คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 เพื่อนใหม่
Mini Series อู๋อี้ฝานแรงงานเถื่อน&น้องชานยอลคนน่ารัก (Kris x Chanyeol) : 01 เพื่อนใหม่
การเข้าบริษัทวันแรกในฐานะเด็กฝึกหัดของอู๋อี้ฝานเป็นอะไรที่ค่อนข้างติดลบในความรู้สึกของเขา คงเพราะด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ ผิวคล้ำแดดจากการเล่นกีฬาซึ่งแตกต่างจากเด็กฝึกหัดทั่วไปที่มีผิวขาว หน้าตาที่นิ่งเฉยไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ ก็อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้หลายคนไม่กล้าเข้ามาทำความรู้จัก
แม้แต่พวกเด็กฝึกหัดที่เป็นชาวจีนด้วยกันก็ดูจะไม่มีใครกล้าเข้าหาเขาเลยแม้แต่คนเดียว...
"เห้อออ" เหนื่อย...แค่เมื่อวานวันแรกก็ทำเอาความตั้งใจของเขาลดลงไปเกือบครึ่ง การฝึกหนักในตอนนี้ยังทำให้ไม่รู้สึกแย่เท่ากับการที่ไม่มีใครอยากจะคบด้วยกันเสียอีก
วันนี้เขาตั้งใจแล้วว่าในคลาสเรียนภาษาเกาหลีเบื้องต้นเขาจะตั้งใจเรียนให้มาก ภายใน 3 เดือนเขาจะต้องพูด อ่านและเขียน ภาษาเกาหลีให้ได้ดี เผื่อว่าจะมีใครสักคนที่ยอมคุยกับเขาบ้าง...แค่นั้นจริงๆ
อู๋อี้ฝานแค่อยากมีเพื่อนระหว่างที่เป็นเด็กฝึกหัด เขาไม่อยากรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในระยะเวลาที่เขาก็ไม่สามารถบอกได้เหมือนกันว่ามันจะดำเนินไปนานอีกเท่าไหร่
หนังสือแบบเรียนภาษาเกาหลีเบื้องต้นถูกส่งให้เด็กนักเรียนในคลาสที่มีอยู่ 3 คน และหนึ่งในนั้นก็คืออู๋อี้ฝาน เขาปรายตามองเด็กชาวจีนสองคนที่นั่งถัดไป ดูเหมือนว่าทั้งคู่น่าจะรู้จักกันอยู่แล้ว
อี้ฝานเคาะนิ้วลงบนโต๊ะด้วยความประหม่าและสับสน เขากำลังคิดไม่ตกว่าเวลานี้ควรจะทำเช่นไรดีระหว่างนั่งอยู่เฉยๆ รอให้สองคนนั้นเป็นฝ่ายเข้ามาพูดคุยเองหรือเป็นเขาที่ควรจะเข้าไปทำความรู้จัก
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตัดสินใจอะไรออกไปก็มีนิ้วมาสะกิดที่ไหล่เสียก่อน เขารู้สึกผ่อนคลายลงและสะดุ้งตัวเล็กน้อย รอยยิ้มเล็กๆ ถูกส่งไปให้กับอีกฝ่ายที่ยิ้มกว้างอยู่ก่อนแล้ว เขารู้สึกได้ว่ารอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ อ่าาา...เขาหวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกันในไม่ช้านี้
"หวัดดีฉันเฮนรี่ ส่วนนี่แอมเบอร์เพื่อนฉันเอง นายชื่ออะไร?" ผู้ชายข้างๆ เขาแนะนำตัวเองเสียเสร็จสรรพก่อนที่จะจับแขนเพื่อนของเจ้าตัวแนะนำให้เขารู้จัก ดูเหมือนแอมเบอร์จะหวาดๆ เล็กน้อยที่มองมาทางเขา
"ฉันอู๋อี้ฝาน จะเรียกว่าคริสก็ได้"
"หืม...นายเป็นลูกครึ่งหรอกหรอ?"
"เปล่า ฉันแค่โตที่แคนาดาน่ะ"
"จริงดิ! ฉันก็มาจากแคนาดาเหมือนกัน ส่วนแอมเบอร์เป็นสาวห้าวจากเมกา ฮ่าๆ โอ้ย จะฟาดทำไมวะ นี่มือหรือตีนเนี่ย" เฮนรี่หันไปหยอกกับแอมเบอร์ที่ดูท่าจะไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าสาวห้าว แต่เอาเข้าจริงถ้าเพื่อนใหม่คนนี้ไม่บอกเขา เขาก็คงคิดว่าเจ้านั่นเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกัน
"งั้นต่อไปนี้ก็ถือว่าเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ" และความปรารถนาของเขาก็เป็นจริง ในที่สุดอู๋อี้ฝานก็มีเพื่อน แถมยังเป็นเพื่อนที่มาจากทวีปเดียวกัน ประเทศเดียวกันอีกด้วย เขาหวังว่าทุกอย่างจะไปได้ดี
บรรยากาศการเรียนการสอนที่น่ากดดันในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก การพูดคุยระหว่างเขาสามคนมีมากขึ้น รวมทั้งความสนิทสนมและคุ้นเคยค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ
คลาสเรียนภาษาเกาหลีในวันนี้จบลงแล้ว เฮนรี่มีคลาสดนตรีต่อ ส่วนแอมเบอร์ต้องไปซ้อมเต้น และเขาก็มีคิวเข้าคลาสการแสดง แต่ก่อนที่จะได้ไปเข้าฝึกซ้อมเราสามคนตกลงกันว่าจะไปหาอะไรทานเป็นอาหารกลางวันด้วยกันเสียก่อน
เวลานี้เป็นเวลาเกือบบ่ายแล้ว เด็กฝึกหัดหลายคนคงทยอยออกไปหาอะไรทานเป็นมื้อเที่ยงกันแล้ว ความวุ่นวายและเสียงต่างๆ ภายในบริษัทถึงได้ดูสงบลง หากยังไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวเท้าออกไปจากตึกแห่งนี้ก็มีเสียงตะโกนแว่วๆ ดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆ ของเด็กหนุ่มชาวเกาหลีที่วิ่งเข้ามาชนเขาเสียเต็มแรงจนเขาแอบเซถอยหลังไปนิดหน่อยจากแรงปะทะเพื่อตั้งหลัก
"ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ" เด็กหนุ่มคนนั้นก้มหน้าก้มตาพูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจซ้ำไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มเหยๆ อย่างรู้สึกผิด นาทีนั้นอี้ฝานรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งอกกับใบหน้าน่ารักนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งหนีเพื่อนที่ไล่ตามหลังเข้ามาไปภายในตึก
"เฮ้ย! ชานยอลล! หยุดวิ่งนะเว้ยยย! เอาขนมกูคืนมาา"
"หยุดก็โง่ดิ"
T B C.
ความคิดเห็น