ดวงใจ สายลมหนาว YAOI

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ (แก้ไขคำผิด 19/12/53)

บทนำ

 

 

มหาอณาจักรเวลเคย์ กำลังวุ่นวายเนื่องจากคำทำนายที่บอกเล่ากันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ว่าหากจอมราชันย์แห่งมหาอณาจักรนี้มีพระชนมพรรษาสองหมื่นพรรษาต้องมีราชินีเคียงคู่บัลลังก์ หาไม่แล้วอณาจักรจะล่มสลาย และอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันนั้น หากแต่จอมราชันย์ผู้ไร้หัวใจของพวกตนกลับยังนิ่งเฉย ไม่สนใจต่อคำทำนายนั้น มีแต่ข้าราชบริพารของพระองค์ที่วิ่งวุ่นหาผู้เหมาะสมมาให้พระองค์เลือกเป็นคู่ครองบัลลังก์หากแต่พระองค์หาได้สนพระหทัยไม่ แม้ว่าแต่ละพระองค์หรือแต่ละนางที่หามานั้นต่างงดงามสะสวยและเพียบพร้อม และทั้งที่จอมราชันย์ของตนรับพระสนมไว้มากมาย แต่หาได้เคยแตะต้องไม่ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้พวกเค้าคิดมาวุ่นวายหาคนนั้นคนนี้มาให้พระองค์เลือกสรรได้อย่างไร

 

“ท่านเจ้า พระเจ้าค่ะทรงเลือกคู่ครองแล้วทรงแต่งตั้งเป็นราชินีก่อนที่จะถึงวันครบรอบสองหมื่นพรรษาของพระองค์เถิดพระเจ้าค่ะ กระหม่อมกลัวว่าคำทำนายจะเป็นจริง”มหาเสนาบดีกราบทูล

“ท่านมหาเสนาบดี ท่านไม่เชื่อใจในฝีมือของเราหรือ ว่าจะสามรถปกครองมหาอณาจักรนี้ได้โดยไม่ล่มสลายตามคำทำนาย”

“เกล้ากระหม่อนเชื่อในพระปรีชาของพระองค์ แต่อย่างไรเสียเราก็ไม่ควรละเลยคำทำนาย”

“แต่เรานั้นไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ และไม่คิดว่าจะมีผู้ใดทำให้เรายอมเปิดใจรับและมอบตำแหน่งราชินีที่แสนสำคัญนี้ให้แก่ใครได้”

“มีผู้เหมาะสมมากมายพระองค์ อยู่ที่ว่าพระองค์จะทรงเลือกหรือไม่”

“เหมาะสมหรือ ท่านมหาเสนาบดี เรานั้นมีอายุเยอะและอยู่มานานกว่าพวกท่านหลายชั่วอายุคนนัก เราย่อมมองออกว่าใครเหมาะสมหรือไม่ ท่านคงลืมข้อนี้ไป”

“ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ” ใช่เราคงจะลืมนึกไปว่าพระองค์มีพระชนมพรรษามากกว่าพวกเขาหลายชั่วอายุคน ด้วยที่ท่านเจ้าของพวกเขานั้นยังคงหนุ่มและหล่อเข้มอย่างวัยรุ่น จึงทำให้ตนหลงลืมไปว่าท่านเจ้า มีพระชนมพรรษยืนยาวกว่าพวกเขาหลายเท่านัก

“ไม่เป็นไร ท่ามหาเสนาฯ เราขอตัวก่อน อ่อแล้วหนึ่งเดือนหลังจากนี้ เราจะไม่อยู่ที่อณาจักร งานทุกอย่างเรามอบหมายให้ วิเอล่าจัดการ ผู้ที่จะติดตามเราไปมีเพียงซินเทียร์เท่านั้น”เสียงนั้นไม่ได้ตรัสเพียงให้รับรู้แต่ถือเป็นคำสั่ง ว่าไม่ให้มีการติดตามจากบุคคลอื่นเด็ดขาด และการมอบหมายงานให้แก่ท่านวิเอล่าเป็นผู้จัดการนั้นถือว่าเป็นเรื่องเด็ดขาดและห้ามปฏิเสธ ท่านวิเอล่าเป็นเพียงผู้เดียวที่พระองค์ไว้ใจมอบหมายงานนี้ให้และเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคนแล้วว่า ชายหนุ่มมีความสามรถพอ จึงทำให้ท่านมหาเสนาบดีไม่กล้าเอ่ยทักท้วงอะไร

“พระเจ้าค่ะ ท่านเจ้า” เมื่อหมาเสนาบดีเอ่ยรับทราบร่างของจอมราชันย์ก็หายวับไปกับตา อันเป็นหนึ่งความสามรถ ที่มีเพียงเชื้อสายกษัติย์เท่านั้นที่จะทำได้ คือการใช้เวทย์มนต์

 

 

 

ในค่ำคืนอันมืดมิดเต็มไปด้วยกลิ่นคราวเลือดจากร่างไร้วิญญาณที่นอนเกลื่อนพื้น เป็นฝีมือของร่างสูงโปร่งที่กำลังย่างกายเข้าหาเป้าหมายรายสุดท้ายของค่ำคืนนี้อย่างเชื่องช้าและสง่างาม ผมสีดำแซมเขียวเป็นประกายราวกับปีกของแมลงทับเคลือบอยู่ปลิวไปตามลม ดวงตาเรียวสวยจับจ้องเป้าหมายด้วยแววเย็นชาและสมเพช สองมือของร่างโปร่งถือเพียงมีดสั้นมันวาวไร้รอยเลือด

