คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : +:+TAO X YOU+:+ M A F I A ::: IV {100%}
4
+:+ M A F I A +:+
"ฮึก" เสียงใสของร่างเล็กกำลังนั่งสะอื้นไห้หน้าห้องฉุกเฉิน คราบเลือดมากมายติดตามเสื้อผ้าไปหมด ทั้งเลือดของจินหลง..เลือดของจื่อเทา...
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่วันนี้ตอนเช้านักเรียนยังไม่ค่อยมาโรงเรียน เรื่องนี้เลยคงยังไม่เป็นประเด็นสักเท่าไร แต่สักพักเด็กนักเรียนในโรงเรียนก็คงจะรู้กัน...
"อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮึก..ทั้งคู่เลย"
สองมือกุมไว้ที่หน้าอกของตัวเองนั่งอธิษฐานขอให้ทั้งสองปลอดภัยดี แต่สภาพของการโดนยิงยังคงย้อนกลับมาทำร้ายความหวังทั้งหมด
จื่อเทาโดนยิงที่หน้าอก...ส่วนจินหลงก็เหมือนกัน..
เปอร์เซ็นการรอดนั้นมันแทบจะไม่มี...จนร่างเล็กอดหวงไม่ได้..
"..ฮึก.."
"อย่าร้องนะ.."
"เทา?" เงยหน้าจากเขาที่ซุกไปเมื่อสักครู่แล้วหาต้นเสียงที่คิดว่าเป็นของจื่อเทา แต่กลับว่างเปล่า... ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย...
ไม่เอาอย่างนี้สิ…..
ยิ่งทำให้ร่างเล็กใจเสียขึ้นมาทันที ใบหน้าน่ารักซุกเข้ากับหัวเข่าตัวเองอีกครั้งพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย
"คนเก่งของพี่อย่าร้องสิ.." เสียงแผ่วเบานุ่มทุ้มของพี่ชายสุดที่รักลอยมากับอากาศ สัมผัสแผ่วเบาที่กลุ่มผมนุ่มทำเอาคนตัวเล็กไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปดู
กลัว...กลัวเหลือเกินว่าถ้าเงยหน้าขึ้นไปดูแล้วจะพบแต่ความว่างเปล่า...
"ฮึก พี่จินหลง"
"มองพี่สิ พี่อยู่ตรงหน้าเรา.." คำพูดของพี่ชายทำเอาความกลัวหดหายไป ความกล้าเคลื่อนเข้ามาแทนที่ ใบหน้าใสที่เปรอะคราบน้ำตาค่อยๆแหงนหน้าขึ้นไปมองคนเป็นพี่อย่างเชื่องช้า
"พี่จินหลง!!ฮึก!!พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!!ปลอดภัยแล้วใช่มั้ย!!"
ร่างเล็กโผลเข้ากอดพี่ชายอย่างดีใจ น้ำตาแห่งความปิติกลับลื่นมาอีกครั้ง ไหนจะสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนที่จินหลงชอบมอบให้ตอบรับกอดของน้องสาวอีก ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง
"ฮึก พี่ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยพี่จินหลง"
"มองพี่สิน้องรัก"
มือหน้าค่อยๆจับแก้มนิ่มของน้องสาวให้สบตากับตัวเอง พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนมาให้คนข้างหน้า
"พี่ไม่อยู่แล้วดูแลตัวเองดีๆนะ"
"!!?"
"พี่ฝากดูแลพ่อด้วย ท่านไม่ค่อยสบาย..."
"ไม่.."
ร่างเล็กปฏิเสธอย่างแผ่วเบา หันใบหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิด น้ำตาลื่นออกมาเงียบๆอีกครั้ง แต่จินหลงกลับส่งยิ้มมาให้ราวกับว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันกำลังจะเกิดขึ้น!!! ความหมายของคำพูดเมื่อสักครู่มันไม่ได้หมายความว่าจะอยู่...แต่หมายความว่ากำลังจะไป!!!
พูดอย่างนี้ไม่เอานะ ไม่เอา..
"อย่าดื้อนะ เป็นเด็กดีด้วยละน้องพี่ พี่จะได้ไปหาแม่พี่กับแม่น้องแล้วนะ.."
"ไม่นะพี่จินหลง!!" มือหนาของพี่ชายค่อยๆดันร่างเล็กให้ออกไปอย่างเชื่องช้า นิ้วสวยไล้เช็ดหยาดน้ำตาของน้องสาวให้หายไป...
...เพราะน้ำตาของคนที่รักมักทำให้เจ็บปวดเสมอ...
