ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5 : คู่ของยุนโฮ... กับ... แจจุง...
ยุนโฮ / แจจุง / คังวอน / ยูชอน / จุงอา / แซยอน / จุนซู / มีฮยอน / ดองวู / ชางมิน
5
*คู่ของยุนโฮ กับ แจจุง*
“แจจุง ไหวมั้ย?” น้ำเสียงอ่อนโยนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ ไหวสิ มียุนโฮอยู่ด้วยทั้งคน ชั้นไม่เป็นไรอยู่แล้ว” แจจุงพยายามยิ้มกลับไปให้... ทั้งๆที่ในใจหวาดหวั่นกับความมืดข้างตัว...
ทั้งคู่เดินมาตามทางแยกทางหนึ่ง... โดยที่ไม่รู้ถึงจุดหมายปลายทางเลย...
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าแซยอนจะหายไปแบบนี้ เค้าวิ่งไปทางไหนของเค้านะ” แจจุงเกาะแขนยุนโฮ พลางมองไปรอบๆตัว
“ไม่ต้องห่วงน่า ชั้นว่าเค้าคงจะไปหลบอยู่ที่ไหนซักแห่งแหละ เราช่วยกันหาแบบนี้ เดี๋ยวก็เจอ” ยุนโฮปลอบแจจุง... ทั้งๆที่ตัวเค้าเองก็ยังไม่แน่ใจในคำพูดของตัวเองเท่าไหร่...
ในสถานการณ์แบบนี้... เราจะเจอแซยอนจริงๆเหรอ?... แล้วเราทุกคนจะปลอดภัยมั้ย?...
“ชั้นอยากให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝันจัง ชั้นอาจจะแค่ฝัน... ฝันว่าเข้ามาเดินตามหาเพื่อนในบ้านบ้าๆนี่... แล้วพอชั้นตื่น เรื่องทั้งหมดก็จะหายไป...” แจจุงคร่ำครวญ...
ยุนโฮหยุดเดิน... เอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของแจจุงให้หันมาเผชิญหน้า...
“แจจุง... นี่คือเรื่องจริงนะ เราทั้งหมดกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไรซักอย่างที่ไม่ประสงค์ดีต่อเรา... นายต้องเข้มแข็งนะ เข้าใจมั้ย?...”
“ยุนโฮ...”
“ไม่ต้องห่วงนะ... ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือในฝัน ชั้นก็จะคอยปกป้องนายเอง...” ยุนโฮยิ้มให้...
แจจุงซาบซึ้งในคำพูดของยุนโฮ... ถึงแม้เค้าจะมองเห็นไม่ชัดด้วยความมืด... แต่เค้าก็แน่ใจว่า ยุนโฮต้องยิ้มให้เค้าอยู่แน่ๆ...
“เข้าใจแล้วล่ะ ชั้นจะต้องเข้มแข็ง เราไปกันต่อเถอะ” แจจุงคว้าไฟฉายของยุนโฮมา แล้วเดินนำ...
แหมะ....!
เสียงของเหลวกระทบลงบนพื้น...
แจจุงเผลอเกาะแขนยุนโฮด้วยความตกใจ... เสียงอะไรอ่ะ?...
ยุนโฮเอาไฟฉายคืนมาจากแจจุง แล้วส่องไปข้างหน้า... แต่ก็ไม่เห็นอะไร...
แหมะ.....!
เสียงนั่นดังขึ้นอีกแล้ว...
ยุนโฮจับมือแจจุงไว้แน่น... มันดังมาจากตรงไหนกันนะ...
แหมะ.....!
ยุนโฮเบนแสงไฟฉายไปข้างๆ... ข้างซ้าย... ก็ไม่มีอะไรนี่...
ข้างขวา... ก็ไม่มี... ไม่... นั่นอะไร...
ซากอะไรซักอย่างถูกแขวนไว้บนผนังข้างๆ... ยุนโฮค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ...
“ว้ากกกกกก!!!!!!!” แจจุงร้องลั่นด้วยความตกใจ... เมื่อเห็นซากนั้นชัดๆ...
ซากนั่นอาบไปด้วยของเหลวสีแดงเข้มทั่วตัว... ขาถูกเชือกมัดไว้ ห้อยหัวลงกับพื้น... เมื่อดูดีๆจะเห็นว่า... ทั้งร่างนั้นเต็มไปด้วยรอยถูกเย็บ...!!!
