คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS] My Chococone - Jinhwan's birthday
[OS] My Chococone - Jinhwan's birthday
เสียงปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนกับทุกวัน
มือบางคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดก่อนจะหลับตาลงอีกสักพัก
วันนี้ชีวิตของเขาจะพิเศษกว่าเดิมหน่อยก็ตรงที่วันนี้เป็นวันที่ 7 กุมภานี่แหละ
วันนี้วันเกิดเขา..
จินฮวานลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากดเปิดไลน์
มีคนไลน์มาเฮชบีดีเขาเยอะแยะ หากแต่ไม่มีข้อความจากเจ้าเด็กตัวโตนั่นเลยสักนิด
ข้อความแชทยังคงเป็นอันที่เขาส่งไปฝันดีเมื่อคืน คำว่า read
ด้านบนเวลาส่งบ่งบอกว่าอีกฝ่ายอ่านมันเรียบร้อยแล้ว
แต่ก็ไม่ได้ส่งข้อความกลับมาอย่างที่ควรจะเป็น
ก็รู้ว่างานพิเศษที่ทำน่ะ มันยุ่ง
แต่เสียเวลาสักสองนาทีมาตอบเขาหน่อยก็ไม่ได้หรอ
จินฮวานจะไม่น้อยใจเลย ถ้าเด็กฮันบินนั่นไม่ใช่คนสำคัญสำหรับเขา
เขาทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่เตียงก่อนจะเดินคว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป
อย่างน้อยน้ำเย็นที่รดผ่านตัวก็ยังช่วยให้เขาสงบจิตสงบใจลงได้มากกว่าเดิม
ซะที่ไหนเล่า.. ทำไมฮันบินไม่ไลน์มาแฮชบีดีวะ จะเสียใจแล้วนะ.. TT TT
เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา
จินฮวานเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่นุ่งอยู่ มือบางหยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดผมที่ยังไม่แห้งพร้อมกับมองโทรศัพท์ที่มีการแจ้งเตือนอยู่
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเมื่อพบว่าเป็นข้อความที่มาจากฮันบิน
ในที่สุด..
ในที่สุด..
ฮันบินไลน์มาหาแล้วโว๊ยยยย //วิ่งดีใจรอบห้อง
Hanbin K, :
พี่จินฮวาน 09:16
ออกมาหาผมหน่อยได้มั้ยครับ
09:16
Jinan K.
09:25 เด็กน้อยมีเวลาว่างแล้วหรอนี่
09:26 ให้ไปหาที่ไหนล่ะ ?
ส่งไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว
ไม่กี่วิต่อมาเสียงวิดีโอคอลก็ดังขึ้น เด็กตัวแสบคอลไลน์มาหาเขา
จินฮวานก้มมองสภาพตัวเองก่อนที่จะกดรับสาย
“พี่จิน” เสียงฮันบินลอดออกมาตามสาย ก่อนที่หน้าซื่อๆนั่นจะแดงเข้มขึ้นเพราะเห็นเขา
“ว่าไง ?”
“ไปใส่เสื้อผ้าสิครับ”
“ทำไม ? ไม่ชอบหรอ”
“ผมหวง..ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย ! “
จินฮวานหัวเราะกับท่าทีของฮันบินก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือ
และเดินไปหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างกัน
ชอบจังเวลาที่ฮันบินหวง.. มันทำให้รู้ว่าเขาก็สำคัญสำหรับเด็กนั่นเหมือนกัน
การไปเจอฮันบินไม่จำเป็นที่ต้องพิถีพิถันอะไรมากมาย
เพราะแบบนั้นแค่เสื้อยืดสีเขียวกับกางเกงขาสั้นก็เพียงพอแล้ว
ใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะตัวเดิม
ฮันบินยังคงอยู่ตรงนั้นแถมยังก้มหน้าเขียนอะไรอย่างตั้งใจอยู่ด้วย
จินฮวานนั่งมองอีกคนพร้อมกับยิ้มออกมา
ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เขากับฮันบินอยู่ในฐานะอะไร
แต่ในเมื่อที่เป็นอยู่นี่มันมีความสุขดีอยู่แล้ว มันก็ไม่จำเป็นจะต้องไปสรรหาชื่อเรียกมาจำกัดความความสัมพันธ์ของพวกเขา
แค่ตอนนี้เราเป็นคนสำคัญของกันและกันก็พอ
