากับผู้คนในเมือง ทำให้รู้ว่า ตนตกเป็นเป้าหมายสายตาของคนทั้งเมือง !
“ เอ่อ... ระ.. ”
“ มาจากไหนนะไอ้หนู ? ” ยังไม่ทันที่ฮยอนโฮจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงแก่ๆ ของลุงคนขายข้าวโพดต้มทักออกมา เป็นภาษาเกาหลี ทำเอาร่างบางถึงกับงง ที่นี่มีคนเกาหลีอยู่ด้วยหรอเนี่ย ?
“ ซ...โซล ครับ ” ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก ทำเอาลุงคนขายข้าวโพดถึงกับหลุดขำในคำพูดของร่างบาง
“ มีธุระอะไรที่เมืองนี้ งั้นหรอ? หรือว่าจะมาเที่ยว ”
“ ป่าวครับ...คือ...ผมจะมา อยู่ที่นี่ ”
“ วายเอส นั่นนายทำอะไรอยู่อ่า ” น้ำเสียงเจื้อยแจ่วถูกส่ง ออกมาจากริมฝีปากบางที่ตอนนี้กำลังยืนมองการกระทำของเพื่อนตัวเอง ที่กำลังเอนหลังไปกับเก้าอี้พร้อมกับเอาขาขึ้นมาพลาดไขว้กันบนโต๊ะทำงาน ที่หน้าโต๊ะติดเอาไว้ว่า
“ อื้อ... ” ตอบกลับพร้อมกับวิ่งไปหาร่างสูงของคนรักอย่างว่าง่าย ก่อนจะนั่งลงบนตักอย่างออดอ้อน
“ จะอ้อนเอาอะไรครับเนี่ย ? ” ถามเจ้าตัวเล็กที่กำลังซุกไซร้ไล่เลียไปตามลำคอแกร่ง อย่างรู้ทัน
“ ฉันหิวอ้ะ กิล...ขอกินนะ ” พูดจบก็ฝังเขี้ยวลงไปบนลำคอแกร่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความหิว...
“ อ๊ะ... ” คนถูกกัดสะดุ้งน้อยๆ ยามที่เขี้ยวแหลมฝังเข้ามาที่ลำคอ
รสเลือดหอมหวานราวกับน้ำหวานจริงๆ ทำเอาร่างบางเกือบลืมตัวเผลอดูดเลือดชายหนุ่มคนรักจนหมดตัว จึงรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้ลิ้นน้อยๆ ไล่เลียไปตามแผลทำให้แผลเขี้ยวเมื่อสักครู่ผสานเข้าหากันอย่างรวดเร็ว...
“ ขอโทษนะกิล ” เอ่ยขอโทษคนรักอย่างสำนึกผิด ถึงชนเผ่าแวมไพร์อย่างเขาจะอยู่ได้โดนการดูดเลือดของอีกฝ่าย เป็นการเติมเต็มก็ตาม...แต่สำหรับ กิลเลียน ที่เป็นมนุษย์มันไม่ใช่แบบนั้น... แม้ว่าแวมไพร์ชั้นสูงอย่างเขาจะสามารถเปลี่ยนให้คนธรรมดากลายเป็นแวมไพร์ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะเปลี่ยนกิลเลียนให้เป็นแวมไพร์ ไม่ใช่เพราะไม่รัก ไม่ใช่เพราะไม่อยากอยู่ด้วยตลอดไป... แต่เขาเพียงแค่อยากจะรอวันที่ฝันของกิลเลียนเป็นจริง ... และวันนั้นเขาก็จะเปลี่ยนให้กิลเลียนเป็นแวมไพร์อย่างเขาไปตลอดกาล...
“ นี่...พวกแกจะหวานกันอีก นานไหม แล้วจู่ๆก็มาดูดเลือดกันในนี้ แกคิดว่าแกเป็นแวมไพร์คนเดียวรึไงหา เจโรมี่ ! ” น้ำเสียงแหบทุ้มสมชายสถบออกมาอย่าง เหลืออดหลังจากที่นั่งมองการกระทำของทั้งคู่ลอดผ่านกระดาษที่ตนถืออยู่
“ แหะๆ ”
“ ไม่ต้องมาแหะๆ เลยนะ ”
“ เอาน่า...วายเอส เจโรมี่ยังเด็กอยู่นะ ” ร่างสูงของกิลเลียนเห็นท่า ไม่ดี จึงเอ่ยห้ามทับทั้งคู่ แต่ก็ไร้ผล
“ เด็กผีอะดิ - -* ” เมื่อระเบิดอารมณ์เสร็จ ร่างสูงของวายเอสก็นั่งลงพร้อมกับเลื่อนกระดาษแผ่นเดิมขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก...
