คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : R E B E L :: 1
I
R E B E L
"อื้อ...ปล่อยผมนะ!! ไม่!!! ปล่อยผมเถอะ!!!"
เสียงของเด็กหนุ่มดังลั่นทั่วห้อง ร่างเล็กสะบัดหนีด้วยความรังเกียจแต่กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ร่างสูงฉกฉวยซอกคอเนียนขาวได้
"ดิ้นไปก็ไม่ได้ประโยชน์!!! นายมันก็อีแค่ลูกเมียน้อย!!! ฉันจะทำอะไรนายก็ได้ตราบใดที่นายยังอยู่ในบ้านหลังนี้!!!" ร่างสูงเงยหน้าออกมาจากซอกคอเนียนก่อนจะตะคอกไป มือหนาก็เอื้อมแตะใบหน้าใส แต่เด็กหนุ่มกลับหันหน้าหนีอย่างรังเกียจ
"ปล่อยผมไปเถอะ..พี่ดงฮวา...ฮึก.." ร่างเล็กสะอื้นในลำคอ ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้พี่ชายต่างสายเลือด แต่เขาก็รู้ว่าไม่มีหนทางใดที่จะหยุดความต้องการของพี่ชายได้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก...ที่พี่ชายต่างสายเลือดทำเรื่องทรามๆแบบนี้กับเขา
"ไม่ต้องมาขอร้องให้ยากหรอก บยอน แบคฮยอน~~~ " ร่างสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายตอบกลับมาอย่างยียวน ลิ้นเรียวก็แลบมาเลียริมฝีปากสวย พลางมองไปที่น้องชายที่อยู่ใต้ร่างของตนอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางออกไปอย่างไม่ใยดี เผยให้เห็นแผงอกสวยที่ประจักษ์แกสายตาของคนข้างบน
สายตาคมๆไล้ไปทั่วร่างกายที่ไร้อาภรณ์อย่างหื่นกระหาย
"นายสวยอย่างนี้ ฉันจะหยุดได้ยังไงล่ะ หืม..~~?"
"ฮึก ปล่อยผมเถอะ" ร่างเล็กอ้อนวอนอีกครั้ง ซึ่งมันก็ไม่สามารถช่วยอะไรเหมือนเดิม ตรงข้ามกันร่างสูงกลับทาบทับริมฝีปากมาที่ร่างเล็กทันที เพราะสายตาของร่างเล็กที่ส่งไปหานั้น ร่างสูงที่อยู่ข้างบนกลับตีความหมายว่ากำลังเชื้อเชิญอยู่ หยาดน้ำใสที่เคล้าอยู่ในดวงตากลับกลายเป็นน้ำหวานหยดย้อย ริมฝีปากแดงสดนั่นก็กำลังเชิญชวนเขาอยู่เหมือนกัน
"อื้อ!!" คนตัวเล็กหันหน้าหนีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อมือหนาเอื้อมมาล็อกหน้าเนียนนั้นไว้ก่อนจะจัดการออกแรงบีบหน้าสวยให้เผยอริมฝีปากออกมาเพื่อจะสอดลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปาก
"อื้อ!!!"
"อื้ม..แบค.." ร้องครางอืมอำในคออย่างชอบใจ ลิ้นเรียวฉกฉวยลิ้นเล็กราวกับงูกำลังฉกกระต่ายตัวเล็กๆอยู่ มือไม้ก็ไล้เล่นกับหน้าท้องเนียนอย่างสุขสันต์จนเผลอไผลการจูบไปชั่วคณะ คนตัวเล็กจึงอาศัยจังหวะที่ร่างสูงผ่อนเเรงลงกัดไปที่ลิ้นหนาทันที!!
"อ๊ากกก" ร่างสูงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ลุกขึ้นนั่งมองร่างเล็กที่นอนอยู่เบื้องด้วยสายตาเคียดแค้น
เพี๊ยะ!!!
ไวกว่าความคิด...มือหนาก็ฟาดไปที่ใบหน้าสวยอย่างจัง ใบหน้าสวยหันไปตามแรงตบของร่างสูงชนิดที่ว่าถ้าลำคอของคนเราไม่มีเอ็นป่านนี้ศีรษะของคนตัวเล็กคงหมุนไปได้สักสองสามรอบ
แบคฮยอนค่อยๆหันใบหน้าสวยกลับมา เผยให้เห็นเลือดสีแดงสดที่มุมปาก ซึ่งมันยิ่งเร้าใจคนข้างบนที่เป็นพวกซาดิส ยิ่งเห็นเลือดอย่างนั้นก็ยิ่งฮึกเหิม!!!
