ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 3 : คู่ของจุงอา.. กับ.. ชางมิน...
ยุนโฮ / แจจุง / คังวอน / ยูชอน / จุงอา / แซยอน / จุนซู / มีฮยอน / ดองวู / ชางมิน
3
*คู่ของจุงอา กับ ชางมิน*
“...มิน.. ชางมิน!!” จุงอาตะโกนใส่หูของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังส่องไฟฉายดูอะไรบางอย่างบนพื้น...
“หา อะไรเหรอ?” ชางมินสะดุ้ง รู้สึกตัว...
“ดูอะไรอยู่น่ะ เห็นก้มหน้าดูมาพักนึงแล้วนะ”
“กำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ เธอก็เดินไปก่อนสิ” ชางมินตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มดูบางอย่างที่พื้นต่อ...
“จะบ้าเหรอ! นายเป็นคนถือไฟฉายนะ นายไม่ส่องไฟ แล้วชั้นจะเดินยังไง!!” จุงอาแหวใส่ชางมินอีกรอบ
“เออ.. โทดที” ชางมินพึ่งนึกได้
คำตอบของชางมินเล่นเอาจุงอาตาโต... นี่ลืมจริงๆเหรอ?...
สุดท้าย เธอเลยหันหลังยืนพิงผนังด้วยความอ่อนใจ...
“จุงอา.. มาดูนี่สิ” ชางมินเอ่ยเรียก...
“อะไร?.......” จุงอาหย่อนตัวลงข้างๆชางมิน แล้วก็ต้องอึ้ง... เมื่อเห็นหยดน้ำสีแดงเข้ม...
“พึ่งจะมี เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาด้วย” ชางมินลองแตะดู... ของเหลวสีแดงติดขึ้นมากับปลายนิ้วเรียวยาว...
“ขะ.. ของใคร..?” จุงอาปากคอสั่น...
“ไม่รู้.. แต่ขอให้มันไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่งในพวกเราเถอะ”” ชางมินตัดสินใจ ลุกขึ้นยืน...
“เราตามรอยเลือดไปเถอะ” ชางมินส่องไฟไปตามทางที่มีหยดน้ำสีแดง หยดเป็นทางยาว...
“เอ๋? จะดีเหรอ.. ถะ.. ถ้าเกิดเป็นพวก..” จุงอาดึงแขนชางมินไว้...
“แต่ถ้ามันเป็นของแซยอนล่ะ...” คำพูดของชางมินทำเอาจุงอาพูดไม่ออก... ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนเหมือนกัน...
สุดท้ายจุงอาก็ต้องยอมไปกับชางมินที่ยืนยันจะเดินตามรอยเลือดไป...
ทั้งคู่เดินมาเป็นเวลานานพอดู... จนจุงอาทนไม่ไหว...
“ชางมิน กลับเถอะ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” จุงอารั้งแขนชางมินที่กำลังจะเดินต่อไว้...
“แต่ว่า...” ชางมินยังไม่ยอม...
“ชั้นว่า รอยเลือดเนี่ย มันล่อให้เราเดินตามมามากกว่า!”
“อืม.. มันก็จริงแฮะ” ชางมินเริ่มคล้อยตาม...
“งั้นเรากลับไปทางเดิมกันเหอะ” จุงอาหันหลังกลับ...
ชางมินส่องไฟไปที่รอยเลือดด้วยความรู้สึกแปลกๆ... ทำไมรู้สึกเหมือนต้นตอของเลือดมันอยู่ใกล้ๆนะ...
“ชางมิน! ไปสิ!” จุงอากระตุกแขนชางมิน...
“อืม..” ชางมินยังคงมองรอยเลือดอย่างมีลางสังหรณ์...
แต่เดี๋ยว... นั่น... !!!!!
“จุงอา!! ดูนี่สิ รอยเลือดมันหยุดที่ตรงนั้น!!” ชางมินชี้มืออย่างตื่นเต้น... เบื้องหน้าของพวกเค้าคือรอยเลือดที่หยดซ้ำๆกันอยู่ที่เดิม... ส่วนบริเวณต่อไป กลับไม่มีรอยเลือดเลย...
