คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : GOT7 : 46
ผมเินามินิฮยอเ้าไป้าในเรื่อยๆ ้านในมืมาๆ มืมาริๆ ถ้าไม่ไ้แสไฟาะเียาม้าทามีหวัไ้สะุล้มหรือเินเะอในนี้นเ็บัวแน่ๆ
เพียแ่เสี้ยววินาทีที่ผมละสายาาินิฮยอ ร่าสู็หายไปาสายาผมทันที เป็นไปไ้ยัไัน็ทาเินในบ้าผีสินี้มันเป็นทารยาว ไม่มีทาที่ะเลี้ยวหรือหลบรไหนไ้เลย แล้วินิฮยอะหายไปไ้ยัไัน หรือว่าออไปแล้ว ?
ผมมอสำรวไปรอบๆ ็ไม่มีอะไรหรือใรอยู่นอาผีปลอมๆที่สร้าึ้นมาเพื่อหลอให้ลัวเท่านั้น ผม่อยๆเินไป้าหน้าอย่า้าๆ และพยายามมอไปรอบๆัวเพื่อสัเุวามเลื่อนไหว อนนี้สิ่ที่ผมลัวไม่ใ่ผีในบ้านผีสินี้ แ่ผมำลัลัวนที่อยู่ีๆ็หายไปมาว่า
“อื้ออออออออ “ เสียที่ำลัะร้อให้่วยอผมถูปิ้วยมือแ็แร พร้อมทั้แรระาัวผมไปที่้านหลัอผ้าม่านั้นา และผม็้อนิ่วหน้าเพราะวามเ็บปวาแรอารถูผลัไประแทผนั้านหลัอย่าแร
แ่่อนที่ผมะยับัวเพื่อเรียมะวิ่ นในเามือ็เ้ามาประบผมิำแพไว้ และยื่นโทรสับมือถือมารหน้าผมพร้อมับเปิบาอย่าึ้น บาอย่าที่ทำให้วาอผมเบิว้า้วยวามใ
มันือวิีโอที่มีภาพอมาร์ฮยอที่ำลัูบผมในห้อสมุที่บ้านอรอบรัวมาร์ฮยอ
‘อื้มมมมม ฮยอิถึแบมนะ’ประโยที่มาร์ฮยอพู้วยเสียระิบ แ่ลับััเนาวิีโอนี้
‘แฮๆๆ ฮยอ แฮ ฮยอ ‘เสียหอบหายใอผมในอนที่มาร์ฮยอปล่อยริมฝีปาผมให้เป็นอิสระ ่อนที่มาร์ฮยอะประบริมฝีปาลมาที่ผมอีรั้
วันนั้นในห้อนั้นมีแ่ผม มาร์ฮยอ และอีน ถ้าผมับมาร์ฮยออยู่ในลิป นที่เป็นนถ่ายเป็นใรไปไม่ไ้ นอา..
“ไเ็น้อยอัน เห็นัวเอเป็นนาเอลิปหลุแบบนี้แล้วรู้สึยัไบ้า นี่ถ้าวันนั้นันไม่เ้าไปััหวะ ป่านนี้พวนายะินันที่ห้อสมุนั้นแน่ๆ หึ “ ินิฮยอ ที่อนนี้ผมมอเห็นใบหน้านั้นัเน เพราะแสาโทรศัพท์ที่ส่อสว่าอยู่อนนี้
“อื้ออออออ อื้อออ อื้ออออออ “ ผมพยายามเปล่เสียเพื่อบอให้ินิฮยอปล่อยมือที่ปิปาผมออ
“ันะปล่อยนาย็ไ้ แ่ันสาบานว่าถ้านายร้อออมาแม้แ่นิเียว ลิปนี้ะถูโพสลยูทูปทันที “ ินิฮยอพูู่ผม่อนะ่อยๆเอามือที่ปิปาผมอออย่า้าๆ
“หึ ว่า่ายีเหมือนันน้า ันัะอบนายมาึ้นเรื่อยๆแล้วสิ ถ้าทานายน่าะเ็ว่าเบลเยอะแน่ๆ ไม่ั้นไอ้มาร์ไม่หวนานี้ “ ินิฮยอพู่อนะใ้มือเลี่ยมาที่ใบหน้าผมเล่นเบาๆ
มาร์ฮยอฮะ ผมลัว ่วยผม้วยรับฮยอ ่วยผม้วย……..
