คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter:::2 My Name is Mr.Kris
BAD HABITS BROTHERS!!!
2
MY NAME MR.KRIS(PARK YIIFAN)
บันทึกพิเศษ::ปาร์ค อี้ฟาน
สวัสดีครับ ผม ปาร์ค อี้ฟาน พี่ชายคนโตของตระกูลปาร์ค มีน้องชายสุดไม่หล่ออยู่ 2 คน ชื่อ ปาร์ค ชานยอล กับ ปาร์ค เซฮุน และมีน้องสาวแสนสวยชื่อว่า(...ชื่อคุณ...)
ผมสูง 189 ซม. น้ำหนัก 72 กก. รอบเอว 30 ขนาดเท้า 27 ผมของผมเป็นสีน้ำตาลเข้ม ผมเป็นหัวหน้าชมรมศิลปะ ของมหาลัย อ้อ ผมเป็นกัปตันทีมบาสด้วยแหล่ะ อืม...ทุกๆวันผมจะเข้าชมรมผมครั้งล่ะ 2 วิ เพื่อทักทายสมาชิกในชมรม เสร็จแล้วผมก็จะออกมาทะแรดแท่ดแถในรั้วของเด็กม.ปลาย และคนที่ผมมาส่องบ่อยๆ...แน่นอนแล้วว่าคนๆนั้นก็คือ!!! น้องสาวสุดที่ร๊ากกกกของผมเอง >< ผมไม่ได้ติดน้องนะ น้องต่างหากทึ่ติดผม ไม่เชื่อดูตาผมดิ -..-
เอาล่ะ เนื่องจากผมเป็นคนที่มีสาระ(?) เรามาเข้าเรื่องซีเครียดกัน ฮึก!!T^T หลายวันก่อนน้องสาวที่รักของผมต้องเข้าโรงพยาบาล ToT เธอโดนรถชน!! แงๆๆTOT และไอ้ที่ชนน้องสาวที่รักของผมก็คือไอ้น้องชายสุดเลิฟของผมเช่นกัน T___T ไอ้น้องรัก ปาร์ค เซฮุน T[]T!!!
แต่ที่น่าแปลกก็คือเจ้าชานยอลกลับเป็นคนบอกว่ากับยัยตัวเล็กว่าคนที่ชนคือตัวมันเอง ซึ่งตรงนี้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม? แต่ที่ค่อนข้างแน่ใจก็คือชานยอลมันช่วยเซฮุนไว้เพราะกลัวว่าน้ำตาของเซฮุนจะท่วมห้องพักโรงพยาบาล
เห็นชานยอลชอบที่จะทะเลาะกันกับเซฮุนแต่มันก็รักน้องมากนะครับ -.,- แต่มันเป็นพวกฮาร์ดคอร์ ก็เลยเป็นแบบนี้โดยปริยาย ~~~
"เฮียโว้ย!!!! จะไปหรือเปล่าโรงเรียนเนี่ย!!!? " เสียงชานยอลตะโกนเรียกผม แหม...ตายยากจริงๆน้องตรู -..-
อ้อ ตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านของเรากันแล้วล่ะครับ >_< มีความสุขมากมาย อะฮ้า~~~
ตอนแรกที่เข้ามาบ้านแสนสุขสันต์ตื้นตันใจในไพรสน(?) ยัยตัวเล็กเกร็งมากถึงมากที่สุดเลยล่ะครับ เพราะยังจำอะไรไม่ได้ด้วย เธอก็เลยคิดว่าพวกผมเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอละมั้ง แต่สักพักพอพวกผมขนเอาอัลบั้มรูปภาพต่างๆนาๆมาวางให้ดู ยัยตัวเล็กก็เลยหายเกร็ง ใบหน้าใสนั่นมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาจากโรงพยาบาล
"เออ รอเฮียด้วย!! กำลังเซ็ดผมอยู่ ใกล้เสร็จแล้วๆ"
"เร็วๆเถอะเฮีย โตจนเลียตู.ดควายไม่ถึงแล้วยังชักช้าอีก!!" เซฮุนตะโกนขึ้นมาบ่นผมแทนชานยอล แต่เดี๋ยวนะ...นี่ผมเป็นพี่ใหญ่? แล้วน้องสุดที่ของผมมันเคารพผมดีแท้ =_= เดี๋ยวเข้าโหมดโหดแล้วจะรู้สึก -.,-
บ่นเสร็จผมก็รีบเซ็ทผมที่เหลือให้เสร็จ ส่องกระจกหันซ้ายขวา \\(‘ ‘ ) ( ‘ ‘)//
"โอ้ว เฟอร์เฟค!!! >_< " ผมชมตัวเองต่อหน้ากระจก มือข้างหนึ่งก็มาลูบคางเบาๆ ยักคิ้วข้างหนึ่งใส่กระจกเพื่อเรียกเรตติ้งกับจิ้งจกตัวเมียบนฝาผนังสักนิด
"อืม..ใช้ได้..อะแฮ่มๆ!! " หันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง
"...กระจกวิเศษจงบอกข้าเทิดใครงามเลิศในปฐพี!!"