เชือกสีขาวที่ชุ่มไปด้วยเลือด... ร้อยเข้าออกอยู่ตามผิวหนังที่ถูกเจาะเป็นรู... รอยแผลอื่นๆบ่งบอกให้รู้ว่า... ก่อนหน้านั้นร่างนี้คงจะขัดขืนอย่างเต็มกำลัง... ใบหน้าที่กลับหัวลงนั้นบิดเบี้ยว... ปากอ้าค้างจนมุมปากฉีกขาด... ราวกับว่ามันถูกใช้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานมาอย่างแสนสาหัส... เลือดสีแดงคล้ำหยดลงมาจากมุมปาก... กระทบพื้น...
ยุนโฮกอดแจจุงไว้ไม่ให้มอง... เค้านึกสงสารซากนั้นที่ก่อนตายคงจะทรมานมาก... ไม่สิ... ไม่น่าต้องมาตายเลย...
“ไปเถอะ...” ยุนโฮค่อยๆประคองแจจุงให้เดินผ่านไป... ถึงแม้ว่าเค้าจะเห็นใจ... แต่เค้าก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว...
อันที่จริง... ถ้าคนพวกนี้ไม่เข้ามา... ก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้... แล้วพวกเราล่ะ... พวกเราเองก็เข้ามาแล้วเหมือนกัน...
แต่เค้าจะไม่ยอมตายไปแบบนั้นหรอก... และเค้าจะไม่ยอมให้แจจุงต้องเป็นอะไรด้วย...
“ฮึกๆ... ฮึก..”
“เป็นอะไรไป แจจุง...” ยุนโฮหันไปมองคนที่เดินเกาะแขนเค้า...
พวกเค้าเดินผ่านซากนั้นมาตั้งไกลแล้ว... แต่แจจุงยังร้องไห้ไม่หยุดเลย...
“ก็... คนนั้น... เค้าน่าสงสารนี่นา...” แจจุงเอามือปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด...
“แล้วเราจะเป็นแบบนั้นมั้ย... ยุนโฮ... ชั้นกลัว... ถ้า.. ถ้านายต้องโดนแบบนั้น... ชั้นคง...”
“ไม่หรอก แจจุง ชั้นจะไม่เป็นแบบนั้น... เราจะต้องไม่เป็นอะไร” ยุนโฮเอามือลูบหัวแจจุง...
แจจุงเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว... เค้าบีบมือยุนโฮแน่นราวกับกลัวว่ายุนโฮจะหายไป...
ยุนโฮส่องไฟฉายไปตามทางเดินข้างหน้า... เราเดินมาไกลไปรึเปล่านะ?... ทำไมทางมันไม่จบไม่สิ้นซักที... ที่นี่มันแค่บ้านหลังนึงไม่ใช่เหรอ?... นี่สินะ เค้าเลยบอกว่าคนที่เข้ามา จะไม่ได้กลับออกไปอีก...
“ฮือ... ฮือ...”
“อะไรกัน แจจุง นายยังไม่หยุดร้องอีกเหรอ” ยุนโฮหันมามอง
“เปล่านะ... ชั้นไม่ได้ร้องซักหน่อย นั่นไม่ใช่เสียงชั้น...”
“ฮือ... ฮือ...”
“มะ.. มันดังมาจากไหนอ่ะ ยุนโฮ... เสียงใคร...” แจจุงกอดแขนยุนโฮแน่นกว่าเดิม
ยุนโฮส่องไฟฉายไปรอบๆ...
เอ๊ะ... นั่นไง... มีอะไรอยู่ตรงนั้น... อะไรบางอย่าง...
“นั่นมัน... อะไรน่ะ... ยุนโฮ...” แจจุงเสียงสั่น...
“ฮือ... ฮือ...”
ยุนโฮขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น... นั่นมัน คน นี่...
ร่างนั้นหันหลังให้กับยุนโฮและแจจุง... ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง... นั่งคุดคู้อยู่บนพื้น... ใบหน้าซุกลงกับเข่าทั้งสองข้าง... เสียงร้องไห้แว่วดังออกมา...
“เค้าเป็นคนใช่มั้ย...” แจจุงถามอย่างไม่แน่ใจ...
“ไม่รู้สิ... นี่ เธอ เป็นอะไรรึเปล่า...” ยุนโฮเอ่ยขึ้น...
ร่างนั้นผงกหัวขึ้นมา... เหมือนกับจะหันมามอง... แต่ก็กลับซบหน้าลงไปกับเข่าอีกครั้ง...
“นี่ เราถามเธอนะ เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า...” แจจุงลองพูดอีกครั้ง...