“พี่จินฮวาน”
ไม่รู้ว่าเผลอจ้องฮันบินนานไปรึเปล่า
รู้ตัวอีกทีก็เห็นว่าฮันบินเงยหน้ามาจ้องเขาตาแป๋วซะแล้ว
“หืม”
“ตอนสิบเอ็ดโมงเจอกันที่คาเฟ่เจ้าเดิมนะครับ”
“ได้สิ”
“งั้นผมไปทำงานก่อนนะ”
“อืม ตั้งใจทำงานล่ะ”
ฮันบินยิ้มรับพร้อมกับกดวางสายไป ฮันบินเป็นแบบนี้เสมอตลอดเวลาที่เจอกันมา
การที่ต้องทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวทั้งที่อายุแค่สิบแปด
ทำให้ฮันบินต้องทำงานพิเศษเพื่อเก็บเงินเป็นค่าเทอมเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย
ถึงแม้เขาจะเสนอช่วยเรื่องเงิน แต่ฮันบินก็ส่ายหน้าพร้อมกับปฏิเสธเขา
‘ผมไม่ยอมให้คนที่สำคัญของผมมาเดือดร้อนไปกับผมหรอก’ ฮันบินบอกเขาแบบนี้ทุกครั้ง
ถึงมันจะดูเป็นคำพูดธรรมดาๆ แต่ยอมรับเลยว่ามันทำให้จินฮวานชอบเด็กนั่นมากกว่าเดิม
แต่เหมือนช่วงนี้ฮันบินจะทำงานหนักขึ้นแปลกๆ เพราะปกติถึงทำงานมากแค่ไหน
ก็ฮันบินก็ยังมีเวลาว่างตลอดแม้ว่าจะไม่กี่ชั่วโมงหลังเลิกเรียนก็ตาม
แต่สองสามอาทิตย์มานี้คุยกันไม่กี่เท่าไหร่คนตัวโตก็ขอตัวไปทำงานก่อนตลอดเลย
ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้จินฮวานทนได้..
.
.
.
.
ตอนนี้อีกสิบนาทีจะเที่ยงแล้ว..
จินฮวานนั่งมองเวลาในโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย
เขาเข้ามานั่งในคาเฟ่ตั้งแต่สิบโมงครึ่งจนตอนนี้สิบเอ็ดโมงห้าสิบ ..
แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเด็กนั่นจะมาสักที
ข้อความที่ไลน์ไปหาก็ไม่ได้อ่าน พอโทรไปก็ไม่รับ
ฮันบินกำลังทำให้เขาเป็นห่วงจนแทบบ้าแล้วนะ
ช็อกโกแลตร้อนที่สั่งไว้ตอนที่มานั่งถูกทิ้งไว้
จนตอนนี้เขาคิดว่ามันน่าจะกลายเป็นช็อกโกแลตเย็นแสนจืดชืดไปแล้ว
เสียงวิดีโอคอลจากไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง จินฮวานหยิบโทรศัพท์มาดูอย่างตื่นเต้นก่อที่จะหม่นลงไปเมื่อพบว่าเป็นสายจากเพื่อนเขา..
“ดงฮยอก” นั่นเอง
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะเพื่อนรัก”
เสียงสดใสของดงฮยอกดังออกมาพร้อมกับใบหน้าตี๋ๆนั่นและใบหน้าอื่นที่พากันแย่งเข้ากล้อง
“โดนแฟนทิ้งรึไง”
“กวนตีน” จินฮวานพูดตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ
“กูบอกแล้วว่าให้มึงมาปาร์ตี้กับพวกกู”
“ใช่.. พี่แม่งน่าจะมาที่นี่”
ดงฮยอกบอกก่อนที่จะโดนจุนฮเวแย่งโทรศัพท์ไปพูดต่อ
เสียงอู้อี้ที่บอกได้ชัดเจนว่าเมาเต็มที่ของบ็อบบี้ดังแทรกมาเป็นระยะๆทั้งที่ตอนนี้พึ่งจะเที่ยง
เออ.. ดีจริงๆเพื่อนแต่ละคน
“มึงอย่ามาดราม่า”
“หูย..พี่อ่ะ”
“แค่นี้ก่อนนะเน่..”
เสียงโวยวายดังขึ้นเมื่อจู่ๆเขาตัดบทจุนฮเวคนแมน แต่จะให้เขาคุยต่อได้ไงในเมื่อเห็นว่าร่างสูงคุ้นตาวิ่งมาที่ร้านตั้งแต่ไกลแบบนี้
จินฮวานลุกไปคิดเงินและเดินออกมานอกร้าน พอดีกับที่ฮันบินวิ่งมาถึงพอดี
ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว ผมถูกสวมทับด้วยหมวกสีเขียว
พร้อมด้วยอาการหอบที่วิ่งมา
จินฮวานมองอีกคนก่อนจะยื่นขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาจากคาเฟ่เมื่อกี้ให้
ฮันบินรับไปพร้อมพูดขอบคุณแบบเหนื่อยๆ
จินฮวานถอดหมวกบนหัวฮันบินมาพัดให้เมื่อเห็นว่าอีกคนมีอาการเหนื่อยมากแค่ไหน
เกลียดตัวเองที่ควรจะโกรธฮันบินเรื่องมาสาย
แต่แค่เห็นหน้าฮันบินความโกรธที่มีก็หายไปหมดเลย..