“ ุ๊ ุ๊ ุ๊ ุ๊ นายไม่้อลัวันนานั้น็ไ้ ัน็แ่นที่แอบอบนายเท่านั้นเอ ที่รินายน่าะีใ้วย้ำ ที่เ้าายแห่เาหลีอย่าันมาหลุมรันายแบบนี้ “ ินิฮยอันัวเ้ามาใล้ผมนไม่มี่อว่าระหว่าันเลย อีทั้ินิฮยอยัเอาาทั้สอ้ามาาทั้สอ้าอผมไว้ นไม่สามารถวิ่หนีไปไหนไ้เลย
“หอมัเลยน้า ทำไมัวนายถึไ้หอมนานี้นะแบมแบม “ ินิฮยอโน้มใบหน้าลมาที่อออผม ่อนะใ้มูไล้ไปามผิวอผมอย่าแผ่วเบา
“ยะ อย่ารับ ปล่อยผมนะรับฮยอ ปล่อยผม “ ผมพยายามใ้มือทั้สอ้าันนรหน้าออไป มาร์ฮยอ ่วยผม้วย ่วยผม้วยรับ
“นายแน่ในะที่ะันันออแบบนี้ บาทีนายอาะอยาเปลี่ยนอาีพานัร้อไปเป็นนาเอลิปหลุริๆินะ ถ้านาย้อารแบบนั้น ัน็ะัอะไรไม่ไ้ “ ินิฮยอพู่อนะยโทรศัพท์มารหน้าผม เพื่อให้ผมไ้มอเห็นัๆ ่อนะเรียมโพสลิปนั้นลยูทูป ไม่นะ ไม่!!!!
เพล้
ผมรวบรวมแรที่มีอยู่สะบััวินิฮยอออไปาัว แล้วปัมือถือในมือินิฮยอลพื้น ่อนที่นิ้วอินิฮยอะส่ลิปนั้นลไปในยูทูปไ้ทันเวลา
“หึ นายิว่าทำแ่นี้ะหยุันไ้หรือไ นายิว่าันะโ่นาเ็บลิปนั้นไว้ในโทรศัพท์อย่าเียวหรือไ นายนี่มันใสื่อริๆสินะแบมแบมอัน “ ินิฮยอพูออมา้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์่อนะหยิบโทรศัพท์อีเรื่อออมาาระเป๋าแล้วเปิลิปนั้นูให้ผมเห็น
“เห็นไหม ว่าในเรื่อนี้็มี ในอมพิวเอร์็มี แถมันยัไรท์ใส่ีีเผื่อไว้แนอื่นอีเป็นั้ เพราะะนั้นไม่้อห่วไปนะ ว่านอื่นๆะไม่ไู้ลิปที่มีนายเป็นนาเอใสื่อแบบนั้น 55555 “ ผมถึับำหมัแน่น้วยอารม์โรธที่เริ่มประทุึ้นในัวเรื่อยๆแทนที่วามหวาลัวที่เยมีไปนหมสิ้น
“ุทำแบบนี้ทำไม “ ผมเปลี่ยนสรรพนามที่ใ้เรียเป็นุ แทนที่ะเรียฮยอเหมือนเมื่อ่อน เพราะอนนี้นรหน้าผมไม่มีอะไรให้ผม้อนับถือเลยันิเียว
“ทำทำไมั้นเหรอ อืมมมมม ัน็แ่......อยาเห็นไอ้มาร์มันทุรนทุรายเท่านั้นเอ และันะยิ่มีวามสุมาถ้าันสามารถเหยียบมันให้มินนไม่สามารถเยหน้ามามอหน้าใรไ้อียิ่ี “ หมอนี่มัน!!!