พลั๊ก!!
ชกเข้าไปที่ท้องของคนตัวเล็กอีกครั้งด้วยความเมามันส์ ร่างทั้งร่างของแบคฮยอนขดงอเข้ามาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเหย๋เก๋บ่งบอกได้เลยว่าหมัดเมื่อกี้มันจุกแค่ไหน
ก่อนที่ตาคู่สวยจะหันมาจ้องหน้าอีกคนด้วยความเคียดแค้น
"มองหน้าฉันอย่างนั้นหมายความว่าไง~~"
"...."
"พี่ขอโทษ~~~ โกรธหรอ~~~" แม้จะถามไปราวกับว่าเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกของแบคฮยอนแต่การกระทำกลับสวนทางกันโดยสิ้นเชิง มือหนารวบข้อมือเล็กด้วยมือข้างเดียวแล้วยกมันขึ้นเหนือหัวของคนตัวเล็กก่อนจะกระชากเนกไทที่คอตนมามัดที่ข้อมือของคนสวย
"อึก.." คนตัวเล็กได้แต่ขดงอตัวด้วยความจุก จนร่างสูงต้องจัดการพลิกร่างเล็กให้นอนตรงๆ สองมือก็ลูบไล้ไปที่แผงอกสวย ริมฝีปากหนาก็กดทับไปที่ซอกคอ
ร่างเล็กได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำใสจากดวงตาคู่สวยไหลลงมาอย่างเงียบๆ ไม่ใช่ว่าเสียใจอะไร แต่ทั้งขยะแขยงและรังเกียจมากกว่า!!! เขาอยากฆ่ามันให้ตาย!! ถ้าเขามีแรงกว่านี้น่ะนะ
ฆ่าไอ้พี่ชายสารเลวที่ชอบทำเรื่องระยำ.!!
ฆ่าแม่เลี้ยงที่เอาแต่ตบตี!!! และชอบส่งเขาให้พวกไอ้แก่ตัณหากลับ.!!!
ฆ่ามันให้หมดทุกคน!!!
"อยากฆ่าพวกมันอย่างนั้นหรอ~~~?"
จู่ๆเสียงทุ้มต่ำปริศนาก็ดังเข้ามาในหัวของแบคฮยอนมันทำให้ร่างเล็กเบิกตาขึ้นมาอีกครั้ง
"อยากฆ่ามันหรือเปล่า??~~~ บยอน แบคฮยอน~~"
กลุ่มไอหมอกสีเทาที่ไม่รู้ที่มากำลังเคลื่อนเข้าปกคลุมอยู่เหนือร่างสูงที่มัวแต่ซุกไซร้ซอกคอของแบคฮยอน
ร่างเล็กกวาดสายตามองไปรอบๆแต่กลับไม่พบเจอใครนอกจากหมอกปริศนา ก่อนจะถามไปอย่างหวาดกลัว
"นะ..นายเป็นใคร?.."
พี่ชายต่างสายเลือดที่กำลังจะแกะเข็มขัดกางเกงของตนออกชะงักทันทีที่แบคฮยอนพูดออกมา ซึ่งดูก็รู้แล้วว่าไม่ได้พูดกับเขา เพราะสายตาของคนตัวเล็กไม่ได้จดจ้องมาที่เขาเลย มันกลับกวาดไปรอบๆห้อง
"นาย!!คุยกับใครน่ะ" ร่างสูงถามด้วยความสงสัยปนหวาดกลัว ดวงตาสวยที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของน้องชายฉายให้เห็นเงาวูบดำบางอย่างในดวงตาใสนั่น
"เอาหรือเปล่าล่ะ แบคฮยอน~~~ ข้าช่วยเจ้าได้นะ~~~"
"นายเป็นใคร??" อีกครั้งที่แบคฮยอนถามออกไป มันทำให้พี่ชายต่างสายเลือดหวาดผวาคนเบื้องล่างทันที มือหนาฟาดไปที่แก้มใสอีกครั้งก่อนจะตวาดดัง!!!
"เป็นบ้าไปแล้วหรอว่ะ!!" พี่ชายสบถอย่างหัวเสีย แบคฮยอนหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ก่อนจะมองผ่านไปทางด้านหลังของพี่ชายซึ่งไอหมอกสีเทากำลังจับกลุ่มเผยให้เห็นเงาลางๆของใครสักคน ละสายตาจากสิ่งปริศนากลับมามองพี่ชายของตนอีกครั้ง มุมปากที่เกรอะเลือดแสยะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับตอบรับคำถามของใครสักคนที่เขาไม่รู้จัก..
