คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 : อัมพาตชั่วคราว...หรือตลอดไป ?
ความรัก…สำหรับคุณ ความรักคืออะไรกัน ?
…………………………………………………………………………………………
“ขณะนี้เวลา 9.30 น.”
เสียงเตือนเวลาของนาฬิกาเรือนใหญ่ของศูนย์การค้าโคโนฮะดังขึ้น ซึ้งมันทำให้ผมรำคาญเป็นที่สุด ! วันนี้เป็นวันเสาร์หลังจากที่ผม ซาสึเกะ กาอาระ และซาอิกลับมาจากทะเลที่โอกินาวา
ทุกคนคงสงสัยว่า ผมมาทำไมที่นี้ ? คำตอบคือผมมาหนังสือติวสอบกับพวกซาสึเกะ พวกนั้นนัดผมมาตอนเจ็ดโมงเช้า แต่ตอนนี้มันเก้าโมงครึ่งผมยังไม่เห็นหัวซักคน
ตื๊ดดดด ตื๊ดดดด
เสียงโทรศัพท์สุดไฮเทค (?) ของผมก็ดังขึ้น
‘ซาอิ’
“ว่าไง !?”
(“คือ…ผมขอโทษนะฮะ พอดีตอนนี้พวกเราสามคนไปไม่ได้แล้วละฮะ ซาสึเกะคุงกับกาอาระติดภารกิจทางบ้าน ส่วนผมต้องไปดูงานแทนคุณพ่อฮะ ผมต้องขอโทษนาโตะคุงด้วยนะฮะ”)
“อ่า…มันก็ช่วยไม่ได้นี้นะ งั้นเดียวฉันจะซื้อไปเพื่อละกัน”
(“ขอบคุณจริงๆนะฮะนารูโตะคุง พ่อผมเรียกแล้วไปก่อนนะฮะ”)
หลังจากซาอิวางสายไป ผมก็เดินไปร้านหนังสือเพื่อซื้อหนังสือติวสอบ ผมไม่ใช่คนใจร้ายที่จะเห็นคนติดธุระทางบ้านแล้วจะโวยใส่นะ แม้จะโกรธเบาๆก็ตามที
พอผมวางโทรศัพท์จากซาอิและนั่งคิดว่าจะทำอะไรต่อ ผมจึงเดินซื้อของไปหลายชั่วโมง ผมก็มานั่งกินอาหารกลางวันที่ร้านราเมง
วันนี้อากาศของข้างครึ้ม คล้ายฝนจะตก ฝนตก…มันเป็นเหมือนโชคร้ายสำหรับผม เพราะผมสูญเสียทุกอย่างไปตอนฝนตก ทั้งความทรงจำ ผมจำได้ว่าตอนนั้นเป็นวันฝนตก และทุกอย่างก็หายไป แล้ววันนี้อะไรจะหายไปจากชีวิตผมอีกรึเปล่านะ ?
ผมนั่งกินราเมงไปหลายถ้วยจนใกล้บ่าย ผมจึงลุกไปจ่างเงินและเตรียมตัวกลับบ้านไปซ้อมกีต้าร์ของผมต่อ
“อ่ะ ! นารูโตะ”พอผมจะก้าวเดินแกจากร้านก็มีเสียงชายคนหนึ่งเรียกผมไว้
“เซียนลามก !!”เซียนลามกที่ผมพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกฮะ อาจารย์ผมเอง ตลกแถมหื่นเป็นที่สุด !
“เลิกเรียกฉันแบบนั้นเถอะ ฉันชื่อจิไรยะ ! ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี้ ?”
“ผมมาซื้อหนังสือนะฮะ แล้วเซียนลามกล่ะ ?”
“แกนี้จริงๆเลยนะนารูโตะช่างเถอะ ฉันก็มาเดินซื้อของแหละ ว่าแต่…ส่วนสูงไม่ได้เพิ่งเลยนี้หวา ฮ่าๆๆ”พูดจบเซียนลามกก็มาวัดส่วนสูงผม เอิ่ม…ถ้าไม่วัดก็ไม่มีใครฆ่าเซียนลามกหรอกนะ !
“ช่างผมซิ ! ผมไปแหละ ไว้เดียวผมโทรคุย”
“โอเคๆ”พูดจบผมก็ลุกจากโต๊ะเพื่อกลับบ้าน
ผมเดินออกจากศูนย์การค้าเพื่อจะไปต่อรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน เดินผ่านตึกราบ้านช่องมากมาย ผมเหม่อลอยไปกับความคิดต่างๆ ทังความทรงจำที่ไม่มีวันคิดออก ความทรงจำตอนเล่นดนตรี เที่ยวทะเล ความรู้สึกหลายอย่างที่มีต่อซาสึเกะ
แต่มันก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เหตุการณ์ที่จะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปตลอดกาล…
ผลัก !
