behide the secreat

ลำดับตอนที่ #4 : ความฝันและการพบเจอ

ตอนนี้ทุกคนภายในเกาะ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ที่จัดไว้รับรองผู้มาสมัครหรือผู้ที่ชอบสันโดษพักอยู่ภายในป่าต่างก็หลับกันหมด เพราะทุกคนต้องออมแรงไว้แข่งในวันพรุ่งนี้ โดยที่ไม่มีใครรู้ตัวเลยว่าระหว่างที่ทุกคนหลับอยู่นั้น หมอกสีแดงขุ่นเริ่มทาบทับปกคลุมพื้นที่ทุกส่วนของเกาะ 

             มันค่อยๆๆทะลุผ่ายผนังเต็นท์ที่มีการลงเวทย์ไว้ป้องกันอันตราย ค่อยๆทะลุผ่านม่านพลังที่เหล่านักเวทย์สร้างไว้ หรือแม้แต่ทะลุผ่านเกาะยันของเอริน่าเข้าไป มันแทรกซึมเข้าไปตามผิวหนัง รูจมูก รูหู ทุกส่วนของร่างกาย ร่างของทุกคนกระตุกก่อนจะแน่นิ่งเหมือนเดิม

เอริน่าสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับคนอื่นๆ เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก แต่ภาพที่เธอเห็นกลับไม่ใช่สถานที่ที่เธออยู่ มันไม่มีก้อนหิน ไม่มีแม่น้ำ ไม่มีต้นไม้เขียวชอุ่ม มันมีเพียงความแห้งแล้ง ต้นไม้สูงใหญ่แต่ไร้ซึ่งใบ ลำต้นแห้งและเป็นสีดำ เงียบสงัดอย่างน่ากลัวอยู่แล้วรู้สึกไม่สบายใจ

เอริน่าคิดว่านี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ เธอลองหลับตาและตบหน้าตัวเองแรงๆเพื่อเรียกตนเองให้ตื่น  แต่เมื่อเธอลืมตาภาพทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิม  เธอลองร้องเรียกคนแต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา  ความรู้สึกไม่สบายใจถาโถมเข้ามา เธอยอมรับว่าเธอกลัวแต่เธอก็รู้ว่านั่งอยู่ตรงนี้มันไม่มีประโยชน์

เอริน่าลุกขึ้นยืน เธอเลือกที่จะเดินไปทางขวามือของเธอ  เพราะมันน่าจะมีต้นไม้มากกว่า เธอเดินเข้าไป ต้นไม้ที่ว่าหน้าจะมาก กลับน้อยลงเรื่อยๆ จนตอนนี้ในบริเวณรอบตัวเธอไม่เหลือแม้กิ่งไม้ซักกิ่ง แต่เธอก็ยังเดินต่อไป พื้นดินบริเวณรอบๆเริ่มเปลี่ยนไปจากดินที่แห้งกรังแตกเป็นแขนงเริ่มมีทรายปน

               “นี่ฉันจะต้องเดินไปถึงไหนนะ” เอริน่าบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เอริน่าเริ่มไม่มีแรงแล้ว เธอรู้สึกว่าตนเองเดินมาไกลมากแต่ทำไมยังไม่ถึงยังไม่พบสิ่งใดเลย เธอนั่งลงที่พื้นทราย อย่างน้อยก็ขอพักสักนิดเถอะแต่เมื่อร่างกายได้พัก ความเหนื่อยล้าที่ทนลืมก็กลับมาเยี่ยมเยียน 

เหงื่อที่ออกตามร่างกาย ออกแล้วก็แห้งเหือดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เอริน่าเริ่มแสบที่ผิวของเธอเองแล้ว แต่เธอก็ยังคงวิ่งต่อไป  เอริน่าสะดุดกิ่งไม้ที่อยู่บนพื้นล้มลง เธอลุกขึ้นมาอย่างไม่ยอมแพ้ไม่สนใจรอยแผลถลอกที่เกิดจากเหตุการณ์เมื่อกี้

ร่างกายของเอริน่าทนไม่ไหว เอริน่ารู้สึกเหมือนว่าตนเองค่อยๆๆร่วงลงไปแต่แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเธอไม่ได้จะเป็นลมแต่เธอกำลังร่วงลงไปต่างหากและข่างล่างของเธอนั้นคือไฟ เธอคว้าก้อนหินได้ก้อนหนึ่ง และพยายามปีนขึ้นไป

เมื่อเอริน่าปีนขึ้นไปได้ครึ่งตัว หินก็ไปเกี่ยวเข้ากับตะขอเข็มขัดของเธอ เธอลองกระตุกเบาๆมันขยับนิดหน่อย เอริน่าลองกระตุกแรงๆอีกครั้งมันหลุดออกจากหินและก็หลุดออกจากตัวเธอด้วย

