คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : +:+TAO X YOU+:+ M A F I A ::: V [END]
5
+:+ M A F I A +:+
[E N D]
"นี่มันใครกันคะคุณหมอ?" ร่างเล็กขมวดคิ้วหันไปถามคุณหมอที่ยืนยังข้างๆ น้ำตาที่มีก็แห้งเหือดไปหมดแล้ว เมื่อเห็นหน้าคน...ไม่ใช่สิศพที่ไม่รู้จัก...
"อ้าว ญาติหนูไง ก็หนูบอกหมอว่า..เดี๋ยวนะ ญาติหนูชื่ออะไร?"
"หลงจินหลง กับ ฮวังจื่อเทาค่ะ"
"โอ้ยให้ตายเถอะ" ร่างสูงตบหน้าผากตัวเองไปทีหนึ่งกับความสะเพร่าของหมอเอง ก็น่าจะถามชื่อจากร่างเล็กให้แน่ใจก่อนค่อยบอกไป
"หมอค่ะๆ ลูกชายฉัน.." เสียงของหญิงสาวมีอายุเรียกอย่างหอบโหน ใบหน้าบ่งบอกถึงอายุกำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
"ฉางเยว่ใช่มั้ยครับ" คราวนี้จะต้องไม่พลาด!!คุณหมอปฎิญาณกับตัวเองเบาๆ
"ค่ะ.."
"หมอเสียใจด้วยนะครับ..ทางเราทำสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตลูกชายของคุณได้.."
"ม๊าวิ่งเร็วขนาดนี้เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก"
ชายหนุ่มร่างโปร่งผิวขาวอีกคนวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ เขาแค่เอารถไปจอดแป๊ปเดียวคนเป็นแม่ก็วิ่งหายไปแล้ว
"อาตี๋ม๊าจะเป็นลม ฮือ.. เฮียลื้อตายแล้ว..เฮียลื้อตายแล้ว"
ร่างเล็กที่ยืนมองการสูญเสียของคนในครอบครัวก็ปล่อยให้น้ำตาไหล่อย่างมาอย่างเงียบหวังว่าจื่อเทากับจินหลงจะไม่เป็นอะไรนะ...
"ขอโทษนะคะญาติของคุณจินหลงกับคุณจื่อเทา.."
"หนูเองค่ะหมอ"
ค่อยๆก้าวเท้าเล็กๆไปหาคุณหมอที่ยืนทำหน้าเครียดหน้าห้องฉุกเฉิน
"พวกเขาเป็นยังไงบ้างคะ?..."
"ปลอดภัยแล้วจ๊ะ" คุณหมอยิ้มหวานมาให้คนที่เปื้อนคราบน้ำตา
นี่สินะ...แสงสว่างที่แท้จริง
"ขอบคุณค่ะคุณหมอ!!" ร่างเล็กกระโดดกอดคนเป็นหมออย่างดีใจ น้ำตาแห่งความตื้นตันไหล่ลงมาอาบแก้มอีกครั้ง
"จ้าๆ ดีนะที่มีสร้อยกันวิถีกระสุนอยู่ทั้งคู่เลย กระสุนเลยเข้าไปไม่ถึงหัวใจ นี่จะสร้อย.."
มือเล็กๆเลื่อนรับสร้อยจากมือของคุณหมอพลางเพ่งพินิจจนคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน
"งั้นหมอขอตัวนะจ๊ะ เดี๋ยวเราจะทำการเคลื่อนย้ายผู้ป่วย และเดี๋ยวอีกสักพักจะเรียกไปกรอกประวัติส่วนตัวนะ"
"ค่ะ.."
ถึงจะตอบรับไปอย่างนั้นแต่สายตาก็ยังคงอยู่ที่สร้อยเส้นเดิม มือเล็กเลื่อนไปแตะที่คอระหงส์ของตัวเองเบาๆ
ไม่มี...
ก่อนจะมองไปที่มือตัวเอง..
สร้อยของเธอที่ใส่เป็นประจำกับสร้อยที่ซื้อให้จินหลงเป็นของขวัญวันเกิดช่วยชีวิตชายหนุ่มทั้งสอง...!!
