คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : GOT7 : 37
“มาร์ฮยอเร็วรับ ินยอฮยอเรียรถู้มารอรับที่ท่าเรือแล้ว “ ผมบอมาร์ฮยอ่อนะลาเรือเพื่อไปรอรับแบมแบมา้านล่า เมื่อมาร์ฮยอส่แบมแบมมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว ผม็หันหลัวิ่ไปทาที่รถู้อรอามที่ินยอฮยอบอไว้ทันที แ่วิ่ไปไ้ไม่นาน มาร์ฮยอ็มาอุ้มแบมแบม่อาผม่อนะวิ่นำหน้าไป โยมีผมวิ่รั้ท้ายพร้อมับนอื่นๆ
รื รื รื.........
~ อีเน แนเ วา~ นอเอเ นา อมอม ทอ มียอานีา~ ~ like oh! Oh! Oh! ~ Babe นาน นอ อานิม อันเวล อ ัททา ~ ~ โมรือนึน อ มัลราวอ ~ นัล oh! Oh! Oh! Oh! ~
Incoming Call
~ินยอฮยอ~
“รับฮยอ ึ้นมาาเรือแล้วรับำลัไปที่รถรับ รับ ไ้รับ “ ผมวาสายาินยอฮยอที่โทรมาบอให้พวผมไป่วยัอุปร์ปมพยาบาลที่ฮยออยืมมาาโรแรม
“ยูยอม เี๋ยวนายอยู่ับมาร์ฮยอับแบมแบมนะ พวฮยอะล่วหน้าไปเรียมอุปร์บนรถู้่อน “ ผมหันไปบอยูยอม่อนะพยัหน้าให้นที่เหลือวิ่ามผมไปที่รถู้ทันที
“ทานี้ ทานี้ เฮ้ !!! “ เสียอินยอฮยอะโนเรียมาาหน้ารถู้ทำให้ผมรีบวิ่ไปหาทันที
“ฮยอเอาอะไรมาบ้าฮะ “ ผมถาม่อนะเินไปเปิประูรถู้เพื่อูว่าะมีอะไรที่พอะ่วยแบมไ้่อนบ้า
“ฮยอ !! มาร์ฮยอ !!! “ เสียเรียอแ็สันทำให้ผม้อหันไปมอามเสียนั้น ่อนะเห็นภาพอมาร์ฮยอที่ำลัยืนอุ้มแบมแบมโยไม่ยับเยื้อนไปไหน และแบมแบมที่หมสิไปแล้ว แ็สันรีบวิ่ไปอุ้มแบมแบมมาามาร์ฮยอทันที เมื่อเห็นว่าฮยอไม่ยอมที่ะ้าวไปไหน เหมือนับำลั๊อับเหุาร์ที่เิึ้นนทำอะไรไม่ถู
“ทุนึ้นรถเร็ว !! เอาร์เี๋ยวนายอยู่เป็นเพื่อนมาร์ฮยอนะ แล้วันะโทรให้รถู้อโรแรมมารับ “ ผมเรียทุนึ้นรถทันทีที่แ็สันพาแบมแบมเ้ามาในรถเรียบร้อยแล้ว ่อนะบอให้เอาร์ไปอยู่เป็นเพื่อนมาร์ฮยอที่ยัยืนนิ่อยู่ที่เิม
รถออัว้วยวามรวเร็ว ินยอฮยอที่อนนี้ำลัุยโทรศัพท์ับุหมอที่โรพยาบาลำลัเปิถัออิเนามำแนะนำอุหมอ ่อนะเอาหน้าาออิเนรอบให้แบมแบมที่นอนไม่ไ้สิอยู่