“ทำไม... มันหายไปเฉยๆนะ...” ชางมินเอาไฟฉายส่องดู...
“แปลกนะ ตรงนี้ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร... รึว่าจะเป็นทางลับ” จุงอาก้มลงดูหยดเลือดบนพื้น... พลางเอามือแตะไปทั่วบริเวณนั้น...
ชางมินนิ่งคิด... แปลกแฮะ... ตอนนี้ลางสังหรณ์ของเค้ากลับบอกให้เค้ารีบไปจากตรงนี้ซะดีกว่า...
“จุงอา...” ชางมินเอื้อมมือมาแตะไหล่จุงอา... กำลังจะเรียกให้เธอลุก...
“อ๊ะ!” จุงอาร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างหยดลงมาโดนศีรษะเธอ...
“ชางมิน!! นายเอาอะไรมาหยดใส่ชั้นน่ะ อุ๊ย!” จุงอาลุกขึ้นหลังจากมันยังคงหยดลงมาอีก... เธอยกมือขึ้นแตะ...
“เฮ้ย! ชั้นเปล่านะ เธอเป็นอะไร?” ชางมินรีบพูด พลางยื่นไฟฉายให้จุงอา... เค้ารู้สึกถึงกลิ่นของเลือดที่รุนแรงขึ้นมา...
“ว้ายยยยยยย!!!!” จุงอาเห็นสิ่งที่ติดมือมา ถึงกับร้องลั่น.......
ของเหลวสีแดงเข้มเปรอะอยู่ทั่วมืออันสั่นเทาของจุงอา...
“จุงอา!! เธอไปโดนอะไร.....มา.......” ชางมินที่ตกใจจากเลือดที่มือจุงอา พูดไม่ออกทันที... เมื่ออะไรบางอย่างหยดลงมาจากข้างบนผ่านหน้าเค้าไป... !!!
ชางมินเอาไฟฉายส่องไปที่สิ่งนั้นด้วยหัวใจเต้นรัว...
หยดเลือด..... !!!!!
ทั้งคู่เงียบกริบ... ด้วยเริ่มรู้สึกแล้วว่าต้นตอของหยดเลือดนั้นมาจากที่ไหน...
“มะ.. ไม่จริงใช่มั้ย?... ชางมิน... ชั้นแค่คิดไปเองใช่มั้ย?...” จุงอาเสียงสั่น... หยดเลือดเริ่มหยดลงมาติดต่อกันมากขึ้น...
ชางมินกลั้นหายใจ... ทั้งคู่ค่อยๆมองขึ้นไปข้างบน... ตามแสงจากไฟฉายในมือของชางมิน...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ภาพที่เห็นคือ... คน...!! ร่างกายของคนกำลังคลานอยู่บนเพดาน...
สองมือที่แดงก่ำไปด้วยเลือด... ใช้เล็บจิกไปบนพื้นผิวจนเล็บนั้นฉีกขาด... ร่างกายติดอยู่บนเพดาน... สองขาที่บิดเบี้ยวภายใต้กระโปรงสีขาวที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงเข้ม... หัวเข่าชโลมไปด้วยของเหลวสีแดงเนื่องจากถูกเสียดสีเพื่อจะเคลื่อนตัว... แต่สิ่งที่ทำให้จุงอากรีดร้องคือ...
ส่วนศีรษะ ที่เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงสยายปรกลงมา... ลำคอที่หมุนอย่างผิดธรรมชาติ... ทำให้ใบหน้าที่ควรจะหันเข้าหาเพดาน... หันกลับลงมา... ดวงตาปูดโปนสีแดงก่ำ... ปากอ้ากว้างทำให้เลือดสีแดงเข้มหยดลงมา...
“วิ่ง!!! วิ่งเร็ว กลับไปทางเก่า!!!” ชางมินดึงตัวจุงอาที่ยืนนิ่งขยับไม่ได้ด้วยความตกใจสุดขีด ให้ออกวิ่ง...
“กี๊ซซซ!!!!” เสียงเล็บถูกครูดไปกับพื้นผิวที่ดังไล่หลังมา ทำให้รู้ว่า... มันกำลังไล่ตามมา...
