[Fic TVXQ] …ท้าความตาย...

ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 : คู่ของดองวู.. กับ.. มีฮยอน...

ยุนโฮ / แจจุง / คังวอน / ยูชอน / จุงอา / แซยอน / จุนซู / มีฮยอน / ดองวู / ชางมิน

4

*คู่ของดองวู กับ มีฮยอน*

“มีฮยอน เธอว่าไอ้นี่คืออะไร” ดองวูหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา..

“มีดสั้นไง นายไปเอามาจากไหนน่ะ” มีฮยอนเดินเข้ามาดู

“ชั้นเจอมันเสียบอยู่ตรงกำแพงเมื่อกี้ ของเก่าแบบนี้จะขายได้ซักกี่ตังค์หว่า” ดองวูพลิกมีดสั้นในมือดู... ลวดลายที่ปลอกของมันสวยใช้ได้เลยล่ะ...

“นายคิดว่าจะออกจากที่นี่ยังไงก่อนดีกว่านะ ดองวู” มีฮยอนทำหน้าเซ็ง “ชั้นว่า นายวางไว้ที่เดิม รึไม่ก็ เก็บมันไว้ใช้เผื่อเจออะไรดีกว่านะ”

ดองวูยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ... เรื่องอะไร.. ของแบบนี้ใครจะวางคืนที่เดิมให้โง่...

“นี่ ดองวู ชั้นถามอะไรหน่อยสิ” มีฮยอนที่เดินอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น

“หืมม์?” ดองวูหันมามอง

“ทำไมนายถึงไม่ถูกกับยุนโฮล่ะ”

“หมายความว่าไง?” ดองวูเดินช้าลง

“ก็ชั้นเห็นนาย 2 คนกัดกันตลอดนี่นา นายพูดอะไร ยุนโฮก็ไม่เห็นด้วย ยุนโฮพูดอะไร นายก็คอยขัด ถามจริงๆเถอะ พวกนายมีเรื่องอะไรกันรึเปล่า?” มีฮยอนพยายามพูดให้เห็นว่าเธอเป็นกลาง... แม้บางครั้งเธอจะคิดว่า สิ่งที่ยุนโฮพูดมักจะถูกกว่าเสมอ...

ดองวูเงียบไปพักหนึ่ง...

“ชั้น... ก็แค่หมั่นไส้มันเท่านั้นแหละ!” ดองวูพูดเร็วจนมีฮยอนฟังแทบไม่ทัน...

“หา? หมั่นไส้.. ทำไมอ่ะ”

“ก็แค่หน้าตาดีนิดหน่อย สุภาพบุรุษ อ่อนโยน ฉลาด รอบคอบ ก็แค่นั้นเอง! ทำไมถึงมีแต่คนสนอกสนใจมันนักก็ไม่รู้!!” ดองวูออกอาการฉุนเฉียวนิดหน่อย

มีฮยอนอึ้งๆ... ก็ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนั่นน่ะ... เพียงพอแล้วล่ะ ที่ยุนโฮจะมีแต่คนมาสนอกสนใจ...

“แค่นั้นเองเหรอ?”

“ก็... เวลาที่ชั้นพูดอะไร มันเป็นต้องคอยขัดอยู่เรื่อย! แถมไอ้ที่มันพูดมา ทุกคนก็ดันเห็นด้วยกับมันอีก บ้ากันทั้งนั้น!!” ดองวูทำน้ำเสียงเหยียดๆ

“การเข้ามาในบ้านนี้คงเป็นเรื่องแรก ที่ชั้นชนะมัน”

มีฮยอนส่ายหน้า... นิสัยเด็กชะมัด...

ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความมืด... มีแสงจากไฟฉายของดองวูเท่านั้นที่ทำให้มองเห็นอะไรบ้าง...

“ได้ยินว่า พวกนายเคยต่อยกันเหรอ?” มีฮยอนทำลายความเงียบขึ้นมา

“พวกนายน่ะ พวกไหนล่ะ? ชั้นต่อยกับใครต่อใครมาตั้งเยอะ” ดองวูฉายไฟฉายขึ้นไปบนเพดาน

“ก็นายกับยุนโฮน่ะแหละ” มีฮยอนดึงมือของดองวู ให้ฉายไฟกลับมาข้างหน้า...

