คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : GOT7 : 31
ไม่รู้ว่านานมาแ่ไหนแล้วที่หมอและพยาบาลเ้าไปในห้อปลอเื้อ โยที่มีผมยืนเาะระที่มีม่านสีเียวอโรพยาบาลบบัารมอเห็นอยู่ อนนี้ทุอย่าสำหรับผมเหมือนะหยุนิ่และาไปทั้ัวและหัวใ ะมีสิ่เียวที่ยัเลื่อนไหวทำหน้าที่อมันอยู่ลอเวลา นั่น็ือ น้ำาอผมที่ไหลลมาอย่า้าๆ โยปราศาเสียสะอื้นใๆ
ผมลัว อนนี้ผมยอมรับว่าผมลัวมาริๆ ลัวนใสั่นไหวอย่ารุนแรนรู้สึไ้ ลัวนแนและาไม่มีแรที่ะ้าวเิน ลัวนไม่ล้าที่ะยับเยื้อนไปไหน ลัวนไม่ล้าที่เปล่เสียอะไรออมา แม้แ่เสียสะอื้น็าม
ผมลัว.............. ลัวว่ามาร์ฮยอะทิ้ผมไป ลัวว่าหัวใที่สั่นไหวรุนแรอผมอนนี้ ะถูทุบนแหลไม่มีิ้นี
ผมนึไม่ออริๆ ว่าผมะสามารถใ้ีวิ่อไปไ้ยัไ ถ้าหัวใอผมและเอียนเป็นเศษาแบบนั้น
“แบม เบีฮยอบอให้มาพานายออไป้านอ ร่าายนายยัไม่ฟื้นี มายืนนานๆแบบนี้เี๋ยวล้มไปอีะแย่เอานะ “ ยูยอมเินเ้ามาหาผม ่อนะับไหล่ผมเบาๆอย่าให้ำลัใ
“บอฮยอว่าเราโอเ อเราอยูู่มาร์ฮยอให้พ้นีอันราย่อน แล้วเราะลับไปพันะ “ ผมพูออไป้วยเสียที่อ่อนแรเ็มที นาผมเอยัใับเสียัวเอ ที่แทบะเหมือนไร้วิาอยู่แล้ว
“ ามในายแล้วัน แ่ถ้าไม่ไหว็อย่าฝืนนะ นาย็รู้ว่ามาร์ฮยอ้อไม่พอใแน่ถ้ารู้ว่านายทำแบบนั้น “ ยูยอมพูแ่นั้น ่อนที่ะเินออไปโยที่ไม่เ้าี้ผมอย่าที่มัะทำเป็นประำ ะพอูออว่าผมอนนี้ถึแม้ะลับไปนอนพัที่ห้อ็ไม่สามารถหลับาลไ้ ถ้ามาร์ฮยอยัอาารน่าเป็นห่วอยู่แบบนี้
.
เวลาผ่านไปเือบะสอั่วโม่อนทีุ่หมอและพยาบาละทยอยันเินออมาาห้ออมาร์ฮยอ ผมรีบรเ้าไปหาุหมอเพื่อถามอาารอนที่เป็นห่วทันที
“ุหมอรับ ฮยอเป็นยัไบ้ารับ ฮยอปลอภัยแล้วใ่ไหมรับ ไม่เป็นอะไรแล้วใ่ไหมรับ พ้นีอันรายแล้วใ่ไหมรับ “ ผมไม่สามารถห้ามัวเอในอนนี้ทีำลัรัวำถามใสุ่หมอ โยที่ไม่เว้น่อใหุ้หมอไ้อบำถามพวนั้นเลยไ้ เพราะหัวใผมอนนี้อยารู้ำอบนใสั่นไปหมแล้ว
“ใเย็นๆนะรับ ใเย็นๆ อนนี้นไ้พ้นีอันรายแล้วรับ เพราะยาที่เราให้ในารห้ามเลืออบสนอเป็นอย่าี แ่ที่เมื่อัรู่นไ้มีอาารระสับระส่ายและหัวใเ้นเร็วมาึ้น เพราะร่าายำลัพยายามับเลือที่้าอยู่ออมา แ่อนนี้หมอไ้เอาเลือพวนั้นออเรียบร้อยแล้ว และอนนี้นไ้สามารถหายใไ้เอ โยที่ไม่้อให้ออิเนแล้วรับ อีเี๋ยวะให้พยาบาลย้ายนไ้ไปที่ห้อพัพื้นให้นะรับ แ่อนนี้รบวนาินไ้รอ้านนอ่อนนะรับ “
