คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Cardiac ❥ Begin
Cardiac ❥
Begin
“แย่ชะมัด โอ๊ยยยย ทำไงดี โดคยองซู ร่มก็ไม่ได้เอามา ฝนมาตกอะไรวันนี้นะ” ผมพูด ทั้งๆที่ฤดูใบไม้ร่วงเป็นช่วงที่อากาศดีที่สุดแล้วแท้ๆ แต่ฝนก็มักจะตกเป็นประจำ คนขี้ลืมอย่างผมก็มักจะลืมร่มบ่อยๆด้วยสิ ผมกระชับเสื้อกันหนาวตัวเองแน่น เอาเป็นว่าผมจะหาร้านกาแฟสบายๆแถวนี้นั่งสักร้านแล้วกัน ผมมองไปข้างนอกสักพักก่อนจะวิ่งออกจากมหาวิทยาลัยของผมเพื่อไปร้านกาแฟหน้าโรงเรียน ผมมองป้ายคำว่าopenของร้านก่อนจะผลักมันเข้าไป อย่างน้อยมานั่งอยู่ในร้านกาแฟก็ดีกว่าเฉาตายอยู่ในมหาวิทยาลัยหล่ะครับ เห็นผมตัวเล็กหน้าเด็กจริงๆผมอยู่ปีสามแล้วนะ
ผมไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทนักหรอกครับ หรือไม่มีเลยก็ว่าได้ จะมีก็แต่เพื่อนที่คุยกันปกติทำงานกลุ่มด้วยกันทั่วไปซะมากกว่า
“รับอะไรดีครับ” ผมหลุดจากภวังค์ก่อนจะเงยหน้ามองพนักงาน
“ผมเอาเป็นฮอทชอกโกแลตแล้วกันครับ”
“ครับ รอสักครู่นะครับ” ผมยิ้มให้เข้าก่อนจะเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ปกติผมไม่ค่อยได้มาทานกาแฟหน้ามหาวิทยาลัยหรอกครับ ถ้าพี่จงอินไม่มาด้วยหน่ะ พี่เค้ามักจะมาหาผมและเราก็มักจะมากินกาแฟด้วยกันทีนี่ พี่เค้ามักจะสั่งกาแฟดำครับ ผมก็มักจะแซวเสมอว่าทำไมชอบกินอะไรที่มันเหมือนสีผิวตัวเองจังเลยนะ
“ได้แล้วครับ” พนักงานคนเดิมพูดกับผม
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มก่อนจะหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูด ผมชักสงสัยแล้วสิพี่เค้าหายไปไหนแล้วหน่ะ ผมจำได้ว่าพี่เค้าโทรมาหาผม แต่วันนั้นผมไม่ได้รับสาย พอผมโทรกลับพี่เค้าก็ไม่รับสายของผมเลย ผมรู้สึกแย่ชะมัดเลย นี่มันก็หลายวันแล้วนะ เกินสองปีแล้วด้วย ไอ้พี่ดำกัมจงของผมหายไปไหนนะ
“ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนี่ ดีใจหรือป่าวหล่ะ” ผมยิ้มให้กับซูจองเธอยืนพิงประตูแล้วส่งยิ้มมาให้ผม
“ก็ดีใจนะ ผมจะได้ออกไปเที่ยวเล่นทำงานตามประสาผมสักที แต่ผมคงคิดถึงคุณหมอคนสวยคนนี้แย่เลย” ผมพูดกับเธอ ก่อนจะรูดซิปกระเป๋าให้เรียบร้อย
ก๊อกๆๆๆ
“ชานยอล เก็บของเสร็จหรือยัง เร็วๆสิฝนตกแล้วนะมันอันตราย”พี่ยูราพี่สาวของผมเปิดประตูเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
“สวัสดีค่ะ คุณเอ่อ”
“ยูราค่ะ ปาร์คยูรา เป็นพี่สาวของชานยอล” พี่ของผมยิ้ม
“จองซูจองค่ะ” คุณหมอยิ้มให้พี่สาวผมก่อนที่จะโค้งพร้อมกับพี่สาวผมที่โค้งให้เธอเช่นกัน
“งั้น รีบๆเก็บของนะชานยอล” พี่สาวของผมหันมาขยิบตาให้ผม ก่อนจะยิ้มให้คุณหมอแล้วเดินออกจากห้องไป
ผมเก็บของของผมใส่เป้ไว้ผมก็สงสัยเหมือนกันครับว่ามันคือกระเป๋าเป้ของใคร แต่ซูจองก็บอกผมว่าบุรุษพยาบาลเก็บมาให้ตอนรถผมชนหน่ะ แต่ก็ดีครับ เพราะผมก็มีของต้องเก็บกลับเหมือนกันมีเป้สักใบก็สะดวกดีเหมือนกัน ผมรูดซิปกระเป๋าเป้ที่เพิ่งเป็นของผม ก่อนจะสะพายมัน
“ผมไปก่อนนะ ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม ว่างๆผมจะมาหาคุณนะ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ
“จ๊ะ ฉันจะรอนะ” เธอกระซิบข้างหูผมก่อนจะเดินออกไป
.