ดูดิ..ขนาดเด็กมันจูงมือพาเดินไปไหนต่อไหนยังเดินตามมันมาง่ายๆเลยเนี่ย
หลงเด็กมันมากขนาดไหน ถามใจตัวเองดูซิจินฮวาน..
“ขอโทษครับ”
ฮันบินเดินพาเขาออกมาด้านข้างคาเฟ่ที่เป็นอิฐทึบ
เลี่ยงจากสายตาผู้คนพร้อมกับพูดขอโทษ
“ไม่โกรธหรอกถ้ามีเหตุผลมากพอ”
“.......”
“จะบอกได้ไหมว่าทำไมถึงสาย”
“..ผมไปหาซื้อนี่มา” ฮันบินชูถุงพลาสติกสีขาวขุ่นตราร้านสะดวกซื้อชื่อดังขึ้นมาพร้อมกับหยิบของข้างไหนออกมา
เป็นไอติมโคนสีช็อกโกแลตสองอัน
“ช็อกโก้โคน ?”
“อื้อ”
“....”
อยากจะหยิกแก้มนั่นให้เขียวชะมัด
ไอ้การตอบอื้อพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลงของฮันบินน่ะ..
มันน่ารักมากเลยนะ..
ฮันบินไม่รู้ตัวเลยหรอวะ ?
แล้วมึงมาเคลิ้มอะไรเนี่ยจินฮวาน..
“ผมไม่มีตังซื้อเค้กวันเกิดให้พี่อ่ะ..
เอานี่ไปก่อนเนอะ” ฮันบินพูดพร้อมยื่นหนึ่งในสองไอติมมาให้เขา
จินฮวานรับมันก่อนที่จะยื่นมือไปหยิกแก้มฮันบินด้วยความหมั่นเขี้ยว
“คิมฮันบิน !”
“โอ๊ย อี๊อินอ๋มเอ็บอ้ะ” (โอ๊ย พี่จินผมเจ็บนะ)
“เจ็บสิดี..ปล่อยให้รอเกือบชั่วโมงเพื่อรอนายไปซื้อไอติมเนี่ยนะ”
“อ๋มอ๋อโอ๊ด” (ผมขอโทษ)
“ไม่ยกโทษให้หรอก”
“ผมขอโทษจริงๆนะพี่”
“.....”
“เห้ย โกรธจริงหรอ ขอโทษ”
“........”
“พี่จิน ขอโท...”
เสียงจากปากฮันบินถูกทำให้เงียบโดยจินฮวานที่เขย่งตัวหอมแก้มคนตรงหน้าเบาๆ
นัยน์ตาฮันบินเบิกกว้างพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีแดงลามไปถึงหู
เจ้าตัวลูบแก้มที่ถูกเขาหอมพร้อมกับยิ้มโง่ๆออกมา
“ฮันบิน”
“ครับ...”
“ที่ไม่ยกโทษให้เพราะไม่ได้โกรธตั้งแต่แรกแล้วรู้ไหม”
“...”
“ขอบคุณที่ทำให้วันเกิดปีนี้ดีกว่าทุกปี”
“...”
“แค่มีนาย
มันก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้วสำหรับฉัน”
“....”
“เข้าใจ้ ?”
“โอ๊ย พี่อ่ะ” ฮันบินพุ่งเข้ามากอดจินฮวานไว้แน่น
ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเด็กตัวโตหน้าแดงมากแค่ไหน
จินฮวานหัวเราะแล้วจึงสวมกอดอีกคนกลับ ตอนนี้ไม่สนแล้วว่าใครจะมองหรือว่ายังไง
สำหรับจินฮวานตอนนี้เด็กตัวโตมีความสำคัญกับเขาพอที่จะมองข้ามเรื่องอื่นไปได้แล้ว
“เขินอ่ะดิ”
“เออ..พี่พูดยังงี้ไม่เขินมั้ง”
ฮันบินพูดอุบอิบแถมยังไม่ยอมปล่อยเขาออกจากอ้อมแขน
เจ้าตัวยังคงกอดเขาแน่นแถมยังแน่นกว่าเดิมด้วย
กอดยังงี้มันก็ดีอ่ะนะฮันบิน..
แต่พี่จินฮวานคนนี้เริ่มหายใจไม่ออกแล้วโว้ย
จมูกพี่แปะอยู่กับแผงอกแกเนี่ย ทำอะไรให้เกียรติคนส่วนสูงน้อยหน่อย...