“แ......!! “ ผมรเ้าไปผลัอนรหน้า แ่เพราะแรานัวเล็อย่าผมับร่าายแ็แร่อินิฮยอ ผมเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่แล้ว ึถูนรหน้าที่ถูผมผลัออไปเหวียลับมาระแทำแพอีรั้ แ่ทว่าราวนี้ับรุนแรมาว่ารั้แรเพิ่มึ้นอีเป็นสิบเท่า
“เ็ีไม่วรเรียรุ่นพี่หยาบายแบบนั้นนะรู้ไหม เพราะมันะทำให้รุ่นพี่ที่แสนใีนนี้โมโหึ้นมาและอาะพลั้มือทำร้ายนายไ้่ายๆเลยน้า รู้ไหม!!!!!!” เสียะอานรหน้าพร้อมทั้มือหนาที่รเ้ามาบีบรามอผมอย่ารุนแร
“อื้อออออ “ ผมร้อออมาเพราะวามเ็บามือหนาที่บีบบริเวปาและรามผมอย่ารุนแรพร้อมับน้ำาที่เริ่มเอ่อลอ
“เ็บใ่ไหมรับนี นี่แ่บทลโทษเล็น้อยเท่านั้นสำหรับอเล่นที่ทำัวไม่น่ารัับฮยอนนี้ !!!” แรบีบบริเวรามเพิ่มมาึ้นนน้ำาผมไหลออมาาหาาอย่าห้ามไม่อยู่ แ่นั่น็ยัเ็บไม่เท่าับสิ่ที่ามมา ริมฝีปาอนรหน้าที่รเ้ามาบยี้ที่ริมฝีปาผมอย่ารุนแรและหยาบาย ผมพยายามิ้นให้แรที่สุเพื่อ้อาระหนีออไปาเหุาร์บ้าๆนี้ ผมทำให้ริมฝีปาอผมที่ยให้มาร์ฮยอไปแล้ว้อแปเปื้อน ผมรัษามันไว้ไม่ไ้ ผม ผม...
“ปล่อยผมไปเถอะนะรับ ผมอร้อ นะรับ ไ้โปร “ ผมพูออมา้วยเสียสั่นเรือเมื่อินิฮยอปล่อยริมฝีปาผมให้เป็นอิสระเพราะเริ่มุไร้ลไปที่อออผมแล้ว
“ันให้ามที่นายอไม่ไ้หรอนะเ็ี เพราะอนนี้ันหยุัวเอไม่ไ้แล้วริๆ ็นายทั้หอมทั้หวานนี่หน่า อื้มม“ ินิฮยอเริ่มุไร้ไปามร่ายายอผมเรื่อยๆ โยที่ผมไม่สามารถัืนอะไรไ้เลย เพราะอนนี้ร่าายอผมเ็บระบมไปทั้ัวแล้ว ผมทำไ้แ่ยืนัวสั่นยอมเป็นผู้ถูระทำอยู่แบบนั้น
“มาร์ฮยอ ผมรัมาร์ฮยอนะรับ มาร์ฮยอ ฮึ ฮึ “ ผมพูแบบนั้นออมาอย่า้อารให้นรหน้ารู้ ว่าไม่ว่ายัไผม็ยัะรัมาร์ฮยออยู่ี ถึแม้ผมะ้อลับไปเป็นอาาศธาุสำหรับมาร์ฮยออีรั้็าม
“นายำลัทำให้ันโรธรู้ไหม “ ินิฮยอเยหน้าึ้นมามอหน้าผม้วยวาวาวโรน์้วยอารม์โรธ
“มาร์ฮยอ ฮึ ผมรัมาร์ฮยอ ผมรั.......”
ฟุ่ป!!! ฟุ่ป!!!
“อ๊อ”
ำพูบอรัอผมาหายไปแทนที่้วยเสียและวามรู้สึเ็บอย่ารุนแราอะไรบาอย่าที่ระแทมาที่ท้ออผมอย่ารุนแร นผม้อล้มัวลไปนอนอที่พื้นอย่าไม่สามารถทรัวอยู่ไ้
“เ็บมาไหม ันเอ็พึ่ะใ้ไอนี่รั้แรอะนะ แ่ิว่ามันพอะ่วยให้นายหยุวนประสาทัน ้วยารบอรัไอ้มาร์ไ้ แล้วูเหมือนะใ้ไ้ผล้วยนะ ว่าั้นไหมแบมแบมอฮยอ “ ินิฮยอนั่ยอๆที่้าผม่อนะูัวารที่สร้าวามเ็บปวให้ผมในอนนี้ึ้นมา มันือ ปืนบีบีัน!!!!