เข็มขัดที่เอริน่าเอามีดของบุรุษลึกลับเสียบไว้ เธอใช้ขาเกี่ยวมันไว้ได้เพียงชั่วครู่ มันก็ร่วงลงไปอีก เอริน่ามองมีดที่เริ่มร่วงลงไป ไม่รู้เพราะอะไรเธอรู้สึกใจหาย และเธอจะต้องเสียใจหากเธอไม่สามารถคว้ามีดไว้ได้ โดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลาเอริน่าปล่อยมือออกจากก้อนหินทันที

เอริน่าร่วงลงไปอีกครั้ง เธอคว้ามีดไว้ได้ในเวลาเพียงไม่นานที่ร่วงลงมา เธอมองลงไปข้างล่างอีกไม่นานร่างของเธอก็คงเป็นไหม้เป็นจุน เอริน่าหลับตาอย่างยอมรับว่าไม่รอดแน่ๆ

“จับเชือกไว้ เร็วเข้า !!!” เสียงผู้ชายดังขึ้นเหนือเหว เอริน่าคว้าเชือกทันเส้นยาแดงผ่าแปด ส้นรองเท้ามีรอยไหม้เล็กน้อย 

เอริน่าปีนขึ้นไป เธอมองเห็นบุคคลลึกลับลางๆเพราะเธอร่วงลงมาลึก รู้แค่คนที่ช่วยเธอเป็นผู้ชาย เธอปีนขึ้นไปจนพ้นขอบเหว ที่นั่นไม่มีใครอยู่แล้วมีแต่รอยเท้าที่แสดงว่ามีคนอยู่ตรงนี้จริงๆ มีรอยเท้าปรากฏเป็นทางยาวตรงไปข้างหน้า

เอริน่าเดินตามรอยเท้านั้นไป เส้นทางคดไปคดมา พื้นทรายเปลี่ยนเป็นดินแห้งแตกๆอีกครั้ง เธอรู้สึกคุ้นๆเหมือนกลับมาอยู่ที่เดิมที่ที่เธอตื่นมาเจอกับเหตุการณ์แปลกๆ

“เอ๊ะนั่นมันเศษไม้ที่ฉันสะดุดนิ นี่เรากลับมาอยู่ที่เดิมจริงๆหรอ” เอริน่าเพ้อออกมาเบาๆ

“ใช่ เธอกลับมาอยู่ที่เก่าแล้ว” เสียงดังขึ้นข้างหลังเธอ

เอริน่าจำได้ว่ามันเป็นเสียงของชายที่ช่วยชีวิตเธอไว้ที่เหวนรกนั่น เอริน่าหันขวับกลับไปอย่างรวดเร็ว เขาคนนั้นเป็นชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลแดง มีดวงตาสีเทา หน้าของเขาบึ้งเล็กน้อยเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่างในตัวเธอ

“เธออยากตายมากใช่มั้ย มีดนั่นมันสำคัญมากนักหรอ”ชายคนนั้นเอ่ยเชิงตะคอกนิดๆ

“เอ่อไม่รู้สิ ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน” เอริน่าตอบออกไปอย่างงง รู้สึกแปลกๆที่เขาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ทำอย่างกับเธอรู้จักกับเขามานานแสนนาน

“ฉันขอโทษนะ ไม่ได้จะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวแต่เธอเหมือนน้องฉันน่ะ ฉันก็เลยตกใจ” ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้สึกตัวจากสีหน้าของเอริน่า”เออ ฉันชื่อ มาร์”

“อืม ฉันชื่อเอริน่า นายเจอใครอื่นอีกมั้ย” เอริน่ารู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มคนนี้ ถึงสายตาของเขาจะดูหมองมนแต่กลับดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เจอ เอ่อแผลเธอ” มาร์เอ่ยพลางจ้องที่แผลของเอริน่า

“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” เอริน่าเอ่ยอย่างไม่สนใจ ตอนนี้เธอสนใจว่าจะออกไปจากที่นี่ยังไงต่างหาก เอริน่ามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอึ้งๆ นี่เขาคงไม่......

แควก !!  นั่นตามคาดชายหนุ่มก้มลงฉีกเสื้อของตนเอง

“ขอโทษนะ” มาร์ก้มลงผูกผ้ากลับแผลของเอริน่าอย่างเบามือ “ กันไว้หน่อย เดี๋ยวเชื้อโรคมันจะเข้าเอา ”

ด้วยความที่เอริน่าไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน เธอไม่เคยถูกกระทำอย่างนี้เลยอดที่จะเขิลไม่ได้ เอริน่าซึ้งในน้ำใจของชายหนุ่มแต่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับเธอจะออกไปจากที่นี่ได้

“เอ่อขอบคุณนะ นายรู้วิธีออกไปจากที่นี่มั้ย” 

“เออฉันคิดว่ารู้นะ ตามมาสิ”   



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็จบตอนจนได้
แต่งเองตันเองซะงั้น