“วิ่งไป อย่าหันกลับไปมอง!!!!!” ชางมินตะโกน พลางวิ่งตามหลังจุงอามาติดๆ...
ทั้งคู่วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต... ทางซ้ายมือคือประตูบานหนึ่ง...
“จุงอา!!! ทางซ้าย ประตู!!” ชางมินกระชากประตูตรงหน้าให้เปิดออก เค้ารีบดันจุงอาผ่านประตู... แล้วเบียดตัวจามเข้าไปทันที...
ร่างที่คลานตามมากรีดร้องโหยหวน... มันพยายามจะผ่านประตูเข้ามา... ชางมินขว้างไฟฉายในมือใส่ ทำให้มันชะงัก... ชายหนุ่มรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว...
เสียงกรีดร้อง... กับเสียงเล็บที่ครูดไปกับประตู ยังคงดังไปอีกซักพัก จนกระทั่ง... มันเงียบหายไป...
“มันไปแล้วเหรอ?...” จุงอาเงยหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาขึ้นมา...
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน.. แต่เรายังไม่ควรออกไป มันอาจจะดักอยู่ข้างนอก.. เธอเป็นอะไรรึเปล่า?” ชางมินหันมาถามจุงอาที่กำลังร้องไห้...
“เปล่า... ชั้นไม่เป็นอะไร...” จุงอาสะอื้น... ภาพเมื่อซักครู่ยังคงติดตาเธอ...
ชางมินปล่อยให้เธอนั่งสงบสติอารมณ์... เค้าลุกขึ้น พยายามมองไปรอบๆสถานที่ที่เค้าเข้ามา... ไม่น่าปาไฟฉายใส่มันเลยแฮะ... มองไม่ค่อยเห็นอะไรเลย...
“ชางมิน... รู้มั้ย...” จุงอาเอ่ยขึ้นมา “ผีตัวเมื่อกี้น่ะ... ชั้นรู้จัก... ชั้นรู้จัก...”
“อะไรนะ?.. เธอหมายความว่าไง” ชางมินหันมามองจุงอา
“นั่นเป็น... รุ่นพี่ที่อยู่ข้างๆ... บ้านชั้นเอง...” น้ำตายังคงไหลออกจากดวงตาของจุงอา...
“แต่ตอนนี้... เค้า... เค้า...” จุงอาพูดต่อไม่ออก... ราวกับว่าเสียงของเธอหายไป...
“เข้าใจล่ะ... เค้าก็คงเป็นหนึ่งในกลุ่มที่เข้ามาในบ้านนี้ ที่แซยอนเคยบอกล่ะสินะ” ชางมินเอื้อมมือมาจับไหล่จุงอาเป็นการปลอบ... จุงอายกฝ่ามือขึ้นมาปิดใบหน้า...
“ช่วย... ช่วยด้วย...”
เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ประตู...
“ชางมิน... นั่นเสียงใครน่ะ...” จุงอามองไปที่ประตู...
ชางมินนั่งนิ่ง... เสียงนี้มัน...
“ช่วยด้วย... ใครก็ได้ช่วยที...”
“แซยอน... แซยอน!! เธอใช่มั้ย แซยอน!!!” จุงอาตะโกนถาม
“จุงอา จุงอา... !!! เธออยู่ในนั้นใช่มั้ย ช่วยชั้นด้วย!!!” เสียงนั้นตะโกนตอบกลับมา... ตามมาด้วยเสียงเคาะประตู...
“แซยอน!!!” จุงอาลุกพรวดขึ้น จะไปเปิดประตูให้แซยอน...
“เดี๋ยว จุงอา!” ชางมินรั้งแขนจุงอาไว้... ข้างนอกนั่น... ใช่แซยอนแน่เหรอ?...
“อะไรอีกล่ะ ชางมิน!! นั่นแซยอนนะ แซยอนที่เราตามหากันไง!!” จุงอาไม่เข้าใจว่าทำไมชางมินต้องห้ามเธอ... ทั้งๆที่ข้างนอกนั่นคือแซยอนที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือ...
