ดวงใจ สายลมหนาว YAOI

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 ทดสอบ

สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน (ช้าไปไหม) ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา ทุกคนนะจ๊ะ


เอามาลงต่อแล้ว คราวนี้ครบตอนแล้วจ้า



****************************************

บทที่3 ทดสอบ

 

 

 

 

งานราตรีพบรักคืองานราตรีที่ขึ้นชื่อของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้ เนื่องจากมีคู่รักหลายคู่พบกันในงานและลงเอยกันด้วยการแต่งงานหลายคู่จึงทำให้นักศึกษาหลายคนที่ยังโสดเฝ้ารอคืนงานราตรีพบรักเช่นเดียวกันกับเบลล์ ที่ดูจะร่าเริงและกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

“หนาวใส่เซิ้ตสีเขียวปีกแมลงทับปลดกระดุมสองเม็ดแล้วก็ใสสูทสีขาวทับอีกที แล้วผมของหนาวจะปล่อยหรือจะรวบดี”เบลล์ถามอย่างกระตือรือล้น

“รวบแล้วกันจะได้ดูเรียบร้อยหน่อย”ลมหนาวเอ่ยตอบ

“ดีเลยๆ งั้นรวบหมดแล้วปล่อยปอยผมข้างหน้าไว้นะ ลมหนาวดูเป็นคุณชายเพลย์บอยสุดๆเลย แต่ดูอีกทีก็เหมือน..”ราชินีที่แสนเย่อหยิ่ง เบลล์คิดในใจไม่กล้าพูดออกไปแล้วก็ไม่คิดว่าตัวเองจะคิดแบบนี้

“ดูเหมือนอะไรหรอ เบลล์”ลมหนาวเอ่ยถามอย่างสงสัยกับเสียงที่ขาดหายไปของเพื่อนสนิท

“ไม่มีอะไรหรอก งั้นเบลล์แต่งตัวก่อนนะ คืนนี้เบลล์ต้องหล่อสุดๆจะได้มีสาวๆสวยๆมาขอเป็นคู่ควงสักที”เบลล์เปลี่ยนเรื่อง

“ว่าไง สองหนุ่มยังแต่งตัวไม่เสร็จกันอีกหรอ”เสียงของ รันทักขึ้นอย่างสดใส

“ใกล้แล้วๆ รันกับเวย์จะรีบไปไหน ขอเบลล์แต่งตัวก่อน ส่วนหนาวอ่ะ เสร็จแล้ว นี่ๆ หล่อใช่ไหมหละ”เบลล์หมุนเก้าอี้ที่ลมหนาวนั่งอยู่ไปทางสองหนุ่มที่ยังคงยืนอยู่ที่ประตูไม่ก้าวเข้ามา  

“จะว่าสวยหรือหล่อดีล่ะ”เสียงรันพูดออกมาแบบค้างๆ

“ก็ต้องหล่อสิ จะสวยได้ไง หนาวเป็นผู้ชายนะรัน ว่าแต่วันนี้รันกับเวย์ก็หล่อนะ”ลมหนาวเอ่ย

“แหม ขึ้นชื่อว่าราตรีพบรักก็ต้องแต่งตัวให้หล่อๆเท่ห์ๆสิเผื่อจะได้พบรักเหมือนคู่รักหลายๆคู่ที่ผ่านมา”รันพูด

“เฮ้อทำไมใครๆเหมือนจะเฝ้าคอยที่จะไปงานนี้จังหนาวไม่เห็นอยากไปเลย นี่ถ้าไม่โดนบังคับให้เล่นฮาร์พ(พิณ)โชว์ในงานนี้นะ หนาวไม่ไปหรอก”

“เอาเหอะอย่าคิดมากเลยหนาว เนี่ยเบลล์ต้องขอบคุณ อาจารย์มินตราเลยนะที่ทำให้เบลล์ได้ฟังหนาวเล่นฮาร์พอีกเดี๋ยวนี้หาคนเล่นสดให้ฟังยากเพราะไม่ค่อยมีใครเล่นกันแล้ว ก็เครื่องดนตรีโบราณนี่เนอะ”เบลล์เอ่ย