+:+ M A F I A +:+
"ไงค่ะ พี่จินหลง" ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปก็เห็นพี่ชายกำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่
"ไงเรา ซื้ออะไรมากเยอะแยะ เดี๋ยวพี่ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ" หันมาส่งยิ้มให้น้องสาวพลางเดินเข้ามาลูบหัวคนตัวเล็กด้วยความเคยชิน
แต่ดูเหมือนท่าทางที่แสดงออกนั้นจะไม่ได้ทำให้ร่างเล็กดูไม่ออกเลย
เธอรู้...ว่าพี่ชายเพียงคนเดียวตอนนี้..ไม่ปกติ...แต่สาเหตุนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน...
"มีอะไรหรือเปล่าคะ? คิ้วพี่ขมวดยุ่งเชียว "
"เปล่าหรอก ยัยตัวเล็กเอ้ย!!"
ขยี้กลุ่มผมคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวกับท่าทางที่เป็นห่วงเกินไปของน้องสาว
คนที่เป็นมันน่าจะเป็นยัยตัวเล็กข้างหน้าเขาแทนไม่ใช่หรอ?
"จื่อเทาเป็นไง?"
"เขา..ยังไม่ฟื้นเลยคะ"
หลบตาต่ำลงทันทีที่พูดจบ รู้สึกว่าขอบตาตัวเองนั้นกำลังร้อนผ่าวมากขึ้นเมื่อนึกถึงอีกคนที่ยังคงนอนอยู่ห้องข้างๆ
"ฮึก..มันนานไปมั้ยคะ พี่จินหลง..เค้าจะบ้าตายแล้วนะ..ทำไม..ฮึก...เทาไม่ฟื้นสักที"
สุดท้ายก็ทนกับความว่างเปล่าไม่ไหว ร่างเล็กโผลกอดพี่ชายอย่างช่วยไม่ได้ ร่างสูงยกมือลูบศีรษะเล็กเบาๆพลางพูดปลอบใจต่างๆนาๆ ตัวเขาเองก็ใจไม่ดีที่อีกคนไม่ฟื้นสักที..ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบใจที่จื่อเทามาชอบน้องสาวของตัวเอง แต่เขาก็ไม่อยากให้น้องสาวทุกข์อย่างนี้เหมือนกัน
"เขาจะไม่เป็นไรใช่มั้ยพี่จินหลง เขาจะปลอดภัยใช่มั้ย เขาจะฟื้นมาคุยกับเค้าใช่มั้ย? ฮึก"
"แน่นอนสิ...ถ้ามันไม่ฟื้นขึ้นมา พี่นี่ล่ะจะลากคอมันให้ฟื้นเลย เพราะงั้นคนเก่งของพี่อย่าร้องนะคะ"
ยอบกายให้ความสูงเท่ากับคนตัวเล็กพลางใช้หลังนิ้วชี้เช็ดน้ำตาให้น้องสาวเบาๆ
ตื่นขึ้นมาสิจื่อเทา...น้องสาวฉันต้องการนายนะ...
"ไปเฝ้าเทาได้แล้ว พี่แข็งแรงแล้วเนี่ย ไม่เป็นไรแล้ว...ไปดูแลหัวใจของตัวเองได้แล้วน้องสาวพี่.."
รอยยิ้มที่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็อบอุ่นเสมอถูกส่งมาอย่างปลอบโยน มือหนารั้งตัวของน้องสาวให้เข้ามาใกล้ๆก่อนจะกดริมฝีปากลงไปที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
"ฝันร้ายจงหายไป...เพี้ยง.."
"อื้อ..!" ตอบรับอย่างมุ่งมั่นพลางกำมือฮึดสู้กับฝันร้าย..หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับฝันร้ายนี้
ทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยดี...ใช่มั้ย??
หลังจากยืนส่งน้องสาวไปอีกห้องแล้วร่างสูงของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายก็ทรุดลง...น้ำตาที่คิดว่าจะกักเก็บไว้หมดกลับหลั่งไหลออกมาเงียบๆ.. มือหนาที่กำแน่นยกขึ้นมาดูสิ่งของที่อยู่ในมือพลางยิ้ม..ยิ้มที่ขมขื่น..ยิ้มทั้งน้ำตา..
