ตำนานเหยี่ยวอมตะ

ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3

บทที่ 2

          โคน่าผงะด้วยความตกใจ และโมโหยิ่งเสียกว่าเดิมที่โดนบุกรุกโดยพลการ เธอแยกเขี้ยวยิงฟันด้วยความโกรธเกรี้ยว นักประดิษฐ์ยกมือขึ้นชี้หน้าคนแปลกหน้า

“มันจะมากไปแล้ว! นายกล้าบุกรุกห้องเลยรึ? ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ….” พูดยังไม่จบ ชายซึ่งเพิ่งถือวิสาสะเข้ามาก็ยกนิ้วข้างหนึ่งขึ้นแนบริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เงียบ

“อย่าเอ็ดไป ท่านสุภาพบุรุษ” เขาพูดอย่างแผ่วเบาจนเกือบเป็นเสียงกระซิบ ด้วยน้ำเสียงทุ้มห้าว หลังจากนั้นก็มองสำรวจตัวโคน่าที่ยืนเท้าสะเอวอย่างหงุดหงิด

“อ้อ…เป็นผู้หญิงรึนี่? ขอโทษที คุณผู้หญิง ช่วยเงียบสักเดี๋ยวเถอะ ถ้าไม่อยากให้ผมตาย” เขาแก้คำ แต่มันไม่ทำให้หญิงสาวใจเย็นขึ้นเลย

“แล้วทำไมฉันจะต้องทำตามนั้นด้วยล่ะ” เธอเถียงอย่างไม่ลดละ “ถ้านายยังไม่ออกไปละก็ ฉันจะจัดการนาย!” ว่าแล้วโคน่าก็ฉวยไม้หน้าสามขึ้นมาจากพื้นห้องขึ้นมาถือขู่ผู้บุกรุก ทว่าชายแปลกหน้ากลับมองโคน่าอย่างไม่ยี่หระ

“ก็ลองดู” เขาท้ากลับ ก่อนจะคว้ามีดเปลือยปลอกยาวเกือบฟุตจากเข็มขัด ชี้มันมาทางโคน่า และยังไม่ทันที่เธอจะปัดป้องใดๆ มีดยาวเกือบฟุตก็พุ่งมาจี้ลำคอของเธอเสียแล้ว

“แก!”

“ไม่สุภาพเลยคุณผู้หญิง” ชายหนุ่มทำท่าทำเสียงจุปาก

“อย่าร้อง อย่าส่งเสียงเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้น ฉันจะจัดการเธอเสียก่อนที่ฉันจะถูกจับตัวได้” ขณะที่ชายแปลกหน้ากำลังพูด เขาก็กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ โคน่ารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวขึ้น หลายปีแล้วที่ไม่เคยมีผู้ชายเข้ามาในห้องของเธอ ตั้งแต่พ่อตาย แต่ตอนพ่อยังไม่ตายก็มีคนมาเยี่ยมเยียนไม่มากนัก หรือจะพูดแบบไม่อ้อม…คือแทบไม่มีเลย…

“มองอะไร?” เธอกระซิบออกมาเบาๆ เพื่อเตือนสติเขา เกรงมีดที่จ่อคอหอยเธออยู่เหมือนกัน

“มอง…รังของเธอน่ะสิ” ชายหนุ่มตอบ พลางยิ้มประหลาดๆ  โคน่าไม่เข้าใจ…แน่นอน เธอพูดไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอไม่เคยเข้าใจคำแสลงที่คนทั่วไปใช้กัน เธอพูดได้จริง ทว่าการพูดเปรียบเหมือนภาษาต่างประเทศสำหรับเธอ 

          เธอมองเขาอย่างแปลกใจ

“มันเรียกว่าห้อง…หร..หรือจะเรียกว่าบ้านก็ได้ ถ้าอยากเรียก แต่นี่ไม่ใช่รัง เรียกห้องว่ารัง ผิดหลักไวยากรณ์” โคน่าอธิบาย เจ้าหนุ่มคนนั้นปั้นหน้าขรึม ก่อนจะขมวดคิ้วและหัวเราะหึๆในลำคอ

 “ขำอะไร?”