สิ่ที่ออมาาปาุหมอ ผมสามารถรับรู้ไ้แ่ประโยเียวเท่านั้น และเป็นประโยเียวที่ำลั้ออยู่ในหัวผมอนนี้
นไ้พ้นีอันรายแล้ว มาร์ฮยอพ้นีอันรายแล้ว ฮยอปลอภัยแล้ว ฮยออผมไม่เป็นอะไรแล้ว
ผมเินออมารอที่หน้าห้อ ICU พร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่ผมเออที่ะยิ้มออมา้วยวามีใไม่ไ้
“แบมแบม!! แบม” เสียเรียอเอาร์ฮยอที่วิ่มาพร้อมับยอแฮยอ ทำให้ผม้อที่ำลันั่้อมือัวเออยู่ึ้นไปมอ
“เมื่อี้พยาบาลที่เาน์เอร์โทรไปบอว่ามาร์ฮยอปลอภัยแล้วใ่ไหม “ยอแฮยอถามผมอย่าื่นเ้น
“ริฮะ ุหมอับพยาบาลำลัถอเรื่อมือออ เี๋ยวอีัพัมาร์ฮยอะย้ายไปพั่อที่ห้อพัฟื้นรับ “ ผมอบออไปอย่ารู้สึสบายใอย่าบอไม่ถูเหมือนัน
“เ๋ แล้วเมื่อี้นายนั่ทำอะไรหนะ เห็นนั่้อมือัวเอเอาเป็นเอาายเียว “เอาร์ฮยอถามผมพร้อม้มลมามอที่มือผมใล้ๆ เพราะอยารู้ว่าเมื่อี้ผมำลัมออะไรอยู่
“ไม่มีอะไรหรอฮะ ผมแ่มอมืออผม เพราะว่าหลัานี้มันะมีมืออมาร์ฮยอมาุมไว้อย่าอบอุ่นเหมือนเิมแล้ว “
ผมอบออไปยิ้มๆ แ่ผมรู้สึแบบนั้นริๆ เพราะลอเวลาที่รอมาร์ฮยอในห้อ ICU ผมไ้แ่หวัว่ามืออมาร์ฮยอะลับมาให้วามอบอุ่นผมอีรั้ และผม็ีใที่มันำลัะเป็นริ
“โอ้วววววววววววววว หวานเลี่ยนอะไรอย่านี้ ไปเถอะยอแันรู้สึแสบอเพราะวามหวาน “ เอาร์ฮยอพูแวผม่อนะว้าอยอแฮยอไปออไว้แล้วเินลับไปทาเิมที่วิ่มาเมื่อี้
“อบุนะรับมาร์ฮยอ อบุรับ “อบุที่ไม่ทิ้ผมไป
#Mark Part #
ไม่รู้ว่านานแ่ไหนแล้วที่ผมหลับไป และไม่รู้ว่าผมิไปเอรึเปล่า แ่ผมรู้สึไ้ว่าวามอบอุ่นามืออนที่ผมรัยัไม่เยปล่อยมือผมไปไหน อนนี้ผมสามารถปลุัวเอึ้นมาาห้วนิทราที่ยาวนานไ้แล้ว
มีหลายรั้ที่ผมพยายามที่ะลืมาึ้นเมื่อผมไ้ยินเสียร้อไห้อย่าน่าสสารอนัวเล็ ที่พยายามอ้อนวอนให้ผมื่นึ้นไปยิ้มให้ันอีรั้ แ่ผม็ไม่สามารถฝืนฤทธิ์อยา่าๆที่ไหลเวียนอยู่ในร่าายผมไ้
ผมำลัระพริบาถี่ๆะที่มอเพานเพื่อเป็นารปรับโฟัสให้สายาที่ไม่ไ้ใ้านมาหลายวันให้ลับมามอัปิ ่อนที่ะเลื่อนสายาไปมอมืออผมเอที่อนนี้ำลัมีมืออนัวเล็ุมไว้ ส่วนเ้าัว็ฟุบหลับลับเียผมอยู่
เมื่อผมรับรู้ถึสัาารยับัวอนรหน้าที่บ่บอว่าเ้าัวำลัะื่นแล้ว ผมเลือที่ะหลับาลอีรั้เพื่อหวัะแล้นัวเล็ให้หายิถึหน่อย
