คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : *Chapter 5 : ทะเล...รู้สึกผิด (?)
*ดิทแก้คำผิดนะที่รัก :)
==========================================================
“ทะเล ทะเล”ผมนั่งพึมพำอยู่บนรถไฟสายไปโอกินาวา เพื่อไปเก็บตัว
แหมมมม ! จะไม่ให้ผมตื่นเต้นได้ไง ? ก็ผมจะไปเก็บตัวครั้งแรกนี้ ตื่นเต้นที่สุดในสามโลกเลยแหละฮะ!
“นี้นายนั่งพึมพำอะไรคนเดียว ?”กาอาระที่นั่งข้างผมถามผม
“อ่อเปล่าหรอก ”ผมโกหกกาอาระไป
“แน่เหรอฮะ ผมเห็นพึมพำมาตั้งแต่โคนาฮะแล้วน่ะฮะ”ไม่ยุ่งสักเรื่องจะตายไหมซาอิ ?
“แน่ซิ !”ผมกระแทกเสียงใส่
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย จนกระทั้งคนเริ่มขึ้นมาบนรถไฟมากขึ้น
“ดูซิ ! เด็กผู้ชายผมสีดำหล่อจังเน๊อะ”อะไร ! ยัยเจ๊หัวเกรียนนั้นชมเจ้าซาสึเกะอีกแล้ว ! แล้วทำไหมผมต้องหงุดหงิดว่ะเนี้ย ?
“ฉันว่าคนผมสีแดงนั้นเหรอกว่าน่ะ !”เจ๊ปากแดง 2 พูดถึงกาอาระ
“ไม่ๆ ฉันว่าเด็กผู้ชายคนที่คนผิวขาวคนนั้นมากกว่า”เจ๊ปากชมพูพูดถึงซาอิ
ตกลงว่าไม่มีใครชมผมเลยใช่ไหม !? ชมกันเค้าไป เช๊อะ ! อิ่โตะงอนนนน ! ส่วนอิ่พวกที่เหล่าเจ๊สามเทย (เย้ยยยยย ! เทยเที่ยวไทยมาไง ?) ก็หลับเป็นตาย ปล่อยให้อิ่โตะน้อยกลอยใจนั่งคนเดียว เช๊อะ !
ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี…งั้นผมขอนอนสักหน่อยดีกว่า zzZZ
--1 ชั่วโมงต่อมา –
ทะเลสีฟ้า…หาดทรายสีขาวอมชมพู…ดวงอาทิตย์สีแดงส้มที่พร้อมตกลงในทะเล…ท้องฟ้าสีส้มอมชมพูที่สะท้อนอยู่ทั่วชายหาด
อ๊ากกกกกกกก !! ไม่คิดไม่สั้นว่าจะได้มาที่ที่สวยแบบนี้ ผมล่ะชอบทะเลจริงๆ กว่าจะนั่งมาถึงโอกินาวาก็ใช่เวลาไปครึ่งวัน แต่มันก็คุ้มที่ได้เห็นอะไรสวยๆแบบนี้น่ะฮะ
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นทำให้อากาศที่ทะเลโอกินาวาค่อนข้างเย็นสบาย มีลมอ่อนๆพัดมา แต่ว่าไอ้ผมของผมที่เริ่มยาวประมาณคอเริ่มจะปลิวเบาๆ มันน่ารำคาญจริงง ! เรามาพูดเรื่องทีพักของพวกผมกันดีกว่า กาอาระซึ่งรวยมหารวยเป็นคนจองโรงแรมทั้งหมดไว้ แต่ว่ากาอาระบอกว่า 2 คนต่อ 1 ห้องน่ะ ผมจะทำอะไรได้นอกจากก้มรับชะตากรรมที่ต้องนอนกับซาสึเกะไป
พอพวกเรายกของลงจากรถเสร็จพวกเราก็เดินลงมาตามทางไปโรงแรม โรงแรมที่นี้ค่อนข้างน่ารักมากเลยฮะ แต่งด้วยสีฟ้าอ่อน ปนชมพูเบาๆ แต่ผมค่อนข้างชมสีดาร์กๆทำให้มันรู้สึกเฉยๆในสายตาผม ห้องของผมกับซาสึเกะแต่งด้วยสีเหลืองปนขาว ให้บรรยากาศหมีพูดีแท้ ! เตียงเป็นแบบเตียงชั้นแบบที่ผมนอนกับพี่เพนสมัยก่อน มีระเบียงให้มองดวงอาทิตย์ขึ้นกับตก
“นายนอนล่างละกันน่ะ”ซาสึเกะพูด
“แล้วแต่นายเถอะ ฉันไปอาบน้ำแปปก่อนน่ะ”หลังจากพูดจบผมก็เข้ามาอาบน้ำ อ่างน้ำค่อนข้างกว้าง ทำให้ผมนอนแช่สบายยย
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาเปลี่ยนผ้าของนอก เฮ้ยยยยย ! ผมผอมลงอีกแล้วรึเนี้ยยย ? ทำไหมเสื้อของบผมมันหลวมแบบนี้ !
