สายใยรักที่มีมากกว่าคำว่าเพื่อน

ลำดับตอนที่ #4 : การหยอกล้อที่เฮฮา

ฉันสะดุ้งตื่นทันทีที่มีเสียงคนเข้ามาในห้อง ตอนแรกก็นึกว่าเคกิกับคังโซกลับมาอีกทีแต่ตรงหน้ากลับเป็นนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ซึ่งถ้าฉันจำไม่ผิดเธอคือคนที่สะดุดไม้อันเดียวกับฉันแล้วล้มลง

หญิงสาวตกใจที่เห็นฉันตื่น ในมือของเธอมีมือถือของฉันและของเธออยู่ หญิงสาวมองฉันแล้วร้องไห้ออกมา

“อ่าวเธอเป็นอะไร ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอซักคำเลยนะ” ฉันลุกออกจากเตียงมาหาหญิงสาว ฌะอมองฉันตาโตแล้วก้าวถอยหลังทันที เธอถอยไปโดนโต้ะวางยาเข้า มันเซอย่างน่าหวาดเสียวแต่ก็กลับมาตั้งได้เหมือนเดิม เธอรีบวางมือถือฉันไว้กับโต๊ะนั้นแล้วพรวดพราดออกไป

“แปลกคน” ฉันกล่าวออกมาเบาแล้วเดินไปหยิบมือถือขึ้นมา หน้าจอมือถือปรากฏรูปเคกิกับคังโซกอดกันอยู่ต่างก็ส่งยิ้มกว้างมาให้ ใบหน้าทั้งสองเลอะเค้กนิดหน่อย มันเป็นรูปตอนมัธยมต้นที่ฉันขอเขาถ่ายไว้หลังจากที่เขาทั้งสองรวมตังส์กันซื้อเค้กให้ฉันในวันเกิด

วันเกิดปีนั้นครอบครัวของฉันต้องไปต่างจังหวัดแต่ฉันที่เพิ่งเริ่มเข้ามัธยม 1 ต้องเรียนอย่างหนักเพราะเนื้อหาที่เรียนเป็นเนื้อหาในระดับที่ยากกว่าตอนประถม  พ่อแม่ของฉันเลยทิ้งฉันไว้ที่บ้านของเคกิ ให้พ่อแม่ของเคกิดุแลให้ ซึ่งท่านทั้งสองก็ตกลงทันที

การมาอยู่บ้านเคกิในครั้งนี้ทำให้ฉันรู้จักกับคังโซ เพื่อนตั้งแต่เด็กของเคกิ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ขี้เก็กเหมือนเคกิ เขาเป็นคนที่เงียบๆแต่อยู้ด้วยแล้วสบายใจ เพียงไม่นานทั้งสองก็สนิทกันโดยมีเคกิเป็นตัวเชื่อม

เด็กทั้งสามวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ใครเห็นก็ต้องยิ้มเอ็นดู ความสดใส ร่าเริงของซามิทำให้ใครที่อยู่ด้วยมีความสุข เด็กสามคนเมื่ออยู่ด้วยกันก็เหมือนลิงแต่เป็นลิงที่นำเสียงหัวเราะมาให้

ในวันเกิดของฉัน ฉันรู้สึกเสียใจเมื่อครอบครัวยังกลับมาฉลองวันเกิดด้วยไม่ได้  วันนั้นฉันเลยนั่งซึมๆ อยู่ดีๆตอนกลางเคกิก็มาลากฉันออกไปที่บ้านของคังโซ ฉันที่งงๆอยู่ก็โดนเคกิเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดตา

“นายจะทำอะไร เคกิ” ฉันเอ่ยอย่างสงสัย

“เธออยู่นิ่งๆก่อน ฉันมีไรจะให้” เคกิพูดเมื่อปิดตาฉันเสร็ด เขาเอามือมาปิดที่ตาของฉันเพื่อตรวจว่าไม่สามารถมองอะไรเห็นได้ แล้วค่อยๆจูงฉันไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อน ซึ่งพวกเราเคยมานั่งทำการบ้านกัน

เคกิแกะผ้าที่ปิดตาฉันออกแต่ก็บอกให้หลับตาไว้ก่อน ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น และแล้วก็มีเสียงเพลงวันเกิดดังขึ้น

“ ~ happy birthday to you happy birthday to you happy birthday happy birthday happy birthday to youuuu ~ “ คังโซนั่งร้องเพลงดีดกีตาร์ นิ้วมือของเขามีผ้าพันแผลแปะอยู่

“พวกนาย....” ฉันรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เพลงเมื่อกี้เป้นเพลงที่เพราะที่สุดที่เคยได้ยินมาเลยนะ ไม่น่าคังโซถึงหายหน้าไปหลายวันเพราะต้องซ้อมเล่นกีตาร์ให้ฉ้นนี่เอง น้ำตาเริ่มคลอที่เบ้าตาของฉัน

