คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] TaoKacha Short Special Fic 'LoyKraThong'
[SF] TaoKacha Short Special Fic 'Loy KraThong'
'วันเพ็ญเดือนสิบสองน้ำก็นองเต็มตลิ่งเราทั้งหลายชายหญิงสนุกกันจริงวันลอยกระทง ลอยลอยกระทง ลอยลอยกระทง ลอยกระทง กันแล้วขอเชิญน้องแก้วออกมารำวง'
"เฮ้อออออ~"
เสียงลมหายใจที่ถอนหายใจออกมาไม่รู้ต่อกี่ครั้งในช่วงเวลากว่า2ชั่วโมงที่ผ่านมา ร่างเล็กที่กำลังยืนรอบางสิ่ง อิริยาบถในหลายๆท่าทางถูกเปลี่ยนไปมาจากใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมได้ค่อยๆจางไป จนกระทั่งตอนนี้ใบหน้าหวานได้กลับมาเป็นหน้าเดียวอีกครั้ง
อีก10นาทีเท่านั้น!ที่เขาจะยืนอยู่ตรงนี้ มือเรียวยกนาฬิกาขึ้นมาดูพร้อมกับก้มหน้าลง นึกถึงบรรยากาศเก่าๆที่เกิดขึ้น หลายปีแล้วที่คชาคนนี้ไม่ได้ลอยกระทงคนเดียว ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาจะมีสิ่งที่คชาเรียกว่า 'แสงสว่างของคชา' อยู่เคียงข้างมาตลอด จากคนที่เคยเฉยชาจนเรียกได้ว่า ใบหน้าของเขานั้นมีแต่หน้าเดียว จากคนที่ไม่แคร์ความรู้สึกใครนอกจากความรู้สึกสบายใจของตัวเอง บัดนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมด เพราะผู้ชายคนนั้น รอยยิ้มของคนตัวเล็กที่นับวันจะยิ่งมากขึ้น ใบหน้าที่หลากหลายที่เริ่มแสดงออกมากขึ้น
แต่วันนี้ทุกอย่างมันเริ่มจางหายไปแล้วหรืออย่างไร? ในช่วงเวลาเกือบ2สัปดาห์ที่แสงสว่างได้หายไป ไม่มีแม้กระทั่งเสียงผ่ายสายโทรศัพท์ที่คุยกันเป็นประจำ จนเมื่อวันก่อนก็มีข้อความสั้นๆจากบุคคลที่เขาเฝ้ารอ
'ปีนี้ไปเจอกันที่เดิมเวลานะชา 
'
แค่ข้อความสั้นๆที่ส่งมาหากลับทำให้คนตัวเล็กถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ อย่างน้อยคนตัวสูงก็ยังคงไม่ลืมสิ่งที่ต้องทำด้วยกันในทุกปี วันนี้คชาจึงรีบออกจากบ้านพร้อมกับไม่ลืมที่จะถอดเอาเฮดโฟนตัวเก่งออกจากลำคอสวยด้วย เพราะอะไรน่ะหรอ?
'ชา...สนใจกันหน่อยดิ เนี่ยไปไหนมาไหนก็เอาแต่สนใจเฮดโฟนตลอดอ่ะ'
คชาไม่ลืมที่จะใส่แหวนเงินเรียบที่คนรักได้ให้ไว้เพราะในทุกๆครั้ง...
'ชา...แหวนไปไหนอ่ะ? ทำหายหรอ?'
คชาไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อคลุมสีเรียบที่คนรักเคยให้ไว้ในวันครบรอบ1ปีแรกที่คบกันออกมาเพราะว่าในทุกครั้งเค้าไม่เคยได้หยิบมันออกมาใช้...
'ชาใส่ด้วยครับนะ อากาศข้างนอกมันเปลี่ยนบ่อยอย่างน้อยก็เอาไว้กันลมกันแดดได้ '
ทุกๆสิ่งที่แสงสว่างของคชาได้ให้ไว้และทุกๆสิ่งที่คชาไม่เคยได้ทำตามคนรักบอก ตอนนี้มันได้ถูกทำตามแสงสว่างของคชาต้องการแล้ว หากแต่... ร่างสูงที่เขาเฝ้ารอกลับยังไม่มา หรือว่าจะเบื่อกันไปแล้วหรือว่าจะรำคาญกันไปแล้ว สำหรับทุกครั้งที่คนตัวเล็กนั้นดื้อรั้นเอาแต่ใจบ่อยๆ
"5"
"4"
"3"
"2"
"...."