“เออ ก็เคย” ดองวูไม่ใส่ใจนัก

“ผลล่ะ?” มีฮยอนรีบถามอย่างรวดเร็ว

“เสมอ.. ล่ะมั้ง? ชั้นก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน...” ดองวูทำท่าคิด.. แถมเหตุการณ์นั้นยังทำให้ยุนโฮได้เจอกับแจจุงซะอีก... กลายเป็นว่ามันได้แฟนเฉยเลย...!!!

“ไหนเคยว่าชนะตลอดไงล่ะ สุดท้ายก็คว่ำยุนโฮไม่ลง” มีฮยอนแอบสะใจนิดหน่อย

“ไม่ใช่แค่ยุนโฮคนเดียวหรอก ยูชอน กับ คังวอน ก็เคยมีเรื่องกับชั้น ของเจ้ายูชอนน่ะ ยังไม่รู้ผล เพราะมีคนไปเรียกอาจารย์มาซะก่อน” ดองวูแอบเสียดายนิดๆ...

มีฮยอนคิดในใจ... จุนซูแหงๆ... รายนั้นเค้าชอบของเค้ามาตั้งนานแล้วนี่... คงไม่ยอมให้ยูชอนเจ็บตัวหรอก...

“ส่วนคังวอนน่ะ ชั้นก็แค่ลองแหย่มันดูเล่นๆเท่านั้น ไอ้หมอนั่นฝีมือไม่เลวเลยล่ะ!”

“เมื่อไหร่นายจะหยุดหาเรื่องกับคนอื่นเค้าซักทีนะ...” มีฮยอนพูดขึ้นมาลอยๆ...

“เรื่องของชั้นน่า เธอเองก็หุบปากซักทีเถอะ!!” ดองวูอารมณ์เสียใส่มีฮยอน...

เมื่อเดินต่อไปอีกซักพัก...

“นี่ ดองวู นายได้กลิ่นอะไรมั้ย?” มีฮยอนทำจมูกฟุดฟิด... กลิ่นแบบนี้มันไม่ค่อยดีเลย...

“กลิ่นอะ... ไร...” ดองวูกำลังจะหันมาว่า แต่ก็ต้องชะงัก... เออ กลิ่นอะไรเนี่ย...

“เหมือนกลิ่น... อะไรเน่าๆ.. เลยนะ...” มีฮยอนพูดช้าๆ...

“บ้าน่า แถวนี้ไม่เห็นมีอะไรเลย” ดองวูฉายไฟฉายไปรอบๆ มันไม่มีอะไรจริงๆ...

ฉัวะ.... !!!!!

“โอ๊ย!!!” ดองวูร้องลั่น...

อะไรบางอย่างบาดเข้าที่ต้นแขนของเค้าจนได้แผล... เลือดไหลซึมออกมา...

“เป็นอะไร ดองวู! โดนอะไร!!” มีฮยอนเอาไฟฉายจากดองวู มาส่องไปรอบๆ...

“บ้าชิบ อะไรวะ!!!” ดองวูรู้สึกถึงของเหลวสีแดงที่ไหลออกจากแผลของเค้า... โดนอะไรวะ...

ฉัวะ...!!!!!

คราวนี้เป็นแก้มด้านซ้ายของดองวู...

“เฮ้ย!! แน่จริงโผล่หัวออกมาเด่ะ แบบนี้ขี้โกงนี่หว่า ออกมาสู้กันให้รู้เรื่องสิ!!!” ดองวูฉุนขาด

“โอ๊ย!!!” มีฮยอนร้องบ้าง

อะไรบางอย่างบาดเข้าที่ต้นขาของเธอ... ของเหลวสีแดงซึมเปื้อนกางเกงยีนส์ตัวโปรด...

“ไป..!! ไปจากตรงนี้กันเถอะ ดองวู ไปเร็ว!!!” มีฮยอนพยายามดึงดองวูไป

“เฮ้ย!!! ได้ยินรึเปล่า ไอ้ผีขี้ขลาด แน่จริงออกมาเซ่!!!” ดองวูยังคงตะโกนท้าต่อไปเรื่อยๆ...

“กรี๊ดดดด!!!!!” คราวนี้มีฮยอนร้องลั่น แล้วทรุดตัวลงกับพื้น...

ที่หลังข้อเท้าข้างขวาถูกเฉือนเป็นทางยาว... มันคงจะตัดเส้นเอ็นตรงข้อเท้าพอดี... เลือดทะลักออกจากบาดแผล...

