ตัวเธอขอฉันได้ไหม

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 วางแผน

บทที่ 9 วางแผน

วันนี้พวกเธอต้องไปซื้อของใช้กัน พวกเธอกะจะกินข้าวเที่ยงกันที่มอลล์เลย จะไม่ได้ต้องเสียเวลาหลายรอบที่จะต้องมาหนังทำอาหารเที่ยงอีก  เอมิลี่ยอมที่จะไม่ไปคุยงานกะมาแชร์เพื่องานนี้โดยเฉพาะ

หลังจากเดินกว่า สองชั่วโมง ในที่สุดแผนของเอมีลี่กำลังที่จะดำเนินการต่อ

“เจนิเฟอร์ เดียวฉันมานะ ขอโทษศัพท์ก่อน ต้องโทรหาผู้จัดการฉันก่อนเดียวโว้ยอีก เซ็ง รอแปปนะ” แล้วเธอก็เดินออกมา ปล่อยให้เจนิเฟอร์ นั่งรอที่ม้านั่ง

“ไฮ แม่ ตามแผนเลยนะ ช่องสินค้าในครัวเรือน เจนิเฟอร์นั่งอยู่ ได้ซื้อของบ้าง รึปล่อยละ  อืมดีแล้ว จะได้ไม่ดูเหมือนตั้งใจมาหาเธอเกินไปหน่อย โอเคแล้วเจอกันค่ะ

” หลังจากที่คุยเสร็จ เธอต้องรอสักพักให้แม่มาเจอกับเจนิเฟอร์ก่อนแล้วเธอค่อยออกไป เธอหาที่นั่งที่สามารถมองเห็นเจนิเฟอร์ได้ 

เจนิเฟอร์นั่งอยู่ต้องนี้ได้ เกือบสิบห้านาทีแล้ว ดูท่าจะอีกนานเลย เธอคิดในใจ แผนการของเอมิลี่กำลังเดิน โดยที่เหยื่อยังไม่รู้ตัว 

สิบ คุณลุงคุณป้า กำลังเลี้ยวรถเข้ามา

เก้า พวกเขากำลังมองหาเจนิเฟอร์

แปด พวกเขาเจอแล้ว

เจ็ด พวกเขากำลังตรงมาที่เธอ

หก พวกเขากำลังเตรียมความพร้อมเป็นครั้งสุดท้าย

ศูนย์ เสียงเรียกเจนิเฟอร์ดังขึ้น

            “ว้าว เจนิเฟอร์ไม่ใช่เหรอนะ” คุณป้าแกล้งทำเป็นพึ่งเห็นเธอ คุณป้าเดินเข้ามากอดเธอ “ดูเธอสิ ไม่เหมือนคนเดิมเลยนะ ดูเป็นแม่คนมากขึ้นเยอะ” คุณป้ากล่าว

“จะไม่ให้หนูเป็นได้ยังไงค่ะ ก็แฝดขนาดเนี้ย เดือนหน้าคงออกจากบ้านแทบไม่ได้แล้วละค่ะ” เธอตอบ พวกเขานั่งคุยกันสักพัก เอมิลี่เห็นว่าได้เวลาที่เธอจะออกไป เธอทำท่าเหมือนพึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเธอมาทางเจนิเฟอร์

“อะ คุณแม่ คุณพ่อ มาที่นี้ได้ยังไงค่ะเนี้ย” เธอแทบจะวิ่งเข้ามากอดทั้งคู่

“ทำไมไม่ให้เมจ มาซื้อละค่ะ ไม่เห็นต้องมากันเองเลย” เธอแกล้งพูด

 “เอาน่า นานๆทีออกมาเที่ยวกัน แบบนี้นะ อีกอย่างไม่อยากนั่งอยู่บ้านเลยชวนกันออกมา” พวกเขารับส่งบทกันได้ดีมากทีเดียว จนเจนิเฟอร์ยังดูไม่ออกว่าเป็นการแสดง

“เนี้ยก็จะเที่ยงแล้วเราไปหาอะไรกินกันหน่อยไหม วันนี้พ่อเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง” คุณลุงทำตามแผนขั้นต่อไป อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของเอมิลี่ก็ดังขึ้น

“เอ้า ขอตัวสักแปปนะค่ะ”

 “สวัสดีค่ะ ค่ะ” เธอเดินออกไปไกลพอที่เจนิเฟอร์จะไม่ได้ยินเสียงเธอคุยโทรศัพท์

“พี่เหรอ อืม อีกสิบห้านาทีเจอกันที่ร้านเดิมนะ พ่อกับแม่รออยู่ มีคนอย่างให้พี่เจอด้วย อย่ารีบมาละ ค่ะแล้วเจอกัน” แล้วเธอก็เดินไป