.
.
“ชานยอล เก็บของหมดแล้วใช่ไหม” พี่สาวของผมพูดเตือนผมอีกครั้ง
“หมดแล้วครับ พี่สาวคนสวย”
“จ้า พวกเราไปกันก่อนนะค่ะคุณหมอ ขอบคุณนะค่ะที่ดูแลชานยอลของพวกเรา” พี่ยูราหันไปบอกลาคุณหมอ เธอโค้งให้พี่ยูราอีกครั้ง
“ค่ะ โชคดีนะค่ะ” เธอพูด
“บายบายครับ” ผมยิ้มให้คุณหมออีกครั้ง เธอยิ้มให้ผมก่อนจะโบกมือ
รถยนตร์ของพี่ยูราขับออกจากโรงพยาบาล ผมจัดท่าตัวเองสักพักก่อนจะเอนเบาะรถสีครีมคันเก่งของพี่ยูรา เพื่อเข้าสู่ห่วงนิทรา
“ย๊า ไอ้หูกาง ห้ามนอนนะ มาคุยกับฉันก่อน กับคุณหมอเป็นยังไงบ้าง หืม” พี่ยูราดึงหูผมเพื่อให้ผมตื่นพี่สาวคนนี้ของผมแสบจริงๆ
“ก็คุยกันปกติครับ ผมขอนอนก่อนนะพี่สาว ผมง่วงมากๆเลย”
“ย๊า ปาร์คชานยอล นี่ฉันกำลังถามนายหน่ะ คุณหมอเค้าจบด้านอะไรมาหล่ะ”
“หัวใจหน่ะครับ”
“ว้าว! เก่งมากเลยหล่ะ พี่ว่านายลองจีบคุณหมอเค้าดูสิ”
“พี่ไม่บอกผมก็ทำอยู่แล้วครับ ผมนอนแล้วนะ” ผมพูดพร้อมกับหลับตา
ผมนั่งทำรายงานอยู่บนโต๊ะหนังสือของผมก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง นี่ฝนยังไม่หยุดตกอีกหรอเนี่ย จะไปทำงานยังไงหล่ะทีนี้ แต่ช่างเถอะก็แค่ฝนตกเองนี่นาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก ผมลุกขึ้นจากโต๊ะหนังสือ ก่อนจะหยิบเสื้อกันฝนมาใส่เพื่อออกไปทำงานที่ร้านแฟมมิลี่มาร์ท ผมเดินออกจากอพาร์ทเม้นต์ของผมเพื่อไปทำงาน
“นี่ โดคยองซู เวลาฝนตกหน่ะ ถึงจะใส่เสื้อกันฝนก็อย่าลืมร่มหล่ะ”
“ผมใส่เสื้อกันฝนแล้วน้า จะเอาร่มไปทำไหมอีกหล่ะ ดูตลกจะตาย”
“ย๊า ฉันเป็นพี่นายหน่ะ อีกอย่างฉันก็เรียนหมอด้วย ทำไมนายไม่เชื่อฉันเลยห๊า”
“พี่เรียนหมอหมามาต่างหาก ไม่ได้หมอรักษาคนสักหน่อย”
“ไอ้เด็กแสบ”พี่เค้าพูดพร้อมกับยีหัวของผม
ผมยิ้มให้กับความทรงจำของตัวเองกับพี่จงอิน ก่อนจะกางร่มออกแล้วมุ่งหน้าเดินไปแฟมิลี่มาร์ทที่ผมทำงานอยู่
“ชานยอล ชานยอล ชานยอล!!! ตื่นได้แล้ว ไอ้เด็กบ้า” ผมสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงพี่ยูราตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหู
“ถึงบ้านแล้วหรอครับพี่” ผมขยี้ตาก่อนจะมองไปรอบๆ
“ถึงที่ไหนหล่ะ รถติดซะขนาดนี้ กินอะไรหน่อยไหม” พี่ยูราบอกผมก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์
“อ่าครับ กาแฟดำสักแก้วก็ดีนะ” ผมพูด
“นี่นายกินกาแฟดำด้วยหรอ ปกตินายไม่ชอบกินอะไรเข้มๆนี่” พี่ยูราพูดกับผม
“สงสัยไปอยู่ต่างประเทศนานเปลี่ยนรสนิยมการกินแล้วหรอนายหน่ะ” ผมยิ้ม
“จะเอาอะไรอีกไหม พี่จะได้ลงไปซื้อให้รวดเดียวเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกพอดี เดี๋ยวผมซื้อให้พี่เองแล้วกัน”
“เอางั้นก็ได้ พี่เอา”