.
.
.
TBC .
______________________________________________________
รีไรท์ใหม่ อย่างน้อยนิด -....- ยังอยากได้โครงเรื่องคล้ายแบบเดิม อยู่ก็เลยแก้ไปไม่มาก บางคนคงไม่รู้ T^T
เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ ... ฟิคอีกเรื่องกำลังปั่น ตอนพิเศษ อยู่ อดใจรอสักนิดนะจ๊ะ
ทิ้งฟิคไปนานกลับมาจับใหม่ หัวไม่ไวอย่างเก่า 555+ ยังไงก็ฝากติชม คอมเม้นท์ให้ด้วยนะคะ
แล้วเจอกันตอนต่อไปค่ะ
edit แก้เนื้อหาเล็กน้อย 17/02/54 16.56 น.
MerCutE _Girlz
SADISTIC LOVE
❤ รัก ร้ายนายซาดิสต์
Intro ...
❤ รัก ร้ายนายซาดิสต์
Intro ...
ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ ทางตอนเหนือของประเทศฝรั่งเศส ...เมืองใหญ่ที่เคยเจริญรุ่งเรืองในสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14ได้กลายเป็นเพียงเมืองที่ห่างไกลความเจริญหรือจะเรียกอีกอย่างว่า ‘ บ้านนอก ’ ก็คงได้ ... และลึกเข้าไปที่ภูเขาหลังเมืองใหญ่ยังปรากฏให้เห็นปราสาทเก่าแก่ที่คาดว่า คงถูกปล่อยล้างมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 สิ้น พระชนม์
... ปราสาทที่เคยถูกใช้เป็นที่ประทับยามออกประพาสป่า ...
ซึ่งปัจจุบันปราสาทร้างเก่าแก่แห่งนี้ ได้ถูกดัดแปลงให้กลายเป็นโรงเรียนเพียงแห่งเดียวของเมืองนี้ มีการเรียนการสอนตั้งแต่ระดับอนุบาลจนถึงระดับปริญญา แถมโรงเรียนแห่งนี้ยังได้ชื่อว่า เป็นโรงเรียนอันดับ TOP 5 ของโลกอีกด้วยแต่ ด้วยความที่ว่ามันห่างไกลความเจริญ จึงทำให้ไม่ได้รับความสนใจจากบุคคลภายนอก ทำให้ปัจจุบันนักเรียนที่ศึกษาอยู่ ณ ที่แห่งนี้มีเพียง ลูกๆ หลานๆ ของผู้คนภายในเมืองใหญ่ที่ห่างไกลความเจริญนี้เท่านั้น ...
:: SADISTIC L❤VE ::
ปู๊น ... ปู๊น ... ฉึก ฉัก ฉึก ฉัก ..
เสียงรถไฟสาย N-2010 เข้าจอดเทียบยังชานชาลาเรียกความสนใจให้กับผู้คนที่อยู่โดยรอบ เป็นอย่างมาก ... นานเท่าไรแล้วที่ ณ ชานชาลาแห่งนี้ไม่ได้มีรถไฟมาจอดเทียบ เมืองแห่งนี้แม้จะเป็นเมืองใหญ่ แต่ก็ด้วยว่าอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงกว่าหลายพันกิโลเมตร ทำให้เมืองนี้แทบจะขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองลับแลสำหรับปุถุชนชาวฝรั่งเศส ... ถึงแม้ว่าในประเทศฝรั่งเศสจะมีชนเชื้อจากเมืองนี้ปะปนอยู่บ้าง แต่โดยส่วนใหญ่แล้วคนที่ออกไปก็ไม่เคยจะกลับมาที่เมืองนี้อีกเลย...
ตุบ !