“แต่หนาวไม่ชอบงานแบบนี้อ่ะ ไม่งั้นหนาวจะไม่เข้ามันทุกปีแบบนี้หรอ ไม่น่าไปพลาดเล่นฮาร์พให้อาจารย์แกฟังเลย”

“อย่าคิดมากสิ งานนี้ก็สนุกออก ได้เจอพวกศิษย์เก่าด้วยนะ พวกพี่ๆเค้าจะคอยแนะนำที่ทำงานดีๆแนะแนวเส้นทางให้แล้วก็ยังได้ปลดปล่อยความเครียดจากการเรียนอีกเราจะได้รู้จักคนเยอะขึ้นก็งานนี้แหละ”เบลล์เอ่ย

“แต่หนาวไม่ได้อยากรู้จักใครเลย ไม่ชอบงานแบบนี้” มันเสี่ยงต่อตัวตนในอีกด้านหนึ่งของเราแต่เอาเถอะถ้าใครร่วงรู้ก็แค่จัดการปิดปาก ลมหนาวคิดในใจ

“มัวแต่คุยนะเบลล์รีบไปแต่งตัวสิจะได้ไปกันสักที เดี๋ยวหนาวต้องโชว์ตอนสามทุ่มนะลืมหรือไง”เสียงทุ้มของคนที่ไม่ค่อยพูดเอ่ยออกมาทำให้เบลล์รีบขอตัวไปแต่งตัว

 

 

 

ค่ำคืนราตรีพบรักเปลี่ยนแปลงบรรยากาศของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้ไปต่างจากเดิม ผู้คนมากมายสวมใส่ชุดราตรีแสนสวยและสูทแสนเท่ห์อย่างไม่มีใครยอมใคร บรรยากาศครึกครื้นอย่างที่ไม่บ่อยนักจะเกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ภายในงานจัดแต่งเป็นโทนสีขาวทองปูพื้นด้วยพรมแดงประดับด้วยดอกไม้หลากหลายชนิดโชยกลิ่นหอมอ่อนๆทั่วทั้งงาน บนเวทีขนาดปานกลางมีวงดนตรีบรรเลงเพลงสบายๆคลอไปตลอดงานแต่สิ่งที่หลายๆคนรอคอยนั้นคือการบรรเลง       ฮาร์พซึ่งเป็นเครื่องดนตรีที่น้อยคนจะเล่นเป็นและน้อยคนที่จะได้เห็นมาเล่นกันแบบสดๆต่อหน้า เช่นกันกับอีกสองหนุ่มที่เฝ้ารอคอยการมาถึงของผู้ที่จะเป็นคนบรรเลงเครื่องดนตรีชนิดนี้

 

 

“คิงนายคิดจะทำอะไรถึงได้เข้ามาร่วมงานราตรีนี้”ซินเทียร์เอ่ยถาม

“ฮาร์พคือเครื่องดนตรีของพระเจ้าในดินแดนของเราและมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เล่นเป็นและเครื่องดนตรีชนิดนี้มีเพียงสองชิ้นในดินแดนคือเครื่องดนตรีคู่บัลลังก์และของราชินีแห่งเรา”เสียงห้าวทุ้มดังขึ้นในหัวของซินเทียร์

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับงานนี้หละ”ซินเทียร์เอ่ยถามกับไปในแบบเดียวกัน

“เครื่องดนตรีที่เป็นของราชินีผู้เคียงข้างกษัตริย์แห่งเวลเคย์นั้นหายสาบสูญไปเมื่อนานมาแล้ว”เสียงห้าวทุ้มตอบกลับ

“ก็ยังไม่เห็นเกี่ยวอะไร แต่..ฮาร์พหรอเครื่องดนตรีที่ลมหนาวจะเล่นคืนนี้นี่ ว่าแต่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาร์พที่เป็นเครื่องดนตรีคู่บัลลังก์ของดินแดนเราหละ”ซินเทียร์สงสัย