“ที่ริันะะเรียมที่นอนนุ่มๆไว้สำหรับเรานะ แ่ถ้านายมานอนยั่วันแบบนี้ เห็นทีันะ้อเปลี่ยนสถานที่แล้วหละ “ ินิฮยอพูพร้อมับวาปืนบีบีันไว้้าัว และ่อยๆปลระุมเสื้ออผมออ้าๆ
“ยะ อย่า ...อย่า.... “ เสียอผมที่เปล่ออมานั้นแผ่วเบาราวเสียระิบ เพราะอนนี้ผมไม่สามารถยับส่วนไหนอร่าายไ้เลย วามเ็บและวามุระายไปทั่ร่าายอผม นอนนี้แม้แ่เปล่เสียออมาผมยัรู้สึเ็บสุๆ
“รับรอว่าันเ่ว่าไอ้มาร์เป็นร้อยเท่าแน่ๆ นายะ้อิใ “ ินิฮยอพูออมาพร้อมับ้มลไปุไร้ร่าายผมอีรั้ พร้อมทั้ฝารอย่าๆไว้ที่ร่าายผมอย่า้อารให้ใรบานรู้ ว่าผมไปเออะไรมา
อนนี้สมออผมว่าเปล่า มีเพียน้ำาและเสียสะอื้นเล็น้อยที่ัลอออมาเท่านั้น แ่แล้วสายาอผม็หันไปเห็นโทรศัพท์อินิฮยอที่ไหลออมาาระเป๋าาเอฮยอ
เป็นเพราะว่าพี่ๆสาฟยึโทรศัพท์อผมไปั้แ่เริ่มแ่ ผมเลยลืมเรื่ออวาม่วยเหลือทาโทรศัพท์ไป ใ่สิ ผมสามารถโทรไปหาแ็สันฮยอหรือยูยอมให้เ้ามา่วยผมไ้ ่อนที่ทุอย่าะเลยเถิอไปมาว่านี้ ่อนที่ร่าายผมที่ยให้มาร์ฮยอไปแล้วะแปเปื้อนมาว่านี้
ผม่อยๆเอื้อมมือไปที่โทรศัพท์อย่า้าๆ ในอนที่ินิฮยอำลัเพ่วามสนใไปที่ร่าายผมนไม่สนใสิ่รอบ้าแบบนี้ แ่เมื่อผมหยิบโทรศัพท์นมาอยู่ในมือไ้แล้ว ินิฮยอลับรู้ัวแล้วว้ามืออผมไว้่อนที่ะบีบอย่าแรนผม้อปล่อยโทรศัพท์ลเพราะทนไม่ไหว
“อย่าิที่ะเล่นุิับัน เพราะถ้านายทำแบบนั้น นายะไ้เห็นนที่นายรัถูทำลายนไม่เหลือาแน่ๆ ันรับรอ “
นรหน้าู่ผม้วยแววาุัน ึ่ผมรู้ว่าถ้าผมยัืนที่ะทำอะไรอี ินิฮยอะลมือทำลายมาร์ฮยอริๆแน่ และผมะทนไม่ไ้ที่ะเห็นนที่ผมรัถูทำลายลเพราะผมเป็น้นเหุแบบนั้น
“ีมา อยู่นิ่ๆและยอมเป็นอเล่นอันะ ถ้าันเบื่อันะเป็นนปล่อยนายไปเอ “ ินิฮยอพูออมาพร้อมรอยยิ้มอย่าใีที่ัับารระทำในอนนี้เป็นอย่ามา อเล่น นี่ผมะ้อลายเป็นอเล่นแล้วใ่ไหม
ผมแ็แรอนรหน้าเลื่อนไปุม้านล่าอผมพร้อมลูบไล้ไปมาเล่นอย่าอบใ สัมผัสนั้นทำให้อารม์อผม่อยๆถูระุ้นึ้นมาทีละน้อย
ไม่นะ ไม่นะแบม แ่นี้ร่าายอผม็ทรยศ่อมาร์ฮยอมาพอแล้ว อย่าให้ผมทำผิ่อมาร์ฮยอไปมาว่านี้เลย
ผมัปาัวเอให้แน่นมายิ่ึ้นเพื่อ้อารที่ะเรียสิที่มีอยู่น้อยนิอผมืนมา และมันะแรมาพอนทำให้ผมไ้ลิ่นาวเลือลุ้อยู่ในปาเลยทีเียว แ่ไม่ว่าะ้อใ้วิธีไหน ผมยอม ผมยอมทำ ถ้ามันะสามารถทำให้ผมไม่้อทำเรื่อเลวๆแบบนี้ลับหลัมาร์ฮยอ ผมยอม
“แบมแบม นายอยู่ในนี้รึเปล่า ไ้ยินแล้วอบ้วย แบมแบม!!! “ ยูยอม ่วย้วย ยูยอม
ความคิดเห็น