คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I N T R O
INTRO
ภายในห้องสีขาวที่อบอวนไปด้วยกลิ่นของสารเคมีมี3 ชีวิตที่กำลังร้อนใจและอีก1 ชีวิตที่ยังหลับไหลอยู่บนเตียงที่ตามเนื้อตัวมีแต่ผ้าพันแผล
ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหวานๆดวงตากลมโตกำลังกัดนิ้วมือพร้อมเดินไปเดินมาพลางมองร่างบางที่ไม่แม้แต่จะขยับตัวเลยลมหายใจโรยรินและแผ่วเบา...
"ชานยอลนายช่วยหยุดเดินแล้วนั่งเฉยๆได้มั้ย!!ฉันปวดหัวจนจะบ้าตายอยู่แล้ว!!!"
พี่ใหญ่ของบ้านสั่งให้น้องคนรองนั่งลงไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงร่างบางที่กำลังหลับไหลอยู่บนเตียงแต่การกระทำของชานยอลมันสุดจะทนเขาเดินอย่างนี้มา3 ชั่วโมงแล้วนะ!! อีกอย่างทำอย่างนั้นน้องก็ไม่ตื่นหรอก
"โธ่เฮียก็ผมร้อนใจอ่ะไหนหมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้วไงทำไมน้องมันไม่ฟื้นสักที!!!"
ชานยอลหันไปเหวี่ยงใส่คนเป็นพี่ตามนิสัยคนใจร้อนเขาห่วงยัยนั่น..น้องสาวของเขา
"...เฮียรู้..แต่ทำแบบนั้นน้องมันก็ไม่ฟื้นหรอกหมอจุนมยอนก็บอกแล้วนี่" คริสพูดพลางเอามือนวดขมับยอมรับตรงๆเขาเครียดมากกว่าน้องชายของเขาอีก
คริสละสายตาจากชานยอลไปมองน้องชายคนเล็กที่นั่งแบบซังกะตายอยู่ราวกับวิญญาณล่องลอยออกจากตัวแล้วมือใหญ่ของคนเป็นพี่ใหญ่เอื้อมไปปลอบประโลมน้องชายคนเล็ก
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิเซฮุนเฮียเชื่อว่ายัยตัวเล็กของเราต้องตื่นแน่ๆ"
คริสพูดพลางส่งรอยยิ้มไปให้น้องชายเซฮุนหันหน้ามามองพี่ชายผ่านม่านน้ำใสที่บดบังตาสวย
"ฮึกเฮียผมกลัวน้องจะเป็นไรไปเพราะผม..เพราะผมแท้ๆเลย..ฮึก"
น้องเล็กร้องออกมาอย่างไม่อายความผิดนั้นมันทำให้คนที่เขารักต้องมานอนอยู่ที่นี่และทำให้พี่ชายสุดที่รักของเขาเครียดจนหัวจะระเบิด
"เออ!!!รู้ตัวก็ดีแล้วเซฮุน!!!" ชานยอลสวนกลับมาตามประสาคนใจร้อนทำเอาน้องเล็กถึงกับเขื่อนน้ำตาแตกอีกครั้ง
"ชานยอล!!!ไม่เห็นหรือไงน้องมันช็อคอยู่!!" คริสปรามน้องชายคนรองก่อนจะเอื้อมมือใหญ่จับหัวน้องเล็กมาซบไหลเพื่อปลอบประโลม
"โว้ย!!!!เครียด!!! "
ชานยอลเอามือทึ้งหัวก่อนจะเดินไปที่ประตูกระชากมันออกมาตามอารมณ์โกรธที่ระอุอยู่ภายในอก
"นายจะไปไหนชานยอล!!" พี่ใหญ่ถามเมื่อน้องทำท่าจะออกไป
"ไปสงบสติอารมณ์เฮียผมยังไม่อยากต่อยน้องตัวเองตอนนี้!!!".
ปัง!!!!!