“เครื่องดนตรีเลือกเจ้าของ เจ้าเคยได้ยินไหมซินเทียร์ เจ้าสงสัยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับลมหนาวและเพื่อนของเขาแล้วสืบหาคำตอบมาไม่ได้ใช่ไหมหละ นั่นเป็นเรื่องที่ทำให้เรามั่นใจ ว่าสองคนนั้นมีสายเลือดของดินแดนเราและยังคงรู้ความเป็นไปของที่นั่นตลอด”

“รู้ตลอดหรอ เป็นไปไม่ได้ นอกจากนายแล้วไม่มีใครที่จะรู้ความเป็นไปของดินแดนเราโดยที่นายไม่อนุญาตได้”ซินเทียร์ท้วง

“เจ้าเคยรู้จัก ตำนานเรื่อง องค์รักษ์แห่งความมืดไหมซินเทียร์”เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถามราวกับอ่อนใจ

“องค์รักษ์แห่งความมืด องค์รักษ์ในตำนานที่ไม่มีผู้ใดเคยเห็นหน้าตาแม้แต่ผู้ถูกปกป้องเอง องค์รักษ์ที่ดูแลราชาและราชินีแห่งเวลเคย์ในเงามืด เคยได้ยินสิ”

“เพื่อนของลมหนาวสืบเชื้อสายขององค์รักษ์แห่งความมืด”เสียงห้าวทุ้มตอบกลับราวกับเป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้

“องค์รักษ์แห่งความมืด ไม่เคยเปิดเผยตัวตนให้ใครเห็นแม้แต่ตัวราชาและราชินีไม่ใช่หรือแล้วท่านรู้ได้ไง”

“เอาหละเจ้าเด็กน้อยขี้สงสัยไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กัน ตอนนี้เราจะเริ่มการทดสอบแล้ว”เสียงห้าวทุ้มเอ่ยพร้อมมองไปที่ทางเข้างาน ซึ่งปรากฏร่างของชายหนุ่มสี่คนที่เป็นจุดสนใจของคนทั้งงาน แต่คนที่ทำให้ คิง สนใจได้คงมีแต่ร่างสูงโป่งที่ดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่มกับฮาร์พที่ร่างสูงโปร่งถือมา

“ที่แท้เป้าหมายก็มาแล้วนี่เอง แต่ฮาร์พที่ลมหนาวถือสวยมากเลยนะ”ซินเทียร์เอ่ยพร้อมกับมองไปยังลมหนาว

“เอาหละซินเทียร์เราเข้าไปทักเขาสักหน่อยเถอะ”ร่างสูงใหญ่เอ่ยบอกแล้วออกเดินนำไปทันที

“สวัสดีครับคุณลมหนาวเจอกันอีกแล้วนะครับ”

“อ๊ะ สวัสดี แต่ผมไม่อยากเจอคุณ”ลมหนาวตอบกลับเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทัก

“แหมอย่าพูดจาตัดสัมพันธ์กันอย่างนั้นสิครับ ผมมางานนี้ตามคำเชิญชวนของอาจารย์มินตราเพราะว่าจะได้ฟังคุณเล่นฮาร์พสดๆให้ฟังเลยนะ”

 เจอกับลมหนาวทีไรท่านเจ้าเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ ซินเทียร์คิด

“งั้นผมก็ขอบคุณที่คุณให้เกียรติมาฟังผมบรรเลง แต่ผมคงไม่ยินดีที่จะรู้จักคุณมากขึ้นกว่านี้

“ลมหนาวนี่ อย่าพูดจาแบบนี้สิ ไม่สมกับเป็นลมหนาวเลย”เบลล์เอ่ย

“หนาวคิดแบบนี้จริงๆ หนาวไม่อยากรู้จักคนๆนี้ ใครจะว่ายังๆไงก็เถอะ”ลมหนาวเอ่ยอย่างไม่ยอม

“โธ่หนาวอ่ะ”

“ปล่อยหนาวเถอะเบลล์อีกเดี๋ยวก็ต้องขึ้นแสดงแล้วให้หนาวไปพักผ่อนได้แล้ว ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ”เวย์เอ่ยปราม

“เอางั้นก็ได้ แต่ว่าเบลล์ขอไปตักอาหารก่อนนะ”

