[Fic TVXQ] …ท้าความตาย...

ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 : คู่ของยูชอน.. กับ.. จุนซู...

ยุนโฮ / แจจุง / คังวอน / ยูชอน / จุงอา / แซยอน / จุนซู / มีฮยอน / ดองวู / ชางมิน

2

“มะ.. ไม่จริง แซยอนหายไปแล้ว...!!!” จุงอาเสียงสั่น...

“เราต้องรีบไปตามหาแซยอนนะ!! ที่นี่น่ากลัวออกขนาดนี้ แซยอนจะทนได้ยังไง!!!” จุนซูพูดอย่างร้อนรน

“ชั้นว่า เราควรจะแยกกันหา” คังวอนพูดขึ้น “ทางตั้งมากมายแบบนี้ ขืนหาพร้อมๆกัน คืนนี้ก็คงไม่เจอ”

“ชั้นว่า.. เราไม่ควรแยกกันนะ” ยุนโฮออกความเห็น “ในบ้านหลังนี้จะมีอะไรอีกก็ไม่รู้ ถ้าแยกกันไป แล้วเกิดอะไรขึ้น... จะทำยังไง”

“แต่ชั้นเห็นด้วยกับคังวอน” ยูชอนพูดบ้าง “ถ้าไม่ทำอย่างนั้น คืนนี้คงหาแซยอนไม่เจอแน่ๆ”

“ชิ! ยุ่งยากชะมัด ยัยขวัญอ่อนนั่นหาแต่เรื่องยุ่งจริงๆ!!!” ดองวูที่เริ่มจะมีสติแล้ว ยังไม่วายบ่น

“แซยอนหาแต่เรื่องยุ่งงั้นเหรอ!!! ใครกันแน่!!!!!” จุงอาตะโกนใส่ดองวู... ไม่ใช่เพราะนายหรือไง ที่รั้นจะเข้ามา จนแซยอนหายไปแบบนี้...!!!!!!

“ดองวู.. ชั้นให้โอกาสนายพูดใหม่นะ หรือถ้าไม่งั้นก็เงียบไปเลยดีกว่า” แจจุงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น... ถ้ายังพูดอีก เค้าคงทนไม่ไหวซัดหมอนี่แน่...!!!

ดองวูฮึดฮัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้... จึงเงียบไป...

“แล้วตกลง... เอาไงดีล่ะ” ชางมินทำลายความเงียบขึ้นมา

“ชั้นว่า แบบที่คังวอนกับยูชอนพูด มันก็ถูกนะ” มีฮยอนเอ่ยเบาๆ... สาวกล้าอย่างเธอ กลับหวาดกลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว...

“งั้นก็ ช่วยไม่ได้... พวกเราแยกย้ายกันไปคนละทางแล้วกัน” ยุนโฮตัดสินใจ... ขืนเถียงต่อก็คงไม่พบแซยอนกันพอดี...

“คนที่ไม่มีไฟฉาย ไปกับคนที่มีไฟฉายสิ...” ชางมินมองแต่ละคนอย่างพิจารณา...

“มีฮยอน เธอมากับชั้นแล้วกัน” ดองวูหันไปดึงแขนมีฮยอน

“งั้นชั้นไปกับยุนโฮนะ” แจจุงรีบเกาะแขนยุนโฮทันที

“ชั้นชอบไปคนเดียว” คังวอนเอ่ยเบาๆ เหมือนจะเป็นเชิงขอร้อง...

“ชั้นไปกับนายได้มั้ย? ชางมิน” จุงอาหันไปมองชางมิน... ซึ่งก็ไม่ว่าอะไร แค่พยักหน้ารับ...

“งั้นที่เหลือก็...” ยูชอนมองจุนซูที่ยืนตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้... ถึงเค้าจะไม่ค่อยชอบคนขวัญอ่อน... แต่เค้าก็ไม่อาจละทิ้งความเป็นสุภาพบุรุษได้...

ที่จริงแล้ว... จุนซูตัวสั่น ครึ่งนึงเพราะความกลัว... อีกครึ่งนึงก็ดีใจที่จะได้ไปกับยูชอนที่เค้าชอบ...

“ถ้าไม่เจอแซยอน ก็ให้กลับมาเจอกันตรงนี้นะ” ยุนโฮมองหน้าแต่ละคน “ถ้าฉุกเฉิน ก็ใช้มือถือโทรมาละกัน”

“ทุกคน... โชคดีนะ...”

ทุกคนมองหน้ากัน... จุงอาโผกอดมีฮยอน... ต้องไม่เป็นอะไรกลับมานะ...