เสียงปิดประตูดังลั่นห้องจนแก้วหูแทบระเบิดแต่ร่างบางก็กลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย...
"เฮ้อ..." คริสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับน้องชายอารมณ์ร้อนของตัวเอง
"อย่าคิดมากเลยเซฮุนชานยอลมันก็แค่โมโหน่ะไม่มีอะไรหรอกนอนซะนะเดี๋ยวเฮียไปคุยกับหมอจุนมยอนแป๊ป"
"ฮ่ะเฮียครับ...น้องจะฟื้นจริงๆใช่มั้ยน้องจะไม่เป็นเจ้าหญิงนิทราใช่มั้ย..."
เด็กน้อยถามอย่างใสซื่อแต่มันก็แทบทำให้พี่คนโตลมจับ
"..."
พี่ใหญ่เดินออกไปโดยที่ไม่ตอบคำถามน้อง...
ทิ้งไว้แต่คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ...
....เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง....
-. Bad habits brother!! . -
หลายวันผ่านไป…..
.
.
.
.
Talk:: you
กลิ่นสารเคมีลอยมาเตะจมูกฉันจนฉันต้องย่นจมูกด้วยความเหม็นอา...รู้สึกตัวมันหนักๆแปลกเปลือกตาก็หนักจนลืมตาไม่ขึ้นขยับตัวก็ไม่ได้เจ็บก็เจ็บนี่ฉันเป็นอะไร?
แอ๊ด...
เสียงประตูเปิดเข้ามาแต่ฉันไม่สามารถมองดูได้เลยว่าเป็นใคร...
จู่ๆก็มีมือใหญ่มาสัมผัสแผ่วเบาที่หัวของฉันมันทั้งรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยกับสัมผัสนี้
"รีบๆฟื้นสิยัยตัวเล็กพี่จะบ้าตายแล้วนะ" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นขณะที่ยังลูบผมของฉันอยู่
และจู่ๆก็มีอีกมือหนึ่งมาสัมผัสที่แก้มของฉันเลื่อนขึ้นไปที่หน้าผากก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นและริมฝีปากนุ่มประทับลงมา
"ตื่นสักทีเถอะพี่ขอร้อง" เสียงทุ้มออกแหบๆของอีกคนพูดขอร้องฉันให้ตื่นขึ้นมา
แล้วเขาเป็นใคร?...
คราวนี้มีมือหนึ่งคว้ามือของฉันขึ้นไปกุมไว้ส่งผ่านความรู้สึกผ่านมืออุ่นมันทั้งรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย...
"พี่ขอโทษตื่นขึ้นมานะคนดีของพี่"
เสียงทุ้มที่เหมือนเพิ่งจะแตกเนื้อหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับจรดริมฝีปากอุ่นๆลงไปที่หลังมือของฉัน
พวกเขา...เป็นใคร... ???
คำถามนี้ยังคงอยู่ในหัวของฉัน
ฉันพยายามที่จะลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาดูผู้ชายปริศนาทั้งสามคนแต่มันก็อยากเกินกว่าจะทำได้
นี่ฉันคงไม่ได้ตาบอด....ใช่มั้ย?
.
.
.
.
ฉันพยายามอีกครั้งที่จะลืมตาขึ้นมาและก็ดูเหมือนว่าจะสำเร็จแม้ฉันจะยังไม่สามารถลืมตาได้ก็ตาม...เพราะอะไรนะหรอ...
ฉันรู้สึกเหมือนมีแสงส่องมา... งั้นก็แปลว่าฉันไม่ได้ตาบอดสินะ
อีกครั้งกับความพยายามที่จะลืมตาและดูเหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างฉัน
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแสงนีออนจากหลอดไฟแยงเข้ามาในตาของฉันจนอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง
"เฮีย!!!ยัยตัวเล็กตื่นแล้ว!!!" เสียงผู้ชายคนนึงที่นั่งกุมมือฉันพูดขึ้นมาด้วยความดีใจตาคู่สวยยังคงมีร่องรอยของน้ำตาเหลืออยู่นี่เขาร้องไห้...??
