ตัวเธอขอฉันได้ไหม

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 ความฝันที่ยังไม่โดนทำลาย

บทที่ 6 ความฝันที่ยังไม่โดนทำลาย

อลันไปได้เกือบชั่วโมงแล้ว มันเหมือนเวลาที่ยาวนานมากในชีวิตของเจนิเฟอร์เมื่อต้องจากคนที่รักมากไป ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเก็บของใช้ที่จำเป็นแล้ว เรียกแท็กซี่ไปส่งที่สถานีรถบัส

ที่สถานีรถ เธอรีบเดินไปหาพนักงานทันที

“ขอโทษนะค่ะ รถที่จะไปลอนดอนออกรึยังค่ะ” เธอรีบถาม 

“ยังค่ะรถเที่ยว เที่ยงจะออกในอีกยี่สิบนาทีค่ะ ส่วนเที่ยวก่อนหน้า คือ เที่ยวหกโมง  สองโมง  และ  สี่โมงครึ่ง ออกไปแล้วค่ะ” เธอพูดเหมือนไล่ออกมาจากกระดาษที่ละคำ

“แล้วคุณพอจะเห็นผู้ชาย ที่ใส่เสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้ม บ้างไหมค่ะ”เธอเปลี่ยนคำถาม

“เอ๋ โค้ทสีน้ำเงินเข้ม เอ๋ ใช่คนที่มีผมสีน้ำตาลเข้มเกือบแดงรึเปล่าค่ะ” เธอถามคืน

“ค่ะ ใช่ค่ะ” เธอรีบตอบ “ถ้าเป็นคนนั้นไม่ได้ขึ้นรถหรอกค่ะ มีรถหรู น่าจะเป็น BMW สีแดงมารับไปได้สักครึ่งชั่วโมงได้แล้วละค่ะ” เธอบอกในที่สุด 

“งั้นก็ ขอบคุณนะค่ะ” เธอบอกขอบคุณ แล้วเดินออกมา BMW สีแดง เป็นรถของ มาลิสา คู่หมั่นเก่าของอลันนี้น่า ไหนเขาบอกว่าก่อนที่เขาจะมาถามหาเราเขายกเลิกการหมั้นไปแล้วนี้หน่า   เจนิเฟอร์อดจะคิดเรื่องนี้อีกไม่ได้

                สายฝนเหมือนจะรู้ถึงความเศร้าที่อยู่ในใจของเจนิเฟอร์ มันตกลงมาไม่หยุด เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว จะคอยรถเที่ยวเที่ยงดีเหรอเปล่า จะกลับไปให้คุณป้าเห็นในสภาพนี้เหรอ  ความคิดมากมายรุมเล้าเธอ เธอจนปัญญาจะหาคำตอบในเมื่อ สิ่งเดียวในชีวิต เหมือนจะจากเธอไปอีกครั้ง เธอเดินตากฝน อยู่เป็นชั่วโมง เธอรู้สึกได้ว่าชีวิตเล็กๆในตัวเธอต้องการให้เธอมีชีวิตและก้าวต่อไปข้างหน้า เธอมานั่งพักบริเวณต้นไม้ต้นใหญ่ที่เป็นสัญลักษณ์ของหมู่บ้าน มันเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้หมู่บ้านนี้มานานแสนนานแล้ว และความคิดของเธอก็เกิดขึ้น

                สิ่งที่เป็นความฝันของเธอมาตลอดชีวิตก่อนที่เธอจะได้ทำงานที่บริษัท  ฝันที่บริสุทธิ์ที่ยังไม่โดนความรักที่สินหวังทำลายไป ใช่แล้วเธอจะเริ่มต้นชีวิตของเธอใหม่อีกครั้ง สิ่งนี้จะนำความหวัง ความสุขกลับมาให้เธอได้

                เธอเดินกลับไปที่สถานรถ นั่งรถเที่ยวต่อไปกลับไปยังเมืองแห่งความวุ่นวาย สับสน และความรักที่ล้มเหลว

เธอนั่งรถกว่าหกชั่วโมง กว่าจะถึงที่นี้ อพาเม้นของเธอ ที่ที่เธอจะจากมันไปตลอดชีวิตของเธอ

“สวัสดีค่ะ คุณ สมิธ” เธอทักทายยามที่เฝ้าอยู่ที่ป้อม นี้เป็นสิ่งที่เธอทำเสมอเมื่อเธอกลับมา เธอมักจะทักทายคนในอพาเม้นแห่งนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นแม่บ้านหรือคนที่พักที่นี้

“สวัสดีครับคุณ คาร์ไลย์ หายไปไหนซะนานเลยครับ มีข้อความฝากถึงคุณเกือบร้อยได้แล้วมั้งครับ” ยามยืนตะกร้า ที่มีข้อความถึงเธอมาให้