“พวกนาย... เป็นใคร?... เข้ามาในนี้ทำไม...” ร่างนั้นส่งเสียงอู้อี้กลับมา...
“เรามาตามหาเพื่อนน่ะ... เธอ...” ยุนโฮพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น...
“ชั้น... ก็เข้ามากับเพื่อน... แต่ทุกคน... ทุกคน...” ร่างนั้นร้องไห้อีกครั้ง...
“ทำไม?... เกิดอะไรขึ้นเหรอ...” แจจุงเดินเข้าไปใกล้อีก... ตอนนี้พวกเค้าเริ่มจะไม่กลัวแล้ว... ก็คนตรงหน้ากำลังร้องไห้อยู่นี่นา...
“ทุกคน... ตายหมดแล้ว... ชั้นหาทางออกไม่เจอ...” ร่างนั้นส่งเสียงที่ฟังยากกลับมา...
แจจุงหันไปมองหน้ายุนโฮ... เอาเธอไปด้วยได้มั้ย?...
ยุนโฮยังคงไม่ไว้วางใจ... แต่ก็ปฏิเสธแจจุงไม่ลง...
“นี่ เธอมากับเราสิ... พอเราตามหาเพื่อนเจอ เราก็จะออกจากบ้านหลังนี้... ไปด้วยกันนะ” แจจุงเดินเข้าไปหาร่างนั้น... น่าสงสารออก... เพื่อนๆตายหมด... ต้องอยู่คนเดียวด้วยความหวาดกลัวมากี่วันแล้วก็ไม่รู้...
ยุนโฮส่องไฟฉายไปที่ร่างนั้น... ยังคงยืนอยู่กับที่...
“ไปกับพวกนายเหรอ?...” ร่างนั้นผงกหัวขึ้นมา...
“แน่ล่ะสิ... เธอช่วยหันมาหน่อยได้มั้ย? ชั้นจะดูให้ว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” แจจุงคุกเข่าลงข้างๆร่างนั้น... และเอื้อมมือไปจับตรงไหล่...
“เดี๋ยว!! แจจุง...!!” ยุนโฮค้านขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ...
ในจังหวะนั้นเอง... ร่างนั้นก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับแจจุง.....
ใบหน้าที่หันกลับมานั้นขาวซีด... ดวงตาเบิกโพลง... ส่วนที่เป็นตาขาวเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงก่ำ...
แต่สิ่งที่ทำให้แจจุงหวีดร้อง... คือ... ปาก...
ตรงปากของเธอ... มีเชือกสีขาวที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงคล้ำ... ร้อยผ่านริมฝีปากบนกับริมฝีปากล่างเข้าด้วยกันโดยผ่านรูที่ถูกเจาะไว้บนผิวหน้า... ของเหลวสีแดงสดไหลเปรอะเปื้อนเต็มคาง...
เธอถูกเย็บปาก........!!!!!!
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แจจุง ถอยออกมา!!!!!” ยุนโฮตะโกนก้อง
ร่างนั้นโผเข้าใส่แจจุง... ในมือกำตะปูตัวใหญ่ประมาณ 4-5 นิ้วไว้แน่น...
“ช่วยด้วยยย!!!!!!!!! ยุนโฮ!!!!!” แจจุงล้มลงไปนอนกับพื้น... โดยมีร่างนั้นตามขึ้นคร่อม... เธอพยายามที่จะเอาตะปูทิ่มไปบนใบหน้าของแจจุง...
ยุนโฮพุ่งเข้ามากระชากตัวเธอ เหวี่ยงออกไปด้านข้าง... แล้วรีบประคองแจจุงขึ้นมา...
“แจจุง!! เป็นอะไรรึเปล่า”
“ชั้นไม่เป็นไร... ยุนโฮ ระวัง!!! ข้างหลัง!!!!!”
ร่างนั้นโถมเข้าใส่ยุนโฮจากด้านหลัง... ยุนโฮผลักแจจุงออกไป... แล้วเค้าก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บที่แล่นผ่านเส้นประสาทเข้ามา...
“โอ๊ยย!!!”
ยุนโฮถึงกับร้องลั่นเมื่อตะปูทิ่มลงมาบนหลังของเค้า... ร่างนั้นดึงตะปูออก แล้วเงื้อมือเพื่อที่จะทำร้ายยุนโฮอีกครั้ง...
แต่ยุนโฮหันกลับไปจับมือเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่ตะปูใหญ่ยาวนั่นจะทำให้หลังของเค้าเป็นรูเพิ่มอีก...