ร่างของผมที่ยืนอยู่บนทางเท้าได้ตกลงสู้พื้นถนน ระหว่างที่ผมกำลังช็อคผมจึงหันไปดูหน้าคนทีผลักผม แต่อนิจจาร่างร่างนั้นไม่ได้อยู่เสียแล้ว
ปี๊ดดดดด เอี๊ยดดดด โคร้มมมมม
ทุกอย่างรอบตัวผมดับวูบ มีแต่เสียงบีบแตร ความเจ็บวิ่งพล่านเข้าสู้ร่างกาย ขา…ขาของผมมันไม่รู้สึก มันไม่ขยับเลยสักนึด ทั้งทีสมองผมสั่งให้มันขยับ แต่มันไม่มีความรู้สึกแล้ว…
นารูโตะ…นารูโตะ…ตื่นซิ ขอร้อง !
ใครเรียกผม ผมเป็นอะไร ?....
(บันทึก : ซาสึเกะ)
ตอนนี้ผมกำลังกระวนกระวายที่สุดในชีวิต มันเจ็บกว่าตอนที่เขาคนนั้นความทรงจำตอนเด็กหายไป ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกเจ็บปวดที่แค่ปกป้องคนๆเดียวก็ทำไม่ได้
นารูโตะ…นารูโตะโดนรถชนตอนไปซื้อของ ถ้าตอนนั้นผมไปด้วย ถ้าตอนนั้นผมบอกพ่อกับแม่ว่าไม่ไป ถ้าตอนนั้นผมไปกับนารูโตะทุกอย่างก็คงไม่เกิดขี้น
“ใครเป็นญาติคนไข้ครับ ?”คุณหมอรูปร่างท้วมเดินออกมาจากห้อง ICU
“ผมครับ ผมเป็นพี่ชายของคนไข้”เพน หรือพี่ชายของนารูโตะกล่าว
“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะฮะ แต่หมอขอเชิญทางนี้หน่อยสิครับ”ว่าแล้วพี่เพนและคุณหมอก็เดินไปในห้อง ICU เหลือไว้แต่ผม กาอาระและซาอินั่งกุมขมับอยู่ข้างนอก
เวลาผ่านไปเนินนานหลายนาที แต่ละนาทีนั้นทำให้ผมอยากลงแดงตายให้รู้แล้วรู้รอด
และแล้วเพนก็ออกมาจากห้อง ICU พร้อมคุณหมอ…
“เพน นารูโตะเป็นไงบ้าง !?”ผมรีบวิ่งเข้าไปถามเพน
“ตอนนี้…นารูโตะ…เป็นอัมพาตชั่วคราว…หรือ...อาจจะตลอดไป”พูดจบเพนก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาทั้งทีจะล้มทั้งยืน
ส่วนผมนะเหรอ ? ตอนนี้ผมเหมือนตายทั้งเป็น ทำไม ? ทำไมต้องนารูโตะ ? ทำไมไม่เป็นผม ? ทำไมตอนนั้นผมไม่ไปช่วยขา ? ทำไม ?
ตอนนี้เป็นเวลาใกล้ค่ำ ผมขอเพนมาเฝ้านารูโตะพร้อมพวกกาอาระ ดวงตาสีสดใสที่ผมหลงใหลตอนนี้ปิดสนิด ไม่มีเสียงโวยวายนารำคาญ มันเหมือนขาดอะไรไปในชีวิต
“อืออ”เสียงครางเป็นสัญญาติบ่งบอกว่าคนตัวเล็กกำลังจะตื่นแล้ว
“นารูโตะคุง นารูโตะคุงเป็นไงบางฮะ ?”ซาอิวิ่งเข้ามาดู
“ขา…ขามันไม่ความรู้สึกแล้ว !”นารูโตะพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“นารูโตะ…ฉันอยากบอกนายว่าขานายนะ…มันเป็นอัมพาตชั่วคราวหรือตลอดไป”กาอาระพูดพร้อมกุมมือนารูโตะไว้เบาๆ
“ไม่จริง…ไม่จริงใช่ไม !!!!!!!!”นารูโตะกรีดร้องออกมา มือเล็กสองข้างขย้ำผมสีเหลืองของตน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าที่ผมหลงใหล
“ฉันฝันไปใช่ไม !? ซาอิฉันฝันไปใช่ไม ซาสึเกะ กาอาระ !? บอกมาว่ามันเป็นแค่ความฝัน”นารูโตะพูดออกมาเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะนารูโตะ นายต้องหายเชื่อฉันซิ”กาอาระพูดพร้อมกอดนารูโตะไว้เบาๆ
ทุกคนปลอบนารูโตะ แต่ผม…ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่มองอยู่เฉยๆ มองอยู่ห่างๆ เจ็บใจ ปวดใจ
ผมจะต้องทำยังไงดี ? ผมจะขอโทษนารูโตะแบบไหน ? สับสนไปหมด !
(จบบันทึก : ซาสึเกะ)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีคะ #หลบหม้อไห ._______.
มาอัพแล้วหนาาาา -3- แต่งตอนมึนๆ มันเลยดูสั้นๆแถมมึนอีกด้วย -_____-
เซียนลามกมาจากไหนคะ ? 55555555555555 ขอบคุณทุกท่านที่อ่านเน้ :)
ปล.ถ้าดูแรงเงาและแต่งไปด้วยจะเริ่ดขนาดนี้ (?) #ใครถามเธอย่ะ ? -___-
ปล2. ช่วงนี้มึนจ้าาาาา #แหลสดรอบสอง -_____-
ความคิดเห็น