สร้อยที่เป็นของขวัญวันเกิดถูกเปิดออกพร้อมกับรูปถ่ายคู่หนึ่ง..
เขา...และน้องสาว
กำลังยืนกอดคอกันอย่างมีความสุขโดยที่ผู้เป็นพ่อเป็นคนถ่ายให้
แต่ตอนนี้มันกลับไม่เหมือนเดิม...
รอยกระสุนที่โดนอัดเข้ามาแทรกเข้ามาตรงกลางของทั้งสอง...
ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเมื่อไรไม่รู้...
...ที่ไปคิดอะไรกับน้องสาวตัวเอง...
..หรืออาจจะเป็นตั้งแต่ตอนที่รู้ความจริงว่า...
ทั้งคู่ไม่ได้มีพ่อคนเดียวกันอย่างที่คนตัวเล็กคิดก็ได้..
แต่ถึงรู้อย่างนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว...ในเมื่อสายตาของคนตัวเล็กนั้น..เขาเป็นเพียง..
'พี่ชาย' ก็เท่านั้น...
"พี่..เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลยไฮ่หลาง...ที่ไปชอบน้องสาวตัวเอง.."
+:+ M A F I A +:+
"ตื่นสิ...ฮวังจื่อเทา..ตื่นมาแกล้งฉันเหมือนที่นายชอบทำ .."
มือเล็กเอื้อมไปกอบกุมมือใหญ่ที่วางอยู่ข้างตัว แนบกับแก้มใสของตัวเองเบาๆพลางเอามืออีกข้างไล้ที่ใบหน้าคมเบาๆ
"ตื่นได้แล้วนะจื่อเทา...พี่จินหลงเขาเก่งกว่านานอีกนะ...เขาตื่นตั้งแต่สองวันที่แล้วแล้วนะ...นายมันไม่เก่งเลย..."
"...."
"ฮึก..ไม่เก่ง.." ปล่อยให้น้ำใสไหล่ออกมาจากดวงตาสวยอย่างช้าๆ มืออีกข้างก็ละจากใบหน้าคมมาเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
"ฉัน..ฮึก ก็ไม่เก่ง.."
"..."
"เพราะฉันมันเอาแต่ร้องไห้..ฮึก..เหมือนคนบ้า...เพราะนายคนเดียว.."
"...."
"ไฮ่หลาง...กลับบ้านไปได้แล้วนะลูก...เดี๋ยวลุงเฝ้าเองก็ได้.."
เสียงทุ้มของคนเป็นพ่อของคนที่นอนป่วยบอกเบาๆเมื่อเห็นแต่ลูกสาวเพื่อนสนิทเอาแต่ร้องไห้กับลูกชายของเขา
มือหนาที่อบอุ่นก็เอื้อมไปบีบไหล่เล็กเบาๆ
"หนู...ขออยู่กับเขานะคะ...คุณลุงเองก็กลับบ้านเถอะคะ ไม่ได้นอนหลายวันแล้วไม่ใช่หรอคะ"
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาหันไปยิ้มให้อีกคนอย่างบางเบา
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ..งั้นลุงฝากเจ้าแสบไว้หน่อยนะ..มีนางพยาบาลดีๆแบบนี้น่าจะตื่นขึ้นมาเร็วหน่อยล่ะ..."
ใบหน้าคมที่คลับคล้ายคลับคลากับคนเป็นลูกส่งยิ้มมาให้บางๆก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้คนที่เป็นหัวใจของกันและกันดูแลกันเอง..
Rrrrrr Rrrrrr
"ว่าไง" เสียงเย็นที่ต่างจากตอนที่คุยกับร่างเล็กกรอกไปตามสายเล่นเอาปลายสายถึงกับขนแขนลุก
[เออ..นายท่านครับ..เจอตัวคนที่ยิงนายน้อยจื่อเทากับนายน้อยจินหลงแล้วครับ..]
"งั้นหรอ..?แล้วจินหลางว่าไง?"
