คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
"เหยียนี" เสียใสเอ่ยเรียเพื่อนสนิท้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้สอนเินมวิวอยู่สถานที่ท่อเที่ยวแห่หนึ่ ึ่มอเห็นบรรยาาศไ้ทั่วเมือวามเริรุ่เรือและหรูหราเบื้อหน้าทำให้ผู้พบเห็น่ารู้สึื่นมเมื่อไ้เห็นมัน
อันเหยียนีแย้มยิ้ม ใบหน้ารูปไ่วาลมโมอออไปนสุสายา พวเธอพึ่มีโอาสไ้ออมาเที่ยวพัผ่อน หลัาที่รารำทำานในอทัพมานาน นอาฝึพวทหารแล้วยั้อไป่วยูแลพวปิบัิทาอาาศอี เิมทีเธอับเพื่อนสนิท็เป็นเพียเ็ำพร้าที่เิบโมาาสถานสเราะห์เล็ ๆ แห่หนึ่ ึ่่อมาโีถูผู้บัาารทหารนายหนึ่ออทัพรับอุปถัมภ์เป็นลูบุธรรม และ้วยวามสามารถทำให้พวเธอทั้สอนสอบเ้าไปอยู่ในอทัพไ้อย่าน่าเหลือเื่อ มิหนำ้ำเธอยัไ้เป็นถึหัวหน้าหน่วยปิบัิารแนวหน้า ส่วนเพื่อนสนิทอเธออย่าหรานหรานเอ็ไ้เป็นหัวหน้าหน่วยรัษาารอี เรียไ้ว่าารานอพวเธอทัู้่ำลัไปไ้สวยเลยแหละ
"เออนี่ หรานหรานันไ้่าวมาว่ามีนมาีบเธอเหรอ" อันเหยียนีเลิิ้วถาม้วยวามสนใทำเอาสาวสวยอย่าหรานหรานรีบหลบสายาอย่ารวเร็ว
"หืม? เรื่อริสินะ เฮ้อ! สสัยพวเทพเียนในีรีส์ถูลืมเลือนไปหมแล้วสินะ" อันเหยียนีเลิิ้ว ปาเล็บ่นพึมพำราวับว่าสิ่ที่พูออมาไม่ไ้สำัอะไร
"อย่าพูเหลวไหล! นพวนั้นสู้ท่านเทพ้าันไม่ไ้เลยสันิ แอย่าพูมั่วเียวนะ ว่าแ่นอื่นไมู่ัวเอเลยมีอไม้ส่มาทุวัน แู่ ๆ แล้วเบ้าหน้าไม่ผ่าน เพราะาทีู่สเปแ็้อหล่อเหมือนท่านอมมาร อรัษ์ เทพปีศาในีรีส์เหมือนันนั่นแหละ" หรานหรานอบลับอย่าไม่ยอม เพราะมันือเรื่อริ! ใระหล่อสู้ท่านเทพเียนในีรีส์ไ้ล่ะ ถึะมีแ่เธอ็ยัไม่เยเห็นเลยสัรั้...หมายถึนในอทัพที่เธออยู่อะนะ
"แน่นอนสิ หน้าอย่าับปลาบู่แบบนั้น ฮึ่ย! ิแล้วหมอารม์" อันเหยียนีอบลับ ใบหน้าสวยหลุบา่ำเล็น้อยเมื่อหวนิถึวามฝันอันเลือนราที่ัวเอฝันถึ ในฝันเป็นสถานที่แปลาแ่ล้ายับในีรีส์ไม่น้อย ผู้นในฝันนั้นเธอำหน้าไม่ไ้สัน ำไ้แ่ว่าัวเอำลัล่อลอยอยู่ระหว่าทาที่ำลัะถึที่แห่หนึ่ ู่ ๆ ลับมีแสสีำบาอย่าพุ่เ้ามาพันรอบมืออัวเอไว้่อนะที่เธอะสะุ้ื่นึ้น
"็ริ เฮ้อ! ในเมื่อเราสอนเป็นแบบนี้สสัยไ้อยู่ันแบบนี้นแ่แน่" หรานหรานอบลับ เธอับราวเหล็บริเวหน้าผา่อนะหันหน้าออไปรับลมที่พัเ้ามาทำให้เส้นผมที่ปล่อยสยายปลิวไสว
"็ไม่ไ้มีอะไรเสียหายสัหน่อยนี่ อแ่มีเิน็พอแล้ว ถ้า้อมีสามีที่ไม่ถูใสู้ไม่มีะีว่า" อันเหยียนีอบลับ แ่นึถึพวทหารในหน่วยที่มาสารภาพรัับเธอแล้ว็รู้สึว่า...มันไม่ใ่! ไม่ถูา้อใเลยแหละ เธออบนหล่อแบบพวอมมาร อรัษ์ในีรีส์อะไรทำนอนั้นมาว่า แ่็นั่นแหละมันมีแ่ในีรีส์ ถ้าหาในีวิริยายิ่ว่ามเ็มในมหาสมุทรมา ๆ อีอย่าเธอไม่มีเวลาไปหาหรอ แ่ทำานในอทัพ็หัวหมุนแล้ว หนึ่ปีพึ่มีโอาสไ้ออมาเที่ยวรั้หนึ่็แทบะราบรานุพ่อผู้บัาารสุที่รัแล้ว
