ตัวเธอขอฉันได้ไหม

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 บทเริ่มต้นของความเจ็บปวด

ตอนที่ 1 บทเริ่มต้นของความเจ็บปวด

“

 ก๊อกๆ ! เปิดประตูเดียวนี้นะ เจนิเฟอร์ เปิดเร็ว   เสียงดังมาจากหน้าประตูหน้า  ฟังเหมือนน้ำเสียงของคนที่เมามากเลยที่เดียว  หญิงสาวในความมืดเดินไป เปิดประตู

 “นี้กว่าจะเปิดได้นะ จะทำอะไรก่อนดีละ” 

เสียงของผู้ชายที่ดูเหมือนจะเมาเอามากถามขึ้น

 “พอเถอะค่ะ คุณควรกลับบ้านได้แล้วไม่เห็นต้องมาที่นี้เลย  พรุ่งนี้ฉันมีงานต้องทำ”

 เสียง เจนิเฟอร์ตอบ เธอมองซ้ายมองขวา  เพราะกลัวว่าเพื่อนบ้านจะว่าเอาได้ที่เสียงดังขนานี้

 “แล้วเธอคิดว่าฉันสนใจงานของเธอหรือไงฮ๊า” 

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงอันเบาข้างหูของเจนิเฟอร์  เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ย์ เขาลากเธอไปที่เตียง  ปิดประตูห้อง แล้วพลักเธอลงไปบนเตียง

 “ไม่นะ อย่า  อลันไม่เอาค่ะ” 

หญิงสาวพยายามที่จะพลักเขาออกไป แต่ร่างกายของเธอกับทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอต้องการ  ร่างกายนั้นตอบสนองเขาเหมือนทุกครั้งที่เขาทำอย่างนี้กับเธอ

                ชายคนนั้นตื่นขึ้นมาเกือบที่จะ แปดโมงแล้ว  ที่หญิงสาวออกไปทำงานแล้ว เธอทิ้งโน๊ตไว้ที่หมอนของเธอ

 “อลัน ก่อนที่คุณจะกลับไป ล็อคกุญแจให้ฉันด้วย”

 หลังจากที่อ่านโน๊ตนั้นแล้ว  อลันก็เดินไปอาบน้ำ แล้วออกจากห้องไปโดนไม่ได้ทิ้งโน๊ตเอาไว้

“เจฟเป็นไรค่ะ วันนี้ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”

 หญิงสาวในชุดสูทสีขาว ที่ถือแฟ้มมาให้เจนิเฟอร์เซ็นส์ในห้องทำงาน ถามเธอ

 “ไม่เป็นไรหรอก เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเท่าไรนะ” 

เจนิเฟอร์รีบตอบก่อนที่หญิงสาวจะถามมากกว่านี้

 “แล้ววันนี้มีนัดที่ไหนอีกรึเปล่า”  

 เจนิเฟอร์ถามเลขาสาว  เผื่อจะได้ตัดบทเธอไม่ให้ถามถึงเรื่องเมื่อคืนนี้อีก ผู้หญิงคนนั้นรีบเปิดสมุดนัดเพื่อหานัดในวันนี้

  “ตอนเที่ยงมีนัดทานข้าวกับท่านประธาน  หลังทานอาหารเสร็จในช่วงบ่ายมีนัดดูขั้นตอนการผลิตอุปกรณ์เสริมตัวใหม่ค่ะ  ส่วนช่วงหัวค่ำมีนัดทานอาหารที่บ้านของท่านประธานค่ะ  วันนี้มีแค่นี้แหละค่ะ”  เธอรีบตอบ 

 “เฮ้ย! แย่จังไม่อยากเจอเขาเลยวันนี้  ฉันว่าวันนี้ฉันดูเหมือนจะไม่สบายเหมือนเวียนหัวตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ยกเลิกนัดทานข้าวเที่ยงกับท่านประธานนะ ฉันว่าจะไปหาหมอหน่อย”  เจอนิเฟอร์พูดในทำนองสั่งเธอ

 “อะเดียวแครี่ยกเลิกนัดตอนเย็นด้วยนะเดียว เซ็นส์นี้เสร็จจะไปแล้ว”

            เลขาสาวทำหน้างง ก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองโดยไม่ได้ถามออะไร

.......ที่คลินิก........