“ขำเรื่องรังของเธอน่ะสิ” เขาโคลงศีรษะ “เอาเถอะ ฉันไม่มีเวลามาเล่นแล้วนะ เอาล่ะ ช่วยไปนั่งบนไม้กระดานนั่นหน่อย อ้อ…น่าจะเป็นเตียงสิ นั่งเฉยๆล่ะ ฉันไม่อยากแทงใคร” เขาพยักหน้าเป็นสัญญาณให้โคน่าลงไปนั่งบนเตียง เธอหันหลังตามช้าๆ ในใจนึกหงุดหงิด เธอร้องตะโกนในใจว่าอย่ามายุ่งกับฉัน! เธอเกลียดความยุ่งยากพวกนี้ ไปให้พ้น! ฉันอยากอยู่คนเดียว

“อย่าจ้องฉันอย่างนั้นสิ” ชายแปลกหน้าเปรย “ยังกับจะกินฉันแน่ะ!”

“ถึงฉันจนแต่ก็ไม่วิตถารถึงกับกินเนื้อคนหรอก!” โคน่าโต้ แต่นั่นทำให้เขาหัวเราะอีก

          ชายหนุ่มแนบศีรษะกับประตูสักครู่ โคน่าลอบสังเกตเขา เขาท่าทางอายุเท่าๆกับเธอเท่านั้นเอง ผมสีดำ ดำเดียวกับน้ำมันดิบที่ยังไม่ผ่านกรรมวิธีการกลั่นใดๆ มันเป็นสีที่เธอไม่เคยเห็นในคนเลย ตาโตสีสนิมเหล็ก ผิวสีน้ำตาลแดง ใบหน้าคมเข้มแฝงแววลึกลับ ตัวสูงเพรียว แขนข้างที่จับมีดอยู่กอปรด้วยเส้นเลือดโปน แต่อีกข้างกลับเป็นไม้ ไม้ขัดมันเงางามหุ้มห่วงเหล็กสลักลายที่ปลายแขนต่อออกมาตั้งแต่ข้อศอก ชายแปลกหน้าสวมเสื้อโค้ทสีดำสนิทไม่ติดกระดุม ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดา

          เขาผละออกจากประตูหลังจากแนบศีรษะอยู่สักครู่

“คงตามไม่เจอ” เขากระหยิ่ม ก่อนจะมองมาทางเธอ หันมีดมาทางโคน่า

“ขอพักสักครู่นะ คุณนาย” เขาว่า พลางมองโคน่าอย่างถี่ถ้วน แล้วอุทานออกมา

“เธอไม่เคยซักเสื้อรึยังไง?” เขาโบกมีดไปมา “เคยอาบน้ำบ้างรึเปล่า? ทำไมเหม็นน้ำมันอย่างนี้?”

“ฉันเป็นนักสร้าง…เอ๊ย…นักกลไก เอ๊ะ!ไม่สิ ฉันเป็นนักประดิษฐ์ก็ต้องมีกลิ่นน้ำมันเป็นธรรมดา…” โคน่าชี้แจง รู้สึกไม่ชอบใจเลยที่ถูกทักอย่างนี้ โดยเฉพาะผู้ชาย ผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อ…

          ชายหนุ่มไม่สนใจคำชี้แจง เขาหันไปมองของต่างๆในห้องแทน มันวางอย่างรกๆ บ้างก็สุ่มๆเอาไว้ โคน่าทำความสะอาดไม่เก่งอีกเหมือนกัน

“รก” ชายแปลกหน้าเปรยขึ้น น้ำเสียงของเขาทุ้มๆห้าวๆ แหบแห้งเป็นบางประโยค เขาพูดค้างเอาไว้ ก่อนที่จะขมวดคิ้ว

“รกเหมือนรังหนู!”