"1"
"ไม่มาจริงๆสินะเต๋า : ("
น้ำตาหยดใสที่คลออยู่หน่วยตาถูกสะกดกลั้นไว้หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบ เรียวขาเล็กเดินหันหลังกลับมาทางเดิมที่เขาได้เดินมา มันจบแล้วสินะ!
-หมับ-
"แฮ่ก แฮ่ก.."
"ชะ ชา...รอนานไม๊?"
และยังไม่ทันจะได้ก้าวร่างเล็กก็ถูกแรงดึงจากด้านหลังให้หันกลับไปเสียงเรียกที่คุ้นเคยเอ่ยถามคำถามที่ไม่น่าจะเอ่ยออกมาในตอนนี้
"...."
"เต๋าขอโทษนะที่มาสาย...ป่ะ! ไปลอยกระทงกันนะ"
"...."
ร่างสูงที่ชื่อเต๋ากล่าวขึ้นพร้อมกับโอบบ่าให้คนตัวเล็กข้างๆตัวเดินไปด้วยกัน โดยทีไม่ทันได้สังเกตว่าคนตัวเล็กข้างๆมีอาการอย่างไร
.
.
.
.
.
.ตลอดการเดินในงานลอยกระทง ช่วง2ชั่วโมงที่ผ่านมา คนตัวเล็กไม่ได้มีปฎิกริยาอะไรตอบโต้ร่างสูงเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าจะมีก็มีเพียงการพยักหน้าหรือส่ายหน้าเท่านั้นที่ตอบกลับในบางคำถามของคนรักไป
จนตอนนี้ทั้งบรรยากาศของทั้งคู่เริ่มแย่ลงกว่าเก่าเพราะ...
"เต๋า..."
"อ้าวววว!เอม^^มาได้ไงเนี่ย?"
"ก็มาคนเดียวน่ะมาลอยกระทง แล้วเต๋าล่ะมาไงเนี่ย?"
"อ่อ!มาลอยกระทงเหมือนกันเลย เราเอารถมาเอง"
"เอ้อ!เนี่ย!ขอบคุณมากนะที่ช่วงอาทิตย์ก่อนช่วยเราไว้"
"เฮ้ย!ไม่เป็นไรๆ"
บทสนทนาของร่างสูงกับผู้หญิงแปลกหน้า ที่คุยกันราวกับว่าทั้งสองคนคุ้นเคยกันมาก่อน ท่าทางที่ดูสนิทสนมของทั้งคู่ทำให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเต๋าถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
หึ!ช่วงอาทิตย์ก่อนงั้นหรอ? อาทิตย์ก่อนเต๋าไปเจอกับผู้หญิงคนตรงหน้ามางั้นหรอ อาทิตย์ก่อนที่คชาต้องทรมานกับการคิดไปต่างๆนานาว่าร่างสูงกำลังทำอะไรอยู่? ไปอยู่ที่ไหน? ถ้าเวลาที่ปกติแล้วเต๋าจะต้องมาเจอกันต้องหายไปเพราะคนตัวสูงเอาเวลาไปช่วยผู้หญิงคนนี้ ถ้าการมาลอยกระทงด้วยกันแบบนี้เต๋าก็ยังไม่สนใจกัน งั้นก็คงไม่ต้องมีอะไรพูดกันแล้วมั้ง
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่อย่างออกรสชาติ คนตัวเล็กก็ค่อยๆเดินถอยออกมา น้ำตาที่กลั้นไว้มานานไหลออกจากนัยน์ตาสวย พอแล้วถ้าหากว่าเต๋าไม่สนใจกันแบบนี้บางทีก็ควรจะห่างกันดีกว่า...
.
.
.
.
.
"ชา! ชา! ชา!"
"โถ่เว้ยยยยย!"
ร่างสูงที่บัดนี้กำลังสบถคำพูดหยาบคายออกมาเพราะตามหาคนรักไม่เจอ ขายาวเตะดินทรายที่อยู่ละแวกนั้นฟุ้งกระจายไปตามแรงอารมณ์ของตนเอง คชาหายไปไหน? หายไปตอนไหนทำไมไม่บอกกัน?