“ โชคดีนะพ่อหนุ่ม ”
“ เอ่อ...ครับ ”
… นางฟ้า ...
นั่นคือ สิ่งที่ทุกคนคิดเมื่อเห็นร่างบาง ร่างหนึ่งเดินลงมาจากรถ พร้อมกับโยนกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ลงพื้น ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง หากแต่คำพูดที่ใช้เมื่อสักครู่ ทำให้ทุกคนได้รู้ว่าร่างบางคนนี้เป็นผู้ชาย ...
ร่างบางที่ถูกคนแถบนั้นเรียกว่านางฟ้า หันกลับมาหลังจากที่โบกมือให้กับนายรถไฟที่เอ่ยอวยพรเมื่อสักครู่ ก้มลงหยิบกระเป๋าสัมภาระใบโต โดนที่ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าตนเองตกเป็นที่สนใจของผู้คนในเมืองหมดแล้ว
“ เอ...บ้านคุณพ่อไปทางไหน เนี่ย? ” สถบออกมาอย่างหัวเสียเมื่อหยิบแผนที่ที่ แม่ของตนเป็นคนเขียนให้ พลางนึกไปถึงเหตุผลที่ตนต้องระเห็จตนมาอยู่ที่นี่…
‘ ฮยอนโฮ ลูกไปมีเรื่องอีกแล้วหรอเนี่ย ? ’
‘ ผมป่าวนะครับคุณแม่ ก็ไอ้พวกบ้านั่นมันหาว่าผมเป็นผู้หญิง แถมยังมาลวนลามผมอีก ’
‘ เฮ้อ... ลูกย้ายมาจะครบทุกที่ในเกาหลีแล้วนะ แม่จะทำไงดีหล่ะเนี่ย .. ’
‘ อ๊ะ...คิดออกแล้ว ! ’
‘ ครับ ?? ’
‘ แม่จะให้ลูกไปอยู่กับคุณ พ่อ ที่ฝรั่งเศสจ้ะ ^^ ’
“ ผมคิดว่าแม่พูดเล่นซะอีก ...เฮ้อ.. ถามคนแถวนี้ดีไหมนะ ” คิดได้ดังนั้นร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษ แล้วก็ได้สบตากับผู้คนในเมือง ทำให้รู้ว่า ตนตกเป็นเป้าหมายสายตาของคนทั้งเมือง !
“ เอ่อ... ระ.. ”
“ มาจากไหนนะไอ้หนู ? ” ยังไม่ทันที่ฮยอนโฮจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงแก่ๆ ของลุงคนขายข้าวโพดต้มทักออกมา เป็นภาษาเกาหลี ทำเอาร่างบางถึงกับงง ที่นี่มีคนเกาหลีอยู่ด้วยหรอเนี่ย ?
“ ซ...โซล ครับ ” ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก ทำเอาลุงคนขายข้าวโพดถึงกับหลุดขำในคำพูดของร่างบาง
“ มีธุระอะไรที่เมืองนี้ งั้นหรอ? หรือว่าจะมาเที่ยว ”
“ ป่าวครับ...คือ...ผมจะมา อยู่ที่นี่ ”
:: SADISTIC L❤VE ::
“ วายเอส นั่นนายทำอะไรอยู่อ่า ” น้ำเสียงเจื้อยแจ่วถูกส่ง ออกมาจากริมฝีปากบางที่ตอนนี้กำลังยืนมองการกระทำของเพื่อนตัวเอง ที่กำลังเอนหลังไปกับเก้าอี้พร้อมกับเอาขาขึ้นมาพลาดไขว้กันบนโต๊ะทำงาน ที่หน้าโต๊ะติดเอาไว้ว่า
... ประธานนักเรียน ...