*********************************************************


*คู่ของ ยูชอน กับ จุนซู*

“นี่! นายเลิกสั่นซะทีได้มั้ย” ยูชอนพูดแกมบังคับ... เค้ารำคาญนิดหน่อยที่จุนซูเอาแต่กลัว... เสียงอะไรดังนิดนึง จุนซูก็ตกใจราวกับเห็นผี...

“ขะ.. ขอโทษนะ...” จุนซูไม่อยากให้คนที่เค้าชอบโกรธ... จึงพยายามบังคับตัวเอง...

“... ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นก็ได้”  ยูชอนมองจุนซูที่ก้มหน้าตัวสั่นอย่างรู้สึกผิดนิดๆ... แค่พูดแค่นี้เอง... ทำอย่างกับโดนเค้าดุอย่างนั้นแหละ...

ทั้งคู่เดินก้มหน้านิ่ง... ยูชอนฉายไฟฉายไปทั่ว... ยังไม่มีวี่แววของแซยอนเลย... เตลิดไปถึงไหนกันนะ...

“เอ่อ... ยู.. รอชั้นด้วยสิ...” จุนซูพยายามเดินตามยูชอนที่เป็นคนถือไฟฉายให้ทัน... ด้วยความที่ขาเค้าสั้นกว่า...

จุนซูชอบเรียกยูชอนสั้นๆ... แรกๆยูชอนก็ไม่ชิน... แต่พอผ่านไปซักระยะ เค้าก็ไม่ว่าอะไร...

“นายก็เดินเร็วๆ... สิ.......” ยูชอนส่องไฟฉายกลับมาทางจุนซูแล้วอ้าปากค้าง...

...มีอะไรวาบผ่านหลังจุนซุไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว...!!!!!!!!

“มีอะไรเหรอ? ยู...” จุนซูเห็นสีหน้าของยูชอนแล้วเริ่มกลัว... “ข้างหลังชั้น... มีอะไรหรือเปล่า...” .....

“เปล่า.. ไม่มีอะไร...” ยูชอนไม่กล้าพูด... เพราะกลัวว่าจุนซูจะขวัญเสีย...

“เอางี้... นายมาเดินข้างๆชั้นก็แล้วกัน จับแขนชั้นไว้” ยูชอนยื่นแขนของเค้าให้จุนซูจับ... ทำเอาจุนซูหน้าแดง...

“ได้เหรอ?... ปกติ ยูไม่ชอบให้ใครจับแขนไม่ใช่เหรอ...” จุนซูรู้สึกถึงเสียงหัวใจของเค้า... ว่ามันเต้นแรงมาก...

“เออน่า...! ตอนนี้ชั้นไม่มีอารมณ์มาหวงตัว” ยูชอนหันซ้ายหันขวา... ก่อนจะบอกตัวเองว่า... คงตาฝาดล่ะมั้ง...

ยูชอนมองจุนซูที่จับแขนเค้าแบบกล้าๆกลัวๆด้วยความขำ... ไงๆก็ให้เจ้านี่มาอยู่ใกล้ๆไว้ดีกว่า... ดีไม่ดี เกิดหายไปอีกคนจะแย่...

จุนซูเริ่มรู้สึกขอบคุณดองวูนิดๆ... ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้านั่น... เค้าก็คงไม่มีโอกาสได้มาเดินเกาะแขนยูชอนไว้แบบนี้แน่...

“จะเข้าไปมั้ย?...” ยูชอนเอ่ยถามจุนซู...

เบื้องหน้าของพวกเค้าคือ ประตูสีแดงบานใหญ่... สุดทางแล้ว... จะไปต่อ... หรือจะหันกลับ...?

“นายว่าไงอ่ะ?...” จุนซูเสียงสั่น... ถ้าเอาตามความรู้สึกเค้าล่ะก็... ไม่อยากเข้าอ่ะ... แซยอนคงไม่อยู่ในนั้นหรอกมั้ง?

ดูเหมือนยูชอนจะอ่านใจจุนซูออก...

“แซยอนไม่น่าอยู่ในนั้นนะ... งั้นเรากลับไปทางเดิมกันเหอะ” ยูชอนหมุนตัวกลับ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น......

ภาพที่เห็นก็คือ... มือ... !!!!!!!!!!

มือทั้งนั้นเลย... มีแต่มือ... ผุดขึ้นมาตามทางเดินที่พวกเค้าพึ่งผ่านมา... มือพวกนั้นกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ... อีกนิดเดียว...

“ว้ากกกกกกกกกก!!!!!!” จุนซูหันมาเห็น ถึงกับร้องลั่น... ไม่นะ...