"แน่นอนว่าต้องเป็นท่าน!! ท่านปาร์ค อี้ฟะ.."
"ปาร์ค ชานยอล!!! -"-"
"แย๊กกกกกกกก !!! เข้ามาได้ไงน้องร๊ากกก=[]=’’’ " ผมทลาไปกอดคอชานยอลที่เห็นภาพอับอายของผมไปเต็มๆ ToT เอ่อ..คือ..แบบถ้าผมไม่ทำอย่างนี้มันไม่มั่นใจอ่ะ `^` อีกอย่างวันนี้น้องสาวผมไปเรียนวันแรก ผมก็ต้องการความมั่นใจอย่างมากกกกในการไปส่งเธอที่โรงเรียน แม้ในโรงเรียนของยัยตัวเล็กจะมี 2 พี่น้องตระกูลปาร์ค อยู่ตั้ง 2 คนก็ตาม-_=
“ออกไปก๊อนนนนนน เดี๋ยวเฮียตามปายยยยย >_< “ ว่าแล้วผมก็ส่งน้องชายสุดที่รักด้วยฝ่าเท้างามๆไปหนึ่งที-..-
.
.
.
"ช้ามากเฮีย =_=" ทันทีที่ผมเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับชานยอล เจ้าเซฮุนน้องรักก็บ่นขึ้นมาทันที แต่เสียงบ่นมันก็ไม่ได้เรียกความสนใจจากผมได้เท่าไร ทำไมนะหรอ?
"น้องร๊ากกกก กูดมอร์นิงคร้ะ!!!! >_< " เพราะน้องสาวสุดที่รักที่นั่งดูแม่มดน้อยโดเรมีนั่นเอง>_<!!!
ผมตรงเข้าไปฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวจนชานยอลต้องจับแยกออก
"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คริส -///-" ยัยตัวเล็กก้มหน้านิดๆพร้อมกับบอกกลับมา เอ...รู้สึกว่าแก้มใสๆนั่นจะขึ้นสีด้วยหรือเปล่า?? อะคริะคริ -..-
"ไปโรงเรียนกันได้แล้ว -*- " ชานยอลพูดเสร็จก็จัดการลากยัยตัวเล็กออกไปทันที ผมได้แค่ยืนมองดูนิ่งๆ จะว่าไป ตั้งแต่เราคุย'เรื่องนั้น'กันผมก็ไม่ค่อยเห็นชานยอลยิ้มซักเท่าไรเลย ถึงแม้ปกติมันจะเป็นพวกโหดๆฮาร์ดคอร์อยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ยิ้ม อ้อ เห็นยิ้มแบบบางๆมากที่สุดก็ตอนที่รู้ว่าน้องสาวปลอดภัยแล้วเท่านั้น หรือว่ามันจะคิดมาก'เรื่องนั้น'อยู่หรือเปล่า?
.
.
.
"พี่คะ โรงเรียนอยู่ใกล้หรอ?" เสียงใสๆลอยเข้ามาในหูของผมในตอนที่ผมเหม่อมันทำให้ผมหันกลับไปยิ้มให้กับยัยตัวเล็ก ก่อนใช้มือของตัวเองโยกหัวเล็กๆนั่นไปมา
"ครับ อยู่ใกล้แค่นิดเดียวเอง เฮียเลยชวนพวกเราเดินมากันไง^^ ออกกำลังกายด้วย น้องสาวของเฮียเพิ่งออกมาจากโรงพบาบาลต้องออกกำลังกายบ่อยๆนะครับ ร่างกายจะได้แข็งแรง"
"อืม ใช่ ตัวเล็ก ไว้วันหลังเดี๋ยวเฮียพาไปปาร์คดีกว่าเนอะ" เซฮุนชวนยัยตัวเล็กแทนผม แขนยาวๆยนองน้องชายก็เกี่ยวรอบคอของน้องสาวผมก่อนจะจูงเดินนำหน้าไป
"ทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่าไงเฮีย?" ชานยอลที่เดินอยู่ข้างๆก็ถามขึ้นมา
"หืม?? เฮียทำหน้าแบบไหน?" ผมถามกลับไป นี่ผมไม่รู้เลยนะว่าตัวเองทำหน้ายังไงไป รู้แค่ว่าผม...
