ตัวเธอขอฉันได้ไหม

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ก่อนการเดินทาง

บทที่ 3 ก่อนการเดินทาง

วันนี้เป็นวันนี้เจนิเฟอร์รอคอย  มันเป็นวันที่เธอจะทิ้งทุกอย่างไป ทิ้งสิ่งที่เธอรัก  คนที่เธอรัก  ร่วมไปถึงคนที่รักเธอไว้เบื้องหลัง  ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริงที่เจนิเฟอร์ต้องการไปทำงานที่อังกฤษ  มีแคร์เท่านั้นที่รู้เรื่องราวทุกอย่างของเจนิเฟอร์และเรื่องราวในช่วง สามปีที่ผ่านมาว่าเกิดอะไรขึ้น 

ที่สนามบิน  คุณลุง คุณป้า แคลี่  แคร์ และ เทอร์เนอร์ มาส่งเจนิเฟอร์  ทั้งหมดล่ำลากันแล้ว  เจนิเฟอร์มองไปที่ประตูหวังว่าคนที่เธออยากให้มา  แต่ไม่อยากเจอคงจะมาด้วย  เหมือนคุณป้าจะรู้ว่าเจนิเฟอร์รอใครอยู่ 

“เขาไม่มาหรอกจ้า  ไม่รู้เป็นไงวันนี้ไปทำงานตั้งแต่ก่อนจะเช้าซะอีก”  คุณป้าพูดขึ้น  เจนิเฟอร์เข้ากอดคุณป้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากกัน     

 ขณะที่เจนิเฟอร์กำลังเดินอยู่นั้น  มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาชนที่เธอเต็มแรง  เด็กคนชั้นชนจนเธอล้มลง กระแทกกับพื้นอย่างแรง

 สักพัก  ก็เริ่มมีเลือดออกมาจากหว่างขาของเจนิเฟอร์ 

“ขอโทษนะค่ะ”  แม่ของเด็กขอโทษเธอทันที

  แต่ทันทีที่เห็นว่าเจนิเฟอร์มีเลือดออก  เธอร้องกรี้ดขึ้น  เล่นเอาทุกคนหันมามองตามเสียง ว่าเกิดอะไรขึ้น  มีเสียงเรียกหาหมอดังขึ้นมา  แคร์รีบวิ่งเข้ามาหาเธอทันที  ตามมาด้วยคุณลุง คุณป้า และแครี่  เทอร์เนอร์ไม่รอช้า รีบอุ้ม  เจนิเฟอร์ วิ่งไปที่รถ ที่จอดอยู่ทันที

 เมื่อแคร์ขึ้นรถมา เทอร์เนอร์เปิดสัญญาณไซเรนแล้วขับไปที่คลินิก โดยที่มีคุณลุง  คุณป้า นั่งมาด้วย  แคร์นั่งจับมือเป็นกำลังใจให้เจนิเฟอร์ตลอดทางมาคลินิก

“เธอกับลูกต้องไม่เป็นไรถ้าฉันอยู่ด้วย  ฉันสัญญา”  แคร์บีบมือ เจนนิเฟอร์แรงขึ้น 

ที่คลินิก   แคร์รีบห้ามเลือด ให้เจนิเฟอร์ทันที  แคร์ทำทุกอย่างเท่าที่เธอจะทำได้พอรักษาชีวิตของเด็กเอาไว้

 เธอเดินออกไปหาคุณลุง  และ คุณป้า ที่หน้าห้อง 

“ตอนนี้ปลอดภัยทั้งคู่แล้วค่ะ คุณลุงคุณป้า  แต่คงต้องพักที่นี้สักพักใหญ่จนกว่าอาการจะดีกว่านี้หน่อยนะค่ะ แล้วค่อยไปพักต่อที่บ้านได้ค่ะ แต่ระยะนี้คงจะทำงานหนักมากไม่ได้”  แคร์รายงานอาการของเจนิเฟอร์ให้ฟังทันที 