“เรายังไม่รู้เลยนะ ว่านั่นใช่แซยอนจริงๆรึเปล่า” ชางมินพยายามพูดด้วยเหตุผล “ถ้าเกิดว่านั่น... เป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่แซยอนล่ะ”
“แต่ว่า...” จุงอาเริ่มคิดได้... แต่เธอก็ยังลังเลเพราะนั่นคือเสียงของแซยอน...
“จุงอา... ช่วยชั้นด้วย... เปิดประตูให้ชั้นที...” เสียงนั้นยังคงร้องเรียกต่อไป...
จุงอาหันไปมองทางประตูอีกครั้ง อย่างไม่แน่ใจ... แต่ชางมินก็จับแขนเธออยู่...
เสียงที่ประตูเงียบไปแล้ว...
“ชั้นอยากออกไปจากที่นี่แล้ว...” จุงอาคร่ำครวญ...
“ชั้นก็เหมือนกัน... เราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้!” ชางมินพูดอย่างเด็ดเดี่ยว... เรื่องอะไรเค้าจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ด้วย...
ทันใดนั้น... ชางมินก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...
ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างไม่แน่ใจ... ลางสังหรณ์ของเค้ามักจะถูกเสมอ... จนบางครั้งเค้าก็ภาวนาให้มันผิด...
“อะไร?... มีอะไรเหรอ?” จุงอาถาม... ถ้าไม่มีก็อย่าทำให้กลัวสิ...
หญิงสาวหันไปมองบ้าง... แต่ไม่เห็นมีอะไรเลย...
แต่ทันทีที่หันกลับมาทางชางมิน... จุงอาก็ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง...
“ชั้นแค่รู้สึก... แต่ช่างเถอะ ไม่มีอะไร.... หรอก....” ชางมินมองหน้าจุงอาที่มองมาทางเค้าแล้วชะงัก... หรือว่า...
ปึ้ก....!!!!!
ชางมินหมุนตัวกลับข้างหลังพร้อมๆกับเหวี่ยงหมัดเข้าใส่สิ่งที่ทำให้จุงอาตกใจ... แต่มันกลับรับไว้ได้...
“จะทำอะไรน่ะ! ชางมิน” เสียงหนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้น...
“คังวอน!!!” ชางมินเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นชัดๆ...
“อุตส่าห์เป็นห่วง นายกลับจะต่อยชั้นซะงั้น” คังวอนพูดยิ้มๆ
“โทดที ก็ชั้นนึกว่าไม่ใช่คน” ชางมินหันไปหาจุงอา “จุงอา!! แล้วเธอตกใจทำไม ชั้นก็นึกว่าเธอเห็นอะไร”
“ก็.. เมื่อกี้.. อยู่ดีๆคังวอนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้นี่นา... น่ากลัวจะตาย...” จุงอาอ้อมแอ้มตอบ...
“แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ชางมินมองมาที่คังวอน...
“ชั้นก็ผ่านประตูตรงข้างหลังนั่นเข้ามาน่ะสิ” คังวอนชี้ไปทางข้างหลัง ชางมินกับจุงอาเลยพึ่งสังเกตเห็นว่าที่นี่มีประตูหลายบาน “เมื่อกี้ชั้นเจอมือที่ขึ้นมาจากพื้น เลยวิ่งหนีมาเนี่ยแหละ”
“แล้ว.. เอาไงต่อดีล่ะ” จุงอาถามขึ้น
“ชั้นว่า เราไม่ควรอยู่เฉยๆนะ ไม่งั้นเราจะกลายเป็นเป้านิ่ง ให้พวกมันมาเล่นงาน” คังวอนออกความเห็น
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ! จุงอา ไหวมั้ย?” ชางมินหันไปประคองจุงอาขึ้นมา...
ทั้งสามคนเลือกที่จะผ่านประตูบานใหม่ไป... โดยไม่รู้เลยว่าต้องเผชิญกับอะไรอีกบ้าง...