"ยัยตัวเล็กตื่นแล้ว!!!รู้มั้ยพี่แทบบ้าเลยนะ!!!"
อีกคนที่ลูบผมของฉันพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังและดุดันแต่ทว่ามันก็แฝงไปด้วยความห่วงใย
ดวงตากลมโตตอนนี้มีน้ำใสๆคลออยู่และดูเหมือนเขาจะพยายามอย่างมากที่จะไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา…
มืออีกข้างที่เหลือถูกจับไปแนบที่ใบใบหน้าหล่อเข้มคิ้วที่ขาดนิดนึงทำเอาเขาดูหล่อเถื่อนดวงตาเหมือนเหยี่ยวนั่นดุดันแต่กลับอ่อนโยนเหมือนเจ้าของดวงตาคู่นั้นรอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งออกจากริมฝีปากหนาทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆเลย..
"พี่ดีใจนะที่เธอตื่นขึ้นมา" น้ำเสียงทุ้มที่คราวนี้ฟังก็รู้ได้เลยว่าเขาคือคนที่จุมพิตหน้าผากของฉัน
ตึกตักตึกตัก
เสียงหัวใจเจ้ากรรมจู่ๆก็เต้นแรงขึ้นมาซะงั้น
"น้ำ..." กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้หลอดลมในคอก็แทบจะฉีกออกจากกัน
คนที่ลูบผมฉันกุลีกุจอไปหาน้ำมาให้จนฉันอดขำไม่ได้กับท่าทางเงอะงะของคนตัวโต
"น้ำมาแล้วๆๆ"เขาพูดก่อนจะจับหลอดยื่นมาให้ฉันดูดดวงตากลมโตจ้องประสานกับดวงตาของฉันแววตาใสก็ฉายเข้ามาราวกับสบายใจ...
ตึกตักๆตึกตักๆ
หัวใจเต้นแรงไม่หยุดเมื่อจ้องตากับตากลมโตจนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาออกมาเอง
"อืม..." รู้สึกชุ่มคอขึ้นมาเมื่อได้ดื่มน้ำเอาล่ะถึงเวลาต้องค้นหาความจริง!!!
ฉันค่อยๆยันตัวเองให้นั่งแต่ก็มีอีกคนช่วยเขาคือคนที่นั่งกุมมือฉันเป็นคนแรกเข้ามาช่วยเขาเอื้อมเอาหมอนมาวางไว้ทีหลังของฉันมันทำให้ใบหน้าหล่อเหลานั่นเฉียดจมูกฉันไป..ไม่รู้ว่าไม่ตั้งใจ..หรือจงใจ...
ตึกตักๆตึกตักๆ
หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้งเมื่อได้ใกล้ชิดฉันเบือนหน้าหนีก่อนกลัวเขาจะรู้ว่าฉัน...หน้าแดง..
ฉันที่ได้นั่งแล้วก็มองไปรอบๆมองผู้ชายสามคนที่กำลังมองมาที่ฉันเหมือนกันทุกคนยิ้มแย้มราวกับสบายใจ
แต่ประโยคถัดมาก็ทำเอาพวกเขาแทบจะช็อค...
"พวกคุณ...เป็นใครคะ?"
"!!!"
End talk ::: you
TBC
BAD HABITS BROTHERS!!!
......................................
อา...เรื่องใหม่อีกครั้ง>_<
คราวนี้เป็นเรื่องราวครอบครัวแบบธรรมดาที่ไม่ธรรมดา(เอ๊ะ? -_=)
เม้น+โหวตให้กำลังไรต์ด้วยนะจ๊ะรีดที่รัก>_<
อา...นางเอกของเราจะรู้สึกอย่างบ้างน้อ... พี่ชายหล่อขนาดนี้>_<
ฮ่าๆๆsee you soon น้าาาา
COMMENT+VOTE PLEASE
ความคิดเห็น