“อีไม่เิน 10 นาทีเราน่าะเอรถพยาบาลแล้ว วันนี้ที่บริษัทมีารประุมับเอเนี่ที่ะสนับสนุนานShowcase ้วย เมื่อี้ทีมามพึ่ะโทรมาบอว่าให้พวเรารีบลับ ฮยอำลัะโทรามพวเธอพอีแ่เบี็โทรมาบอว่าเิเรื่อะ่อน เอาอย่าี้แล้วัน เบี เอาร์แล้ว็มาร์ อยู่ัารเรื่อแบมแบม ส่วนพวเธออีสามนเ้าไปรับหน้าับเอเนี่ที่บริษัทับฮยอ่อนแล้วพอเสร็านเรา่อยมาเอที่โรพยาบาลอีที ลามนี้นะ “ ินยอฮยอพูออมาอย่าเรียๆับเหุาร์วุ่นวาย่าๆที่เิึ้นในวันนี้ และรู้ีว่าพวผมในอนนี้แทบไม่มีสมาธิะทำอะไรเพราะทุนเป็นห่วแบมแบม แ่เรื่อเอเนี่็เป็นเรื่อสำัสำหรับพวเ้าเหมือนัน มันึเป็นเรื่อำเป็นที่หลีเลี่ยไม่ไ้ริๆ
อนนี้ผมำลันั่รออยู่ที่หน้าห้อุเินที่แบมแบมพึ่ะเ้าไป หลัาที่ผมับแบมแบมย้ายมาที่รถพยาบาลแล้ว รถู้อินยอฮยอ็วิ่รเ้าบริษัททันที เมื่อี้ผมโทรไปเ็แล้วอีไม่นานเอาร์็ะมาถึโรพยาบาลแล้วเหมือนัน
ผมถามอาารอมาร์ฮยอับเอาร์ เอาร์บอว่าฮยอร้อไห้ รั้แรที่ผมไ้ยินผมแถบไม่เื่อหูเพราะั้แ่รู้ัันมาไม่เยมีเลยัรั้ที่ผมะเห็นน้ำาอมาร์ฮยอ แสว่าเรื่อนี้ะระทบระเทือนวามรู้สึอฮยอรุนแรมาริๆ
เอาร์บอว่าั้แ่อนนั้นฮยอยัไม่พูอะไรออมาัำ ผมพอะรู้ว่าฮยอรู้สึยัไับแบม แ่ผมไม่ิว่าวามรู้สึนั้นอฮยอมันะมามายนานี้เท่านั้นเอ
“เบี แบมเป็นไบ้า “ เอาร์วิ่รมาหาผม่อนะถามำถามอย่าป็นห่วทันที แ่ผมไม่ไ้สนใที่ะอบำถามนั้น สิ่ที่ผมสนใือร่าอนที่เหมือนไร้วิาที่ำลัเินามเอาร์มาอย่าเลื่อนลอยนนั้น่าหา
“ฮยอ มาร์ฮยอ “ ผมลุึ้นไปนั่้าๆมาร์ฮยอ ่อนะเรียน้าๆที่ยัเหม่อลอยอยู่ลอ เมื่อไม่มีเสียอบลับมาผมึเลือที่ะเียบและนั่อยู่้าๆแบบนั้น ผมิว่าบาทีอนนี้มาร์ฮยออาะ้อารเวลาที่ะอยู่ับัวเอและยัไม่อยาที่ะอบำถามใรในอนนี้
#End JB Part#
#Mark Part#
ผมนั่อยู่ที่หน้าห้อุเินอย่าเลื่อนลอย นานเท่าไหร่แล้วผมเอ็ไม่รู้ที่ผมนั่อยแบมแบมอยู่รนี้ ผมรู้แ่ว่าอนนี้ผมแ่้อารที่ะรู้ว่านัวเล็อผมสบายีและะลับมายิ้มสใสให้ผมอีรั้
“ผมรัฮยอนะฮะ“ เสียสใสที่พูประโยนั้นออมายัััเนในวามรู้สึผม
“ผมแ่อยาบอให้ฮยอรู้เยๆฮะ ว่าผมรัฮยอ แบมรัมาร์ฮยอ “
“ฮยอ แฮ แฮ ฮยอ “ ภาพที่แบมแบมำลัะล้มลเพราะไม่สามารถทรัวไ้เพราะอาารแน่นหน้าอทีู่่โมนัวเล็นั้น เหมือนมีที่รีหัวใผมให้เป็นแผลอย่า้าๆ
“ฮยอ แฮ อึ แฮๆๆอย่า......อย่าทำหน้า..แบบนั้นสิรับ” เสียอแบมที่พยายามพูปลอบโยนผมอย่ายาลำบาเมื่อเห็นผมำลัหวาลัว ไม่ว่าะเป็นอนไหนเวลาไหนไม่มีสัรั้ที่แบมแบมะไม่แร์วามรู้สึอผม ไม่มีเลยริๆ