ไม่ใช่ว่าวันนี้เขาไม่รู้ว่าคนตัวเล็กนั้นคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะน้อยใจเพียงไร เพราะเค้ามาสาย เพราะว่า2อาทิตย์ก่อนเข้าไม่มีเวลาแม้แต่จะมาเจอกับคนรักเลย แถมวันนี้เค้ายังไม่ได้สนใจคชาเท่าที่ควร ไม่แปลกใจถ้าหากคชาจะน้อยใจ แต่ทุกสิ่งที่เค้าทำไปมันก็มีเหตุผลเหมือนกัน
ร่างสูงเดินตามหาตัวคนตัวเล็กไปยังสถานที่ต่างๆที่คิดว่าคนตัวเล็กจะไป จนกระทั่งขายาวได้เดินไปหยุดยังตรงที่คุ้นเคย
เบื้องหน้าของเข้าปรากฎให้เห็นคนรักที่กำลังร้องไห้อย่างตัวโยน เสียงสะอื้นที่พยายามจะกลั้นไว้ เจ็บ!คำเดียวที่ตอนนี้เขาจะพูดออกมาได้ ความรู้สึกเจ็บที่หลั่งไหลมาไม่รู้ว่าจากตรงไหนมันกำลังกระหน่ำเข้ามาอัดแน่นหัวใจของเขา นี่เขากำลังทำให้คนรักต้องร้องไห้ขนาดนี้เลยใช่ไหม? ตลอดที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่เคยเห็นคนตรงหน้าร้องไห้เลย อย่างมากคือคนตัวเล็กเลือกที่จะหันหน้าหลบจากทุกสิ่งเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกร้ายๆทั้งหมดไว้
"ชา! เต๋าขอโทษ"
ร่างสูงเดินเข้าไปยังคนตัวเล็ก วงแขนที่กว้างที่คุ้นเคยโอบกอดคชาไว้จากด้านหลัง แต่คนตัวเล็กก็ได้แต่ขืนตัวออกห่าง
"ไม่เอาแล้วเต๋า ฮึกกก! เต๋าไปเหอะอย่ามาเจอกันอีกเลย ไม่เอาแล้วชาไม่อยากเจ็บอีกแล้ว"
"ชา......"
"เต๋ารู้ไม๊ว่าชาเจ็บแค่ไหนทรมานแค่ไหนกับการที่ต้องอยู่โดยไม่มีเต๋า รู้ไม๊ว่าชาต้องฟุ้งซ่านเพราะเป็นห่วงเต๋าแค่ไหน รู้ไม๊ว่าชาต้องรู้สึกแย่แค่ไหนที่ต้องกังวลว่าเต๋าจะรำคาญกัน รู้ไม๊ว่าชาต้องทนกับสิ่งที่เต๋ากำลังละเลยกัน มันเจ็บนะเต๋า ฮึกกกกฮืออออ "
ความอึดอัดที่มีอยู่ในใจดวงเล็กถูกปลดปล่อยออกมา น้ำตาที่อดทนไว้ถูกระบายออกมาให้คนตรงหน้าเห็น น้ำตาใสๆที่ไหลออกมามันยิ่งตอกย้ำให้คนตัวโตรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ที่ทำให้คชาต้องเป็นแบบนี้
"เต๋าอยากให้ชาสนใจเต๋าชาก็ทำ เต๋าอยากให้ชาใส่แหวนของเราชาก็ใส่ เต๋าอยากให้ชาดูแลตัวเองชาก็ทำ! แล้วเต๋าล่ะ?ทำได้อย่างที่เต๋าบอกชาไม๊? ไหนว่าเต๋าจะมาหากันตามเวลาเดิมที่เรานัดกันไหนว่าจะไม่หายไปไหน? จนตอนที่เต๋าเจอผู้หญิงคนนั้นเต๋าก็เลือกที่จะคุยและสนใจเค้า แล้วชาล่ะมันมีตัวตนบ้างรึเปล่า? หรือว่าวันนี้เต๋าหมดรักชากันแล้ว…."
"ชา...ชาฟังเต๋านะ"
"....."