"เอาเลย!!" สิ้นคำกลุ่มหมอกสีเทาก็แผ่มาครอบคลุมร่างของพี่ชายโดยทันที รัดเข้าที่คอราวกับมีมือแต่ไฉนกลับว่างเปล่า มีเพียงความรู้สึกอันอึดอัดเท่านั้น
"อ๊อก!!!" ร่างสูงพยายามแกะสิ่งที่คิดว่าเป็นมือของใครสักคนแต่กลับคว้าหาไม่เจอ มีเพียงควันจางๆเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะรู้สึกถึงรงกระชากจากต้นคอ!! กลุ่มหมอกสีเทากำลังดึงตัวของบยอน ดงฮวา ออกมาและเหวี่ยงเข้าไปผนังอย่างแรงจนเสียงกระดูกดังลั่น !!
ร่างสูงที่โดนเหวี่ยงร้องลั่นทันทีเมื่อตัวกระแทกเข้าไปที่ฝาผนัง มือขวาเอื้อมมาแตะซี่โครงเบาๆก่อนจะสัมผัสได้ว่ากระดูกตรงนั้นมันแหลกละเอียดเสียแล้ว
"อ๊ากกกก" เสียงร้องโหยหวนดังลั่นขึ้นมาใบหน้าที่กำลังทรมานกับอาการเจ็บปวดสะท้อนในดวงตาสวยแต่คนตัวเล็กกลับทำเพียงแค่นั่งมองอย่างสนุกสนาน
ก่อนจะก้าวลงมาจากเตียง สาวเท้าเข้าช้าๆ จนมาถึงร่างของพี่ชายที่กำลังโอดครวญอย่างทรมาน แบคฮยอนย่อตัวลงมาดูสภาพพี่ชายที่ดูสารรูปแล้วมัน...น่าสมเพช!! นิ้วสวยก็เชยคางพี่ชายขึ้นมาเบาๆ
"เจ็บหรอ~? ขอโทษนะครับ~~..."
พูดแค่นั้นก็ปล่อยคางเรียวของพี่ชายก่อนจะเบนความสนใจไปที่กระดูกซี่โครงอย่างสนอกสนใจ นิ้วเรียวกดเข้าไปทันที ซ้ำยังกดลงเข้าไปอีกจนถึงปอดของอีกฝ่าย
"อ๊ากกกกก"
"อุ๊ย ผมขอโทษฮะพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่อยากช่วย~~" ร่างเล็กแสร้งทำสีหน้าเสียใจ แต่ดวงตาใสนั่นกลับมองมาด้วยความเยาะเย้ย ถากถาง และสมเพช!!!
"เจ้านี่นายสนใจอย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆด้วย บยอนแบคฮยอน"
ร่างเล็กหันขวับไปหาเจ้าของเสียงทุ้มปริศนาก่อนจะพบว่ายังคงเป็นกลุ่มไอหมอกสีเทาที่รวมตัวกันอยู่
"นายเป็นใคร?" ประโยคเดิมที่ร่างบางถามกลับมาอีกครั้ง
กลุ่มหมอกก็เริ่มเลือนลางหายไป กลายเป็นร่างสูงของใครบางคนที่ยืนอยู่ที่มุมห้อง
"ข้าเป็น...ซาตาน...!!"
"!!!"
ร่างเล็กถึงช็อคกับคำตอบ ก่อนที่คนที่อ้างว่าเป็นซาตานจะค่อยๆก้าวมาหา
ผมสีดำสนิท ดวงตาสีรัตติกาลที่พร้อมจะดึงดูดทุกอย่างให้เข้าไปติดกับ ริมฝีปากสีแดงสด ผิวขาวราวกับคริสตัลหิมะ แผงอกแกร่งที่ปราศจากอาภรณ์ปกปิดเบื้องบน แต่กลับมีผ้าอะไรสักอย่างปกปิดไว้เล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังทำให้มองเห็นกล้ามเนื้อแกร่งที่หน้าท้องที่นูนเป็นลอนออกมาจากเนื้อผ้าสีดำได้
เพียงแค่นี้ก็ทำเอาคนตัวเล็กแอบลอบกลืนก้อนน้ำลายเบาๆ คนๆนี้ ไม่สิ ซาตานตนนี้จัดได้ว่าหล่อมากเลยดีเดียว
แต่ทว่า..สองเท้าเล็กกลับถอยหนีด้วยสัญชาตญาณ รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังเปลือยเปล่าของบยอนแบคฮยอนก็ติดกับผนังห้องเย็นเชียบเสียแล้ว
"นะ..นายต้องการ..อะไร?" ร่างเล็กถามอย่างตะกุกตะกัก สายตาก็จับจ้องไปที่ร่างสูงอย่างไม่ละสายตา
"ข้าต้องการ...เจ้า!!!.."