“อ้อ” โคน่าร้อง เธอเพิ่งเข้าใจเมื่อสักครู่เอง ที่เขาว่ารัง เป็นการเปรียบเทียบว่ารังหนู โคน่าหน้าแดง ทั้งอาย ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิด อยู่ดีๆก็โดนบุกรุกบ้าน ยังต้องนั่งเฉยๆทำอะไรไม่ได้อีก แล้วผู้ชายแปลกหน้าว่าเอาๆ โคน่าผู้มีโลกสีเทาดำรู้สึกว่าโลกของเธอใกล้สีดำเข้าอีกหน่อยหนึ่งแล้ว

          ชายหนุ่มแปลกหน้านั้นท่าทางจะสนใจที่รู้ว่าเธอเป็นนักประดิษฐ์ เขาเดินไปตามตู้โต๊ะต่างๆซึ่งมีข้าวของวางเอาไว้ หยิบโน้นดูนี่ด้วยความสนใจ

“นี่อะไร?”

“ตุ๊กตากล”

“นี่ล่ะ?”

“สารหล่อลื่น”

“อื้อ!” ชายหนุ่มเดินหยิบโน้นฉวยนี่ไปมา โคน่านั่งอยู่บนเตียง มองดูเขาอย่างลำบากใจ จะไล่ไปก็ไม่รู้จะเชิญยังไง จะให้อยู่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

          ชายหนุ่มดูของไปเรื่อย จนกระทั่งไปถึงขวดแก้วคริสตัล แล้วก็กรอบรูปพ่อของโคน่า เขาหยุดยืนดู ก่อนคว้ารูปลงมาโดยพลการ

“ใครน่ะ?”

“อย่ายุ่งนะ!” โคน่าร้องลั่น วิ่งเข้าไปฉวยกรอบรูปคืน โดยไม่สนมีดในมือของชายหนุ่ม

“ชะ ไม่กลัวถูกแทงรึไง?” ชายผู้มีแขนเดียวจ้องหน้าหญิงสาวอย่างตะลึงเล็กน้อย จึงยกมีดขึ้นขู่ โคน่าหันเหลือบมองเขา ยังไม่ทันติดกรอบรูปคืนด้วยซ้ำ เธอก็ต้องยืนนิ่งอีกครั้ง

“ไปนั่งที่เตียงได้แล้ว” เขาสั่ง โคน่ายืนนิ่ง ตัวสั่น เธอเดินกลับไปที่เตียงช้าๆแล้วนั่งลงตามเดิม ชายหนุ่มจึงลงนั่งบ้าง ที่ที่เขาเลือกคือขอบหน้าต่าง เขาใช้แขนข้างที่เป็นไม้เท้าขอบ นักประดิษฐ์นั่งนิ่งอยู่สักครู่ จึงเปรยขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ

“เมื่อไรนายจะไป?”

“ต่อเมื่อ…ช่างฉันเถอะ ว่าแต่…” แต่แล้วการสนทนาต้องหยุดลงกระทันหันเมื่อมีเสียงขึ้นบันไดมายังห้องใต้หลังคา โคน่าทำท่าจะลุกขึ้น แต่คนแปลกหน้าหนุ่มเข้ามาขวางไว้พลางจ่อมีดไปที่สะโพกของเธอ

“เธอเปิด ค่อยๆนะ ถ้าทำตัวมีพิรุธล่ะก็…” โคน่าพยักหน้า ถึงเธอตีความไม่ค่อยเก่งนักแต่ก็พอจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“เปิด…ค่อยๆ” ผู้บุกรุกกระซิบ ดันตัวเธอไปยังประตู โคน่ามองลอดช่องโหว่ ภาพที่เห็นคือคุณจอร์จจากร้านอาหาร นักประดิษฐ์ค่อยๆแง้มประตูออกช้าๆ

“ไง โคน่า” คุณจอร์จทักทายเมื่อเห็นหน้าโคน่า เขาย่นจมูกเมื่อเห็นชุดเปรอะน้ำมันของเธอ บริกร 2-3 คนซึ่งตามเจ้าของร้านอาหารมาก็ทำท่ารังเกียจเช่นกัน

“สวัสดีคะ คุณจอร์จ มีอะไรหรือค่ะ?”