“ เจโรมี่ อย่าไปยุงกะไอ้วายเอสมันเลย มันบ้ามากินขนมนี่ดีกว่ามา ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกทันทีที่เห็นคนรักของตนวิ่งไปซนแถวโต๊ะไอ้ คุณประธานนักเรียน ให้ออกมาห่างๆ ก่อนที่จะโดนวายเอสดุ ข้อหาไปรบกวนการหาความสุขของมัน“ อื้อ... ” ตอบกลับพร้อมกับวิ่งไปหาร่างสูงของคนรักอย่างว่าง่าย ก่อนจะนั่งลงบนตักอย่างออดอ้อน
“ จะอ้อนเอาอะไรครับเนี่ย ? ” ถามเจ้าตัวเล็กที่กำลังซุกไซร้ไล่เลียไปตามลำคอแกร่ง อย่างรู้ทัน
“ ฉันหิวอ้ะ กิล...ขอกินนะ ” พูดจบก็ฝังเขี้ยวลงไปบนลำคอแกร่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความหิว...
“ อ๊ะ... ” คนถูกกัดสะดุ้งน้อยๆ ยามที่เขี้ยวแหลมฝังเข้ามาที่ลำคอ
...ไม่ ชินสักทีสิน่า...
รสเลือดหอมหวานราวกับน้ำหวานจริงๆ ทำเอาร่างบางเกือบลืมตัวเผลอดูดเลือดชายหนุ่มคนรักจนหมดตัว จึงรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้ลิ้นน้อยๆ ไล่เลียไปตามแผลทำให้แผลเขี้ยวเมื่อสักครู่ผสานเข้าหากันอย่างรวดเร็ว...
“ ขอโทษนะกิล ” เอ่ยขอโทษคนรักอย่างสำนึกผิด ถึงชนเผ่าแวมไพร์อย่างเขาจะอยู่ได้โดนการดูดเลือดของอีกฝ่าย เป็นการเติมเต็มก็ตาม...แต่สำหรับ กิลเลียน ที่เป็นมนุษย์มันไม่ใช่แบบนั้น... แม้ว่าแวมไพร์ชั้นสูงอย่างเขาจะสามารถเปลี่ยนให้คนธรรมดากลายเป็นแวมไพร์ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะเปลี่ยนกิลเลียนให้เป็นแวมไพร์ ไม่ใช่เพราะไม่รัก ไม่ใช่เพราะไม่อยากอยู่ด้วยตลอดไป... แต่เขาเพียงแค่อยากจะรอวันที่ฝันของกิลเลียนเป็นจริง ... และวันนั้นเขาก็จะเปลี่ยนให้กิลเลียนเป็นแวมไพร์อย่างเขาไปตลอดกาล...
“ นี่...พวกแกจะหวานกันอีก นานไหม แล้วจู่ๆก็มาดูดเลือดกันในนี้ แกคิดว่าแกเป็นแวมไพร์คนเดียวรึไงหา เจโรมี่ ! ” น้ำเสียงแหบทุ้มสมชายสถบออกมาอย่าง เหลืออดหลังจากที่นั่งมองการกระทำของทั้งคู่ลอดผ่านกระดาษที่ตนถืออยู่
“ แหะๆ ”
“ ไม่ต้องมาแหะๆ เลยนะ ”
“ เอาน่า...วายเอส เจโรมี่ยังเด็กอยู่นะ ” ร่างสูงของกิลเลียนเห็นท่า ไม่ดี จึงเอ่ยห้ามทับทั้งคู่ แต่ก็ไร้ผล
“ เด็กผีอะดิ - -* ” เมื่อระเบิดอารมณ์เสร็จ ร่างสูงของวายเอสก็นั่งลงพร้อมกับเลื่อนกระดาษแผ่นเดิมขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก...
... ชเว ฮยอนโฮ นายจะต้องเป็นของฉัน ...
.
.
.
TBC .
______________________________________________________
รีไรท์ใหม่ อย่างน้อยนิด -....- ยังอยากได้โครงเรื่องคล้ายแบบเดิม อยู่ก็เลยแก้ไปไม่มาก บางคนคงไม่รู้ T^T
เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ ... ฟิคอีกเรื่องกำลังปั่น ตอนพิเศษ อยู่ อดใจรอสักนิดนะจ๊ะ
ทิ้งฟิคไปนานกลับมาจับใหม่ หัวไม่ไวอย่างเก่า 555+ ยังไงก็ฝากติชม คอมเม้นท์ให้ด้วยนะคะ
แล้วเจอกันตอนต่อไปค่ะ
edit แก้เนื้อหาเล็กน้อย 17/02/54 16.56 น.
MerCutE _Girlz
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น