“มีฮยอน เป็นอะไรรึเปล่า?!!” ดองวูรีบก้มลงมาประคองมีฮยอน

“ไปจากตรงนี้กันเถอะ!! ไปจากที่นี่!!!” มีฮยอนน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ... ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว...

ดองวูเอาแขนของมีฮยอนคล้องคอเค้าไว้ แล้วรีบประคองมีฮยอนออกเดิน... เลือดของมีฮยอนเปรอะเปื้อนตามทางเดินเป็นทางยาว...

“ดูเหมือนว่า มันจะไม่ได้ตามมานะ” ดองวูเหลียวไปมองข้างหลัง

มีฮยอนทรุดตัวลงที่พื้น... เธอเจ็บจนเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว...

ดองวูฉีกแขนเสื้อของตัวเองออก แล้วพันแผลตรงข้อเท้าให้มีฮยอน... ถึงเค้าจะเป็นคนเถื่อนๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไร้มนุษยธรรมซะทีเดียว...

“ฮือ.. ชั้นอยากออกไปจากที่นี่แล้ว...” มีฮยอนคร่ำครวญ... เธอไม่เคยต้องเจ็บตัวอย่างนี้เลย...

“แล้วเธอจะคร่ำครวญทำไม ไงๆชั้นก็ไม่ยอมตายอยู่ในนี้หรอกน่า!!” ดองวูคิดหาทางว่าควรจะทำยังไงต่อดี... ไฟฉายคงจะตกไปตอนที่แบกมีฮยอนมาเมื่อกี้... แถมมีฮยอนก็ยังมาเจ็บอีก...

“ชั้นจะกลับไปเอาไฟฉายนะ” ดองวูลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยวสิ!! แล้วชั้นล่ะ นายอย่าทิ้งชั้นสิ!!!” มีฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง

“ไม่ได้ทิ้งซักหน่อย! แค่เดินกลับไปหาไฟฉายเท่านั้นแหละ ถ้าไม่มีเราก็ไปต่อไม่ได้ มืดออกขนาดนี้ เธอนั่งรอตรงนี้แหละ” ดองวูหันหลังกลับไป

“เร็วๆนะ ดองวู... กลับมาเร็วๆนะ!!!” มีฮยอนตะโกนตามหลังไป... แสงจากดวงจันทร์ทำให้มองเห็นดองวูเป็นเพียงเงามืดๆ...

มีฮยอนนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก... นี่ ชั้นกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?... ตอนนี้มันจะกี่โมงกันแล้วนะ?... 5 ทุ่ม?... เที่ยงคืน?... เวลาเท่าไหร่กันนะ?... ถ้าหากตอนนี้ชั้นอยู่ที่บ้าน... ชั้นก็คงจะอาบน้ำอย่างมีความสุข... นั่งดูวีดิโอสยองขวัญที่ชอบ... นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ... แล้วนี่ชั้นจะได้กลับออกไปจากที่นี่มั้ยเนี่ย... ชั้นจะได้กลับไปมีความสุขแบบนั้นอีกรึเปล่า?... โอ๊ยยยย อยากจะกรี๊ดดังๆ...

ตึก... ตึก...

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาช้าๆ...

มีฮยอนพยายามเพ่งมองไปในความมืด... แสงจากดวงจันทร์อันน้อยนิดแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย... เธอเห็นเป็นเพียงเงาตะคุ่มๆเท่านั้น...

“ดองวู.. นั่นนายใช่มั้ย? ดองวู!!” มีฮยอนร้องเรียก... ในใจภาวนาให้เป็นเพื่อนของเธอ...

“ดองวู!! ถ้าใช่ก็ตอบสิ อย่าแกล้งชั้นได้มั้ย! ดองวู!!”

เงานั้นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ... ใกล้จนพอจะมองเห็นได้...

“ดองวู...... ว้ายยยยยย!!!!!!!!”

มีฮยอนพูดได้เท่านั้นก็ต้องร้องลั่น...

ภาพที่เห็น... มันไม่ใช่ดองวู... ร่างนั้นขึ้นอืด พองบวมจนเนื้อนั้นปริแยก... ผิวหนังเน่าเฟะ แหว่งวิ่นจนมองเห็นเนื้อแดงๆข้างใน... เสื้อผ้าสีซีดเปียกโชกไปทั่วทั้งตัว... เลือดและน้ำเหลืองไหลผสมปนกัน ส่งกลิ่นคาวน่าสะอิดสะเอียน... มือข้างหนึ่งถือมีด... อีกข้างหนึ่งกำลังยื่นเข้ามาใกล้...