“ยุนโฮ!!!!!!!” แจจุงร้องด้วยความตกใจ... เมื่อเห็นยุนโฮเสียหลักหงายหลังลงไปบนพื้น...
ยุนโฮพยายามออกแรงดันมือของเธอที่กดปลายแหลมของตะปูลงมาใกล้หน้าของเค้าเรื่อยๆ... ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวเค้านี้จะมีเรี่ยวแรงได้ขนาดนี้...
เธอคงจะติดอยู่ในนี้นานพอที่จะทำให้จิตใจของเธอแปรปรวน... วิกลจริต... รอยเย็บบนริมฝีปากที่ชุ่มไปด้วยเลือดนั้น... ทำให้เธอคลุ้มคลั่ง... หวาดกลัวว่าจะมีอะไรมาทำร้ายเธออีก...
ปลายแหลมของตะปูเข้ามาใกล้ดวงตาของยุนโฮแล้ว... ยุนโฮออกแรงเต็มที่... แต่เธออยู่ข้างบน จึงได้เปรียบเค้าอยู่มาก... ขณะที่ตะปูใกล้จะทิ่มดวงตาของเค้า...
ผัวะ.....!!!!!!
เสียงจากการถูกของแข็งกระทบ... ร่างนั้นล้มลงไปจากตัวของยุนโฮ...
เป็นแจจุงที่คว้าไฟฉายที่อยู่บนพื้น แล้วฟาดเข้าที่หน้าของเธอคนนั้นเต็มแรง... แล้วรีบเข้าไปดูยุนโฮที่นอนหอบอยู่บนพื้น...
“ยุนโฮ เป็นอะไรรึเปล่า!!!” แจจุงถามอย่างร้อนรน... แผลที่หลังของยุนโฮมีเลือดไหลซึมออกมา...
“ไม่หรอก รีบไปกันเถอะ!!” ยุนโฮลุกขึ้นได้ก็ฉุดมือแจจุงวิ่งออกจากตรงนั้นทันที...
ทั้งคู่วิ่งมาในความมืดไกลพอสมควร...
“ยุนโฮ นายเป็นอะไรรึเปล่า? เจ็บมากมั้ย” แจจุงถามด้วยความเป็นห่วง...
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนายมากนะ” ยุนโฮหันมายิ้มให้อย่างที่ชอบทำ...
“แปลกดีแฮะ ชั้นพึ่งจะเคยเห็นนายซัดผู้หญิงก็วันนี้แหละ”
“ก็... ก็ชั้นโมโหนี่นา... ก็ยัยบ้านั่น เอาตะปูมาทิ่มนายอ่ะ...” แจจุงยังโมโหไม่หาย... อุตส่าเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง... ถ้าเป็นไปได้เค้าก็ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ... (โกรธที่เค้าเอาตะปูทิ่ม หรือโกรธที่เค้าขึ้นคร่อมยุนกันแน่จ๊ะ)
“ชั้นหวังว่า คนอื่นๆคงจะไม่เจออย่างเราหรอกนะ” ยุนโฮเอามือคลำแผลดู... มีเลือดติดมานิดหน่อย...
“ชั้นคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าแซยอน หรือ จุงอา เจอแบบนี้เข้าจะทนได้ยังไง หรือแม้แต่มีฮยอนก็เถอะ”
“ยุนโฮ นายน่ะเอาแต่เป็นห่วงพวกผู้หญิง ลืมแล้วรึไงว่ายังมี จุนซู อีกคน” แจจุงท้วงขึ้นมา
“ไม่ได้ลืม แต่จุนซูไปกับยูชอนนี่ วางใจเหอะ ชั้นรู้จักนิสัยยูชอนดี หมอนั่นน่ะ ไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเพื่อนต่อหน้าต่อตาหรอก” ยุนโฮหยิบไฟฉายที่เกือบจะพังด้วยแรงฟาดของแจจุงขึ้นมา... ยังใช้ได้ด้วยแฮะ...
“ยุนโฮ... ชั้นกลัว นายอย่าทิ้งชั้นนะ” แจจุงซบหน้าลงกับไหล่ยุนโฮ
“ชั้นไม่มีทางทิ้งนายแน่ ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นจะปกป้องนายเอง” ยุนโฮเอาคางไปเกยไว้กับเรือนผมของแจจุง...
*********************************************************
มาต่อแล้วฮะ ขอโทษนะฮะที่ให้รอนาน แหะๆ -*-
5
*คู่ของยุนโฮ กับ แจจุง*
“แจจุง ไหวมั้ย?” น้ำเสียงอ่อนโยนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ ไหวสิ มียุนโฮอยู่ด้วยทั้งคน ชั้นไม่เป็นไรอยู่แล้ว” แจจุงพยายามยิ้มกลับไปให้... ทั้งๆที่ในใจหวาดหวั่นกับความมืดข้างตัว...