“ตามใจสิ แต่ทำนิสัยเด็กๆแบบนี้แล้วจะมีสาวที่ไหนมาขอควงไหมเนี่ยเบลล์”รันเอ่ย

“แหมรันก็ มันอดไม่ได้นี่ ยังไงก็ฝากหนาวด้วยนะ”

“อืม แล้วเดี๋ยวเจอกัน”

“ขอตัวนะครับคุณสองคน”เวย์เอ่ยขอตัว

“ครับ”ซินเทียร์เอ่ยรับ

 

 

เวลาสามทุ่ม พิธีกรประกาศการแสดงสด ฮาร์พ ซึ่งเป็นฝีมือของนักศึกษาชั้นปีที่3คณะแพทย์ศาสตร์ ที่ทุกคนเฝ้ารอคอย การปรากฏตัวอีกครั้งของร่างสูงโปร่งกับฮาร์พตัวสวยบนเวทีใจกลางงานตรึงสายตาทุกคู่ไว้ที่เดียวกัน จนท่วงทำนองอันไพเราะเริ่มขึ้นและจบลงพร้อมเสียงปรบมือดังก้องห้องจัดเลี้ยง ผู้บรรเลงโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณแล้วก้าวลงจากเวทีด้วยท่วงท่าสง่างาม แม้หลายคนยังคงอยู่ในภวังค์

 

“ซินเทียร์ เจ้าต้องฝึกฝนอีกนะ”เสียงทรงอำนาจดังขึ้นในห้วงความคิดของซินเทียร์

“พะ พะเจ้าค่ะท่านเจ้า”ซินเทียร์หลุดจากภวังค์ด้วยใบหน้าซีดเผือด

“กลัวการฝึกหรือซินเทียร์ ถ้ากลัวแล้วเหตุใดเจ้าจึงถูกสะกดได้ง่ายเช่นนี้”

“ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะท่านเจ้ากระหม่อมไม่ทันระวังตัว”ซินเทียร์เอ่ยสำนึกผิด

“เราได้เล่าความเป็นมาของฮาร์พตัวนั้นบางส่วนแล้วสมควรที่เจ้าจะระวังมากกว่านี้ แต่เอาเถอะ มนต์สะกดนี้เป็นผลกับคนในดินแดนเรามากกว่าใคร และหากลมหนาวเล่นได้ถึงขั้นนี้ก็เหมาะสมที่จะเคียงคู่เรา แต่เท่านี้ยังไม่พอหรอก”

“ท่านเจ้าต้องการทดสอบอะไรอีกหรือ”ซินเทียร์เอ่ยถาม

“เจ้ารู้หรือไม่ น้อยคนนักที่จะต้านทานพลังอำนาจของข้าได้ หากข้าปรารถนาไม่ว่าผู้ใดก็จะยอมพลีโดยทันทีเพียงค่าเอ่ยวาจา”

“เรื่องนั้นข้ายอมรู้ ท่านเจ้า แต่เกี่ยวอันใดกับการทดสอบครั้งนี้”

“อำนาจ ยศศักดิ์ และเงินทอง ทำให้ผู้คนทั้งหลายต่างยอมทิ้งศักดิ์ศรี เหตุนี้เพียงแค่ข้านั้นเอ่ยวาจา ทุกผู้ต่างยอมพลี”

“แต่ข้าไม่ได้มารับใช้พระองค์ด้วยการทิ้งศักดิ์เช่นนั้น”ซินเทียร์เอ่ยท้วง

“เราดูออกซินเทียร์ เจ้านั้นมีใจภักดีและยอมสละชีวิตเพื่อเราได้”น้ำเสียงทรงอำนาจแปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลราวกับจะเอ่ยปลอบ

“พระเจ้าค่ะท่านเจ้า แต่ในเมื่อ ฮาร์พตัวนั้นเลือกลมหนาวแล้ว เหตุใดท่านเจ้าถึงยังต้องการพิสูจน์อยู่”

