ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2 พบเจอ...(แก้ไขคำผิด 19/12/53
ชื่อตอนมันไม่ได้สลับกัน แต่ ไรเตอร์มึน ใส่ตอนผิด 555 จริงๆมันตอนที่2
ตอนที่2 พบเจอ
เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งอันเป็นเอกลักษณ์ของร้าน เบอร์รี่เบลล์ ยามเมื่อกลุ่มวัยรุ่นสี่คนเปิดประตูเข้าร้าน และเป็นเป้าสายตาของทุกคนในร้านเบเกอรี่ชื่อดังแห่งนี้อันจะเกิดขึ้นทุกเย็นยามที่พวกเขามีเรียน หนึ่งในนั้นเป็นเจ้าของร้านรุ่นล่าสุด ที่ดูยังไงก็เด็กเกินกว่าจะเป็นหนึ่งในกลุ่มนักศึกษาพวกนี้
“จัดที่เตรียมไว้แล้วใช่ไหม จิรา”เสียงเล็กใสดังขึ้นถามเป็นเสียงที่คนฟังจะไม่เชื่อเด็ดขาดว่านี่คือเด็กมหา’ลัย
“เอ่อ วันนี้มีแขกวีไอพีจองที่ส่วนนั้นไว้ค่ะ ถ้ายังไง..”หญิงสาวที่เป็นผู้จัดการร้านเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่ต้องกลัว เบลล์มันหรอกครับคุณจิรา ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรใครได้ เอาเป็นว่าพวกเราจะไปนั่งชั้นบนอีกฝั่งแทนแล้วกัน”ลมหนาวเอ่ยปลอบผู้จัดการสาวพร้อมรอยยิ้ม
“โธ่คุณลมหนาวค่ะ ทำได้สิค่ะก็คุณเบลล์เป็นเจ้าของร้าน”ผู้จัดการสาวโอดครวญ
“ผมบอกว่าไม่เป็นไร เบลล์ก็ไม่กล้าขัดแล้วจริงไหมเบลล์”ลมหนาวหันไปถามด้วยลอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เล่นเอาคนตัวเล็กกว่างอนแก้มป่องเหมือนเด็กๆ
“ชิ ก็ได้ๆ ไปนั่งตรงนั้นก็ได้”เบลล์ยอมอย่างเสียไม่ได้แล้วออกเดินนำทำให้คนที่เหลืออมยิ้มกับความเด็กของเพื่อนตัวแสบ แล้วเดินตาม จังหวะนั้นคนที่รอโอกาสอยู่แล้วก็ปรากฏกายขึ้นอย่างไม่มีใครสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มโผล่มายืนตรงนี้ได้อย่างไร
“โอ๊ะ..ขอโทษครับ”เสียงของลมหนาวเอ่ยขอโทษเมื่อตนชนเข้ากับร่างของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สมชาย ใบหน้าคมเข้ม และดูมีอำนาจ ทั้งที่ตนเองคิดว่าดูทางดีแล้ว
“อืม..”ชายร่างสูงใหญ่แค่ตอบรับในลำคอและยังคงยืนนิ่งมองอยู่อย่างนั้น ทำให้ผู้ที่สังเกตการณ์อยู่ไกลๆขัดใจ “เจ้าคิงบ้านี่ ทำอะไรอย่างนั้นนะแล้วจะได้คุยกันดีๆไหมหละนั่น อ่อ ลืมไปหมอนั่นมันไร้หัวใจ” ซินเทียร์คิดเองตอบเองอยู่ไกลๆอย่างหัวเสีย
“มีอะไรกันรึเปล่าค่ะ อ่าว คุณคิงมาเมื่อไหร่ค่ะเนี่ย ดิฉันไม่เห็นเลยไม่ได้ต้อนรับ”หญิงสาวผู้จัดการร้านเอ่ยทักและคาใจที่เห็นร่างสูงใหญ่นี้ อยู่ในร้าน ทั้งที่พวกเธอยังไม่เห็นว่าชายหนุ่มเข้าร้านมาตอนไหน
“ไม่เป็นไรครับ พวกคุณคงยุ่งกันอยู่”ชายหนุ่มตอบ
“ขอโทษค่ะ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นค่ะ”จิราเอ่ยถามชายหนุ่ม
“พอดี เด็กคนนี้เดินมาชนผมน่ะครับ”ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบแล้วมองตรงไปยังลมหนาว
“ผมก็ขอโทษแล้วไงครับที่จริงผมก็ดูทางดีแล้วแต่คุณน่ะไม่รู้โผล่มาจากไหน แล้วก็ผมไม่ใช่เด็ก”ลมหนาวอารมณ์เสียทันทีกับคำว่าเด็ก