********************************************************
มาต่อแล้วนะฮะ
ขอบคุณมากๆเลยนะฮะ สำหรับคอมเม้นท์ทุกอัน ^^
หวังว่าจะสนุกกับฟิคเรื่องนี้อีกฮะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและทุกคนที่เม้นท์
โค้งงามๆ 3 รอบ
3
*คู่ของจุงอา กับ ชางมิน*
“...มิน.. ชางมิน!!” จุงอาตะโกนใส่หูของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังส่องไฟฉายดูอะไรบางอย่างบนพื้น...
“หา อะไรเหรอ?” ชางมินสะดุ้ง รู้สึกตัว...
“ดูอะไรอยู่น่ะ เห็นก้มหน้าดูมาพักนึงแล้วนะ”
“กำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ เธอก็เดินไปก่อนสิ” ชางมินตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มดูบางอย่างที่พื้นต่อ...
“จะบ้าเหรอ! นายเป็นคนถือไฟฉายนะ นายไม่ส่องไฟ แล้วชั้นจะเดินยังไง!!” จุงอาแหวใส่ชางมินอีกรอบ
“เออ.. โทดที” ชางมินพึ่งนึกได้
คำตอบของชางมินเล่นเอาจุงอาตาโต... นี่ลืมจริงๆเหรอ?...
สุดท้าย เธอเลยหันหลังยืนพิงผนังด้วยความอ่อนใจ...
“จุงอา.. มาดูนี่สิ” ชางมินเอ่ยเรียก...
“อะไร?.......” จุงอาหย่อนตัวลงข้างๆชางมิน แล้วก็ต้องอึ้ง... เมื่อเห็นหยดน้ำสีแดงเข้ม...
“พึ่งจะมี เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาด้วย” ชางมินลองแตะดู... ของเหลวสีแดงติดขึ้นมากับปลายนิ้วเรียวยาว...
“ขะ.. ของใคร..?” จุงอาปากคอสั่น...
“ไม่รู้.. แต่ขอให้มันไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่งในพวกเราเถอะ”” ชางมินตัดสินใจ ลุกขึ้นยืน...
“เราตามรอยเลือดไปเถอะ” ชางมินส่องไฟไปตามทางที่มีหยดน้ำสีแดง หยดเป็นทางยาว...
“เอ๋? จะดีเหรอ.. ถะ.. ถ้าเกิดเป็นพวก..” จุงอาดึงแขนชางมินไว้...
“แต่ถ้ามันเป็นของแซยอนล่ะ...” คำพูดของชางมินทำเอาจุงอาพูดไม่ออก... ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนเหมือนกัน...
สุดท้ายจุงอาก็ต้องยอมไปกับชางมินที่ยืนยันจะเดินตามรอยเลือดไป...
ทั้งคู่เดินมาเป็นเวลานานพอดู... จนจุงอาทนไม่ไหว...
“ชางมิน กลับเถอะ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” จุงอารั้งแขนชางมินที่กำลังจะเดินต่อไว้...
“แต่ว่า...” ชางมินยังไม่ยอม...
“ชั้นว่า รอยเลือดเนี่ย มันล่อให้เราเดินตามมามากกว่า!”
“อืม.. มันก็จริงแฮะ” ชางมินเริ่มคล้อยตาม...
“งั้นเรากลับไปทางเดิมกันเหอะ” จุงอาหันหลังกลับ...
ชางมินส่องไฟไปที่รอยเลือดด้วยความรู้สึกแปลกๆ... ทำไมรู้สึกเหมือนต้นตอของเลือดมันอยู่ใกล้ๆนะ...
“ชางมิน! ไปสิ!” จุงอากระตุกแขนชางมิน...
“อืม..” ชางมินยังคงมองรอยเลือดอย่างมีลางสังหรณ์...
แต่เดี๋ยว... นั่น... !!!!!
“จุงอา!! ดูนี่สิ รอยเลือดมันหยุดที่ตรงนั้น!!” ชางมินชี้มืออย่างตื่นเต้น... เบื้องหน้าของพวกเค้าคือรอยเลือดที่หยดซ้ำๆกันอยู่ที่เดิม... ส่วนบริเวณต่อไป กลับไม่มีรอยเลือดเลย...
“ทำไม... มันหายไปเฉยๆนะ...” ชางมินเอาไฟฉายส่องดู...