“ถ้าไม่พิสูจน์ด้วยมือตน ไหนเลย จะรู้แท้ได้ ผู้ที่เหมาะสมจะเคียงคู่เราต้องเป็นผู้ที่ทัดเทียมเรา หากแต่จะอ่อนกำลังกว่าเราด้วยเหตุผลบางอย่างก็เท่านั้น จำไว้นะซินเทียร์ หากลมหนาวคือผู้เหมาะสม เจ้าจงจำไว้ ว่าเขาอันตรายลองจากเรา”

“พระเจ้าค่ะท่านเจ้า”

“เช่นนั้น เจ้าให้ลมหนาวไปพอเราที่หลังอาคารนี้ ทำให้ได้ล่ะ ซินเทียร์”

 

 

 

 

 

 

หลังอาคารซึ่งเป็นสถานที่จัดเลี้ยง ลมหนาวยืนคอยใครบางคนตามคำของซินเทียร์ ซึ่งคุยกับเขาในอีกฐานะหนึ่ง

“สวัสดี คุณเทวะทูตแห่งความตาย งดงามสมคำล่ำลือจริงๆ”เสียงห้าวทุ้มดังขึ้น ทำให้ร่างสูงโปร่งระวังตัว และเตรียมที่จะปลิดชีวิตผู้มาใหม่ในทันที

“คุณคิง ทำไมถึง..”ลมหนาวเอ่ยเมื่อเห็นผู้มาใหม่ชัดเจน

“ท่าเรือJ วันที่คุณสังหารคนเกือบห้าสิบคนด้วยมีดเพียงเล่มเดียว ผมและซินเทียร์อยู่ที่นั่นด้วย มันยอดเยี่ยมมาก”ร่างสูงเอ่ยบอก

“ถ้างั้น คุณก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ลมหนาวเอ่ย แล้วพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้าทันที

“ใจเย็นสิคุณ ของมีคนนี่มันอันตรายนะ”เอ่ยคมล้อเล่นด้วยสวยตาคมดุจ้องมองยังใบมีดมันวาวที่อยู่หากจากใบหน้าของตนเพลงไม่ถึงเซนฯ   ใกล้ขนาดนี้เชียวหรือ นับว่าเจ้ามีฝีมือ แต่หากยังทำให้ข้าเสียเลือดไม่ได้ละก็ เจ้าก็ยังไม่เหมาะสม

“ไม่ตลก” ลมหนาวเอ่ยแล้วหาช่องผลักตนเองออกจากร่างสูงแล้วไปตั้งหลัก ในใจคิด เราประมาทเกินไปจริงๆ ไม่น่ามาที่นี่เลย

 

การผละออกมาดูท่าทีของอีกฝ่ายทำให้ลมหนาวยิ่งเครียด ท่าทีที่ดูสบายๆกับสายตาเย็นชากับปากที่ประดับรอยยิ้มจางอย่างพอใจ ทำให้เขาควบคุมสิติไม่ให้โกธรแล้วพลาดท่าได้ยากยิ่ง

 

“ผมยืนรอให้คุณใช้สองมือนั่นสังหารอยู่นะครับถ้าไม่รีบเข้าหละก็ ผมจะเบื่อเอานะ”

“ชิ เตรียมใจไว้เถอะคุณได้ตายสมใจแน่” ลมหนาวเอ่ยแล้วพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายอีกครั้งแต่คราวนี้ใช้ความไวพาตัวเองไปอยู่ด้านหลังของร่างสูงใหญ่เพียงพริบตา แต่เมื่อปลายมีดใกล้เข้าจุดสำคัญของร่างกาย ร่างสูงใหญ่ก็จับข้อมือของร่างสูงโปร่งเอาไว้ แล้วพลิกให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด มือขวาที่ยังคงจับข้อมือของร่างสูงโปร่งอยู่บังคับให้ถือมีดเข้ามาหาตัวแล้วอลบ ลิ้นเลียใบมีด จากนั้นกระซิบข้างหูคนในอ้อมกอดแล้วแลบลิ้นเลียจนใบหน้าอีกฝ่ายแดงด้วยความโกรธแล้วปล่อยร่างสูงโปร่งแล้วตนถอยออกไปยืนรอการจูโจมครั้งใหม่

 