"ไฮ่หลาง.." เสียงทุ้มของอีกที่ยืนดูนานแล้วเรียกให้ร่างเล็กหันกลับไป
"จื่อเทา ฮึก นายปลอดภัยใช่มั้ย?"
ถามอย่างกล้าๆกลัวๆกับคำตอบของคนข้างหน้า เท้าเล็กก็ไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปหาอีกคน ส่วนจื่อเทาไม่ได้ตอบคำถามอะไรกลับทำเพียงแค่อ้าวงแขนแกร่งออกมา
"กอดฉัน...ได้มั้ย?"
ร่างเล็กกอดหมับทันทีที่จื่อเทาพูดเสร็จ ใบหน้าน่ารักซุกเข้ากับอกแกร่งพร้อมกับความหวังที่ริบหรี่...ขอเถอะ..หัวใจของเขา..ได้โปรด..เต้นทีเถอะ..
แต่ความหวังนั้นกลับดับวูบไป..
ไม่มีแม้แต่เสียงเต้นของหัวใจ...
"ฮึก!!ไม่นะ.."
"ครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่กับเธอ..." เสียงทุ้มพูดออกมาพลางวางคางแหลมไว้บนศีรษะของร่างเล็กอย่างแผ่วเบามือข้างอุ่นๆก็ลูบไล้ศีรษะเล็กไปมา รับรู้ได้ถึงหยาดน้ำตาของร่างเล็กในอ้อมกอด
"อย่าร้องนะ...ที่รักของผม..."
"ฮึก!!ไม่นะเทา.."
"รักษาตัวดีๆล่ะ..ลาก่อน.."
ฉับพลันร่างเนื้อที่เคยสัมผัสกลับค่อยๆเลือนลางเหมือนอากาศ แต่ร่างเล็กก็ยังคงกอดอีกคนไว้อย่างนั้น แม้จะไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของอีกคนก็ตาม...ขอเพียงแค่อยู่ตรงนี้...ข้างๆกัน แม้จะไม่รู้สึกถึงตัวตนแต่อย่างน้อย ขอแค่ได้เห็นก็เพียงพอแล้ว
"พี่ไปนะไฮ่หลาง" สัมผัสแผ่วเบาจากคนเป็นพี่ที่ไม่มีความรู้สึกแล้วแต่กลับอบอุ่นเหมือนเดิมของพี่ชายวางบนกลุ่มผมที่เดิม กับน้ำตาที่ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป
"ฮึก พี่จินหลง.."
"ดูแลตัวเองดีๆนะไฮ่หลาง.../ดูแลตัวเองดีๆนะไฮ่หลาง"
เสียงทุ้มทั้งสองบอกก่อนที่จะค่อยๆสลายหายไปกับอากาศ..
ทิ้งไว้เพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนร้องไห้แทบขาดใจ...!!
"ไม่!!!!!!!!"
+:+ M A F I A +:+
เฮือกกกกกกกกก!!
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย...ฝันร้ายที่เหมือนจริงเกินไปจนน่ากลัว
หางตาของร่างเล็กยังคงเปื้อนคราบน้ำตาบวกกับหอบสะอื้นหนักทำเอาคนเป็นพ่อที่ยืนดูอยู่ถึงกับหลั่งน้ำตาสองขาแกร่งของผู้เป็นพ่อค่อยๆทรุดลงกับพื้น
"ไฮ่หลางลูกพ่อ.."
อ้อมแขนอันอบอุ่นของบุพการี ณ ตอนนี้เป็นสิ่งที่ต้องการมากสำหรับคนที่ใจสลาย ร่างเล็กทลาเข้าหาอ้อมกอดของพ่อราวกับลูกนกน้อยที่ต้องการความอบอุ่น ลูกนกที่กำลังสั่นเทิ้ม..
"จินหลงต้องไม่เป็นอะไรลูก...ไม่เป็นอะไร.."
แม้จะปลอบลูกรักอย่างนั้นแต่ก็กลั้นหยดน้ำตาไว้ไม่ได้... ยิงโดนหน้าอก..เปอร์เซ็นรอดมันน้อยเหลือเกิน..
"จื่อเทา!!" น้ำเสียงกระวนกระวายของชายสูงอายุอีกคนหนึ่งเรียกความสนใจให้คู้พ่อลูกหันกลับไปมอง
"จินหลาง/จื่อหมิง"
"รู้จักกันหรอคะ?" ร่างเล็กคลายอ้อมกอดของพ่อหันไปถามคำถาม
"เพื่อนสนิทพ่อเอง.."
