ตำนานเหยี่ยวอมตะ

ลำดับตอนที่ #1 : ภาค นักประดิษฐ์แห่งเมืองเมเปิ้ล บทนำ

บทนำ

             กลางราตรีที่สวยงาม พระจันทร์เต็มดวง ส่องสว่างไปทั่วทุกมุมเมือง ร่างหนึ่งกระโดดไหวๆไปตามหลังคาเมืองรอคแซนด์ทาวน์ ชายโค้ทสีดำยาวคลุมเข่าสะบัดไหวไปข้างหลัง

          ชายหนุ่มผมสีน้ำมันดิบหยุดยืนอยู่บนยอดหอนาฬิกากลางเมือง เขาก้มลงมองเมือง กวาดสายตาไปทั่วทุกบริเวณราวกับกำลังไว้อาลัยก็ไม่ปาน… แต่หลังจากยืนอยู่ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็โยนเชือกเส้นหนึ่งคล้องยอดหอ ก่อนที่จะโหนตัวเองเข้าไปในหอนาฬิกา

          เสียงปลายเท้ากระทบพื้นดังตุ้บ ชายหนุ่มย่อตัวเล็กน้อย ก่อนยืดตัวยืนอย่างมั่นคง แล้วล้วงนาฬิกาแบบเปิดฝาออกมาจากกระเป๋าโค้ทช้าๆ พลางดีดฝาเปิดออก เข็มเรียวเล็กสีทองบนหน้าปัดสีดำเพิ่งเดินผ่านเลขสิบสองไปมาดๆ

"23 นาฬิกา 55 นาที" เขากระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาคล้ายพูดกับตัวเอง หลังจากนั้นจึงสอดนาฬิกาเก็บเข้าไปในกระเป๋าเช่นเดิม แล้วเอนหลังพิงเสาต้นหินหนึ่ง ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเท้าระเบียง ข้างหนึ่งเป็นแขนจริงแต่อีกข้างหนึ่งเป็นแขนไม้….

          ชายหนุ่มปริศนายืนไขว้ขาเคาะพื้นเป็นจังหวะ เขาเคาะปลายเท้ากับพื้นไปเรื่อย แววตาเลื่อนลอย จนกระทั่งเสียงนาฬิกาบนยอดหอตีบอกเวลาเที่ยงคืน หนุ่มแปลกหน้าจึงค่อยผินใบหน้าไปช้าๆไปทางบันไดเวียนทางขึ้นของหอนาฬิกา

          เสียงวิ่งขึ้นบันไดดังก้อง และเมื่อได้ผสมกับเสียงหอบของเจ้าของเท้าแล้ว ทำให้หอที่เงียบเชียบมีสีสันมากขึ้นทีเดียว

"ขอโทษ!" เสียงร้องปนเสียงกระหืดกระหอบดังขึ้น ร่างของชายวัยกลางคนคนหนึ่งโผล่ออกมาจากเงามืดด้านบันไดขึ้น

"ผมมาช้า…ไป…หรือเปล่า? คุณเทร…เวน" ชายผู้มาใหม่พูดขาดเป็นห้วงๆ

"ไม่ครับ ตอนนี้เที่ยงคืนตรง" ชายผู้ถูกเรียกว่าเทรเวนตอบ ทั้งคู่นิ่งไปช่วงครู่ก่อให้เกิดความเงียบสงัดในหอนาฬิกา ชายวัยกลางคนค้นอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา มันคือกระดาษโน้ตสีขาวสะอาดแผ่นหนึ่ง

"คุณฝากไอ้นี่ให้ผมเมื่อตอนเย็นใช่ไหมครับ คุณเทรเวน"

"ใช่"

"อา…ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว เพิ่งเสร็จเมื่อสักครู่เอง แล้วผมก็รีบบึ่งมาที่นี่ทันทีเลย" ชายวัยกลางคนชายตาขึ้นสบคู่สนทนา

"คุณต้องการข่าวแทนค่าจ้างจริงๆหรือ?"

"ผมจัดการเรื่องตุ๊กตาประหลาดของลูกสาวคุณตามข้อตกลงของเราแล้ว ผมมีสิทธิ์จะเรียก" เทรเวนตอบ

"งั้นก็ตามใจ" อีกฝ่ายล้วงซองจดหมายสีขาวซองหนึ่งขึ้นจากกระเป๋า

"ข่าวเรื่องแขนกลไกอยู่ในนี้แล้วล่ะ" เขาส่งซองขาวให้เทรเวน

"ขอบคุณ"

"เออ…ผมว่าแขนไม้ของคุณก็ดีแล้วนา อย่าไปเสี่ยงเอาแขนกลไกนั่นเลยครับ คุณเทรเวน ที่นั่นไม่มีคนที่เข้าไปโดยพลการแล้วออกมาได้สักคน!" ชายกลางคนตักเตือน ขณะที่เทรเวนแกะซองจดหมายออกอ่าน เขาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

"ผมไม่ต้องการแขนไร้ประโยชน์อย่างนี้…" เขาชี้ไปที่แขนไม้ พลางพูดเรียบๆแต่สุ้มเสียงน่ากลัว

"ผมต้องการแขนที่ใช้การได้เหมือนแขนจริง!!!" เขาเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน ทำเอาคู่สนทนาที่สูงวัยกว่าเหงื่อแตกพลั่กๆ

"ครับๆ" ชายกลางคนรับคำ พลางเช็ดเหงื่อ "งั้นผมเห็นทีต้องไปก่อนแล้ว ป่านนี้เมียผมคงรอ"

"เชิญ…" ยังไม่ทันที่จะพูดจบดี ชายผู้มาใหม่ก็ชิงจากไปก่อน เขาหายไปในเงามืดของบันได เสียงวิ่งลงดังหลังจากนั้นไม่นาน มันเป็นเสียงวิ่งของคนที่กลัวลนลาน เทรเวนปล่อยให้เสียงลงบันไดเงียบหายไป แล้วจึงกลับมาสนใจกระดาษในมือ…

"ศาลากลางเมืองเมเปิ้ล คือที่เก็บแขนเหล็กกลไกของยอดนักประดิษฐ์หรือ? อืม…" ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง แล้วหันหน้าออกไปยังระเบียงที่เขากระโดดเข้ามา ปีนออกไปจับเชือกอีกครั้ง

"น่าสนใจ…" ร่างของชายหนุ่มนามว่าเทรเวนเหวี่ยงตัวไปกับเส้นเชือก หายไปในราตรี โดยไม่ถูกผู้คนพบเห็น

To be continued.....