คุณป้ามีสีหน้าตกใจทันที  “ทำไมเจฟไม่บอกเราสักคำว่าเธอท้อง  แล้วพ่อเด็กเป็นใครทำไมไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้”  คุณป้าแทบจะคุมสติอารมณ์ไม่อยู่  เธอยังคงบ่นด่าพ่อเด็กต่อไป

 “คุณป้าค่ะ หนูว่าเจฟคงยังไม่อยากให้ใครรู้จนกว่าจะสะสางปัญหาของตัวเองได้มากกว่าค่ะ  หนูอยากจะขอคุณป้าสักอย่างนะค่ะ ว่าอย่างพึ่งบอกเรื่องนี้กับใครทั้งสิ้น  ร่วมถึงอลันด้วยนะค่ะ  เดียวจะพาลเป็นห่วงเจฟจนไม่เป็นอันทำงานกันพอดี”  เธอรีบขอร้องคุณป้าทันที   คุณลุง และ คุณป้าเดินมาดูอาการของเจนิเฟอร์ก่อนที่จะกลับไปที่บ้าน 

แคร์อยู่เฝ้าอาการของเจนิเฟอร์คืนนั้น  เกือบสองทุ่มแล้วตอนที่เจนิเฟอร์ฟื้นขึ้นมา

 “อะไรกันนี้  แล้วที่นี้ที่ไหน”  เจนิเฟอร์เพ้อขี้นมา

 “คลินิกฉัน” แคร์ตอบเสียงเบื่อหน่าย  “  ค่อยๆนึก ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้” 

เจนิเฟอร์ใช้เวลาสักพักใหญ่ที่จะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่คำถามแรกที่เธอถามแคร์กลับเป็นว่า 

“อลันรู้รึยัง”    แคร์ตีหน้าเฉย

 “ฉันบอกคุณป้าไปแล้วว่าเธอท้อง  แต่ฉันไม่ได้บอกว่าพ่อเด็กเป็นใครฉันขอให้คุณลุง คุณป้าไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครแต่ฉันคิดว่า อลันคงมาพรุ่งนี้แน่ ดีไม่ดีอาจมาคืนนี้เลย”  เจนิเฟอร์มีสีหน้าตกใจมาก 

“แย่แน่งานนี้ ฉันไม่อยากเจอเขาตอนนี้ ช่วยฉันหน่อยสิ” เธอขอร้องแคร์   แคร์ใช้สีหน้าคิดหนักแล้วก็พูดขึ้น

“เอางี้แล้วกัน ไปบ้านต่างอากาศของพวกเราก็ได้ขับรถจากที่นี้ไปแค่ สี่ชั่วโมงกว่าๆ  เธออยู่ที่นั้นนานเท่าไรก็ได้ฉันไม่คิดค่าเช่าหรอก  แต่ถ้าจะไปต้องรออีกสักสองสามชั่วโมงเธอต้องพักผ่อนก่อน แล้วอีกอย่างฉันต้องเตรียมอะไรอีกหลายอย่าง  โอเคไม”    เธอบอกแล้วเดินออกไป 

“อืม”  เจนนิเฟอร์ค่อยๆ หลับไปอีกครั้ง

อีกสามชั่วโมงต่อมาแคร์เดินมาปลุกเจนิเฟอร์บอกให้แต่งตัวได้แล้วเราจะไปกันแล้ว  ครึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็ขับรถออกไปที่บ้านต่างอากาศกัน

“นี้แคร์ ที่นั้นมีไฟฟ้ารึเปล่า” เจนิเฟอร์ถามแคร์ที่นั่งอยู่หน้ารถกับเทอร์เนอร์ 

“ไม่ต้องห่วงหน้า เจฟ  ที่นั้นมีไฟฟ้าให้เธอทำงานได้แล้วกัน  มีน้ำปะปาด้วย  มีสายโทรศัพท์เพื่อว่าเธอจะได้โทรไปไหนหรือสั่งงานที่นั้น  ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่กลับเร็วๆนี้แน่”  เทอร์เนอร์ตอบแทนแคร์  ที่ตอนนี้หลับไปแล้ว


////////////////////////////////////////////////////////

เอามาให้อ่านก่อนไปโรงเรียนพรุ่งนี้ค่ะ