"หนูไฮ่หลางใช่มั้ย?" เดินเข้ามาหาอย่างร้อนรน ดวงตาแดงก่ำดูก็รู้ว่าคงร้องไห้มากแน่ๆ
"ค่ะ.."
"ทำไมเทาโดนยิงล่ะลูก นี่มันเรื่องอะไรกัน!?" มือหนาจับไหล่เล็กเขย่าให้ตอบแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กที่เห็นเหตุการณ์ชัดเจนจะยิ่งตอบไม่ถูก
"ฮึก..หนูไม่รู้"
"ลุงขอโทษนะ..."
เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังทำให้เด็กน้อยข้างหน้ากลัวก็เบี่ยงเบนความสนใจไปยังผู้เป็นพ่อแทน
"จินหลางทำไมไม่ติดต่อมาบ้าง?"
"ไฮ่หลางเดี๋ยวพ่อมานะ.."
ฝ่ามือหนาวางที่ศีรษะเล็กเบาๆก่อนจะเดินออกไป เมื่อรอบตัวปราศจากผู้คนแล้วความหวาดกลัวก็เข้ามาครอบงำอีกครั้ง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆก่อนจะหันไปมองประตูห้องฉุกเฉิน..
"3 ชั่วโมงแล้วนะ...ฮึก อย่าเป็นอะไรไปนะ..พี่จินหลง..เทา"
แอ๊ด..
และดูเหมือนว่าเวลาแห่งแสงสว่างในตอนนี้กำลังจะมาถึง เมื่อร่างสูงของคุณหมอเปิดประตูออกมา มือเล็กๆรีบปาดน้ำตาทิ้งทันทีก่อนที่จะวิ่งไปหาคุณหมอทันที
"ญาติคุณ.."
"หนูเองค่ะคุณหมอ..พวกเขาเป็นไงบ้างคะ?"
หมอใหญ่ยังไม่ทันขานชื่อเสร็จร่างเล็กก็พูดแทรกขึ้นมา ก็คนมันเป็นห่วง...มากๆนี่นา
"เอ่อ...หมอ..เสียใจด้วยนะหนู." ฝ่ามืออันอบอุ่นของคุณหมอบีบที่ไหล่อย่างให้กำลังใจแต่จะรู้มั้ย...
แสงสว่างมันดับมืดไปแล้ว..
"ไม่จริงใช่มั้ยคะ..." คล้ายกับโดนดูดจิตวิญญาณออกจากร่าง แขนขาไร้เรี่ยวแรงไปหมด ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง
"ฮือ...ไม่จริง.ไม่จริง ฮือ..."
น้ำตาที่คิดจะกักเก็บไว้ไหลทะลักออกมาราวกับพายุฝน ร่างเล็กสั่นอย่างรุนแรงจนคุณหมออดที่จะสงสารไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปโอบร่างเล็กที่ร้องไห้ไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง
"พวกเขาไปสบายแล้วนะครับ.."
แอ๊ด..
เสียงเปิดประตูที่มาพร้อมกับเตียงผู้ป่วยที่ปิดคลุมหมดหน้ากับบุรุษพยาบาลทั้งสองถามขึ้น
"หมอครับ..เอาไปเก็บที่ห้องดับจิตเลยมั้ยครับ?"
"เดี๋ยวนะ" หันไปพูดกับบุรุษพยาบาลทั้งสองก่อนจะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมเบาๆ
"หนูอยากดูเขามั้ย?"
"ค่ะ.."
"งั้นหมอขอมือ"
ค่อยๆยืนมือให้คุณหมอคนใจดี ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเดินตามไปที่เตียง.. มือเล็กสั่นเล็กน้อยเมื่อเอื้อมไปจับที่ชาบผ้าคลุมหน้า ก่อนจะรวบรวมความกล้าเปิดออกมา!!
"นี่มัน!!!"
.
.
.
"...ใครกันคะคุณหมอ??"
100%
TBC
+:+M A F I A+:+
PLEASE COMMENT
ตอนต่อไป
"ฮึก..มันนานไปมั้ยคะ พี่จินหลง..เค้าจะบ้าตายแล้วนะ..ทำไม..ฮึก...เทาไม่ฟื้นสักที"
"พี่..เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลยไฮ่หลาง...ที่ไปชอบ...."
"ฆ่ามัน..อ้อ..ล้างโคตรเลยนะ!!"
"นี่นะหรอคนเฝ้าไข้มาหลับแทนคนไข้เนี่ยนะ?"ร่างสูงกลั้นยิ้มไว้ก่อนจะลงจากเตียงของผู้ป่วย
"เดี๋ยวคอก็หักหรอก..ยัยตัวเล็กเอ้ย"
ความคิดเห็น