"!!!" แบคฮยอนเบิกตากว้างทันทีที่ร่างสูงพูดจบ ก่อนจะกระพริบตาลงหนึ่งครั้ง แต่แค่ชั่วพริบตาเดียวร่างสูงกลับมาประชิดตัวเสียแล้ว มือหนาของซาตานหนุ่มวางไว้บนสะโพกมนอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาใสของแบคฮยอน ก่อนจะโน้มหน้าลงมาที่ซอกคอขาว กดทาบริมฝีปากหนาลงไปก่อนเม้มปากอย่างแรงจนคนตัวเล็กถึงกับร้องออกมา มือสวยดันแผงอกแกร่งออกแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ร่างสูงตัวหนักราวกับหิน
"ข้าต้องการเจ้าจริงๆนะ บยอน แบคฮยอน" ร่างสูงกระซิบบอกก่อนจะลากริมฝีปากร้อนไปไล้ที่หูเบาๆ
"อื้อ~~" แบคฮยอนส่งเสียงออกมา มือเล็กก็พยายามดันซาตานหนุ่มออกโดยเร็ว ซึ่งคราวนี้อีกฝ่ายก็ยอมถอยออกมาโดยง่ายดาย
"แล้วจะเอายังไงกับไอ้ผู้ชายหน้าโง่ที่นอนอยู่ตรงนั้น มันยังไม่ตายเลยนะ " ซาตานหนุ่มถามพลางใช้สายตาคมๆมองไปอีกร่างที่นอนผงาบๆอยู่บนพื้นห้อง
"ปล่อยมันให้ทรมานอย่างนั้นจะดีกว่า ให้รับรู้ถึงรสชาดเวลาถูกกระทำบ้างว่าเป็นยังไง!!!" ร่างเล็กตอบอย่างไม่แยแส ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตนที่ขาดวิ่นบนเตียงมาใส่
"จะรีบใส่ทำไม ร่างกายเจ้าสวยขนาดนี้น่าจะโชว์อีกสักหน่อย"
ซาตานหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบาง ก่อนจะรวบตัวคนตัวเล็กมากอด จมูกโด่งก็ซุกไซร้ไปมาที่ซอกคอราวกับกำลังหาสมบัติ ไม่ก็...ที่ฝังเขี้ยว..ใครจะรู้กันล่ะ??
"นายก็เหอะ เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ ไม่หนาวบ้างหรือไง??" แบคฮยอนเอียงคอกลับมาถาม แต่กลับไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
"..."
"ว่าแต่...คุยมาต่อนาน นายชื่ออะไรเนี่ย??"
"..."
"..."
"ปาร์ค...ปาร์ค ชานยอล อึก!!!" ร่างสูงทรุดตัวลง มือหนาก็กุมแผลไว้อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกุมเลือดก็ยิ่งไหลไปอีก
"นาย!!! เป็นอะไร?? ทำไมเลือดไหลเยอะอย่างนี้ ไปหาหมอมั้ย แล้วเลือดนายกรุ๊ปอะไรจะได้บอกหมอถูก" คนตัวเล็กถามอย่างกระวนกระวาย พร้อมกับพยุงร่างสูงกลับห้องของตนเองก่อน
"หาหมอที่โลกมนุษย์นะหรอ?มันไม่หายหรอก ข้าโดนศรพิษ ที่จะแก้พิษได้...ก็มีเพียงเลือดมนุษย์เท่านั้น..."
"!!!"
"อึก!!"
เลือดสีแดงแกมดำซึมผ่านผ้าที่แบคฮยอนเอามาปิดแผลอีกครั้ง ร่างเล็กยืนมองอยู่ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง
"เลือดของฉัน!!! เอาไปสิ!! "
TBC
----R e B e L----
#ฟิคกบฎ
ตอนต่อไป
"มันจะเจ็บมั้ย?"
"อย่ากินจนหมดก็แล้วกัน อ๊ะ!!"
"อ๊า ชาน..ยอ..ล..อื้อ.."
"อื้มมม...แบค.ฮ..ยอน."
"ชานยอลน้องรัก~~~เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก~~"
COMMENT+VOTE PLEASE
ความคิดเห็น