ร่างสูงดึงคนที่กำลังระบายความในใจออกมาให้หันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวขยับออกไปปิดริมฝีปากของคนตัวเล็กไว้ พร้อมดึงคชาเข้ามากอด กอดที่คนตัวเล็กไม่ได้รับมันมา2อาทิตย์เต็มๆ กอดที่คุ้นเคยของเขาทั้ง2คน
"เต๋ารักชานะ...รักมากด้วย เต๋าขอโทษที่ทำให้ชาต้องอึดอัดแบบนี้"
พอคนตัวโตเริ่มพูด คนตัวเล็กก็เลือกที่จะปิดหูตัวเองทันที เพราะคชาไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้ว ใบหน้าหวานเลือกที่จะหลบสายตาของเต๋า เพราะไม่อยากจะสบตาแล้วพบกับสายตาที่ไม่มีกัน
“ชา!! อย่าดื้อสิ!ฟังเต๋าก่อนได้ไหม? แล้วชาจะทำอะไรเต๋าจำไม่ว่าชาเลย”
เต๋าดึงมือเล็กออกพร้อมกับกอดคนตรงหน้าไว้อีกครั้งด้วยแรงกอดที่มากกว่าเดิม ริมฝีปากได้รูปกล่าวความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้คนในอ้อมกอดฟัง
“ไม่ว่าจะเมื่อวาน วันนี้ หรือวันไหนเต๋าก็ยังคงรักแค่ชา ไม่ว่าอะไรจะผ่านเข้ามาเต๋าก็เลือกที่จะมองแค่ชา และเต๋าก็คิดว่าทุกสิ่งที่เต๋าทำลงไปก็เพราะเต๋ามีชาเป็นทุกสิ่ง เพราะชาไม่พูดทุกอย่างที่อยู่ในหัวใจออกมาเต๋าเลยไม่รู้เลยมองข้ามผ่านไปทั้งๆที่มันคือความรู้สึกของคนที่เต๋าควรจะแคร์มากที่สุด เชื่อใจเต๋าได้ไหม? เชื่อใจผู้ชายคนนี้ว่าจะรักแค่ชาคนเดียว? ”
“ตะ..แต่ผู้หญิงคนนั้น…..”
ความรู้สึกทั้งหมดที่พรั่งพรูออกมาจากปากของเต๋า มันอาจจะไม่ได้มีคำตอบให้กับคชาได้ทั้งหมดว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไร แต่ร่างสูงมีเพียงคำพูดที่พร่ำบอกรักและความต้องการให้เชื่อใจเท่านั้น ถึงแม้คชาจะพูดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ร่างสูงก็เลือกที่จะ…..
“แม้จะนอนหลับฝันฉันมีแต่เธอเท่านั้น ไม่อาจแบ่งใจปันผื่อไว้ให้ใคร…”
“ใจเมื่อเจอ เธอแล้ว เหมือนคนที่เจอจุดหมายเมื่อมีเธอไม่ต้องการใคร”
มือเรียวเล็กของคชาถูกร่างสูงนำมันขึ้นมาจับไว้ตรงตำแหน่งของหัวใจของเขา เสียงเพลงที่เริ่มสั่นคลอของเต๋า น้ำตาของลูกผู้ชายกำลังถูกสะกดกลั้นเอาไว้ มันต้องการจะสื่อทุกสิ่งในหัวใจให้กับคนตรงหน้า
“เมื่อวาน ก็รัก วันนี้ รักชา พรุ่งนี้ก็รักชา พอใจที่มีชา”
“เต๋าขอเวลากลับมาแก้ตัวอีกครั้งได้ไหม? เต๋ารักชานะ! ”
ร่างสูงคลายอ้อมกอดและปล่อยมือของคนตรงหน้าลงพร้อมกับก้าวขาเรียวถอยหลังออกไปจากคชา ไม่ใช่ไม่รักแต่เขาคงไม่สามรถทำอะไรไปได้ดีกว่านี้แล้ว จากนี้ไปไม่ว่าคชาจะตัดสินใจยังไงเขาก็จะยอมรับมัน
.
.
.
.
ในตอนนี้ คนตัวสูงเดินถอยหลังออกไปด้วยความหมดหวัง คนตัวเล็กก็เลือกที่ก้าวขาไปข้างหน้าและพูดบางสิ่งออกมา…. บางสิ่งที่เขาครุ่นคิดไว้ในช่วงเวลาสั้นๆที่ร่างสูงได้พร่ำบอก
“336ชั่วโมง กับอีก120นาที”
“ให้สัญญากับชาได้ไหมว่าจะให้เวลาที่หายไปกับชา”
จบประโยคของคนตัวเล็ก ขาเรียวก็ได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคนรักอีกครั้ง คชาเอื้อมมือไปสัมผัสกับใบหน้าอันคุ้นเคย น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดในคราวนี้มันไหลออกมาเพราะความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อน รอยยิ้มของทั้งสองเริ่มผุดขึ้นมา
“ถ้าเต๋าพูดมามันคือความจริง ชาก็จะเชื่อถ้าเต๋าบอกว่าเต๋ามีแค่ชาชาก็จะเชื่อ และถ้าเต๋าจะขอเวลาให้กลับมาแก้ตัวอีกครั้งชาก็พร้อมที่จะให้ แสงสว่างของคชา”
“ขอบคุณครับที่รัก”
.