“แฮ อึ แฮๆๆ อึ แฮๆๆ “ ภาพอแบมแบมที่ำลัทรมานอยู่รหน้าทำให้ผมน้ำารื้นึ้นมาอีรั้อย่าสสาร ทำไม ทำไมเรื่อพวนี้ะ้อเิึ้นับนัวเล็อผม้วย ทำไมถึไม่เป็นผม ทำไมหละรับ
“ผมรั...มาร์ฮยอ ...นะรับ “ประโยบอรัที่มาพร้อมับรอยิ้มอย่าฝืนๆที่นัวเล็ะ้อสะั้นวามเ็บปวไว้้าใน ประโยบอรัที่่อยๆบีบหัวใผมอย่า้าๆอย่าทรมาน
“แฮ ..ฮยอ....อึ แฮๆ...ผมมีเรื่อ.....อยาที่ะอร้อฮะ.......แฮ อึ แฮๆๆ อึ แฮๆๆ มาร์ฮยอ แฮ อย่าร้อไห้..แฮ อึ...เพราะผม....เลยนะรับ....แฮ อึ แฮๆๆ นะรับมาร์ฮยอ แฮ “
ำอร้อที่ผมไม่มีวันที่ะทำไ้ยัั้ออยู่ในหัวผมไม่หยุ
“แฮ อึ แฮๆๆ อึ อึ อึ “ ภาพอแบมแบมที่ำลั๊อไป่อหน้า่อาผม่อนที่ะนิ่ไป เหมือนมือู่เิมที่ระาหัวใผมออมายี้อย่าไม่มีิ้นี
“อโทษรับ าิอนไ้ที่แพ้อาหารทะเลรึเปล่ารับ “เสียหนึ่พูึ้นรหน้าผม ทำให้ผม้อเยหน้าึ้นไปมอึเห็นว่าเป็นุหมอนั่นเอ
“รับ ผมเป็นพี่อเ้าเอรับ อาารเป็นยัไบ้ารับ “ อนนี้หน้าห้อุเินมีแ่ผมเพียนเียว เพราะเอาร์ลไปทำเรื่อประวัิให้แบมแบมอยู่้าล่า
“นไ้ปลอภัยแล้วนะรับ หมอีอะรินาลีนเพื่อแ้อาารแพ้ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนผื่นที่ึ้นามผิวหนัไม่้อัวลนะรับมันะ่อยๆหายไปเอ แ่ะ้อนอนที่โรพยาบาลให้น้ำเลือสัหนึ่ืนนะรับเพราะร่าายนไ้อ่อนเพลียมา ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมออัว่อนนะรับ “
ผมไ้แ่ยืนนิ่ฟัุหมออยู่อย่านั้น โยเมื่อุหมอพูบ็แ่พยัหน้ารับแ่ไม่ไ้พูอะไรออ เพราะสมอผมอนนี้นึำพูอะไรไม่ออแล้วริๆ แ่ผมรู้สึไ้ว่าำพูอุหมอเป็นเหมือนยาุบีวิให้หัวใผมลับมาเ้นปิไ้อีรั้
“ปลอภัยแล้วนะรับแบมแบม ปลอภัยแล้วนะนีอฮยอ “ ผมเอื้อมมือไปแะที่หน้าประูห้อุเินอย่าแผ่วเบาราวับมันเป็นแนอันเปราะบาอนัวเล็ ่อนะพูประโยนั้นออมา้วยเสียที่พึ่หาเออผม
“ไ้โปรอย่าเป็นอะไรอีเลยนะ ฮึ ฮยอทนไม่ไหวแล้ว ฮยอทนเห็นแบมแบมเ็บไม่ไ้อีแล้วริๆ ฮึ “ผมพูประโยนั้นออมา้วยเสียที่สั่นเรือ ่อนที่หยน้ำาใสๆะไหลออมาเพื่อะล้าวามหวาลัวที่ัิในใอผมที่ผ่านมา
#End Mark Part#
ผมลืมาึ้นอย่ายาลำบา รู้สึว่าร่าายผมอนนี้ไร้เรี่ยวแรอย่าบอไม่ถู ผมปรับสายา่อนะมอไปรอบๆห้อแล้ว็รู้ว่าอนนี้ผมำลันอนอยู่ที่โรพยาบาลอย่าไม่้อสสัย ผมหลับาล้าๆ่อนะลำับเหุาร์่าๆที่เิึ้น