“ผมก็ยืนของผมอยู่ดีๆ นั่นแหละ เอาเป็นว่าผมไม่ถือสาแล้วกัน คุณจิราครับ ผมขอกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล และก็ชากุหลาบสำหรับแขกอีกท่านหนึ่งนะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่สนใจ
“นี่คุณหาว่าผมเดินไม่ดูทางงั้นหรอ ...หนาวอย่ามีเรื่องสิ”เสียงลมหนาวเอ่ยอย่างหาเรื่อง แต่เบลล์ห้ามไว้
“ก็เขานั่นหละหาเรื่องหนาวก่อน เบลล์ก็เห็น อีกอย่างหนาวไม่ได้เป็นคนที่จะเดินแล้วไม่ดูทางสักหน่อย”
“ถ้าเดินดูทางแล้วจะชนผมได้หรือครับ อีกอย่างผมไม่ได้หาเรื่องคุณ แต่ผมพูดความจริง” ความจริงบ้าบออะไร เฉไฉไปเรื่อย มาดนี้เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย พ่อนักฆ่าหนุ่มนั่นหน้าสนใจจริงๆ ซินเทียร์ที่ดูอยู่ไกลๆอดคิดแบบนี้ไม่ได้
“เอ่อ เอาเป็นว่าต่างฝ่ายต่างผิดและไม่ผิดแล้วกันนะครับ จะได้ไม่มีเรื่องกัน แล้วพวกผมขอตัวก่อนนะครับ”ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าประดับรอยยิ้มตลอดเวลาหนึ่งในกลุ่มของลมหนาวพูดขึ้น(รัน)
“ก็ได้ๆยอมก็ได้ แต่วันนี้ขอชาแอปเปิ้ลร้อนเค้กผลไม้ที่เพิ่งทำเสร็จนะ อ้อ ห้ามใครแย่งด้วยหละ”ลมหนาวเอ่ยขึ้นแล้วเดินนำขึ้นบันไดไปชั้นบนของร้านไป
“เฮ้อ ลมหนาวก็เป็นซะแบบนี้ยังไงก็ขอโทษแทนด้วยนะครับ ป่ะรัน เวย์”เบลล์บอกของโทษกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่และบอกเพื่อนของตนให้ตามไป
“งั้นก็เชิญด้านบนเลยค่ะ คุณคิงทางร้านจัดที่ไว้ให้แล้ว”จิราเอ่ยบอกและเป็นฝ่ายเดินนำ
“ครับ ขอบคุณมากครับคุณจิรา”ชายหนุ่มเอ่ยตอบ
“งั้นดิฉันของตัวก่อนนะค่ะ”จิรากล่าวขอตัวและเดินลงไปทำหน้าที่ของตนต่อ
“นึกว่าใครมาแย่งที่ของเรา ที่แท้ก็คุณคิงอะไรนั่นนี่เอง”เสียงเล็กใสของเบลล์เอ่ยขึ้น
“ชิ ถ้ารู้ว่าเป็นหมอนี่แต่แรก หนาวจะไม่ขึ้นมาเลย”ลมหนาวบ่น
“โธ่หนาว นั่งที่นี่หละ ถึงวิวจะไม่สวยเท่าฝั่งนั้น แต่ก็นับว่าดีกว่าจุดอื่นในร้านน่า”เบลล์เอ่ย
“ใช่ๆอย่างที่เบลล์พูดแหละ ว่าแต่หนาวทำไมถึงดูไม่ชอบหน้าคุณคิงเค้าขนาดนั้นล่ะ”รันถาม
“ไม่รู้สิ แต่หนาวรู้สึกแปลกๆ หนาวว่าหนาวดูทางดีแล้ว และที่ตรงนั้นก็ไม่ใช่ว่ามีคนไปยืนอยู่แล้วจะมองไม่เห็นนะ”ลมหนาวตั้งข้อสังเกต
“ก็จริงของหนาวนะ แต่หนาวอาจจะไม่ทันสังเกตเห็นก็ได้ ไม่งั้น คุณคิงก็คงหายตัวได้แล้วล่ะ”รันตั้งข้อสังเกตบ้าง
“ตัวใหญ่ขนาดนั้นถ้ายืนอยู่ก็ต้องเห็นสิ แต่ถ้าเขาหายตัวได้ก็คงเป็นไปไม่ได้ล่ะใครจะทำได้”เบลล์ออกความเห็น
“มันก็ไม่แน่หรอกเบลล์ บางที่เขาอาจจะหายตัวได้จริงๆ”ลมหนาวเอ่ยด้วยแววตาที่ระลึกถึงเพียงแวบเดียวแล้วก็หายไปจนไม่มีใครสังเกตเห็น
“ก็จริงของลมหนาว แต่เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ ชามาเสิร์ฟแล้ว”เวย์ฝาแฝดของรันผู้ที่ส่วนใหญ่จะเงียบขรึมเอ่ยขึ้น