“ไป...!! เข้าไป!!!!!!” ยูชอนหันกลับไปผลักประตูตรงหน้าเข้าไป... จะมีอะไรอยู่ข้างในก็ช่างมันแล้ว... ตอนนี้ต้องหนีไอ้มือพวกนี้ก่อน...

ยูชอนดันจุนซูเข้าไปข้างในได้แล้ว... แต่ในขณะที่ตัวเค้าเองกำลังจะตามเข้าไป...

หมับ......!!!!!!! มือข้างหนึ่งจับขายูชอนไว้ได้....

ชายหนุ่มพยายามใช้แรงที่มีดันตัวเองเข้าไปข้างใน... พร้อมๆกับใช้ขาอีกข้างถีบมือนั่นออก... แต่ไม่เป็นผล... มือนั่นดึงจนเขาล้มลง... และมือข้างอื่นๆกำลังจะเข้ามารุมยูชอน...

“ยู!!!!!” จุนซูกลับออกมาช่วยดึงยูชอน... แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดของเค้า ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้...

ทำไงดี... ชั้นต้องช่วย... ต้องช่วยยู... !!!!!!

จุนซูหันรีหันขวาง... พยายามมองหาอะไรก็ตามที่จะช่วยคนสำคัญของเค้าได้...

ทันใดนั้น... เค้าก็หันไปเห็น... มีด... มีดนี่นา...!!!!!!!

ร่างเล็กๆของจุนซูถลันเข้าไปหยิบมีดมาไว้ในมือ... ในหัวไม่คิดอะไรอีกแล้ว... ฟันมันเลย...!!! ช่วยยู...!!!

ฉัวะ.....!!!!!!!!... เสียงมีดกรีดผ่านไปบนผิวหนังอย่างแรง...

มือข้างหนึ่งที่จับขายูชอนไว้สะบัดออก... นิ้วชี้ตกลงบนพื้น... เลือดสีแดงสดทะลักออกมาจากบาดแผล...

จุนซูตวัดมีดในมือลงรอบๆขายูชอน... เพื่อหวังจะให้มือที่น่าขยะแขยงพวกนั้นปล่อยขาคนที่เค้าชอบซักที...!!

ยูชอนมองอย่างตกตะลึง... เค้าไม่คิดว่าคนขวัญอ่อนอย่างจุนซูจะกล้าฟันใคร ถึงแม้ว่านั่นจะไม่ใช่คนก็ตาม... อีกใจหนึ่ง ยูชอนก็นึกกลัวว่าจุนซูจะฟันพลาด... !!!!!!

ทันทีที่มือพวกนั้นหลุดออก... ยูชอนก็รีบหันไปคว้าตัวจุนซูดันผ่านประตูเข้าไป แล้วปิดประตูทันที...!!

“เฮ้อ...” ยูชอนถอนหายใจอย่างโล่งอก...

... ไม่มีเสียงตอบกลับจากจุนซู... ร่างเล็กๆทรุดลงนั่งกับพื้น...

“จุนซู นายเป็นอะไรรึเปล่า? จุนซู!!” ยูชอนรีบเข้ามาดูร่างที่กำลังสั่นอยู่บนพื้น...

จุนซู มองมีดที่อยู่ในมือด้วยตาเบิกกว้าง... ของเหลวสีแดงเปรอะเปื้อนอยู่ตามฝ่ามือเล็กๆที่สั่นไปด้วยความกลัว...!! กลัว...!!! เลือด... !!!!!!

“จุนซู!!” ยูชอนเขย่าร่างจุนซู เพื่อเรียกสติ...

“ยู.. ยู... ชั้นกลัว...!!!” จุนซูปากคอสั่น... หยดน้ำใสๆคลออยู่เต็มสองตา... ร่างของจุนซูโผเข้าหายูชอนอย่างทำอะไรไม่ถูก...

ยูชอนเอามือโอบหลังร่างเล็กที่กำลังซุกหน้าลงกับอกเขา... แปลกคน... ทีเมื่อกี้ยังบ้าดีเดือดอยู่เลย... พึ่งจะนึกกลัวขึ้นมาหรือไง?...

ยูชอนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น.... เค้าดึงมีดออกจากมือของจุนซูอย่างแผ่วเบา... พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้จุนซูเช็ดคราบเลือดออกจากมือ...

“เอ๋?.. งั้นผ้าเช็ดหน้าของยูก็จะเลอะน่ะสิ” จุนซูไม่กล้าแตะ

“ช่างมันเถอะ!” ยูชอนไม่ใส่ใจ... ในสถานการณ์แบบนี้ จะกลัวเลอะทำไม...