 “นี้ต้นแขนไปทำไรมา เขียวไปหมดเลย”  คุณหมอถามเจนิเฟอร์ที่เข้ามาตรวจร่างกาย

 “เมื่อวานเขาเมามานะสิ  ฉันก็ไม่รู้จะทำไงนี้หน่า  นี้แคร์พักนี้ฉันไม่รู้เป็นไร  หน้ามืดบ่อยสะเหลือเกิน  ไปงานเลี้ยงก็ทนไม่ไหว ได้กลิ่นเหล้ากลิ่นอาหารก็แทบอ้วกแล้ว  เสียงานเสียการหมดเลย  รีบบอกวิธีรักษามาเลยฉันจะได้ลุยงานต่อได้”  เจนิเฟอร์บอกอาการของตัวเองให้แคร์รู้

 “ท้อง  แล้วก็หยุดบ้างานได้แล้วด้วย”  เป็นการตอบที่เร็วมากจนทำให้เจนิเฟอร์งงไปเลย

 “นี้ๆ จะบ้าเหรอ  ทุกครั้งก็ใส่ถุงยางนะยะ  อีกอย่างประจำเดือนฉันก็ยังมาอยู่ถึงจะน้อยก็เถอะ” เจนิเฟอร์หน้าเริ่มเปลี่ยนสี 

“นี้แก ก็รู้ๆกันอยู่ว่าถุงยางมันป้องกันได้แค่ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์เองนะ แล้วเรื่องประจำเดือน มันมีโอกาสที่จะยังมีได้ในช่วง 3-4 เดือนแรก รู้ไว้ซะด้วย” แคร์ตอบ

“เอาอย่างนี้เพื่อความแน่ใจไปตรวจอีกทีแล้วกัน”  แคร์เดินไปที่เคาเตอร์หยิบขวดตัวอย่างให้เจนิเฟอร์เพื่อทดสอบการตั้งครรท์

หลังการตรวจผลก็ออกมาตามที่ แคร์บอก  เจนิเฟอร์ท้องได้เดือนสามแล้ว 

“ไปกินข้าวกันเถอะ” เจนิเฟอร์ชวนแคร์ไปทานอาหารกลางวันโดยไม่พูดจาอะไรนอกเหนือจากนั้นอีกเลย

“ไม่เอาละวันนี้ คุณสามีจะมารับไปกินข้าวด้วยกัน  ไปด้วยกันไหมละ”  แคร์ปฏิเสธคำชวนของเจนิเฟอร์

 “ไม่เป็นไรงั้นก็ไปกินบะหมี่คนเดียวก็ได้ ฝากทักทายเทอร์เนอร์ด้วยแล้วกัน” เจนิเฟอร์ลุกขึ้นเพื่อจะออกจากคลีนิคแต่ทันทีที่เธอลุกขึ้น เธอก็ต้องเกาะเก้าอี้เอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม โชคดีที่แคร์หันหลังเก็บของอยู่ ไม่งั้นคงได้นอนที่นี้อีกยาวเลย

                หลังจากที่เจนิเฟอร์ไปเอายาที่เคาร์เตอร์ เกือบจะบ่ายโมงอยู่แล้วเจนิเฟอร์เลยต้องไปที่บริษัทลูกเพื่อดูตัวอย่างการผลิตอุปกรณ์ทันที   ที่บริษัท คนที่เจนิเฟอร์ไม่ต้องการเจอที่สุดกลับมาหาเธอจนได้

 “สวัสดีค่ะคุณอลัน ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี้  ได้ข่าวว่าจะหมั้นแล้วเหรอค่ะ”  เจนิเฟอร์ทักทายด้วยอาการเย็นชา  ไม่แม้แต่จะบอกหน้าอลัน

”เสร็จงานนี้ผมขอคุยด้วยหน่อย  มีข้อสงสัยเกี่ยวกับงานคุณนิดหน่อยนะ”  อลันถามโดยที่ไม่คอยคำตอบ ก็เดินหนีทันที    การดูการผลิตในครั้งนี้จบลงด้วยดีเหมือนที่มันควรจะเป็น



*************************************************
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะค่ะ  เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งค่ะ  
ช่วงนี้อากาศกะลังเปลี่ยนแปลงบ่อย  เหอะๆๆๆ  ผู้อ่านทุกท่านรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ  แล้วกลับมาอ่านอีกเน้อ

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี้เป็นเรื่องจริง ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ”เสียงบ่นพึมพำในความมืดดังขึ้น