ทั้งคู่เดินมาตามทางแยกทางหนึ่ง... โดยที่ไม่รู้ถึงจุดหมายปลายทางเลย...
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าแซยอนจะหายไปแบบนี้ เค้าวิ่งไปทางไหนของเค้านะ” แจจุงเกาะแขนยุนโฮ พลางมองไปรอบๆตัว
“ไม่ต้องห่วงน่า ชั้นว่าเค้าคงจะไปหลบอยู่ที่ไหนซักแห่งแหละ เราช่วยกันหาแบบนี้ เดี๋ยวก็เจอ” ยุนโฮปลอบแจจุง... ทั้งๆที่ตัวเค้าเองก็ยังไม่แน่ใจในคำพูดของตัวเองเท่าไหร่...
ในสถานการณ์แบบนี้... เราจะเจอแซยอนจริงๆเหรอ?... แล้วเราทุกคนจะปลอดภัยมั้ย?...
“ชั้นอยากให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝันจัง ชั้นอาจจะแค่ฝัน... ฝันว่าเข้ามาเดินตามหาเพื่อนในบ้านบ้าๆนี่... แล้วพอชั้นตื่น เรื่องทั้งหมดก็จะหายไป...” แจจุงคร่ำครวญ...
ยุนโฮหยุดเดิน... เอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของแจจุงให้หันมาเผชิญหน้า...
“แจจุง... นี่คือเรื่องจริงนะ เราทั้งหมดกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไรซักอย่างที่ไม่ประสงค์ดีต่อเรา... นายต้องเข้มแข็งนะ เข้าใจมั้ย?...”
“ยุนโฮ...”
“ไม่ต้องห่วงนะ... ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือในฝัน ชั้นก็จะคอยปกป้องนายเอง...” ยุนโฮยิ้มให้...
แจจุงซาบซึ้งในคำพูดของยุนโฮ... ถึงแม้เค้าจะมองเห็นไม่ชัดด้วยความมืด... แต่เค้าก็แน่ใจว่า ยุนโฮต้องยิ้มให้เค้าอยู่แน่ๆ...
“เข้าใจแล้วล่ะ ชั้นจะต้องเข้มแข็ง เราไปกันต่อเถอะ” แจจุงคว้าไฟฉายของยุนโฮมา แล้วเดินนำ...
แหมะ....!
เสียงของเหลวกระทบลงบนพื้น...
แจจุงเผลอเกาะแขนยุนโฮด้วยความตกใจ... เสียงอะไรอ่ะ?...
ยุนโฮเอาไฟฉายคืนมาจากแจจุง แล้วส่องไปข้างหน้า... แต่ก็ไม่เห็นอะไร...
แหมะ.....!
เสียงนั่นดังขึ้นอีกแล้ว...
ยุนโฮจับมือแจจุงไว้แน่น... มันดังมาจากตรงไหนกันนะ...
แหมะ.....!
ยุนโฮเบนแสงไฟฉายไปข้างๆ... ข้างซ้าย... ก็ไม่มีอะไรนี่...
ข้างขวา... ก็ไม่มี... ไม่... นั่นอะไร...
ซากอะไรซักอย่างถูกแขวนไว้บนผนังข้างๆ... ยุนโฮค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ...
“ว้ากกกกกก!!!!!!!” แจจุงร้องลั่นด้วยความตกใจ... เมื่อเห็นซากนั้นชัดๆ...
ซากนั่นอาบไปด้วยของเหลวสีแดงเข้มทั่วตัว... ขาถูกเชือกมัดไว้ ห้อยหัวลงกับพื้น... เมื่อดูดีๆจะเห็นว่า... ทั้งร่างนั้นเต็มไปด้วยรอยถูกเย็บ...!!!
เชือกสีขาวที่ชุ่มไปด้วยเลือด... ร้อยเข้าออกอยู่ตามผิวหนังที่ถูกเจาะเป็นรู... รอยแผลอื่นๆบ่งบอกให้รู้ว่า... ก่อนหน้านั้นร่างนี้คงจะขัดขืนอย่างเต็มกำลัง... ใบหน้าที่กลับหัวลงนั้นบิดเบี้ยว... ปากอ้าค้างจนมุมปากฉีกขาด... ราวกับว่ามันถูกใช้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานมาอย่างแสนสาหัส... เลือดสีแดงคล้ำหยดลงมาจากมุมปาก... กระทบพื้น...