[นายท่านจินหลางบอกว่าถ้านายท่านเห็นด้วยกับความคิดนี้เดียวจะส่งคนมาช่วยด้วยครับ]
"จินหลางคิดว่าไง"
[ฆ่ามันครับ]
"อ่อ...เอาตามนั้น.." หัวเราะหึเบาๆในลำคอตามสเต็ปก่อนจะนึกอะไรดีๆออกอีกครั้ง " อ้อ...ล้างโคตรเลยนะ ฮึ"
ติ๊ด!!
หลังจากวางสายแล้วสายตาที่อบอุ่นที่มอบให้ว่าที่ลูกสะใภ้ตามที่เจ้าลูกชายตัวแสบเคยเปรยๆไว้ก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที
"เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างฮวังจื่อหมิง!!!"
+:+ M A F I A +:+
"อื้อ.." เสียงทุ้มที่แหบพร่าเล็ดลอดออกจากลำคอแผ่วเบา...
ร่างสูงค่อยๆปรือตาขึ้นมามองไปรอบๆ
โรงพยาบาลสินะ...
ขยับร่างกายให้เข้าที่จากอาการเมื่อยแต่ดูเหมือนมีอย่างหนึ่งที่ไม่ขยับตาม..
.
.
มือ...
.
.
"หืม..?"
เสียงทุ้มครางต่ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจางๆเมื่อเห็นใครบางคนกำลังหลับอยู่ข้างๆเตียง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยปล่อยมือไป...กลับกัน..มือเล็กยังคงกุมแน่นไม่เปลี่ยน..ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป
"น่ารักจัง..." เสียงติดแหบพร่าเอ่ยชมคนที่หลับไม่รู้เรื่องราวก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปลูบลอนผมเบาๆ ตาคมก็จ้องไปที่ใบหน้าน่ารักที่กำลังหลับอยู่
"นอนอย่างนั้นมันจะไม่สบายตัวเอานะ.."
ขายาวๆก็ก้าวลงจากเตียงก่อนที่แขนแกร่งทั้งสองข้างจะค่อยๆช้อนคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขน แล้ววางไว้บนเตียงแทน
"อื้อ.." ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีใครก็ไม่รู้มารบกวนการน้อย ก่อนที่จะนิ่งไปเมื่อหัวถึงหมอน
"นี่นะหรอคนเฝ้าผู้ป่วย..ยัยขี้เซาเอ้ย "
พูดพลางเอื้อมมือไปดึงจมูกเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวคนน่ารักก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นลูบใบหน้าเล็กเบาๆอย่างห่วงหา
"อื้อ..."
เริ่มรู้สึกตัวเพราะมีคนมารบกวนเวลานอน ดวงตาคู่สวยๆค่อยๆปรือตาขึ้นมาทีละนิดจนสุดท้ายก็ลืมตาเต็มที่
บุคคลหน้าทำเอาขอบตาของร่างเล็กร้อนผ่าว
ร่างทั้งร่างโผลเข้าไปกอดอีกคนอย่างคิดถึง
"เทา!!!"
"อะไรเล่ายัยตัวเล็ก"
ถึงแม้ปากจะบอกอย่างนั้นแต่มือก็เอื้อมมาลูบศีรษะเล็กเบาๆเมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังสะอื้นในอกแกร่ง
"ฉัน..ฉันคิดว่านายจะไม่ตื่นซะแล้ว..ฮึก"
"ฉันตื่นแล้วนี่ไง...หยุดร้องนะเด็กดี"
ค่อยๆดันร่างเล็กให้นั่งดีๆ มือหนาจับไหล่เล็กไว้ มืออีกข้างก็ไล่เกลี่ยหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นจากดวงตาคู่สวย
"ก็ฉัน..."
"หืม?"
"คิดถึงนายนี่..."
เสียงพูดที่แสนจะจะแผ่วเบาแต่ทว่าจื่อเทากลับได้ยินชัดเจน...ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาจรดหน้าผากลงกับหน้าผากมนของอีกคนที่ก้มหน้าจนแทบจะติดหน้าอกตัวเอง
"เดี๋ยวคอก็หักหรอก"
มือหนาค่อยๆดันคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาคมของตัวเอง จรดริมฝีปากหยักได้รูปลงกับริมฝีปากเล็กของคนข้างหน้าอย่างแผ่วเบา...ปราศจากการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น...
