สายใยรักที่มีมากกว่าคำว่าเพื่อน

ลำดับตอนที่ #3 : การขู่ที่เอาจริง 100%

            ฉันหลับไปอย่างรวดเร็วระหว่างที่นางเอกของเราหลับนั้นมาทางด้านธุระที่เคกิว่าดีกว่า....เมื่อร่างของคังโซและซามิพ้นสายตาไป ผมเข้าใจสายตาปรามๆที่เพื่อนรักของผมส่งมาให้แต่อารมณ์ของผมคงไม่ยอมลงถ้าผมไม่ได้จัดการกับตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมโกรธได้ขนาดนี้  
           ผมตรงเข้าไปคว้าแขนของเยฮองแล้วลากออกไปทันทีไม่สนใจสายตาของเพื่อนคนอื่นๆที่มองมาที่ผมเลย ไม่ใช่ผมไม่เป็นสุภาพบุรุษนะครับแต่ใครมาทำร้ายของที่เรารักคงไม่มีใครยอมได้หรอกใช่มั้ยล่ะครับ

           “ปล่อยฉันนะเคกิ ฉันเจ็บ ถ้าเธอไม่ปล่อยฉันจะ…” เยฮองตะโกนลั่นแล้วบิดมือไปมา

            “เธอจะทำอะไรฉันล่ะ" ผมถามเธอเสียงเข้ม คำขู่ของเธอคงใช้ได้กับใครหลายคนแต่มันใช้ไม่ได้กลับผมหรอก
            "ฉะฉันจะจะ..." เยฮองเอ่ยตะกุกตะกัก เธอรู้สึกกลัวสายตาเคกิเป็นอย่างมาก มันชั่งเย็นชา ไร้หัวใจอะไรได้ขนาดนี้ เธอไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาแต่แรงบีบที่แขนทำให้เยฮองรู้สึกตัว เธอสะบัดแขนของเคกิออก "ก็ทำไมนายต้องไปยุ่งกับยายนั่นด้วยล่ะ มันมีอะไรที่ดีกว่าชั้นหรือไง"
            " ซามิมีทุกอย่างที่เธอไม่มี เขาไม่ขี้อิจฉาเหมือนเธอหรอก " ผมตรอกกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทำให้เยฮองถึงกลับร้องกรี้ดในใจ
           "นายกล้าว่าชั้นเหรอ นายมัน.."เยฮองกรีดเสียงออกมา
           "เธออย่ามายุ่งกับซามิอีกไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอ" ผมเอ่ยอีกครั้งก่อนจะหันตัวเดินออกไป แต่แรงฉุดจากมือของคนเอาแต่ใจก็ต้องทำให้ผมต้องหันไปมองอีกครั้ง "เธอยังมีอะไรไม่เข้าใจอะไรอีก"
           " เพราะซามิใช่มั้ยนายถึงทำกับฉันอย่างนี้หา!!! " เยฮองตะโกนออกมา
           ทำไมผู้หญิงคนนี้เข้าใจอะไรยากจังเลยนะ คนยิ่งเป็นห่วงยัยนั่นอยู่ไม่รู้จะคิดมากไปมากเท่าไหร่แล้ว ยัยนั่นยิ่งชอบคิดอะไรจุกจิกอยู่เรื่อย
           "ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นแหละ"ผมเอ่ยออกไปแล้วสะบัดมือเยฮองออกแต่เธอกลับล้มลงกับพื้น ผมหมุนตัวไปคว้าเธอแต่ก็ไม่ทัน เธอล้มลงไปกระแทกพื้นแต่โชคดีที่ไม่บาดเจ็บ ไม่งั้นเรื่องมันคงไม่จบเพียงแค่นี้แน่ๆ ผมก้มต้วลงไปหมายจะช่วยเธอให้ลุกขึ้นแต่คำพูดของเธอทำให้ผมต้องหยุดชะงักค้าง