ยุนโฮกอดแจจุงไว้ไม่ให้มอง... เค้านึกสงสารซากนั้นที่ก่อนตายคงจะทรมานมาก... ไม่สิ... ไม่น่าต้องมาตายเลย...
“ไปเถอะ...” ยุนโฮค่อยๆประคองแจจุงให้เดินผ่านไป... ถึงแม้ว่าเค้าจะเห็นใจ... แต่เค้าก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว...
อันที่จริง... ถ้าคนพวกนี้ไม่เข้ามา... ก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้... แล้วพวกเราล่ะ... พวกเราเองก็เข้ามาแล้วเหมือนกัน...
แต่เค้าจะไม่ยอมตายไปแบบนั้นหรอก... และเค้าจะไม่ยอมให้แจจุงต้องเป็นอะไรด้วย...
“ฮึกๆ... ฮึก..”
“เป็นอะไรไป แจจุง...” ยุนโฮหันไปมองคนที่เดินเกาะแขนเค้า...
พวกเค้าเดินผ่านซากนั้นมาตั้งไกลแล้ว... แต่แจจุงยังร้องไห้ไม่หยุดเลย...
“ก็... คนนั้น... เค้าน่าสงสารนี่นา...” แจจุงเอามือปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด...
“แล้วเราจะเป็นแบบนั้นมั้ย... ยุนโฮ... ชั้นกลัว... ถ้า.. ถ้านายต้องโดนแบบนั้น... ชั้นคง...”
“ไม่หรอก แจจุง ชั้นจะไม่เป็นแบบนั้น... เราจะต้องไม่เป็นอะไร” ยุนโฮเอามือลูบหัวแจจุง...
แจจุงเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว... เค้าบีบมือยุนโฮแน่นราวกับกลัวว่ายุนโฮจะหายไป...
ยุนโฮส่องไฟฉายไปตามทางเดินข้างหน้า... เราเดินมาไกลไปรึเปล่านะ?... ทำไมทางมันไม่จบไม่สิ้นซักที... ที่นี่มันแค่บ้านหลังนึงไม่ใช่เหรอ?... นี่สินะ เค้าเลยบอกว่าคนที่เข้ามา จะไม่ได้กลับออกไปอีก...
“ฮือ... ฮือ...”
“อะไรกัน แจจุง นายยังไม่หยุดร้องอีกเหรอ” ยุนโฮหันมามอง
“เปล่านะ... ชั้นไม่ได้ร้องซักหน่อย นั่นไม่ใช่เสียงชั้น...”
“ฮือ... ฮือ...”
“มะ.. มันดังมาจากไหนอ่ะ ยุนโฮ... เสียงใคร...” แจจุงกอดแขนยุนโฮแน่นกว่าเดิม
ยุนโฮส่องไฟฉายไปรอบๆ...
เอ๊ะ... นั่นไง... มีอะไรอยู่ตรงนั้น... อะไรบางอย่าง...
“นั่นมัน... อะไรน่ะ... ยุนโฮ...” แจจุงเสียงสั่น...
“ฮือ... ฮือ...”
ยุนโฮขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น... นั่นมัน คน นี่...
ร่างนั้นหันหลังให้กับยุนโฮและแจจุง... ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง... นั่งคุดคู้อยู่บนพื้น... ใบหน้าซุกลงกับเข่าทั้งสองข้าง... เสียงร้องไห้แว่วดังออกมา...
“เค้าเป็นคนใช่มั้ย...” แจจุงถามอย่างไม่แน่ใจ...
“ไม่รู้สิ... นี่ เธอ เป็นอะไรรึเปล่า...” ยุนโฮเอ่ยขึ้น...
ร่างนั้นผงกหัวขึ้นมา... เหมือนกับจะหันมามอง... แต่ก็กลับซบหน้าลงไปกับเข่าอีกครั้ง...
“นี่ เราถามเธอนะ เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า...” แจจุงลองพูดอีกครั้ง...
“พวกนาย... เป็นใคร?... เข้ามาในนี้ทำไม...” ร่างนั้นส่งเสียงอู้อี้กลับมา...
“เรามาตามหาเพื่อนน่ะ... เธอ...” ยุนโฮพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น...
“ชั้น... ก็เข้ามากับเพื่อน... แต่ทุกคน... ทุกคน...” ร่างนั้นร้องไห้อีกครั้ง...