“หึหึ คนอย่างคุณมากลัวผมจนสั่นขนาดนี้ไม่น่าดูเลยนะ”น้ำเสียงที่ดังออกมานั้นแทบจะทำให้ชายที่กำลังกลัวจนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกลืมเลือนจากความกลัวถ้าหากน้ำเสียงที่กังวานราวกับกระดิ่งนั้นไม่แฝงความกดดันมาด้วย

“ธ...เธอเป็นใครกัน”ร่างที่สั่นเทาเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าที่คงความสงสัยไว้เต็มเปลี่ยม ใครกันที่สามรถสังหารลูกน้องที่มีฝีมือของเขาได้ด้วยตัวคนเดียว แถมอาวุธที่ติดกลายก็มีเพียงมีดสั้นที่เขาเห็น

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าผมเป็นใคร สิ่งเดียวที่คุณจะสามรถรู้ได้ก่อนหมดลมหายใจคือ ข้อความจากคนๆหนึ่งเท่านั้น”

 

“จงตายด้วยความหวาดกลัวเสียเถอะ คนอย่างคุณอยู่ไปก็มีแต่จะทำให้คนอื่นเกรียดชัง ครอบครัวของคุณไม่ต้องห่วงทุคนจะได้รับในสิ่งเดียวกันกับที่คุณทำไว้กับอีกหลายครอบครัว”เสียงกังวานเอ่ยข้อความที่ได้รับมาส่งต่อแก่เป้าหมายที่ตนจะต้องสังหารในอีกไม่กี่อึดใจ

“ยะ...อย่า พวกเขาไม่รู้เรื่อง อย่าทำ”ร่างสั่นเทาอ้อนวอน

“เสียใจด้วยผมไม่มีอำนาจที่จะไปหยุดยั้งเรื่องนั้น และเวลาของคุณหมดลงแล้ว”สิ้นเสียงของร่างโปร่ง มีดสั้นคมกริบก็ตัดสู่คั่วหัวใจของร่างที่เคยสั่นเทาด้วยความกลัว ทว่าร่างนั้นตอนนี้แน่นิ่งไปแล้ว มีเพียงแววตาเจ็บปวดและเบิกโพงด้วยความกลัว

เมื่อจัดการกับเป้าหมายสำเร็จร่างสูงโปร่งก็เร้นกลายหายไปในเงามืดอย่างรวดเร็ว ถึงจะมั่นใจว่าไม่มีใครรู้เห็นถ้าหากตนจะเดินออกไปเฉยๆแต่กันไว้ดีกว่าแก้ โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำอยู่ในสายตาของร่างสูงใหญ่ที่ดูอยู่ไม่ไกลนัก

 

“ซินเทียร์ เจ้าจงไปสืบมาว่านักฆ่าผู้นั้นคือใคร”เสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยอำนาจบอกกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่เคียงข้าง

“หืม สนใจหนุ่มนักฆ่ารูปงามผู้นั้นหรือ จอมราชันย์ผู้ไร้หัวใจ จะยอมมีดวงใจเป็นของตนแล้วหรือ”ซินเทียร์เอ่ยล้อเรียนอย่างที่ไม่มีใครกล้าทำ

“พูดมากน่า ข้าให้เจ้าทำอะไรก็ทำ ข้าเพียงอยากรู้ว่าผู้ที่มีฝีมือขนาดสังหารคนเกือบห้าสิบชีวิตโดยใช้เพียงมีดสั้นผู้นั้นคือใคร”

“จะสืบให้แล้วกัน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครกันที่มาแย่งน่าที่ฉันจัดการกับคนทรยศ”ซินเทีย์เอ่ยด้วยการพูดที่เปลี่ยนไป

“ต้องได้ในวันพรุ่งนี้ก่อนประชุมผู้ถือหุ้น”

“คร้าบบ คิง”ซินเทียร์รากเสียงล้อเรียนก่อนจะหายวับไป

“ซินเทียร์ ถ้าไม่ใช่นายฉันคงฆ่าทิ้งไปแล้ว ผู้ที่บังอาจพูดจาล้อเรียนฉัน”ร่างสูงใหญ่ของจอมราชันย์ที่บัดนี้เป็นเพียงนักธุรกิจหนุ่มเอ่ยขึ้นกับสายลม

 

 

 **************************************************************************

ขอบคุณ คุณnum1801สำหรับคำผิด

 

 

 

 

 

 

เอาหละพระเอกเจอนายเอกของเราแล้ว แต่นายเอกของเรานี่สิยังไม่รู้ตัวเลย  การเขียนบทนำเนี่ย ไรเตอร์ไม่ค่อยชอบเลย เพราะคิดไม่ค่อยจะออก แหะๆ แต่ก็เอาประมาณนี้ละกันเนาะ ทำให้เราได้รู้ว่า นายเอกเนี่ยเป็นนักฆ่า แถมยังฝีมือดีเสียด้วย