“ทำให้ผม มีเลือดให้ได้สิ แค่นี้ยังไม่พอหรอก มันยังประทับใจผมไม่พอ อีกอย่างมันจะทำให้คุณตกเป็นเมียผมได้ง่ายนะ แล้วมันจะไม่สนุก”

 

 

“ดูถูกกันเกินไปแล้ว”ร่างสูงโปร่งคิดในใจด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้พุ่งเข้าใส่ร่างสูงใหญ่หลายครั้งหมายเอาชีวิต แต่ก็เหมือนเป็นการเข้าไปให้อีกฝ่าลวนลาม จนลมหนาวแทบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ร่างสูงโปร่งใช้สติที่ยังพอมีอยู่และความโกรธให้เป็นประโยชน์พุ่งตัวเข้าไปซึ่งหน้ารอ จังหวะที่อีกฝ่ายเตรียมรับมือแล้วเปลี่ยนเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

“ฉึก!!!”เสียงใบมีดกรีดผ่านคอของร่างสูงใหญ่เป็นแนวยาว พร้อมๆกับที่ร่างของผู้กระทำมาอยู่ในอ้อมกอด

“เยี่ยมมาก ว่าที่ราชินีแห่งข้า เอาล่ะ สายลมหนาว ของขวัญที่เจ้าสามารถทำให้ข้ามีแผลได้ ข้าคือราชาแห่งมหาอณาจักรเวลเคย์ และเจ้าคือผู้ที่ข้าเลือกแล้วว่า เหมาะสมที่จะขึ้นครองบัลลังก์เคียง้างข้างในฐานะราชินี เจ้าคงไม่ตกใจกับเรื่องนี้หรอกนะ เพราะฮาร์พตัวนั้นอยู่กับเจ้า เจ้าคงได้รู้ความเป็นไปเกี่ยวกับดินแดนนี้ไม่มากก็น้อย”

“หึหึ ราชินีเล่นตลกอะไร ต่อให้ฮาร์พตัวนั้นและคุณเลือกผม แต่คนตัดสินใจมันก็คือผมอยู่ดี ผมมีความสุขดีที่จะอยู่ที่นี่ปกครองตระกูลต่อไปในฐานะผู้ชายเต็มร้อย ไม่ใช่ไปเป็นเมียให้ผู้ชายด้วยกันในดินแดนอื่น”ลมหนาวเอ่ยตอบอย่างเย็นชาเมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วตั้งสติได้

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ผ่านทดสอบสุดท้ายของเราที่นี่ และต่อให้เจ้าไม่ยอมยังไงเราก็จะพาเจ้าไปอยู่ดี”สกินคำของร่างสูงใหญ่ร่างของลมหนาวที่อยู่ในอ้อมกอดก็หมดติใบอย่างที่เจ้าของร่างไม่อาจตั้งตัว ฮาร์พประจำตัวของร่างสูงโปร่งปรากฎขึ้นในอากาศทันที

“ท่านเจ้า ทรงเล่นแรงเกินไปนะเพค่ะ ลวนลามคุณลมหนาวจนโกรธขนาดนั้นแถมยังแอบวางยา นี่ถ้าตื่นมาเจอว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในดินแดนนี้ คงวุ่นวายน่าดู แล้วท่านเจ้าเอาตัวคุณลมหนาวไปแบบนี้ แล้วทางนี้จะทำยังไงหละเพค่ะ” เสียงฮาร์พประจำตัวลมหนาวเอ่ย

“เจ้าน่าจะรู้ ว่าเพื่อนของลมหนาวคือใคร เดี๋ยวข้าจะให้วินเทียร์คุยให้ แล้วตามตัวเจ้านั่นกลับดินแดนด้วย แต่ตอนนี้เราร่วงหน้าไปก่อนเถอะ” กล่าวจบทั้งคนแล้วฮาร์พก็หายไปราวกับไม่มีใครเคยอยู่ ณ ที่นั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

รูปฮาร์พค่ะ

********************ครบแล้ว ค่า ตอนหน้าเนี่ย ลมหนาวไปตื่นอยู่ที่เวลเคย์ จะเป็นยังไงน้า **********************