“ฮยอรับ เ้าแล้วนะรับ ื่นไ้แล้วรับ ฮยอนอนี้เาแบบนี้ ผมะฟ้อินยอฮยอริๆ้วยนะ “เสียอนๆอน้าายทำให้ผมเือบที่ะหลุเผลอยิ้มับวามน่ารัไปแล้ว แ่็้อห้ามัวเอไว้ เพื่อแผนารเอร์ไพร์ที่แนบเนียน
“ฮยอหิวไหมรับ นอนนานแบบนี้ ระเพาะอฮยอ้อร้อไห้เพราะหิว้าวแล้วแน่ๆ ื่นเถอะนะรับ ื่นมาิน้าว้วยัน ฮึ ผมเหารับฮยอ อย่าทิ้ผมไปเลยนะรับ ฮึฮึ.... “ ทำไมผมถึรู้สึเ็บแบบนี้นะ ไม่ใ่เ็บที่แผลาารถูยิ แ่ลับเ็บที่หัวใอผมเอ เมื่อไ้ยินเสียอร้อที่แสนน่าสสารานที่ผมรั ำลัอร้อให้ผมอย่าทิ้เ้าไป
“ฮยอรับอย่าทำแบบนี้เลยนะรับ ถ้าฮยอไม่ยอมื่น ผมะ ฮึ ผมะ ฮืออ ผมะ... “ แบมๆไม่สามารถพู่อไปไ้เพราะ้อนสะอื้นที่ำลัเป็นอยู่อนนี้
“แบมะทำไมรับ “ผมถามออไป่อนะ่อยๆลืมาเพื่อมอนรหน้าให้ัๆอีรั้ หลัาที่เหมือนไม่ไ้เห็นใบหน้าน่ารันี้มานาน
“ฮะ ฮยอ มาร์ฮยอ “ เสียอแบมแบมแผ่วเบาราวับสายลม ่อนะยมืออัวเอึ้นมายี้ เหมือนะ้อารเ็ภาพรหน้าว่าเป็นเรื่อริ ไม่ใ่แ่ฝันไป
“ฮยอถามว่า ถ้าฮยอไม่ื่นแบมแบมะทำอะไรรับ “ ผมถามอีรั้พร้อมทั้ส่ยิ้มว้าไปให้นรหน้าที่อนนี้น้ำาำลัรื้นึ้นมาอีรั้ หลัาที่แห้ไปไ้ไม่นานนี้เอ
“ฮึ ฮยอ ฮึ มาร์ฮยอฟื้นแล้ว ฮึ ฮยอ ฟื้นแล้ว “ แบมแบมร้อไห้สะอึสะอื้น โยที่ไม่ยอมเินเ้ามาผมแ่ลับยืนนิ่ร้อไห้อยู่ที่เิม
“ทำไมไม่เินมาหาฮยอละรับ ไม่อยาอฮยอเหรอ “ ผมถามเมื่อเห็นนรหน้าไม่ยอมยับัวเ้ามาหา
“ผม ฮึ ลัวทำฮยอเ็บฮะ ฮึ ผมลัว ฮึ ลัวฮยอะ้อเ็บเพราะผมอี ฮึ “ ภาพอแบมแบมที่พยายามะลั้นเสียสะอื้น เพื่อพูประโยที่น่ารันั้นออมา ทำให้ผมรู้สึไ้เลยว่าอนนี้หัวใอผมเอำลัพอโมาแ่ไหน
“ฮยอไม่เ็บหรอรับ มานี่มา “ผมบอออไป่อนที่ะยื่นมือออไป เพื่อให้แบมแบมเินมาหา แบมวามือลที่มือผมอย่าแผ่วเบา ราวับลัวว่าถ้าวาแรว่านี้ะทำให้ผมเ็บอย่านั้นแหละ
ผมับมือแบมให้แน่นึ้น่อนะ่อยๆึแบมเ้ามาหาัวอย่า้าๆ
“ึ้นมานอนับฮยอหน่อยไ้ไหมรับ “ ผมถามออไปพลามอนรหน้าที่อนนี้ำลัส่ายหน้าไปมาอย่าเอาเป็นเอาาย
“ไม่ไ้รับ ไม่ไ้นะฮะฮยอ ถ้าทำแบบนั้น ฮยอะ้อเ็บแผลมาแน่ๆ ฮยออย่าพึ่ยับัวมาเลยนะรับ “ แบมแบมทำสหน้าอ่อนะพูออมาในสิ่ที่นัวเล็ำลััวลอยู่อนนี้
“ ไม่เป็นไรหรอนะรับ นะรับแบม ฮยอิถึ นะ “ ผมเลือที่ะใ้เสียที่อ่อนล ึ่แทบะไม่เยมีใรไ้ยินเสียนี้เลยะมีแ่นัวเล็เท่านั้น ที่อาะเยไ้ยินเสียแบบนี้อผมมาบ้า และทุรั้ที่ผมเลือใ้เสียนี้ะไม่มีัรั้ที่แบมะไม่ยอมทำามที่ผมอ