...อิจฉาน้องชายของตัวเองนิดๆแฮ่ะ
"ก็อย่างนี้ไง -"-"
"เฮ้ย!!! เฮียเปล่าทำนะเว้ย!!!>O<"
"อย่ามาปฎิเสธเลยเฮีย ผมเห็นนะ… "
"เฮ้อ...จะถึงโรงเรียนแล้วเฮียฝากดูแลยัยตัวเล็กด้วยนะ" ผมถอนหายใจที่ปฎิเสธคำพูดของชานยอลไม่ได้ ก็นะ...ผมเป็นอย่างที่น้องชายผมพูกจริงๆนั่นแหล่ะ
ตั้งแต่ตอนนั้นที่เราเปิดใจเคลียเรื่องนั้นกัน เวลามองหน้าน้องชายของตัวเองผมก็ปั้นหน้าไม่ค่อยถูกเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะผมเป็นพี่ใหญ่ด้วยละมั้ง ฮ่าๆๆ ...
"ถึงเฮียไม่พูดอย่างนั้นผมก็จะดูแล...เข้าไปล่ะนะ ตอนเที่ยงเจอกันนะเฮีย" ชานยอลหันหลังเดินไป พลางโบกมือหยอยๆมาให้ไป แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักไป ใบหน้าหล่อของน้องชายผมค่อยๆหันกลับมามองผม พร้อมกับยิ้มบางๆ
...แต่ยิ้มนั่นมันมีแค่เพียงความเศร้าอยู่ภายใน...
ขอบตาของผมร้อนผ่าวทันที่เห็นรอยยิ้มนั่น มันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าที่สุดที่ผมเคยเห็นมา...
ชานยอล...เฮียรู้ว่านายก็หนักใจ..เฮียก็เหมือนกัน..
ผมมองส่งเหล่าน้องๆอยู่นานสองนานจนมินซอกเดินเข้ามาทัก
"อ่ะแฮ่ม คุณเพื่อนครับ มหา'ลัยเราอยู่ข้างๆนะครับ"
"ไง มินซอก"
"เฮ้ย!!!ทำไมทำหน้าซังกะตาบอย่างนั้นล่ะคริส!! ยังกะโดนสาวทิ้งแน่ะ นายน่าจะยิ้มกว่านี้สิ น้องสาวสุดที่รักออกจากโรงพยาบาลแล้วนี่?"
"อ๋อ อืม แล้วทำไมนายต้องทำตาเป็นประกายอย่างนี้ -"- "
"แหม....>_< ก็.."
"หยุด!!!หยุดความคิดนั้นไว้แค่นั้น ฉันไม่ให้นายเจอน้องสาวฉันหรอก" ผมขัดมินซอกก่อนจะเขาจะพูดออกมา แหม ยังไม่ทันอ้าปากผมก็เห็นลิ้นไก่แล้ว -"-
"ง่า คริสอ่ะ ตลอดเลย แค่ดูก็ไม่ได้หรอ *0* "
"ไม่!!"
"=[]=!!"
ผมตอบแค่นั้นก็เดินออกมา ให้ตายเหอะ ผมหงุดหงิดเป็นบ้าเลยตอนนี้ โอเค ผมยอมรับว่าผมมันเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าคุณมีน้องสาวน่ารักๆแบบผมแล้วคุณจะเข้าใจเอง ว่าเวลามีใครมาเกาะแกะน้องสาวมันน่าโมโหขนาดไหน `^`
"คริส นายจะใจอ่อนกับฉันบ้างไม่ได้หรอ ฉันเป็นเพื่อนนายมานานแล้วนะ *^* "
"แล้วนายอยากเลิกเป็นเพื่อนฉันมั้ยล่ะ? ^^+" ผมส่งยิ้มเย็นไปให้มินซอก ฮ่าๆๆ หมอนั่นหน้าซีดไปเลยแฮ่ะ นี่หน้าผมโหดขนาดนั้นเชียว =_=; ผมว่าผมออกจะน่ารัก(?)