“แปลกนะ ตรงนี้ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร... รึว่าจะเป็นทางลับ” จุงอาก้มลงดูหยดเลือดบนพื้น... พลางเอามือแตะไปทั่วบริเวณนั้น...
ชางมินนิ่งคิด... แปลกแฮะ... ตอนนี้ลางสังหรณ์ของเค้ากลับบอกให้เค้ารีบไปจากตรงนี้ซะดีกว่า...
“จุงอา...” ชางมินเอื้อมมือมาแตะไหล่จุงอา... กำลังจะเรียกให้เธอลุก...
“อ๊ะ!” จุงอาร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างหยดลงมาโดนศีรษะเธอ...
“ชางมิน!! นายเอาอะไรมาหยดใส่ชั้นน่ะ อุ๊ย!” จุงอาลุกขึ้นหลังจากมันยังคงหยดลงมาอีก... เธอยกมือขึ้นแตะ...
“เฮ้ย! ชั้นเปล่านะ เธอเป็นอะไร?” ชางมินรีบพูด พลางยื่นไฟฉายให้จุงอา... เค้ารู้สึกถึงกลิ่นของเลือดที่รุนแรงขึ้นมา...
“ว้ายยยยยยย!!!!” จุงอาเห็นสิ่งที่ติดมือมา ถึงกับร้องลั่น.......
ของเหลวสีแดงเข้มเปรอะอยู่ทั่วมืออันสั่นเทาของจุงอา...
“จุงอา!! เธอไปโดนอะไร.....มา.......” ชางมินที่ตกใจจากเลือดที่มือจุงอา พูดไม่ออกทันที... เมื่ออะไรบางอย่างหยดลงมาจากข้างบนผ่านหน้าเค้าไป... !!!
ชางมินเอาไฟฉายส่องไปที่สิ่งนั้นด้วยหัวใจเต้นรัว...
หยดเลือด..... !!!!!
ทั้งคู่เงียบกริบ... ด้วยเริ่มรู้สึกแล้วว่าต้นตอของหยดเลือดนั้นมาจากที่ไหน...
“มะ.. ไม่จริงใช่มั้ย?... ชางมิน... ชั้นแค่คิดไปเองใช่มั้ย?...” จุงอาเสียงสั่น... หยดเลือดเริ่มหยดลงมาติดต่อกันมากขึ้น...
ชางมินกลั้นหายใจ... ทั้งคู่ค่อยๆมองขึ้นไปข้างบน... ตามแสงจากไฟฉายในมือของชางมิน...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ภาพที่เห็นคือ... คน...!! ร่างกายของคนกำลังคลานอยู่บนเพดาน...
สองมือที่แดงก่ำไปด้วยเลือด... ใช้เล็บจิกไปบนพื้นผิวจนเล็บนั้นฉีกขาด... ร่างกายติดอยู่บนเพดาน... สองขาที่บิดเบี้ยวภายใต้กระโปรงสีขาวที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงเข้ม... หัวเข่าชโลมไปด้วยของเหลวสีแดงเนื่องจากถูกเสียดสีเพื่อจะเคลื่อนตัว... แต่สิ่งที่ทำให้จุงอากรีดร้องคือ...
ส่วนศีรษะ ที่เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงสยายปรกลงมา... ลำคอที่หมุนอย่างผิดธรรมชาติ... ทำให้ใบหน้าที่ควรจะหันเข้าหาเพดาน... หันกลับลงมา... ดวงตาปูดโปนสีแดงก่ำ... ปากอ้ากว้างทำให้เลือดสีแดงเข้มหยดลงมา...
“วิ่ง!!! วิ่งเร็ว กลับไปทางเก่า!!!” ชางมินดึงตัวจุงอาที่ยืนนิ่งขยับไม่ได้ด้วยความตกใจสุดขีด ให้ออกวิ่ง...
“กี๊ซซซ!!!!” เสียงเล็บถูกครูดไปกับพื้นผิวที่ดังไล่หลังมา ทำให้รู้ว่า... มันกำลังไล่ตามมา...
