คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 : จุดเริ่มต้นแห่งความน่าสะพรึงกลัว
House of Dead…
1
“อะไร? นายกลัวเหรอ... ปอดแหกนี่หว่า!” ชายหนุ่มผู้ย้อมผมเป็นสีทองสบถออกมา
“ชั้นไม่ได้กลัว.. แค่ไม่อยากไป นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเรื่องที่พูดกันน่ะ เป็นเรื่องจริง” ร่างสูงกล่าวขึ้น เค้าพยายามจะข่มอารมณ์เพื่อพูดดีๆ...
“นั่นแหละ ยุนโฮ เค้าเรียกว่าปอดแหกล่ะ ไอ้ตาขาวเอ๊ย!!” ชายหนุ่มหัวทอง หรือ ดองวู ยังคงด่าเพื่อนร่วมกลุ่ม
“นายจะซัดกับชั้นตรงนี้ให้ได้ใช่มั้ย?!” ยุนโฮตาวาว
“หยุดได้แล้ว!! พอซะที ดองวู!” หนุ่มหน้าหวานที่นั่งฟังมานานพูดขึ้นบ้าง
“ใช่ แจจุงห้ามเลย น่ารำคาญชะมัด!” หญิงสาวที่กำลังทาลิปสติกเห็นด้วย
“หุบปาก แล้วกินลิปสติกของเธอต่อไปเถอะ จุงอา!!” ดองวูหันมาโต้ตอบ “แจจุง นายก็เหมือนกัน เข้าข้างไอ้ยุนโฮมันอยู่ได้... ถึงชั้นจะรับความสัมพันธ์ของพวกแกได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกแกจะมีสิทธิ์มารวมหัวกันรุมชั้นหรอกนะ!”
“สรุปแล้ว จะเอายังไง จะเข้าหรือไม่เข้า” หนุ่มร่างสูงโปร่ง ปิดหนังสือในมือลง... จะตัดสินใจกันได้รึยัง...
คำพูดของชางมิน ทำให้ทั้ง 4 หยุดโต้เถียงกัน พลางหันไปมองบ้านร้างขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหยากใย่ เถาวัลย์ และอะไรต่อมิอะไรที่บ่งบอกถึงการไม่มีคนอาศัยอยู่ ตรงหน้า...
อันที่จริง พวกเค้าที่อยู่ด้วยกันทั้งหมดตรงนี้ เป็นกลุ่มเพื่อน 10 คนที่ไม่ค่อยสนิทกันมา 2 ปีแล้ว... ประกอบไปด้วย ยุนโฮ / แจจุง / คังวอน / ยูชอน / จุงอา / แซยอน / จุนซู / มีฮยอน / ดองวู และ ชางมิน พวกเค้ามีนิสัยที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ที่รวมกลุ่มกันได้ก็เพราะอาจารย์ขานชื่อจับกลุ่มให้พวกเค้าตั้งแต่ปี 1 แล้วต่างหาก...
อันที่จริง วันนี้ ดองวูโทรนัดทุกคนออกมาตอน 4 ทุ่ม บอกว่า.. เค้ามีเกมสนุกๆจะให้เพื่อนๆเล่น... ให้มารวมตัวกันที่หน้าบ้านหมายเลขที่ 13 ในซอยทงมุน ซอยที่ทั้งซอยมีบ้านเพียงหลังเดียวเท่านั้น... เมื่อทุกคนมาถึง... ภาพที่เห็นก็คือบ้านเดี่ยวขนาดใหญ่ที่ถูกปิดตาย... เกมที่ดองวูจะให้เล่นก็คือ เกมสำรวจความกล้า ในบ้านร้างหลังนี้ที่ขึ้นชื่อว่า ผีดุที่สุดนั่นเอง...