“โห เวย์พูดทั้งทีงั้นเราก็มาเริ่มทานกันเถอะ”เบลล์พูดแล้วเป็นคนเริ่มจิบชาก่อนตามด้วยคุกกี้ที่เพิ่งมาเสิร์ฟและทุกคนก็เริ่มทานโดยไม่มีใครสังเกตเห็นแววตาของลมหนาวและเวย์ที่สบกันอย่างมีความหมายและจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“ว่าไงครับ คิง ทำแบบนี้แล้วต่อไปจะทำความรู้จักกันยังไงหละครับ”ซินเทียร์เอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับร่างสูงใหญ่
“มีอีกหลายวิธี แต่นายคงสังเกตเห็นบางอย่างเหมือนฉันใช่ไหมซินเทียร์”คิงเอ่ยถามเสียงเรียบแต่แฝงด้วยอำนาจ
“ถึงจะครู่เดียวแต่เห็นแน่นอน สองคนนั้นเหมือนจะรู้ว่านายหายตัวได้จริงๆฉันว่าคงต้องสืบเพิ่มแล้วหละ”ซินเทียร์เอ่ยถามด้วยคำพูดที่สนิทสมมากขึ้นกว่าตอนที่อยู่กันสองต่อสอง คำพูดของคนที่เป็นเพื่อนกัน
“นั่นมันหน้าที่นายอยู่แล้ว”
“พรุ่งนี้ข้อมูลทุกอย่างจะอยู่ในมือนาย ว่าแต่ชาที่นี่อร่อยนะนายไม่ลองหรือ”
“ฉันดื่มชาบ่อยแล้วเลยอยากดื่มกาแฟบ้าง อ่อที่มหาวิทยาลัยที่ลมหนาวเรียนอยู่จะจัดงานราตรีครบรอบ150ปีของสถาบันขึ้น นายคงรู้นะว่าต้องทำยังไง”
“คร้าบ คิงเพื่อนยาก ว่าแต่ลงทุนทำขนาดนี้ทั้งที่ฉุดกับวังไปเลยก็ได้ หรือว่าคิงของเราจะมีหัวใจบ้างแล้ว”ซินเทียร์หยอก
“หึหึ ฉันแค่อยากทดสอบ ว่าลมหนาวเหมาะที่จะเป็นราชินีอย่างที่ฉันมองไว้หรือป่าวเท่านั้น”
“เย็นชาเสียจริง แต่ถึงกับมองไว้ให้เป็นว่าทีราชินี ก็คงมีลุ้นบ้างหละน้า”ซินเทียร์เอ่ยอย่างมีความหวัง เขาอยากให้จอมราชันย์ที่ไร้หัวใจผู้นี้มีคู่ครองที่เหมาะสมในทุกทางและมีความรักต่อกันอย่างแท้จริง และถ้าสิ่งที่เขาสงสัยและคาใจเป็นจริง สายลมหนาวก็เหมาะสมที่สุดที่เขาจะสนับสนุนอย่างที่ไม่เคยทำกับใคร
“เอาหละ งั้นฉันไปทำหน้าที่ของตัวเองก่อนละกัน ส่วนนายจะทำอะไรต่อไปก็ตามสบายแต่ถอนมนต์ได้แล้วหละเดี๋ยวพวกนั้นจะสงสัยเอาอีกว่า เราคุยกันอย่างออกรสขนาดนี้ทำไมไม่มีเสียง”ซินเทียร์เอ่ยหยอกก่อนเดินออกไปทั้งที่รู้ว่าสองคนในกลุ่มที่เขาพูดถึงต้องสงสัยไปแล้วอย่างแน่นอน
*******************************************************
ขอบคุณ คุณ num1801 สำหรับคำผิดค่ะ
มาครบตอนแล้วนะค่ะ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ลมหนาวกับเวย์จะทำให้ คิงและซินเทียร์ข้องใจแล้วหละแต่จะเป็นเรื่องอะไรน้อ
ปล. ความสั้นยาวของแต่ละตอน จะเป็นไปของมันเองนะ แบบว่าพิมพ์ไปแล้วมันสมควรจะจบตรงนี้ก็จบอ่ะ อธิบายไม่ถูก แต่มันขึ้นอยู่กับชื่อตอนด้วย เพราะเรื่องนี้ไรเตอร์ตั้งชื่อตอนก่อนที่จะพิมพ์ ไม่เหมือนอีก2เรื่องที่พิมพ์ไปแล้วค่อยตั้งมันเลยยาวและนึกชื่อตอนไม่ค่อยจะออกอะนะ เอาเป็นว่า จะไม่ให้มันสั้นมากแล้วกันนะค่ะ
ปล. ความสั้นยาวของแต่ละตอน จะเป็นไปของมันเองนะ แบบว่าพิมพ์ไปแล้วมันสมควรจะจบตรงนี้ก็จบอ่ะ อธิบายไม่ถูก แต่มันขึ้นอยู่กับชื่อตอนด้วย เพราะเรื่องนี้ไรเตอร์ตั้งชื่อตอนก่อนที่จะพิมพ์ ไม่เหมือนอีก2เรื่องที่พิมพ์ไปแล้วค่อยตั้งมันเลยยาวและนึกชื่อตอนไม่ค่อยจะออกอะนะ เอาเป็นว่า จะไม่ให้มันสั้นมากแล้วกันนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น