“ผมจำได้ เอาแบบเดิมใช่ไหมครับ งั้นผมไปนะ” ผมหยิบกระเป๋าตังค์จากพี่สาวก่อนจะเดินเข้าไปในมินิมาร์ท ผมสารภาพเลยว่าผมเริ่มหิวแล้วสิ ผมเดินไปหยิบขนมต่างๆมากมาย แล้วก็น้ำดื่มต่างๆ ไม่ลืมที่จะหยิบกาแฟดำของตัวเอง และฮอทชอกโกแลตของพี่สาวผมมาด้วย ผมเดินหยิบของก่อนจะไปวางที่เคาน์เตอร์
“ทั้งหมดสองหมื่นห้าพันวอนครับ” ผมเงยหน้ามองอีกคนก่อนจะอึ้งไปสักพัก
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นผมเห็นเค้าล้มลงที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนที่ผมจะตั้งสติได้ผมรีบโทรเรียกรถพยาบาล ผมรู้ตัวอีกทีผมตามเข้าขึ้นมาบนรถของพยาบาลและนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
ถ้าให้ผมเดาผมคิดว่าคนที่กำลังกล่าวคำขอบคุณผมนี่น่าจะเป็นพี่สาวของเค้า เพราะพวกเค้าสองคนมีโครงหน้าที่เหมือนกันมาก ผมเห็นผู้ใหญ่อีกสองคนวิ่งมาด้วยท่าทีที่รีบเร่ง ผมคิดว่าคงจะเป็นพ่อแม่ของเค้า
“ยูรา น้องเป็นยังไงบ้างลูก ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับตายอลซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยนะ” ผู้หญิงที่ผมเดาว่าเป็นแม่ของเค้าพูดพร้อมกับสะอึกสะอื้นผมมองไปที่พวกเค้าอย่างเห็นใจ
ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้นทั้งๆที่เค้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผมเลย ผมคิดว่าผมควรจะกลับบ้านหรือไม่ก็กลับไปทำงาน ไม่งั้นผมคงถูกไล่ออกหรือไม่ก็ถูกหักเงินเดือน ในตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นกลับไป ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
“คุณหมอค่ะ!!! ลูกชายดิฉันเป็นยังไงบ้างค่ะคุณหมอ”
“ลูกชายของคุณปลอดภัยดีครับ” ผมคิดว่าคำตอบจากคุณหมอคงเป็นเสียงจากสวรรค์เลยหล่ะครับ ถ้าใครอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ผมคิดว่าคำพูดที่ได้ยินจากคุณหมอคงเป็นคำพูดที่ดีที่สุดในชีวิตเลยหล่ะ
ในขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปคุณพ่อคุณแม่รวมถึงพี่สาวของผู้ชายคนนั้นก็มากล่าวคำขอบคุณผมอีกครั้ง ผมโค้งให้พวกเค้าทั้งสาม ก่อนจะเดินออกมา วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมากๆเลย ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเป็นพี่พี่จะทำยังไงหน่ะพี่จงอิน
“คุณแม่ค่ะ ยูราว่าเราติดต่อคุณซูจองมาดูแลชานยอลไว้เฉพาะเลยดีกว่าไหมค่ะ”
“แม่ก็ว่างั้นจ๊ะ ช่วยแม่หน่อยนะยูรา”
“ค่ะ คุณแม่”