“วิ่งไป อย่าหันกลับไปมอง!!!!!” ชางมินตะโกน พลางวิ่งตามหลังจุงอามาติดๆ...
ทั้งคู่วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต... ทางซ้ายมือคือประตูบานหนึ่ง...
“จุงอา!!! ทางซ้าย ประตู!!” ชางมินกระชากประตูตรงหน้าให้เปิดออก เค้ารีบดันจุงอาผ่านประตู... แล้วเบียดตัวจามเข้าไปทันที...
ร่างที่คลานตามมากรีดร้องโหยหวน... มันพยายามจะผ่านประตูเข้ามา... ชางมินขว้างไฟฉายในมือใส่ ทำให้มันชะงัก... ชายหนุ่มรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว...
เสียงกรีดร้อง... กับเสียงเล็บที่ครูดไปกับประตู ยังคงดังไปอีกซักพัก จนกระทั่ง... มันเงียบหายไป...
“มันไปแล้วเหรอ?...” จุงอาเงยหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาขึ้นมา...
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน.. แต่เรายังไม่ควรออกไป มันอาจจะดักอยู่ข้างนอก.. เธอเป็นอะไรรึเปล่า?” ชางมินหันมาถามจุงอาที่กำลังร้องไห้...
“เปล่า... ชั้นไม่เป็นอะไร...” จุงอาสะอื้น... ภาพเมื่อซักครู่ยังคงติดตาเธอ...
ชางมินปล่อยให้เธอนั่งสงบสติอารมณ์... เค้าลุกขึ้น พยายามมองไปรอบๆสถานที่ที่เค้าเข้ามา... ไม่น่าปาไฟฉายใส่มันเลยแฮะ... มองไม่ค่อยเห็นอะไรเลย...
“ชางมิน... รู้มั้ย...” จุงอาเอ่ยขึ้นมา “ผีตัวเมื่อกี้น่ะ... ชั้นรู้จัก... ชั้นรู้จัก...”
“อะไรนะ?.. เธอหมายความว่าไง” ชางมินหันมามองจุงอา
“นั่นเป็น... รุ่นพี่ที่อยู่ข้างๆ... บ้านชั้นเอง...” น้ำตายังคงไหลออกจากดวงตาของจุงอา...
“แต่ตอนนี้... เค้า... เค้า...” จุงอาพูดต่อไม่ออก... ราวกับว่าเสียงของเธอหายไป...
“เข้าใจล่ะ... เค้าก็คงเป็นหนึ่งในกลุ่มที่เข้ามาในบ้านนี้ ที่แซยอนเคยบอกล่ะสินะ” ชางมินเอื้อมมือมาจับไหล่จุงอาเป็นการปลอบ... จุงอายกฝ่ามือขึ้นมาปิดใบหน้า...
“ช่วย... ช่วยด้วย...”
เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ประตู...
“ชางมิน... นั่นเสียงใครน่ะ...” จุงอามองไปที่ประตู...
ชางมินนั่งนิ่ง... เสียงนี้มัน...
“ช่วยด้วย... ใครก็ได้ช่วยที...”
“แซยอน... แซยอน!! เธอใช่มั้ย แซยอน!!!” จุงอาตะโกนถาม
“จุงอา จุงอา... !!! เธออยู่ในนั้นใช่มั้ย ช่วยชั้นด้วย!!!” เสียงนั้นตะโกนตอบกลับมา... ตามมาด้วยเสียงเคาะประตู...
“แซยอน!!!” จุงอาลุกพรวดขึ้น จะไปเปิดประตูให้แซยอน...
“เดี๋ยว จุงอา!” ชางมินรั้งแขนจุงอาไว้... ข้างนอกนั่น... ใช่แซยอนแน่เหรอ?...
“อะไรอีกล่ะ ชางมิน!! นั่นแซยอนนะ แซยอนที่เราตามหากันไง!!” จุงอาไม่เข้าใจว่าทำไมชางมินต้องห้ามเธอ... ทั้งๆที่ข้างนอกนั่นคือแซยอนที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือ...