แต่สัมผัสนี้กลับทำให้หัวใจกลับเต้นแรงยิ่งกว่าครั้งใดๆ..
..เพราะไม่มีการบังคับ...
...เพราะมาด้วยใจ...
....เพราะมาจากความรู้สึก'รัก'ที่ไม่ใช่แค่อยากจะแค่เอาชนะอีกคน...
"ฉันรักเธอ..."
ผละออกมาจากริมฝีปากเล็กพร้อมกับเอ่ยเบาๆ แต่หากใช้หัวใจรับฟังประโยคนี้จะเป็นประยคที่ดังก้องที่สุด...
"อื้อ..."
ใบหน้าเล็กเตรียมจะก้มหน้าลงอีกครั้งแต่ดูเหมือนจื่อเทาจะรู้ทันซะแล้ว มือหนาเลยเอื้อมไปจับแก้มนิ่มนั่นเบาๆให้มองมาที่ดวงตาของเขาแทน ก่อนที่ตัวเองนั้นจะกวาดสายตามองใบหน้าหวานนั้นแทน
"แล้วเธอล่ะ..ไฮ่หลาง...?"
"ฉัน..."
"หืม..."
ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ แต่กลับมีเพียงการกระทำมาแทนที่ ร่างเล็กค่อยๆวางมือเล็กที่สั่นเล็กน้อยไปที่อกแกร่งแทน ส่วนอีกข้างก็ไปโอบรอบคอแกร่งของจื่อเทา...ขยับร่างกายเบียดเสียดอีกคนก่อนจะค่อยๆแนบริมฝีปากของตัวเล็กลงไปที่ริมฝีปากหยักของอีกคนแทนคำตอบทั้งหมด
"จะยั่วฉันหรอ..หืม..ยัยตัวเล็ก?"
"แล้วได้ผลมั้ยล่ะ?"
"ได้สิ...ได้ดีซะด้วย.."
ร่างสูงจับเอวคอดไว้ก่อนที่จะดันตัวเองให้ใกล้ชิดคนตัวเล็กให้มากกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนกดลงไปที่ริมฝีปากเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวกับท่าทีที่ยั่วแบบไร้เดียงสา..
...เขารู้ว่าเมื่อกี้คนน่ารักนั่นสั่นขนาดไหน..แต่ก็ยังทำอย่างนั้น....
...มันน่ารัก...
น่ารัก..จนเขาถอนตัวไม่ขึ้นจากร่างเล็กนี่แล้ว...
"ขอนะ.."
"..."
"นะ..."
"อ่..."
"ไม่ได้!!!"
"พี่จินหลง/จินหลง!!!!"
เอาเถอะครับจินหลงเข้ามาแล้ว-"- มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ผมกำลังเข้าได้เข้าเข็มกับคุณ งั้นปล่อยให้คุณค้างก่อนได้มั้ย??คือผมต้องไปไฝว้กับจินหลงก่อนนะฮะ เพื่อจะได้ฟัดกับคุณอย่างสบายๆไม่กังวลอะไร -.,-
อา...งั้นเดี๋ยวฮวังจื่อเทา มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ขอจัดการพี่ชายคุณก่อนแล้วกัน..
อย่าเพิ่งหมดอารมณ์นะผู้หญิงของผม...
เดี๋ยวผมจะมาต่อในสเปเชียลล่ะกัน...แล้วจะจัดหนักจนคุณครางแต่ชื่อผมแล้วกัน...ฮึฮึฮึ
END
M A F I A
จบแล้วววววว T^T
เป็นไงกันบ้างกับฮวังจื่อเทา ฮ่าๆๆๆ หวังว่ารีดจะชอบกันน้า
พระเอกคนต่อไปกำลังรอคุณอยู่ ฟิตตัว ฟิตใจให้พร้อมแล้วกันนนนนนน
นายน่ารักรออยู่ >_<
ความคิดเห็น