จุนซูค่อยๆเช็ดเลือดออกจากมือ... แล้วยังจะต้องคืนมั้ยเนี่ย?...

ยูชอนเก็บไฟฉายที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมา แล้วส่องดูมีดที่เอามาจากจุนซู...

“นี่มัน.. มีดผ่าตัดนี่...” ยูชอนเหลียวมองไปรอบตัว...

พรึ่บ....!!!!!!!!

ทันใดนั้น... ไฟในห้องก็สว่างขึ้น...

“อ๊ะ!!” จุนซูกระโดดเข้าหายูชอนทันที

ไฟสว่างเพียงครู่เดียว... แล้วก็ดับ... แล้วก็กลายเป็น ติดๆดับๆ...

จุนซูแทบจะเป็นลม... จะสร้างบรรยากาศไปถึงไหน... แบบนี้น่ากลัวกว่าเดิมอีก... กลับไปมืดอย่างเมื่อกี้ซะยังจะดีกว่า...

จากแสงสลัวๆที่ติดๆดับๆภายในห้อง... ทำให้พอมองเห็นว่า... ที่กลางห้อง มีเตียงตั้งอยู่... มีเสาที่แขวนด้วยถุงน้ำเกลือ... เครื่องช่วยหายใจ... บนโต๊ะที่ถัดมาจากเตียง... เต็มไปด้วย เข็มฉีดยา... คีม... กรรไกร... ด้าย... เข็ม... ขวดยาต่างๆ... ผ้าคาดปิดปาก... มีดอีกหลายขนาด... ฯ ที่วางอยู่ในถาดสแตนเลส...

ยูชอนพิจารณารายละเอียด... บวกกับมีดผ่าตัดที่จุนซูไปหยิบมา... ห้องผ่าตัดเหรอ.....!!!!!!!

ชายหนุ่มส่องไฟฉายไปรอบๆห้อง เพื่อให้มองเห็นอะไรได้ชัดขึ้น... จุนซูที่อยู่ใกล้ๆรีบคว้าแขนยูชอนไว้ทันที...

“จุนซู ลุกขึ้นเถอะ ขืนนั่งอยู่แบบนี้ เราไม่ได้ออกจากที่นี่แน่” ยูชอนพยายามประคองจุนซูที่ยังเข่าอ่อนขึ้นมา

... จำได้ว่าตอนเข้ามา... ที่นี่เป็นบ้านไม่ใช่เรอะ?... แล้วมีห้องผ่าตัดได้ไง... รึว่าจะหลงเข้ามาติดกับซะแล้ว...

ยูชอนมองดูเครื่องมือผ่าตัดด้วยความสยอง... โดยไม่ทันรู้สึกว่า... จุนซูไม่ได้จับแขนเค้าแล้ว...

“นี่ ยู !! มาดูอะไรนี่สิ”

เมื่อยูชอนหันไปตามเสียงเรียก... เค้าก็พบว่าจุนซูกวักมือเรียกเค้าจากข้างเตียง...

แต่ตรงนั้น... ไม่ได้มีจุนซูยืนอยู่คนเดียว... ข้างหลังนั่น... !!!!!!

“ไอ้นี่น่ะ มันดูเหมือนเตียงคนไข้เลยนะ... เอ๊ะ! นี่อะไร” สายตาของจุนซูสะดุดเข้ากับรอยเลอะสีแดงคล้ำที่ปรากฏอยู่บนผ้าปูเตียง...

“จุนซู!!! ถอยออกมา!!! กลับมานี่เร็วเข้า!!!!!” ยูชอนร้องเสียงดัง

จุนซูตกใจในสีหน้าตื่นตระหนกของยูชอน... กำลังจะหันกลับไปมองข้างหลัง...

ปึก.... !!!!!!!

จุนซูรู้สึกเหมือนถูกฟาดอย่างแรงเข้าที่บริเวณท้ายทอย... ทำให้เค้าหมดสติทันที...

“จุนซู!!!!!!!!!” ยูชอนตะโกนก้อง พลางพุ่งเข้าไปรับตัวจุนซู... แต่ยังไม่ทันไปถึง...

เปรี้ยง....... !!!!!!

ชายหนุ่มถูกอะไรบางอย่างฟาดเข้าที่ศีรษะอย่างจัง... เค้าทรุดตัวลงไปกองกับพื้น... ก่อนที่จะสลบไป...


*********************************************************


ขอให้สนุกกับตอนที่ 2 นะฮะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านและทุกคนที่เม้นท์ฮะ

โค้งงามๆ 2 รอบ