“นี่ เค้าว่ากันว่า ที่นี่มีผีไม่ใช่เหรอ...” จุนซู หนุ่มร่างเล็กถามอย่างหวาดๆ
“ก็แค่ข่าวลือน่า จุนซู อย่าทำเป็นกลัวไปหน่อยเลย!” มีฮยอน สาวผมแดงที่มีนิสัยชอบเรื่องแบบนี้อยู่แล้วหันมาว่าจุนซู
“ใช่ มีฮยอนพูดถูก เห็นมั้ย.. ชั้นก็แค่ชวนพวกนายมาเล่นอะไรสนุกๆเท่านั้นเอง” ดองวูยังไม่เลิกสำทับ
“แต่ว่าที่นี่มีผีจริงๆนะ!” แซยอน สาวน้อยขี้กลัว หันไปพยักหน้ากับจุนซู “คนรู้จักของชั้น เค้าบอกว่าบ้านที่อยู่แถวนี้โดนกันมาหมดแล้ว แถมเมื่ออาทิตย์ก่อน เค้าบอกกันว่ามีกลุ่มที่เข้าไปลองดีแบบพวกเรานี่แหละ.. สุดท้ายก็... ก็...”
“ก็อะไร แซยอน” ชายหนุ่มมาดคุณชาย หรือ ยูชอนพูดขึ้นมา.. รำคาญนิดหน่อยที่แซยอนไม่ยอมพูดต่อให้จบประโยคซักที...
“ก็... ไม่มีใครได้เห็น.. พวกเค้าอีกเลยน่ะสิ...” แซยอนพูดแล้วส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว
“ขี้ขลาดชะมัด! เธอควรจะทำตัวให้เข้มแข็งได้แล้วนะ แซยอน แล้วนายล่ะ คังวอน... ว่าไง?” ดองวูขอความคิดจากหนุ่มเงียบขรึมอีกคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่
“ชั้น... ไม่ว่าไง แล้วแต่พวกนาย ชั้นยังไงก็ได้” คังวอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ... ความจริงแล้ว เค้าก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้เท่าไหร่...
“อันที่จริง เราไปทำอย่างอื่นก็ได้นี่ ดองวู ไม่เห็นจะต้องมาเล่นอะไรแบบนี้เลย” แจจุงพยายามเปลี่ยนใจเพื่อน
“นั่นสิ เราไปหาอย่างอื่นทำกันเถอะ ชั้นบอกตรงๆนะว่า ชั้นกลัว.. และ ชั้นไม่อยากเข้าไป...” จุนซูเห็นด้วยเต็มที่
“แต่ชั้นจะเข้า!! และไม่สนใจด้วยว่าพวกนายจะเข้าไปหรือไม่ ชั้นนี่แหละจะพิสูจน์ให้พวกนายเห็นว่า มันเป็นเรื่องแหกตา!! มีคนปล่อยข่าวเพื่อขู่ไม่ให้ใครเข้า” ดองวูพูดจบก็เดินไปที่ประตูบ้านร้างทันที
“เดี๋ยวสิ ดองวู!! จะมีคนปล่อยข่าวไปเพื่ออะไรล่ะ ไม่มีเหตุผลซักหน่อย อย่าเข้าไปเลยนะ!!” แซยอนตะโกนห้าม
แต่ดองวูไม่สนใจฟัง... พอก้าวถึงประตูบ้านร้าง เค้าก็พึ่งสังเกตเห็นว่า... ที่ประตูมีแผ่นไม้ตอกตะปูปิดไว้เต็มไปหมด...
“ชิ! มันจะมีอะไรกันนักกันหนาวะ กะไอ้แค่แผ่นไม้ผุๆแค่เนี้ย คิดเหรอว่าจะหยุดชั้นได้” ดองวูลงมือดึงแผ่นไม้ตรงหน้าออกทันที
มีฮยอนเองก็เข้าไปช่วยด้วย ทำให้แผ่นไม้มีอายุ ที่ตอกตะปูไว้อย่างหลวมๆค่อยๆหลุดออก...
“เฮ้ย!! พวกนายก็มาช่วยกันสิ จะได้เร็วขึ้น!” ดองวูตะโกนบอกเพื่อนๆที่มองดูการกระทำอันบุ่มบ่ามของเค้าอย่างอ่อนใจ... ดองวูเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว... ใจร้อน.. ดื้อแพ่ง.. ไม่ยอมฟังใคร...