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!” มีฮยอนกรีดร้อง พยายามที่จะขยับตัวหนี... ยิ่งขยับก็ยิ่งทำให้เลือดไหลออกมาจากแผลตรงข้อเท้ามากขึ้น...

“มีฮยอน!! หนีไป!!!” เสียงของดองวูก้องเข้ามา...

ดองวูวิ่งลากขาเข้ามา... ดูเหมือนที่ขาของเค้าจะได้รับบาดเจ็บ... ที่ศีรษะมีเลือดไหลอาบ...

“ดองวู!!!” มีฮยอนส่งเสียงร้อง

ดองวูโผเข้าถีบร่างนั้นทันที... ร่างนั้นล้มกลิ้งไปกับพื้น... แต่ด้วยความที่ขาของดองวูก็บาดเจ็บ ทำให้เค้าล้มตามลงไปด้วย... ดองวูพยายามยันตัวขึ้น แล้วตรงเข้าซัดกับร่างเน่าเฟะนั้น...

“ระวัง!!!” มีฮยอนอุทานเมื่อเห็นว่าดองวูถูกเงื้อมมือที่เหมือนกับเศษเนื้อเละๆนั้นฟาดสวนไปจนหน้าหัน...

“เฮอะ ไอ้ผีบ้า!! เป็นผีก็อยู่ส่วนผีสิว้อย มายุ่งอะไรกับคนเล่า!!!” ดองวูระดมกำปั้นลงไปบนใบหน้าที่บวมพองขึ้นอืด จนเลือดและน้ำเหลืองกระเซ็นขึ้นมาเปรอะใบหน้าของเค้า...

“โอวววววววววววว”

เสียงโหยหวนของร่างที่ราวกับเศษเนื้อนั้นกรีดร้อง... มันฟาดดองวูจนล้มกลิ้งออกไป... มือที่เน่าเฟะนั้นจับหมับเข้าที่ศีรษะของชายหนุ่ม...

มันออกแรงเหวี่ยงดองวูที่กำลังดิ้นหนีสุดตัว เข้ากับฝาผนัง...

ปึง!!!!!!

ผนังกลายเป็นสีแดงฉานไปด้วยเลือดสดๆที่สาดกระจาย... ร่างของดองวูทรุดฮวบลงกองกับพื้น...

“ดองวู!!!!!!!!!!!!!” มีฮยอนตะโกนก้อง... น้ำตาพรั่งพรูออกมา...

ร่างนั้นปล่อยมือจากศีรษะของชายหนุ่มที่นอนหายใจรวยริน จมกองเลือด... มันตรงเข้ามาหามีฮยอนที่กำลังกรีดร้อง...

“ไม่... ออกไปนะ อย่าเข้ามา!!! ม่ายยยยยยย!!!!!!!!!”

จู่ๆร่างนั้นก็หยุดชะงัก... แผดเสียงร้อง แล้วล้มลง...

มือของดองวูจับอยู่ที่ข้อเท้าที่เน่าเปื่อยของมัน... และกำลังพยายามใช้เรี่ยวแรงที่เหลือ... ใช้มีดสั้นเล่มที่เก็บมาจ้วงแทงโดยไม่ยั้ง...

“มีฮยอน!!! ไป!!! ไปเซ่!!!!!!!” นั่นคือเสียงสุดท้ายจากปากของดองวูที่มีฮยอนได้ยิน...

“ชั้นจะไปตามคนอื่นๆมาช่วยนะ!! ดองวู อดทนไว้นะ!!!!!!”

มีฮยอนรีบใช้มือเกาะผนัง เพื่อยันตัวขึ้น แล้วโผเผออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว... ของเหลวสีแดงหลั่งออกจากบาดแผลตรงข้อเท้า ไหลนองบนพื้นตามทางที่เธอไป...

ในหูแว่วเสียงร้องของดองวูดังเข้ามา... มีฮยอนทรุดลงกับพื้น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว... มือทั้ง 2 ข้างพยายามออกแรงเพื่อจะเคลื่อนตัวเองต่อไป...

ช่วยด้วย... ช่วยชั้นออกไปจากที่นี่ที... ใครก็ได้... ช่วยด้วย...


*********************************************************

มาต่อแล้วฮะ กับตอนที่ 4

ขอบคุณนะฮะที่เข้ามาอ่าน แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์ด้วยฮะ

 

โค้งงามๆ 4 รอบ