ั้แ่ที่ผมรู้สึหายใไม่อออนที่ิน้าวล่อที่รับมาาโฮอินสาฟทีู่แลอนเราไปำน้ำั้แ่ำแรที่ลืนลไป ผมรู้ทันทีว่าผมเผลอินุ้ อาหาร้อห้ามสำหรับผมเ้าไปแล้วแน่ๆ แล้วอาาร็เริ่มรุนแรึ้นเมื่อผมเริ่มหายใไม่ออและมีผื่นแึ้นามัว
ผมนึย้อนไปถึในอนที่อยู่ในเรือ มาร์ฮยออผมไว้อย่าหวนแหน พร้อมับสายาที่มอมาที่ผมอย่าสสารและเศร้าสร้อย ผมไม่อบสายาเศร้าๆแบบนั้นอมาร์ฮยอเลยเพราะมันทำให้ผมรู้สึเศร้าไป้วย ผมอบที่ะให้มาร์ฮยอมีแววาี้เล่นสใสมาว่า
ภาพ่อมาืออนที่มาร์ฮยออุ้มผมเพื่อพามาส่ที่รถู้ย้อนลับมาในวามทรำอผม ภาพที่ทำให้หัวใอผมเ็บปวเหมือนถูเ็มเป็นพันเล่มทิ่มแทเมื่อเห็นน้ำาที่เริ่มเอ่อลอในวาู่สวยอมาร์ฮยอ ผมไม่อบเห็นมาร์ฮยอร้อไห้ ผมไม่อบเวลาใรมาทำให้มาร์ฮยอเสียใ และถ้านนั้นลับลายเป็นผมเอ ผมะทนไ้ยัไ
“อืมมมม” ผมส่เสียออมาเมื่อพยายามยับัวแ่ลับรู้สึปวร้าวระบมไปทั้ร่าาย มันเป็นผลาอาารเร็ล้ามเนื้ออนที่ผม๊อไปแน่ๆ เ็บะมั
“แบม แบมฟื้นแล้วริๆใ่ไหมรับ ฮยอไม่ไ้าฝาไปใ่ไหม “ เสียมาร์ฮยอที่ัึ้นมาา้าเียอย่าแผ่วเบาเหมือนับำลัสับสนอะไรบาอย่า ่อนที่ผมะเห็นน้ำาอมาร์ฮยอที่ไหลลมาอย่าเียบๆ
“อย่าฮะ ผมอร้อนะรับฮยอ อย่าร้อไห้เพราะผมเลยนะรับ “ ผมพูออมา้วยเสียสั่นเรือเ่นเียวับหัวใผมที่บสั่นไหวอย่ารุนแรอนนี้
“ู่ว์ววว เียบนะนี แบมไม่สบายอยู่นะรับ อย่าร้อนะรับ “มาร์ฮยอึผมเ้าไปอ เพราะอนนี้ลับลายเป็นผมเอที่ำลัร้อไห้อแอยู่
“ฮยอ ฮึ อย่าร้อไห้เพราะผมเลย ฮึ นะรับ ฮึ “ เพราะผมทนไม่ไ้ริๆ ผมทนเห็นไม่ไ้ริๆ
“รับๆ ฮยอไม่ร้อแล้ว แบมแบม็หยุร้อนะรับ “ มาร์ฮยอึผมออาอ้อมอ ่อนที่ะ้มลมาูบที่เปลือาผมทั้สอ้าเพื่อับน้ำาให้ผมอย่าแผ่วเบา
“นอนนะรับ ะไ้หายเร็ว ฮยอะอยู่รนี้ไม่ไปไหน “มาร์ฮยอับผมเอนลนอน่อนะห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วนั่ลที่เ้าอี้้าเียพร้อมับับมือผมไว้ มืออมาร์ฮยอยัอบอุ่นเสมอสำหรับผมริๆ
“ฮยอไ้นอนบ้ารึเปล่ารับ ฮยอูเหนื่อยๆนะฮะ ลับไปพัที่หอเถอะรับ ผมอยู่ไ้ ฮยอไม่้อห่วนะรับ “ ผมพูออมาเมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าอนัวโ
“ฮยอไม่เป็นไร แบมนอนนะรับ ฮยออยาอยู่ับแบมที่นี่มาว่า เพราะถ้าลับไปที่หอฮยอ็ะไม่ไ้นอนมอหน้าแบมแบบนี้ “ มาร์ฮยอพู่อนะนอนฟุบลบนเียผมและเอียหน้ามอผม้วยแววาอ่อนโยนที่ผมรั
ความคิดเห็น