           "นายมันบ้าที่ไปชอบคนที่ไม่มีอะไรดีอย่างยัยนั่น นังซามิเราจะได้เห็นกันว่าใครมันแน่กว่ากัน" เยฮองพูดพลางสะบัดหน้ามองเคกิ พร้อมกับจ้องเขาด้วยสายตาท้าทาย
           "ถ้ายัยนั่นเป็นอะไรแม้เพียงรอยขีดข่วนเดียว ฉันจะทำเธอกลับเป็นทวีคูณเลย ไม่เชื่อก็คอยดูแล้วเธอจะต้องเสียใจที่ทำ" ผมเอ่ยเสียงเย็นชา ความรู้สึกผิดที่เกือบทำผู้หญิงบาดเจ็บหายไปทันตาเห็นเมื่อผู้หญิงคนนั้นคือเยฮอง ผมเดินจากมาโดยปล่อยให้เยฮองช่วยเหลือตัวเองแทน
            "นังซามิ เราได้เห็นดีกันแน่"
    #ห้องพยาบาล#
            ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง สาเหตุที่ตื่นน่ะเหรอก็เพราะสองเสียงที่กำลังทะเลาะกันโดยไม่สนใจคนป่วยว่าจะตื่นหรือไม่...คังโซกับเคกินั่นเอง
            "นายนั่นแหละไปดูเธอสิ ตายยังก็ไม่รู้เนี่ย" นี่คือเสียงพูดของเคกิ
             โหดูมันเห็นฉันไม่รู้สึกตัวเลยเอาใหญ่ แช่งกันซะงั้น เดี๋ยวแม่เอาอีโต้สับหัวเลยโทษฐานปากพาจน คังโซเพื่อนเลิฟที่แสนจะน่ารักแสนจะดีกับฉัน ฉันรู้นะว่านายจะไม่เกี่ยงงอน นายจะไม่พูดอย่างเคกิยอมปากเสียหรอก นายคงเป็นห่วงฉันแล้วเข้ามาดูอาการฉันด้วยความกังวลว่าฉันจะเป็นอะไรมากรึเปล่า 
            "อย่ามาโยนให้ฉัน ฉันนั่งเฝ้ายัยนี่มาชั่วโมงหนึ่งแล้วนะ เมื่อยก็เมื่อยนะเว้ยยย!!!"
   โอ้เนี่ยเหรอความรักของเพื่อนที่พวกนายมอบให้ฉัน  T-Tนายสองคนทำให้ฉันซึ้งในน้ำใจของเพื่อนที่มอบให้กันและกัน  ฉันสัญญาเลยว่าฉันจะตอบแทนมความรักที่นายสองคนมอบให้อย่างดีที่สุด อาเมน
            ไม่ห่วงกันนะใช่มั้ย*๑* หึแล้วเราจะได้เห็นดีกัน พวกนายอยากแกล้งฉันไว้มากเองนะ ขอเอาคืนซะนิดซะหน่อยเถอะนะ
            "ขอน้ำหน่อย" ประโยคสุดฮิตที่เวลานางเอกที่แสนจะบอบบางรู้สึกตัวจะเอ่ย เมื่อชายหนุ่มทั้งสองได้ยินน้ำเสียงที่แหบแปลกๆของฉัน คังโซที่อยู่ใกล้เหยือน้ำมากกว่าถลันตัววิ่งไปเทน้ำใส่แก้ว ทั้งๆที่ระยะทางไม่ได้ไกลเกินกว่า 10 ก้าวด้วยซ้ำ

            ชิชะ นี่เหรออาการที่บอกว่าไม่เป็นห่วง ที่แช่งชักหาว่าฉันตายบ้าง ไม่อยากเข้าใกล้บ้าง ปวกเมื่อยที่ต้องนั่งเฝ้าฉัน ฉันแอบอมยิ้มให้กับท่าทีร้อนรนของคังโซ ผู้ที่ชอบแกล้งฉันถึงแม้มันจะน้อยกว่าเคกิเพื่อนของเขา
            ฉันดื่มน้ำเข้าไปอึกหนึ่งแล้วแกล้งสำลัก เคกิรีบรุดไปหยิบทิซซู่เกือบสะดุดขาเตียงล้มลง คังโซก็รีบรุกมาตบหลังให้เป็นการใหญ่