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆ นี่ผมต้องเข้ามาอยู่ในโรงพยาบาลทั้งๆที่เพิ่งออกมาอีกแล้วหรอ ผมเห็นคุณพ่อของผมนอนอยู่ที่โซฟากับพี่ยูรา ส่วนคุณแม่ของผมนอนฟุบอยู่ข้างๆเตียง ผมหันไปยิ้มให้แม่ของผม ก่อนจะหลับตานึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมจำได้แค่ว่าผมเห็นหน้าเด็กผู้ชายคนนึง แล้วอยู่ดีๆหัวใจของผมก็เกิดอาการบีบรัด มันเจ็บมาก ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออกและทรมาน มันเป็นความรู้สึกที่น่ากลัวมากจริงๆครับ
เมื่อคืนหลังจากที่ผมกลับถึงบ้านผมก็หลับเป็นตายเลยครับ มันเหนื่อยมากๆเลยหล่ะ ร่างผมแทบพัง แถมวันนี้ยังมีเรียนเช้าอีก แต่ก็ยังมีเรื่องดีนะครับ พี่ผู้จัดการไม่ว่าผม แถมยังบอกว่าดีแล้วที่ผมมีสติเรียกรถพยาบาล ผมรู้สึกดีมากๆเลย วันนี้ผมคิดว่าหลังเลิกเรียนจะไปที่สวนสาธาณะสักหน่อยเผื่อพี่เค้าจะกลับมาแล้ว ผมยิ้ม พร้อมกับเดินพร้อมกับถือรายงานที่นั่งทำเมื่อวาน เพื่อจะมาส่งอาจารย์ในเช้านี้
“นี่คยองซู ทำรายงานเสร็จแล้วหรอ”
“อ๋อ ใช่เสร็จแล้วหล่ะ นายหล่ะแพคฮยอน”
“อ่า ฉันยังไม่เสร็จเลยหล่ะ” ผมมองหน้าอีกคนอย่างไม่ไว้ใจ ผมกับแพคฮยอนเราเป็นคู่รักคู่แค้นกันครับ เออจะพูดยังไงดี เอาเป็นว่าเราไม่ชอบกันดีกว่า ตั้งแต่มอต้นแล้วหล่ะครับ แต่ผมก็คิดว่าเค้าก็มีขอดีนะ ถ้าตอนนั้นกลุ่มของแพคฮยอนไม่เอารายงานผมไปเผาทิ้ง ผมก็คงไม่ได้เจอพี่จงอินที่สวนสาธารณะหรอก แต่เอาเป็นว่าผมคิดว่าเค้ามีข้อเสียมากกว่าขอดีแล้วกันครับ
“นี่ ฉันขอยืมของนายไปลอกหน่อยสิ”
“ไม่ตลกนะแพคฮยอน นายจะแกล้งอะไรฉันอีก นี่ขึ้นมหาลัยแล้วนะ นายจะมาแกล้งฉันเหมือนเด็กๆไม่ได้แล้วนะ” ผมมองหน้าอีกคนอย่างจริงจัง
ผมรู้ตัวอีกทีก็มีเพื่อนในแก๊งของแพคฮยอนคนนึงมาหยิบรายงานของผมไปไว้ในมือของเค้าแล้ว ผมหันไปมองหน้าเพื่อนคนนั้น
“ฉันขอคืน นายคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ว้าว ฉันไม่ได้แกล้งนายนาน เดี๋ยวนี้นายกล้าขึ้นเยอะเลยนะโดคยองซู” แพคฮยอนพูดกับผมพร้อมกับเพื่อนคนนั้นที่เอารายงานของผมไปให้กับแพคฮยอน
“ฉันบอกให้นายเอาคืนมาไง พยอนแพคฮยอน!”
“นายกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรือไง แบร่!!!” ผมกำหมัดแน่นก่อนที่จะต่อยไปที่หน้าของพยอนแพคฮยอน แล้วรีบคว้ารายงานของตัวเองมา ผมวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ผมรู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งมาหยุดที่สวนสาธารณะที่ที่ครั้งแรกผมเคยพบกับพี่จงอิน ผมนั่งลงสนามหญ้าก่อนจะวางรายงานไว้ข้างๆพร้อมกับนั่งกอดเข่าของตัวเองไว้ ผมร้องไห้อีกแล้ว…
.
.
.
“แพร่บๆๆๆ” ผมเงยหน้าก่อนจะพบกับ
“ย๊า มงกูอ่า นายมาได้ไง เจ้านายของนายหล่ะ อยู่ไหน” ผมเงยหน้าพร้อมกับปาดน้ำตาของตัวเองทิ้งก่อนจะมองหาอีกคนก่อนจะพบกับ
“……..”
อัพช้าไปไหม เราขอโทษ จะมาบ่อยๆน้า TT ตอนนึงใช้เวลาแต่งนานมากเลย จะพยายามนะจ้า
ความคิดเห็น