ผม่อยๆออแรึนัวเล็ที่ำลัยืนัสินใอยู่ ให้เ้ามาที่้าเียมาึ้น ึ่นัวเล็ที่ยอมแพ้เสียอ้อนอผมอย่าราบาบ็เินมาและึ้นมานอนบนเีย้าๆผมอย่าว่า่าย
ถึแม้ผมะมีอาารเ็บๆึๆที่แผลบ้า แ่ผม็ไม่ไ้แสสีหน้าหรือทำอะไรให้นัวเล็สัเุไ้ เพราะแ่นี้มันเล็น้อยมาถ้าแลับารที่ผมะไ้อนรหน้าให้หายิถึ
“ฮยอฮะ แบมนอนแบบนี้ฮยอเ็บรึเปล่าฮะ “ แบมแบมเอียัวมาถามผม้วยสีหน้าัวล
“เ็บรับ ถ้าแบมอยาให้ฮยอหายเ็บ้อนอนเ้ามาใล้มาว่านี้รับ “ ผมอบลับไป่อนะใ้อ้อมแนโอบรันัวเล็่อนะึเ้ามาหาัว
“อบุนะรับ “ เสียอบุานรหน้าอย่าแผ่วเบาทำให้ผมอที่ะถามลับไปไม่ไ้
“อบุฮยอเรื่ออะไรันรับ “
“อบุที่ฮยอื่นึ้นมาไรับ อบุที่ไม่ทิ้ผมไป อบุที่ไม่ทิ้ผมไว้นเียว “ แบมแบมพูออมาเสียสั่น ่อนที่แนอผมะรู้สึถึหยน้ำาที่ไหลลมาระทบ
“ู่ว์ อย่าร้อนะรับนี ฮยอไม่มีวันทิ้แบมแบมอยู่แล้ว ไม่้อลัวนะรับ ฮยอสัาว่าะไม่ไปไหน “ ผมับนัวเล็ที่อนนี้นอนหันหลัให้ผมเพื่อให้หันหน้าลับมาหาผมอีรั้ ่อนะึนัวเล็เ้ามาในอ้อมอ เพื่อหวัว่าวามอบอุ่นาออผมะสามารถทำให้แบมรู้สึหายาวามหวาลัวในหลายวันที่ผ่านมาไปไ้บ้า
“แบมรับ แล้วทำไมแบมถึใสุ่อโรพยาบาลละรับ หรือว่าวันนั้นเบลเ้า ....“ ผมถึับหัวใหล่นวูบทันที ที่ิว่าแบมแบมโนเบลทำร้าย เพราะนาผมเอยัเ็บนานี้ แล้วถ้าเป็นแบม
“ ไม่ใ่นะฮะฮยอ เบลนูนาไม่ไ้ทำอะไรผมรับ ไม่มีใรทำอะไรผม ผมแ่ไม่สบายนิหน่อย “ นัวเล็รีบอบลับทันทีเพราะลัวผมะเ้าใผิและเป็นห่ว ่อนะ้มาหลุบ่ำเพื่อหลบสายาผมเมื่อบอว่าัวเอไม่สบาย
“แบมไม่สบายเป็นอะไรรับ แล้วหายีรึยั “ผมถามลับไป เพราะ้อารรู้อาารอนในอ้อมออนนี้
“แบมหายีละรับ ฮยอไม่้อเป็นห่วนะรับ “ แบมแบมเยหน้าึ้นมาอบำถามผมพร้อมรอบยิ้มสใสอีรั้ เพื่อ้อารให้ผมเื่อว่าัวเอหายแล้วริๆ
“ั้นฮยอะแพร่เื้อใหม่ไปให้นะรับ “ ผมพู่อนะทำสิ่ที่ัวเอ้อาร ในอนที่นัวเล็ำลัับำพูผมอยู่
“มันือ อะ..อะ...อื้มมมมมมมม “ ำถามอแบมแบม ถูอบ้วยริมฝีปาอผมที่ประบลไปบนริมฝีปาบา้วยวามิถึ
#End Mark Part#
Ps. อโทษนะ่ะรีเอร์ทุนที่หายไปหลายวัน ่วนี้านไรท์เยอะมาริๆ อาะอัพไ้ไม่มาอนเหมือนแ่่อนนะ่ะ
้ออโทษมา ที่นี้้วย แ่สัาว่าะมาอัพให้บ่อยที่สุเท่าที่ะทำไ้ะ
Ps.2. อบุทุ Comment/ Vote นะ่ะ เป็นำลัใที่สำัอไรท์มาริๆ ยัเ้ามาอ่านทุวันเหมือนเิม 5555
ความคิดเห็น