ยูชอนกับชางมินยอมเข้าไปช่วย ในขณะที่คังวอนกับจุงอายืนดูอยู่เฉยๆ ยุนโฮกับแจจุงไม่ค่อยชอบใจในความเอาแต่ใจของดองวูนัก ส่วนจุนซูกับกับแซยอน ก็ยืนเกาะกันด้วยความกลัว...
ในที่สุด... แผ่นไม้ก็หลุดออกจนหมด... เผยให้เห็นบานประตูเหล็กขนาดใหญ่... มีรอยเปื้อนสีคล้ำๆเต็มไปหมด... ที่สำคัญ.. มันมีกระดาษที่ดูคล้ายยันต์แผ่นหนึ่งปิดไว้กลางประตู...
“เฮอะ ลงทุนชะมัด! ถึงขนาดปิดยันต์ไว้เชียว” ดองวูกำลังจะเอื้อมมือไปดึงยันต์ออก...
“เดี๋ยวก่อน” กลายเป็นชางมินที่พูดขึ้นมา “ชั้นว่า... เราไม่ควรจะไปดึงมันนะ ชั้นรู้สึกไม่ค่อยดี”
“อะไรกัน ชางมิน!! เมื่อกี้นายยังช่วยชั้นเลยนะ”
“แต่ชั้นว่าชางมินพูดถูก เราไปจากที่นี่กันเถอะ!” ยุนโฮพูดพลางหันไปมองจุนซูกับแซยอน โดยเฉพาะแซยอนที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว...
“ใครจะไปก็ไป!! แต่ชั้นจะเข้า!!!” พูดจบดองวูก็ตวัดมือดึงแผ่นยันต์ออก... เค้าขยำแผ่นยันต์นั้นแล้วทิ้งลงบนพื้น...
ทันทีที่แผ่นยันต์หลุดออกจากประตู... ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงที่นั้นก็เกิดความรู้สึกอย่างเดียวกัน... รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างถูกปลดปล่อย...
“เห็นมั้ย? ไม่เห็นมีอะไรซักหน่อย” ดองวูยังฝืนพูด ทั้งๆที่เค้าก็รู้สึกถึงอันตรายที่แผ่พุ่งออกมา เหมือนคนอื่นๆ...
“แน่ใจเหรอ? ว่านายไม่รู้สึกอะไรน่ะ...” ชางมินพูดพลางสบตาเพื่อนที่ยังอวดดี... นายไม่รู้ตัวใช่มั้ย ดองวู.. ว่าเสียงนายสั่นน่ะ...
ดองวูหลบตาชางมิน... จะถอยกลับตอนนี้เหรอ?... ไม่มีทาง!! เค้าไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด... โดยเฉพาะต่อหน้ายุนโฮ... คู่อาฆาตที่มักจะขัดคอเค้าตลอด...
“ถ้าพวกนายปอดแหกนัก ก็กลับไปเลย!!! ชั้นไปคนเดียวได้!” ดองวูตะโกนลั่น แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปทันที... ทำเอาเพื่อนๆของเค้าตกใจกันทุกคน... จะห้ามก็ไม่ทันแล้ว.. ไม่สิ ถึงจะห้ามยังไง ตอนนี้มันก็คงไม่ฟังแล้ว...
“เดี๋ยว ดองวู ชั้นไปด้วย!” มีฮยอนร้องบอก แล้วรีบตามเข้าไป
“เอาไงล่ะ ดองวูกับมีฮยอนเข้าไปแล้วนะ” ยูชอนหันมามองหน้าคนอื่นๆ “ชั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องกลับ... งั้นชั้นเข้าไปล่ะ”
ยูชอนเดินเข้าไปบ้าง... คังวอนไม่พูดอะไร แต่เดินตามยูชอนเข้าไป...
“เอาไงล่ะ เหลือแค่พวกเราแล้วนะ” จุงอาหันมาขอความเห็นจากคนที่เหลือ
“ยุนโฮ...” แจจุงหันมามองร่างสูงที่ยืนคิดอยุ่...