.
.
บางครั้งคนเรามักจะมองข้ามความรู้สึกของคนสำคัญข้างๆตัวไป มักจะมองอะไรที่ไกลออกไปกว่านั้นและจัดลำดับสิ่งนั้นไว้ให้สำคัญมากกว่าเรื่องของความรู้สึก…,แต่คนเราก็เช่นกันเมื่อมีวันที่สุขมันก็ต้องมีวันที่พลาดพลั้ง หากวันนั้นมันมาถึงเราควรเลือกที่จะเรียนรู้การให้อภัย เปิดรับหัวใจให้พูดความจริง และทบทวนทำความ
เข้าใจกับมัน อย่างน้อยสายหมอกที่มืดครึ้มก็ยังสามารถที่จะจางลงจากใจได้
ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องสว่างเมฆครึ้มระหว่างทั้งสองคนกำลังจางหายไป สองชีวิตที่ยืนอยู่ริมสายน้ำเพียงแค่สองคน สองมือที่กุมกันไว้กำลังลอยกระทงใบเล็ก คำอธิษฐานที่มีเพียงสองคนที่รู้ คนตัวโตหันหน้าไปมองยังใบหน้าหวานที่เพิ่งลุกยืนขึ้นเพื่อมองไปยังสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆเรียกให้อีกฝ่ายรู้ตัวและหันกลับมา
สายตาหวานมองจ้องกลับไปยังนัยน์ตาที่จริงใจของอีกฝ่าย ราวกับมีแรงดึงดูดต่อกันคนตัวเล็กเลือกที่จะเขย่งตัวขึ้นตรงหน้าคนตัวโต และทำในสิ่งที่เค้าไม่เคยจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ริมฝีปากสวยจุมพิตแผ่วเบาอ่อนหวานลงบนกลีบของคนรัก แต่แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้นคชาก็ลดตัวลงแล้วหันหลังหนีให้กับเต๋าทันทีแล้วเลือกที่จะเล่นไฟเย็นที่ซื้อมาแก้เขิน
ร่างสูงที่ยิ้มจนแก้มแทบปริกับปฏิกิริยาของคนตัวเล็กข้างหน้าที่เค้าเองก็ไม่คาดคิดว่าจะทำ ‘โอ้ยยยย!ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะคชา’ ใบหน้าหล่อโอบกอดคชาไว้จากด้านหลังมือที่ใหญ่กว่าซ้อนจับมือของอีกฝ่ายที่เล่นไฟเย็นไว้ พร้อมกับฝังจมูกโด่งลงไปบนแก้มนุ่มและซุกไซร้ไปยังหลังใบหู เต๋าเอ่ยถ้อยคำเย้าแหย่ที่ทำให้คนในอ้อมกอดถึงกับหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“ชาน่ารักแบบนี้อ่ะ คืนนี้เต๋าไม่ให้ชานอนเลยนะ >w<”
“ฮะเฮ้ยยยยย! ต๋าวววววว -///////////-”
-----------------------------------------------------
Writer Talk>< .
+วันลอยกระทงย้อนหลังค่ะทุกคน >< ก่อนอื่นต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะที่มาลงช้าแกมไม่ได้มาต่อตินที่2อีก55555
แถมSFเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับ แฟนฟิคหลักเลย55555
ที่ลงSFตอนนี้เป็นเพราะว่าอยากจะลองแต่งแนวดราม่าๆ SFดูแถมวันนี้เป็นวันลอยกระทงด้วย(เกี่ยวไม๊เนี่ยยย - -?)
ไรเตอร์เลยอยากจะทำอะไรที่พิเศษให้รีดเดอร์ได้อ่านกัน ^^
ไม่รู้ว่ามันจะถูกใจกันรึเปล่าน่ะสิ 55 แต่ว่าสัญญาเลยว่าอีกไม่นานตอนที่2จะตามมาแน่ๆ
เพราะฉะนั้นติดตามอ่านกันได้เลยยยยย><
ปล.โหวต+เม้นกันซักนิดเพื่อเป็นกำลังใจและเอาข้อติชมไปปรับปรุงให้กับไรเตอร์กันด้วยน้า ขอบคุณมากจ้า
(MENAhae)
ความคิดเห็น