“ขอบคุณนะค่ะที่เก็บไว้ให้ เดียวฉันรบกวนฝากไว้ที่นี้ก่อนแล้วกันนะค่ะตอนเช้าฉันจะลงมาเอา” เธอบอกแล้วก็เดินขึ้นลิฟย์ไป 

ห้องของเธอถึงมันจะไม่ใหญ่มากแต่ก็เป็นห้องที่เธออยู่มานานเลยที่เดียว ตั้งแต่เธอเริ่มออกมาอยู่คนเดียวตอนอายุ 18  เธอเปิดเข้าไปก็ต้องแปลกใจเมื่อ ห้องสะอาดเหมือนใหม่เลย สะอาดกว่าตอนที่เธออยู่สะอีก สงสัยคุณแม่บ้านจะขึ้นมาทำความสะอาดให้  เธอหลับทันทีที่ล้มตัวลงบนเตียง

เธอตื่นขึ้นมาเกือบจะเที่ยงอยู่แล้ว “ว้าว เรานอนนานขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย อาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปหาอะไรกินดีไหมจ้าลูก”

เกือบบ่ายสองโมงแล้วที่เธอลงมาจากอพาเม้นต์

 “สวัสดีค่ะ เจน เวรคุณเหรอ” เธอทักทายยามหญิงที่รูปร่างใหญ่พอสมควร

“สวัสดีค่ะ หายไปซะนานเลยนะค่ะ อ้าวท้องแล้วเหรอเนี้ยตายแล้ว ไม่บอกกันบ้างเลย ใครเป็นพ่อเด็กค่ะ เนี้ย คงเป็นผู้ชายที่โชคดีมากเลยที่ได้คุณเป็นภรรยา อ่อเดียวนะค่ะ จะไปหยิบจดหมายมาให้” แล้วเธอก็เดินเอาจดหมายมาให้

“นี้เป็นของคุณค่ะ ทั้งจดหมายต่างๆแล้วก็ ข้อความทั้งหมดที่ฝากถึงคุณค่ะ “ขอบคุณนะค่ะที่เก็บไว้ให้ ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ” เจนิเฟอร์เดินออกมาจากหน้าอพาเม้น

ที่มุมถนนถัดไปสองช่วงตึกจากอพาเม้นต์ของเจนิเฟอร์เป็นร้านขายกาแฟและอาหาร ที่เธอชอบมานั่งอยู่ที่นี้เป็นประจำ มักจะมีคนที่ผ่านไปผ่านมาที่ร้านนี้อยู่เสมอ บ้างคนก็นั่งทำงานอยู่ที่นี้ เจ้าของร้านมีแค่คุณตาคุณยายสองคนที่ชงกาแฟได้อร่อยมาก อาหารของที่นี้ไม่แพ้อาหารของภัตคารหรูๆ เลยทีเดียว แต่ที่มีความอบอุ่นเหมือนอยู่กับครอบครัวเสมอ อาจเป็นเพราะเจ้าของร้านเป็นคนใจดีก็ได้ เธอมักมานั่งที่โต๊ะด้านหน้าเสมอ เธอจะมาที่นี้ทุกครั้งที่มีเวลา บ้างครั้งเธอก็มาทำงานอยู่ที่นี้ แต่คุณตาคุณยายไม่เคยว่าเธอเลย

เธอเดินมาถึงร้านแล้วแต่เหมือนว่าร้านพึ่งปรับปรุงใหม่ แต่ก็ยังรักษาเอกลักษณ์เดิมๆไว้ได้ เมื่อเธอเดินเข้าไปในร้าน ก็มีเสียงกีต้า เป็นทำนองครานทีดังขึ้น

“สวัสดีจ้า เอ้านึกว่าใคร ไม่เจอซะนานเลยนะหนู  ตาตาออกมาหน่อยสิหนูเจฟกลับมาแล้ว” คุณตาเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมผ้ากันเปื้อนที่คาดอยู่ที่เอว

“สวัสดีค่ะคุณตา ร้านดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะค่ะ” เธอทักทายคุณตาทันทีที่ท่านเดินออกมา

 “โฮ้ๆ นิดหน่อยนะ นั่งก่อนสิ อยากกินไรสั่งมาได้เลย” เธอสั่งไข่คนกับนม 1 แก้วแล้วออกไปทานด้านนอกร้านที่มีโต๊ะจัดเอาไว้ เธอเริ่มอ่านข้อความที่อยู่ในนั้นที่ละฉบับ 


////////////////////////////////////////////////////

เหอะๆๆ  บ้าๆๆกันอีกแย้วค่ะ
ปัญหาส่วนตัว + กะปัญหาในห้อง + กะดินพอกหางหมู
กลายเป็นระเบิดปรมาณูได้เลยค่ะ

อย่าทำเหมือนคนเขียนเน้อค่ะพอกจะหางหมูจะกลายเป็นภูเขาแล้ว
ไปกำจัดมานก่อนนะค่ะ
อ่านให้สนุกเน้อ