"โอเคๆ ฉันแอบตามน้องนายแบบเดิมก็ได้ (U_U')"
"ดีมาก...เฮ้ย!!! นี่นายแอบตามน้องสาวฉันหรอ!!?!! อย่าอยู่เลยคิมมินซอกกกก!!" ผมไล่เตะมันทันทีที่หัวสมองประมวลผลคำพูดของเขาเสร็จ แหม!!! นี่น้องสาวผมนะ!!มาทำตัวเป็นสตอกเกอร์ได้ไง พ่อไม่ปลื้ม >_<
"ว๊ากกกกก เก๊าย้อเย่นนน" เสียงหวีดร้องโหยหวนของมินซอกดังลั่นไปทั่วเขตมัธยมมันเลยส่งผลให้เด็กๆหันมามองเราเป็นตาเดียว
"ใจเย็นคริสๆๆ" มินซอกพยายามกล่อมให้ผมใจเย็น เอาจริงๆผมก็ไม่ได้โกรธอะไรนักหรอก([หรอจ๊ะ::ไรท์] [ยุ่งไรด้วย-"-:คริส] [ครับ(. . ;)::ไรท์] [หึหึ-_-!::คริส] เรื่องนี้เฮียไม่โหดนะคะ ไม่โหดเลย ว๊ากกกก เฮีย!!! ถีบเค้าไมอาาาToT) แต่ผมแค่อยากเตะมินซอกเฉยๆเท่านั้นเอง -..- ผมไล่เตะมินซอกจนเข้ามาในรั้วมหาลัยที่อยู่ติดกันกับโรงเรียนของเด็กๆ แต่ก็ยังอดห่วงยัยตัวเล็กไม่ได้ถึงแม้จะมีน้องชายของผมคอยดูแลก็เถอะ..
แต่ด๊อนวอรรี่คร้าบบบบ >_< ตอนเที่ยงผมก็จะได้เจอน้องสาวสุดที่รักแล้ว>_< อยากให้ถึงเร็วๆจัง อร้ายยย(?)
"คริส น้องสาวนายโอเคแล้วใช่มั้ย ไม่เสียโฉมใช่ป้ะ ถ้าฉันไปเยี่ยม.." เสียงไอ้จงอินโหยหวนทันที่ผมเดินเข้าคณะ
"..."ผมไม่แม้แต่ตอบอะไรกลับไป เมื่อประเด็นที่หมอนี่ยกมาคุยเป็นน้องสาวสุดที่รักของผม ผมเพียงแค่หันไปหน้าอันหล่อเหลาไปยิ้มบางๆ(?)ให้เพื่อนสนิทอีกคนเท่านั้น
"เฮ้ย!!! ยิ้มอย่างนั้นอย่าฆ่าตรูนะว้อยยยT[]T!!!"
ไอ้จงอินร้องโหยหวนอีกครั้งตามไดอะล็อกเดิมกับมินซอก ฮึๆๆ อี้ฟานคนนี้ไม่โหดนะครับ แต่ตอนนี้ขอตัวไปฆ่าคนเล่นๆสักเดี๋ยวก็แล้วกันนะครับ สำหรับตอนนี้คงต้องกล่าวคำว่า สวีดัด เอ้า สวัสดีสาวๆสุดสวยที่กำลังเป็นนางเอกของผมทุกคน >_< สำหรับตอนหน้าเราจะพบกันอีในเร็วๆนี้แน่นอนครับ!!! จุ๊บๆ <3
"ว๊ากกก เครสสสส อย่าถีบตรู!!! จะเละเป็นแป้งโมจิแล้วววT[]T~~~"
อ่อ!! ย้ำอีกครั้งนะครับ ผมม้ายยยโหด >_< <3
TBC
BAD HABITS BROTHERS!!!
ฮู้ววว์ สวัสดีค่าาารีดเดอร์ทู๊กกกคน สบายดีกันหรือเปล่า??
อาๆๆๆ ไม่รู้จะเขียนอะไรดีเอาเป็นว่า ขอบคุณสำหรับรีดคนไหนที่ติดตามเรื่องนี้ และก็ขอโทษที่อัพช้ามากกก
ฮ่าๆๆ โรคประจำตัวกำเริบบ่อยซะเหลื้ออออเกิน -..-
ยังไงก็แวะไปคุยกันได้ในเฟสในทวิตนะฮะ!!
อ้อ เอ็นซีเรื่องนี้จะมีหรือไม่มีก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของรีดนะจ๊ะ>_<
อา...ขอให้สนุกกับการอ่านนนน
COMMENT+VOTE PLEASE
ความคิดเห็น