“เรายังไม่รู้เลยนะ ว่านั่นใช่แซยอนจริงๆรึเปล่า” ชางมินพยายามพูดด้วยเหตุผล “ถ้าเกิดว่านั่น... เป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่แซยอนล่ะ”
“แต่ว่า...” จุงอาเริ่มคิดได้... แต่เธอก็ยังลังเลเพราะนั่นคือเสียงของแซยอน...
“จุงอา... ช่วยชั้นด้วย... เปิดประตูให้ชั้นที...” เสียงนั้นยังคงร้องเรียกต่อไป...
จุงอาหันไปมองทางประตูอีกครั้ง อย่างไม่แน่ใจ... แต่ชางมินก็จับแขนเธออยู่...
เสียงที่ประตูเงียบไปแล้ว...
“ชั้นอยากออกไปจากที่นี่แล้ว...” จุงอาคร่ำครวญ...
“ชั้นก็เหมือนกัน... เราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้!” ชางมินพูดอย่างเด็ดเดี่ยว... เรื่องอะไรเค้าจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ด้วย...
ทันใดนั้น... ชางมินก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...
ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างไม่แน่ใจ... ลางสังหรณ์ของเค้ามักจะถูกเสมอ... จนบางครั้งเค้าก็ภาวนาให้มันผิด...
“อะไร?... มีอะไรเหรอ?” จุงอาถาม... ถ้าไม่มีก็อย่าทำให้กลัวสิ...
หญิงสาวหันไปมองบ้าง... แต่ไม่เห็นมีอะไรเลย...
แต่ทันทีที่หันกลับมาทางชางมิน... จุงอาก็ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง...
“ชั้นแค่รู้สึก... แต่ช่างเถอะ ไม่มีอะไร.... หรอก....” ชางมินมองหน้าจุงอาที่มองมาทางเค้าแล้วชะงัก... หรือว่า...
ปึ้ก....!!!!!
ชางมินหมุนตัวกลับข้างหลังพร้อมๆกับเหวี่ยงหมัดเข้าใส่สิ่งที่ทำให้จุงอาตกใจ... แต่มันกลับรับไว้ได้...
“จะทำอะไรน่ะ! ชางมิน” เสียงหนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้น...
“คังวอน!!!” ชางมินเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นชัดๆ...
“อุตส่าห์เป็นห่วง นายกลับจะต่อยชั้นซะงั้น” คังวอนพูดยิ้มๆ
“โทดที ก็ชั้นนึกว่าไม่ใช่คน” ชางมินหันไปหาจุงอา “จุงอา!! แล้วเธอตกใจทำไม ชั้นก็นึกว่าเธอเห็นอะไร”
“ก็.. เมื่อกี้.. อยู่ดีๆคังวอนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้นี่นา... น่ากลัวจะตาย...” จุงอาอ้อมแอ้มตอบ...
“แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ชางมินมองมาที่คังวอน...
“ชั้นก็ผ่านประตูตรงข้างหลังนั่นเข้ามาน่ะสิ” คังวอนชี้ไปทางข้างหลัง ชางมินกับจุงอาเลยพึ่งสังเกตเห็นว่าที่นี่มีประตูหลายบาน “เมื่อกี้ชั้นเจอมือที่ขึ้นมาจากพื้น เลยวิ่งหนีมาเนี่ยแหละ”
“แล้ว.. เอาไงต่อดีล่ะ” จุงอาถามขึ้น
“ชั้นว่า เราไม่ควรอยู่เฉยๆนะ ไม่งั้นเราจะกลายเป็นเป้านิ่ง ให้พวกมันมาเล่นงาน” คังวอนออกความเห็น
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ! จุงอา ไหวมั้ย?” ชางมินหันไปประคองจุงอาขึ้นมา...
ทั้งสามคนเลือกที่จะผ่านประตูบานใหม่ไป... โดยไม่รู้เลยว่าต้องเผชิญกับอะไรอีกบ้าง...
********************************************************
มาต่อแล้วนะฮะ
ขอบคุณมากๆเลยนะฮะ สำหรับคอมเม้นท์ทุกอัน ^^
หวังว่าจะสนุกกับฟิคเรื่องนี้อีกฮะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและทุกคนที่เม้นท์
โค้งงามๆ 3 รอบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น