                ชั้นสามของห้างเป็น ลานอาหารมีร้านอาหารเยอะแยะ มีทั้งแบบที่ตั้งร้านแยกออกมา หรือเป็นแบบแผงที่มีคนกินกันเยอะทีเดียว ร้านที่พวกเขาเข้าไปกิน เป็นร้านอาหารที่มีอาหารของทุกชาติที่เราต้องการ มีทั้ง ต้มยำกุ้งของไทย ราเม้งของญี่ปุ่น เป็นร้านอาหารที่มีคนมากินกันเยอะมากเลยทีเดียว แถมร้านนี้ยังมีบริการแบบเป็นกันเองกับลูกค้าด้วย ครอบครัวของคุณลุงคุณป้ามักจะมาทานกันที่ร้านนี้เสมอ ตอนที่เธอยังเด็ก

                หลังจากที่สั่งอาหาร กันหมดแล้ว พวกเขาก็คุยกันในเรื่องต่างๆ ในที่สุดก็ถึงเวลาของขั้นตอนสุดท้ายของแผนของเอมิลี่ อลันกำลังเดินเข้ามา

                อลันเดินเข้ามา เขาสักเกตเห็นเอมิลี่ที่กวักมือเรียกเขา แต่สิ่งที่เข้าสะดุดตา ที่สุดไม่ใช่มือของเอมิลี่ แต่เป็นผมของคนที่นั่งหันหลังให้เขานั้นเอง ผมสีน้ำตาลแดง สีผมและสัมผัสที่นุ่มนวลของเส้นผมของคนคนนั้นเป็นสิ่งที่เข้าคิดถึง

“ไม่น่าใช้ เธอไม่มีทางยอมมาแน่” เขาคิดอย่างนั้นแต่ในใจหวังให้เป็นคนที่เขาต้องการเจอที่สุด

                เขานั่งลงข้างๆผู้หญิงคนนั้น เธอยังไม่ยอมมองหน้าเขา ในที่สุดสายตาของทั้งคู่ก็ผสานกัน มันส่งความรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งผ่านเข้าไปในตัวของทั่งคู่

“อลันทานอะไรหน่อยไหมละ” เอมิลี่ถามแทรกความเงียบขึ้นมา

 “พี่ผอมไปเยอะเลยนะ”

                พวกเขาทานอาหารกันอยู่นานพอดู เพราะพวกเขาคุยเรื่องต่างๆกัน แต่ดูเหมือนจะมีแค่สามคนที่คุยกันอย่างสนุกสนาน อลันและเจนิเฟอร์ ไม่ยอมมองหน้ากันอีก เจนิเฟอร์หันหน้าออกไปมองนอกร้านอยู่หลังจากที่ทานเสร็จ อลันนั่งนิ่งแทบไม่ขยับตัว ทั้งสองหัวเราะบ้างครั้งที่มีเรื่องเกี่ยวกับพวกเขา

                เจนิเฟอร์พึ่งสังเกต อลันดูผอมลงไปมากทีเดียว หน้าตาดูเศร้า หมองไปมาก

“ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องเข้าไปยุ่ง” เธอคิดในใจ แต่ก็ยังอดห่วงเขาไม่ได้ ในที่สุดเธอก็ทนต่อไปไม่ไหวที่ต้องมานั่งเสียเวลาแบบเนี้ย ยิ่งอยู่ใกล้อลัน เท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอปวดใจมากขึ้น

“คุณลุง คุณป้าค่ะ ขอโทษนะค่ะตอนเย็น หนูนัดเพื่อนมาดูงานที่บ้านนะค่ะ คงต้องกลับไปเตรียมงานก่อน ยังไงหนูขอตัวนะค่ะ” แล้วเธอก็ลุกออกมา ทำให้ทั้งสามงงไปหมด ทั้งที่เจนิเฟอร์ไม่ใช่คนที่จะทำอย่างนั้นได้

                เธอวิ่งมาที่รถ นั่งสงบสติอารมณ์อยู่สักพัก แล้วเธอก็ขับรถกลับบ้านไปโดยทิ้งให้เอมี่ลี่อยู่ที่นี้  รถจอดหน้าบ้านเธอ เจนิเฟอร์วิ่งเข้าบ้านไปในห้องเธอ เธอแทบจะกั้นน้ำตาไม่ไหว เธอร้องไห้ให้กลับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ในชีวิต    เธอกดโทรศัพท์ไปหาคนที่เธอไว้ใจที่สุดในชีวิต  คนที่จะอยู่ข้างเธอเสมอ ถึงจะทะเลาะกันยังไงคนคนนั้นก็ยังอยู่เคียงข้างเธอยามที่เธอไม่มีใครตลอดมา


//////////////////////////////////////////
หายไปหลายวัน ไม่มีอะไรหรอกค่ะ
เบื่อๆๆ  กะการเรียนเล็กน้อยถึงมากๆๆๆ 
ตอนนี้ ลองวางโครงเรื่องนิยายใหม่อยู่ค่ะ
แต่เที่ยวนี้คงเป็น แนว yuri นะค่ะ
ถ้าได้ลงก็ลองไปอ่านกันดูเน้อ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