“ชั้นไม่อยากเข้าไป... แต่ชั้นก็ไม่อยากปล่อยเจ้าพวกนั้นไว้เหมือนกัน! ชั้นจะเข้าไปตามพวกมัน ขอโทษนะ แจจุง แต่... นายจะไปกับชั้นมั้ย?” ยุนโฮมองกลับไป
“ถ้านายว่าอย่างนั้น ก็ตามใจนายแล้วกัน” แจจุงถอนหายใจ แต่ก็ยอมไปกับยุนโฮ
“แล้วพวกนายล่ะ?” ยุนโฮหันไปถามชางมิน จุงอา จุนซู กับ แซยอน...
“งะ..งั้น ชั้นจะเข้าไปแล้วกัน...” จุนซูตอบอย่างยากเย็น แล้วมองเข้าไปในบ้าน พลางกลืนน้ำลาย... นี่ถ้าไม่ใช่เพราะยูชอนที่เค้าแอบชอบเข้าไปแล้วล่ะก็... เค้าไม่มีทางเข้าไปในนั้นเด็ดขาด...
“ชั้น... ก็จะเข้า แต่ไม่ใช่เพราะชั้นอยากทำอย่างดองวูนะ ชั้นเห็นด้วยกับเหตุผลในการเข้าไปของยุนโฮ” ชางมินตอบเรียบๆ พยายามจะตั้งสติ...
“ถ้างั้น ชั้นกับแซยอนคงไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ...” จุงอาจับแขนแซยอนที่ทำท่าจะเป็นลม เมื่อรู้ว่าต้องเข้าไปจริงๆ...
สุดท้าย... ทั้งหมดก็ตัดสินใจก้าวเข้าสู่บ้านร้างหลังนั้น... โดยไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง...
*********************************************************
“นี่... ชั้นรู้สึกเหมือนมีใครจ้องเราอยู่จากข้างในบ้านเลย... ชั้นคิดไปเองรึเปล่า?...” แซยอนเอ่ย ขณะที่เดินผ่านบานประตูเป็นคนสุดท้าย... ข้างในมืดมาก... พวกเค้าต้องอาศัยแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาเท่านั้น จึงจะพอมองเห็นได้บ้าง...
“แซยอน! เธออย่าพูดให้คนอื่นกลัวได้มั้ย” มีฮยอนที่ยืนรออยู่ข้างใน พร้อมกับดองวู ยูชอน และ คังวอน พูดขึ้น...
“ขะ..ขอโทษนะ.. ชั้นไม่ได้ตั้งใจ...” แซยอนเสียงสั่นด้วยความกลัว
ทันทีที่แซยอนเดินพ้นบานประตูเข้ามา... ประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ปิดเข้าหากันดัง ปังงงงง!!!!!!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!” แซยอนกรีดร้องด้วยความตกใจ พลางเกาะแขนจุงอาไว้...
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” ยุนโฮหันกลับมาดูแซยอน
“แซยอน เธอปิดประตูทำไม!!!” ดองวูที่อยู่หน้าสุดเดินกลับมา
“ชั้นไม่ได้ปิดนะ! ประตูมันปิดเอง!!” แซยอนเถียง... เธอรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล... ไม่น่าเข้ามาเลย...
“ไม่จริงหรอก! ถ้าไม่มีใครทำ ประตูจะปิดเองได้ยังไง” ดองวูพูดอย่างไม่เชื่อ...
“ไหน ขอชั้นดูบ้างสิ” ยูชอนเดินเข้ามา เค้าลองเอามือผลักบานประตูเหล็กนั้นดู... แต่มันไม่ขยับ...
“มันเปิดไม่ได้แล้ว มันล็อค...” ยูชอนพยายามออกแรงเต็มที่ แต่ไม่เป็นผล...
“มันจะล็อคได้ยังไง นายจะแกล้งให้เรากลัวใช่มั้ย ยูชอน?” ดองวูลองเข้ามาผลักเอง... มันไม่เปิดจริงๆแฮะ...
ขณะที่... ดองวูกำลังจะเอามือออก... เค้าก็รู้สึกถึงสัมผัสของเหลวที่เหนียวยืดออกมาจากประตูติดมือเค้ามา... เค้าจึงยกมือขึ้นส่องกับแสงจากดวงจันทร์เพื่อจะดูให้ชัดๆ...
“เฮ้ยยยยยย!!!” ดองวูร้องลั่นเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ติดมือเค้ามาคือ...