            ยังไม่จบหรอก แกล้งฉันไว้เยอะดีนักหนิ  ขอเอาคืนให้สมใจอยากหน่อยเถอะ เพื่อนแกล้งเค้าว่าเพื่อนรักใช่มั้ย งั้นฉันรักพวกนายมากงั้นก็ต้องแกล้งให้เยอะๆใช่ป่ะ

            “โอ้ยยย ท้องฉัน ฉันปวดท้องจังเลย” ฉันแกล้งโอดครวญอย่างสมจริงสมจัง จะเป็นดารานอกบท มันก็ต้องให้สมบทบาทหน่อยฉันกดท้องแล้วล้มลงไปคุดคู้กับเตียง

            “เธอจะคอดแล้วหรอ”เคกิเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันแต่เมื่อเห็นซามิไม่ลุกขึ้นมาด่าอย่างที่ปกติทำก็เริ่มกังวล “สงสัยไม่ได้กินข้าวแน่เลย ก็ดันเกิดเรื่องซะก่อนหนิ “

             “จะกินไรล่ะ”  คังโซถามฉัน

            ฉันเริ่มสั่งทันที เมื่อกี้นายหาว่าฉันจะคลอดลูกใช่มั้ย *.* ฉันสั่งซื้อขนมกินเล่น นม ขนมปังและอีกมากมาย แล้วก็เปลี่ยนนู่นบ้างนี่บ้างมั่วไปหมดจนฉันเองยังจำไม่ได้เลยว่าสั่งไรไปบ้าง

           “เอาแค่นี้แหละ” ฉันสรุปเมื่อเห็นหน้าของเพื่อนทั้งสองเริ่มเปลี่ยนเป็นยักษ์เปลี่ยนเป็นมาร

“เธอลองสั่งใหม่อีกทีชิ” คังโซเอ่ยเสียงเข้ม

“ใช่ แล้วที่ฉันพอจะฟังรู้เรื่องอ่ะ ของที่เธอสั่งมันอยู่คนละที่เลยนะ” เคกิพูดขึ้นบ้าง

เอาแล้วไงซวยแล้ว   เมื่อกี้สั่งไรบ้างก็ไม่รู้ทำไงดี นายสองคนอย่าทำหน้าจับผิดฉันสิ คนยิ่งคิดไม่ออกอยู่ด้วย ปิ้งป่องนึกออกแล้ว

“โอ้ยปวดท้อง ฉันไม่มีแรงทนใหม่แล้วอ่ะ ตอนนี้มีอไรก็กินได้หมดแหละ พวกนายรีบไปซื้อเถอะอะไรก็ได้” แก้ตัวโดยวิธีแกล้งปวดท้องนี่แหละดีที่สุด

“ไม่ใช่จำไม่ได้หรอ” คังโซเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะพยักหน้าให้เคกิ แล้วทั้งสองก็ออบจากห้องหยาบาลไป

รู้ทันได้ไงเนี่ย ดันมาฉลาดตอนนี้ซะได้ ฉันลุกไปดูว่าทั้งสองไปแล้วจริง แล้วฉันก็กลับมานอนที่เตียงอีกครั้ง

 เฮ้ออทำเป็นไม่ห่วงแต่พวกนายก็ห่วงฉันอยู่ดีแหละ เมื่อคิดอย่างนั้น หน้าของฉันก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา รู้สึกดีที่อีตาขี้เก้กสองคนนั้นเป็นห่วงอยู่

ฉันล้มตัวนอนและหลับไปอีกครั้งเมื่อไม่มีไรต้องทำเพราะยังไงก็ต้องรอ 2 คนนั้นกลับมา หรือไม่ก็ต้องรอชุดอยู่ดี


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาอัพก่อนเพราะจะได้ไม่ติดค้างเป็นตอน
ช่วยกันคอมเม้นให้ด้วยน้าแล้วจะแก้ไขให้จ้า