“ทำไม?... เกิดอะไรขึ้นเหรอ...” แจจุงเดินเข้าไปใกล้อีก... ตอนนี้พวกเค้าเริ่มจะไม่กลัวแล้ว... ก็คนตรงหน้ากำลังร้องไห้อยู่นี่นา...
“ทุกคน... ตายหมดแล้ว... ชั้นหาทางออกไม่เจอ...” ร่างนั้นส่งเสียงที่ฟังยากกลับมา...
แจจุงหันไปมองหน้ายุนโฮ... เอาเธอไปด้วยได้มั้ย?...
ยุนโฮยังคงไม่ไว้วางใจ... แต่ก็ปฏิเสธแจจุงไม่ลง...
“นี่ เธอมากับเราสิ... พอเราตามหาเพื่อนเจอ เราก็จะออกจากบ้านหลังนี้... ไปด้วยกันนะ” แจจุงเดินเข้าไปหาร่างนั้น... น่าสงสารออก... เพื่อนๆตายหมด... ต้องอยู่คนเดียวด้วยความหวาดกลัวมากี่วันแล้วก็ไม่รู้...
ยุนโฮส่องไฟฉายไปที่ร่างนั้น... ยังคงยืนอยู่กับที่...
“ไปกับพวกนายเหรอ?...” ร่างนั้นผงกหัวขึ้นมา...
“แน่ล่ะสิ... เธอช่วยหันมาหน่อยได้มั้ย? ชั้นจะดูให้ว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” แจจุงคุกเข่าลงข้างๆร่างนั้น... และเอื้อมมือไปจับตรงไหล่...
“เดี๋ยว!! แจจุง...!!” ยุนโฮค้านขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ...
ในจังหวะนั้นเอง... ร่างนั้นก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับแจจุง.....
ใบหน้าที่หันกลับมานั้นขาวซีด... ดวงตาเบิกโพลง... ส่วนที่เป็นตาขาวเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงก่ำ...
แต่สิ่งที่ทำให้แจจุงหวีดร้อง... คือ... ปาก...
ตรงปากของเธอ... มีเชือกสีขาวที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงคล้ำ... ร้อยผ่านริมฝีปากบนกับริมฝีปากล่างเข้าด้วยกันโดยผ่านรูที่ถูกเจาะไว้บนผิวหน้า... ของเหลวสีแดงสดไหลเปรอะเปื้อนเต็มคาง...
เธอถูกเย็บปาก........!!!!!!
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แจจุง ถอยออกมา!!!!!” ยุนโฮตะโกนก้อง
ร่างนั้นโผเข้าใส่แจจุง... ในมือกำตะปูตัวใหญ่ประมาณ 4-5 นิ้วไว้แน่น...
“ช่วยด้วยยย!!!!!!!!! ยุนโฮ!!!!!” แจจุงล้มลงไปนอนกับพื้น... โดยมีร่างนั้นตามขึ้นคร่อม... เธอพยายามที่จะเอาตะปูทิ่มไปบนใบหน้าของแจจุง...
ยุนโฮพุ่งเข้ามากระชากตัวเธอ เหวี่ยงออกไปด้านข้าง... แล้วรีบประคองแจจุงขึ้นมา...
“แจจุง!! เป็นอะไรรึเปล่า”
“ชั้นไม่เป็นไร... ยุนโฮ ระวัง!!! ข้างหลัง!!!!!”
ร่างนั้นโถมเข้าใส่ยุนโฮจากด้านหลัง... ยุนโฮผลักแจจุงออกไป... แล้วเค้าก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บที่แล่นผ่านเส้นประสาทเข้ามา...
“โอ๊ยย!!!”
ยุนโฮถึงกับร้องลั่นเมื่อตะปูทิ่มลงมาบนหลังของเค้า... ร่างนั้นดึงตะปูออก แล้วเงื้อมือเพื่อที่จะทำร้ายยุนโฮอีกครั้ง...
แต่ยุนโฮหันกลับไปจับมือเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่ตะปูใหญ่ยาวนั่นจะทำให้หลังของเค้าเป็นรูเพิ่มอีก...
“ยุนโฮ!!!!!!!” แจจุงร้องด้วยความตกใจ... เมื่อเห็นยุนโฮเสียหลักหงายหลังลงไปบนพื้น...
ยุนโฮพยายามออกแรงดันมือของเธอที่กดปลายแหลมของตะปูลงมาใกล้หน้าของเค้าเรื่อยๆ... ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวเค้านี้จะมีเรี่ยวแรงได้ขนาดนี้...