“เลือด... นี่..” คังวอนหลุดปากออกมาเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ทำให้ดองวูตกใจคือ ของเหลวสีแดงสด... ทำเอาทุกคนที่ยืนอยู่แตกตื่น...
“ไม่จริง มันมาได้ยังไง!!” ดองวูยังคงตื่นตระหนก
“งั้น... ก็แปลว่าที่นี่มี...” จุนซูพึมพำเบาๆ...
“ผี ไงล่ะ ชั้นบอกแล้วไงว่าที่นี่มีผี” แซยอนเอาเล็กจิบลงบนแขนจุงอา...
“แซยอน ชั้นเข้าใจนะว่าเธอกลัว แต่เธอน่าจะสงสารแขนชั้นบ้าง” จุงอาทำหน้าเบ้เพราะเธอเจ็บ...
“เราออกจากที่นี่กันเถอะนะ ยุนโฮ...” แจจุงบีบมือยุนโฮด้วยความกลัว
“ถึงอยากออก ก็คงไม่ได้แล้วล่ะ แจจุง” ชางมินลองยื่นมือไปผลักประตูดูบ้าง ก็พบว่า... มันไม่เขยื้อนเลย...
“เอาไงล่ะ ทีนี้ เราถูกขังไว้แล้วใช่มั้ยเนี่ย...” มีฮยอนเริ่มกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว... ถึงแม้เธอจะชอบเรื่องพรรค์นี้ แต่เธอก็ไม่ได้ชอบให้มันมาเกิดขึ้นกับตัวเธอนี่นา...
“ชั้นว่า ใจเย็นๆไว้ก่อนดีกว่านะ เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะทำยังไง” ยุนโฮพยายามโน้มน้าวให้ทุกคนมีสติกลับมา
ได้ผลขึ้นมานิดนึง... แม้แต่ดองวูก็ไม่คิดจะเถียงยุนโฮในตอนนี้...
“ชั้นว่า.. เราอาจจะไปออกทางอื่นได้นะ” คังวอนที่ยืนนิ่งอยู่พูดขึ้น
“ชั้นเห็นด้วย” จุงอาพยักหน้า “ก็ดีกว่ามายืนเฉยๆอยู่แบบนี้ แซยอนจะเป็นลมอยู่แล้ว”
“งั้น เราไปช่วยกันหาทางอื่นเถอะ” ยูชอนเอ่ยชวน “ว่าแต่ มันมืดมากเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าไม่ได้แสงจากดวงจันทร์ ชั้นก็แทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย”
“ชั้นมีไฟฉาย... 2 อัน” ดองวูชูไฟฉายสำหรับพกพาให้ดู... แน่ล่ะ เค้าต้องมี.. เพราะเค้าเป็นคนชวน...
“ชั้นก็มีอันนึง...” คังวอนเอาออกมาบ้าง... อยู่ดีๆเรียกมาตอน 4 ทุ่ม เค้าจึงพกไว้เผื่อได้ใช้...
“ชั้นมีอีก 2 อัน” ยุนโฮหยิบไฟฉายอันเล็กของเค้าขึ้นมา... เค้าก็คิดเหมือนกับคังวอน...
“งั้น ยูชอนเอาของชั้นไปอันนึง ดองวู อีกอันนึงของนายให้ชางมินไปนะ” ยุนโฮยื่นของเค้าให้ยูชอน ดองวูจึงส่งของเค้าไปให้ชางมิน
“คนที่เหลือ คอยเดินตามคนที่มีไฟฉายไว้ละกัน เกาะกลุ่มกันไว้นะ!” แจจุงพูดดังๆให้ทุกคนได้ยิน ตัวเค้าเองก็เกาะแขนยุนโฮไว้...
ทุกคนค่อยๆเดินกันไปเรื่อยๆ... จากแสงของไฟฉายทำให้เห็นว่า... ในบ้านนั้นมีของวางระเกะระกะเต็มไปหมด... มีแต่ฝุ่นกับหยากใย่... ยิ่งเดินก็ยิ่งลึกเข้าไปเรื่อยๆ... ตลอดทางมีทางเดินแยกมากมาย แต่ละทางก็มีประตูห้องเต็มไปหมด... ยิ่งเดินยิ่งเหมือนเขาวงกต... หากหลงกัน คงยากที่จะหากันเจอ... ทั้งๆที่มองจากภายนอก ก็เป็นแค่บ้านหลังใหญ่ธรรมดาๆ... แต่ภายในกลับดูเหมือนไม่สิ้นสุด...