“ฉันมาตามหาคน เธอเห็นบ้างไหม? ผู้ชายสูงๆ ผิวคล้ำซักหน่อย ผมสีแปลกๆ จะว่าดำก็ไม่เชิง สีน้ำมันดิบ เธอน่าจะรู้จักนี่! ใส่โค้ทดำ”

“ม…ไม่คะ” เธอตอบ ภาวนาให้คุณจอร์จไป เจ้าคนถือมีดจะได้ไปให้พ้นเธอซักที แต่ผิดความคาดหมาย

“หาผมอยู่หรือ?” โคน่าสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงของผู้บุกรุกห้องเธอ ผู้ชายถือมีดเมื่อสักครู่เก็บมีดเรียบร้อยแล้ว เขาขยับสาบโค้ทให้เข้าที่และเดินมาอยู่หน้าประตู

“แก!” เจ้าของร้านอาหารร้อง ชี้หน้าคนแปลกหน้าเขม็ง ก่อนจะชายตาลงมามองโคน่าอย่างเยาะเย้ย

“ไหนว่าไม่เห็นไง โคน่า!” เจ้าของร้านอาหารไม่มองเปล่า ยังร้องถามด้วย หญิงสาวก้มหน้ามิด คางจรดเสื้อเปื้อนน้ำมัน

“คือ…” เธอพยายามแก้ตัวด้วยเสียงแผ่วเบา แต่กลับถูกคุณจอร์จพูดกลบด้วยเสียงอันดัง

“จ่ายเงินมาเดี๋ยวนี้!!! พวกกินแล้วหนี” นายจอร์จร้อง พลางพยายามลุกล้ำเข้าไปในห้องของโคน่า หญิงสาวรีบใช้สองมือดันตัวของเจ้าของร้านอาหารเอาไว้

“อย่าค่ะ ได้โปรดเถอะ ไปทะเลาะกันข้างนอก”

“เฮ้ ใจเย็นๆก่อนสิคุณ” ชายแปลกหน้าหัวเราะอย่างไม่ยี่หระ เขายกแขนข้างที่เป็นไม้ดันหน้าผากของเจ้าของร้านอาหารเอาไว้

“ผมจะจ่ายเงินแล้ว เอาสิ จะได้เลิกวุ่นวายสักที”

“จริงเรอะ” เจ้าของร้านอาหารรั้งเท้ากลับ “งั้นก็รีบจ่ายๆมา ฉันจะได้กลับเสียที” เขาแบมือออกมาต่อหน้าคนในโค้ทดำ

“ได้” ชายแปลกหน้ารับคำ ยกแขนไม้ไปเท้าบนหัวไหล่ของโคน่า “แต่เดี๋ยวก่อน พวกคุณไม่สังเกตเลยรึว่าผมมาหาคุณผู้หญิงคนนี้” เขาอรัมภบท

“ดูสิผมเป็นแขกของเธอน่ะ น่าจะให้เกียรติผมบ้าง” คุณจอร์จเลิกคิ้วให้กับคำพูดของชายแปลกหน้าคนนั้น ก่อนจะหันมาหาโคน่า

“นี่เป็นแขกของเธอเรอะ โคน่า” โคน่าส่ายหน้าทันที

“ไม่! โอ๊ย! เป็นค่ะ” โคน่ารับคำ ปลายมีดแหลมจ่อหลังของเธอ มันครูดหลังไปมา คล้ายหาทำเลแทง

“นั้นไง อย่างที่ผมว่าเลยล่ะ”

“แล้วไหนล่ะ เงิน” จอร์จไม่สนอะไรทั้งสิ้น เขาเข้าใจที่คนแปลกหน้าพูด ชายหนุ่มเป็นแขกของโคน่า หมายความว่า…เธอต้องจ่าย

          สายตาของเจ้าของร้านอาหารมองมายังโคน่าซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาลดมือมายังใบหน้าของหญิงสาว และมีทีท่าไม่พอใจเมื่อโคน่าถามเขาว่าทำไม ชายแปลกหน้าดูเหมือนจะรู้สถานการณ์อย่างดี เขาก้มหัวให้กับเจ้าของร้านอาหาร แล้วฉวยถุงเงินเล็กๆถุงหนึ่งออกมา

“เท่าไหร่?” เขาถาม

“2 เหรียญเงิน”

“งั้นรึ?” โคน่าได้ยินเสียงหยิบเงินกรุ๋งกริ๋งจากข้างหลังเธอ เธอหันกลับไปดู และต้องมองตาค้าง นั่นมันถุงเงินของเธอ!!!

