คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS] Lollipop
[OS] Lollipop
By meowwtae
[…]
แรงกระแทกที่หลังพร้อมแขนผอมๆที่เอื้อมรัดเอวไว้แน่นไม่ได้ทำให้เจ้าของร่างสูงโปร่งมีอาการแปลกใจแต่อย่างใด
มือข้างหนึ่งยังคงจับด้ามโลลิป๊อป
ขณะที่อีกข้างถือไอโฟนขยับกะระยะไม่ให้ลูกโคอาล่ายักษ์ที่กอดเขาแน่นติดเข้าไปในภาพ
ใบหน้าเรียวซุกลงที่ซอกคอเรียกร้องความสนใจจากคนที่มัวถ่ายรูปตัวเอง
เมื่อเห็นว่ายังไม่ได้ผลเจ้าเด็กหัวเทาก็เบะปากส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ
สันจมูกโด่งรั้นเลื่อนไปถูไถที่ใบหูคนอายุมากกว่าพร้อมเสียงงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์
เสียงหัวเราะห้าวดังขึ้นอย่างอดไม่อยู่เมื่อจินตนาการถึงใบหน้ามู่ทู่ของน้องชายที่อยู่ห่างเขาเพียงเส้นผมกั้น
“จะเอาอะไร”
จองโฮซอกอมโลลิป๊อปไว้ในปากแล้วเอื้อมมือบีบคางเด็กกวนประสาทให้ออกห่างจากกกหูตนเอง
เหลือบเห็นคิมแทฮยองทำปากเป็ดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคีบคางอีกฝ่ายแล้วโยกซ้ายทีขวาทีรัวๆ จนหัวสั่น
เด็กหนุ่มผมสีเทาอ่อนหัวเราะจนตาหยีพร้อมขืนหน้าของตัวเองให้ออกจากอุ้งมือแข็งๆของพี่ชายร่วมวง
“ฮยอง...” ลูกโคอาล่ายักษ์กอดๆลากๆเขาไปนั่งที่โซฟาริมห้องแต่งตัวแล้วเอาหัวหนุนตักอย่างถือวิสาสะ ซึ่งเจ้าของตักเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะชินแล้วด้วยซ้ำกับการคลอเคลียนัวเนียแบบไร้ที่มาที่ไปของอีกคน
“ขออมยิ้มหน่อยยย” ลากเสียงยานคางส่งสายตาปรอยๆ ช้อนมองมาเหมือนลูกหมาโดนทิ้ง
มือเรียวข้างหนึ่งลูบผมสีอ่อนบนตักอย่างเบามือ
สบดวงตาสีอ่อนที่ชอบมองตรงมายังเขาอย่างออดอ้อนเสมอ
มืออีกข้างแตะก้านโลลิป๊อปที่อมเล่นอยู่สักพักแล้วตัดสินใจดึงออกมา...
แทฮยองนอนยิ้มกริ่มมองพี่ชายคนสนิทแลบลิ้นรสหวานเลียริมฝีปากแห้ง
...ก่อนเรียวปากฉ่ำค่อยเผยอยั่ว
แล้วตะโกนข้ามห้อง...
“ซอกจินฮยอง ขออมยิ้มหน่อยดิ แทฮยองมันอยากกิน”
“ไม่ใช่ดิฮยอง!” คนบนตักร้องลั่น เสี้ยวหน้าหล่อหวานพับมู่ทู่พร้อมตะโกนไปยังจุดเดียวกันว่าไม่เอาอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องเอามาให้ ไม่อยากได้ ไม่อยากกิน แม่ไม่ให้กินของจากคนแปลกหน้า
เออ เอากับมันสิ...
“อะไรวะ ก็เมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่ไง๊”
“ก็แม่ไม่ให้กินของจากคนแปลกหน้าไง” ตอบกลับมาหน้าตายอย่างน่าประเคนฝ่ามือใส่แรงๆสักทีให้หายเข้าใจยาก
ถ้าซอกจินฮยองเรียกว่าคนแปลกหน้าแล้วเมื่อวานนี้ใครมันกินเกี๊ยวที่ฮยองเขาทำไปสามชามใหญ่ๆ
“ไม่เบื่อหรือไง ต้องอมมันอยู่ทุกไลฟ์อยู่ละ ระวังเหอะ ฟันจะผุ” เลิกสนใจเด็กเรื่องมากแล้วบ่นไปตามประสาคนขี้จุกจิก
ไม่ได้หวงของหรอกนะ แฟนคลับที่เห็นแทฮยองอมโลลิป๊อปขึ้นไลฟ์พากันซื้อเจ้าก้อนน้ำตาลหวานๆเปรี้ยวๆนี่มาให้ จนตอนนี้พวกเขาน่ะมีโลลิป๊อปให้อมทิ้งอมขว้างได้จนถึงสิ้นปีหน้าเลยมั้ง
“แล้วมันไม่มีวิธีที่ทำให้ได้กินอมยิ้มแต่ฟันไม่ผุมั่งเหรอ...”
เด็กหน้าเป็นพึมพำเสียงเบา พริ้มตาเอียงคอไล้ปลายนิ้วไปมาที่เรียวปากตนเองราวกับเจ้าตัวกำลังคิดหนัก...
น่าเอ็นดู...
...จนอยากจะเอ็นดูให้หนักๆ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าเด็กนี่ไม่ได้สนใจเรื่องฟันผุเลยสักนิด
รู้จุดประสงค์ตั้งแต่เจ้าตัวดีลากเขามาที่มุมห้องลับตาคนแล้วด้วยซ้ำ
ทำแบบนี้ตั้งใจจะยั่วกันหรือไงคิมแทฮยอง
ขอโทษนะ บอกเลยว่าจองโฮซอกเป็นคนไม่ง่าย...
...แต่ได้ไม่ยาก
“มันก็มีอยู่หรอกนะ...วิธีที่ว่า”
สายตาพราวระยับถูกช้อนส่งมาทันทีเหมือนเด็กที่กำลังจะได้เล่นของเล่นชิ้นโปรด
ริมฝีปากบางบิดยิ้มจนเกือบกลายเป็นรูปหัวใจ
ก็เป็นซะแบบนี้ เขาคนนี้จะปฏิเสธลงได้ยังไง
ไม่สิ...
ต้องบอกว่า เคยปฏิเสธลงด้วยเหรอ มากกว่า
ไม่ต้องบอกก็รู้ดีแก่ใจ
ว่าตัวเขาเอง
เสพติดรสชาติเปรี้ยวหวานของคนตรงหน้ามากกว่าโลลิป๊อปทุกรสชาติรวมกันเสียอีก
[Fin.]
- me - ตัดจบห้วนๆนี่แหละค่ะ 555555 ลองจินตนาการรสชาติเปรี้ยวๆหวานๆหอมๆของแทฮยองกันดูก็แล้วกันนะคะ เย้ /อย่าตีเราค่ะ 5555
Ps. เขียนด้วยความรู้สึกที่ปนๆกันนะคะระหว่างวีโฮปกับโฮปวี สับสนชีวิตมากเพราะรู้สึกว่าแทฮยองก็น่ารัก โฮซอกก็น่ากัด ไม่รุ้จะเลือกทางไหนดี ฮืออ เอาเป็นว่าคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคนก็เลือกทางกันตามสบายเลยนะคะ 5555 รักทุกคนค่ะ /ชิงเป็นลมก่อนโดนคุณๆรุมตี
ความคิดเห็น