“ทำไหมนายถึงผอมแบบนี้เนี้ยย ?”ซาสึเกะถามผม
“ฉันจะไปรู้เหรอ ? ข้าวฉันก็กินตรงเวลาทุกวัน !”
“ช่างเหอะ แล้วนายจะเอาไงต่อ ? จะนอนเลยรึว่าจะลงไปข้างล่าง ?”ซาสึเกะถามต่อ
“ฉันจะนอนเลย ฝันดีล่ะกัน”ผมพูดจบก็ขึ้นเตียงนอนเลย
(บันทึก : ซาสึเกะ)
วันนี้ผมเห็นนารูโตะผอมลงอีกแล้วแหละฮะ ! เป็นผู้ชายแท้ๆทำไหมผอมจังเลยแฮะ แถมยังตัวเล็กอีกตะหาก แต่ก็นั้นแหละมันทำให้ผมคิดอกุศลกับหมอนั้นนี้ (แกคิดอะไรกับโตะลูกนอสสส ?)
ผมเห็นว่าเย็นมากแล้วเลยจะปลุกคนตัวเล็กที่นอนอุตุอยู่บนเตียง ผมเลยลุกขึ้นไปเขย่าตัวคนตัวเล็กเบาๆ
“นารูโตะ ตื่นได้แล้วว”ผมพูดพร้อมเขย่า
“อ่า… ขออีก 5 นาทีน่ะพี่เพนน”นารูโตะคิดว่าผมเป็นี่เพนซะได้ พี่เพนอะไรจะหล่อขนาดนี้ (?)
“ตกลงจะไม่ตื่นซิน่ะ !?”ผมก็ถามไปงั้นแหละ ผมรู้ว่ายังไงนารูโตะคงไม่ตื่นง่าย
ผมคิดแบบนั้นผมเลยนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเจียงพร้อมกับมองหน้านารูโตะไปด้วย
เสื้อผ้านารูโตะในตอนนี้ก็เป็นเสื้อยืดที่หลวมเอามากๆ กับกางเกง 3 ส่วนที่ดูค่อนข้างใหญ่ ผมสีองสดใสที่ตอนนี้เริ่มยาวประมาณคอ ตาสีฟ้าสดใสที่ตอนนี้ปิดสนิด ริมฝีอวบอิ่มสีแดงแบบไม่ได้ทาที่เผยอตอนนอนนึดๆ ผิวสีแทนที่ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กที่ออกไปเล่นเหมือนชาวบ้าน แต่ผิวกายค่อนข้างแตกต่างผิวส่วนที่ไม่ได้โดนแดดนั้นกลับขาวสะอาดในแบบที่ไม่เคยออกมาดูโลก
ทุกส่วนในร่างกายหมอนี้ไม่แตกต่างจากเมื่อตอนเด็กนัก มันให้ความรู้สึกว่านารูโตะเป็นเด็กผู้หญิงซะมากกว่า นารูโตะเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าหวานมากคนนึง ผมไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงก็แค่อยากจะปกป้อง ดูแล เคียงข้างเหมือนที่ตอนเด็กๆหมอนี้ให้ผมพิงไหล่เสมอ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ารักรึเปล่า ? แต่ผมรู้สึกแบบนั้นนี้ !
ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ผมทะเลาะกับครอบครัวเป็นประจำ คนในบ้านที่ผมรู้สึกดีก็มีแต่พี่อิทาจิเทานั้น แต่หลังจากวันนั้นเจ้าเปี๊ยกคนหนึ่งก็เข้ามาในชีวิตผม เจ้าเปี๊ยกคนนั้นทำให้ผมหัวเราะได้ ยิ้มได้
“ถ้านายไม่มีใคร นายก็มีฉันเสมอน่ะซาสึเกะ จำไว้ว่านายไม่ได้อยู่คนเดียว”
ประโยคประโยคเดียวทำให้ผมรู้สึกดีแล้วก็จำมาตลอด แต่ความสุขช่วงนั้นก็พังทลายด้วยน้ำมือครอบครัวผมจนได้ !