เธอคงจะติดอยู่ในนี้นานพอที่จะทำให้จิตใจของเธอแปรปรวน... วิกลจริต... รอยเย็บบนริมฝีปากที่ชุ่มไปด้วยเลือดนั้น... ทำให้เธอคลุ้มคลั่ง... หวาดกลัวว่าจะมีอะไรมาทำร้ายเธออีก...
ปลายแหลมของตะปูเข้ามาใกล้ดวงตาของยุนโฮแล้ว... ยุนโฮออกแรงเต็มที่... แต่เธออยู่ข้างบน จึงได้เปรียบเค้าอยู่มาก... ขณะที่ตะปูใกล้จะทิ่มดวงตาของเค้า...
ผัวะ.....!!!!!!
เสียงจากการถูกของแข็งกระทบ... ร่างนั้นล้มลงไปจากตัวของยุนโฮ...
เป็นแจจุงที่คว้าไฟฉายที่อยู่บนพื้น แล้วฟาดเข้าที่หน้าของเธอคนนั้นเต็มแรง... แล้วรีบเข้าไปดูยุนโฮที่นอนหอบอยู่บนพื้น...
“ยุนโฮ เป็นอะไรรึเปล่า!!!” แจจุงถามอย่างร้อนรน... แผลที่หลังของยุนโฮมีเลือดไหลซึมออกมา...
“ไม่หรอก รีบไปกันเถอะ!!” ยุนโฮลุกขึ้นได้ก็ฉุดมือแจจุงวิ่งออกจากตรงนั้นทันที...
ทั้งคู่วิ่งมาในความมืดไกลพอสมควร...
“ยุนโฮ นายเป็นอะไรรึเปล่า? เจ็บมากมั้ย” แจจุงถามด้วยความเป็นห่วง...
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนายมากนะ” ยุนโฮหันมายิ้มให้อย่างที่ชอบทำ...
“แปลกดีแฮะ ชั้นพึ่งจะเคยเห็นนายซัดผู้หญิงก็วันนี้แหละ”
“ก็... ก็ชั้นโมโหนี่นา... ก็ยัยบ้านั่น เอาตะปูมาทิ่มนายอ่ะ...” แจจุงยังโมโหไม่หาย... อุตส่าเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง... ถ้าเป็นไปได้เค้าก็ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ... (โกรธที่เค้าเอาตะปูทิ่ม หรือโกรธที่เค้าขึ้นคร่อมยุนกันแน่จ๊ะ)
“ชั้นหวังว่า คนอื่นๆคงจะไม่เจออย่างเราหรอกนะ” ยุนโฮเอามือคลำแผลดู... มีเลือดติดมานิดหน่อย...
“ชั้นคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าแซยอน หรือ จุงอา เจอแบบนี้เข้าจะทนได้ยังไง หรือแม้แต่มีฮยอนก็เถอะ”
“ยุนโฮ นายน่ะเอาแต่เป็นห่วงพวกผู้หญิง ลืมแล้วรึไงว่ายังมี จุนซู อีกคน” แจจุงท้วงขึ้นมา
“ไม่ได้ลืม แต่จุนซูไปกับยูชอนนี่ วางใจเหอะ ชั้นรู้จักนิสัยยูชอนดี หมอนั่นน่ะ ไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเพื่อนต่อหน้าต่อตาหรอก” ยุนโฮหยิบไฟฉายที่เกือบจะพังด้วยแรงฟาดของแจจุงขึ้นมา... ยังใช้ได้ด้วยแฮะ...
“ยุนโฮ... ชั้นกลัว นายอย่าทิ้งชั้นนะ” แจจุงซบหน้าลงกับไหล่ยุนโฮ
“ชั้นไม่มีทางทิ้งนายแน่ ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นจะปกป้องนายเอง” ยุนโฮเอาคางไปเกยไว้กับเรือนผมของแจจุง...
*********************************************************
มาต่อแล้วฮะ ขอโทษนะฮะที่ให้รอนาน แหะๆ -*-
madamJUNG_yunho - มาต่อแล้วนะฮะ ตอนนี้เป็นยุน-แจเลยล่ะฮะ ขอให้สนุกฮะ ^^
*F a N t a S y ! - มาต่อแล้วฮะ โทษทีฮะที่หายนาน ยุน-แจมาแล้วฮะ ขอให้สนุกกับการอ่านนะฮะ ^^
เรียกเรา โม ก็ได้ฮะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนอีกครั้ง ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันฮะ และสำหรับคอมเม้นท์ด้วย
โค้งงามๆ 5 รอบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น