“มีความสุขมากๆนะ ซามิ“ คังโซพูดแล้วยิ้มให้ฉัน เขาวางกีตาร์ลง ก็พอดีกลับที่มีแรงมาสะกิดที่หลังฉัน ฉันหันไปดูก็พบเค้กก้อนโตอยู่เบื้องหน้า

“พวกเราเก็บเงินซื้อให้เธอเลยนะ มีความสุขมากๆล่ะ” เคกิที่หน้าโดนบังไปด้วยเค้กก้อนโตเอ่ยแล้วเดินอ้อมมาวางเค้กไว้บนโต๊ะ

“ขอบคุณมากเลย ขอบคุณจริงๆ คังโซ เคกิ” น้ำตาไหลออกมาเรียบร้อยแล้ว

“เธอจะร้องทำไม เธอต้องยิ้มสิ” เคกิเอ่ยแล้วเขาก็ยิ้มกว้างให้ฉัน เขาเอานิ้วไปจิ้มเค้กแล้วเอามาป้านหน้าฉัน ฉันก็เลยเอาคืนไปป้ายหน้าเขาบ้างแต่ดันไปโดนคังโซเข้า เขาเลยป้ายฉันกลับพวกเราเล่นป้ายเค้กอย่างสนุกสนาน แน่นอนคนที่เรอะมากสุดก็คือฉัน พวกเรานั่งกินเค้กกันทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้าแล้วฉันก็หยิบมือถือขึ้นมา ถ่ายรูปเค้กที่แหว่งเพราะโดนกินและจิ้มไปป้ายหน้า

“นี่คังโซ เคกิ ขอฉันถ่ายรูกนายเก็บไว้ได้มั้ย” ฉันเอ่ยถาม

“ได้อยู่แล้ว/ได้สิ” แล้วทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนกอดคอกันแล้วส่งยิ้มกว้างให้ฉัน พวกเราผลัดกันถ่ายรูปให้กันและรูปสุดท้าย แม่ของคังโซเป็นคนถ่ายให้เมื่อเธอถ่ายเสร็จก็สั่งให้ทุกคนไปอาบน้ำให้สะอาด.....

“นี่เธอๆนั่งเหม่อไรจ๊ะ” อาจารย์ห้องพยาบาลที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เรียกสะกิดฉัน”อ่ะนี่ชุดของเธอเอาไปเปลี่ยนซะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันรับมาแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ถอดเสื้อของคังโซออกพาดไว้กับมือแล้วเดินออกจากห้องน้ำ คังโซกับเคกิยังไม่มา ฉันไหว้ลาอาจารย์

เมื่อฉันเดินออกมาก็พอดีกับที่เคกิและคังโซวิ่งมาถึง สองหนุ่มตรงหน้าฉันก้มลงหอบแฮกๆ ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในมือมีขนมมากมายหลายอย่าง ฉันตรงเข้าไปช่วยถือทันที ตอนแรกทั้งสองก็ไม่ยอมแต่ฉันก็คว้ามาถือไว้จนได้ 

“ขอบคุณนะ”ฉันก้มลงหยิบน้ำยื่นให้คังโซ เขารับไปและแกะดื่มแล้วก็ส่งให้เคกิดื่มบ้าง ทั้งสองยังม่หยุดหอบ ฉันหยิบกระดาษทิซซู่ให้พวกเขาเช็ดหน้า

“นี่พวกนายไปทำไรมาเนี่ย ฉันฝากนายไปซื้อขนมนะมันไม่น่าจะอยู่ในสภาพนี้ได้” ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย ก็แค่ไปซื้อของคงไม่เหนื่อยกันขนาดนี้หรอก แอบรู้สึกผิด

“เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟัง ไปหาที่นั่งกันก่อนดีกว่า เหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย” เคกิพูดขึ้น

“อือไปนั่งที่สวนกันละกัน ไปเรียนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเดี๋ยวค่อยเข้าคาบหน้าละกัน” ฉันเอ่ยแล้วเดินนำไปก็ของที่อยู่ในมือเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆแล้ว แต่แล้วมือของคังโซก็สอดเข้ามาที่มือฉันแล้วคว้าเอาไปถือไว้เอง ฉันที่จะปฏิเสธการช่วยเหลือของเขาก็ยังไม่ทันจะได้พูด คังโซก็เดินนำริ่วไปเรียบร้อยแล้ว ฉันเลยได้เดินสบายตัวเบาตามคังโซไปโดยมีเคกิเดินอยู่ข้างๆ


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------