“ว้า มีแค่หนึ่งเหรียญเงินกับสองเหรียญทองแดงเอง หยวนๆหน่อยไม่ได้เหรอ?”

“ไม่! ถ้าไม่มี คุณก็ต้องให้ใครทำงานชดใช้ เข้าใจไหม? โคน่า”

“เอ๊ะ! ทำไม?”

“ไม่นานหรอก เงินขาดไม่เท่าไร เธอทำงานไม่มากหรอกโคน่า ฟังนะ เอาเป็นวันมะรืนนี้ก็แล้วกัน มาทำงานที่ร้านของฉันตอนเย็น ต้องมาซะ ไม่อย่างนั้นฉันมาลากตัวของเธอไป!!!”

“ครับ ทราบแล้ว รู้แล้วนะ โคน่า อย่าลืมเสียล่ะ เอาล่ะคุณได้เงินแล้ว เชิญกลับไปได้แล้วครับ… ไป๊!” เจ้าของแขนไม้ผลักประตูใส่หน้าของเจ้าร้านอาหาร เสียงประตูปิดดังสนั่น ฝุ่นร่วงกราวลงมาจากเพดาน

          โคน่ายืนตกตะลึงอยู่หน้าประตู

“เอาล่ะ!” ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “ขอบคุณมากนะ โคน่า…” ยังไม่ทันจะพูดอะไรได้จบประโยคดี นักประดิษฐ์ร่างเล็กก็ปราดเข้าไปหาคนแขนไม้ เธอกระชากเสื้อของเขาอย่างแรง

“ไอ้เลว” เธอร้อง “แกทำอะไรกับเงินของฉัน ห๊า! ยังไม่พอ แกยังให้ฉันไปทำงานแทนอีกเรอะ!!!”

“ไม่ได้เลว” คนในโค้ทดำพูดอย่างใจเย็น ก่อนผลักร่างหญิงสาวออก 

“ฉันไม่ได้เลวหรอก ฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอต่างหาก เอาเถอะ ฉันสัญญาว่าเงินแค่นั้นจะใช้คืนให้เป็นสิบเท่าเลยล่ะ”

“ใช้คืนเรอะ!” โคน่าร้อง ฟันเฟืองในหัวเธอเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว “แค่นี้นายยังใช้ฉันไปทำงานแทนเลย เอาอะไรกับเงินคืน นั่นเป็นที่ฉันเก็บมาเป็นเดือนนะ ฉัน!” คนแปลกหน้ายกมือขึ้นห้ามโคน่าไม่ให้พูดต่อ

“เธอชื่อโคน่าสินะ เอาล่ะ ฉันชื่อเทรเวน เพิ่งผ่านมาแถวนี้ เธอไม่ต้องกลัวหรอก เงินแค่นั้นฉันจะใช้คืนให้…” เขากระชับโค้ทพลางมองไปรอบๆ

“ฉันหิวแล้วล่ะ มีอะไรให้กินบ้างไหม? หนีเจ้าพวกนั้นเปลืองแรงเป็นบ้าเลย”

“ไม่มี” หญิงสาวตอบอย่างแน่วแน่ ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างมีเลศนัย เขาสูดลมหายใจเข้าแรงๆ

“ฉันว่าฉันได้กลิ่นขนมปังนะ” ว่าแล้วผู้ชายที่บอกว่าตนชื่อเทรเวนก็เดินเข้าไปค้นตู้อย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้อง….

to be continued...