“พอแล้วน่า ไอติมละลายหมดแล้ว”
จินฮวานพูดพร้อมกับดันคนตัวสูงออกไป ช็อกโก้โคนในมือเริ่มละลายแล้ว
ฮันบินอุตส่าห์วิ่งไปหาซื้อมาให้จะปล่อยให้มันละลายไปกับแสงแดดก็น่าเสียดายไป
“ผมชอบพี่นะ”
“....”
“ผมชอบพี่มาก มาก มาก”
“........”
“...ผมชอบพี่มากกว่าช็อกโก้โคนอีก”
“........”
“โอ๊ยย ผมชอบพี่ว่ะ”
ไม่รู้ว่าฮันบินเป็นอะไรถึงได้พูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้เล่นเอาไอติมที่กินอยู่หมดความรู้สึกว่ามันหวานไปเลย
แล้วนี่เขาควรทำยังไงอ่ะ
จะให้บอกว่าเออรู้แล้วเว้ยพร้อมคว้ามาจูบงี้หรอก็ง่ายไปป้ะว้ะ คนมีพ่อมีแม่..
ที่หอมแก้มเมื่อกี้ไม่คิด.. ตอนนั้นพ่อแม่ไม่อยู่ในหัว..
“พี่พูดไรมั่งดิ”
“ก็ชอบเหมือนกันไง”
“งั้นขอมือหน่อย”
ฮันบินพูดพร้อมแบมือไว้ข้างหน้าเขา
จินฮวานมองอย่างงงๆก่อนที่วางมือข้างซ้ายของตัวเองไปอย่างว่าง่าย
บอกแล้วว่าหลงเด็ก มันให้ทำไรก็ทำหมดแหละ...
ฮันบินทำอะไรยุกยิกกับข้อมือเขาก่อนที่จะมีสัมผัสเย็นๆที่ข้อมือ
สร้อยข้ออมือสีเงินเรียบๆตามสไตล์ผู้ชายถูกใส่อยู่ที่ข้อมือเขา
ดูจากสภาพแล้วราคาก็คงไม่ใช่น้อยๆหรอก แปลกใจมากกว่าว่าฮันบินเอาเงินจากไหนไปซื้อ
“ดูแลมันด้วยนะ..”
ฮันบินยิ้มพร้อมมองมันอย่างภูมิใจ
“ไปเอามาจากไหน”
“ซื้อดิ”
“หมายถึงว่าเอาเงินมาจากไหนไปซื้อ”
“เก็บดิพี่..นี่ต้องทำงานเพิ่มตั้งสามงานเลยนะกว่าจะเก็บเงินซื้อไอ้นี่ได้อ่ะ”
“...ทำไม” คือพูดไม่ออกเลยอ่ะ
เขาไม่คิดว่าจะต้องได้ของขวัญอะไรจากฮันบินจริงๆนะ แค่เจอฮันบิน ได้เห็นหน้ากัน
ได้จับมือ ได้กอด ได้คุยกันมันโครตดีแล้วอ่ะ
แล้วนี่คือ..เก็บเงินซื้อของให้ด้วยอ่ะ
จินฮวาน โครตชอบฮันบินเลยอ่ะครับ
“ชอบมั้ย ?”
“อื้อ..” จินฮวานได้แต่พยักหน้าเป็นเด็กๆ
น้ำตาก็จะไหล ทำไมฮันบินน่ารักแบบนี้นะ..
“งั้นถ่ายรูปกัน”
“เอาดิ”
จินฮวานยื่นโทรศัพท์ให้ฮันบินไปถือไว้ เตรียมกดถ่าย
ฮันบินหันมามองหน้าจินฮวานก่อนจะทำให้จินฮวานเขินอีกรอบจนได้
เมื่อฮันบินขโมยหอมแก้มเขากลับ..
จุ๊บ
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่จินฮวาน”
แง้งง เนื่องในวันเกิดพี่จินฮวานคนแมน (ของฮันบิน)
เราเลยเอาวันช็อตฟิคมาฝากกันค่า เป็นฟิคที่ดูไม่มีอะไรเลยนอกความหลงเด็กของพี่จิน
คลังฟิคอาจจะไม่ได้อัพบ่อยเนอะ แล้วแต่ว่าช่วงไหนว่างมากว่างน้อย(ซึ่งส่วนมากไม่ค่อยว่าง หึหึ)
แอบมีข่าวดีเล็กๆว่ากำลังแต่งฟิคยาวอยู่ค่ะ
ถ้าชอบอย่าลืมเม้นกับกดเฟบไว้นะคะ เลิ๊ฟทุกคนฮับบบบ
ขอบคุณธีมสวยๆจาก @SQWEEZ ค่ะ
ความคิดเห็น