ใ่ พ่อบุธรรมอเธอ็ือผู้บัาารให่ออทัพนั่นแหละฟัไม่ผิหรอ แ่เธอเ้าอทัพไม่ไ้ใ้เส้นสายนะ ใ้วามสามารถล้วน ๆ
"แว่าถ้าเราสอนไ้ทะลุมิิไปแบบพวนาเอในนิยายะเป็นยัไ" หรานหรานออถาม้วยวามสสัย
"ถ้าให้ีอเป็นโลที่มีพลันะ แล้ว็อเอนที่ลาว่าพระเอส่วนมาที่นอบแ่ัน้วย ที่สำัถ้าะมีสามีเหมือนนาเอในนิยายอเป็นแบบที่พระเอรัเียวใเียวไม่เหลียวแลหิอื่นนะ" อันเหยียนีร่ายยาว นั่นือมารานผู้ายในีวิอเธอเอ อ่านนิยายมาเยอะ เอพระเอโ่ นาเออ่อนแอ ี้สสาร ทั้ยัใีแบบแม่พระมาเยอะนเอียน อ่านแ่ละเรื่ออยาะเ้าไปหยุมหัวแม่อบัวาวในเรื่อนเือบปาหนัสือนิยายทิ้ไปั้หลายรอบ ว่าะเอนิยายที่ถูใแทบะยมือท่วมหัวแล้ว มีเรื่อนึเธออบมาเพราะพระเอมั่น่อนาเอแล้วลาแบบแพ็ู่ทำเอาเธอิอมแม นิยายั้พันอนอ่านบภายในสามวัน เล่นเอาวันหยุยาวที่แสนะมีน้อยนิหมไปโยไม่ทันรู้ัวเลยแหละ
"เหมือนัน ันล่ะเลียริ ๆ ไอ้พวผู้ายมัมาเนี่ย นิยายเรื่อ่อนที่พวทหารผู้หิเยแนะนำมานะ อ่านไปไ้แ่ไม่ี่อนันเลิอ่านเลย พระเออะไรมันะโ่เ่าและเมียเยอะนานั้น นาเอ็อะไร็ไม่รู้ร้อไห้แทบายรับไม่ไ้ที่ผัวมีเมียอื่น็ยัทนเพราะรั นี่แหละนะโ่เพราะรั ใระอ่าน็อ่านเถอะ่า ิันทนอ่าน่อไม่ไ้ริ ๆ " หรานหรานลอาเล่าอย่าหมอารม์ ทั้สอเินไปามทาเรื่อย ๆ นมาถึหน้าผาที่เป็นุมวิวที่สวยที่สุอเทือเาแห่นี้แล้ว
สายลมเย็น ๆ พัผ่านัวอทั้สอนทำให้เส้นผมสีำลับปลิวไสว เสื้อผ้าอทัู้่่าเป็นุที่เรียบ่าย เสื้อยืาเยีน
"เหยียนี" หรานหรานพูึ้น สายาเหม่อลอยมอทิวทัศน์ที่เ็มไป้วยทะเลหมอ
"หือ? มีอะไรเหรอ"
"เธอว่าพวเราที่เป็นเ็ำพร้าแบบนี้เพราะพ่อับแม่เลี้ยพวเราไม่ไหวหรือว่าพวเาไม่อยามีพวเราันแน่" หรานหรานถามึ้น้วยน้ำเสียที่สั่นไหวเล็น้อย
อันเหยียนีเมื่อไ้ยินที่หรานหรานถาม็นิ่เียบไป 'นั่นสิเพราะอะไรันแน่นะ อนนี้พวเาะยัำพวเธอหรือเปล่า'
"หรานหราน ไม่ว่าะเหุผลอะไรอนนี้ล้วนไม่สำัแล้ว" อันเหยียนีอบลับ แม้ว่าอนเ็ะเยโหยหาอ้อมอและวามรัาพ่อแม่มาแ่ไหน แ่พอโมาวามรู้สึวามิอะไรพวนั้นล้วนแ่ถูลืมเลือนไปหมแล้ว เพราะถึยัไ็ย้อนเวลาลับไปไม่ไ้
"นั่นสินะ พวเราโีมาเลยนะอย่าน้อย็มีท่านพ่อบุธรรม" หรานหรานลี่ยิ้มเล็น้อย เธอรู้สึแบบนั้นริ ๆ นะอย่าน้อย็ยัมีนที่ห่วใยพวเธออยู่
"นี่็เือบะเย็นแล้วพวเราลับันเถอะ" วันนี้พวเธอ้อลับไปทาน้าวับพ่อบุธรรม วรเผื่อเวลารถิ้วย เพราะอนเย็น ๆ บนท้อถนนรถเยอะมาถึมาที่สุ
"อื้อ" หรานหรานพยัหน้า ทั้สอนเรียมหันหลัลับแ่แล้วเหุไม่าฝัน็เิึ้น พื้นินใ้เท้าสั่นสะเทือนอย่ารุนแร่อนะทรุล ทั้สอนเสียหลัร่วหล่นลมาาหน้าผาทันที
"เหยียนี!"
"หรานหราน!"
อันเหยียนีะโนเรียเสียันี่พวเธอะ้อายริ ๆ เหรอ พวเธอพึ่ะอายุยี่สิบสี่เอนะ ยัไม่ไ้ใ้ีวิให้เ็มที่เลย ผัว็ยัไม่มีโถ่เอ๊ย!
"ถ้าพวเ้าสอนไม่าย้าะเอาวิาพวเ้าลับไปยัไเล่า ไอหยาโ่ริ ๆ"
ความคิดเห็น