นารูโตะให้อะไรกับผมมากมายทั้งการเล่นเบสนารูโตะก็บอกว่าชอบผู้ชายเล่นเบสผมเลยหัดเล่นเบสมาเสมอ ผมก็เลยบอกให้นารูโตะลองฝึกกีต้าร์จะได้มาเล่นด้วยกัน ภาษาดอกไม้ที่ผมไม่เคยคิดจะรู้ผมก็ต้องรู้เพราะนารูโตะค่อนข้างชอบดอกไม้ ทุกอย่างที่นารูโตะรู้ผมก็รู้หมด นารูโตะถือว่าเป็นคนสำคัญที่ต่อให้หาทั้งโลกหรือจักวาลก็ไม่มีวันหาเจอแน่นอน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้ผมตื่นจากความคิดทั้งหมด
“ว่าไงกาอาระ”พอผมเดินออกไปเปิดประตูก็ผมกาอาระอยู่หน้าประตู
“เปล่าหรอก แค่จะเอาขนมปังกับนมมาให้พวกนาย เห็นนายยังไม่ได้กินอะไร”กาอาระพูดจบพร้อมยืนขนมปังกับเยือกนมมาให้ผม
“ขอบใจมากล่ะกัน”ผมพูดตามมารยาท
“ไม่เป็นไร พวกนายไม่เป็นไรน่ะ ?”กาอาระถามพร้อมมองไปที่นารูโตะ…อยากจะบอกจังว่าผมห่วงงง !
“ไม่หรอก นายเถอะ”ผมพูดแกมไล่
“อ่า…งั้นฝันดี”กาอาระพูดจบพร้อมออกไป
ผมปิดประตูแล้วก็มานั่งดูนารูโตะต่อไป ใบหน้าของหมอนี้ทำให้ผมหยุดหายใจตอนเจอครั้งแรก คำเดียวที่นึกได้ตอนนั้นคืองดงาม แถมเสียงอันนุ่มนวลทำให้เวลาหยุดหมุน
“นารูโตะตื่น ! ลุกมากินข้าวก่อนซิ เดียวก็ปวดท้องตายพอดีหรอก”ผมเรียก
“อืม…ข้าวอ่อ ?”นารูโตะเปิดเปลือกตาพร้อมมองผม
“ใช่แล้ว อ่ะนี้”ผมยืนนมกับขนมปังให้ นารูโตะก็นับไปกินแบบง่ายๆกินไปแบบไม่คุย พอกินจบก็นอนต่อ ผมอยากจะถามจริงว่าไปอดนอนมาจากไหน ?
ผมไม่อยากถามอะไรมากมายผมเลยลุกไปอาบน้ำแล้วก็มานอนวันนี้ผมคิดถึงเรื่องเก่าๆมากมาย มันทำให้ผมคิดถึงตอนนั้นจังนะ ไม่รู้ว่ากี่ครั้งที่น้ำอุ่นออกมาจากดวงตาของผมที่พนึกถึงเรื่องนี้ คิดมาตลอดว่าจะปกป้อง แต่สุดท้ายนารูโตะก็ต้องมาความทรงจำหายเพราะคนเห็นแก่ตัวแบบครอบครัวผม
ผมเช็ดน้ำตาแบบลวกๆแล้วก็ลงมาอาบน้ำนอน พอผมปีนขึ้นไปนอนผมก็คิดเรื่องต่างไปเรื่อยจนเผลอหลับไป…
(จบบันทึก : ซาสึเกะ)
------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแย้วววว >[]< ตอน 1.11 น. เนี้ยน่ะ -0-
ตอนนนี้แอบมีเทยเที่ยวไทยเบาๆ ฮ่าๆๆ .___.
ตอนที่แล้วมันหวานไป ตอนนี้เลยขอดราม่าเบาๆ ไม่ว่ากันเน๊อะ ><
ชอบก็แอดแฟบ ชอบก็แอดแฟบ #สะกดจิต -0-
ขอบคุณทุกกำลังใจ ไม่ว่าจะเม้นท์ แอดแฟบเน้อออ ^^
ปล. ฟิคเรื่องนี้จะอัพตามความอินดี้พร้อมจิตแตกของไรเตอร์นามว่านอสหลุด (?)
ปล2. ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไรจะพูดต่อ See Yaaaa ><
ปล3. ดิทแก้คำผิด แค่ปรับอักษรอะไรมากกว่าน่ะ ฮ่าๆๆ -0-
ความคิดเห็น