“เฮ่ นั่นใครน่ะ?” ดองวูฉายไฟไปพบกับอะไรบางอย่างเข้า... มันรูปร่างเหมือน.. คน...
“บ้าน่า ก็ในบ้านหลังนี้มีแต่พวกเราไม่ใช่เหรอ” ยูชอนเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็น... คืออะไร...
“จะ... ไปดูมั้ย?..” ชางมินที่กำลังส่องไฟไปที่ร่างนั้นถามขึ้น... เอาไงดีล่ะ?...
“ยังไง เราก็ต้องผ่านทางนั้นนะ” มีฮยอนเครียด... ยังไงก็ต้องเดินไปทางนั้นไม่ใช่เหรอ?...
ทุกคนกลั้นหายใจ... ค่อยๆออกเดินด้วยความระมัดระวัง... เพื่อจะเผชิญกับสิ่งตรงหน้า...
“จริงๆแล้ว... ไม่ได้มีแค่พวกเราในบ้านหลังนี้หรอกนะ...” แซยอนพูดอย่างแผ่วเบา... ดูเหมือนว่าเธอใกล้จะทนไม่ได้แล้ว...
“งั้นยังมีใครอีกล่ะ...?” ยุนโฮถามค่อยๆ...
พวกเขาเข้ามาใกล้ร่างนั้นมากขึ้นแล้ว... อีกนิดเดียว... อีกนิดเดียวก็จะผ่านไปได้...
“ก็... คนที่เข้ามาในบ้านหลังนี้... ก่อนเรา... แล้วไม่ได้กลับออกไป... ไงล่ะ...”
ทันใดนั้น... ร่างนั้นก็พุ่งเข้ามาทันที...
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!” จุงอากรีดร้อง เมื่อร่างนั้นล้มทับมาบนตัวเธอ
“จุงอา!!!!!” ทุกคนรีบเข้ามาช่วยเอาร่างที่คว่ำอยู่นั้นออกจากตัวจุงอาที่กำลังดิ้นหนี...
“จุงอา เป็นอะไรรึเปล่า... อ๊า!!!!!!” มีฮยอนที่มาช่วยให้จุงอาลุกขึ้นถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ... ที่เห็นเลือดบนตัวจุงอาเต็มไปหมด..
“ว้ายยยยยยยย!!!!!!!!” จุงอาร้องลั่นอีกครั้ง เมื่อได้เห็นร่างที่ล้มมาบนตัวเธอชัดๆ...
ร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือดทั้งตัว... ดูจากสภาพน่าจะเน่าเปื่อยมากว่า 1 อาทิตย์แล้ว... ที่ใบหน้าบิดเบี้ยวจนไม่เหลือเค้าเดิม ราวกับถูกฟาดด้วยของแข็งอย่างไม่ยั้ง... แขนข้างหนึ่ง ขาดออกจากร่าง... มีหนอนแมลงไชยั้วเยี้ยอยู่ทั่วทั้งตัว... !!!!!!!!
ทุกคนถึงกับผงะ... ด้วยความตกใจ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คราวนี้เป็นเสียงของแซยอน... เธอหมดความอดทนแล้ว...
แซยอนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืด... เสียงฝีท้าของเธอไกลออกไปเรื่อยๆ...
“แซยอน!!!!!!!!! แซยอน!!!!!!!!!!” จุนซูตะโกนเรียก
ทุกคนที่ถือไฟฉาย พร้อมใจกันส่องไปทางที่เธอวิ่งไป... แต่... ไม่มีเลย... เธอหายไปแล้ว...!!!
“แซยอน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
*********************************************************
สวัสดีทุกคนนะฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะฮะ ช่วยกันเม้นท์ด้วยเน้ฮะ
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะฮะ
โค้งงามๆ 1 รอบ
ความคิดเห็น